Raganorck

[Chrystal]

"Naar de smidse." Tuurke had haar zorgen helemaal doen vergeten, maar toen ze zich omdraaide om naar buiten te stappen zag ze William en Amadea staat. Haar vrolijkheid verdween meteen.
Waarom reageerde ze zo fel ? Waarom trok ze het zich zoveel aan dat William een ander verkoos ? Ze was toch geen bakvis ?
Was het de aanwezigheid van het vrolijke kaboutertje wat haar alles hielp relativeren ?
Ze wist het niet. Maar ze gunde William en Amadea een flauw lachje alsof ze wou zeggen : ik begrijp het, en stapte toen naar buiten richting stadswal.

[William]

William zag de reactie van evelyn.
"Wacht je even hier? ik ga even met evelyn praten.." fluisterde hij amadea in het oor en hij rende achter evelyn aan.
Bij de deur haalde hij haar in.
"Evelyn,wacht eens even, we moeten praten he,kom laten we ergens gaan zitten.."
Hij wees naar een leeg tafeltje,niet ver van de deur.

[Crimson Amadea]

Amadea bestelde wat ontbijt, alhoewel ze niet echt veel trek had moest ze toch wat eten vond ze. Ze had de blik van Evelyn gezien en voelde zich schuldig, het enige wat ze kon doen was terug glimlachen en dit dat had ze gedaan, het voelde alleen ongemakkelijk. Ze moesten maar eens met de hele groep om de tafel gaan zitten en het een en ander bespreken, anders ging het niet verder zo.
Het kleine mannetje had ze gister niet opgepikt, te moe, maar nu ze eens naar hem keek leek het wel een aardig kereltje. Wel erg druk.

[Chrystal]

Ze zuchtte. Ze had dit liever uitgesteld, maar hoe vroeger ze dit achter zich hadden, hoe beter.
"Gaan jullie alvast maar naar de smidse, en bestel wat je nodig hebt, ik kom zo ook wel." Zei ze tegen Davira en Lunea.
Ze stapte naar het tafeltje dat William haar aanwees en ging zitten.

[William]

"Wat gebeurt er?" vroeg william nog voor hij ging zitten.
"Je doet zo vreemd de laatse dagen, en de rest eigenlijk ook?Het lijkt wel of jullie ons ontwijken.."
Hij keek haar even bezorgd aan.

"William toch." ze ontweek weer zijn blik. Ze besefte plots dat ze het deed en keek hem weer aan. "
"We weten dat jij Amadea van bloed voorziet" fluisterde ze.

Hij boog even het hoofd..
Een zucht slakend.
"Ja"knikte hij toen,"Maar wat moet ik anders? Ik heb geen keuze,als ikhet niet doe dan word ze misschien zoals Rashnoff en pakt ze onschuldige mensen als voedingsbron.."
Hij keek haar even diep in de ogen aan.
"Ze wil ook leven he.."

"Dat weet ik wel." Haar stem haperde. "Maar hoe denk je dat ik me daarbij voel ? Wat Amadea is overkomen raakt ons allemaal heel diep en we zullen zeker zorgen dat deze Rachnoff rap gestraft wordt. Maar ik wist niet dat jij haar in die mate hielp, William. Je hebt het heel lang voor ons verborgen kunnen houden, En nu dat ik het weet doet het me veel verdriet. Heel veel."

William begreep haar even niet,maar hij besloot niks te laten merken.
Amadea was heel belangrijk,voor hun,voor het team,voor hem.
"Ik kon haar niet laten sterven evelyne, en ik kon haar ook niet laten vervallen tot een moordenaarsniveau.
Dan offer ik liever mezelf op"
Hij nam even haar hand vast,ze voelde warm aan.
"Eve,ik kan niet anders dan haar te helpen, ik zou het voor elk van ons gedaan hebben,begrijp me aub,en laat ons niet in de steek.We hebben je allemaal hard nodig !"

"Ik stond op het punt om te vertrekken, William. Ik kon het niet aan." Ze keek hem aan en tranen dreigden weer in haar ogen te komen. "Ik heb heel de nacht liggen piekeren en ook nog deze morgen. Alles was klaar. Ik had alles gepakt en stond klaar om deze miserie achter me te laten. Maar ik kon het niet. Ik kon het team niet zomaar in de steek laten. Ik kon Amadea niet aan haar lot overlaten. En jou..." ze ontweek zijn blik en keek naar beneden

"Dat bedoel ik nou net Evelyn,we zijn een familie.."
Hij kneep even zachtjes in haar hand.
"Blijf asjeblieft bij ons. We hebben je nodig,"
Hij pauzeerde even." ik heb je nodig.."

En ik jou, ze wou het zeggen, haar hart schreeuwde, maar ze kreeg het er niet uit. In plaats daarvan kwam "Ik ben gebleven, William en ik wist waaraan we begonnen zijn en we zullen het ook samen afmaken." Ze kneep even terug in zijn hand.

Hij knikte, een tevreden glimlach verscheen.
"Ik ben echt blij dat je gebleven bent, echt.."
Hij liet zijn woorden even inzinken.
"Maar neem het Amadea aub niet kwalijk,ze kan het ook niet helpen he.."
Ze hadden het uitgepraat besefte hij, nu was het tijd om zich bij de rest te voegen.
Lunea en Davira waren vast al een eind in de stad bezig,misschien gingen ze maar beter op zoek..
"Kom;laten we naar de anderen gaan en weer de 5 zijn.."
Hij gaf haar een bemoedigende glimlach.
Evelyn slikte haar tranen weg, ze weigerde nog te huilen. "Ik neem het Amadea niet kwalijk. Niet meer. Verleden nacht dacht ik daar anders over, maar het is de schuld van die vervloekte Raschnoff." Ze stond ook op om de stad in te trekken. "Ja, ze zullen wel al bijna bij de smidse zijn, nabij de stadswal."

William stond open samen met Evelyn ging hij naar Amadea.
"Crimson, zullen we ons bij de rest voegen?" vroeg hij vriendelijk..

Evelyn kwam bij Amadea staan en voelde zich even raar. Ze wist niet onmiddellijk wat ze tegen haar moest zeggen en pakte haar daarom eens in een stevige omhelzing vast. "We zullen hem wel krijgen, Amadea." En liet haar dan weer los. "Zullen we dan maar ?"

[red]

Lunea pakte het kaboutertje voorzichtig op van de toog en liet hem op haar schouder stappen.

'Houd je goed vast, kleine man.' zei ze terwijl ze de taveerne verlieten


((OOC: wordt vervolgd in de smidse op de stadwallen))

Edited by: red at: 2/26/02 10:30:49 pm

[Jackal]

Davira knikte naar Evelyn en gaf haar een bemoedigend lachje. ~Als alles maar goed gaat..~ Toen liep ze samen met Lunea en Tuurke naar de smidse.

[Coldrin]

((Tuurke is dus ook naar de smidse))

[red]

Een man kwam de taveerne binnen met ogen zo groot als schoteltjes.

'Waardin! Iets met alcohol graag, je gelooft nooit wat ik zojuist gezien heb!'

De man schoof zijn achterwerk op een stoel achter de bar, al gauw kwamen er mensen luisteren. Hij was een bekend roddelaar en verhalen verteller.

'Ik liep nietsvermoedend langs de tien torens toen ik omhoog keek, ik weet niet waarom, iets dwong mijn blik omhoog. De lucht was donkerblauw, maar ik zweer je ik zag een schaduw van toren naar toren springen. Het was het Beestenvrouwtje!'

Zenuwachtig gelach van de luisteraars en de man nam een slok van zijn bier.

'Echt waar! Ik heb als kind de verhalen gehoord en durfde geen kat meer aan zijn staart te trekken. Ik ben blij dat ik het nooit gedaan heb, want ik zag haar met handen en voeten langs de torens kruipen. Ik heb er kippevel van, kijk maar...'

De man deed zijn tuniek omhoog en velen keken met afschuw naar zijn bierbuik die nog natrilde van zijn drafje naar de kroeg.