Raganorck

[ckeetel]

Onder de Tien Torens, naast het magazijn en de opritten van het Handelsgilde ligt "Den Groene Acker". De roestplaats voor een drukke handelsreiziger bij uitstek. De Acker voorziet in vele behoeften, behalve een ruime gelagkamer en toog heeft het ook de beschikking over "achterkamertjes" (voor handel bestemd voor enkele oren), eigen uitgangen naar een aanlegplaats aan de ondergrondse rivier en een grote veilingzaal.
Verder zijn er vele slaapvertrekken, van kleine bezemkasten voor de zuinige reiziger, tot grote suites voor de welvarende groothandelaar die niet op de kleintjes let. Op aanvraag kun je een 'kluis' huren, een geldkist in een goedbewaakte, afgesloten ruimte van de herberg.
De bediening is spreekwoordelijk hartelijk. Serveersters (zoals Tara) leggen de klanten in de watten en voor een paar Dubloenen meer kun je een persoonlijke schrobbeurt in bad op je kamer krijgen (verder dan dat gaat de bediening niet).
Wie echt wil genieten kan een grote Bourgondische maaltijd krijgen, hele varkens in sinaasappelsaus gevuld met aardappelen bijvoorbeeld. Exotische gerechten door een meesterkok.

Motto van de Acker is "alles voor de handel". Gasten die van geen betekenis (notoire dronkelappen, niet-handel gerelateerd) of een gevaar zijn (zakkenrollers en luidruchtige muzikanten) voor de economie van Raganorck worden door een legertje uitsmijters zonder pardon met de voet op het zitvlak de deur gewezen.

Er wordt gefluisterd dat de Acker een geheime gang en een illegale dochteronderneming heeft, een smokkelherberg ergens in de krochten van de ondergrondse rivier met een verborgen aanlegplaats. Alleen toegankelijk voor vertrouwelingen.

Edited by: ckeetel at: 3/3/02 11:37:14 pm

[Galliminus]

Manon had al een tijdje in de duisternis onder de Tien Torens rondgelopen maar kwam iedere keer weer uit bij de toren die op deze herberg uitkeek. Dit was het gebouw geweest die zij had gezien in haar droom van de afgelopen dag. Ze ging naar binnen en ging aan een tafeltje zitten achterin de Herberg die gevuld was met handelaars en smokkelaars die de gehele dag hard gewerkt hadden.

Ze zag een meisje door de Herberg lopen die zij ergens van herkende,...dit was het meisje wat zij ook in haar droom had gezien. Ze overdacht de droom maar ze kon haarzelf er steeds minder van herinneren. De beelden verdwenen uit haar geest hoe langer zij wakker was. Ze wist dat dit het enige aanknopingspunt was wat zij had. Dit alles moest iets met de demoon te maken hebben van de afgelopen nacht maar ze zag het verband noch steeds niet. Ze was diep verzonken in gedachte en staarde naar buiten.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Hoe lang hij er al staat weet Witte niet. Zijn blik is op de toren gericht, maar de demoon in hem begint zich nu langzaam te roeren. In de herberg is iets...iets wat zich door de muren heen lijkt te branden, als een blinde vlek die zich uitspreidt op zijn netvlies. Iets wat hij niet meer goed kan waarnemen. In hem rijten de scherven, Insonum raast als een storm, dreigt door zijn lichaam heen te breken. Hij voelt het tweeledig vuur met het Beest oprijzen. Het lichaam van Witte schokt. Hij drukt de nagels in zijn buik en probeert uit alle macht de waanzin onder controle te krijgen.

Als Witte is hij kwetsbaarder, nog steeds sterk, maar kwetsbaarder, hij moet leven op de adem, zoals mensen. En hij hijgt nu. Witte de Denker is er nog, deze keer heeft hij de strijd gewonnen. Insonum de Storm is gaan liggen.
Hij wordt weer rustig, zijn rug recht zich en met grote stappen loopt hij op de deur van de Acker af.

Geel...

Zijn grote warme handen drukken zachtjes in haar schouders. Hij staat achter haar en buigt zich voorover tot zijn lippen bijna haar nek raken. Zacht en dreigend is zijn stem als hij vraagt: " ...en wat doe jij hier?"

[Galliminus]

In een bliksemsnelle beweging grijpt Manon instinctief de hand in haar nek vast,.....niemand heeft het recht om haar lichaam aan te raken,.niemand! Ze knijpt met onmenselijke kracht de vingers samen van de hand die haar zo plotseling betastte.
Ze maakte aanstalte om de man met een krachtige heupworp óp de tafel te werpen,...totdat ze de kleur van zijn huid zag. Voordat de knijpende greep van haar zijn vingers zouden laten breken liet ze hem los.

"Het spijt me Witte", waarom ze de naam kende verbaasde haar waarschijnlijk meer dan de man achter haar,"besluip me nooit meer, en raak me nooit meer aan!"
Ze ging weer wat ontspannender in de stoel zitten en knikte vriendelijk naar de mensen die hun aandacht op hen hadden gericht door dit verwarrende moment. "Ga zitten, en ik denk dat jíj mij beter kan vertellen wat ik hier doe dan ikzelf,..maar ga zitten,.dan praten we."

Manon wist dat dit figuur iets te maken had met de demoon, maar ze had er geen idee van dat het eigenlijk een en dezelfde persoon was,..of in ieder geval deelde zij hetzelfde omhulsel.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Witte licht zijn handen van haar schouders, dan pakt hij een stoel en gaat naast haar zitten. Dit lichaam is menselijk, van vlees en bloed...en botten... Hij wrijft over zijn pijnlijke knokkels.

Dan klinkt er een doffe bons op tafel, twee pullen bier staan ineens voor hem, Witte ziet nog net de knipoog van Tara, als ze zich naar de andere kant van de herberg haast, naar de andere gasten die haar aandacht eisen.

Iets in hem zegt dat de vrouw naast hem het niet zal drinken, toch schuift hij een tinnen kroes door. Hij tilt de zijne op en neemt een slok van het verkoelende vocht. " Hm...", zegt hij, "...je kent mijn naam dus al...Manon?" Hij zwijgt weer. Ze zoekt naar een antwoord, net als hij. Het antwoord moet dan bij Insonum liggen, zijn Honger, hij aarzelt hem aan te spreken, toch waagt hij het.
Witte sluit zijn ogen en speelt met het metalen handvat van zijn pul. "Die avond", zegt hij, "op het dak..." Hij ziet het weer, ze springt tussen zijn vleugels vandaan, het zoeken naar haar, haar vlammende geest in het steegje...
Dan dringen zich ineens andere beelden in hem op, onbekende beelden...

Een andere man net zo wit als zijn Honger, geketend door dertien krachtige zielen, rukt zich los, ketent hem, slaat de haken van de ketens in zijn vleugels. De ketens vormen de lange wortels van een enorm wezen... het drinkt van hem... laat hem achter met een onverzadigbare honger...

Hij ziet zichzelf tussen witte vleugels vandaan springen...een lichtflits...gekraak...een afschuwelijke pijn in zijn arm...angst...straatjes...een wit lichaam dat uit de hemel komt vallen.

Andere beelden, een naam ...Rash...noff? ...Een wezen zoals zij... herinneringen van lang geleden. Hij voelt een last van eeuwen op zijn schouders liggen...een doodsverlangen.

Insonum begint in zijn huid te kruipen. Hij brengt een verlangen naar haar mee, zo heftig dat Witte langzaam terrein verliest. Wat begint een Denker tegen zulke oerinstincten? Hij voelt metaal in zijn hand verbuigen en hij beseft dat hij begint te veranderen. Hij zet zijn tanden op elkaar en met grote inspanning krijgt hij de hand onder tafel en zet hem in zijn bovenbeen. Pijn moet hij hebben, een menselijk lijden om Witte bij zijn bewustzijn te laten blijven. Hij drijft zijn langer wordende nagels in zijn vlees.

"Genoeg!" gromt hij. "Jouw ziel was mijn prooi, toen, in de schaduw van de huizen en sindsdien ben je in mij. Gravend, vernietigend terwijl je lijkt te vragen om een Dood."

Edited by: ckeetel at: 3/9/02 10:57:25 am

[Galliminus]

Manon kijkt om haar heen naar de mensen die hun kant op kijken, maar vooral naar de man naast haar die in hun oren dwaze woorden schreeuwd. Ze kijkt hen vriendelijk aan en haalt in een onschuldig gebaar haar schouders op. De mensen gaan weer verder met hun orde van de dag.

Ze steekt haar vinger in de pul met bier en speelt met de schuimkraag die het goudkleurige vocht siert. Ze kijkt de man vermakelijk aan, een grijns op haar gezicht van iemand die geniet van de pijn van anderen. Ze beseft nu pas dat deze man en de demoon één en dezelfde persoon zijn,..hoe amusant.
"Je hebt een verkeerd slachtoffer gekozen demoon,"fluistert ze,"Je zou in het vervolg een beter profiel moeten verkrijgen van diegenen die je tot je neemt.....Ik hoop dat de ervaring net zo pijnlijk was als dat die voor mij was,...nee,.Ik weet dat het pijnlijker was voor jou."

Ze kijkt rond in de herberg maar niemand lijkt nog aandacht aan hen te besteden behalve de wulpse snol die hen het bier bracht. Manon ziet haar jaloerse blikken werpen richting de tafel waaraan zij gezetelt zijn. Manon werpt een haatdragende blik richting haar om de illusie van het meisje nog wat extra op te woekeren. Zij loopt beteuterd de keuken in,..en Manon geniet ervan.
"Zoals jij iets van mij hebt heb ik ook iets van jou...Iets wat ik liever kwijt ben dan rijk. Ik zou bijna emoties gaan voelen door de zielsgangen die je hebt achtergelaten binnen mij,...bijna....Wat denk je eraan te gaan doen? Het is jou verantwoordelijkheid,...Ik heb er nimmer voor gekozen om verorbert te worden....En die wens naar de Dood van mij,...die wil ik als eerste terug. Ik begin er weer van te genieten om anderen pijn te doen, een emotie die de ondergang van velen kan gaan beteken in Raganorck. De Stad heeft aan één monster genoeg dacht ik zo."
Terwijl Manon spreekt voelt ze haarzelf weer zoals eeuwen geleden. Het brandende verlangen om pijn te zien in de ogen van diegenen die haar pad kruisen, het genot wat ze daar in vond. Het genot van het spelen met haar prooi alvorens zij hun vitae afnam. Gevoelens die zij had toen zij Bloederige Manon was.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 3/9/02 11:23:00 am

[ckeetel]

Ze speelt met hem, schept plezier in zijn strijd. Een vaag gevoel rijst in hem op dat hij in zijn huidige vorm weleens haar prooi zou kunnen zijn. Ironisch. De Honger in hem grijnst.
Witte's zaak zijn de levende zielen, niet zo'n dodelijke geest als zij is. Hij is een van hen, wachtend, observerend totdat zijn Instinct gewekt wordt, hem voedend, zichzelf versterkend en de bodemloze muil van zijn Bron vullend. Er is meer nog, zoals het doel, de reden van zijn ontstaan, een essentie van hem, een van de dingen die ze blootgelegd heeft en misschien zelfs meegenomen naar haar lichaam toen hij haar uitspuwde.

Hij vindt zijn rust weer. Maar het Monster dat gestuurd wordt door haar doodsverlangen is nog steeds aanwezig, diep in hem. Hij drukt de wonden dicht die Insonums klauw veroorzaakt heeft, de muis van zijn hand legt zich strak op de stof om zijn benen, waarin een donkerrode vlek zich langzaam aan het uitbreiden is.

Hij kijkt haar kort aan, "Jij zit in mij, je wilt datgene, waamee je tegelijkertijd het Beest in mij doet ontwaken. Doodsverlangen kan ik je niet geven, maar als je lang genoeg aandringt wel een Dood..."

Edited by: ckeetel at: 3/9/02 4:25:33 pm

[Galliminus]

"Het is niet aan jou om mijn onleven te eindigen. Dat ligt nog altijd binnen mijn wereld. Het zal ook niet nodig zijn want ik begin weer plezier te krijgen in het eeuwige. Ironisch niet? Het getemde beest wat jou tot een monster maakt geeft mij mijn 'menselijkheid' terug. Toch wil ik het graag terug hebben anders kan ik niet voor de gevolgen instaan gezien de zogenaamde onschuldige bevolking van Raganorck."

Manon speelt nog steeds met de schuimkraag van de Mede die voor haar staat. Ze vraagt haarzelf af wat de toekomst zal brengen. Als zij zo blijft zoals nu zal zij zeker weer Bloederige Manon worden,..iets wat zij met het uur minder erg lijkt te gaan vinden. Haar menselijkheid, haar geweten sijpelt weg als het water uit een lekkende emmer, druppel voor druppel totdat zij weer het monster word wat zij eens was vele eeuwen geleden. Plotseling ruikt zij de overheerlijke metaal-achtige zoete geur die haar de eeuwigheid schenkt. Ze bekijkt de Witte en ziet hem de grote bloedvlek afschermen. Ze glimlacht naar hem en knipoogt.
"Wat zou je er voor voelen om met mij mee naar boven te gaan,..Ik kan je genot laten beleven zoals geen enkele stervelijke vrouw dat ooit zou kunnen doen."

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Haar aanbod doet hem bijna in zijn bier verslikken. Haar blik glijdt terloops over zijn been waarop zijn handen zich nog dieper de huid in drukken. Als hij als Witte nog twee voeten over de drempel van de herberg wil zetten, moet hij nu gaan. Maar ze heeft een punt wat haar geest betreft...en de zijne, want Insonums razende verlangen en rauwe pijn grauwen weer in hem en deze keer duldt het Beest geen tegenspraak.

Een rat voelt hij zich, tussen twee slangen, eentje die hem uitnodigt tussen de kaken te springen en een ander die achter hem wacht als hij een stap terug wil zetten.

"Wat ik voel, schijnt slechts een bijzaak te zijn", zegt hij afgemeten, "het zij zo... Als mijn en jouw honger groot genoeg zijn kunnen ze misschien terugnemen wat gescheiden is..."

Witte tilt de hand op zijn broek half op en staart naar de vlek die zich daaronder gevormd heeft, aan de onderkant van zijn been beginnen de eerste bloeddruppels te vallen.

[Galliminus]

"Kom mee", fluisterde ze zacht,"Spreek niet en laat mij m'n gang gaan."
Manon pakte zijn hand vast en ze stond op, in haar blik was een uiterste concentratie af te lezen en het leek alsof er duizend fluisterende stemmen in zijn oren te horen waren.
De sluier van vergelheid werd om de twee heen gesponnen. In een luttele seconde drong Manon binnen in het onderbewustzijn van eenieder die zich in de herberg bevond. Doelgericht verwijderde zij bij iedereen de herinneringen aan het stel wat aan het achterste tafeltje had gezeten die avond. Alsof zij er nooit waren geweest.

Ze nam de Witte mee naar boven en ging één van de lege kamers binnen in de lange hal van de slaapvertrekken. Ze sloot de deur en maakte een olielamp aan. Elegant liep ze naar het grote bed wat de kamer sierde en ging er verleidelijk op liggen.

"Wat ik allemaal mee heb gemaakt de laatste dag is allemaal nieuw voor mij. Ik zou niet weten hoe wij beiden hetgeen terug kunnen krijgen waar we naar verlangen,....heb jij suggesties?", sprak zij in een ondeugende toon zoals alleen een tienermeisje haar geliefde zou aanspreken.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Het licht van het olielampje speelt over haar dieprode krullen als ze haar hoofd beweegt, het valt op de zachte huid boven haar jurk, licht de mooie lijn tussen haar borsten uit, glijdt over haar heupen en wordt opgeslokt door de grote schaduw die ze tegen de muur achter haar werpt. Insonum drinkt het plaatje.

Hij is niet vergeten wat zij is. Toch is zelfs Witte even gefascineerd door het beeld wat zij hem biedt. Was het nou eeuwen geleden, dan was hij er met liefde voor gegaan. Zo'n mooie vrouw met zo'n dodelijke ziel...
"Suggesties...", hij glimlacht om de manier waarop ze het zegt. Hij loopt door de kamer naar de linnenkast. Als hij het open doet, ziet hij alleen handoekjes liggen. Hij pakt er een paar, past ze om zijn been, dan scheurt hij ze gedeeltelijk in tweeën en bindt ze stevig om zijn wond. Hij heeft haar blik gezien beneden en hij is niet van plan hier horizontaal te vertrekken.

Witte laat zich op het bed zakken, ze ligt met haar hoofd naar hem toe. Hij steunt op zijn elleboog naast haar. Zijn hand ligt op haar krullen. "Je wilde het spel spelen, dit wordt er een op het randje. Mijn gevaar is jouw geest, die ik weer naar binnen zal moeten halen zodat je jouw klauwen weer uit mij kan halen. Ik kan wat ik van jou heb, niet zelf aan jou geven, daarvoor heb je het te diep in mij gedreven. Wat van mij is zal weer bij mij komen.
Jouw gevaar ben ik, of liever gezegd, Insonum. Hij zal het spel graag spelen, tot het kwetsbare moment waarop jouw lichaam verlaten is. Dan kan het Doodsverlangen ervoor zorgen dat hij jouw lichaam vernietigt en daarmee ook mijn dood veroorzaakt omdat ik jouw brandende geest niet lang kan verdragen..."

"Een optie is Insonum via mij te verzwakken. Zodat hij niet de kracht heeft jouw lichaam kapot te maken. Maar ik vraag me af hoever hij je zal laten gaan, met jouw honger. En als ik hem niet meer tegen kan houden en verander, of mijn demonenbloed je wel zal smaken."

"En..." Hij kijkt haar met een demonische grijns aan, "het is maar een suggestie...het kan ook allemaal niet werken...wat denk je, wil je een gokje wagen?"

[Galliminus]

"Een gokje wagen?",..Manon lacht bescheiden en loopt naar de deur van de kamer. Ze plaatst een stoel onder de klink van de deur zodat de twee niet gestoort zullen worden door een onfortuinlijke indringer. Ze draait zich om naar De Witte en lacht naar hem. "Ga liggen, liefste",..Of haar verzoek een bevel is of wat anders is onduidelijk. De Witte weet niet of hij haar gehoorzaamt omdat hij dat wil of dat het komt door haar onstervelijke krachten die hij ook in werking had gezien beneden in de herberg. Manon brengt haar hand richting haar hoofd en steekt haar vinger in haar mond, en ze kijkt hem ondeugend aan.

Ze doet een stap naar voren en knoopt haar mantel los die achter haar op de grond valt. Ze maakt de knoopjes los op haar schouder en laat haar lange gele jurk sensueel langs haar slanke bleke lichaam naar beneden glijden. Ze staat nu geheel ontbloot voor hem en zij stapt uit haar jurk. Ze komt rustig en sierlijk op hem afgelopen, het is een aanzicht wat ieder mannenhart zou laten overslaan. Als zij voor het bed staat streelt zij haar eigen lichaam en vervolgens kruipt zij over het bed naar hem toe. Ze ontknoopt zijn hemd en kust hem teder op zijn borst.
Ze hoort dat zijn adem stokt, en haar overgevoelige zintuigen merken op dat zijn nekharen recht overeind komen te staan als ze hem betast. Ze proeft de angst in hem als ze haar tong over zijn keel laat glijden. Ze geniet van de angst die De Witte nu moest voelen.

Voor een kort moment lijkt dit een ervaring die hij zou hebben met een tedere en ervaren vrouw. Dit duurt tot het moment dat hij haar gezicht voor hem ziet opdoemen en haar gezicht verandert. Haar ogen worden kleiner, hij ziet de ogen van een wolf. Ze opent haar mond en vanuit het lichtroze tandvlees komen twee vlijmscherpe hoektanden tevoorschijn, de tanden van een carnivoor. De angst die De Witte nu voelt laat hem weer de controle over zijn eigen lichaam krijgen maar dan is het te laat.
Als een beest duikt het gelaat van Manon in zijn tere hals. Hij voelt hoe haar tanden in zijn nek zinken en hij voelt de pijn van de gescheurde hals slagader. De pijn verdwijnt wanneer zij begint te drinken van zijn bloed. De pijn die hij voelde in de eerste instantie gaat over in pure extase. Hij zou wensen dat dit nooit zou stoppen. Hij was een weerloos poppetje in haar handen.

Manon dronk diep van zijn bloed en voelde een kracht door haar aderen stromen die zij nimmer had gevoeld. Het was moeilijk voor haar om te stoppen met drinken maar zij moest. Ze haalde haar tanden uit de wondjes en likte er over. Toen haar tong over de twee kleine ronde wondjes ging genazen ze. Ze likte haar mond af en ging langs De Witte liggen die nu zeer verzwakt was. Ze legde haar hoofd op zijn gespierde borst en streelde over zijn onderbuik. Ze wachtte tot hij bijkwam van deze ervaring, een ervaring waarvan zij had genoten.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 3/11/02 4:01:32 pm

[ckeetel]

Witte staart omhoog. Hij beseft nog steeds niet precies wat hem is overkomen. Hij voelde haar tanden in zijn nek. En langzaam het leven uit hem wegsijpelen. Insonum liet het toe, het vermaakte hem, voedde zijn verlangen, maar nu is het stil...Witte voelt bij iedere ademhaling haar krullen op zijn borst meebewegen. Een zachte tedere aanraking, net als haar hand die nu over zijn onderbuik streelt. Witte's beide handen hebben zich in de lakens onder hem vastgegrepen. In ongeloof. Hij voelde zich langzaam lomer worden, bij iedere teug van haar. Licht is het nu in zijn hoofd, alsof niets er meer toe doet. Hij ziet details die hem anders niet snel waren opgevallen, de wormgaten in de draagbalken boven hem, de jaarlijnen in het hout. Een verlangen overvalt hem zich over te geven aan de intense slaperigheid, geleidelijk wegzinkend in een allesomvattende duisternis. Zijn ademhaling wordt langzamer net als het kloppen van zijn hart. Hees is zijn stem als hij aan haar vraagt: "Is dit de dood die sterfelijke mensen voelen?" Hij geeft niet om haar antwoord. Het is slechts een uiting van zijn verwondering nu hij zo dicht bij het einde is. Zijn laatste beweging is die van zijn hand, die een poging doet om haar aan te raken. Maar terugvalt bij gebrek aan een kracht die het kan leiden. Witte ontspant zich...

Het kraakt, de hand licht zich weer op, streelt langzaam door haar haar. Het bovenlichaam van Witte richt zich langzaam omhoog, het hoofd kantelt naar achter, de mond vormt een geluidloze schreeuw. Witte en zwarte vlammen omhullen delen van een lichaam die niet af lijken te zijn . Vleugels beginnen dwars door de kleding heen te scheuren, maar stoppen midden in de groei en worden aangevuld door chaotische magie. Vuur schiet knarsend naar het plafond waar het stukken van balken deels verkoolt maar niet verder verbrandt. Horens, klauwen en een woest verlangen vormen Insonum, de demoon die zich verraden voelt en afgezwakt.

Hij grauwt naar haar, zijn scherpe tanden klappen enkele milimeters voor haar gezicht dicht. Verdwaasd is hij, als een dronken roofdier met een levende prooi tussen de klauwen. Haar hoofd rust nog steeds op zijn borst en haar hand streelt hem nog steeds. Zijn vleugels rusten op de grond, hij is niet meer in staat ze op te lichten. Zijn hoofd valt weer terug op het bed. De vlammen kraken, vormen het gedeelte van zijn gezicht waarin blauwe ogen branden, wat hebben ze met hem gedaan?

Edited by: ckeetel at: 3/12/02 10:31:28 am

[Galliminus]

Manon had de verandering plaats zien vinden, maar het vooral gevoeld. Zij had er vertrouwen in dat Insonum genoeg verzwakt was zodat hij geen gevaar meer voor haar was. Ze richtte haar hoofd op en keek de demoon aan. Ze zag de verbazing en angst in zijn beestachtige ogen die kraakten met paars vuur. Ze ging bovenop hem zitten alsof er twee geliefden intiem bij elkaar waren. Ze keek hem aan, maar een sadistische grijns was te zien op haar gelaat.

Manon wist dat de Demoon de laatste keer haar ziel had opgeslokt door haar een kus des doods te geven. "Durf je het nog een keer aan?", sprak zij plagend. Ze liet haar mond zakken op die van hem en de demoon moest wel het bloed proeven van De Witte,..dat kon niet anders. Manon merkte dat de demoon haar ziel probeerde op te slokken uit wilde paniek. Hij kon niet bewegen en dit was een wanhopige poging van hem om het nog een keer te proberen om Manon's ziel te stelen. Zijn kracht was niet zo heel sterk maar toch werd het heel langzaam zwart voor haar ogen. Hoe zwakker zij werd, hoe sterker Insonum werd, hij kreeg zijn krachten terug. Ze voelde dat ze de controle over haar lichaam aan het kwijtraken was. Ze verliet haar lichaam en haar ziel was gestolen door Insonum.

Ze verloor haar bewustzijn en toen zij weer bij positieven kwam stond zij in de helrode gang waarin zij de vorige keer haar klauwen had gezet.Een gang die pulseerde van het leven. Het was de gang van vlees en spieren. De vorige keer viel het haar niet op maar nu zag ze een deur aan het einde van de misselijkmakende gang. Ze liep er op af maar enkele malen struikelde ze zodat haar naakte lichaam besmeurd raakte met bloed door de gang van vlees.

Zij opende de deur en ze kwam in een winkeltje uit. Ze schrok van het belletje wat klonk toen zij de deur achter haar dicht deed. De ruimte werd verlicht door kaarsen die een spookachtig licht wierpen in de vele gekleurde glazen stolpen, flessen en buizen die gevuld waren met vreemde goedjes. Manon had nog niemand gezien in het winkeltje, maar ze bekeek nieuwsgierig de vele papiertjes waarmee de potjes en flessen beplakt waren met de meest uitheemse namen. Ze vergat dat ze naakt was, totaal besmeurt met bloed. Ze liep door het winkeltje alsof zij een nieuwsgierige klant zou zijn.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 3/12/02 12:21:21 pm

[ckeetel]

Witte heeft zijn handen in zijn zakken gestoken. Zijn kleding is aan flarden gereten. De wind speelt ermee, jaagt de stukken achter zijn lichaam langs. Onregelmatig knarst een witte bliksem om zijn lijf. Soms de ruimte in, soms in een ledemaat die kort verandert in die van de Demoon. Hij kijkt weer over de daken van Raganorck, maar de stad is uitgestorven, de inktzwarte nacht toont geen sterren.
In de nacht brult ineens de donder en Witte voelt een hevige pijn in zijn borst.
Hij klapt voorover. Zinkt dwars door het dak onder hem, valt naar beneden. Lang is de val. Witte probeert af te remmen, slaat een demonenklauw in de muur, hij scheurt lange sporen in het materiaal en voelt eindelijk een bodem waar hij hard op terechtkomt. Als hij zijn hoofd opricht staat hij in een winkeltje met glazen stolpen, bollen en buizen. Hij ziet dat hij de klauw in een kast heeft geslagen. Hij staat op en steekt zijn handen weer in de zakken. Het plafond is vlak boven hem en hij staart naar de vreemde voorwerpen in de kasten.

De winkelbel gaat, Witte hoort de vloer licht kraken. Hij kijkt om de kast heen en ziet haar staan. Haar bleke, naakte lichaam is bedekt met bloed, haar haar plakt in vochtige strengen op haar rug. Ze bestudeert de vele etiketten van de exotische waar. Hij voelt een vreemde warmte in zijn borst. het is volstrekt normaal dat ze hier is, dat ze zo is, een deel van hem. Toch gromt er in hem een rauwe pijn, die hij niet kan onderdrukken.

Een ijzige stem klinkt door de ruimte, Witte ziet een man die er net nog niet stond. Een lange man, net als hem, wiens hoofd bijna het plafond raakt. Hij lijkt uit witte steen te zijn gehouwen, zijn haar kranst in wilde pieken rond zijn hoofd. Het gezicht is strak en emotieloos, de koude grijze ogen op de twee bezoekers gericht. Zijn slanke handen voor zijn lichaam gevouwen. de lippen bewegen nauwelijks als hij vraagt: "wat zoeken jullie?"