Raganorck

[Coldrin]

Bardogon loopt door de steegjes en straatjes van Raganorck. Hij slaat willekeurig straatjes in en uit. Dat heeft hij al snel geleerd: laat de straten doen en ze brengen je waar je zijn moet.
Plots doemen uit de mist een groot bouwwerk op. Tien Torens reizen de lucht in. Hun witte stenen blinken in de mist. Langzaam loopt Bardogon dichterbij, onder de indruk van het schouwspel hier.
Dichter bij de Torens hoort hij opgewonden stemmen.
'Schaduwen,' zeggen de stemmen.
'Brand,' hoort hij iemand anders zeggen.
Dikke rookwolken stijgen op en de witte stenen worden aan het oog onttrokken.
Bardogon loopt naar de menigte toe en wringt zich erdoor heen. De mensen laten hem doen.
Als hij op de voorste rij staat, ziet hij het schouwspel zich voor zijn ogen voltrekken. Schaduwwezens dansen in vlammen die hoog de hemel in wakkeren. Dan pas ziet Bardogon wat er brand. Het Huis van de Ene God staat in de vlammen en er midden in staat een oude man met een lange witte baard tot op de grond, vechtend met de wezens. Hij hoort het gelach van de wezens en het snijdt door merg en been.

Bardogon staat er even verbeisterd naar te kijken, maar dan komt hij in actie. Hij loopt naar het brandend gebouw. Een paar omstaanders willen hem tegenhouden, maar hij rukt zich los en loopt erheen. De vlammen negerend die aan zijn gewaad beginnen te eten, werkt hij zich een weg naar de oude priester en de Schaduwwezens. Hij trekt Nachtlicht, het schijnsel van de kling verdwijnt bijna in het niet bij de vlammenzee. Voordat Bardogon bij de Oude man in de buurt kan komen, verdwijnen de wezens en zakt het dak boven de Hoofdpriester in. Bardogon hoort geen schreeuwen van pijn enkel een paar woorden gesproken door de priester.
'Help de mensen hier! Help ze!'

Bardogon wijkt terug uit de brandende ruïne. Net buiten, stort het gehele gebouw in.
'Waarom moet dit gebeuren? Waarom? Is de kracht van de Ene aan het slinken? Ach,' zucht hij. 'Geef me de kracht om door te gaan.' Als antwoord op zijn gebeden wakkeren de vlammen aan en gaat de gloed van zijn zwaard een beetje harder branden. Hij steekt het zwaard terug weg en loopt door de mensenmassa terug weg. Later zal hij terug keren om de kerk te heroprichten. Nu heeft hij andere dingen te doen. Hij moet terug naar Vrouwe Ophelia om af te dalen in de Catacomben.

((Bardogon gaat terug naar de Binnenplaats))

Edited by: Coldrin at: 7/31/02 8:47:18 pm

[Coldrin]

Bardogon komt aan in de ruïne van de kerk en bekijkt alles.
Hij neemt de plek waar, waar de hogepriester gevallen was.
Dan legt hij zijn zwaard weg en begint de brokstukken te verleggen.
Hij werkt door totdat de nacht valt, dan gaat hij slapen in de ruïne, onder de blote hemel.
De volgende dag en weken werkt hij voort totdat de kerk eindelijk terug opgebouwd is: een onopvallend gebouw temidden van Raganorck, midden in de tien torens.
Binnenin laat Bardogon door een meesterbeeldhouwer beelden plaatsen die wazig lijken: een beeltenis van de Ene.
Als alles in orde lijkt gaat Bardogon naar een vertrek achter de kerk: zijn kamer in het huis van de Ene.
Daar bedankt hij de God voor het behoeden van de zielen.

Dan wacht hij totdat de gelovigen komen.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Coldrin]

En zo wachtte hij, maar met het wachten kwam er iets in de plaats van zijn geloof.
Er kwamen geen gelovigen. Enkel een zwerver sliep in de kerk, zich niet bekommerend om de heilige plaats en zijn behoeften doent waar hij kon.
Bardogon begon te twijfelen. Had hij dat al niet van in het begin gedaan? Wie zegt dat zijn krachten die van de Ene zijn? Is hij geen magiër misschien? Heeft zijn aanbidding van de Ene God zijn zicht vertroebelt waardoor hij zijn capaciteiten ingedamd heeft? Bardogon twijfelde.

En zo kwam het dat na lange tijd van wachten en denken hij eindelijk tot een besluit kwam.
Langzaam trok hij de pij uit die behoorde tot de kledij van de Ene priesters. Naakt op een lendendoek na liep hij naar een houten scheepskist en opende deze. Hij trok een blauwe broek aan en een wit hemd waarover hij een lederen pantser liet glijden.
Heb ik al de hele tijd geweten dat ik niet voor het priesterschap geboren was? Dat deze tijd zou komen? Heb ik daarom lange tijd deze kist meegezeuld?'

Hij nam de staf met het kruis. Met een machtige kracht brak hij deze in tweeën en de kling van het zwaard binnenin de staf mede.
Hiermee is het onomkeerbaar. Ik heb mezelf priester af gemaakt.
Vanuit de kist nam hij een strijdhamer, hanteerbaar met één hand, maar evengoed met twee. Het was een gemeen ding en Bardogon dacht terug aan vroegere tijden.

Een plek met een kampvuur in een donker bos. Een overval door bandieten en het zware zoemen van een hamer die gehanteerd werd.
Weer voelde hij de euforie door zijn aderen trekken, net als toen, toen hij na het gevecht de bandieten had zien vluchten met achterlating van twee kameraden die met ingeslagen schedel neer lagen.

Dan nam hij een hoed uit de kist. Hij had altijd al een voorliefde voor hoeden gehad. Hij was eveneens blauw, maar met verschillende tinten en een donkerblauwe veer.
Als laatste nam hij een lichtblauwe mantel uit de kist. De mantel was zo licht dat hij bijna wit was. Met een zilveren gesp in de vorm van een lieveheersbeestje maakte hij de mantel vast.

Bardogon bekeek zichzelf in de spiegel en lachtte naar zichzelf.
De nieuwe Bardogon was geboren, of beter de oude was herboren.
Het leek alsof hij nooit priester geweest was, maar de hele tijd Riandros de Hamer.

Gelach vulde de kerk van de gevallen God nu ook zijn priester hem verlaten had en Riandros verliet de kerk door de deur.
Hij liep naar de herberg zonder achterom te kijken.

Riandros de Hamer ~ Ex-priester en Bardogon

[Coldrin]

Zijn stappen voerden hem terug naar de kerk, een soort van kerk wel te verstaan daar de Ene geen echte plek heeft waar hij verblijft. Het was eerder een schuilplaats voor de zwakkeren.
Hij duwde de deuren open die verrassend genoeg geolied waren. Een vuur brandde in de kerk, maar niet zo een vuur dat er eerder gebrand had.
Zo dan hebben er eindelijk toch mensen de weg gevonden, waarschijnlijk moordenaars op zoek naar een veilig thuis, daklozen en dieven. Ach, ze konden het maar goed hebben, als ze maar uit het achterste gedeelte gebleven waren.

Met ferme stappen liep hij naar zijn oude kamer achterin de kerk. De deur had met een stevig en een magisch slot verzegeld geweest, maar nu stond ze op een kier.
Behoedzaam liep Riandros naar voren en duwde de deur open.
De kamer leek nog net hetzelfde als ervoren, enkel was ze nu opgeruimd en proper gemaakt.
Zijn kist stond er nog en de witte pij lag erin net zoals het oude zwaard Nachtlicht dat in zijn schede stak zodat het op een staf met een kruis leek.

Riandros liep naar voren en voelde zich even weer Bardogon.
Hij schudde de gedachte van zich af, hij was Riandros, geen priester meer, maar een krijger, maar nog steeds in dienst van de Ene totdat deze besloot dat hij zijn speeltje los ging laten.

Hij sloot zijn handen rond de oude boeken, streelde ze. Even dacht hij na over de mogelijkheid om ze met zich mee te nemen, maar hij besloot dat ze hier thuis hoorden, daar waar hij ze gevonden had, vroeger, veel vroeger, nog voor Raganorck echt bestond had hij geweten dat ze hier lagen.
Hopelijk zou de persoon die hier was weten binnen te dringen ze lezen en zich geïnspireerd voelen, maar ook gewaarschuwd. Het zou goed zijn voor het volk, dat ze een echte priester hadden, die zich om hen bekommerde en niet enkel een god die met hen speelde.

Hij haalde enkele andere boeken die hij gekocht had van de plank en wierp ze in de kist, net zoals nog enkele andere bezittingen.
Maar het boek dat hij geschreven had, liet hij staan. De gezichten van de Ene
Hij sloot de kist met een klap. Dan nam hij de kruisboog die verborgen was geweest onder het bed en laadde hem.
De persoon die hier binnen was geweest, zou bij zijn volgende bezoek schrikken, dat wist hij zeker.
Hij installeerde de boog zo dat als er iemand de kamer binnen zou komen de schicht uit de boog zou schieten, natuurlijk boven zijn hoofd als hij niet te lang was, want hij wist niet wat voor een persoon het was en de onschuldigen worden niet gedood, ookal hebben ze ingebroken.
Dan verdween hij uit de ruimte en liet de deur op eenzelfde kier staan zoals hij hem gevonden had.

Met de kist op zijn schouders verdween hij uit de kerk in de schaduwen in een smalle onzichtbare steeg aan de overkant.
Hij wachtte tot de man terug zou komen, de priester zoals hij dacht, want niemand kon de deur openen zonder de macht van de Ene

Edited by: Coldrin at: 9/26/02 7:51:57 pm

[Coldrin]

Riandros wachtte de ganse nacht, maar de vreemdeling kwam niet opdagen. Hij gaf het wachtten op en met de kist begaf hij zich terug naar de taverne.

Riandros de Hamer
=>taverne, terugkeer van de strijd

[red]

Pup stopte Dondervoet valk voor de treden van de Tempel. De stenen leken wel aangeveegd en brandde er een lichtje binnen?

'We zijn er.'

[Rasham]

Wanneer het groepje door de poorten van Raganorck trekt en de met grijze stenen geplaveide straten onder de hoeven van Ishin doorgaan, lijkt de bevende gevangene achteruit te gaan, steeds verder zakt hij ineen en lijkt hij het laatste restje kracht wat hij nog bezit te verliezen.

Het zijn niet de roepende handelaars, de kinderstemmen en het schelden van een dronkeman waar hij naar luistert, het is het bulderen van de Hel zoals hij het in de Kerkers hoorde, hij hoorde het daar en hij voelt het hier. Enkel uit zijn hart put hij de kracht om overeind te blijven, omdat hij de Geheiligde Grond van de Ene dichterbij voelt en langzaam begint het trillende lichaam tot rust te komen als ze de ingang van de kerk naderen. De Ene...een glimlach ligt op zijn gezicht en breekt de toch al beschadigde huid van zijn lippen. "Galliminus, laat me hier gaan...mijn taak ligt hier...achter deze deuren...ik zal de kerk betreden..het pad naar de vlam afgaan...alleen...het is iets dat ik moet doen...en broeder...hier nemen we ook afscheid...want ik erken het bloed niet meer wat ik in me draag..."

Edited by: Rasham at: 10/5/02 12:20:54 am

[Galliminus]

Galliminus' verbazing was niet af te lezen op zijn gezicht na de woorden van Rasham. Op de een of andere manier verwachtte hij dit al. De gehele weg naar de stad had hij erover nagedacht waar hij dat teken eerder gezien had, het vreemde teken wat even op Rasham's lichaam verscheen. Toen zij voor het huis van de Ene stonden wist hij het weer. Hij meende dat Bardogon, de priester van de Ene, waarmee hij door De Koude Kerkers was getrokken, een soortgelijk teken op zijn kleding had zitten..

Galliminus keek naar de Kerk,..als je het überhaubt een kerk kon noemen. Als dit gebouw werkelijk het Huis van de Ene is dan was de Ene zeker niet veeleisend. Dit was toch geen huis voor een God? Galiminus had eigenlijk nooit begrepen waarom mensen gebouwen aan hun Godheid koppelde. Alsof de God enkel hun woorden hoorde terwijl ze in het gebouw waren,..een belachelijke gedachte. Hij vond het ook oneerbiedig tegenover de Goden om een simpele menselijke structuur als baken voor die Godheid te beschouwen, al was de structuur bekleed met goud en edelstenen. Als de Goden gebouwen verkozen waarin mensen hun moesten aanbidden zouden Zij zelf wel een gebouw schenken aan de mens, een gebouw waardig voor een Godheid.

Galliminus haalde Rasham van het paard en gaf hem ondersteuning terwijl zij het gebouw binnen liepen. Rasham erkende het bloed niet meer wat hij in zich droeg. Een triviale gedachte volgens Galliminus. Het zou hetzelfde zijn als dat een adelaar niet meer zou erkennen dat zij een vogel was. Rasham had gekozen voor de Ene,..Galliminus respecteerde zijn keuze, ook al zou hij de keuze nimmer begrijpen.

"Rasham vriend,...ondanks je keuze die ik nimmer zal begrijpen respecteer ik je nieuwe pad. Ik wil je alle welvaard wensen die ik je kan wensen......Ik hoop dat je keuze de juiste is... Ik zal je geen andere keuze opdwingen wat het Pad van Randragam is geen gevangenis.. Doe wat je moet doen... Succes mijn vriend.."

Samen liepen zij de kerk binnen, en Galliminus's vroeg zich af wat er, bij Randragam, gebeurt was met zijn zwaardbroeder dat hij dit deed. Wat had hij gedaan zodat de Nachtstorms hem het gevang inwierpen? Snel zou Galliminus antwoorden krijgen,...ook antwoorden omtrent deze mismaakte man die Rasham gevonden had in de Oude Riolen...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/5/02 1:27:28 pm

[Rasham]

De gevangene knikt op de woorden van Galliminus, terwijl zijn ogen zich richten op de vlam van de Ene in het centrum van de kerk. En ondersteund door zijn vriend en voormalig zwaardbroeder treedt hij binnen, hier waar de krachten samen lijken te komen en waar hij naar zocht in de Kerkers. Het ontroert hem dat zijn vriend er zorg voor draagt dat hij uiteindelijk de plaats bereikt waar hij thuis is, waar genezing wacht en herstel. Maar ook weet hij wat zijn vriend werkelijk is en dat er op de weg die voor hem ligt geen plaats is voor piëteit, er was voor hem geen andere keus, uiteindelijk telt alleen het lot van de onschuldigen in deze stad en zijn zij tweeën pionnen in de strijd tussen bestaan en vernietiging, uiteindelijk, als er geen andere weg rest, is hij bereid zijn zwaard op te heffen tegen Galliminus.

Nu ziet hij enkel de vlam van de Ene, een kaars op het stenen oppervlak van het altaar. En als ze dichtbij gekomen zijn, laat Rasham zich voor het blok zakken en weer lengen de schaduwen van zijn ogen als het licht van de vlam ze dreigt te raken. Hij heeft geen idee hoever zijn zwakke stem reikt, maar hij bedankt de Gepokte die hem uit de Riolen haalde, een schijnbare afgezant van de Ene, een meer dan toevallige ontmoeting toen hun paden elkaar in die tunnels kruisten. En hij weet wat hij hem schuldig is, "je hebt mijn woord heer Antropiani...", de naam van de sterrewichelaar die hij eens zijn aantekeningen toevertrouwde, lijkt volledig uit zijn geheugen gewist. Met een kracht die groter lijkt geworden, neemt hij de hand van Galliminus in de zijne
"Bedankt vriend...dat je me zover wilde leiden...", meer woorden liggen er op zijn lippen, maar hij spreekt ze niet meer uit, drukt de stalen vingers van de handschoen kort tegen zijn voorhoofd ten afscheid en laat los. Dan valt Rasham uitgeput voorover met zijn hoofd tegen het steen van het altaar, tussen zijn gebroken lippen ontstaan vormloze woorden die beslaan tegen het donkere materiaal, gebeden die hij richt aan een Wil die hij lijkt lief te hebben met een kracht die bijna gelijk is aan dat van het nobele hart dat eens de Vader van zijn vaders diende.

Edited by: Rasham at: 10/5/02 11:14:24 pm

[Rasham]

Pijn voelt hij zijn hart binnendringen terwijl zijn lippen de woorden blijven vormen, drukken zijn uitgeteerde handen zich in het smerige kleed op zijn borst en het schijnt hem toe dat de vlam op het altaar groeit in kracht en hem verwelkomt, met een stem die nog van een man, noch van een vrouw afkomstig is en haast onmenselijk lijkt. Dat er banen van licht naar zijn lichaam reiken en hij voelt kracht door zijn lichaam stromen. En terwijl hij bidt tot de Ene en de pijn in zijn hart toeneemt, sluiten de breuken in zijn lippen zich, dichten de wonden op zijn armen en knieën en lijken ook zijn beschadigde longen tot rust te komen...

[red]

Ongemakkelijk staat Pup met de leidsels van de paarden in zijn handen op de stoep van de tempel. Hij probeert de gepokte niet aan te kijken. Hij voelt de ogen van de man op hem gericht, althans dat denkt hij. Zijn hand aait de neus van Dondervoet die rustig stilstaat. Ishin begint te draaien en te trappelen.

~Wat is er pony?~ zijn gedachten worden geluidloos door zijn lippen uitgesproken. ~Jij vertrouwt hem ook niet?~ Pup hoopt dat de ridder snel terugkomt vanuit de kerk en draait zijn rug wat minder naar de gepolkte toe zodat hij deze vanuit zijn ooghoek in de gaten kan houden.

[Galliminus]

Galliminus kwam naar buiten en sloot de deuren die hevig waren aangetast door de tand des tijds en mogekijke andere oorzaken. Galliminus ging op de trap zitten en pakte het overgebleven stuk pekelvlees uit zijn heuptas. Met zijn dolk sneed hij er dunne stukjes af en bracht de plakjes iedere keer op zijn mes naar zijn mond.
"Ik blijf hiet totdat ik zeker weet dat Rasham in orde is,..ik hoop met hem te kunnen spreken als hij zich in een wat heldere staat van bewustzijn bevind.. Doe wat jullie willen doen,..ik wacht op Rasham. Ik ontmoet jullie wel in het kasteel,..Ik ga hier pas weg als ik hem gesproken heb...al moet ik tot morgenvroeg wachten."

Galliminus groet enkele wachters uit het kasteel die langs de tempel komen gelopen,..Zij slaan hun zwaardarmen op de borst en maken een buiging. "Tot rust, beste mensen...Ik ben buiten dienst op het moment.." roept hij hen toe terwijl hij met zijn hoofd knikt en zijn arm opheft om hun op een burgerlijke manier te groeten.. de mannen knikken en glimlachen. Direct werden zij minder gespannen en liepen zij druk pratend verder richting het Duistere District...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

Pup knikt naar de ridder, hij had niet anders verwacht en iest van zijn oude bewondering voor ridders begon terug te komen. Hij keek er niet naar uit om terug te gaan naar het kasteel, maar het was zijn taak om voor de paarden te zorgen, en ook had hij de Vrouwe nog niet beroicht van de dood van Balderick en het feit dat hij nu de nieuwe stalmeester was.

Wedermale beklom hij de brede rug van Dondervoet en stak een hand uit naar de gepokte man. Hij hield de leidsels van Ishin in zijn andere hand.

' U weet mij te vinden.'

((Pup=> de poort)

Edited by: red at: 10/10/02 9:26:33 pm

[Rasham]

((ooc: wordt dat niet "Pup voor de poort"? ...de Gepokte wordt zo van dat paard gehaald door de poortwachters die naar hem op zoek zijn...))

Edited by: Rasham at: 10/10/02 1:48:37 am

[Rasham]

Weer die scherpe pijn en vast drukken de gescheurde nagels in de palm van de hand die hij in een vuist tegen zijn borststreek geklemd houdt. Krachtig zet hij zijn kaken op elkaar, trekt hij zijn lippen van zijn tanden als hij met zijn voorhoofd en zijn gezicht in een getormenteerde grimas vertrokken weer tegen het koude steen van het altaar rust.
Heftig en krampachtig spannen zich zijn spieren, verlaat een hese kreet zijn droge keel, wanneer een nieuwe energie dwars door hem heen trekt, steeds meer een ware marteling wordend en zijn andere hand zet zich met de vingertoppen op de bovenrand van het stenen blok, om zijn verzwakte lichaam overeind te houden en dit godsgericht te kunnen verduren.
Feller denkt hij de vlam van de Ene nu te zien branden, zelfs door zijn gesloten ogen heen en een hitte schijnt er vanaf te komen die zijn huid doet zinderen.

Geleidelijk beginnen de diepe groeven te verdwijnen die hem getekend hebben in de Kerkers, de littekens van zijn ketenen, sporen van een decennium lang gevangenschap lijken op te lossen als de huid dikker wordt en soepeler. Wanneer de zichtbare knoken verdwijnen onder aangroeiend spierweefsel en een gladder wordende huid schijnt de jeugd en de kracht langzaam terug te keren in het uitgemergelde en verzwakte lichaam van Rasham.

Edited by: Rasham at: 10/10/02 2:00:48 am