Raganorck

[Simeon Warlandt]

Simeon trekt een wenkbrauw op als de man hem zo hartelijk aanspreekt. En dan opeens ziet hij het....

"Lucifer! Ik zou je bijna niet herkennen, wat is me dat nou! Man, man, ik merk dat ik weg ben geweest, ik dacht dat je iemand anders was. Moet het licht van dat vuur zijn. Dat ik de dag nog mee mag maken dat ik de mensen van hier niet meer herken zeg..."

Hij lacht een hartelijke, gulle lach en laat zich op het bankje zakken. Vanuit zijn ooghoek ziet hij de smid aan de bar zitten en heft als groet even zijn hand op. Dan wendt hij zich weer tot Lucifer.

"Een glas wijn en wat warmte zou me goeddoen, daar heb je gelijk in."

Dan wordt zijn gezicht ernstiger.

"Hmmm...ik dacht dat ik had gezegd dat ik zou gaan? Mijn broer is behoorlijk ziek geweest, en hij woont een eind bij Raganorck vandaan. Ik heb zijn vrouw geholpen hem te verzorgen. Het arme ding moet ook af en toe wat slaap hebben, en Iras lag maar te ijlen van de koorts. Duurde langer dan verwacht, maar we hebben hem erdoorheen gesleept. Nare situatie.
Zojuist heb ik niet de hele Wouden doorkruist, maar het scheelt niet veel. Niets dan modder en ellende daarbuiten. Ik ga hier nooit meer weg."

Hij rekt zich uit bij het vuur en koestert zich in de warmte. Het vreemde amulet dat hij om heeft schuift uit zijn kraag. De vorm van het gezicht van een oud mannetje is duidelijk zichtbaar. Het is een mooi stukje werk, een complex spel van rimpels dat het tot een akelig realistich gelaat maakt.
Simeon neemt een slok wijn. Hij kijkt naar Noisa, die nog steeds vreemd stil op haar bankje zit als een verzopen dier. Hij schudt meewarig zijn hoofd.

"En nu moet je me toch eens vertellen wat er mis is Noisa. Laat die arm eens zien...hoe kom je daaraan?"
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Pace]

"Eéntje maar?!? (En hier zette Harry grote nadruk op) Twééé heb ik gezegd pop... Twéé Jankende Jonckers, wilde je fooi? Zet er dan verdomd wat vaart achter... " snauwde de man.
Je kon wel merken dat deze man hier alles behalve nieuw is. Pace bekeek de Jankende Joncker die hem toegeschoven werd. Hij vond het een rare naam voor een bier, en hij vroeg zich af of die naam ook de smaak van het bier beschreef. Hij probeerde een beeld te scheppen bij de naam van het bier, en dan te vergelijken met de smaak van het bier. Hij nam een grote slok, zodat je de smaak echt kunt voelen en concludeerde dat er geen verband was. Heel diep was hij een beetje teleurgesteld. Het zou toch mooi geweest zijn als de smaak van het bier overeenkwam met de naam.

"Harry Dirkijn Theoderic Wolfraemzoon, wapensmid aan het Gannon" onderbrak de kleine man de gedachten van Pace, terwijl hij een diepe buiging maakte.
Pace schrok een beetje van het open onthaal. Hij vroeg zich af of deze man misschien niet al te veel op had. Niet dat het Pace ergerde, integendeel. Deze man is zoals de avonturiers die bij hun thuis altijd langskwamen. Zeer sociaal en open, en zeer vriendelijk. Dit had hij niet verwacht in de grote stad Raganorck. Hij voelde zich veel beter op zijn gemak nu. Maar hij hield er wel rekening mee dat deze man misschien alleen maar op iets anders uit is, geld misschien. Pace had gehoord dat je niet zomaar mensen kon vertrouwen hier.
"Jouw kop heb ik hier nog nooit gezien...nieuw hier zeker, wat is jouw naam? En met een blik naar de haard, Ken je hen? "
Pace schrok op, hij besefte niet dat hij nog steeds aan het staren was naar de mensen aan de haard. Verschrikt vestigde hij zijn blik maar op de kale plekken op het hoofd van de man.
Pace gaf de man een hand en stelde zich voor:
"Pace Myosotis. Ik kom van buiten de stad. Ik ben opgegroeid aan de rand van de Wilde Wouden. Mijn ouders bieden daar onderdak voor avonturiers, wetenschappers en allerlei andere lui die door het bos trekken. Ik ben hier om te leren. Ik hoopte dat de mensen aan de haard mij konden helpen. Zij zien er anders uit dan de overige mensen die deze herberg bevolken."

Pace durfde absoluut niet het woord 'smokkelaars' en 'gespuis' te gebruiken want als dan toevallig iemand hem hoorde, dan...
Pace dacht er liever niet aan wat deze mensen met hem konden doen.
Hij was er van overtuigd dat de smid hem niet kon helpen om een leermeester voor hem te zoeken, dus zei hij maar niet direct dat hij magie wou leren. Iets in hem zei dat een smid en magie niet samen gaan.
Over wat hij echt wou leren vertelde Pace al zeker niks, dat zou zijn doodvonnis geweest zijn. Hij moet trouwens toch beginnen bij de basis.
_________________
asta la victoria siempre

[Noisa Finnvarra]

Door de flakkerende vlammen van het haardvuur, die een behaaglijke warme over haar deden neerdalen, kalmeerde Noisa wat. Ze streek met haar mouw langs haar ogen om de laatste tranen weg te vegen, toen ze door de man naast haar aangesproken werd. Ze keek op en zag een bekend gezicht, gesierd door een een medelijdende blik. Lucifer Lumorfus! De naam flitste door haar hoofd, terwijl er een rode blos op haar wangen verscheen. Ze wilde niet blozen, maar kon er niets tegen doen. Dat nu uitgerekend hij, de beroemde bard Lucifer Lumorfus, haar aan moest spreken, net nu ze er zo verfomfaaid uitzag.

"Ik... eh..."

Stamelde ze, terwijl ze koortsachtig zocht naar de juiste woorden en merkte dat ze door te stamelen haar verlegenheid alleen maar erger maakte. Het overkwam haar niet vaak dat ze verlegen werd, meestal had ze haar woordje maar snel klaar. Net toen ze bekomen was van de ergste verlegenheid en de beroemde bard een antwoord wilde geven op haar vraag werd er onverwacht een zoen op haar wang gedrukt. Ze schrok en keek om terwijl ze begroet werd door een maar al te bekende stem. Simeon! Simeon Warlandt! Even was ze verward, door de aandacht van de bard en het plotseling verschijnen van Simeon de houtsnijder en bleef ze stil zitten om haar gedachten weer op een rijtje te krijgen, terwijl de houtsnijder aan de praat raakte met Lucifer. Toen Simeon haar uiteindelijk vroeg wat er aan de hand was, was ze genoeg tot rust gekomen om hem van een antwoord te voorzien.

"Simeon! Wat ben ik blij om je weer terug te zien!" Riep ze, terwijl ze hem omhelsde methaar goede arm. "Hoe is het met je broer? En zijn vrouw? Oh, je moet me straks álles vertellen over je reis door die gevaarlijke Wilde Wouden." Ze was blij dat de immer goedgehumeurde houtsnijder weer veilig terug was van zijn gevaarlijke reis. Ze mocht hem graag en hij maakte altijd als hij naar den Groenen Acker kwam even een praatje met haar. "Wat mij is overkomen?" Ze keek beurtelings naar de houtsnijder en de bard. "Goed, ik zal het vertellen."

"Ik was zoals gewoonlijk naar het Gannon gegaan om mijn spulletjes te verkopen. Mijn eerste klant had ik bijna zover gekregen dat hij iets kocht, maar op het laatste moment zag hij er van af. Hij had geen geld om me te betalen en geen tijd om naar een geldwisselaar te gaan. Ik liep dus verder en had al snel een volgende klant op het oog. Een lange blonde man in een rode mantel. Hij leek op zoek te zijn naar iets. Ik sprak hem aan en probeerde hem iets te verkopen. Hij leek geïnteresseerd, maar wenste discretie en ik volgde hem naar een steegje. Oh... dat ik daar ingetuind ben... In het steegje zei hij dat hij me aan zou geven als ik hem niet snel de weg wees naar de Tien Torens. Toen ik hem vervolgens vroeg om een kleine vergoeding omdat ik in die tijd niets zou kunnen verkopen, begon hij me uit te schelden voor misdadiger en me te bedreigen. Hij had een grote speer. Toen ik hem zei dat ik hem erg onbeleefd vond, begon hij om de stadswacht te roepen. Toen ben ik snel weggerend..."

Ze werd even stil, als om te overdenken wat er verder gebeurde. Diep in gedachten streek ze een lok haar naar achter en pakte Lucifers wijnglas van het tafeltje. Ze nipte van de wijn en vervolgde haar verhaal.

"Ik was net de hoek om, op het Gannon, toen ik struikelde en hard op de stenen viel. Daar bezeerde ik mijn arm. Ik werd opgeraapt door de man aan wie ik eerder geprobeerd had mijn spulletjes te verkopen. Een adelijke heer. Hij was erg aardig. Op dat moment kwam ook die goede oude Reynaardt La Coste aanlopen met een aantal adelijke heren op sleeptouw. Samen hielpen ze me overeind. Vlak erna kwam die vreselijke man die me beschuldigd had aanrennen. Hij wilde me beetpakken en meenemen naar de wacht, maar gelukkig namen Reynaardt en de hoge heren het voor me op. Vooral twee van de heren, een zekere ridder Malevijn en een man met een hele lange indrukwekkende naam." Ze glimlachte toen ze eraan terugdacht. Daar had die magister niet van terug gehad. "Vlak hierna kreeg ik de kans om er tussen uit te glippen. en ben ik zo snel mogelijk hier naar toe gekomen. Ik had wel weer genoeg meegemaakt. Maar ja, nu zit ik wel met een souvenir."

Ze wees op de blauwe plek en de schrammen op haar onderarm. Ze voelde de pijn nog wel, maar het leek al wat weg te zakken. In de behaaglijke bedrijvigheid van de herberg leek het gebeurde allemaal wat minder erg te worden. Ze voelde zich ook al een stuk beter nu ze haar verhaal had kunnen doen en ze de aandacht had van de twee mannen. Ze nipte nog maar eens van Lucifers wijn.
_________________
~{ Met klinkende munt }~

[Simeon Warlandt]

Simeon gelooft zijn oren niet. Verbaasd kijkt hij Noisa aan. Hij is blij dat ze weer wat bij zinnen lijkt te zijn gekomen, maar nogal van slag door haar vreemde relaas. Hij krijgt een verbeten trek om zijn mond, en balt zijn vuisten en ontspant ze dan weer. Hoewel zijn knokkels wit worden, is dit meer een gebaar uit gewoonte dan uit agressiviteit. Eenieder die Simeon kent kan beamen dat de man alles behalve een grage vechter is.

"Een magister die met een speer achter vrouwen aan rent? Die meent onze eigen Noisa te kunnen bedreigen? Wie denkt die vent in Enesnaam te zijn? Ik geloof mijn oren niet! Dat kan toch bijna niet iemand van hier zijn, de magisters die ik ken hebben meer manieren. Ik heb geregeld voor ze gewerkt en het zijn over het algemeen rustige, geleerde mensen. Bovendien loop je niet lang door deze stad in een felrode mantel. Nee, het zal wel iemand van buiten de stad zijn. Wat me er niet van zal weerhouden hem goed de waarheid te zeggen mocht ik hem ooit zien lopen."

Simeon haalt even diep adem en neemt een slok. Hij sluit even zijn ogen en voelt hoe de wijn, in combinatie met het haarvuur, zijn ontspannende werk doet. Hij is weer thuis, en zal dit prettige weeerzien met oude kenissen niet laten verpesten door een rare snuiter met losse handen. Hoewel...Noisa lastigvallen. Waar haalt hij het lef vandaan!

"Alles is nu weer in orde Noisa, kom maar rustig even bij. Als je ooit de kans hebt me de bewuste kerel aan te wijzen ga ik wel even met hem praten. De mannen die je hebben geholpen zou ik ook graag bedanken, echte heren worden een zeldzaamheid lijkt het wel. Hmm...Malevijn zei je? Die naam zegt me niets. Een ridder nog wel..."

Hij besluit het gebeurde maar een beetje te laten varen. Er is nu niet veel dat hij kan doen. De boosdoener is waarschijnlijk toch onvindbaar in het doolhof dat zijn stad is, en bovendien is het weer buiten guur en gaat hij liever nergens meer heen vannacht. Hij glimlacht. De gedachten van Noisa zijn schijnbaar aan het dwalen geweest tijdens zijn eerdere verhaal.

"Zoals ik zonet al vertelde, lieve Noisa, is met Iras alles redelijk. Zijn vrouw is vooral moe nu. Maar de Ene zij gedankt dat mijn broer nog leeft, die vervloekte koorts heeft al meer bekenden onder de zoden gekregen dan me lief is. De tocht door de wouden van vooral koud en modderig, en eigenlijk helemaal niet zo spannend als je wellicht zal denken. Ik heb geprobeerd duidelijk te tonen dat ik haast had de stad in te komen, en in het bos niets te zoeken had. Wellicht hebben de spinelven de boodschap begrepen. Ik kan ook gewoon geluk hebben gehad. Ik heb alleen af en toe stil gestaan om wat veelbelovende stukken hout op te pakken die...waarmee ik...groene vegen. Och, helemaal vergeten. Ik zal het even gaan regelen en meteen een kan nieuwe wijn meenemen. Geen reden om op jouw zuurverdiende geld te blijven teren, Lucifer. Ik ben zo terug."

Simeon staat op en loopt richting bar.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Pace]

"Je bier blijft wel lang weg hé!" merkte Pace op. Hij keek naar zijn glas en zag dat het alweer op was, sneller dan verwacht. Pace had het zelf niet eens door. Pace zag de breedgeschouderde man naar de toog gaan. Als zij daar ook wetenschappers waren, dan was het best dat Pace nu de kans greep met hen in contact te komen.
"Ik zal wel even voor je kijken, en dan ook maar eens iets voor mezelf halen."
Pace stond lanzaam recht en lette er op dat zijn buidel niet te zichtbaar was. een les die hij net geleerd had van de kleine man, die al knikkend het voorstel van Pace goedkeurde.
Pace ging naar de toog naast de man staan. en sprak tot de barman:
"Excuseert u mij, maar Harry, die man daar, heeft nog steeds niet zijn Jankende Joncker gekregen die hij besteld heeft. En ik wil er graag ook nog eentje." De barman excuseerde zich en na het halen van wijn voor de man naast Pace, goot hij twee glazen bier vol voor Pace. Terwijl de barman bezig was, draaide Pace zich naar de man en knikte eens vriendelijk.
"Eeuh... zijn jullie studenten." vroeg Pace.
Hij ging dan toch maar recht op zijn doel af, en smeet alle regels van subtiliteit over boord.
_________________
asta la victoria siempre

[razzemedallion.]

Razzemedallion keek eens opzij toen hij Pace dat hoorde zeggen en begon hartelijk te lachen..

"Beste man, studenten, wat zegt u me daar?! Zijn hier dan wezens aanwezig die enig onderricht nodig hebben?
Wat denk je nou zelf..Studenten zitten keurig achter hun lessenaars, te leren en te leren tot het zweet hen op het voorhoofd staat,klaar om elk woord van de formule hardnekkig onder de knie te krijgen !"

Hij gaf hem een knipoog "Welke student zou immers willen betrapt worden in een herberg, zijn hand om een glas geestverruimende drank, en dat allemaal in het bijzijn van een professor?"

Hij knikte eens veelbetekenend, "Idd, er zijn hier vast geen studenten aanwezig..."

[Simeon Warlandt]

Simeon begint net zijn vraag aan het barmeisje voor te leggen, wanneer een onbekende jongen met donker haar hem aanspreekt. Hij glimlacht eens vriendelijk naar hem.

"Deze heer heeft eigenlijk de vraag al beantwoordt, er vanuit gaand dat je het tegen mij had en niet tegen hem. Ik ben geen student, maar slechts een simpele houtsnijder. Mijn vrienden daar zijn ook niet zo geleerd, of ze moeten heel wat voor mij verzwegen hebben."

Simeon grijnst inmiddels van oor tot oor. Nieuwe mensen die hij nog niet kent vindt hij altijd interessant. Hij strijkt een losgelaten pluk haar achter zijn oor terwijl hij oogcontact probeert te maken met die troela van achter de bar. Hij schudt even medelijdend met zijn hoofd. Hij houdt zichzelf niet voor dat hij een geleerd man is, of zelfs maar intelligent, maar dit arme wicht stond in een andere kamer toen ze de hersens aan het uitdelen waren. Als hij eindelijk contact heeft knikt hij alleen maar even naar de strepen op de vloer en drukt haar een flinke fooi in de hand. Zo is iedereen blij: hij kan weer terug naar de gezelligheid van de haard en zij verdient iets bij.
Hij wendt zich weer tot de jongen.

"Nee, studenten...Tja...ik geef je de meeste kans in de bibliotheek als je hen zoekt, daar zitten zij vaak nog tot laat te studeren. Je kunt ons echter altijd aanspreken als je op zoek bent naar een ander soort kennis. Informatie over het onzichtbare leger gewone mensen van deze stad. De ambachtslieden, de handelaars, de sjacheraars. Wie woont waar, wat hebben ze te koop en voor welke prijs. En de geruchten, de eindeloze geruchten. Ze hangen als een groot gonzend kleed over de stad, hoor je dat? Oh, iemand die kennis zoekt is in alle opzichten naar de juiste plek gekomen, dat is zeker."

Vanauit het fellere licht bij de bar is het vreemde gelaat van Simeon beter zichtbaar. De man draagt een brede glimlach, maar ziet eruit of hij al een maand geen oog heeft dichtgedaan. Onder zijn ogen zitten brede wallen en hij is bleek...vreemd bleek gezien de gezonde dosis buitenlucht die hij toch placht te krijgen.

"Maar ik zie dat je Harry al hebt gevonden, ook een niet mis te verstane bron van gerod...informatie. Als hij het niet weet...en hij loopt weer Jonkers uit te delen ook zie ik wel. Als je van ons iets wil weten hoor ik het wel. Ik zie je waarschijnlijk nog wel in de stad. En u ook, edele heer."

Met een korte hoofdknik naar Pace en Razzemedallion pakt Simeon zijn kan wijn weer van de toog en gaat weer richting vuur. Dan bedenkt hij zich iets en loopt naar zijn tas die nog steeds half achter de bar ligt te wachten. Maar Simeon is nog lang niet van plan naar zijn kamer te gaan. Hij haalt een paar in doeken gerolde voorwerpen tevoorschijn en neemt ze ook mee naar zijn fijne bank bij de haard.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Pace]

Pace had het verkeerd, geen van de mensen hier zijn studenten. Maar straks zou hij eens naar de bibliotheek gaan. Als hij tenminste wist waar die was. Maar Pace dacht na over wat de breedgeschouderde man zei. toen hij terug weg was vroeg hij aan de man die hem eerst van antwoord had voorzien: "Wat bedoelt hij met het onzichtbaar leger?"
Pace had nog nooit gehoord van een onzichtbaar leger, Want geen van de klanten bij hun thuis had er ooit over verteld. Ofwel is het iets waar niet over gepraat wordt, ofwel is het iets zeer recents. Pace nam de twee pinten.
"Als je wil kun je je bij ons zetten."
Hij keek de man vragend aan, wachtend op een antwoord.
_________________
asta la victoria siempre

[Manesni Ryloth]

((Manesni van Gannon (LARP) naar de tien toerens/groene acker))

na een zoektoch die mischien maar een half uurtje duurde maar die veel langer aanvoelde strompelt Manesni uitgeput en in de war de herberg binnen, althans het zag er van buiten af redelijk herberg achtig uit, maar in deze vervloekte stad viel alles wel tegen.
na snel rondgekeken te hebben strompelt hij verder naar een of ander donker hoekje om uitegeput op een stoel in elkaar te zakken. zijn staf valt bij puur toeval tegen de muur en blijft recht op staan.
Nog eenmaal kijkt Manesni rond voordat hij in gedachten weg zinkt

[razzemedallion.]

Een man in ene rood gewaad stapt resoluut op Manesni af, zijn pas is kwiek en gedrild als een legerlid.

Met klakkende hakken stopt hij voor manesni doet een draai met zijn staf vangt hem op tegen zijn schouder en zet hem dan met een even luide kanl neer vlak naast Manesni's voet.

"Geef acht!" roept hij met luide stem,vlak voor Manesni's gezicht.

[Manesni Ryloth]

puur uit reflex schiet Manesni recht over eind zijn staf bijna omgooiend terwijl hij snel in een soort van houding schiet

"JA HEER DUN'KAHN TOT UW ORDERS HEER DUN'KAHN!"

als hij na een halve seconden weer tot zijn positieven komt ziet hij dat het niet Dun'kahn maar razzemedallion is.

"jij.... ik weet niet waar ik die verdraaide drank van je moet halen, en nu ben ik ook nog de gene kwijt die ik heb gezworden te beschermen, ik hoop dat ik hier weg kan nadat ik die geest verhelderende rotzooi heb gevonden. heel chae'dor is in gevaar en ik zit hier vast op deze verschrikkelijke wereld!"

even stopt Manesni om op adem te komen voordat hij verder raast

"nou... nu u hier toch bent, enig idee waar ik dat drankje in hemelsnaam kan vinden? zoals U al eerder zij kon het kruiden vrouwtje me niet helpen aangezien eventueel geschikte kruiden niet te vinden waren, of althans, niet waar we zochten"

na zijn korte, maar enigsinds krachtige tirade blijft Manesni staan en lijkt hij lichtelijk in elkaar te krimpen terwijl hij op zijn staf leunt en wacht op de reactie van de oude, en waarschijnlijk krankzinnige magister voor hem

[razzemedallion..]

Razzemedallion schud het hoofd in een afkeurende beweging..

"Wat is het basisprincipe van oorlogvoering? Informatie, beste burger, informatie..Met die wetenschap kan de beste generaal overtreft worden, en zijn de grootste veroveringsplannen snel te niet gedaan...
Details zijn onontbeerlijk, want elke misplaatste steen kan een goed plan in de war schoppen..
Kennis is macht, dus zoek, vraag na, wie zou weten wat men moet weten omdat jij zou weten wat je wil weten, en ga vanuit die stelling verder tot je het gevonden hebt.."

[Manesni Ryloth]

een lichte grijns versprijd zich over Manesni's gezicht

"eindenlijk iemand met iets wat op verstand lijkt... al hoewel die lucifer ook redelijk na dacht... voor een dichter. En aangezien U nu toch hier bent, begint U maar eens haar fijn uit te leggen wat U eerder allemaal voor onzin uit kraamde over vrouwe Fennah en die lief van u... Nyshra geloof ik?
en als ik toch bezig ben, wat is Uw relatie met mijn wereld? werkt U voor die Heer oblivion?"

een schicht van pure haat flitst even over Manesni's gezicht bij het spreken van die naam en hij grijpt zijn staf steviger vast, sinds de queste nog geen dag terug was zijn haat voor Oblivion alleen maar toe genomen.

"en na dat u me dit eens haar fijn hebt uitgelegd zal ik de alchemisten eens uithoren, mischien hebben die dat drankje voor u wel, overigens is het mischien beter dat ik U eerst mee neem naar de heer kraymeche en vrouwe ezra voordat we naar die tovenaars burgt gaan, ik heb het vermoeden dat U beschikt over informatie die ons heel erg van pas kan komen"

[Razzemedallion;]

Razzemedallion luisterde naar de woorden van de jongeman en leek plots een ingeving te krijgen.
Hij begon over zijn kin te wrijven en leek even diep na te denken...

"Elza? Ahja, die uit de wouden, ik herinner me haar ja... Rare vrouw, hoort hier helemaal niet thuis... Hmmm... jij ook niet... Ik ook niet, das eigenlijk wel grappig, we horen eigenlijk bij elkaar..."

Hij nam plaats op het bankje naast manesni, traag alsof elk moment zijn botten konden breken...

"Nee mijn kind, we moeten naar de burcht, iemand zei me dat , maar ik zou bij god niet meer weten wie..De burcht, en snel.. er is iets mis.. Kon ik maar even helder denken, me de spreuk herinneren, het is alweer zolang geleden dat ik teleportatiemagie heb gedaan...
Laatste keer belandde ik ergens waar ik ook niet hoorde, al moet ik zeggen dat het wel twee bijzondere knappe vrouwen waren, die Tara en Trees...
Hmm; Trees... rijmt op bees..."

Hij zag de geergerde boze blik van manesni en glimlachte..
"Ach beste man, het komt allemaal wel goed, als we maar op tijd in de tovenaarsburcht geraken, er zou wel eens zo'n groot gevaar kunnen dreigen dat alle werelden bedreigt worden...Benedictus zou me niet ontbieden als hij me niet nodig zou hebben.."

[Simeon Warlandt]

Simeon is weer op zijn plekje bij de haard gaan zitten. Hij glimlacht tevreden. De flakkerende vlammen leggen de nadruk op de schaduwen in zijn gezicht, voegen die dieper schijnen dan vroeger.
Hij haalt zijn werktuigen uit het pakketje dat hij zojuist heeft opgehaald bij de bar en begint ze naast zich uit te stallen.

"Gaan jullie maar rustig door met praten, mensen. Ik heb nog wel wat werk te doen hier, laat die goeie oude Simeon maar mooie dingen maken. Intussen kan ik horen wat jullie allemaal voor verhalen hebben over de stad en wat er hier zoals is voorgevallen de afgelopen weken. De Ene zij geloofd dat ik weer thuis ben."

Onbewust heeft Simeon het amulet om zijn hals in zijn hand genomen en bestudeert het intensief. Zo goed wordt ik nooit. Kijk dan toch, al die kleine lijntjes hier. Allemachtig, wat een vakwerk.. Na een tijdje haalt hij zijn schouders op. Hij heeft zin om weer aan het werk te gaan, zo hier in de warme herberg, omringd door bekenden. Of hij nu ooit een dergelijk hoog niveau zal bereiken of niet.
Simeon is blij dat hij met het snijden zijn brood kan verdienen. Zijn vak, zijn kunst. Hij glimlacht tevreden. Mooie voorwerpen vinden altijd aftrek, zeker onder de rijken van de stad. En anders is Noisa er altijd nog. Die meid zou stro nog voor goud kunnen verkopen. Hij herinnert zich een partij houten doosjes die ze verleden jaar van hem kocht. Mooie prijs had hij ervoor gekregen. Er hadden fazanten op gestaan, en pauwen. Enkele weken later had hij ze in een antiekwinkel op het Gannon zien liggen, aangeprijsd als mysterieuze artefacten uit een grijs verleden. Hij wist nog steeds niet hoe ze het voor elkaar had gekregen ze zo verweerd te krijgen, maar ze waren zijn werk. Hij wist het zeker. Niemand sneed pauwen zoals Simeon.
Hij gniffelt. Die Noisa toch.

Hij haalt als laatste een in vilt gewikkeld voorwerp tevoorschijn. Voorzichtig wikkelt hij de zachte stof ervanaf. Er komt een half afgewerkte boekensteun tevoorschijn, een geschenk voor een bevriende professor. Er staan vogels op, het lijken uilen. Simeon begint te snijden. Intussen houdt hij zijn oren goed open voor de verhalen en het rumoer van zijn stad.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**