Raganorck

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne kwam hard neer op de grond en bleef even verbaast liggen. ze begreep wat er gebeurde en vlug stond ze recht en pakte daarbij haar zwaard op. "bedankt..." knikte ze naar de centaur en ze liet haar blik even bij hem hangen. ze richtte haar aandacht daarna op de halfork en de man. ze wandelde richting half ork en kwam daarbij voorbij de man. ze schopte hem lichtjes uit de weg en vroeg de half ork: "gaat het?"
en vriendschappelijk stak ze een hand uit om haar recht te helpen.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Met vuisten gebald stond ze voorover gebogen boven de man. Een straaltje bloed zocht zijn weg over zijn ruwe huid, een rivier door een rotslandschap.

De regen week voor een figuur, lijf van een man en paard en draak ineen. Voorzichtig boog Lunea voorover richting haar bijl, haar ogen gericht op het wezen, haar voet op de borst van de bloedende man. Korte zuchtjes adem verminderden de beursheid van haar ribben en ingewanden. Ze gromde diep naar het wezen. Dit was haar prooi en ze zou het verdedigen.

Ineens stond daar het elfenmeisje doodleuk met haar hand uit gestoken. Een blik terug naar het wezen en het was weg. Verbaasd schudde ze de uitgestoken hand.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

ze schudde haar hand en glimlachtte. ze richhte haar ogen op de man die nu neer was en lichtjes porde ze met haar vote tegen zijn hoofd. "wat doen we met hem?"

Gashyr · Posted: Wed Aug 20, 2003 7:14 pm Post subject: Re: .

((OOC: een klein elfenmeisje dat een bedankje knikt naar een drie meter hoge angstaanjagende demonachtige?))

Toen de aandacht van degenen die niet gevlucht waren niet meer op de illusie gericht waren verdween deze, en Horan's wil keerde terug naar zijn eigen lichaam, dat nog roerloos in het steegje stond terwijl het werd gegeseld door de regen. Hij had het koud, en verlangde naar een warme stoel bij de open haard, met een boek in zijn rechter hand en zijn pijp in de linker.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea had haar best gedaan om de kleine hand van de elf niet fijn te knijpen, maar toen het meisje haar prooi beroerde en vroeg wat 'wij' met hem gingen doen, viel haar grip op redelijkheid weer weg.

Grommend, omdat ze niet wilde kreunen, boog ze zich voorover en greep ze de jas van de bloedende man. Ze hees het lichaam omhoog en hing het over haar schouder. Het extra gewicht duwde pijn uit haar beurse lijf. Even vroeg ze zich af wat ze met de man ging doen. Ze keek in het vragende gezicht van het elfenmeisje en de gedachte verdween...haar prooi. Ze gaf het tere wezentje een flinke duw en liep weg. Haar prooi....alleen van haar.

Lunea zigzagde door de straat en gaf geen aandacht aan de figuur in de schaduw van de steeg zolang hij niet probeerde haar prooi van haar af te pakken. Instinct dreef haar verder de nacht in.

Edited by: Lunea at: 8/31/03 9:48 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Onder luid gesis doopte de Smid der Orkgoden het afgewerkte stuk metaal in het water. Hij wachtte niet lang tot het afgekoeld zou zijn. Zijn eeltige handen waren wel wat gewend. Hij greep het metaal en rende zijn smidse uit. Zo snel hij kon haastte hij zich naar de brug die hem naar de orkwereld zou brengen, daar waar zijn lichaam slechts een weerspiegeling was van de werkelijkheid. En de werkelijkheid slechts een trilling in het reusachtige web van de tijd.

((OOC: R'oTh naar de tuinen...het kistje))

Edited by: red at: 8/28/03 11:19 am

Gashyr · Posted: Thu Aug 28, 2003 7:26 pm Post subject: Re: Grote Goden

De Centaur-magister schudde het water uit zijn haar en veegde zijn bril weer droog. Hij had meer dan genoeg van de buitenwereld voor vandaag, en was uitgepuft van zijn magische kunststukje. Juist toen hij zijn eerste voorzichtige stappen op de gladde straatstenen deed kwam de halfork voorbij, gebukt onder het gewicht van de edelman die ze over haar schouder droeg. Zijn nekhaar ging overeind staan toen hij bedacht wat zij met haar slachtoffer zou kunnen doen. Gruwelijke beelden van bloederige lijken flitsten door zijn geest. Even wankelde hij, maar hij kreeg de uit het niets komende angst onder controle.
Met zijn onbeslagen hoeven en zijn gebrek aan energie durfde hij niet te snel over de glimmende keien te lopen, maar de halfork bleek ook niet erg snel vooruit te komen met het gewicht over haar schouder. Hij haalde haar in en blokkeerde haar de weg. Hij keek recht in haar woeste ogen toen hij haar met een strenge stem aansprak: "Laat die man los, hij heeft genoeg gehad voor vanavond."

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

((Mirko vanuit De Taveerne-Gastverblijven; het binnenplein achter de taveerne))

Hij had gelopen, nat en koud als hij was. Het hield hem wakker. Om hem heen zag hij de lichten in de huizen gedoofd worden. In de verte hoorde hij de roep van de Nachtwacht het uur roepen. Hij ging langs de weg op een houten bankje zitten en wachtte. Hij hoorde de Nachtwacht weer. Nu een uur later en hij was nog steeds wakker. De vreemde kleren waren te groot voor hem. Bovendien had hij het koud. Hij wist dat hij van Raganorck was en dat hij ergens een huis moest hebben. Wist hij nu alleen maar waar. Slapen zou heerlijk zijn.

Langzaam vielen zijn ogen dicht, maar direct daarna schrok hij op. Hij mocht niet slapen. Wie weet wat er zou gebeuren. Hij was een gevaar voor zichzelf om maar te zwijgen van voor de de mensen om hem heen. Hij stond op van het bankje en liep verder. Een groepje van vier edelen renden hem bijna omver toen hij de hoek omkwam. Ze schreeuwden iets over een demoon. Had hij dan toch geslapen? Mirko vloekte inwendig, zjn magie was op hol geslagen. Hij moest hem controleren, maar zodra hij aan zijn magie dacht begonnen zijn handen te bewegen. Hij probeerde ze tegen te houden, maar kon hun bewegingen niet stoppen. Langzaam begon zich er een patroon te vormen. Rode oogjes keken verlekkerd naar de macht die vrijkwam en genoten van de lekkernij. Mirko werd razend. Wat wilden die wezens van hem? De Schaduwen leken hem te achtervolgen. Wat hadden zij te maken met zijn magie? Hij voelde dat het verder ging dan dat hij voor hen een bron van voedsel was. Het ging zelfs veel verder dan dat. Het was grootser, veel omvattender, zijn bloed suisde in zijn oren. Keihard sloeg hij met een vuist tegen de muur van een van de kleine huisjes. Het patroon brak en de schaduwen dropen teleurgesteld af. Hijgend stond hij op straat, Zijn knokkels bloeden en zijn hand gloeide. Mirko stak zijn knokkels in zijn mond en zoog op het bloed. Het smaakte naar roestig ijzer. Even verderop zag hij een gestalte staan. Hij wist niet zeker of ze hem al gezien had, maar hij dook diep weg in zijn kraag en versnelde zijn pas in de hoop langs te lopen zonder aangesproken te worden.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Ze herkende het wezen dat voor haar stond, flanken stomend van zweet in de regen. Het vage licht van de nacht deed scheiding tussen mens en dier vervagen. Halfwezen net als zij, misschien meer dan zij.

Ze zag zichzelf weerspiegeld in zijn brilleglazen en schrok. Meer ork dan halfork staarde terug, woesteling besmeurd met bloed en modder. Een herinnering van schaamte dook op, maar de emotie bleef uit. De man zakte van haar schouder. Ze liet hem. Het zachte plof geluid verdoezelde de harde connectie tussen levenloos lichaam en steen, zwaartekracht kwam hard aan.

Zonder het egwicht van een volwassen man op haar schouders kon ze makkelijker haar bijl laten zingen. Volgende prooi, een echte uitdaging ditmaal zong haar instinct. Naar het scherpe lied over pijn van haar lichaam luisterde ze niet, dat was slechts een vals zingend achtergrondkoortje. Het wapen huilde reeds tranen van bloed, de vogel van metaal op het bijlblad leek zijn ogen te hebben gesloten, de glans was van het wapen verdwenen, slechts het bloed en de regen deden de bijlsnede glanzen.

Ineens voelde ze iets branden op haar huid, net in het kuiltje daar waar hals ophield en borstbeen begon. Het brandde heet.. nee...koud, zo koud dat het brandde. Haastig zocht ze onder haar flarden maliën naar datgene wat haar deze pijn bezorgde. Een pijn die al haar aandacht trok een pijn groter dan een mes in haar rug. Een pijn die niet genegeerd of uitgesteld kon worden.

Ze brandde haar vingers, maar de ketting met het voorwerp was van haar huid af en rustte op de ringen van haar maliën. Een kleine druk bewerkte hamer, gestileerd en voorzien van orkse runen. Zwarter dan de lucht om haar heen, zwarter dan de nachtelijke hemel, zwarter dan de mollen onder de grond. Diep donker duister zwart klopte de hanger om haar hals.

Een dodelijke vermoeidheid maakte zich meester van de halfork. Haar handen voelden zwaar, haar benen waren van steen en haar hart een koud brok ijs kloppend in haar lege borstkas. Haar huid een lap gelooid leer, haar tong een oude schoenzool. Haar oogleden als kasteeldeuren, elke haar als een scheepstouw. Alleen de kleine pijntjes van haar beurse lichaam en de ongemakkelijkheid van honger hielden haar bijeen.

Boos keek ze door de brillenglazen in de ziel van de centaur, alsof het zijn schuld was dat dit haar gebeurde. Grommend deed ze een laatste poging te blijven staan en haar bijl in het lijf van het halfwezen te planten. Maar haar vinger maakte slechts een spatische beweging en kreundend zakte Lunea door haar knieën. Voorover viel ze, de borst van het paardenlijf naderde haar, toen de harige knieen en voordat haar ogen dichtvielen als de stadpoorten bij zonsondergang zag ze nog de natte zwartwit gestreepte hoeven. Het feit dat daaronder de grond was, werd niet meer door haar opgemerkt.

Edited by: Lunea at: 8/31/03 10:18 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

((OOC: de post Centaur van Lunea vind gelijktijdig plaats met de post van red in de Tuinen: het Kistje))

Als een wrange bittere lach klonk een laatste donder over de daken van Raganorck. En stierf weg als zucht van de wind.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Mirko wou over de tengere figuur heen stappen, maar vlak voordat hij dat deed hield hij zijn pas in. Ze was een jonge elf, zo leek het en de herinnering aan al die elven die een vreemde taal spraken, die wanhopig zoekende waren in duistere gangen drong zich aan hem op. De herinnering kwam hard aan. Hij had hem uitgebannen. Deze nachtmerrie van eindeloos lopen, eindeloze vragende stemmen in een taal die hij niet verstond, maar hier lag weer zo`n wezen. Gekleed, maar even aangeslagen als de dolende zielen in de nachtmerrie tunnel. Was het een nachtmerrie geweest? Het leek zo echt. Rode ogen hielden zich schuin in de schaduwen, maar werden daarna weggezogen. Weg uit de stad en in de richting van de Wouden. Daar was een vettere buit te behalen. Het leek alsof de jonge magister een last van de schouders viel. Ademen viel hem gemakkelijker nu hij even niet de dreiging van de Angst in zijn nek voelde.

Mirko stond stil. Een druppel droop uit zijn haar, langs zijn neus en drupte vanaf het puntje in een plasje water voor zijn voeten. Daarna sloot hij voor een seconde zijn ogen en stak vervolgens zijn hand uit. "Kom, dan help ik je overeind..." Daarna voegde hij er twijfelachtig aan toe; "Versta je me?"

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

ze glimlachtte en nam zijn hand. snel ging ze overreind staan en klopte het vuil van haar kleren af. "bedankt, en tuurlijk versta ik je."zei ze logish, maar ze begreep al gauw dat het verondersteld was dat ze elven taal sprak. "ik ben dyradne" zei ze met een glimlach. "en jij?" ze keek nog even om naar de half ork maar haalde haar neus op. als zij zo bot tegen haar deed, ging ze niet vriendelijk terugdoen.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Hij moest even nadenken... zijn naam. Wat hadden ze nu ook alweer gezegd: "Mirko" Zei hij toen aarzelend.

Hij volgde dyradne`s steelse blik de steeg in. "Lu," zei hij zacht. Hij zag nog hoe ze viel aan de hoeven van een centaur. Het lichaam van een te corpulente man naast haar op de natte keien. "Excuseer..." Hij snelde op Lunea af en zakte naast haar op een knie. Het koude vocht van de stenen drong door de broek heen. Hij rilde van de kou. Voorzichtig streek hij het haar uit haar gezicht. Het was vertrokken tot een masker van pijn. Daarna keek hij naar de man naast haar. Deze zag er even aangeslagen uit. Tenslotte ging zijn blik langs de paardenbenen omhoog naar de centaur. De man droeg een brilletje en het leek Mirko alsof het wezen hem bekend voorkwam. Een plaatselijke beroemdheid, iemand die hij had leren kennen in de taveerne van raganorck, nee de centaur deed hem denken aan boeken, arcane figuren... aan magie. Zou het... een magister? Mirko voelde de sporen van de magie die nog om de man zweefden... illusies, zijn eigen specialisatie drong het tot hem door, maar hij zag zichzelf weerspiegeld in de kleine ronde glaasjes van de man`s bril. Een jonge magister, aangeslagen en geestelijk beursgeslagen. Misschien dat deze man de poorten naar zijn magie weer open kon zetten, wellicht dat hij antwoorden had op waar de schaduwen waren die hem achtervolgden en wie hij was en vooral het waarom... Maar eerst was er Lunea. Voorzichtig draaide hij het zware lijf gekleed in maliën om. Hij ging verzitten zodat haar hoofd op zijn schoot kon rusten. Weer veegde hij het weerbarstige natte rode haar uit haar gezicht. "Lu, hoor je me? Haal een arts," Zei hij tegen de centaur "... urm haal... Marvin!" De naam kwam moeizaam, maar Mirko wist dat de man een heelmeester was en dat Lunea hem vertrouwde...

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne knikte en zei met een glimlach " aangenaam mirko" ze zag hem naar de halfork wandelen en volgde hem. "ken je haar?" vroeg ze terwijl ze naast hem neerknielde. ze keek nog even naar de man die haar daarstraks tegenhield. "hem wil je niet helpen, hij wou me doden daarstraks, alleen omdat ik een elf was."

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

De dag dat Lunea voor het eerst voet zette in Raganorck scheen de zon en was ze deel van de Scharlaken 5.
Haar maliën was toen een gelijkmatige aaneenschakeling van glimmende ringetjes die als een tweede schubbige huid om haar lijf viel. Haar rode gekamde haar danste als een aureool om haar hoofd. En een grote glimlach deed haar ogen oplichten.

Dat deze Lunea dezelfde was als de halfork die Mirko op schoot had was bijna onvoorstelbaar. Doffe verwrongen stukken ringmaliën hingen als flarden om haar heen en bood nog luttele bescherming. Haar huid was bijna onzichtbaar door vuil en modder en bloed en zweet en haar gezicht was verduisterd door een grimas. De rest van haar kleding was er niet veel beter aan toe.

Deze Lunea was ver weg, zelfs dromen bereikten haar niet, deze Lunea was niet dezelfde die ze was geweest......