Raganorck

[Rasham]

De gevangene keert zijn hoofd van Galliminus af, ontwijkt de vlam van de Ene als hij dieper na lijkt te willen denken over iets dat zo dichtbij voelt en toch ongrijpbaar voor hem is...Maar zijn herinneringen lijken even donker als de brakende vlammen in deze stad... en de stad brandde toen al, toen hij haar poorten binnenreed en dat wat hij was, droeg alleen maar bij aan die zwarte tongen..."ik had het moeten voelen, het trouwe dier waarop ik reed moeten keren..."

"Maar ik dacht de pijn van haar inwoners te kunnen lenigen, elk goedgezind wezen ongeacht uiterlijk en afkomst dat over haar stenen liep... de stenen" Vellen gebroken wit dringen voor zijn geestesoog, galinkt en zwarte figuren die ontstaan, zijn ontmoeting met de Vrouwe en de Heer... was dat vóór zijn bemoeienis..., de eerste aantekeningen, zijn verlangen vast te leggen toen er vreemde dingen gebeurde... veranderingen, "Heer Nachtstorm veranderde...Ik heb de Vrouwe en de Heer bijgestaan Galliminus, het waren zorgelijke tijden en ik dacht dat ik iets kon betekenen, als vriend, adviseur en zwaardhand, maar haast onmerkbaar veranderde er wat, kroop er ietsvervloekts het kasteel binnen... De aantekeningen...mijn eerste brieven, waarvan de zegels waren verbroken...iemand was erachter gekomen, iemand had ze gelezen, iemand wist van mijn studie en had pagina's ontvreemd..." Rasham kent de inhoud van zijn brieven niet meer, voor zijn ogen ziet hij tekst en beeld razen, ragfijne halen die in elkaar zakken en donker worden, dik en zwart zoals het water in de riolen... "iets was de Heer in de handen gevallen, lange tijd duurde het voor ik ook maar iets begon te begrijpen van de omvang..." Rasham drukt zijn vingers tegen zijn voorhoofd, "het had te maken met de stenen Galliminus..."

"Ik werd in de kekers gezet op verdenking van doodslag...op de meest verschrikkelijke manier heb ik het vertrouwen geschonden van degenen die ik mijn trouw geschonken had...door het bloed dat ik draag, alleen nu weet ik wat ik heb gebracht...en nu weet je waarom ik dit pad moet nemen." Rasham opent zijn ogen weer, die dieper liggen als waren ze in de schaduwen van zijn kassen gezonken en hij loopt op zijn voormalig zwaardbroeder af, die voor zijn ogen verschrikkelijk brandt door de kracht die hij in zich draagt. Hij zou Galliminus willen troosten, wetend wat voor last zijn vriend moet dragen, maar er is op zijn weg geen compassie meer voor herinneringen en banden, de weg en de wetten die hij eens genomen heeft, gelden nu niet meer...alleen de bevrijding van de stad uit een duistere greep...waar zijn vriend deel van uitmaakt. "Daarom staan we tegenover elkaar, vraag jezelf af of datgene wat je hebt gezien de ware vervloeking is..."

Wanneer hij Rasham op hem af ziet lopen, lijkt het licht dat door de ramen op de gevangene valt en de vormen in het glas een vreemd schaduwspel te spelen... voor een fractie van een seconde zien Galliminus en Valentijn een beeld van een uitgeteerde gewonde gevangene wiens huid lijkt te wervelen alsof hij niet vast is, alsof het vlees dat hem krachtiger en rechter maakt, bestaat uit vele kleine lichamen, gelijkend op ratten, dat van een grotere, een hondachtige en een deel van een menselijke hand

[Galliminus]

Galliminus deed enkele stappen terug. 'Zag hij dit goed?', Hij liep naar achter, richting de priester van de Ene met een zekere angstuitdrukking op zijn gezicht. "Rasham,...stop....Wat is er met je? Waag het niet om dichterbij te komen...Ik mag het niet toelaten....Alsjebliefd,..blijf waar je staat." Tegenstrijdige gedachtes stormden door zijn ziel. Wat was hier aan de hand,...was dit een monster,...een monster wat onder Rasham's huid was gekropen? Of was hij de enige die dit zag? Zijn geweten schreeuwde om zijn vriend, maar zijn verstand fluisterde in om Dondertoorn uit de schede te trekken. Hij zorgde voor genoeg ruimte tussen Rasham en hemzelf en liep achteruit richting de Priester,..zijn ogen gericht op zijn oude Zwaardbroeder.
"Wat is hier aan de hand?!!?,..Is dit de barmhartigheid van de Ene?!!? als dat zo is wil ik er niets van weten!!"
Galliminus stopte,..tussen de Priester en Rasham....Kon hij hen wel vertrouwen?....Was dit een val?.......Hij aarzelde om Dondertoorn ter hand te nemen,...hij wilde nog even wachten. Hij zou hen nog één kans geven."'Daarom staan we tegenover elkaar??"',...Waar had Rasham het over?...Tegenover elkaar staan betekende vijandschap in Galliminus' denkwijze....Wat was hier aan de hand?

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/17/02 10:15:02 pm

[Rasham]

"Wees geen dwaas, ik smeek je vriend...verlaat deze stad... je versterkt alleen de elementen die haar uiteen dreigen te trekken, de dingen die broeden en teren op haar en haar langzaam naar haar afgrond trekken...Ik weet dat ik nu niet tegen je opgewassen ben, kracht ontbreekt me nog op dit moment. Mijn leven is echter van geen betekenis meer, de schuld die ik draag is te groot om te vereffenen...Als er een manier was waarop ik je uit je noodlot kon trekken, dan zou ik het doen, maar als het nodig is vriend, zal ik het tegen je opnemen."

Dan zakt Rasham op een knie, in het licht van de ramen, zijn hoofd op de grond gericht. "Gewijde van de Ene...Ik ben hier gekomen om een heilige taak te verrichten en hoewel er een onuitwisbare smet ligt op deze geest, heeft de Ene een beroep op mij gedaan, te voltooien wat nog afgemaakt moet worden. De stad lijdt en ik ben gekomen om haar inwoners te bevrijden en te beschermen tegen al het onnoembare wat haar aan het verteren is. Ik vraag om een zegen en een inwijding tot de Ene zodat ik mijn taak kan opnemen..."

[Galliminus]

Galliminus moest weg hier,..als hij zijn hart zou volgen zou hij Rasham ter plekke neerslaan,..dit was niet langer zijn Zwaardbroeder,..hun vriendschap was voorbij. In zijn hart voelde hij dat het niet eervol zou zijn om nu een gevecht aan te gaan met Rasham, om maar te zwijgen van het feit om bloed te laten vloeien in het huis van de Ene..De man was te zwak om enige tegenstand te bieden. Wie was hij om Galliminus te vertellen wat hij moest doen. Een verlangen om Galliminus weg te sturen uit deze stad zodat het kwaad één tegenstander minder had? Rasham sprak met een dubbele tong,...de tong van een serpent. De echte Rasham zou als geen ander moeten weten dat iedere Randragam Priester enkel het beste voor zou hebben met deze vervloekte stad. De woorden van Rasham deden hem zeer. Als Rasham vanaf dit moment zou toebehoren aan de Ene was die God nu ook Galliminus' vijand,....Galliminus wilde niet geloven dat de Ene zo'n duistere kant zou hebben."Ik zal alleen mijn eigen disciplines en verantwoording laten schijnen op het Pad des Levens, want Randragam spreekt via mij.", prevelde hij enkele malen achter elkaar. Hij draaide zich om en liep weg uit de tempel."Onze paden zullen elkaar weldra kruisen mijn beste Rasham,....hoe zeer het mij ook doet,...maar ik kan jouw woorden niet als integer zien,...je spreekt met de tong van een serpent....het spijt me." Hij sloeg de poort van de tempel achter hem dicht en ging op weg naar het Kasteel. Hij had zich groot gehouden tot nu toe, maar al snel rolden de tranen over zijn wangen en hij leunde zich tegen een van de gebouwen naast de tempel. In al zijn woede sloeg hij zijn vuist tegen de buitenmuur van het gebouw. Het huis trilde op zijn grondvesten na de inslag en scheuren openbaarde zich in de buitenwand. Vastberaden liep hij naar het kasteel,...Hij moest met Ophelia spreken.

(( => Binnenplaats en de Grote Hal, De Poort ))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/18/02 9:08:39 am

[Gashyr]

Met gesloten ogen stond Gashyr in de gebedsruimte. Hij hoorde de stemmen van de twee vroegere zwaardbroeders niet, hij was zich niet bewust van wat er gebeurde, behalve dat er iets was, iets groots, iets wat zijn bloed sneller liet stromen. Het voelde vertrouwd, bekend als... familie. Maar het was er niet voor hem, het vocht voor iets anders, steeds heviger en heviger, en toen was het plotseling helemaal weg. Gashyr's geest blijft achter in de leegte, op zoek naar dat vertrouwde gevoel, maar hij vind alleen duister en koude.
En dan wordt hij hij teruggeroepen naar de realiteit, door een stem die hem in eerste instatie vreemd in de oren klinkt, maar langzaamerhand herinnert hij zich weer waar hij is. "Het zwaard, ja."
Nog verdooft geeft Gashyr het zwaard aan de priester, die de onbekende man inwijd tot zijn godsdienst. Als het ritueel voltooid is gaat hij naar de priester toe. "Kan ik u verder nog ergens mee helpen? Denkt u dat u bescherming nodig heeft tegen de dader van de aanslag op uw leven?"

~ met z'n blauwe badeendje

[Rasham]

Terwijl hij zijn hoofd naar de grond gericht houd en wacht op de zegen van de priester van de Ene, hoort hij de woorden van zijn voormalig zwaardbroeder en diens verwijderende voetstappen, met het dreunen van de deur die zich gesloten heeft, is ook iets afgesloten voor hem, hun wegen hebben zich gescheiden... zijn woorden zijn zacht en enkel bedoeld voor zijn voormalig Wapenbroeder, "onze paden zullen zich nog kruisen, Galliminus...vaarwel". Toch lijkt het afscheid hem even meer te doen, wanneer zijn ogen zich sluiten en het laatste galmen van de tempeldeuren uit beginnen te sterven tegen haar stenen wanden. Maar dan zijn daar de woorden van de Gewijde van de Ene en voor het eerst sinds die lange opsluiting in de kerkers komt zijn gepijnigde geest tot rust wanneer hij de hand van de Priester op zijn hoofd voelt en hij de zegen van de Ene ontvangt.
Hij neemt het zwaard dat de heilige man voor zijn voeten op de grond heeft gelegd en richt zich op als de handen van de gewijde op zijn schouders rusten en hem overeind helpen.

De Tempelier weet hij dat hij vrede zal vinden in de beproevingen die hem staan te wachten. De hand van de priester neemt hij in de zijne en hij drukt hem kort in een gebaar van eerbied tegen zijn voorhoofd. "De weg is lang en met de kracht van de Ene zal rechtgesproken worden..."
"Er zijn een aantal zaken die geregeld moeten worden, vertel me eerst wat het huis en een gewijde van de Ene getroffen heeft...," zijn hand reikt kort naar de wond in de schouder van de man, "want jaren zijn er voorbijgegaan sinds ik de stad voor het laatst zag."

Dan richt hij zijn blikken op de man die de heilige nadert en hoort hij hem spreken over een aanslag op het leven van de priester, donker lijken zijn ogen te worden wanneer hij de aangekomene in zich opneemt. "Je klinkt als een voorvechter voor de Ene...spreek, maak u bekend. En vertel me over datgene waarover je het zojuist had."

Edited by: Rasham at: 10/19/02 3:20:16 pm

[Gashyr]

"Ik ben geen voorvechter van de Ene, nog van enig ander opperwezen. Ik ben te lang op deze wereld geweest, heb te veel godsdiensten zien opkomen en ondergaan, om mijn vertrouwen nog in een godsdienst te leggen. Maar ik heb een groot respect voor priesters en heiligen, en de nobele doelen die ze nastreven. En op het leven van deze priester is een pas een laffe aanslag gepleegd. Een val met een fataal bedoelde uitwerking was geplaatst in het vertrek hierachter. Maar het mechanisme was verzakt en de dodelijk bedoelde pijl raakte zijn schouder."
De flikkerende vlam in de gebedsruimte maakt dat Gashyr's gezicht bijna geheel overschaduwt word door de kap van zijn mantel. Hij laat de gebeurtenissen van net langzaam door zijn geest gaan, terwijl hij op een respons van de priester wacht.

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 10/22/02 2:38:07 pm

[Gashyr]

"Goed, om uw vergeving zal deze misdadiger vrijuit gaan."
Gashyr draait zich om en loopt weg richting uitgang, maar na een paar passen draait hij zich weer om. "Priester, wees voorzichtig, het is niet onwaarschijnlijk dat de dader terug zal keren om af te maken wat hij begonnen is." Dan verlaat hij het huis van de Ene, en zoekt zijn weg terug naar het kasteel door de dikke avondmist.

((=> De Dwalende Kamers - Gashyr's Vertrek))

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 10/22/02 3:16:23 pm

[Rasham]

Rasham steunt de priester wanneer deze zijn evenwicht zoekt tegen het altaar van de Ene, hij wendt zijn gezicht af voor de vlam die brandt en de schaduwen in zijn ogen lijken te lengen. Een arm slaat hij om het lichaam van de Gewijde, "Leidt me naar uw vertrekken, ik zal erop toezien dat u de verzorging krijgt die u nodig heeft..." zijn ogen rusten een moment op de deur waar net de man door verdween, zonder diens naam te vernemen. Maar de Priester van de Ene en diens welzijn zijn belangrijk nu...evenals het opzoeken van die ene die deze daad op zijn geweten heeft. In zijn eigen hart schuilt geen vergiffenis meer, alleen maar het gevoel dat recht gedaan moet worden. Maar hij zal bij de Gewijde blijven en voor hem zorgen, tot de man zijn kracht weer enigzins hervonden heeft.
Achteloos glijdt zijn hand langs de wond in zijn borst, het vlees is dichtgeschroeid en het bloed rondom de plek is zwart, maar zijn lichaam is sterker geworden en de Tempelier lijkt geen last te hebben van die beschadiging die hem stempelde, noch de voorbereiding die hij in de kerkers heeft gehad op zijn taak en die hem, met de zegen en de inwijding van de Priester, maakte tot wat hij nu is.
Hij werpt een blik op de man naast hem, de Gewijde zorgzaam begeleidend, hem opvangend wanneer diens lichaam onderuit dreigt te gaan.

[Uriel]

Valentijn merkt nog net hoe een arm hem opvangt. Hij is zich niet bewust van zijn voetstappen. Zijn wereld draait en hij ziet vlekken licht. Zou het enkel de vlam op het altaar geweest zijn? Valentijn verliest langzaam het bewustzijn en glijdt in een koortsachtige droom...

Langzaam begon Valentijn beelden te ontwaren. Hij zag de stadsmuren van Raganorck, maar een donkere wolk trok langzaam voor de maan en het werd aardeduister. Niets was meer zichtbaar uitgezonderd van de af en toe felle lichtflitsen van een geluidloos onweer. Daarna zag Valentijn de Tien Torens. Een ervan gaf licht, maar het was geen geruststellend licht. Het was een robijnrode gloed die de mensen die zich tussen de Torens verzameld hadden in een rood licht zette en hun een angstaanjagend uiterlijk gaf. Het licht pulseerde en de mensen op straat liepen als in een trance richting het centrum van dit licht. Valentijn sloot zich bij hen aan. Naarmate hij verder kwam groeide zijn verbazing. Hij kwam terecht voor de tempeldeuren van het Huis van de Ene en daar verdrong zich zo`n mensenmassa dat hij niet verder kwam. Eigenlijk zou hij gelukkig moeten zijn met zo`n belangstelling voor de Ene, maar er was iets vreselijk mis. Iedereen droeg wapens. Een mengelmoes van zwaarden en hooivorken. Geluidloos schreeuwden de monden om hem heen. Ze juichten iemand toe. Iemand in een wit gewaad, helemaal vooraan en Valentijn meende de man te herkennen al wist hij niet hoe en wanneer deze figuur eerder gezien te hebben. Met een felle ruk werd hij achteruit gezogen. Tussen de Torens vandaan, over de stadsmuur en hoog over de Wilde Wouden. Dwars door de duisternis van de nachtelijke storm ging het en het enige wat hij nog van de stad zag was dat deze helemaal in een rode gloed gehuld ging. Pulserend als een ontstoken wond, midden in de duisternis. Toen hoorde hij een stem, helder, maar bevreemdend androgyn :"Valentijn, jou tijd is nog niet gekomen. Ik moet afbreken voordat er herbouwd kan worden."

Valentijn ijlde. Woorden kwamen van zijn lippen. Onsamenhangend en warrig, maar hij wist duidelijk wat hij zag en hij hoorde de stem van de Ene. "Robijn, storm, torens en licht. Afbreken, afbreken..." Dat waren de enige verstaanbare woorden die over de lippen van de Gewijde kwamen. Woest schokte zijn lichaam, maar na de woorden van de Ene hapte hij naar adem en schoot met schok wakker, zijn ogen weid open gesperd. Hij greep Rasham bij zijn gewaad, maar daarna kinkte zijn hoofd achterover en verslapte zijn greep weer. Hij had het bewustzijn verloren en zonk in een diepe droomloze slaap.

Edited by: Uriel at: 10/23/02 12:23:41 pm

[Rasham]

Rasham hoort de woorden die de priester mompelde, voor de man weer wegzinkt. Meer gewicht komt er op zijn armen te rusten wanneer de kracht in de gewijde geleidelijk wegtrekt en het lichaam ineen dreigt te zakken. Rasham drukt de man achterover, ondersteunt de schouders terwijl hij zijn andere arm onder de knieën van de priester schuift. De ongerustheid groeit over het lot dat deze heilige man getroffen heeft. Deze gewijde die milder lijkt dan de priesters van de Ene die hij getroffen heeft. Maar er zit geen oplossing in vergeving, de dader van deze lage aanslag kan evengoed andere onschuldigen treffen en nu de stad naar haar noodlot getrokken wordt is de zieleheil van de verdoemden van geen betekenis meer. Zijn taak ligt niet in het vergeven, maar het elimineren van die elementen die het evenwicht in de stad aantasten en de Tempel van de Ene beschadigen. Hij licht de gewijde van zijn voeten en als hij de kleine ruimte betreden heeft waarin een eenvoudige brits staat, legt hij met alle zorg de priester erop. Met wat water bevochtigt hij de lippen van de man, in het vertrek vindt hij geen enkele laken of deken waarmee hij de priester van de Ene kan toedekken en warmte kan geven, terwijl de man onder zijn ogen achteruit lijkt te gaan. hij moet hem naar een van de Taveernes brengen, voor paardedekens, voor verzorging voor dit koorstige lichaam, hij kan de man niet alleen hier achter laten. Storm, afbreken, afbreken...een boodschap van de Ene? "Geen zorgen Gewijde...ik zal het zwaard van de Ene zijn...gerechtigheid zal geschieden."

Hij neemt het lichaam van de priester in zijn armen, laat diens hoofd tegen zijn schouders rusten, zodat het niet meer achterover knikt, er is een Taveerne vlakbij, Den Acker...hij kent de plaats goed, te goed...al liggen de herinneringen eraan te diep verscholen in hem...

((Rasham/Valentijn (ik neem de vrijheid de priester te verplaatsen)>Herberg "Den Acker"))

Edited by: Rasham at: 10/23/02 12:45:40 pm

[Coldrin]

Riandros stampte door de straten die verlaten zijn totdat hij bij het huis van de Ene aankomt. Herinneringen laaien in zijn binneste op, maar hij negeert ze. Als hij aanklopt op de grote zware deuren, doet niemand open. Verbaasd kijkt hij rond en besluit om naar een nabij gelegen herberg te gaan om daar achter de informatie die hij zoekt te komen.

Riandros de Hamer

=> naar Den Acker

[Uriel]

Valentijn had de weg van Den Acker naar het Huis van de Ene beleefd als een droom. Soms stond hij onderweg minutenlang stil om alle indrukken in zich op te nemen. Alle kleuren waren zoveel helderder dan anders, alle geuren zoveel doordringender en de wind die door zijn gewaad waaide voelde zoveel koeler dan vroeger. Hij besefte dat de wil van de Ene zich verschool in al deze dingen. Hij zag de bijna dood in de ogen van bedelaars en wist dat ze waren overgeleverd aan een aspect van de Ene. Dat de tegenstrijdige krachten van Zijn natuur vochten in hun wezen en dat ze leden, dat was duidelijk, maar hij kon het kind dat honger leed slechts een aai over z`n bol geven. Hij bezat zelf niets, behalve een hart dat troost kon brengen. Het enige dat hij kon doen was zorgen dat ze zich weer even mens voelden zodat ze de strijd wat langer volhielden. Lang duurde het voordat hij de eikenhoutendeuren van Zijn Huis open duwde en binnenging. Binnen was het donker. In de hoeken rook hij de doordringende geur van urine, braaksel en drank waar de zwervers zich `s nachts terugtrokken om zich te beschermen tegen de nacht, de koude en de angst. Hij liep naar voren naar het altaar en knielde er voor neer. Hij bad dat het Licht van de Ene verlichting zou brengen voor alle verloren zielen en hij dankte Hem dat hij de beproeving had mogen overleven. Hij hield zijn hoofd gebogen en het licht dat de eeuwige vlam van de Ene deed schijnen in Zijn huis wierp een langwerpige schaduw achter hem op de granieten vloer van Zijn huis.

[Martys Brendarion]

De nacht was gekomen en met de nacht de bedelaars die een goed heenkomen haddeng gezocht tegen de kou buiten. De nacht was ook weer gegaan en zwijgend ook weer de zwervers. Valentijn had gebeden in het maanlicht dat door de ramen naar binnen viel en had niet gemerkt hoe de nacht overging in het vale licht van de dag. Zijn hart was bij de Ene en zijn gebed was oneindig en in stilte. Hij voelde het eb en tij van de golven onder de boot die de wereld voortstelde. Hij wist van de stuurman aan dek van het zwarte schip die de dimensie tussen de gevaarlijke klippen doorstuurde en die ondanks al zijn kracht niet kon voorkomen dat het zwarte schip af en toe anderen schampte en de werelden kort maar definitief met elkaar in contact bracht. Zo waren allen ooit in Raganorck verzeild geraakt en er was geen weg terug, behalve die van het toeval die beide werelden opnieuw kon laten botsen, maar zelfs dan was de kans miniem dat men de precieze tijd en lokatie trof om terug te keren. Alle verloren zielen liepen samen in de van schaduwen bevangen straten van deze duistere stad. Voor eeuwig bekend, altijd veranderend.

Aan het einde van de tweede dag van zijn gebeden stond hij op. De eeste zwervers kwamen alweer binnengedruppeld en sommigen waren er slecht aan toe. Gasten waren ze in het Huis van de Ene, al deze lijdende zielen. Valentijn ging naar achteren en vulde een kom met water en zette deze op het altaar voor de eeuwige vlam. Een voor een heette hij de mensen welkom, vroeg hen naar hun naam en bracht ze naar een plaats in een van de vele banken. Ze keken hem vreemd aan. Niemand had hen ooit naar hun naam gevraagd. Sommigen moesten lang nadenken voordat ze zich die konden herinneren. Velen waren argwanend, maar Valentijns stralende ogen deed hen ontdooien. Toen de banken gevuld waren met de verloren zielen van Raganorck ging Valentijn naar voren en spreidde zijn armen.

"Welkom allen, het Huis van de Ene is een huis voor allen. Eten en kleding kan ik jullie niet geven, maar wat ik heb zal ik met jullie delen. Een onderdak is dit voor hen die zwerven langs de wegen zoals ooit eerder de pelgrims gezworven hebben, zo is de Wil van de Ene. Laat ons zingen en Hem danken." Met een lage alt zette Valentijn een hymne in. Sommigen herkende het lied nog uit hun jeugd en begonnen aarzelend mee te zingen. Het lied werkte aanstekelijk en al snel vielen meer mensen in bij de refreinen. Voor het eerst sinds lang straalde de vlam van de Ene helder over gezichten die straalden van een simpele vreugde; de vreugde van het Menszijn in al zijn leed en vreugde.

[Martys Brendarion]

De dienst was afgelopen. Valentijn stond in de deuropening en gaf alle "gasten" een hand voordat ze in de straten van het Duister verdwenen. Het was een kleine groep mensen, maar ze gingen allemaal ietsje meer mens weg dan dat ze gekomen waren. Wellicht dat ze morgen terug zouden keren.

Nadat de laatste voetstappen over de straatkeien verdwenen waren ging Valentijn naar binnen en sloot de deur. Hij deed hem niet op slot. Het Huis van de Ene behoorde niet op slot te zijn vond hij. Hij ging rond en doofde de kaarsen, allemaal behalve de vlam van de Ene op het altaar.

Hij knielde weer voor het altaar en dankte de Ene. Hij voelde zich vervuld van een onbestemde vreugde. De wereld leek in balans, het universum tot rust gekeerd, maar het was maar schijn. Buiten geselde de wind de muren van het Huis en sloeg de regen tegen de ramen. Valentijn stond op en zuchtte. Hij hoorde nu de wind weer huilen en de regen kletteren. Er was nog een lange weg te gaan, maar de weg was het doel. Hij keek omhoog naar een van de ramen en zag een bleke maan tussen de wolken en de regen door. "Ene, geef me kracht dit werk voort te zetten." Daarna draaide hij zich om en ging naar de kleine kamer achter het altaar. Hij waste zijn handen, gezicht en voeten en ging op het bed liggen. Het duurde niet lang of hij was in een diepe droomloze slaap verzonken.