Raganorck

[ckeetel]

Het witte, albasten lichaam van Insonum ligt onrustig op het omgewoelde bed. Zijn borst gaat wild op en neer, de pijn in hem is groot, maar niet zo heftig als de eerste keer. Het lichaam van Manon ligt bovenop hem, volgt de heftige bewegingen die de pijn in hem veroorzaakt. Nadat ze hem gedwongen heeft haar ziel weer in te nemen, zijn haar handen aan weerszijden van zijn hoofd gezakt en ligt ze met haar gezicht in zijn nek.

Ze had hem uitgedaagd, haar mond op de zijne gezet en hij kon niet weigeren, het is wat hij is, het instinct, Insonum de Verslinder. Hij moest toegeven. Maar het deed pijn, iedere ademhaling waarmee hij haar naar binnentrok was als een verschrikkelijk vuur en hij bleef adem trekken, hopend dat iedere volgende teug een koele zou zijn. De enige die zijn waanzin had kunnen stoppen was de Denker, maar die zweefde op het randje van leven en dood. Ergens in hem.
De Denker had zich vrijwillig aan haar gegeven en Insonum had genoten van de gevoelens van de Witte, gevoelens die bijna net zo instinctief werden als die van hem. Hij had gewacht op het moment dat ze gelijkstonden, de verandering van Witte in de Demoon, zodat hij het spel met haar kon voortzetten en toe kon geven aan het vreemde wilde verlangen haar lichaam uiteen te scheuren. Maar in plaats daarvan liet Witte alles over zich heen komen en Insonum merkte dat de Denker ineens weg begon te vallen.

Het overlevingsinstinct van de demoon nam over, maar te laat. Witte had hem in de steek gelaten en hem, beroofd van al zijn krachten, overgeleverd aan haar. Nu is haar verscheurende ziel weer in hem, weer trekt hij zich achterover, spant zijn klauwen en probeert haar energie onder controle te krijgen.

De klink van de deur beweegt, tikt herhaaldelijk op de bovenkant van de stoel, Insonum gromt.
Luide, dronken stemmen klinken aan de andere kant, "Bij de Ene, wat hebben ze daarin opgesloten...een beer???", gelach, "volgens mij moet je de deur daarnaast hebben, hihihihi!" gestommel, dan wordt het weer stil in de kamer.

Edited by: ckeetel at: 3/13/02 7:11:10 pm

[ckeetel]

De lange man keert zich langzaam naar Manon, neemt haar op. "Jij bent niet welkom hier", zegt hij toonloos. Zijn arm richt zich op en splijt uiteen in tientallen anderen getooid met weerhaken. "Als hij je niet kapot maakt dan doe ik het wel" Hij sist haar het laatste toe, zijn hoofd buigt zich voorover, de donkergrijze banen in zijn tuniek wervelen over zijn lichaam. Zijn gezicht is afschuwelijk vertrokken. De mond is in een muil veranderd, een poort waarachter een helrood vuur schijnt.
De pijn in Witte's borst is heftig nu, als het beeld van de vampier-magiër uithaalt naar haar bebloede lichaam

[Galliminus]

Manon kijkt naar het veranderende figuur van de man en is totaal niet angstig. Niet omdat ze moedig is, maar ze ziet geen gevaar. Ze ziet het niet als een vijandelijke benadering. "Ik ben op zoek naar iets,..maar ik weet niet wat", spreekt ze aarzelend voordat ze geraakt word met de afschuwelijke klauw van het wezen. De arm die vervormd is tot een sadistisch wapen verscheurt het vlees van haar borsten en onderbuik. Ze valt achterover met een blik vol verbazing op haar gelaat. Met grote ogen kijkt zij naar haar verschrikkelijke verwondingen en vervolgens naar de grote kwaadaardige gestalte. "Waarom doet u dit nu? Ik heb u toch nooit iets misdaan?" Manon is niet meer haarzelf, ze is verdoofd door onbegrip. Ze weet niet meer waar ze is, maar vooral weet ze niet meer wie ze is, of beter gezegd wat. Ze staat op terwijl het bloed uit haar gapende wonden gutst. Ze denkt bij haarzelf dat ze dood moest zijn,..geen mens zou zoiets overleven.

Ze begint te huilen en valt vervolgens op haar knieën. Ze huilt tranen van bloed. Snikkend fluistert ze,"Wie ben ik, en wat doe ik hier? Wie ben jij?....help me", ze kijkt het wezen vragend aan. Voordat het wezen antwoord kon geven begon Manon te vervagen en zij verdween.

Het belletje boven de deur die de toegang verschaft aan het winkeltje rinkelde. Manon kwam binnen vanuit de lange gang van vlees waar ze de laatste keer dat ze hier was haar klauwen in had gezet. Ze stapte de winkel binnen en zag een wezen staan wat haar totaal onbekend was.
Achter in de winkel zag ze De Witte staan. Haar blik ging met een furieuze gloed over en weer tussen de twee wezens in de winkel. Instinctief liet Manon haar klauwen groeien en haar gezicht veranderde in het gezicht van een menselijk beest."Witte! Ben je in orde?.......wie is deze joker?", Manon keek het duivelachtig wezen uitdagend aan."Maak dat je weg komt Witte,..het is hier niet veilig......", ze lacht stilletjes,"en dat ligt niet aan hem."

Bloederige Manon

Edited by: Galliminus at: 3/14/02 3:54:42 pm

[ckeetel]

Witte staart naar de vreemde voorwerpen in de kasten. Dan hoort hij de winkelbel gaan, als hij om de kast kijkt ziet hij Manon staan. Haar ogen vliegen van hem naar een ander punt in de ruimte, langzaam verandert ze, haar vingers krommen zich tot klauwen, haar gezicht wordt tot dat van een roofdier en ze waarschuwt hem ergens voor. Hij weet dat ze het meent en dat er iets niet in orde is hier, maar als hij op het punt staat zich om te keren, slaan armen met weerhaken in zijn lijf en graven zich door zijn lichaam heen. De Denker zakt op zijn blote knieën, zijn naakte lichaam is bedekt met bloed, het haar valt in lange, vochtige strengen op zijn rug. Tranen van bloed stromen over de verscheurende armen in hem. De muil achter de armen verandert in het gezicht van een man met koude grijze ogen en witte haarpieken die het gezicht omkransen. Een koude stem spreekt met nauwelijks bewegende lippen tegen het geknielde, gemartelde, vrouwenlichaam aan zijn voeten.

"Zie je, het maakt niets uit voor datgene wat je zoekt. Jullie zijn nu twee en eendezelfde. Dus maakt het jacht op één en allebei tegelijkertijd, het is inderdaad niet veilig hier...nergens.
Ik ben de herinnering van de Maker. Mij maakt het niets uit welk deel het onderspit zal delven, zolang wat ik geboren heb doen worden maar zijn lotsbestemming zal vervullen.
Wraaaaak... even vertrekt het gezicht, maar het wordt anders dit keer, dertien vuurstralen raken kort zijn voorhoofd en hij straalt met een verblindend wit licht. Dan dooft hij en vallen zijn grijze ogen op de Witte in de deuropening. Witte die met twee demonenklauwen als een roofdier terugstaart.
Terwijl de maaiende armen zich uit het lichaam van Manon terugtrekken en terugveranderen in hun oorspronkelijke vorm, zegt de magiër: "Dat wat je zoekt is dichterbij dan je denkt...veel dichterbij...tot ziens... De gestalte verdwijnt de grond in, alsof het opgeslokt wordt door levend vlees.

Manon staart naar haar verschrikkelijke wonden. Dan richt ze haar blik op de Witte. "Wie ben ik, en wat doe ik hier? Wie ben jij?....help me".

[Galliminus]

Witte staat in het winkeltje met Manon aan zijn voeten en ziet dat zijn handen beestachtige klauwen zijn geworden. Hij vraagt zich niet af waarom,..het lijkt hem volkomen normaal. Hij begon zich te herinneren dat hij hier eerder was geweest in dit winkeltje. Hij had hier gewerkt? Nee, dat kon toch niet....hij had enkel gewerkt bij het HandelsGilde bij de Tien Torens.

De kasten in de winkel begonnen te trillen en de naakte vrouw die aan zijn voeten lag keek verschrikt op. Hij knielde en ontfermde zich over haar. De winkel begon te vervallen toen de muren en kasten uit elkaar leken te vallen als eeuwenoud perkament. De muren vielen neer en de winkel verdween. De twee zaten plotseling in een grote hal waarin twee statige trappen langs weerszijde naar boven liepen om op een groot overhangend balkon uit te komen. Witte keek om zich heen en bekeek de vreemde ruimte. Langs de wanden hingen levensgrote schilderijen met mensen die hij niet kende,..of toch wel? Op een schilderij stonden drie mensen,..twee ouders en hun kind. Het kind had lange gekrulde rode haren...dit moest Manon wel zijn. Witte keek de ruimte in en er viel hem iets vreemd en onnatuurlijks op...vanuit de voegen van de grote stenen vloer kwamen plantjes naar boven met zwarte bloemen die een vreemde geur verspreidde in de hal.

"NEEEE! papa!,.mama!,...nee!", er klonk geschreeuw bovenaan de trap. Manon kwam in een statige jurk naar beneden gerend. Ze zag er precies hetzelfde uit als de vrouw die Witte nu wiegend vast hield alleen in de ogen van de vrouw die nu van de trap af kwam waren emoties te zien die hij nog nimmer bij Manon had gezien.
Beneden aan de trap lagen een oudere man en vrouw,..statig gekleed maar geheel onder het bloed. Hun ogen staarde in het niets en zij zagen letterlijk lijkbleek. De vrouw kwam naar beneden en viel neer bij haar ouders. Ze hield haar ouders vast in de hoop dat zij ook een arm om haar heen zouden slaan, maar het was tevergeefs.

Witte voelde een koude tocht langs zijn nek en draaide zijn hoofd om. De grote houten deur die toegang verschafte naar de hal zwaaide open en sneeuw waaide naarbinnen. Vanuit de duisternis kwam er een man opdoemen,..duidelijk een adelman. Zijn zwarte pak en cape danste in de wind die de ruimte inblies. De man liep langs Witte en Manon naar de vrouw die bij haar ouders zat."Manon,..liefste,..je bent nu van mij,..ik zal voor je zorgen,..kom in mijn armen mijn kind.", sprak de man met een bloedstollende ijskoude toon. De vrouw keek in de eerste instantie vragend op maar op raadselachtige wijze gehoorzaamde zij de man. Ze stond op omhelsde de man. Hij lachtte kwaadaardig en stortte zijn mond in haar nek. Ze spartelde eerst nog tegen maar al snel werd haar lichaam slap in zijn armen.
Hij legde haar op de grond en hij beet in zijn eigen pols. Het bloed kwam er uit gelopen en hij hield zijn bloedende pols boven de mond van het levenloze lichaam van de vrouw. Met een stoot kwam de vrouw overeind en greep de pols vast van de adelman, zij begon gulzig te drinken van zijn bloed."Rustig,..mijn kind..Het is genoeg", sprak hij tegen haar. Hij pakte het slappe lichaam van de vrouw op en stapte over de lichamen heen van haar ouders de trap op."Het is tijd om te rusten, Manon...de zon komt bijna op."

Witte kijkt hoe de man de trap op loopt en richt zich tot Manon die hij nog steeds vasthoud."Is dit echt gebeurt?..Dit is verschrikkelijk,...Manon,..praat tegen me!"

[ckeetel]

Ze voelt het trillen van de winkel en schrikt als het plafond van een grote ruimte boven haar welft. Witte zakt op zijn hurken en slaat beschermend zijn armen om haar heen. Manon drukt haar vingers tussen de de zijne en houdt ze stevig vast. Haar andere hand strekt ze uit naar een schilderij waar drie personen op staan, een man, een vrouw, een kind...
Met haar wijsvinger volgt ze bevend de lijnen van het beeld, ze trekt ze over, alsof ze het plaatje in haar geest wil branden.

Temidden van zwartgekelkte planten wiens groei de treden van de trap doen splijten, komt een meisje met lange dieprode krullen naar beneden gerend. Ze werpt zich op twee roerloze lichamen waarvan de dode ogen omhoogstaren naar een door dikke balken ondersteunde hemel.
Manon slaat haar hoofd tegen de borst van Witte aan, ze huilt, rode tranen doordrenken zijn gescheurde kleding. Dan steekt ze haar hand weer uit streelt op afstand het treurende kind wiens hart zo afschuwelijk gebroken is. Ze wil het troosten, maar ze weet dat ze het niet kan, het verdriet wat ze voelt is overweldigend intens. Haar lippen vormen woorden die ze niet meer kan uitspreken, maar inwendig schreeuwt ze haar pijn uit.

Dan ziet ze de zwarte gestalte over de jonge vrouw buigen en zijn lippen sluiten zich om de nek. Manon kan de tanden in haar eigen voelen wegzinken. Ze schudt heftig het hoofd. Als hij het meisje zijn eigen bloed geeft voelt ze zich langzaam kouder worden. Ze rilt, drukt zich tegen Witte aan, op zoek naar zijn warmte. Door een rode waas van tranen heen ziet ze de zwartgeklede edelman met de vrouw over zijn schouders naar boven lopen en verdwijnen.
Ze kijkt Witte aan, die haar ongerust gadeslaat. Haar vingers laten zijn klauw los en glijden langs de lijnen van zijn lippen. "Ja," zegt ze zacht op zijn vraag, "dat meisje dat was ik..."
Korte witte vlammen kraken uit de vloer, vormen bliksems die het knielende tweetal beginnen te omhullen. Een vreemd troostrijk gevoel gaat er van uit. In de vloer verschijnt een oud, gebruind vrouwengezicht alsof het gedeeltelijk opduikt uit water. Lange witte haren drijven op de vloer.
"Menselijkheid..." fluistert het gezicht.

"Nooit!"sist een andere stem, een zwarte bliksem zuigt de witte energie weg en het hoofd met de lange witte haren verdrinkt in de vloer. De bliksem is afkomstig van de zwarte cape die gedragen wordt door de edelman. Donkergrijze banen wervelen over het kleed, het gezicht is deels van de edelman, deels van de man met de koude grijze ogen.
"Nooit!" sissen twee stemmen, "nooit meer een van hen, nooit rust, nooit vrede, vergeet niet wat je bent en wat je doet, je bent van mij!!"

[Galliminus]

"LAAT HAAR MET RUST!!!", schreeuwd Witte en wit vuur schiet als krakende tongen uit zijn ogen. Hij staat op en kijkt woest in het rond terwijl hij zijn eigen bloed proeft op zijn lippen. Met zijn tong streelt hij over de pijnlijke plek en hij voelt de twee vlijmscherpe tanden die waarschijnlijk zijn bovenlip hadden verwond. Bovenaan de trap ziet hij de duistere gestalte met de vrouw over zijn schouder een van de gangen in verdwijnen,....er werd niets meer gesproken,..het nagalmen van de twee kwade stemmen verdween.

Hij helpt de verzwakte Manon op haar benen en ondersteund haar terwijl hij haar naar de grote sofa brengt die onder de schilderijen staat. De sofa is bloedrood en bewerkt met talloze ornamenten en edelstenen. Hij legt Manon er voorzichtig op en streelt door haar haren. "Het komt allemaal goed, dat beloof ik je! Je zal je menselijkheid vinden,....samen staan we sterk Manon,..hoor je me?..We zullen overwinnen." Witte gaat staan en zijn oog valt wederom op het schilderij van het gezin. Een gouden plakaatje is onderaan de lijst bevestigd waar drie namen in staan gegraveerd: Waldemar van Drübeck, Ilaja van Drübeck en Manon van Drübeck. Hij bekijkt het meisje met de lange rode lokken en ziet de onschuld in haar ogen. Witte voelde medelijden voor de vrouw die nu voor hem op de bank lag,...een emotie die hem eigenlijk vreemd was, maar het viel hem niet op. Hij kijkt weer terug naar het schilderij en de verf op het canvas begint te bewegen,..als gesmolten kaarsvet beginnen de vele kleuren door elkaar heen te kruipen en een nieuw beeld vormt zich.

Hij ziet nog steeds het gezin staan maar achter hen staat een vriendelijk ogende vrouw. Het is een oud vrouwtje met een gebruind gezicht en lange witte haren. "Manon,..kijk! Wie is die vrouw?"
Diep in zijn achterhoofd denkt Witte de vrouw ergens van te kennen maar zijn geheugen had hem al in de steek gelaten voordat de twee in de verdorven geest van Insonum terecht kwamen. Hij helpt Manon overeind en bedekt haar naakte lichaam wat nog steeds besmeurt was door bloed met een van de kleinere doeken die aan de wand zijn bevestigd ,waar het wapen van de familie van Drübeck op staat.

De Witte, de Gesel van Drübeck?

Edited by: Galliminus at: 3/16/02 2:42:49 pm

[ckeetel]

"Je zal je menselijkheid vinden...samen staan we sterk Manon", zijn handen die door haar haar glijden. Waarom zou ze waarde hechten aan die woorden, aan dat gebaar? Ze stond alleen tegenover degene die haar maakte en heeft sindsdien alleen haar weg gevonden. Zelfs de ontsterfelijken die in haar leven kwamen, waren niet meer dan een vermakelijk speeltje voor haar. Samen is een nieuw woord, ze proeft het onwennig.

Witte slaat een wandkleed om haar heen en trekt het dichter om haar lichaam. Dan legt hij een arm onder haar rug en duwt haar zachtjes overeind. Hij wijst naar het schilderij. Achter het gezin is een nieuw figuur bijgekomen, dat van een oude vrouw. Manon herkent haar, haar ogen sluiten zich, ze heeft de vrouw eerder gezien, wegvluchtend van een plaats die in een verblindende flits vernietigd werd. De plaats waar ze Insonum voor het eerst ontmoette.
Ze weet niet of ze uit haar eigen herinneringen put of andere, maar ze herkent de scherpe zilveren schijf die in het schort steekt. "Een Wit Wyf," zegt ze. "Van een Genootschap dat ondoden ketent, muilkorft en ze met magie murw slaat tot hun oorsprong. Maar deze had teveel medeleven, teveel gevoel voor...voor...", ze ziet dat gezicht met die wilde witte pieken weer voor zich...ze kent het.

Woede voelt ze weer, woede jegens haar maker en een dodelijke onverschilligheid voor de mensen in de beide Baronieën. Zo makkelijk te bespelen, zo makkelijk te knakken. Haar klauwen om het hart van het volk. Manon legt haar hoofd achterover op de bank, ze glimlacht. Onder haar verandert het rode pluche in stromend bloed. Uit de bank klinken tienduizenden gillende kreten. Ja, zo was ze en zo voelt ze zich weer.

"Kom," fluistert ze tegen De Witte, "kom en kijk". Een stormachtige wind doet de kasteelmuren verdwijnen, de grond onder hun wegschieten. Het troosteloze, spookachtige landschap dat verschijnt doet haar lichaam onnatuurlijk tegen de bank uitlichten. Bij een afgraving staan aan de ene kant mannen met doeken voor hun mond doden in ongebluste kalk te storten. Lichamen met grijze builen bedekt, anderen ongewoon bleek, worden op elkaar gestapeld.
"De pest...", zegt Manon, "...en ik". Aan het andere eind staat een jongeman met een in een laken gewikkeld lichaam. Een bleek gezicht van een jonge vrouw dat nog de sporen draagt van hevige koortsaanvallen, ligt tegen de borst van de jongen aan. Haar kastanjebruine haren worden opgetild door de wind. Zijn monddoek is naar beneden gezakt, zijn gezicht en haren worden bedekt door een fijne witte laag die onder de grijze ogen doorbroken word door lijnen waar kortgeleden tranen het stof wegspoelde. "Herken je hem?", vraagt ze Witte.

Het beeld trekt plots weg, een spiegeling in een erlenmeyer was het. Een erlenmeyer tussen andere vreemde glazen voorwerpen, staafjes en kraantjes. De openwaaiende deur doet een lange slanke man zonder enige uitdrukking van zijn werk opkijken, hij laat het weegschaaltje alleen en sluit voorzichtig de deur.
"Gek is het, dat een kleine gebeurtenis zoveel invloed kan uitoefenen op een mensenleven", honend klinkt haar stem als ze op het weegschaaltje een loden gewichtje laat vallen, waardoor het zorgvuldig afgewogen poeder de lucht ingeschoten wordt. De sfeer in het vertrek verandert, alle vloeistoffen nemen dezelfde kleur aan als haar haar, bloedrood.
De Barones pakt een maatbeker van het vuur, schudt de inhoud door elkaar, "wat was dit?" vraagt ze, "een nieuw levenselixer?" Ze laat de beker uit haar handen glippen, op de grond spat het glas in duizend stukjes uitelkaar.
"Nee..." verbijsterd slaat Stradus haar gade. Dan is ze ineens verdwenen. De alchemist loopt naar de scherven op de grond. "Nee, nee, nee," fluistert hij. de scherven glanzen in het bloedrode licht, stuk voor stuk legt hij ze in zijn handen.
Armen sluiten zich achter hem om zijn hals en een verschrikkelijke pijn in zijn nek als vlees en huid scheuren. Een kreet, een smeekbede om leven en ze laat hem los. Hij kruipt bij haar vandaan, legt een trillende hand in zijn nek. Bloed...zoveel bloed... Hij drukt zijn vingers in de wond en staart naar haar. Ze komt bij hem zitten. "Kom", zegt ze. Ze drukt zijn hoofd tegen haar borst en streelt zachtjes door zijn haar. "Ik ben nog niet klaar met je", ze omsluit zijn hand en trekt hem weg uit zijn nek. Het lichaam van de man rilt als haar tanden zich weer vastbijten in het open vlees en het levensvocht uit zijn lichaam vloeit. Hij richt zich wild op, maar haar klauwen graven zich in zijn witte haar en houden het hoofd op de plaats. Zijn bewegingen verstillen, tot de grijze ogen blind naar de grond staren.

"We gaan een proef doen", fluistert ze in zijn oor. Ze trekt zijn roerloze lichaam naar beneden tot zijn hoofd in haar schoot rust. "hoeveel druppels van het elixer je nodig hebt om weer tot leven te komen." Haar scherpe tanden doorboren de zachte huid in haar mond, de eerste druppel vormt zich aan haar onderlip. Het vallen van die druppel is het laatste wat Stradus als levende man voelt.

Het eerste wat hij voelt is de smaak van haar bloed als ze weg is en honger naar veel meer.

Manon legt haar hoofd weer achterover op de bank. "Dat was ik ook ..." zegt ze zacht.

Edited by: ckeetel at: 3/17/02 1:31:07 am

[ckeetel]

Het vertrek is verlaten op het witte lichaam na, dat zich begint op te richten. Het steunt op de tafel. "Dacht je dat jij het was?" zegt een kille stem, "je hebt nooit afgemaakt wat je begonnen was", de vloeistoffen in hun buizen en kannen beginnen te borrelen, "je had inderdaad net genoeg gegeven om te leven".
De grond begint te splijten, rood vult de breeklijnen en stijgt omhoog. Achter het lichaam van Stradus rijst een pilaar van bloed omhoog die zich over de alchemist heenbuigt. "Drink", fluistert het, "drink!" Stradus valt op zijn knieën in de scharlakenrode zee. Zijn handen vormen een kommetje en hij vult het met het vocht, dan brengt hij het naar zijn lippen en drinkt. Twee handen rusten op zijn schouders en moedigen hem aan. Hoe meer de man drinkt, hoe meer het bloed zich vormt tot een figuur. Een hoed...een cape....dat gezicht....

Dan tilt de edelman het witte lichaam op en draagt het de trap op, zijn woorden bereiken hun nog, "de zon komt bijna op..." Zijn lachen sterft weg in de gang boven de hal.

[Galliminus]

Witte raakt in de war van de vele beelden waarvan hij getuige is. Langzaamaan begint hij dingen te snappen. Manon en hij waren meer verbonden dan dat hij ooit had gedacht. Als deze beelden de waarheid zouden zijn dan waren zij bijna familie van elkaar. Geen familie zoals stervelingen van elkaar zijn maar wel verbonden door het bloed wat door hun aderen stroomde. Duizend en een vragen schieten door zijn gedachte waarmee hij Manon zou willen confronteren maar hij kan geen woorden maken van zijn gedachtes.

Hij draait zich om naar Manon en de kamer begint te kraken en wekt de illusie dat de ruimte zelf de andere kant opdraait. Plotseling staan zij beiden in een donkere straat. De lichten die branden achter de met luiken afgesloten huizen scheppen een spookachtige sfeer. Hij loopt de donkere straat uit en kijkt de grote dorps straat in. 'Dit is Raganorck niet meer', dacht hij bij zichzelf. Hij hoorde schreeuwen vanuit een huis en langzaamaan werden de vrouwelijke schreeuwen gedempt. Niet veel later zwaaide de deur open en twee figuren kwamen naarbuiten. Een grote edelman en een man met een ijzig koele blik in zijn ogen. Zijn wit bleke gelaat was besmeurt met bloed. Gulzig likte hij over zijn lippen en de Edelman keek hem aan zoals een trotse vader zijn zoon zou aankijken. De mannen keken Witte aan en brede grijnzen verschenen op hun gelaat. Ze kwamen richting hem gelopen met een zelverzekerde tred. Witte keek om maar zag Manon nergens meer,..Ze was weg! Hij rende zo snel als de wind hem kon dragen de steeg in waar hij haar het laatste had gezien. "Manon waar ben je?....ze komen!"

Edited by: Galliminus at: 3/18/02 11:38:05 pm

[ckeetel]

Ze hoort Witte om haar roepen. Net stond ze nog in een stad, nu staat ze tussen vier muren. Een reusachtige deur voor haar kolkt, bonzende vuisten, hamerende rieken en brandende toortsen. Ze schreeuwt zijn naam. "Ik kom!", de deur moet dichtblijven, dat is alles wat ze weet. Maar hij is zo zwaar, ze kan hem nauwelijks houden. Gaten worden erin geslagen, langzaam begint de poort te versplinteren. Armen reiken naar haar, willen haar tegen de deur aan trekken. Muilen breken door de gaten heen. Weerhaken worden in haar geslagen. Ze kan ze niet tegenhouden, voelt vlees van haar lichaam gerukt worden en een allesverzwelgend monster zich door de laatste resten van de deur heen drukken.

De armen overspoelen haar en ze heeft het gevoel dat ze zich er niet tegen moet verzetten. Dat ze er aan toe moet geven. Alleen haar hoofd steekt nog boven de kronkelende, scheurende zee uit. Dan staart ze recht in de bek van het monster en ziet een vreemd tafereel.
Ze kijkt naar buiten, door de ogen van Insonum. Hij heeft in zijn lijden eindelijk haar vernietigende energie onder controle gekregen. Hij buigt zich over haar geestloze lichaam en ze beseft wat hij doet. Hij slaat een hand om haar nek en ze ziet haar eigen keel op zich afkomen.
Wat ze zocht heeft haar gevonden.
Vecht! fluistert een stem bij haar er is een andere manier...
Zag ze net een witte bliksem wegschieten in de kolkende massa?
Haar ogen schieten weg van de muil. Ze ziet een hemel, met sterren. Ze begint te ademen, een onbekend gevoel. Ze verlangt naar die verre lucht, naar vrijheid.

Wat ze zocht heeft ze gevonden, nu moet ze het weer verliezen, om Witte te vinden.
Menselijkheid? vraagt een spottende stem. De muil heeft de vorm van de edelman aangenomen. "Ik ben van mezelf", gromt ze.
Manon rukt zich los, haar handen zijn witte klauwen. De armen vliegen in stukken rond, voordat de muil zich op haar kan storten, verheft ze zich. Twee witte vleugels strekken zich uit over een gillende rottende oceaan. Haar rode haren bewegen wild in de wind die ze veroorzaakt, de laatste uitstrekkende, klauwende handen slaan vlees van haar weg, maar ze voelt ze niet meer, hoger dragen de vleugels haar bloedende lichaam.

Een eeuwigheid wil ze vliegen, ver weg van ieder monsterlijk verlangen, maar dan voelt ze de pijn van het weggeslagen vlees en ziet ze Witte voor zich. "Ik kom", ze voelt de woorden meer dan dat ze ze zegt. Kleine verlichte straatjes ziet ze onder zich. Ze voelt dat hij naar haar zoekt en ze voelt zich weer het monster wordend dat ze is, Witte heeft haar nodig, het kind dat hij is en zij heeft hem nodig, het gevoel, de denker, zijn onervarenheid en nieuwsgierigheid. "Samen? ze proeft het woord weer, onwennig " Witte, leidt mij..."

[Galliminus]

Terwijl twee levenloze lichamen naakt en roerloos op een beeldschoon hemelbed liggen gebeurt er iets in de kamer. Realiteit lijkt te vermengen met een spookbeeld wat vaste vorm aanneemt. Vanuit het duisterste hoek van de kamer verschijnt een gezicht omringt door flarden van groene mist. IJskoude ogen bekijken het tweetal wat op het bed ligt,..nee, de ogen bekijken hen niet maar kijken dwars door hen heen. De ogen kijken in de zielen die een heftig gevecht aan het voeren zijn.

Balgorn van Dormenstein lacht terwijl hij op zijn troon zit in een land hier oneindig ver vandaan. Zijn kinderen stellen hem niet teleur en hij voelt hun strijd met een sadistische vreugde die door hem heen trekt.

De ogen in de kamer sluiten en worden opgeslokt door de groene mist die vervogens verdwijnt. De edelman opent zijn ogen weer en hij zit op zijn troon. Hij overweegt om de stad Raganorck te bezoeken om zijn erfgenamen van naderbij te ervaren,.........hij lacht en de wolfen in de bergen nabij zijn kasteel huilen hem na.

Balgorn van Dormenstein, De Graaf

[ckeetel]

Insonum brult als hij datgene dreigt te verliezen wat hij weer herwonnen dacht. De pijn raast in hem als hij haar klauwen in zich voelt slaan. De kracht trekt weer uit hem en hij laat haar hoofd op zijn borst vallen. Buiten in de gang klinken ongeruste stemmen en voetstappen die langzaam wegsterven.

Manon vliegt over de stad, naar een punt ergens in de verte, een kleine witte stip op een plein.
Geluidloos is haar vlucht en de wind die langs haar heenschiet verdoofd de pijn van haar wonden. Ze ziet de straatkeien op haar afkomen en ze strekt haar beide vleugels voor een zachte landing, alsof ze nooit anders heeft gedaan.
Dan richt ze zich op, ze herkent de transparante figuur, het is Ut. De oude vrouw zit vastgeketend in het midden van het plein. Als Manon dichterbij komt ziet ze dat het ongewone ketens zijn, plantenwortels die van het lichaam de grond inreiken.

"Ik zoek De Witte, waar is hij?", vraagt ze het vrouwtje. Ut kijkt naar de lucht boven haar. Het stormt boven hun hoofden, geluidloos, alleen de bliksem is te zien. "Hij heeft pijn" zegt Ut.
"Dat wat jij hebt achtergelaten komt nu op Witte af...vind hem...snel!!" De grond onder het vrouwtje golft, Manon schiet op haar af. "Ik mag hier niet zijn", fluistert Ut als de zwarte stenen tot leven komen en haar overspoelen, totdat niets meer rest dan een paar plukken wit haar. Manon tekt haar hand terug, draait zich om naar de kleine huisjes en soepel springt ze op het dak van de eerste. Ze zal hem vinden, al moet ze iedere steen omdraaien en met liefde zal ze het bloed proeven van degenen die hem met een vinger aan durven raken.
Ze strekt haar lichaam, gooit haar armen naar achter, ze lacht, voelt zich steeds meer als vanouds. Als ze haar ogen dicht doet kan ze geuren van duizenden prooien ruiken. Prooien die om haar heen de krachtbrengende rust van de slaap genieten. Verleiding, maar ze geeft er niet aan toe.

Ze komen!
Manon heeft hem gehoord. Ze komt.

[ckeetel]

Manon duikt in elkaar en zet zich af. De tippen van de vleugels raken lichtjes de dakpannen van de huisjes. Het geluid ervan echoot in de smalle steegjes eronder. De stad zinkt onder haar weg als ze hoger klimt, de duistere hemel tegemoet. Midden in haar vlucht draait ze zich om, schiet naar beneden bestudeert de straatjes waar ze overheen scheert. Dan ziet ze het, als witte plukken haar tussen zwarte stenen...

Wat voel je? Ze ziet Witte staan en twee figuren rond hem heen cirkelen. Ze doen iets met hem, voelt ze nu wat hij voelt? Of is het de kreet van het Beest dat als lichtflitsen boven haar door de lucht heen schiet? Ze maken haar woedend. Witte lijdt. Voor haar ogen lijkt hij ineen te storten terwijl de twee groeien op zijn pijn. Was hij niet aan het einde van zijn krachten, toen ze hem vrijwel had leeggedronken? Is dit niet het laatste beetje energie waar hij uit bestaat en waarvan ze hem nu willen beroven? Ze duwt zich met machtige slagen vooruit. Alles wat ze wil is de twee uit elkaar rijten. Maar als ze dat doet, treft ze ook Witte...

"Ik ben er," sist ze tussen haar tanden. Ze zal hem wegdragen van hier, hem uit hun klauwen rukken en ze reikt haar handen naar hem uit.

[Galliminus]

Witte ziet Manon als een engel des doods afdalen,..maar hij heeft zijn keuze al gemaakt. De twee zielloze ondoden lopen om hem heen en lachen hem uit. Hun sadistische donkere lach weerklinkt door de duistere steeg en stijgt op, de onheilspellende nacht in. Als Manon naar hem uitrijkt schud hij zijn hoofd. "Nee,...ik verdien dit..Ik ben een monster!",..hij begint te huilen en tranen van bloed rollen over zijn bleke wangen."Mijn tijd is gekomen,...ik wil niet meer verder,..ik kan het niet aan,......ik ben zwak."
Het tweetal begint nu nog harder te lachen,.." Eindelijk leer je je plaats Witte,..je hebt inderdaad geen recht tot bestaan!",..spreken zij simultaan in donkere stemmen die niet de hunne zijn.
Het tweetal laat beestachtige klauwen groeien en maken zich klaar om Witte's lichaam te verscheuren. Hij knielt en is klaar om de dood te omarmen.