Raganorck

[Manesni Ryloth]

Zuchtend laat Manesni zich weer op de bank terug zinken

"nou goed dan, laten we eerst maar eens zien hoe we in vredesnaam thuis komen, daarna kijk ik wel verder hoe ik u bij heer Kraymeche en vrouwe Ezra krijg, mischien kan die Benedictus die u noemde me ook nog wel het een of het andere te vertellen"

"goed, om thuis te komen moet u dus helder kunnen denken, en daar voor hebt u een drankje voor helderheid van geest nodig."

even stopt Manesni om te grinnekken

"hah, helderheid van geest, iets wat ik momenteel ook wel kan gebruiken... maar goed, denkt U dat de alchemisten van de stad mischien zoiets zouden kunnen hebben? of wie ik er voor zou kunnen.... vragen."

na deze vraag zwijgt Manesni om de oude tovenaar vragend aan te kijken

[razzemedallion..]

"Zou kunnen, dit is het magiersdistrict dus , misschien wat rondvragen, en daar had ik nou net jou jonge benen voor nodig.. tien torens zijn er immers veel.."

Razzemedallion zuchtte even... Hij voelde zich zo oud..

[Manesni Ryloth]

als Razzemedallion uitgesproken lijkt springt Manesni op.

"Nou, in dat geval zal ik maar beginnen, geen tijd te beginnen, ik begin mijn zoektocht naar die drank in de toren der alchemie, blijf hier zodat ik u kan vinden als ik dat drankje eenmaal heb"

na dit gezegt te hebben draait Manesni zich om en verlaat de herberg

((Manesni verlaat groene ackers ---> naar de toren der Alchemie))

[Noisa Finnvarra]

Noisa zat behaaglijk op het bankje bij het vuur. Ze had zichzelf een glas wijn ingeschonken uit de kan die Simeon had gebracht en poogde met een zakdoek die ze met haar tong vochtig maakte het ergste bloed van de schrammen op haar arm weg te poetsen. Dit lukte maar ten dele. Na een paar pogingen gaf ze het op en besloot dat ze zo maar eens naar haar vertrekken moest gaan om zich te fatsoeneren. Ze zou er vast niet al te florissant uitzien met het bloed op haar arm en haar mouw, om maar te zwijgen over haar kapsel dat vast in de war zat na haar vlucht door de straten en steegjes. In de tussentijd was er echter een glas wijn en goed gezelschap. Ze voelde haast de pijn aan haar arm niet meer. Of dat lag aan de wijn die ze eerder uit Lucifers glas gedronken had wist ze niet. Ze stopte de zakdoek weer weg in haar tas.

Ze bekeek Simeon eens. De stoere houtsnijder zag er vermoeid uit. Maar dat zou vast komen door zijn toch door de gevaarlijke wouden en het zorgen voor zijn broer.

"Ik ben blij dat het weer goed gaat met je broer en dat je er weer bent Simeon, 'Den Groenen Acker' is toch niet hetzelfde zonder je. Ik zie dat je weer allerlei mooie stukken hout hebt gevonden. Als je iemand nodig hebt om je werkjes te verkopen, dan kun je weer op me rekenen hoor. Is het trouwens echt zo spannend in de wouden als ze zeggen? Ben je niet bang geweest?"

Ze bestookte Simeon met vragen terwijl ze de documenten uit de zakken van Reynaardts mantel haalde en weer terugstopte in haar tas, af en toe nippend van haar wijn en genietend van de warmte.
_________________
~{ Met klinkende munt }~

[Pace.]

Er was hier niet veel te doen voor Pace. Dus besloot hij maar ergens anders te gaan zoeken. Hij betaalde de drank die hij benuttigd had. Hij ging nog even bij de man aan de tafel en bedankte hem. Na hem een handdruk aan te bieden, knoopte hij zijn vest stevig dicht, en smeet de zak over zijn schouder. Langzaam slenterde hij naar de deur.
Pace wist echter niet wat doen, deze stad is te groot.
Hij opende de deur en ging naar buiten...

[Reynaardt La Coste]

((Reynaardt La Coste uit Het Gannon: Antonius snuisterijen en Curiosa))

Hij had gerend, want het was koud zonder zijn mantel. Noissa had wel wat goed te maken nu, dacht hij terwijl hij zijn handen tegen elkaar wreef om de kou te verdrijven. Het rennen had ietwat geholpen, maar nu hij even stilstond om op adem te komen kropen de ijzige vingers van de slierten mist sneller dan ooit over zijn lijf en deden hem rillen.

Waar was hij aan begonnen? Hij had een eed gezworden, hij Reynaardt La Coste, had toegezegd, nu kon hij niet meer terug. Hij had altijd geprobeerd om de valstrikken van intrige en bedrog die onder iedere straatsteen schuilden te omzeilen en nu was hij er willens en wetens middenin gesprongen. Wat had hem in Enesnaam bezield om zoiets stoms te doen en belangrijker nog, hoe kwam hij er weer onderuit?

Vlug duwde hij de deur van de Groene Acker open. Eerst weer opwarmen dacht hij. Hij liep de herberg in en zag tot zijn verbazing een oude bekende. Noissa had hij wel verwacht, maar Simeon had hij al in geen tijden meer gezien.

Vlug liep hij naar de haard en stak zijn handen uit naar het vuur. Ondertussen Noissa en Simeon begroetend met zijn welbekende brede grijns.
"Een goede dag samen, vindt u het bezwaarlijk als een niet-erkend edelman hier ook even zijn handen warmt?" Zei hij met een overdreven hoffelijkheid.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Simeon Warlandt]

Simeon kijkt op bij het horen van een bekende stem. Hij legt snel zijn werk naast zich neer, en in zijn haast om de nieuwkomer vriendschappelijk op de schouder te slaan veegt hij met zijn mouw zowat zijn glas omver. Zijn brede lach verzacht de grove lijnen in zijn gezicht, die hem een zorgelijke uitdrukking geven.

"Reynaardt! Wat geweldig om je weer te zien! Werkelijk, vanavond is een feest van oude bekenden. Wat een thuiskomst...maar ga zitten man, je ziet eruit alsof je wel wat warmte kan gebruiken. Wijn?"

Simeon heeft Reynaardt al een glas ingeschonken en in de handen geduwd voordat deze een kans heeft gehad te antwoorden. De houtsnijder grijnst van oor tot oor en heeft inmiddels zijn glas weer gevonden. Zijn snijwerk dekt hij af met de doek en stopt hij weg. Dat kan wachten, nu met al die mensen hier wil hij horen wat ze hebben gedaan, verhalen horen, steeds meer verhalen van de stad...hij neemt nog een slok wijn. Dan wendt hij zich richting Noisa.

"Bang? Natuurlijk niet schoonheid, ik ben niet zo snel bang. Ik moet toegeven dat de verhalen over die Spinelven niet bevorderlijk zijn voor de zenuwen. Maar ik ben netjes op de paden gebleven en heb duidelijk aangegeven dat ik niet kort genoeg in het bos kon blijven als het aan mij lag. Schijnbaar is die boodschap doorgekomen. Dat, of ik heb gewoon allemachtig veel geluk gehad. En de wouden zijn niet zo spannend als veel mensen denken. Gelukkig maar. Ik heb graag zo weinig mogelijk spanning, aangezien spanning in de wouden iets impliceert van pijlen en rovers waar ik liever niets mee te maken heb. Nee, ik heb een rustige reis gehad."

Hij neemt zijn laaste slok wijn. Plotseling schiet een pijnkramp door zijn schouder, die hem het lege glas uit de handen laat vallen. Even worden Simeon's ogen groot van paniek. Wat is dit? Dan bedenkt hij zich dat hij zich in gezelschap bevindt. Er is geen reden tot paniek. Hij is vast gewoon moe. Maar waarom gebeurde hem dit vroger nooit? Waarom voelt hij zich niet moe?

"Niks aan de hand. Het is vast het verschil tussen de kou buiten en de warmte hierbinnen, dat heeft zo zijn uitwerking op mijn spieren. Ik zal je aanbod in gedachten houden, Noisa. Is er nog iets specifieks dat je graag wil hebben als handelswaar? Ik weet niet waar op het moment vraag naar is, ik kan alles maken. Ik wil zo snel mogelijk de zaken weer op orde krijgen hier, voorlopig krijgen ze me de stad niet meer uit."

Simeon raapt zijn glas weer op en staart in het vuur.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt klapt bijna dubbel van de hartelijke schouderklop van Simeon.

"Zo, laat jij je ook weer eens zien, Simeon? Ik dacht al bijna dat de Spinelfen je te pakken gekregen hadden."

Hij laat zich zonder moeite de wijn in handen drukken en ploft neer bij de haard. Hij rilt de laatste kou uit zijn lijf terwijl hij de inhoud van het glas gebruikt om zichzelf van binnen te verwarmen. De warme gloed van de wijn glijdt zijn keel af en tintelt rondjes zijn maag. Hij luistert ingespannen terwijl Simeon over zijn verblijf in het woud verteld.

Als Simeon`s glas uit zijn handen valt, graait hij er instinctief naar. Hij vangt het glas net voordat het op vloer in stukken vallen zou. Bezorgt kijkt hij omhoog naar de houtsnijder en nu pas valt hem op hoe moe de man er uit ziet.

"Hoe staat het ermee, Simeon?" Vraagt hij bezorgd. Even twijfelt hij of hij de vraag niet preciezer stellen moet, maar hij wil de man niets laten vertellen wat hij zelf niet kwijt wil.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Simeon Warlandt]

Simeon kijkt Reynaardt verbaasd aan. Wat is iedereen toch ineens bezorgd over hem, zouden er vreemde geruchten zijn rondgegaan? Hij kent de kracht en de snelheid van het woord maar al te goed. Hij heeft toch duidelijk gemeld dat hij wel even weg zou zijn, ze zouden toch niet...
Al snel wuift hij die gedachte weer weg. Het zal wel aan de Wouden liggen. Hijzelf wordt ook altijd een beetje nerveus als mensen richting die vervloekte bossen willen.

"Met mij is alles goed. Kan niet beter. Iras heeft zijn koortsaanvallen goed doorstaan en ik heb mijn familie daarginds weer eens gezien. Ik heb mijn tocht door de wouden zonder incidenten gemaakt. En nu bevindt ik mijzelf in een warme herberg, omringd door vrienden, en ik popel om mezelf hier weer in te richten. Nee, het leven buiten de stad is niets voor mij, dit is waar ik thuishoor. Ik ben bijzonder gelukkig dat ik hier weer ben. Er hangt iets in de lucht hier, een geur, een geluid. Ik kan Raganorck bijna aanraken, bijzonder gelukkig ben ik...in ieder geval zeker geen reden tot klagen."

Simeon glimlacht tevreden. Hij schenkt zichzelf nog een glas wijn in. Zijn handen beven heel licht, onzichtbaar voor wie er niet op let. Hij keert zich wat meer richting het vuur van de haard, warm en behaaglijk. Voor Simeon het symbool van alles dat hij de afgelopen maanden heeft moeten missen. Even dwaalt zijn blik naar de hanger die hij omheeft. De hanger van Ingrid. Grappig hoe het soms lijkt of het oplicht, het licht weerkaatst op een eigen manier. En heel soms lijkt het gezicht iets veranderd, alsof het een eigen leven leidt. Machtig mooi stukje werk, dat ding.
Dan kijkt hij even rond naar het verzamelde gezelschap.

"Maar vertel mij eens mensen, vanwaar al die bezorgdheid? Ik heb een aantal van jullie toch duidelijk gezegd dat Iras goed ziek was, en dat het wel eens een kwestie van maanden kon worden voor jullie me weer terugzagen. Het onvolprezen Raganorckse netwerk van handelaars, hoeren en huisvrouwen zou die informatie wel verspreiden dacht ik zo. Maar nu ik thuisben vraagt iedereen hoe het met me gaat op een toon die ik niet kan thuisbrengen. Wat is dat nou?"

Simeon neemt nog een slok wijn. Het open gezicht van de houtsnijder heeft een nieuwsgierige, maar ernstige uitdrukking. Hij wacht rustig op een antwoord.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Noisa Finnvarra]

Als Noisa Reynaardt's stem hoort kijkt ze blij op, terwijl ze het laatste document weer in haar tas stopt. Ze doet de tas goed dicht en neemt nog een slok van haar wijn terwijl ze luistert naar de woorden van begroeting die Reynaardt en Simeon uitwisselen. Het neerslachtige gevoel dat zich tijdens haar vlucht van haar meester had gemaakt leek verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar zaken mochten vandaag dan niet al te best verlopen zijn, en haar eigen huisje daardoor weer wat verder weg, maar toch voelde ze zich rijk met haar vrienden om zich heen.

"Ik ben blij dat je geen rovers of spinelfen tegen het lijf gelopen bent, Simeon, en dat je weer veilig terug bent. Je ziet er echter wel vermoeid uit, de reis zal zijn tol geëist hebben. Misschien moet je het gewoon even rustig aan doen en niet te laat gaan slapen straks. Of neem een warm bad. Dat doet wonderen na zo'n barre tocht."

Bezorgdheid. Er had bezorgdheid doorgeklonken in haar stem. Simeon zag er dan ook erg vermoeid uit. Alsof hij in geen dagen meer een moment rust gezien had. Misschien kwam het door zijn tocht door de wouden, misschien kwam het door zijn bezorgdheid om Iras. Misschien maakte ze zich wel bezorgd om niets. Hij had een lange reis achter de rug. Natuurlijk was hij moe. Ze stondop, ging achter Reynaardt staan en omhelsde hem.

"Kijk Simeon, dít is de redder van mijn onschuld, de man die me vandaag uit de klauwen van een boosaardige magister heeft gered, de man die me zijn mantel gaf en me hielp te ontkomen aan de scherpgepunte speer van die magister! Je mantel was trouwens lekker warm, Reynaardt, zeker toen het koud en mistig begon te worden buiten. Je zal je mantel vast wel gemist hebben tijdens je wandeling hier naar toe. Hier heb je hem weer. En nog bedankt voor alles, oh nobele redder van dames in nood!"

Ze zoende Reynaardt op zijn wang en gaf hem zijn mantel terug. Daarna ging ze weer zitten op haar plekje op de bank bij de haard en nam bedachtzaam nog een slokje van haar wijn. Ja, vrienden waren meer waard dan goud. En haar huisje? Ach morgen was er weer een dag om goudstukken uit de zakken van argeloze vreemdelingen te kloppen.
_________________
~{ Met klinkende munt }~

[Reynaardt La Coste]

De jonge dief kijkt Simeon met een opgetrokken wenkbrauw aan bij diens tirade. Dan haalt hij zijn schouders op. Het zal inderdaad de reis, de zorgen en de vermoeidheid zijn. Niets dat een warm bed en een goede nachtrust niet op kunnen lossen. Hij knikt instemmend bij Noissa`s goede raad.

"Wel zonde om vanavond vroeg slapen te gaan hoor goede vriend. Vanavond heeft de heer Reynaardt La Coste Nachtstorm goud in zijn buidel." Hij grijnst en haalt er een van de goudstukken uit die hij van Ignatius losgepeuterd had.

"Hier meid," zegt hij als hij de munt naar de serveester schiet "dat dekt mijn drankrekening wel en schenk de glazen nog eens vol."

Als Noissa hem omhelst legt hij zijn handen op de hare en leunt hij met zijn hoofd een beetje achterover. Hij had altijd al een beetje een zwak gehad voor haar. Hij bloost warempel een beetje. De Ene hale haar en haar charmes.

"Ik heb gerend om hier te komen. Ik dacht dat ik de vingers van de schaduwheer al om mijn nek voelde liggen, maar gelukkig was het niets meer dan de mistflarden. Het zou wel zonde zijn geweest om te sterven met geld op zak, of niet dan?" Hij knipoogde.

"Wat die magister betreft, dat is een vreemd geval... evenals die andere lui. Wisten jullie dat Dikke Anton, van het Gannon van adel is?"
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Simeon Warlandt]

Simeon weet net te voorkomen dat hij zijn wijn wegproest. Dit moet een grap zijn.

"ANTON? VAN A..."

Plots bedenkt hij zich dat Reynaardt geen man is om dingen voor niets te zeggen. Een beetje voorzichtigheid is wel op zijn plaats.

"Mijn excuses. Anton? Dikke Anton uit de curiosawinkel? Als hij van adel is ben ik het ook. Aan de andere kant...schijn bedriegt soms. Maar waarom houdt hij dat verborgen? Is hij soms niet de juiste adel. A-ha."

Simeon glimlacht en neemt nog een slok van zijn wijn. Dit is wat hij zo heeft gemist. De geruchten en anekdotes die vrienden delen met elkaar. Ook dit is weer een draadje. Een draadje in de warme deken van verhalen en geschiedenis die zij elke dag vlechten. Zij, de gewone mensen van Raganorck. Laat die adel maar denken dat ze het zo goed voor elkaar hebben. Dit moeten ze allemaal missen. Simeon gniffelt. Hij zou voor geen geld met ze willen ruilen.

"Maar hoe weet jij dit, Reynaardt? Heb je dat van Anton zelf, of gaat er weer een gerucht onder de handelaars of de meiden van de Rosse Buurt? Dat soort dingen neem ik liever met een korreltje zout. Aan de andere kant...jij hebt me nog nooit onzin wijsgemaakt, Reynaardt la Coste. Niet bij mijn weten. Dikke Anton van adel...man, wie had dat gedacht."

Simeon heeft zo zijn eigen denkbeelden over wat adel is. Ook al noemt men Dikke Anton of Reynaardt honderd keer adel, voor Simeon zijn ze dat niet. De adel, dat zijn 'zij'. De adel zijn de lui die zich in het kasteel zitten klem te eten en verzamelingen maken van vreemde dieren of lelijke gouden dingetjes. Anton en Reynaardt horen bij Raganorck, net als Simeon zelf. Ze zijn vriendelijk en niet te beroerd om met hun handen te wapperen. Eigenlijk dus geen adel.

"En voorlopig ga ik nog niet slapen ook. Veel te veel interessants te horen, ik merk het al weer. Noisa heeft woeste achtervolgingsverhalen en ik wil jouw kant daarvan ook weten. Bovendien ben ik in het geheel niet moe."

Simeon kijkt eens naar Reynaardt en Noisa, zoals ze daar zitten. Is hij nu echt zo moe als ze beweren of broeit er iets tussen die twee? Wat een mooi stel zou dat zijn. Een vrolijke gebeurtenis kunnen de mensen van Raganorck best gebruiken, meent Simeon. Een lentebruiloft wellicht. Wie weet.
Dan bedenkt hij zich iets.

"En ik moet ook nog een manier verzinnen om je te bedanken voor het redden van Noisa. Je bent een kerel uit duizenden Reynaardt. Het had wel eens heel naar kunnen aflopen als ik dat zo hoor."

Simeon lacht breed naar Reynaardt, en maakt een klein buiginkje in zijn richting. Dan neemt hij nog een slok en strijkt een losgelaten lok haar achter zijn oor. Hij grinnikt. Grappig, in dit licht lijkt het net grijs. Grijs haar, stel je voor.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Tzanna]

Een jonge vrouw met felrood haar komt de taveerne binnen.
Ze kijkt aandachtig even naar de bezoekers en haar blik houd halt op de zittende Razzemedallion.

Taxerend weegt ze ene paar zaken af, maar besluit dan het idee te verwerpen en stapt verder, een kop thee bestellend aan de bar.
Met haar kop gaat ze ergens zitten aan een leeg tafeltje en lijkt in diepe bedenkingen weg te zakken..

[ckeetel]

Verdoemenis...met verbazing staart de smid in de rug van de snotaap die nu Den Acker verlaat. Zijn eigen drank betalen, reutelen met andere lieden, maar Harry niet zijn beloofde Joncker brengen en doodleuk een handje schudden alsof er niets aan de hand was? Hij werpt een humeurige blik de gelagzaal in, op zoek naar die meid van daarstraks.
Ze komt aan in grote haast, kruik en pullen dragend, een glimlach op haar bezwete gezicht geëtst, met gemak om voeten ,tafelpoten en gasten heenzeilend, een serveerster van Den Groene Acker
Harry zet zich af en schuift zijn stoel bot naar achter, haar de weg afsnijdend. Terwijl hij zijn hand uitsteekt en haar toesnauwt.

Zie je mijn hand pop? Leeg...moet ik dat woord voor je gaan spellen? Nog steeds L-E-E-G! Een Janckende Joncker had ik gevraagd pop, welke van de twee woorden begrijp je niet?

Hij keert klakkend met zijn tong tegen het gehemelte terug naar de tafel als ze zich heeft omgedraaid. De dorst naar bier plaagt hem. Die vreemdeling Pace mocht verrekken....Was die kneuter soms ook een uit zo'n wazige poort gevallen lolbroek? Hij zei dat 'ie uit het Woud kwam... het enige wat die bossen werpen zijn Spinelfen. De kleine smid snuift minachtend, maar huivert inwendig.
Hij kwam hier voor zijn plezier en, verdomme, het was ver te zoeken op de gare gezichten aan zijn stamtafel.

Avonturiers onderdak geven...in zijn fantasieën zeker. Een met Groenveters heulende rioolrat...moge Isaiah ze opslokken in zijn Labyrinth.

De bleke, asgrauwe kop van een van zijn tafelgenoten, een typisch kleurtje voor een bewoner van Aankele Haaie, richt zich met een vreemd hikkend lachje op hem. Niet heel standvasig meer, de wijn heeft zijn werk gedaan, stellen de pupillen van de onbekende langzaam scherp op de kleine kalende man.

Opslokken beste man? Ehehehe...Beter nog....Ik heb gehoord...maar ik heb het van 'boven'...ehehehe....dat Walefrid Nachtstorm...een edelman uit de Wouden...ehehe, goudstukken uitlooft voor ieder ingeleverd...ehehehe..elefenoor...eh elfen-oor...

De grauwe kop trekt zich terug in de brede, zwarte kraag, een onzeker lachje hikkend over de ongelukkige woordgrap met de naam van de invloedrijke, bekende pooier uit het Duistere District.
Harry staart eerst ongelovig naar de bleke Haaienaar, zijn vingers om de tinnen kroes klemmend die zojuist voor hem is neergezet. Maar dan strekken zijn lippen zich in een brede grijns, waarachter gele, scheve tanden zichtbaar worden. Harry schatert van het lachen, terwijl hij zijn kroes opheft. Zijn toost overstemd grotendeels de gesprekken in de buurt.

Een groet op Walefrid Nachtstorm, de gulle edelman, die zijn goud ter beschikking stelt aan eenieder die hem een elfen-oor brengt, een man zijn vaders' naam waardig! Lucifer! Kom op man! zing 's wat, breng 's wat licht in die dorre koppen hier!

Harry, smid aan de Hoofdstraat
Uw spitse oren, mij een zorg
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Lialian Ravenne]

((Vanuit de Taferne naar Herberg en Veiling "Den Groene Acker"))

Toen de vrouwe na een vlinke tocht eindelijk de herberg had gevonden en de deuren openden werd ze gelijk onthaald door de heerlijke warmte van het haardvuur.
Maar ook de gezelligheid die heerste, mensen die aan het drinken waren geslagen. Een man, ja typisch een man, dronken lijkend met zijn woorden die hij uitspreekt... foute woorden..

Haar donker blonde haren viel op haar schouders, de zwarte veer was in de tussentijd van de taferne naar de herberg al opgedroogt van de zwarte natte inkt.. en de vrouwe steekt haar haar opnieuw op in een staart, de zwarte veer de staart ondersteunend.

Haar intrigerende blik glijd over de mensen, de gezeldschap mensen die genoten van de warmte bij het vuur bijvoorbeeld.
Haar lippen toonden een glimlach toen ze Lucifer zag. De ontmoeting van laatste keer nog goed in haar hoofd.
Langzaam loopt ze naar het gezeldschap, waar lucifer het zo te zien erg goed mee kon opschieten.

Het haardvuur straalde steeds meer warmte uit die zich in haar gezicht blies.
"Goede avond, heer, dame, Lucifer. Heerlijk aan het genieten van de herberg en zijn warmte na een vermoeiende dag?
Een glas van de beste wijn uit heel Raganorck en omstreken kunnen jullie wel gebruiken zo te zien"
Met een glimlach schonk ze de leeg geraakte glazen bij met haar Ravenne's red, één van haar beste wijnen.
En neemt plaats bij het gezeldschap.
Hopend dat Lucifer haar zou voorstellen.