Raganorck

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Haar bijl raakte lucht, een waarschuwingslag.

"Je hebt hen gehoord, een verkeerde beweging en je vriendinnetje hier heeft haar laatste gebed aan heidense goden gebracht...."

Even bleef Lunea staan en zag door de regen de schimmen van de andere mannen en de elf.

`is voor jullie jammer dat ik geen vrienden heb` gromde ze terwijl ze met de botte kant van haar bijl het onbeschermde scheenbeen van haar belager raakte. Ze dook onder de zwaardslag van zijn kameraad door en pareerde zijn tweede slag. Haar bijl haakte zich om zijn zwaardbald heen en met haar vrije vuist raakte ze de man recht op zijn neus. Hij schokte twee stappen naar achter, zijn zwaard zong langs haar bijlblad, een ander zwaard zong langs haar malien en sneed geluidloos door een stukje onbeschermde huid. de andere man, zijn scheenbeen vasthoudend met zijn vrije hand had een slag in haar richting gedaan die haar in haar zij had geraakt. Een dun straaltje bloed kroop uit de snee, vermengde zich met de regen en verdween tussen de vele bloedvlekken op haar kleding.

Gashyr · Posted: Wed Jul 30, 2003 9:16 pm Post subject: Re: re:op de vlucht

Na de bliksemschicht kon Horan niet meer zien wat er gebeurde, maar hij wist dat er gevochten werd. Hij moest een einde maken aan het zinloze bloedvergieten, en niet alleen voor vannacht. Hij kon dit gevecht makkelijk beëindigen, de partijen simpelweg uit elkaar halen. Maar dat zou het probleem niet oplossen, enkel het conflict uitstellen. Hij moest er voor zorgen dat de mannen nooit meer een elf kwaad willen doen. Hij moest ze afschrikken, maar zonder geweld. Boven alle verplichtingen en codes van zijn gilde en orde stelde hij de waarden die hij tijdens het begin van zijn opvoeding van zijn stam heeft meegekregen; een daarvan was dat geweld alleen uit pure noodzaak mag worden gebruikt, een laatste redmiddel voor het eigen overleven en dat van de "stam".
De manier om iemand te overtuigen zonder geweld, en zonder te beseffen dat hij gemanipuleerd wordt is hem iets laten zien dat indrukwekkender lijkt dan het is. Een vlinder verdedigt zich tegen hongerige vogels met de patronen op zijn vleugels. Vannuit de ogen van een vogel lijkt een vlinder met gespreide vleugels een afschuwelijk monster met een onnatuurlijk aantal ogen en tanden, terwijl het beestje geen vlieg kwaad doet. Horan's magische talenten gaven dit wapen een extra dimmensie, namelijk het oproepen van illusies wanneer ze nodig zijn en ze vormen naar de situatie. Als het lichter was geweest had hij het licht kunnen manipuleren om zo beelden te creëren, maar bij het gebrek hieraan moest hij beelden uit zijn geest projecteren, een bezwering die veel tijd en energie kost, hopelijk niet te veel tijd.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne liet haar zwaard lichtjs zakken en overweegde haar kansen. ze keek even naar een opening en flitste even met haar ogen naar de man. ze tolde om haar eigen as en manouvreerde haar achter de man. terwijl ze dit deed gleed een van haar zwaarden over de wang van de man waar het een snede achterliet.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Na haar draai namen Walefrids twee vrienden de elfin elk bij een arm en knepen hard, zodat ze haar zwaard zou moeten laten vallen. "Hou haar vast, ze is voor later..." Zei Walefrid terwijl hij met een gehandschoende hand langs zijn wang streek. Een spoortje bloed was zichtbaar op het kostbare leer. "Vervloekte halfwezens." Hij draaide zich om, De elfin kon geen waarschijnlijk toch geen kant meer op. Zijn woede zou hij koesteren voor op een beter tijdstip, nu moest er eerst nog met de Half-Ork afgerekend worden.

Hij zag haar nauwelijks, maar hij hoorde het metalige geluid van zwaard op bijl boven de neerplenzende regen uit. Drie schimmen zag hij even verderop in gevecht verwikkeld. Hij deed een paar passen in hun richting, zodat hij zou kunnen onderscheiden wie, wie was.

Een van zijn mannen greep naar zijn scheenbeen, maar stond luid vloekend weer op. De ander haalde uit, maar de Half-Ork wist deze slag af te weren. Walefrid zag dat de Half-Ork zich strategisch had opgesteld, maar met z`n drie-en zouden ze haar makkelijk omsingelen. "Rustig," maande hij zijn vrienden. "Laat haar uithalen. Rapieren zijn sneller dan zwaarden!" Hij wachtte, klaar om een slag te ontwijken en bliksemsnel uit te halen op het moment dat de Half-Ork zich zou moeten herstellen van haar eigen uithaal. Zo had hij het geleerd van de Oude Adelbert. Bijl tegen zwaard, zwaard tegen knots, knots tegen goedendag en goedendag tegen bijl, alle wapens had zijn vader hem bijgebracht, al had hij liever door de wouden gestruind, toch had die ouwe ijzervreter gelijk gehad. Er waren een aantal dingen die een man van stand gewoon moest weten. Hij grijnsde bij de gedachte aan zijn oude vader. Hij had hem niet gezien bij Grieswolda, maar hij maakte zich nog geen zorgen. De oude kwam wel weer terecht.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne liet haar zwaard vallen terwijl ze onder haar adem de man vervloekte. ze probeerde haar armen los te rukken maar de mannen waren te sterk voor haar.
na een tijd de worstelen gaf ze het op en keek naar het gevecht tussen de halfork en de man.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea genoot van de strijd, ze was heel even geen half-ork, had geen verleden, geen toekomst, alleen haar bijl en haar tegenstanders. Spinelven of mensen, schimmen of andere wezens, haar maakte het niets uit. Als er maar iets voor haar stond waar ze haar agressie op uit kon leven!

Haar hart klopte wild onder haar malien en haar ogen leken kleine rode kooltjes in een stervend vuur dat weer aangeblazen werd. De donder rolde aaneensluitend over het wolkendek. Verheugd zag Lunea een derde man naderen, ze deelde nog even een elleboog uit aan de man tegenover haar, hij had te snel uitgehaald en gemist dat moest hij bekopen met een paar van zijn tanden. Lunea bereidde zich voor op een hardere strijd, maar de derde man had iets gezegd en de andere twee dropen af.

Het bloed suisde in haar oren en met het constante gedonder en haar oplopende woede was zij afgesloten van de woorden die boven het gekletter van de regen uitkwamen.
Woest snoof ze het water uit haar neusgaten en deed ze een stap naar één van de mannen toe om hem uit te lokken. Maar ze leken hun agressie ingetoomd te hebben en met hun verstand te handelen.

Als aasgieren cirkelden ze om haar heen. Lunea werd duizelig van het volgen van de mannen en altijd was er eentje achter haar. Ze uitte haar frustratie met een luide grommende kreet en vloog naar de dichtsbijzijnde vijand, met al haar kracht hief ze haar bijl in de lucht, een bliksemschicht verlichtte het vervaarlijke wapen op zijn hoogste punt. Zingend kwam de bijl neer op de stenen en Lunea`s armen trilden onder de vibraties van de tegenslag. Waar was de man gebleven? De regen sloeg in haar gezicht toen ze weer haar bijl ophief en ronddraaide om maar iets te raken. Met zoveel kracht deed ze dat dat haar wapen haar rondtrok om haar eigen as en haar voeten grip verloren op de gladde keien. De donder leek haar naam te roepen........

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

R`oTh stond in zijn smidse zijn woede te bekoelen op het blauwgeaderde staal dat ooit een wapen moest worden. Zijn hamer kwam neer op het aambeeld en op het staal, blauwe vonken ontsnapten en vielen langs zijn voeten naar beneden. daar liep onder de dreunen van zijn hamerslagen Lunea. Hij voelde het kistje onder zijn huid. Tranen biggelden over zijn wangen en vielen sissend op het warme staal.

`Goden huilen niet.` Zijn broer was onopgemerkt achter hem komen staan, hij peuterde wat vuil onder zijn duimnagel weg.

`Halforken wel.`
`Zwak.`
`Het kan een druppel water zijn die een kuil graaft in een rots, waar geen staal hem kan beschadigen.`
`Ze heeft er zelf om gevraagd.`

R`oTh`s hamer donderde neer op het staal, een stukje spatte weg, het metaal was afgekoeld, de Godensmid wierp het in het vuur.

Edited by: red at: 8/27/03 6:31 pm

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Een van zijn vrienden kreeg een pijnlijke elleboog stoot. Met een van pijn verwrongen gezicht en de handen tegen de kaak geklemd zakte hij in elkaar op de natte keien. Bloed kwam tussen zijn handen door, maar werd gelijk weer weggespoeld door de neerplenzende regen.

De Half-Ork haalde weer uit. Walefrid sprong weg. De bijl sloeg hard op de keien. Vlugger dan Walefrid verwacht had haalde de Half-Ork weer uit. Ze vocht als een bezetene, maar deze laatste bijlslag was te fanatiek geweest. Ze draaide om haar eigen as en dit was het moment waarop hij gewacht had. Met de pommel van zijn zwaard haalde hij uit naar haar achterhoofd. Zijn vriend maaide met zijn rapier en het staal rinkelde op haar malien.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

de half ork was een laatste kans voor haar. ze begon weer te wriemelen en schopte woedend richting een van de mannen zijn "edele delen", als hij zou lossen kon ze makkelijk ontsnappen uit de greep van 1 man.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Ze staarde naar de zwarte lucht. Druppels maakten zich met een ongelooflijk snel tempo los van de donkere achtergrond en bekogelden haar gezicht. Even was de wereld stil...waarom dacht ze aan de donkere haren van een ork, plakkend op haar schouders en de geur van natte hond. Er klopte iets in haar achterhoofd een gelijkmatig kloppen in het ritme van haar hart. Haar hoofd voelde zwaar, alsof ze dronken was. Fluisterden de keien? Een gezicht doemde op tussen de regendruppels, het was een van de mannen. Er was slechts een moment verstreken.

Ze wilde opstaan om de man een een lesje over halforken te leren, maar de punt van zijn rapier drukte een kuiltje in haar huid net onder haar kin. Met haar vrije hand greep ze het wapen en boog het opzij juist toen de man toestak. Het liet een rood spoor achter op haar nek en boog af op de keien naast haar hals. Een traan van bloed ontsnapte haar vuist, maar de pijn van een fikse schop in haar ribben deed haar de traan vergeten. Ze rolde om met het momentum van de trap en nam het zwaard mee onder haar lichaam. Ze verloor haar grip erop, maar had nu wel de kans om op te staan. Op handen en knieeen gezeten, draaide de wereld om haar heen. De drie mannen een muur van mensen, de keien kleine hoofdjes die constant fluisterden onder de aanval van de regendruppels.

Weer slecht een moment voorbij, toch was ze te langzaam. Oud zeer stak de kop op, haar ribben nog niet geheel hersteld van de veldslag in de Wouden. Was het angst dat haar daar sneller had doen bewegen, of liefde? Woede alleen was niet voldoende om haar op haar voeten te krijgen en de mannen af te slachten.

Het waren er maar drie vertelde ze zichzelf.

Edited by: Lunea at: 8/11/03 11:35 am

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Berend greep naar zijn kruis en moest de kleine elfin los laten. Zijn compaan versterkte echter zijn greep en trok haar stevig tegen zich aan. Zo zou ze niet kunnen schoppen. Hij grijnsde naar Berend. De man had ook altijd pech met vrouwen. "Gaat je met mij niet lukken, kleintje..."

De Half-Ork ging neer. Walefrid begon te schoppen waar hij kon. Zijn vriend had haar verwond met zijn zwaard, maar had het daarna verloren. Ook hij leefde zijn woede en frustraties over deze halfwezens uit. De regen kletterde op de keien. Niemand die zich op straat waagde met dit weer en dus ook niemand om ze tegen te houden. Dit wezen zou boeten voor al het leed dat haar soort de stad had aangedaan. De duisternis, de verdwijning van Dearc, het verval van de kerk van de Ene, al dit was de schuld van de corrupte halfwezens, althans dat was hen altijd verteld...

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

woedend spuugde ze in het gezicht van de man die achter haar stond. dit was het enige wat ze nu kon naast wriemelen. haar ogen twinkelden toen ze haar doel raakte. ze keek weer terug naar het gevecht, daar stond hij de half ork te schoppen. "hou vol" bleef ze in haar hoofd herhalen, gericht naar de half ork.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Na de eerste vijf schoppen raakte Lunea de tel kwijt, ze hapte naar adem en langzaam met het ritme van de dreunen tegen haar lichaam bouwde ze een woede op die ze rustig liet sudderen, spieren spanden zich aan en pijn werd genegeerd. Langzaam dreef het zwart voor haar ogen weg. Even dacht ze terug aan de ruige stoeipartijen met haar orkbroeders.. allemaal dood...dom van ze.. om zomaar te sterven. Daar was zij de zwakkere geweest een halfbloed tussen orken, maar zij was degene die nog ademhaalde en deze mens zou dat gaan voelen................

Nu.

Ze greep zijn voet juist voordat die contact maakte en gaf er een krachtige draai aan. Haar bijl lag voor haar, maar ze koos voor haar blote handen.

Edited by: Lunea at: 8/11/03 11:37 am

Gashyr · Posted: Mon Aug 11, 2003 7:38 pm Post subject: Illusie

Horan opende zijn ogen weer. Het zweet brak hem uit en spoelde metteen weer weg door de regen. Een magische handeling van dit niveau verrichten onder deze omstandigheden verrichten was een niet te onderschatten inspanning, zeker ook omdat hij niet veel ervaring had met deze bezwering. Voor hem verscheen een balletje van licht, een meter voor hem zwevend en niet groter dan een kers. Horan sloot zijn ogen weer en de bal begon te groeien, en tegelijkertijd van vorm te veranderen. Het licht begon zwaar te fluctueren, van bijna onzichtbaar naar oogverblindend, totdat de vorm langzaam een vage, maar steeds helderder wordende invulling kreeg. Uiteindelijk ontstond er een kopie van hemzelf, hoewel alleen het gezicht nog enigzins herkenbaar was, verder was de illusie vervormd tot een afschrikwekkend wezen. Een donkerpaars aura zorgde dat het zwarte beeld afstak tegen de nachtelijke duisternis, dat bijna anderhalf keer zo groot als Horan zelf was. Zwart met rode draakachtige vleugels staken uit zijn schouders, en over de lijnen van zijn lichaam verspreid zaten rode glimmende stekels, alsof het bot daar uit het vlees stak. Zijn gezicht was bijna hetzelfde, alleen was zijn haar fel wit geworden en gloeiden zijn ogen met een rode schijn. Horan verplaatste zijn wil naar het beeld, hem toestaand door de ogen van de Illusie te kijken en het te laten bewegen, maar zijn lichaam weerloos achterlatend. Met magisch nagebootst en zeer versterkt hoefgetrappel bewoog hij de Illusie naar het vechtende groepje, waar het er niet best uitzag, het elfenmeisje was gevangen en de krijgster, die bij nadere beschouwing een halfork leek te zijn was omsingelt. Een ijzige gil in drie verschillende stemmen, waaronder zijn eigen, leek aan de keel van de Illusie te ontsnappen. Met grote snelheid raasde hij op het gevecht af. Voor de twee mannen die het elfenkind vasthielden bleef hij staan. Hij opende zijn mond, en in de opening waren groene vlammen te zien, en hij sprak in dezelfde drie stemmen. "Laat het kind gaan, zij heeft niets met mij en mijn soort te maken, en ik sta niet toe dat u haar van die eer en macht verdenkt."
Terwijl hij sprak verspreide zich een sterke zwavellucht om hem heen, die niet leek neer te slaan door de regen.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Walefrid grijnsde en schopte. De regen kletterde neer op zijn hoofd en de donder rolde, maar het deerde hem niet. Hier lag een half wezen. Een van die vervloekte halfbloeden die alles verpest hadden voor de adel en voor Dearc. Hun bemoeienis moest eindigen, hardhandig als het aan hem lag. Plots voelde hij een greep om zijn enkel en werd hij onderuit getrokken. Zijn hoofd kwam hart op de keien terecht en alles werd zwart voor zijn ogen...

Zijn vrienden zagen de enorme Centaur aankomen. Vlug gooide ze Dyradne op de grond en zetten het op een lopen. Dat Walefrid dit maar mooi alleen oplost, dachten ze. Een elfin was een speeltje, een half-Ork was al gevaarlijk, maar dit wezen... Snelle voetstappen renden over de natte keien en verdwenen in de duisternis. Walefrid alleen achterlatend, bewusteloos, doorweekt en nu ook bebloed, want van de val had hij een gat in zijn hoofd opgelopen en een dun straaltje bloed druppelde via zijn aardappelneus op de keien om zich direct te vermengen met het regenwater dat naar de putten stroomden...