Raganorck

[Uriel]

Valentijn leunde een beetje achterover. Dit was iets wat de twee geliefden zelf even over eens moesten worden. Hij wilde ze graag helpen, want hij zag dat hun liefde oprecht was, maar hij kende ook de onbezonnenheid van de jeugd. Er was meer gebeurd dan wat ze hem hier vertrelde, maar als ze het niet uit zichzelf zouden zeggen dan waren ze nog niet klaar om voor hun daden vergeving te zoeken en boete te doen.

Werk was altijd een goede manier geweest om met jezelf in het reine te komen. Dat had hij zelf ervaren toen hij als jongeman had geprobeerd de collectebus te stelen in een veraf gelegen stad. De priester had hem de mogelijkheid geboden om te werken in plaats van in de gevangenis te belanden. Hij had de kans met beide handen aangegrepen en het had hem nederigheid geleerd en hij was er van doordrongen geraakt dat hard werk lonender was dan alleen een volle maag en een dak boven je hoofd.

Hij keek even bezorgd naar Davira. Ze had zich angstvallig stil gehouden gedurende het gesprek.

"Gaat het goed met je?" Vroeg hij haar zachtjes.

"Als ik met deze twee jongelui meega zal ik de tempel even moeten verlaten. Denk je dat je het hier even in je eentje redt?"

[Jackal]

Davira luisterde met een half oor. Deze twee hadden een leven, wisten wie ze waren en wat ze wilden.
Ergens wist Davira dat ze dat zelf ooit ook had gehad, maar hoe lang was dat al geleden?
Ze wilde in ieder geval geen strobreed in de weg van geluk leggen, dus zei ze: "Tuurlijk kan je gaan Valentijn. Dat geeft mij ook even de tijd weer alleen te zijn met mijn gedachten." En tegen het stel zegt ze: "Succes, ik wens jullie alle geluk toe."
_________________
Er is kennelijk iets gebeurd, maar wat? Hoe kom ik hier, waar is hier? Ken ik hier iemand?

[Uriel]

Valentijn knikte. Davira had zo de tijd om haar gedachten te ordenen. Hij voelde aan dat er iets niet goed was met haar, maar hij kon nog niet echt zien wat. Als hij terug kwam zou hij verder met haar spreken. De Ene zij genadig, wat was er veel leed in de wereld.

Maar nu waren er ook twee jongelui die ontegenzeggelijk veel van elkaar hielden. Dat was het licht in de duisternis waar hij zich aan vast moest klampen en die andere mensen soms over het hoofd zagen. Dat was zijn taak hier in de tempel. Het licht zien en doen zien. Soms hadden mensen daar de hulp van een priester voor nodig. Of om het licht te tonen of om ze het licht voor te leven.

Hij keek naar de twee jonge mensen. "Nou wat zeggen jullie ervan? Natuurlijk zal je niet alleen werken jongeman. Ik zal Brennar Zonnewende vragen om een knecht en dan kan hij jou zeggen wat je doen moet. Als je goed werkt levert neemt Brennar je misschien wel in vaste diens, wie weet." Hij knipoogde. Als de jongen trouwen wilde zou hij ook een baan moeten hebben. Een broodwinning om zijn gezin te onderhouden. De vader van het meisje zou niets minder verlangen.

Valentijn stond op en maakte zich klaar om te gaan. Hij streek zijn haar naar achteren uit zijn ogen. Toch moest hij dat eens knippen, maar wanneer? Ach, er waren belangrijkere dingen in het leven, maar ondanks zijn priesterlijke gewaad, zag hij er met zijn warrig baardje en geklitte haar nog steeds uit als de vagebond die hier binnen gewandeld was. Uiterlijkheden waren tenslotte maar uiterlijkheden. Ze deden er weinig toe, toch?

[Javier]

Javier keek het huis door, hij voelde zich wat ongemakkelijk, hij wist wel dat hij werk moest hebben, maar hij had nog zo veel andere dingen die hij eerst wou doen, hij wou bijvoorbeeld in de leer, hij had er dan wel geen geld voor, maar Florinda had genoeg had ze gezegt. Florinda moest zoiezo nog haar leer ook af maken, ze moesten eerst maar gewoon trouwen, daarna zouden ze wel verder kijken. Hij hoopte ergens dat meneer Bruinsmit weer van gedachten zou veranderen, het zou niet de eerste keer geweest zijn dat hij van gedachte veranderde, ze hadden eerst nog handen geschudt omdat meneer Bruinsmit akkoord gegaan was met het huwlijk, twee minuten later hadden ze elkaar aangevlogen omdat meneer Bruinsmit vroeg wat er de avond ervoor gebeurd was. Hij had met Florinda geslapen, daar had hij geen spijt van, hij snapte alleen niet waarom iedereen er zo een punt van maakte, twee geliefden die samen de liefde bedreven hadden. Ze hielden van elkaar, en ze wouden trouwen, waarom hielt iedereen het dan tegen? Hij zuchtte en keek Valentijn aan.. "Het spijt me mijnheer, maar ik was van plan om nog andere dingen te doen voordat ik zou gaan werken, ik wil graag nog in de leer, en Florinda vertelde me eerder al dat we genoeg geld hadden om te kunnen leven.. Het spijt mij.." hij keek wat moedeloos naar de grond, in de hoop dat Valentijn het niet verkeerd op zou vatten, Javier had het aanbod ook enigszins afgewezen omdat hij niet geloofde in de Ene, hij wou niet voor het huis van de Ene werken als hij er toch niet in geloofde, hij wou het niet laten merken dat hij niet geloofde, Florinda geloofde immers wel en hij wou het niet voor haar verpesten.

((ooc: Neem Javier maar mee naar het huis van Bruinsmit als hij moet.. *knipoog* ))

[Florinda Bruinsmit]

Florinda had de reactie van Javier wel verwacht, hij was gewoon geen persoon om in het huis van de Ene te gaan werken. Ze wreef met haar duim over de bovenkant van Javier's hand. Was Javier dan niet in staat om dat te doen voor hun huwelijk? Voor.... haar? Ze schudde snel haar hoofd en zette de gedachten van haar af. Hij hield van haar, dat was duidelijk en dat was ook het enigste wat zij verwachte van een man. Ze zuchtte en keek naar de grond.

Het zou wel een stuk makkelijk geweest zijn als hij hier had gewerkt. Florinda's vader had vast veel minder moeite gehad met iemand die werkte voor de Ene dan iemand die geen baan had, noch geld, noch een studie had. Florinda zelf had daar echter minder moeite mee, wat was het probleem nou? De familie Bruinsmit had genoeg geld om 10 gezinnen te voeden. Dus wat maakte het uit dat Javier geen geld had? Ze snapte het nut niet van steeds meer geld en respect te krijgen. Je leefde toch maar één keer? Ze staarde naar boven en wachtte eigenlijk op een teken van de Ene om haar te helpen. Het had toch geen nut om steeds meer geld te willen hebben? Er waren zoveel mensen die het geld wel konden gebruiken. Het was dan ook meerdere malen voor gekomen dat Florinda met een lege beurs thuis kwam omdat ze de inhoud van haar beurs aan een vreemde bij ganger had gegeven. Met als gevolg dat ze weer laaiende ruzie kreeg met haar ouders.

Met haar vrije hand streek Florinda haar rok recht en keek Valentijn aan. "Luister, als U echt iemand nodig heeft om u te helpen met het opknappen van het huis van de Ene dan bied ik hierbij nogmaals mijn diensten aan. Alleen omdat ik een vrouw ben, betekend niet dat ik niet hetzelfde werk kan verrichten als Javier hier."

Florinda's blik ging van Javier naar haar armen. Ze hield zichzelf voor de gek, ze had nog nooit gewerkt. En Javier was gespierd, zij totaal niet. Ze vond de spieren Javier sieren. Hij was zo hemels en haar ogen...

"Laten we eerst maar eens met mijn vader gaan praten, wat dachten jullie daar van?"

Er gleed langzaam een traan van geluk over haar wangen en al snel werden het er meer en meer. Ze legde haar hoofd op Javier's schouder en huilde aan één stuk door.

[Javier]

Ze huilde weer, Javier wist niet goed waarom, hij had niks gedaan waarom ze huilde, maar ze huilde wel vaker, dat schenen alle meisjes te doen, hij nam het maar voor lief en aaide over haar rug. Hij veegte wat tranen van haar gezicht en keek Valentijn aan en keek toen weer terug naar Florinda, "Wat is er?" hij bleef over haar rug aaien en wachtte haar antwoord af, misschien was ze bang voor wat haar vader zou doen als ze op de stoep stonden, maar ze moesten het risico nemen en met Valentijn erbij durfte hij waarschijnlijk toch niks. Meneer Bruinsmit durfte niet eens tegenover zijn vrouw en zijn dochter te zeggen wat hij eigelijk van Javier vond. Hij keerde zich weer naar Valentijn terwijl Florinda nog aan zijn schouder hing. "Zullen we gaan..?"

((ooc: Uriel, ik durf Valentijn niet zo goed mee te nemen, omdat ik niet weet of jij dat al wil, maar als je dat wil, neem Javier en Florinda dan mee okay? *smile* ))

[Uriel]

Het meisje was dapper door haar diensten aan de tempel aan te bieden, maar een blik op haar eeltloze handen vertelde Valentijn dat ze rijke ouders had en waarschijnlijk nooit zwaar werk gedaan had. Hij zei echter niets, want het was een nobel voorstel geweest.

Hij sloot even zijn ogen en zei een stil gebedje tot de Ene. Hij hoopte dat hij de vader van het meisje overtuigen kon. Ze waren even serieus in hun plannen als volwassenen, maar tegelijkertijd waren het ook nog kinderen die nog in de leer waren. Misschien was ondertrouw wel het beste wat hij voor hen bereiken kon, maar het zou beter zijn dan niets. Het zou ze allebei de tijd geven om hun Leer af te ronden en tegelijkertijd zou vader Bruinsmit kunnen wennen aan het idee van een schoonzoon. De jongen zou hard moeten werken om de steun van de vader te verkrijgen en Valentijn had hem graag vaker bij de diensten gezien, maar het zou wel een stap in de richting zijn van een echte bruiloft.

"Goed, laten we gaan. Ik zal zien wat ik voor jullie kan doen. Als het de wil van de Ene is, zal jullie vader jullie niets in de weg leggen. Al moet ik wel zeggen dat wat voor ons jaren lijken, voor de Ene soms niet meer is dan een oogwenk."

((Valentijn, Florinda en Javier; naar `t Gannon; Huize Bruinsteen))

((Daar gaan we, maakt een van jullie maar de eerste post aldaar.))

[Jackal]

Davira ging voor het altaar zitten, de grond was koud dus legde ze haar mantel op de grond en ging daar bovenop zitten. Ze keek naar het altaar en de omgeving ervan.
Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, maar in haar gedachten begonnen zich vragen te vormen.
Davira luistert ernaar: "Misschien kan de Ene mij helpen, wilt u mij helpen? Weet u wat er gebeurd is? Geloofde ik al eerder in u? Wie ben ik toch? Als u alle mensen kunt zien en volgen, heeft u dat ook bij mij gedaan? Of kom ik ergens vandaan waar u niet bestaat?"
Ze laat alle vragen die in haar opkomen bestaan, voortvloeien en ze luistert ernaar. Ondertussen blijft ze rustig op haar manter zitten, in kleermakerszit.
_________________
Er is kennelijk iets gebeurd, maar wat? Hoe kom ik hier, waar is hier? Ken ik hier iemand?

[Uriel]

((Valentijn uit het Gannon; Huize Bruinsteen))

Valentijn was best tevreden met de manier waarop de hele huwelijks kwestie opgelost was. Hij wandelde naar de tempel met een brede glimlach op zijn gezicht. Zijn sandalen kletterden op de straatstenen bij iedere stap.

Even was hij in de verleiding geweest om een taveerne binnen te gaan, maar toen realiseerde hij zich dat hij niet alleen was in de tempel van de Ene. Er wachtte nog iemand op hem daar. Hij twijfelde even bij de ingang, vooral toen hem de aangename warmte van een haard en de geur van voedsel tegemoet waaide, maar besloot uiteindelijk om toch maar door te lopen naar het Huis van de Ene.

Hij liep de weg terug precies zoals hij zich herinnerde, bij de groenteboer links, dan het steegje naast de... de apotheek was verdwenen... Valentijn zuchtte, daar ging zijn goede humeur, maar hij bleef kalm. Ook het veranderende stratenpatroon was immers het werk van de Ene. Hij vergat alleen steeds weer hoe dat nu precies werkte als je ergens komen wou. Hij liep door, straatjes in en uit totdat hij even ging zitten om uit te rusten.

Hij nam plaats op een stenen trap die hem vaag bekend voorkwam en leunde achterover op zijn handen. Toen hij omhoog keek herkende hij het gebouw waar hij voor zat. Met een grijns stond hij op en raapte zijn stok op. "Kijk aan, kijk aan, de Ene zijn wegen zijn daadwerkelijk ondoorgrondelijk." Hij liep de trap op en ging het Huis van de Ene binnnen.

[Uriel]

Zijn voetstappen weerklinken hol op de plavuizen van het huis van de Ene. Hij wandelt rustig door het middenpad naar voren waar hij Davira ziet zitten. Even twijfelt hij of hij haar aan zal spreken, maar ze lijkt diep in gedachten verzonken.

Valentijn besluit dat het beter zal zijn om haar met rust te laten. Als ze hem spreken wou dan zou ze hem vanzelf wel weten te vinden. Hij liep langs de zijkant van het altaar naar de kleine achterkamer. Daar ging hij op de houten brits zitten en leunde achterover met zijn hoofd tegen de stenen muur. Hij hoopte maar dat Javier geluk had met het vinden van Kandawel`s glaswerk. De hele reis naar Kandawel en terug zou erg vermoeiend zijn en dat was ook niet direct zijn bedoeling geweest. Met een beetje mazzel vond de jongen de schaal al in Aankele-Haaie al zou het niet misstaan om een week of twee te wachten voordat hij weer terug zou rennen naar Florinda. Een queeste die zo snel voorbij was zou immers niet al te veer indruk maken op haar vader en dan waren ze nog even ver van huis.

Valentijn steek met zijn hand over zijn stoppelbaard. Misschien moest hij zijn baard maar gewoon laten staan. Het had wel iets... eerbiedwaardigs. Hij strekte zijn hand uit en nam een drietal boeken van de plank boven het bed. Hij nam ze mee naar het kleine houten tafeltje en nam een vers vel papier en schrijfgerei ter hand. Hij sloeg een van de drie boeken open. Een stukje uit een van de levens van de Zeven Pelgrims. Voorzichtig doopte hij zin pen in de inkt en begon te werken aan de volgende dienst van de Ene.

[Uriel]

Na een paar uur van lezen en schrijven was hij tevreden over zijn werk. Hij blies over de inkt om hem sneller te doen drogen. Het had hem moeite gekost om alle verwijzingen duidelijk te maken in de tekst van de Zeven Pelgrims en deze te verbinden aan het thema van de dienst. Hij kon de volgende keer niet weer over huis en haard prediken zonder de meer krijgshaftigen onder de volgelingen voor het hoofd te stoten. Het was een nauwe balans om alle overtuigingen in een dienst aan het woord te laten. Waarschijnlijk dat daarom ook de diensten berucht waren voor hen die slecht ter been waren.

Toen hij er zich er van verzekerd had dat de inkt droog was sloeg hij zijn boeken dicht en ruimde hij zijn schrijfgerei op. Hij bekeek zijn handen; lenige vingers, geschikt voor het subtiel manipuleren van sloten en een beurzensnijders mes, een dolkvechter, landloper en ruggesteker, dat was wat hij was. Hij zag nog steeds de gezichten voor zich van zijn slachtoffers.

Woest schoof hij zijn stoel naar achteren en stond op. Hij wreef met zijn door inktbevuilde vuisten in zijn ogen. NEE, dat was een ander leven geweest, een andere Valentijn! De Valentijn die toen was, was een dief, een zwerver en een vagebond, nu was hij thuis gekomen, thuis gekomen bij de Ene.

Hij ijsbeerde heen en weer in zijn kleine vertrekje maar kon de gezichten en de reutelende doodskreten van zijn slachtoffers niet van zich af zetten. In het weinige licht van zijn lantaarntje leken de inktvlekken op zijn handen op bloedvlekken. Hij liep naar de kleine handpomp in de hoek en liet de bak vol water lopen. Hij schrobde zijn handen tot ze rood zagen en het water blauw, maar in zijn ogen was het rood. Het vervloekte rood van zijn verleden. Hij trok de stop uit de bak en liet het water weglopen. Zonder om te kijken beende hij de tempel in en knielde neer voor de eeuwige vlam in het Huis van de Ene. Hij boog voorover tot zijn hoofd de koele plavuizen raakte en bad en weende voor al het leed dat hij de mensheid aangedaan had...

[Art Linwell]

((OOC:Art & Via<<De Tien Torens<<Huize Linwell.))

Art en Via hadden geluk gehad, de weg naar het Huis van de Ene was kort geweest, alsof de Ene ze geleid had. Via keek rond met enige verbazing, ze was wel eerder in een Huis van de Ene geweest, maar die waren veel opzichtiger geweest, veel meer pracht en praal. De muren waren hier kaal, geen gouden schalen of kandelaars te zien. Het was ongewoon, maar het beviel Via van de ene kant wel. Toen Art haar had verteld over dat ze bij de Ene in de leer zou gaan was ze bang dat ze bij een van die streng uitziende priesters zou moeten komen. Ze had nu al het gevoel dat het helemaal niet zo erg kon zijn.

Art kuchte kort om hun aanwezigheid bekend te maken. De priester zat geknield met zijn hoofd op de plavuizen voor de kaars die de eeuwige vlam van de Ene symboliseerde. Alweer had Art het gevoel dat hij op een ongelegen moment kwam, helaas kon hij er niks aan doen. Zoveel tijd had hij nu ook weer niet om Via hier heen te brengen. Z'n gedachten dwaalden terug naar het raadsel waar Eduward mee was aangekomen. De Hypericum Perforatum die in de kasteeltuin groeide. Via leek het Huis van de Ene in zich op te nemen, ze leek in ieder geval op haar gemak en daar was Art blij om.

[Uriel]

Valentijn hoort de voetstappen achter zich en het onvermijdelijke kuchje. Langzaam komt hij overeind tot hij op zijn knie-en zit. Met de mouwen van zijn gewaad wrijft hij over zijn ogen en wangen. Het zou misstaan en alleen maar vragen oproepen als de mensen zijn tranen zouden zien. Hij prevelt het slot van het avondgebed voordat hij opstaat en zich omdraait.

"Welkom in het Huis van de Ene, mijnheer Linwell..."
Valentijn probeert zich te herinneren wat het ook alweer was waar Art hem over spreken wou. Het lijkt al weer een tijd geleden. Dan klaart zijn gezicht op als hij Via ziet.
"Ah hallo, en ook jij van harte welkom. Ik ben Valentijn."

[Theresia Koffie]

Zo op de drempel van van het huis van de ene god verlies Kees zijn branie.
Kees staat op de drempel en probeert de moed te vinden om de ruimte voor hem in te stappen. Hij kijkt naar beneden en doet voor het eerst uitzichzelf zijn hemd in zijn broek en zijn kraagje wat netter dicht. Kees heeft ontzag voor dit gebouw en waar het voor staat. Hij trekt zijn pet van zijn hoofd en stopt hem weer in zijn achterzak. Nadat hij een keer vol in zijn hand gespuugt had probeerde hij zijn piekerige haar wat naar achteren te strijken. Zonder resultaat. Zijn haar heeft al net zo'n eigen koppige brutale wil als hij.
Kees kijkt over zijn schouder naar de weg die hij net afgelegt heeft. De donkere straatjes waar het gegiegel van onreine vrouwen en het gelal van mannen had geklonken lokkken hem veel meer dan de zedigheid voor hem. De rust en de stilte en de zo duidelijk aanvoelbare aanwezigheid van de Ene.
De tocht door de donkere straatjes waren leuk geweest. Natuurlijk was de jongen ook geschrokken van de dingen die hij daar gezien had. Want ook al had zijn moeder een taverne en was hij daardoor dronken mensen wel gewent, hier was het anders. De dames hadden zelfs naar hem gelonkt. Kees bloosde nog een beetje bij dit idee. Van Thomas had hij weleens begrepen waarom deze vrouwen lonkten. Maar dat was niet zijn doel hier en als het aan hem lag in de zeer nabije toekomst zou dit ook voorlopig niet zijn doel zijn. Daar hij nog steeds liever met een bal speelde dan tussen de rokken van een vrouw.

Daarstond hij nu op de grens van duister en godelijkheid. Kees haalde diep adem en waagde de stap. Hij stapte de ruimte in en zei eerst zachtjes: "hallo?". Snel werd hem duidelijk dat hij toch verder zou moeten lopen. Weifelend liep hij door. Het altaar kwam in zicht. Voor het altaar stonden twee mannen en een vrouw. Kees wilde zich kenbaar maken. Hij was hier tenslotte met een belangrijke opdracht. De zieke kleermaker vroeg een priester. Even wordt zijn aandacht van de pratende mensen afgetrokken en staart hij met open mond naar de ruimte waarin hij zich bevind. In zijn kleine koppie gaan vele gedachten en snel maakt hij een zacht excuus voor alle kattekwaad die hij uitgehaald heeft de laatste tijd. Zo dringt zelfs de sfeer van het gebouw het hart van de dertien jarige jongen binnen. Kees hakt daarna een knoop door, ook in de hoop de vergifenis van zijn kleine daden te krijgen moet hij NU zijn opdracht vervullen.
Kees stapt op het groepje af en trekt de stoute schoenen aan. Hij begint te spreken, wanneer zijn mond opend blijven de woorden komen:
"Gegroet, moge de Ene op Uw pad blijven. Ik ben Kees Koffie, een van de zoons van Theresia. Ik zoek dringend de hulp van een priester. De kleermaker is ziek en vraagt naar een priester. Zou iemand alstublieft met mij mee willen komen? Met enige spoed indien mogenlijk? Want de dame die mij de opdracht gaf leek gehaast, misschien is het einde van de beste man nabij... en en en" Op dat moment komt Kees achter zijn eigen gerattel en doet hij adrubt zijn mond dicht. Met gebogen hoofd wacht hij toch iets wat verlegen het antwoord af.
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Uriel]

Valentijn kijkt van vader en dochter Linwell naar de jonge Kees Koffie. Hij weet even niet goed wie eerst te woord te staan. De jongen lijkt ernstige haast te hebben, maar de Linwell`s waren hier eerder. Waarom moest hij ook altijd alles in zijn eentje zien te klaren? Waar waren de andere priesters van de Ene? Bij de laatste grote tempeldienst waren ze op z`n minst met zijn vieren geweest. Valentijn schenkt vader en dochter Linwell en verontschuldigende blik en kijkt dan pas Kees Koffie aan.

"Rustig jongen..." zegt Valentijn tewijl hij zich een beetje voorover buigt zodat hij de jongen recht aan kan kijken. Hij strekt zijn beiden handen uit en legt die zachtjes op de schouders van de jongen. "Rustig, Kees, en begin eens bij het begin. Welke kleermaker heeft er een priester nodig en wat is er precies met hem aan de hand?"