Raganorck

[Lupijn]

((OOC: Lupijn vanuit: "De tien torens: Vertrek uit de toren der geschiedenis"))

De regen lag als een natte deken over de stad, de Tien Torens rezen als gigantische kliffen uit de natte zee van straten en huizen. Door de donkere, natte nacht rende Lupijn door straten en stegen, het slechte weer volledig negerend en met maar één gedachte in zijn hoofd: de tempel van de Ene. Hij moest naar de tempel, op zoek naar antwoorden, op zoek naar verlossing van de schuld die zijn ziel kwelde. Ondanks dat hij zich had gewassen, bleef hij de zware geur van onschuldig vergoten bloed ruiken in zijn gevoelige neus...

Bij het gedempte licht dat door de luiken van de huizen naar buiten sijpelde vond hij zijn weg door de nachtelijke straten, tot hij uiteindelijk onder aan de trappen naar de deur van de tempel stond. Hij bleef stilstaan, zijn zwarte mantel wapperde in de wind en hij rilde even. De tempel van de Ene torende hoog boven hem uit. Hij nam een besluit en rende de trappen op naar de grote zware houten deuren. Met enige krachtsinspanning wist hij één van de deuren op een kier te openen en stapte naar binnen. De wind huilde door de kier en geselde de vlammen van de talloze kaarsen in de tempel, zodat het licht spookachtig flakkerend tegen de muren opklom. Snel sloot hij de deur.

Lupijn liep met ingehouden adem de tempel in. Beelden uit zijn herinneringen vloeiden samen met de werkelijkheid. De tempel van de Ene. De Ene. Zijn verschijning was in de talloze onafgemaakte beelden die de ruimte sierden. Lupijn liep tussen de bankjes naar voren, richting het altaar, naar waar hij zich herinnerde dat de priester de dienst opvoerde. Buiten huilde de wind en soms vonden windvlagen hun weg door de kieren zodat de kaarsjes flakkerden. De kilte van de wind vond haar weg door de kleren van Lupijn alsof de Ene door hem en zijn daden heen staarde op zoek naar de waarheid... Hij huiverde. De ruimte werd warm verlicht, maar de kilte en het huilen buiten van de wind benadrukten de devote sfeer van de tempel, die drukkend op zijn ziel en schuldgevoel woog.

Uiteindelijk stond hij voor het altaar en keek rond. Geen priester. Geen kalmerend gezicht. Geen luisterend oor. Geen troostende woorden. Geen verlossing. Wanhopig knielde hij voor het altaar en boog deemoedig zijn hoofd. Hij probeerde zich de woorden te herinneren die zijn moeder hem geleerd had, maar ze leken verdwaald in zijn hoofd. De vlucht in de wetenschap die hij jaren ervoor had genomen, leek hem nu op te breken terwijl hij in zijn hersens speurde naar de woorden voor het gebed. Het enige dat er tevoorschijn kwam waren de woorden van stoffige historische manuscripten en van beschimmelde codices die hij in de Toren der Geschiedenis jarenlang had bestudeerd. Uiteindelijk gaf hij het op.

Hij begon voorzichtig te prevelen, zijn woorden kiezend op goed geluk, een gebed voor het onschuldige leven dat hij genomen had vormend in zijn onsamenhangende woorden en onafgemaakte zinnen, dat hij steeds opnieuw herhaalde en herhaalde en herhaalde, tot alle commoties van de dag hun tol eisten en hij langzaam wegzakte in een diepe slaap. Zijn murmelende stem zweeg en zijn hoofd zakte tegen het altaar aan...

-=Lupijn=-

[Martys Brendarion]

Een koude ademtocht wekte de priester uit zijn slaap. Voorzichtig opende Valentijn zijn ogen. Halfverwachtend terug te zijn in een greppel langs de weg, waar hij op zijn reizen zo vaak een goed heenkomen had moeten zoeken. Toen drong de werkelijkheid tot hem door. Hij zag de muren van het kleine kamertje achter het altaar, zag zijn witte gewaad, dat het gewaad van een priester was en hij herinnerde zich zijn grote taak een licht te zijn in de duisternis van deze stad, deze wereld.

Hij stond op. Vanuit de grote ruimte aan de andere kant hoorde hij zachtjes een stem woorden prevelen. Een gelovige? Op dit uur? Waren er dan toch nog zielen te vinden in deze duistere wereld die oor hadden voor de roep van de Ene? Verbaasd liep Valentijn naar de deuropening en bleef daar staan. De gestalte van een klerk zat met de handen gevouwen en het hoofd tegen het altaar geleund te bidden. Hij kon de woorden niet verstaan en ze werden allengs zachter totdat het Valentijn duidelijk werd dat de man in slaap gevallen was onder het gebed. Zachtjes liep hij naar de klerk toe en legde een hand op zijn schouder;"Vrees niet, je bent in het huis van de Ene, alvader, almoeder. Mijn naam is Valentijn, Zijn priester..."

[Lupijn]

Lupijn schrok wakker uit zijn droomloze slaap en keek om zich heen. Hoge ruimte, flakkerende kaarsen, troostend gezicht. De tempel. Hij hoorde de kalme stem van de priester en voelde diens hand op zijn schouder. Een geruststellend gevoel trok door hem heen. Hij zuchtte en stond op en draaide zich om naar de priester. "Heer priester, ik ben niet zeker of de Ene mijn alvader of almoeder wil zijn, mijn daad is misschien onvergeeflijk en ik ben al jaren niet meer in de tempel geweest. De gebeden en lofzangen die ik eens uit mijn hoofd wist liggen begraven onder dorre feiten en ik kan ze niet meer bereiken, hoe hard ik het ook probeer."

"En na wat ik gisteren heb gedaan, betwijfel ik of de Ene zo genadig kan zijn om mij te vergeven. Ik verdien het niet. Ziet u, af en toe heb ik geen controle over mijn gedachten en mijn daden. Ik weet wanneer dat gebeurt, dus neem ik altijd maatregelen om te voorkomen dat ik iemand kan verwonden. Gisteren echter besprong het mij onverwacht en was ik niet in staat mezelf af te zonderen. Het volgende dat ik wist, was dat mijn kleding gedrenkt was in het bloed van een onschuldige. Ik heb hem of haar verwond of gedood."

Lupijn zonk wanhopig op zijn knieën en stamelde "Ik heb het niet gewild, ik heb het niet gewild!"

-=Lupijn=-

[Uriel]

Valentijn voelde een diep medelijden met de arme man. Hij had een misdaad begaan en had er oprecht berouw van. Hij zag de gekwelde uitdrukking op het gezicht van de klerk. Hij wiat echter dat het niet zijn taak was te vergeven. Hij kon slechts troost bieden. Zijn taak had makkelijk geleken in de stille tuinen van de pelgrims. Daar had hij niet anders gewild dan terugkeren naar de volheid van het leven in de wereld, maar nu zag hij zichzelf geconfronteerd met de schaduwzijde van deze beslissing. De diepe vreugde van eerder die dag werd opgevolgd door een diep verdriet. Een verdriet voor het onschuldige slachtoffer van deze man, voor deze man zelf en voor alle mensen die verloren liepen. Hoe had hij gedacht ooit troost te kunnen bieden aan de hele wereld. Hij twijfelde aan zijn vermogens, maar het was duidelijk dat deze man hem nodig had. Hij dacht een moment diep na, zoog de atmosfeer van de tempel in zich op; de flakkerende kaarsen, de regen die op het dak ruiste , de geur van wierook en de aanwezigheid van devotie. Hij knielde naast de man neer, het gezicht naar het altaar gewend. Het kaarslicht van de Eeuwige vlam weerspiegelde in zijn ogen en de warme gloed van de kaarsen deed zijn gezicht bijna opgloeien alsof hij werd beschenen door het troostende licht van een verschenen godheid.

“De tempel is haard en huis voor alle verloren zielen. Ik zie je berouw. Het is zo sterk in je hart dat het zichtbaar is in je ogen, maar het is niet de Ene die vergeeft. Het is je eigen hart waarin je vergeving zoeken moet. De Ene is Leven, is Dood, is Geluk en is Verdriet. Al ligt besloten in zijn almacht en al denken we soms de controle kwijt te zijn over ons leven, al lijkt het soms alsof we niets meer zijn dan pionnen op een schaakbord van het noodlot. Toch is daar de kracht van de Ene die steunpilaar is. Even stevig als de muren van deze stoffelijke tempel, zo moet je vertrouwen op zijn almacht en zijn plan. Dan zal hij steun, troost en toeverlaat zijn. Het geeft niet dat je hier al lange tijd niet meer geweest bent, weinigen zijn hier wel geweest en zij die hier kwamen hadden geen devotie in hun hart; niet zoals ik die bij jou bespeur. Vraag de hulp van de Ene en je zult ontvangen. Zijn steun is onvoorwaardelijk al grieven de mensen hem soms nog zo diep. Als een goede vader zal hij er zijn om je op te vangen, als een moeder zal hij je tranen drogen, als broeder zal hij aan je zijde strijden tegen de machten van het kwaad en als een zuster zal hij je wonden verzorgen.”

Valentijn hield even op met praten. Hij dacht na terwijl hij zijn op zijn knieën een buiging maakte. Met zijn voorhoofd raakte hij de koele stenen van de vloer. Ze brachten hem verkoeling. Toen hij weer overeind kwam wist hij wat hem te doen stond. “De woorden uit je jeugd, de lofzangen en de gebeden. Ze zijn besloten in je hart. Het zijn woorden van troost die nooit veranderen en die onderdeel vormen van wie je bent. Evenals de woede en de onmacht deel zijn van wie je bent. Mijn oor staat tot je beschikking, mijn hart voelt met je mee en de Ene staat aan je zijde. Kom, laat ons opstaan van deze koude stenen vloer en op een bank gaan zitten. Dan kun je me alles vertellen wat er op je hart weegt. Wat je hier verteld blijft onder jou, mij en de Ene.”

[Lupijn]

Lupijn liep achter de priester aan naar een bank en ging naast de man zitten.

"Misschien zijn het de woorden uit mijn jeugd, de lofzangen en de gebeden die mij uiteindelijk hier naar toe hebben geleid tijdens mijn kwellende vlucht van de plaats van het misdrijf. Misschien ook niet, en is het slechts alleen een egoïstisch verlangen naar vergeving voor een onvergeeflijke daad. De makkelijke uitweg. Absolutie."

Zijn stem echode zachtjes in de met flakkerende kaarsen verlichtte ruimte.

"Dat de aloude woorden van troost evenals woede en onmacht in mijn ziel besloten liggen, daar ben ik zeker van. Waar ik echter niet zeker van ben, is welke emoties ik kan vertrouwen. Het ene moment lijkt het alsof ik volledig rationeel kan nadenken en handelen, het volgende moment wordt ik wakker met bloed aan mijn handen, over mijn kleren en om mij heen op de vloer. De woede die in mijn ziel besloten ligt en die ik ooit kon beteugelen heeft zich van haar ketens bevrijdt en lijkt elk willekeurig moment te kunnen toeslaan. Het is alsof er een rood waas over mijn ziel trekt die elke rationele gedachte verdrukt. De woede ligt op de loer als een jagend beest dat mijn lichaam en ziel kan overnemen wanneer het de aandrang krijgt tot wandaden. Ik kan het niet meer controleren, het controleert mij..."

Lupijns stem was zwol aan terwijl hij sprak, wat begon als een schor gefluister werd opgeschroefd tot een geïrriteerd gebulder, een tirade van onmacht. Wanhoop vermengd met woede straalde uit zijn ogen.

"Heer priester, ik ben verdoemd, de speelbal van woede en moordzucht. Ik vraag me serieus af of zelfs de Ene, geprezen zij Zijn naam, vergiffenis kent voor het laagste creatuur dat op deze wereld is uitgespuwd. Het beest van haat dat mij constant vergezeld in mijn ziel, dat mij kent en mij bespeelt, dat mij laat moorden en verscheuren, dat mijn noodlot is en mij zal meesleuren in haar ondergang, is het beest waarvan men de naam slechts durft te fluisteren uit angst het op te roepen en het naar zich toe te lokken. Het beest dat bezit heeft genomen van mijn ziel is de geest van de scheurende kaken, de bloeddorst en de haat, de geest van de woeste wolf..."

Tijdens het praten was hij opgestaan en stond nu naar de priester gekeerd. Alle zelfmedelijden was uit zijn stem geweken en had plaats gemaakt voor woede, voor haat...
Lupijns indringende ogen waarachter een omfloerste rode gloed leek te schijnen keken de priester aan. Het wezen waakte in zijn ziel...

-=Lupijn=-

[Uriel]

Valentijn had gedurende het hele relaas van de man geen woord gezegd en ook nu de man woest en bulderend tegenover hem stond zei hij geen woord. Hij liet het verhaal even op zich in werken. De ogen van de man verontrustte hem en hij las er in de woede van het beest dat `s mans ziel naar eigen zeggen beheerste en de wanhoop van de mens die door het wezen geteisterd werd. Hij voelde hoe de wereld zwaar op deze man drukte en hoe de man met zijn wanhoop en woede enkel nog meer duisternis aantrok. Alsof hij een magneet geworden was waaraan lagen duisternis zich klemden en zijn gang steeds zwaarder maakten. Toen drong het tot hem door dat het stil was in het Huis van de Ene. Hij hoorde zelfs de wind niet fluiten of de regen op het dak kletteren. Er werd een antwoord van hem verwacht, woorden van wijsheid en troost, maar welke troost kon hij deze man bieden? Met een lichte aarzeling begon hij te spreken, maar naarmate hij sprak werd de begeestering door de Ene groter. Hij besefte dat deze man niet kwam om getroost te worden, maar kwam om zekerheid te krijgen in zijn hart. De mens had zijn zelfvertrouwen verloren dat nodig was om het beest te beteugelen.

"Vergeving en absolutie zijn allerminst de makkelijkste weg. De makkelijkste weg is toegeven aan de duisternis die je omringt. Ik kan je zeggen dat de Ene eenieders zonde uiteindelijk vergeeft, want ook de zonde is een essentieel onderdeel van het leven. Zonder zonde kennen we immers de deugd niet."

Valentijn pauzeerde even. "Uw pad is zwaarder dan dat van de meeste anderen, maar ik zie naast het beest in u ook de tegenpool van het beest. Ik zie een rechtvaardig man met een goed en liefdevol hart voor anderen, maar u kunt u zelf niet vergeven. Dat verlangt u van mij. Ik zeg u, uw zonden zijn vergeven, ik zeg u dat u daarvoor dank en hulde aan de Ene verschuldigt bent."

Valentijn wachtte weer even om zijn gedachten te ordenen. Deze man moest kunnen geloven in een vergevende kracht die hem zijn zonde vergaf. Alleen dan zou zijn zelfvertrouwen weer kunnen groeien en het beest beteugeld worden. Deze man verlangde een straf voor zijn zonden om weer vrede in zichzelf te kunnen vinden. Hoe paradoxaal dat ook leek. Alleen door deze man een penitentie te laten ondergaan zou hij zich beter voelen en het idee hebben dat hij waardig boete had gedaan voor hetgeen hij misdaan had.

"Uit hulde en aanbidding van de Ene, zie ik u hier graag iedere avond terug en ik zou het prettig vinden als u dan, net als u, na afloop van de dienst met mij spreekt en bidt. Het zal u rust schenken. Verder zie ik aan u dat u een geleerd man bent. Ik zou u willen vragen om een klein onderzoek naar de Pelgrims. Zoek hun geschriften en bestudeer ze. Verdiep u in hun wijsheid. Als u voor mij een afschrift zou kunnen krijgen dan zou ik u daarvoor tevens zeer erkentelijk zijn."

"De mens in u is nog lang niet verslagen. Hij heeft een gevecht verloren, maar de strijd is nog lang niet gestreden. Het is zoals het verhaal van de vijfde pelgrim die streed en telkens verloor, maar won aan spiritueel inzicht en daarmee de juiste weg vond in zijn bestaan en een verkondiger van het woord van de Ene werd. Zijn strijd was een gruwelijk gevecht tegen de Duisternis totdat hij het licht omarmde en zelf straalde met een innerlijke gloed waardoor de duisternis niet anders kon dan voor hem wijken."

[Lupijn]

De rode gloed achter zijn ogen leek wat te doven, toen de kalme woorden van de priester tot hem doordrongen. Vergeving. Zo makkelijk. Zo simpel.

"Heer priester, uw woorden van vergeving klinken mij als muziek in de oren, maar beseft u wel dat u mij naar alle waarschijnlijkheid een moord vergeeft?
Verder ben ik geen geleerd man, slechts een eenvoudige klerk in de Toren der Geschiedenis. En, hoewel ik vast wel de geschriften over de vijfde pelgrim zal kunnen vinden, heb ik jarenlang geprobeerd het beest in mij kalm te houden door me te begraven in schrijfwerk en het lezen van oude geschriften. Ik had gehoopt dat de rust van dit beroep het beest uiteindelijk in zou doen slapen, maar het heeft jarenlang gesluimerd en zijn kans afgewacht om toe te slaan op een moment dat ik het niet zou verwachten.
Met alle eerbied, heer priester, ik denk niet dat me zal helpen. Het bladeren door oude geschriften en het neerschrijven van de aloude wijze woorden van de vijfde pelgrim eisen kalmte en discipline. Op dit moment bezit ik geen van beide eigenschappen."

Lupijn keek de priester indringend aan, hopend dat de man zijn woorden zou begrijpen. Het onrustige geflakker van de kaarsen in de ruimte en het spel dat de schaduwen op de muur speelden begonnen op zijn zenuwen te werken. Hij wilde best de woorden van gebed uit zijn jeugd opnieuw leren gebruiken, maar de man moest snappen dat het zoeken naar de geschriften van de pelgrim geen oplossing was voor de vloek die zijn ziel teisterde.

"Begrijp me niet verkeerd, ik ben u zeer dankbaar voor uw hulp en uw troostrijke woorden. Ik wil best hier blijven om met u te bidden en de mens in mij proberen te versterken met de kracht van de Ene. Maar het beest in mij laat zich niet meer temmen door het bladeren in geschriften.
Ooit was mijn vloek voorspelbaar en beperkte het zich tot de drie nachten per maand waarop de maan het volst aan de hemel stond. Nachten, waarin ik mezelf vastketende aan de muur in mijn kamer. Sinds gisteren echter, sinds ik die diepzwarte steen in het paleis heb aangeraakt en het beest volledig ontwaakte, weet ik zo zeker als ik hier sta, dat de geest van de woeste wolf mij kan beheersen op elk moment dat het dat wil..."

-=Lupijn=-

[Uriel]

Beelden ramden zich als spijkers in zijn hoofd op het moment dat de klerk melding maakte van de zwarte steen. Beelden van duisternis, de tempelier van de Ene, een Gepokt gelaat, een wezen van de nacht met grote ogen en klauwen als handen, een hond en een dozijn ratten. Het ging zo snel, Valentijn kon er geen touw aan vast knopen. Hij moest zijn handen tegen zijn hoofd duwen en beet op z`n tanden. Hij klapte dubbel van de pijn en ademde zwaar. Na een seconde was het voorbij en Valentijn was uitgeput.

"Die zwarte... steen," hijgde hij, "Waar is die nu?"

[Art Linwell]

((Art Linwell<<De Tien Torens<<Huize Linwell.))

Art liep langzaam het Huis van de Ene binnen, het was lang geleden dat hij hier was geweest en dat spijtte hem zeer. Zijn voetstappen klonken hol op de vloer en echoden na in de ruimte.
Voorin zaten twee mannen met elkaar te praten, de een was een priester van de Ene, maar niet diegene die hij zich herinnerde. De laatste keer dat hij hier was geweest was voor de brand die het Huis in as had gelegd, het was dan ook niet verbazingwekkend voor Art dat veel was veranderd in de tijd dat hij hier niet was geweest.

Hij ging een paar banken achter de twee zitten en wende zachtjes een simpel gebed tot de Ene, het was half een verontschuldiging voor het feit dat hij hier zolang niet geweest was. Toen hij klaar was keek hij of de priester beschikbaar was maar zag tot zijn teleurstelling dat de mannen nog steeds in gesprek waren. Er zat niks anders op dan geduldig wachten.

~Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.~

[Lupijn]

"De... de... zwarte... steen? Ik weet het niet. Het laatste dat ik weet is dat ik hem vond in de gangen bij de Grote Hal van het kasteel. Ik wilde hem aan de kant leggen, maar toen ik hem vasthad kon ik dat niet over mij hart verkrijgen, dus stak ik hem bij me. Niet lang daarna kwam ik in de bibliotheek, waar ik een onderhoud had met de Ridder Galliminus dan Maros en de Vrouwe. Zij verliet het vertrek en ik wilde mij zakboekje pakken, toen ik de steen voelde en uit mijn zak haalde..."

Hij voelde de felle pijn weer van zijn hand die de steen vastgehouden had weer naar zijn hersens schieten. Het gevoel van de martelende zuiging in zijn geest, alsof er iets was dat zijn geest uit zijn lichaam had willen trekken en opslokken. Het scheurende gevoel toen het leek alsof er een stuk van zijn persoonlijkheid werd getrokken en hij besefte dat het sluimerende beest in zijn geest ontwaakte. De runen en symbolen die met de beelden uit zijn verleden voor zijn ogen flitsten...

Het koude zweet parelde op zijn voorhoofd. Zijn gezicht was bleek weggetrokken en zijn beide handen omklemden zijn slapen om de herinnering van het martelende, scheurende gevoel in zijn ziel uit te bannen...

"Er gebeurde iets... verschrikkelijks... toen ik de steen vasthad. Het was alsof mijn ziel uit mijn lichaam gescheurd werd. En toen ontwaakte de geest van de wolf in mij, ik had niet meer genoeg kracht van geest om het terug te duwen in de sluimering... Ik begon te veranderen... En verloor het bewustzijn toen de steen plots uit mijn handen viel..."

"Toen ik weer ontwaakte lag de steen op de grond en raapte de Ridder Galliminus hem op met zijn pantserhandschoen. Niet lang daarna leek het alsof hij in een trance raakte en greep hij zijn dolk en stak me neer... Het laatste dat me bijstaat is dat ik keek naar het heft van het mes dat uit de wond stak en voelde dat ik de controle over het beest in mijn ziel verloor... Het volgende dat ik me herinner is dat ik ontwaakte in een donkere hoek vlakbij de Grote Hal, met de smaak van vers bloed in mijn mond en grote bloedvlekken op mijn kleren. De wond was echter verdwenen..."

Hij veegde met zijn mouw het zweet van zijn voorhoofd en leek weer wat tot zichzelf te komen. Toen werd hij zich gewaar van een vreemde geur tussen de geuren van oude wierook, gesmolten kaarsvet, de priester en de houtgeur van de banken. Hij snoof. Zonder op of om te kijken zei hij: "We hebben gezelschap. Een man..." Hij zweeg en keek de priester aan.
_________________
-=Lupijn=-

[Gashyr]

((ooc: ik ben de draad een beetje kwijt, hoe laat is het ongeveer in karakter?))

De weg naar de tien torens was verandert, maar de wind vertelde hem van boeken en perkamentrollen, zo oud. Dit moest de goede route zijn.

Aan de overkant van de straat was de armzalige tempel van de 'Ene god'. Als hij werkelijk zo'n groots wezen was, waarom was zijn aardse woning dan zo klein? Hij herinnerde het zich weer, het sobere interieur, de kaars in het midden. Een man had er in gekeken, voordat hij een kruisvormig zwaard van de priester kreeg, die zelf net een aanslag overleefd had. En het vreemde gevoel. Even vertrok zijn gezicht, maar al snel schudde hij het van zich af.

Een beweging in zijn ooghoek deed hem opschrikken. Hij keek om, en zag een in zwart met zilver gehulde man voorzichtig de tempel naderen. Met deze drukte kon hij beter even wachten voordat hij kennis ging maken met de "ene God". Hij stelde zich enigzins confortabel op, schuin tegenover de ingang van de kerk, zich niet bewust van de zachte wind die een bijna kaarsrechte lijn van zijn positie naar de tempel beschreef.

[Uriel]

Valentijn had zich langzaam overeind gehesen. Hij had de zwarte steen gezien in zijn visioen. Hij wist dat deze steen verbonden was met het onvermijdelijke lot, maar nog steeds ontglipten hem de details.

"Dit is groter dan ik dacht. Uw ... toestand... is verbonden met de steen, met de stad en met het verleden dat haar gevormd heeft. Ik wou dat er meer was dat ik u zeggen kon, maar ik ben zelf slechts een pion op een groot onbegrijpelijk schaakbord waar de regels onduidelijk voor zijn."

Valentijn keek verrast op toen Lupijn melding maakte van het 'bezoek'.

"Ik zou u graag vaker zien. Wellicht dat de diensten hier u enige rust kunnen brengen op de weg die u gaan moet, meer weet ik nog niet. Misschien dat de Ene genadig is en u of mij met inzicht vervuld, maar tot die tijd dwalen we allen in duisternis. Ik kan u niet vergeven, dat kunt u slechts zelf, als het al vergeving is die u zoekt..."

"U kunt blijven en bidden. Binnen deze muren heeft de duisternis geen macht. Ik moet me nu om meer gasten van de Ene bekommeren, als u mij wilt excuseren?"

Valentijn stond moeizaam op. De klap die enkel het noemen van de zwarte steen veroorzaakt had, was hij nog lang niet te boven, maar hij had een functie te vervullen hier. Hij was hier met een reden. Net als de andere mensen in dit huis.

Hij draaide zich naar de nieuwaangekomene toe. "Welkom heer, in dit huis geniet u de gastvrijheid van de Ene. Mocht er iets zijn dat ik voor u kan betekenen..." Valentijn maakte de zin niet af. De suggestie was duidelijk genoeg.

[Art Linwell]

"Een goede avond priester, er is inderdaad iets dat u voor mij zou kunnen doen." Art was langzaam overeind gekomen. "Mijn dochter is op de leeftijd dat ze een vak zou moeten gaan leren, maar op het moment zijn er geen gepaste plaatsen in een van de gildes vrij... Misschien dat de Ene haar en mij de weg zou kunnen wijzen. Mijn opties zijn op het moment gelimiteerd en ik hoop dat de Ene een oplossing zou kunnen vinden."

Art bekeek de priester eens, deze zag er vermoeid uit. Misschien had hij een verkeerd uur gekozen om hier te komen, maar de straten hadden hem hier deze keer wel heen geleid. Vertwijfeld keek hij de priester aan.

[Uriel]

Valentijn dacht even na. Het was geen toeval dat de wegen van Raganorck deze man naar het Huis van de Ene had doen komen. Een leerling zou welkom zijn. Hij zou haar kunnen opleiden in de eredienst en zij zou hem kunnen helpen bij het verzorgen van de zieken en armen die iedere nacht hier hun heil zochten tegen de duisternis.

"Een leerling zou welkom zijn. Zoals u wellicht weet zijn er weinig priesters over in deze duistere stad en ieder licht dat zich in dienst van de Ene wil stellen is meer dan welkom. Helaas heb ik geen inkomsten om uw dochter van eten en onderdak te voorzien, maar mijn kennis staan tot haar beschikking en ik zal mijn uiterste best doen haar te leren wat ik weet. Graag zou ik haar willen ontmoeten." Na deze wat vormelijke woorden verzachtte Valentijns blik. "Hoe heet ze eigenlijk en hoe oud is ze?"

[Art Linwell]

De reactie van de priester was iets anders dan Art had verwacht, maar bood niettemin een nieuwe optie. Hij had er niet aan gedacht dat Via misschien wel geïntereseerd zou zijn in de leer van de Ene aangezien ze nooit veel tijd had besteed aan het lezen van het woord van de Ene. Maar misschien kon deze man haar helpen haar weg te vinden door haar de leer van de Ene te onderwijzen. Alhoewel het feit dat er geen onderdak en eten kon worden voorzien hem enigzins zorgen baarde was hij aan Via verplicht deze optie ook aan haar voor te leggen.

"Ze heet Via... ze is niet mijn eigen dochter, maar geadopteerd... ze is achtergelaten bij ons op de stoep..." Art wist niet waarom hij dit aan de priester vertelde. Er waren maar weinig mensen die dit wisten, maar om de een of andere reden onthulde hij dit aan de priester. "Ze is veertien zomers jong. Als u wilt en als de Ene het toelaat kan ik haar morgen hier naar toe vergezellen?"