Raganorck

[Galliminus]

Galliminus zit nog altijd op de stenen trap voor de Tempel. Hij hoorde de kreten van Rasham maar besloot om niet te gaan kijken.
Op de vlakte van Randram is een grot waar iedere priester 13 dagen en nachten door moet brengen in zijn vaste-periode.. Een soort van bedevaart. De priester krijgt daar visioenen uit het verleden en vecht daarin op het Olfarisch Slagveld in de slag der 1000 Elfen. Galliminus weet dat hij ook geschreeuwd heeft in die 13 dagen en nachten. Het was dan ook te strengste verboden om de grot in te gaan hoe hard een priester daarbinnen ook schreeuwde.. Hij voelde nu hetzelfde..Het was Rasham's pad,..en Galliminus zou hem niet storen. De ridder stond af en toe op om zijn benen te strekken en maakte een praatje met toevallige voorbijgangers... Het wachten duurde lang...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Galliminus]

Galliminus hoort de woorden aan van de beste man en staat op. Hij maakt een kleine buiging en kijkt over zijn schouders naar de poort van de tempel. "Mijn vriend heeft besloten om het pad van de Ene op te gaan,..het is een overgang die hij zelf moet maken... De schreeuw verbaast mij niets,...Mijn Vader zal niet blij zijn met deze keuze van hem,..Ik zal en mag hem niet tegenhouden, het was zijn eigen keuze. Als u wil kunt u gaan kijken,..Ik wacht liever totdat hij zelf wenst om met mij te spreken..." Galliminus kijkt de priester aan met een treurige blik in zijn ogen, enkel versterkt door zijn zorgen omtrent zijn zwaardbroeder. Hij ziet een andere man richting de tempel trappen komen en gaat weer zitten op de trap.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/14/02 11:52:23 pm

[Gashyr]

In zijn gebruikelijke kalme tempo nadert Gashyr de priester, die in het portaal van een kerk staat. Hij ziet dat de priester niet alleen is, maar dat weerhoudt hem er niet van hem te benaderen, hij handelt immers in het belang van de vrouwe van Raganorck. Als hij dichtbij genoeg is ziet hij dat de tweede man een ridder moet zijn. Rekenend op de ridderlijke behulpzaamheid spreekt hij beide mannen aan:
"Goedendag heren, vergeef mij deze onderbreking. In het belang van de vrouwe van Raganorck ben ik op zoek naar een zekere Leonardo of Flavio Antropiani. Hij is gekleed in een donkere mantel met een kap, zijn huid is pokdalig of gehavend door littekens. Als u iets over hem weet zou u mij en de vrouwe een groot plezier doen door het te vertellen."

~ met z'n blauwe badeendje

[Galliminus]

Galliminus hoort een naam die hij enkele uren eerder ook gehoort heeft, en de omschrijving maakt hem alles duidelijk. Wat was er met deze gepokte? Het is duidelijk dat er meer gaande was met deze eigenaardige man die hij was tegengekomen in de Oude Riool. Nu wilde Galliminus er al helemaal het zijne van weten, maar niet voordat hij Rasham gesproken had. Hij had de gepokte man immers de kant van het kasteel op zien gaan,...de laatste uren kwamen er meer vragen in hem op dan dat er antwoorden kwamen,....zeer verontrustend allemaal. Hij stond wederom op om de man te groeten en bleef hem strak aankijken.
"Randragam ten groet, waarde diender..Mijn naam is Galliminus dan Maros, kapitein in het Adelijke Regime van Raganorck,..kunt u mij meer vertellen over hetgeen wat hier gaande is? Ik ben de stad uit geweest vandaag en er is mij nog niets ter oren gekomen over een zeker Opsporings Bevel."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/15/02 12:02:51 am

[Gashyr]

Randragam?
Gashyr heeft die naam eerder gehoord, lang geleden. Hij sluit zijn ogen en probeert het zich te herinneren, maar het is te lang geleden. Dan schrikt hij weer op uit de herinneringen en beseft dat de priester weg is en de ridder hem een vraag heeft gesteld.
"Ik ben geen diender heer, net zo min als dat ik weet waarom de vrouwe deze Antropiani zoekt. Ik ben Gashyr, een premiejager, maar ik onderscheid mij van mijn meeste collegae door mijn gevoel voor waardigheid en eer. Ik ben geen niets schuwende jager die zich tot het niveau van zijn meeste prooien verlaagt. Maar goed, als Antropiani naar het kasteel is gegaan ben ik al te laat, en zal hij door de wacht zijn aangehouden."
Gashyr aarzelt even, maar dan besluit hij toch zijn vraag te stellen.
"Heer, u noemde net de naam Randragam, een naam die mij bekend voorkomt. Maar mijn geheugen kan mij niet vertellen wie of wat deze Randragam is, misschien kunt u mijn geheugen opfrissen?"

[Galliminus]

Galliminus wilde net aanstalte maken om de beste man wat uitleg te geven over de almachtige Oerdraak Randragam,..al was deze plaats misschien niet zo geschikt om over andere geloven te spreken, toen hij een kreet hoorde vanuit de tempel. Het was niet de stem van Rasham,...het was waarschijnlijk de priester die zojuist naar binnen was gegaan.....Rasham zal toch niet.......? Nee,..dat kon niet.. Galliminus snelde naar binnen en trok Dondertoorn uit de schede...In een deuropening zag hij de priester zitten. De man had een korte kruisboog pijl in zijn schouder steken en het stroperige rood bevuilde zijn gewaden. Hij keek rond maar zag geen mens in de kamer. Zijn oog viel op het mechanisme en nog meer vragen stroomde het geweten van hem binnen.

Galliminus knielde neer naast de man en bekeek de wond. Hij legde dondertoorn naast de man neer en pakte zijn dolk."Het spijt me dat ik dit moet doen,..maar die kleren zitten in de weg.", hij sneed de gewaden rondom de pijl weg en legde de wond bloot. Al talloze malen had Galliminus dit soort wonden op het strijdveld gezien,..kruisboog wonden waren over het algemeen lelijker dan de wonden van een normale handboog. De pijl met vier schachten was een verradelijk en oneerbiedig wapen. Zo te zien had de pijl het directe schouder gewricht op enkele haren na gemist.

"Er zijn geen vitale gewrichten geraakt beste man,..maar u verliest redelijk wat bloed,..laat mij u helpen, en dank de Ene dat de pijl niet enkele vingers verder uw lichaam binnen is gedrongen."
Hij pakte zijn medische knapzak van zijn heupgordel en haalde er wat spullen uit. Verband, een vlesje zwaar gedistilleerde sterke drank, naald en garen,...en een stukje tandhout.
"Als uw tanden u lief zijn zou ik hier even op bijten wanneer ik de pijl er uittrek,...Begin maar met bijten en ik tel tot drie....Een...", met een ferme maar beheerste beweging trok hij de pijl uit het lichaam van de priester en wat bloed spetterde in zijn gezicht. De man schreeuwde hard,..maar wat wil je? Zelfs de meest volharde veteraan schreeuwd hierbij...De priester was sterk,...Hij verloor zijn bewustzijn niet,..wat menig soldaat wel zou doen na zo'n ingreep.

Direct legde Galliminus wat verband op de wond en drukte hij zijn duim hard op een bepaalde plaats in de nek van de priester waardoor het bloeden minder leek te worden. "Dit gaat ook even zeer doen, maar ik moet de wond ontsmetten." Hij trok met zijn mond de kurk van het kleine flesje en een sterke lucht kwam eenieder binnen de kamer tegemoet. Voorzichtig goot hij wat van de vloeistof over de wond en hij zag het gezicht van de priester in een pijnlijke grimas trekken. Terwijl hij de wond afdepte bekeek hij de pijlpunt,..er leken geen splinters vanaf te zijn wat een goed teken was.
"Ik zal nu de wond dichtmaken wat lang niet zo pijnlijk is,...het ziet er pijnlijker uit dan dat het is. Als u zelf uw duim en wijsvinger hier indrukt doe ik de rest." Galliminus bracht de hand van de priester naar het knelpunt waar hij zojuist ook zijn duim in had gedrukt. "Denk maar aan iets prettigs,..zoals een zwoele zomeravond in de Wilde Wouden,..wilde zwijnen die de grond omspitten om lekkernijen te vinden.."
Hij nam de gekromde naald en knoopte er het zijden koort aan. Langzaam en nauwkeurig naaide hij het vlees aan elkaar totdat er enkel een wat bebloede winkelhaak te zien was op de schouder van de man. Wederom maakte hij de wond schoon en bond hij het af met verband wat hij enkele malen om het lichaam en over de schouder van de priester sloeg. "U zult voorlopig rustig aan moeten doen met die arm mijn Waarde Priester en regelmatig het verband moeten vervangen."
Galliminus hielp de man overeind en bracht hem naar een van de stoelen in de kamer. Even keek hij om naar de tempelruimte waarin Rasham nog steeds lag te stuipen.....

"Heeft u enig idee welke lafhartige ziel een aanslag op uw heiligheid zou willen beramen,..heeft u vijanden?"
Galliminus wist zeker dat het de gepokte zonderling niet kon zijn,..de man was immers niet de tempel binnen geweest....maar wie dan wel?

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

(())

Edited by: Rasham at: 10/15/02 2:23:42 pm

[Rasham]

De vingers die zich hebben vastgegraven in het vuile gewaad krommen zich en de pijn is zo hevig dat zijn nagels door het linnen heenscheuren, zijn huid verwonden en zijn borst indringen. Een intense hitte lijkt van zijn vingertoppen uit te gaan en een geur van verschroeid vlees bereikt zijn neusgaten als zijn hand beweegt en sporen begint te trekken in het vlees. Zo hevig is de pijn dat Rasham zijn bewustzijn bijna verliest wanneer zijn lichaam lijkt te strijden met de kracht die door hem heen gaat. Hij zou willen smeken dit te eindigen, maar weet dat het nodig is en weer verlaat een nieuwe kreet zijn lippen.

Hij merkt de priester van de Ene niet op die hem nadert, alleen dat vlees dat lijkt te branden en dan, even plotseling als het begonnen is, is de strijd voorbij, de man die tegen het altaar leunde lijkt even in elkaar te zakken, maar zijn handen vinden de bovenkant van het steen en dan trekt het lichaam van de Ridder zich op en in het midden van de Tempel van de Ene staat niet meer een uitgemergelde gevangene, maar een man in de kracht van zijn leven, niet meer ineengedoken, maar lang en slank, vermagerd maar niet uitgemergeld, het enige wat zou kunnen herinneren aan de proeven in zijn verleden zijn de grijze haren en de tekenen in zijn gezicht, waar vreugde noch verdriet vanaf te lezen is, alsof iets die uitdrukkingen voorgoed bevroren lijkt te hebben.

Op het kleed, boven de hartstreek, is een bloederige geschroeide vlek te zien, maar Rasham lijkt niet om die wonde te geven, leunend op het altaar, alsof hij nog aan de hernieuwde kracht in dit lichaam moet wennen, komt hij geleidelijk bij. En dan wordt hij zijn omgeving gewaar, de vlam van de Ene die om onverklaarbare redenen zijn ogen af doet wenden, geluiden van mensen vlakbij...

Edited by: Rasham at: 10/15/02 2:49:41 pm

[Galliminus]

Galliminus keek op en zag Rasham staan bij het altaar,..hij was niet langer de huls van de man die hij eens was,..hij leek al zijn vitaliteit terug te hebben...Zou de Ene hem werkelijk verwelkomt hebben,..en nog vreemder..Heeft Randragam een van zijn achterkleinkinderen laten gaan?
Galliminus stond op en een emotieloze uitdrukking verscheen op zijn gelaat,...hij keek de tempelruimte binnen."Rasham,...vriend...Het is te lang geleden.....het spijt me..", sprak hij net hard genoeg zodat zijn stemgeluid de gebedsruimte kon bereiken.
Hij liep weg van de priester van de Ene en bleef in het portaal staan waar zojuist de priester was getroffen door de pijl. Daar raapte hij Dondertoorn op en stopte zijn geliefde zwaard terug in diens schede,..een vreemd gevoel kwam over hem...Een gevoel wat hij niet in woorden kon omzetten. Hij bleef richting zijn oude Zwaardbroeder staren,..wachtend op dat eerste echte oogcontact...wachtend totdat hij zich naar hem zou keren...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

Rasham richt zich op zijn voormalig zwaardbroeder, ziet hem voor het eerst met ogen waarin het licht helder schijnt. Een verwrongen lichaam in de Tempel van de Ene en het doet hem pijn Galliminus zo te zien, met dat bloed wat zo sterk en vrijwel onverdund door zijn aderen heenstroomt. Wat deze vervloekte plaats lijkt te voeden en krachtiger maakt, deze stad die zwarte vlammen braakt in zijn ogen. "Het is lang geleden vriend..." Rasham probeert zich hun laatste ontmoeting voor te stellen, maar de herinneringen blijven weg. "ik weet niet meer wanneer..."

"Het doet me goed je te zien, vriend, maar we hadden hier nooit mogen komen..." Weer lijkt de man iets op te roepen wat verborgen voor hem blijft. "Ik weet niet meer waarom...maar ik bracht een vloek hierheen...in deze stad...in het kasteel...en ik wilde je nog wel hierheen halen...Hoe ben je erachter gekomen Galliminus, wat heeft je doen besluiten deze plaats op te zoeken?"

[Gashyr]

In zijn eigen tempo was Gashyr de ridder gevolgd, maar hij ziet al snel dat hij zijn hulp niet aan hoeft te bieden. In plaats daarvan loopt hij naar de achterkamer, waar hij het kruisboogmechanisme goed bekijkt. Hoewel hij door het schot nog verder verzakt is denkt hij ongeveer te kunnen vaststellen waar de kruisboog op gericht was. Zijn gezicht vertrekt van woede. Precies tussen de ogen.. wat een laffe aanslag, op een priester nog wel..
Gashyr bewondert de kracht van de priester, die nog bij zijn bewustzijn is als hij naar een stoel word gebracht. Als de ridder wegloopt gaat hij naar hem toe. "Priester, vergeeft u het lage wezen dat dit gedaan heeft? Als u wilt vind ik hem voor u... vertel me wie uw vijanden zijn."

[Galliminus]

Wat heeft hem in naam van Randragam naar deze vervloekte stad gebracht probeerde hij zich te bedenken,...hij wist het niet. Iets in hem schreeuwde om zijn strijdros Ishin op te zadelen en te vertrekken uit Wehrheim bijna een jaar geleden. Waarschijnlijk was het bloed van zijn Vader wat hem zover bracht..Galliminus kon nooit lang stil zitten op één plaats,...tenzij die plaats schreeuwde om rechtvaardigheid en een nobel hart,...Iets wat maar al te duidelijk was in Raganorck.

"Rasham,..luister..Je doet jezelf geen eer aan door te zeggen dat je een vloek naar deze stad bracht,...Dit Hellegat , met als enig lichtpunt de Ene, was al vervloekt voordat er sprake was van een stad,..Ik kan het weten. Ik heb de ware meester van de stad ontmoet en ik heb het bijna moeten bekopen met mijn lieve leven. Je vraagt me waarom ik hiernaartoe ben gekomen....Ik ben op de afgelopen Zwaarddag op Ishin gesprongen en ik ben aangereden,..uiteindelijk ben ik hier aangekomen,..ik wist niet eens waar ik naartoe ging..Ik ben de Zwarte Sikkel ingereden en kwam uit in de Wilde Wouden waarna ik deze stad bereikte waarvan ik nimmer iets gehoord heb...Ik voelde direct een groot kwaad in de stad en ik heb mijn Zwaard-arm aangeboden aan de Vrouwe Ophelia, Randragam redde haar ziel, om de stad te behoeden voor verder verval. Ik weet van de brief die je me hebt proberen te schrijven, maar onbekende machten hebben deze brief nimmer de stad doen verlaten,..De almachtige Randragam heeft mij de brief laten zien toen je die schreef...Ik zag de beelden toen ik je uit dat vervloekte riool trok. maar vertel me Rasham,...waarom ben je in het gevang terecht gekomen,..wat heb jij misdaan in de ogen van de Nachtstorms?"

Wanhoop en verdriet sierden zijn stem terwijl hij tegen Rasham sprak,..enkele tranen rolden over zijn wangen..het gevoel van falen werd enkel groter...Hij had zijn 'beste vriend ooit' weg laten rotten in een gevang...Een doodszonde in Galliminus' ogen....Twijfel omtrent zijn gekozen pad spookte door zijn gedachtes....Een kille pijn diep in zijn hart,..Hoe had hij zo kunnen falen? Hij was het bloed van zijn Vader niet waardig....

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/16/02 1:04:10 pm

[Gashyr]

"Als u het zo wil..."
Gashyr loopt terug naar de val en demonteert hem. De kruisboog breekt hij op zijn knie in tweeën. Auw! Dat zal een blauwe plek worden, maar dit vervloekte wapen zal geen bloed meer vergieten.
Dan ziet hij dat de priester probeert op te staan, maar daar niet in slaagt. snel schiet hij hem te hulp. "Rustig, ik help u wel." Gashyr trekt de priester voorzichtig aan zijn goede arm omhoog, en houdt zijn schouder vast om een eventuele val te voorkomen als hij verzwakt is door de pijn of het bloedverlies.

[Gashyr]

Voorzichtig laat Gashyr de schouder van de gewonde los. Hij blijft even staan, klaar om de priester op te vangen als hij wankelt, maar hij weet zich staande te houden. Als hij de staf opraapt valt hem de glinstering tussen de dwarsbalkjes op.
In wat voor tijden leven wij, als zelfs priesters wapens bij zich dragen?
Hij besluit er niets over te zeggen en duwt de balkjes snel recht, zodat het metaal niet meer zichtbaar is. Hij rijkt de man zijn staf aan, en pakt vervolgens zijn eigen staf, die naast de afgebroken val tegen de muur staat. Dan kijkt hij de priester aan. "Kan ik u verder nog ergens mee helpen?"

[Gashyr]

Verwondert kijkt Gashyr naar het glimmende staal in zijn hand. Het doet hem goed te horen dat de priester zelf niet van het zwaard wist, en er een afkeer van heeft, maar hij vraagt zich af wie het er in heeft gestopt, en waarom. En nog meer vraagt hij zich af wat hij er mee moet doen. Hoewel het niet zijn favoriete wapen is, kent hij de basistechnieken van het zwaardvechten. Maar dit zwaard lijkt onbruikbaar, het heft is de hoekige bovenkant van een kruis.
Hij besluit het voorlopig maar bij zich te houden, wie weet waar het goed voor is. Voorzichtig steekt hij het zwaard onder de riem onder zijn mantel, en hoopt dat zijn kleren onbeschadigd blijven. Dan verlaat hij ook de achterkamer, en sluit de deur achter zich. In de gebedsruimte voelt hij onmiddelijk dat er iets verandert is. Hij zit de man die net geknield op de grond zat nu recht overeind staat. Een sterke man in zijn volle kracht, hoewel hij nou niet bepaald goed doorvoed is. Gashyr gaat naast de priester staan en wacht af wat er gebeurt.