Raganorck

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne<- taverne-terugkomst van de strijd.

ze zakte tegen een muur ineen op haar knieen snel adement van vermoeidheid. waarom vloog die tafel op hem af, zij kon dat toch helemaal niet gedaan hebben. ze zuchtte weer diep en pakte een slok uit haar waterzak. hopelijk hield de centaur de man bezig. ze legde haar hoofd tegen de muur en keek naar de sterren terwijl ze voorzichtig luisterde of de man er niet aankwam.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

De regendruppels sloegen zichzelf te pletter op de ongelijke keitjes van het Duistere District. De straten waren glad en waterplassen vormden zich in de karresporen die een pad hadden uitgesleten in het geduldige steen van de straat.
Enkel degenen die een dringende boodschap hadden baanden zich een weg door het district, zeker nu de schemering begon te vallen; het leek altijd eerder donker te worden in de winderige straatjes en steegjes van dit deel van Raganorck.

Lunea had gerend tot de gladde straten haar dwongen haar tempo naar een wandeling terug te brengen. Haar woede dreef haar verder, ze wist niet waarheen of waarom, ze had geen zin om stil te staan bij onzinnige dingen. Ze was totaal doorweekt geraakt, kleine stroompjes water dropen van haar haar en huid af en trokken een schoon spoor door de laatste resten modder en bloed, de laatste herinneringen aan de veldslag die in het woud had plaatsgevonden. Een strijd waar maar weinig mensen in de stad zich bewust van waren.

' Ondankbare schepsels ' mompelde ze voor zich uit. Een passeerende man, verscholen in zijn grote waterdichte cape, keek geschrokken op en deed een aantal passen opzij voor de halfork die met woeste blik verder banjerde. Terwijl zij en een aantal anderen hun leven in de waagschaal hadden gelegd om een aanval van spinelven en een machtige magier af te houden, leek de stad doorgesluimerd te hebben in de schijn van veiligheid. ' MirKOOooo!' riep ze een laatste maal, maar hij was verdwenen. Haal bijl zong door de lucht en doorkliefde de onschuldige regendruppels alvorens hij met een doffe klap in de zijkant van een regenton belandde. Het water sijpelde uit de scheur toen ze de bijl in één ruk terugtrok en hem onder een andere hoek weer in de ton plaatste. Het hout bezweek en een flink aantal liters water zocht een weg tussen de stenen naar lager gelegen gebieden. Haar blik zocht naar een nieuw doelwit voor de bijl...genoeg had ze van deze stad en hun bewoners die niet wisten hoeveel dode elven er in de Wouden lagen. Genoeg van de valse glimlachen, genoeg van het beleefd zijn, genoeg van de gebondenheid van liefde. Ze had het niet nodig. Haar woede en haar bijl waren het enige dat ze nodig had......

Onder haar malien werd de ketting met daaraan een rijkelijk versierd hamervormige hanger langzaam een diep zwart.

Edited by: Lunea at: 7/5/03 9:26 pm

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne pakte nog een slok van het water en keek naar de regen die neersloeg op de keitjes. ze schrok van het plotse geluid niet ver van haar en proestte haar water uit, voor de tweede keer dezer dag. ze keek opzij en zag een halfork die met een bijl tegen een waterton sloeg. ze sprong instinctief recht en overdacht wat ze zou doen. ze veegde haar heupdoek af en keek naar de halfork met een verwarde blik in haar ogen. ze had nog nooit een ork gezien, laat staan een half ork.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Vanuit haar ooghoek ving ze een beweging op, instinctief ging haar bijl omhoog en voor haar borst en nam ze de tegenstander op. Jong, klein en teer, waarschijnlijk een elf, de meeste kinderen lagen op dit uur in bed. De rode mantel kon de onmiskenbare vorm van een zwaard op haar rug niet verhullen, zelfs niet in de schaduwen van de steeg. Maar na haar ervaringen van de afgelopen tijd was ze het meest op haar hoede voor eventuele magische krachten. Ze gromde licht en ontblote daarmee haar relatief kleine slagtanden.

Ze snoof even om het water uit haar neusgaten te krijgen. Haar hoofd schudden om de strengen haar uit haar ogen te krijgen was er niet bij, haar blik was strak gericht op de elf. De kleinste beweging zou reden genoeg voor haar zijn om toe te slaan.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

"Daar is ze!" Vanuit de richting van de taveerne kwamen Walefrid en zijn vrienden aangerend. Ze waren de kleine elf bijna uit het oog verloren door dat gedraal van die irritante betweterige Centaur. Dat onderkruipsel had hen bijna de jacht weten te vergallen.

Het schemerlicht weerkaatste op getrokken zwaarden en het zware gestamp van vijf paar laarzen dreunde op de straatkeien. Bij de Ene, deze Elf zou hun niet zo makkelijk ontsnappen. Een tiental meters van de Elf hield het groepje echter halt. Een Half-Ork... nog zo`n halfwezen en deze zag er woest, maar vooral gevaarlijk uit. Al die halfwezens leken wel samen te spannen. De stad was vergeven van tuig dat de Wil van de Ene niet erkende en de spot dreef met de adel. Bloeden zouden ze.

"Half-wezens, jullie hebben lang genoeg de wil van de Ene getrotseerd! Verlaat deze stad en haar buitengebieden, nu, of proef de wraak van staal!" Er werd een beetje gemompeld in het groepje toen de rest ook de woeste Half-Ork met haar bijl in het oog kregen. Dat was niet waar ze op gerekend hadden...

Gashyr · Posted: Mon Jul 07, 2003 11:27 am Post subject: licht

Gezien de ruimte die hij innam en de hardheid van zijn voet had het enige moeite gekost, maar het was hem gelukt om het jagende gezelschap onopgemerkt te volgen. Zijn lange haar was zwaar van de regen, en zo mogelijk nog donkerder geworden. De drubbels op zijn knijpbrilletje vervormden alles wat hij zag, en hij deed een hopeloze poging deze af te drogen aan zijn natte vest.
Als het gezelschap blijft staan doet Horan dat ook, en manouvreert zichzelf achteruit eenklein steegje in, zodat hij om de hoek kan zien wat er gebeurt zonder zelf al te veel op te vallen. Het lijkt er op dat ze het elfenmeisje gevonden hebben, maar het is te donker om het duidelijk te zien. Onbewust rilt hij, de regen maakt hem koud. Hij brengt zijn verkleumde vingertoppen naar elkaar en sluit zijn ogen. Langzaam wordt het lichter, er verschijnt een gat in het wolkendek waardoor de maan met haar licht de natte straatstenen laat glimmen. Als Horan weer kijkt ziet hij inderdaad het elfenmeisje, en een woest uitziende vrouw met een bijl en grote tanden, wellicht een ork. Dit zou zeker op een gevecht uitdraaien, maar Horan besloot af te wachten, de dwaze mensen zouden niet begrijpen dat hij ze juist zou beschermen, tegen zowel de elf en de krijgervrouw als tegen henzelf.

Horan Zilverboog

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea grijnsde en draaide zich naar de man die haar had aangesproken toe. De regen droogde op en de maan vormde een lichtpuntje op haar bijl. Verliefd streek ze haar vinger langs het blad en sloeg de druppels van haar vingertoppen.

Ze had iets terug kunnen roepen over de half en heel bloeden die zijn stad hadden gered van spinelfen en magiers en dat de buitengebieden niet zijn zorg waren en dat de stad misschien wel de indringer van de Wouden was. Over hoe hij het staal van Bevrijder zou proeven en hoe zij hem dichterbij zijn maker kon brengen. Maar ze had genoeg van goden en hun wil en totaal geen boodschap aan de lege woorden van de man en het enige dat haar lippen verliet was een krachtige grom.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne keek rond zich heen. ze was ingesloten...de ene kant de mannen, de andere kant de halfork. door de regen was ze beginnen te trillen en haren plakten aan haar gezicht. haar lip beefde heftig en ze keek van de ene kant naar de andere. ze liep snel naar de kant van de muur en trok haar zwaard. niet dat het veel zou helpen dacht ze. door het maanlicht lichtte haar ogen lichtjes op.
ze legde haar hoofd even naar achter en sloot haar ogen. "waarom ik?" fluisterde ze. ze hefte haar hoofd weer en wachtte op een reactie van de halfork oftwel van de mannen.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Walefrid grijnsde alleen. Een half-ork was een leuke bonus. Ze mocht dan wel sterker zijn dan de elfwezens, maar hij en zijn vrienden waren sterk genoeg om haar aan te kunnen. "Houdt die Ork een tijdje bezig," fluisterde hij tegen zijn vrienden. Daarna zette hij dreigend een paar stappen in de richting van de elf. "Zo meisje, weglopen heeft weinig zin als de honden van de Ene je spoor eenmaal geroken hebben. Mooi zwaard heb je daar. Ik hoop dat je ook weet hoe je ermee om moet gaan?" Walefrid grijnsde vals en deed een paar slagen in de lucht om een beetje los te komen. Zijn dure mantel sloeg hij over een schouder zodat hij zijn zwaardarm vrij had.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

De elf had haar zwaard getrokken en een paar passen naar achteren gedaan. Daarmee was voor Lunea duidelijk dat ze haar aandacht op de mensen voor haar kon vestigen.

"Houdt die Ork een tijdje bezig," de harde koude stem weerkaatste van de natte muren.

De vier mannen die haar bezig zouden moeten houden leken wat minder vechtlustig dan de man die op de elf afliep, maar hun zwaarden glommen in het maanlicht en ze zagen er sterk genoeg uit om haar inderdaad even bezig te houden. Ze wachtte niet tot ze haar zouden omsingelen maar stapte gelijk naar voren en zwaaide hardop lachend haar bijl Bevrijder naar voren. Haar andere hand greep naar een werpdolk aan haar riem, maar die was leeg, al haar dolken staken in de levenloze lichamen van de voormalig spinelfen ergens diep in de Wilde Wouden. Ze had alleen haar bijl en blote handen to haar beschikking.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne peinsde na over wat ze zou doen. de mannen hielden zich bezig met de half ork en nu stond alleen de man over haar. ze zette een paar passen in de richting van de man en liep vliegensvlug om de man heen. ze stond nu achter de man en kon nu weer vluchten maar ze zouden haar toch achtervolgen, nu had ze meer bewegingsplaats. ze keek de man uitdagend aan.
"of ik ermee om kan gaan?" ze grijnsde en wachtte op reactie.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Op dat moment knalde de donder boven hun hoofden. Een felle bliksemschicht zette alles in even in een hard wit licht. Daarna begon de regen met bakken uit de hemel te vallen en vormde een grijs gordijn van water dat het zicht tot op drie meter belemmerde. Walefrid vloekte en keek omhoog naar de ongenadige donkere staalgrijze lucht...

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne grijnsde. haar kans was nu. ze beweegde zich vliegensvlug naar voren en legde haar zwaard tegen de keel van de man. ze deed verder niks maar bleef ze staan.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

In een flits was de wereld spierwit en een moment later weer zwart, het leek of een emmer water over haar hoofd werd gegoten, ze schoot naar voren en maaide met haar bijl in de richting van de vier mannen. Haar ogen moetsen zich even aan passen aan de plotselinge schemer, maar ze gaf de mannen niet de kan haar te verassen.

De straat glom en de bolle stenen waren spekglad, niet de meest ideale omstandigheden voor een gevecht, misschien kon ze er haar voordeel mee doen..

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Walefrid voelde het koude staal tegen zijn keel. Het elfenkind had vast haar oermagie gebruikt. Hoe anders had ze zo snel zo dichtbij kunnen komen. Hij hield zijn hoofd schuin omhoog en keek lang zijn aardappelneus naar beneden. Het kind had er zowaar plezier in leek het. De regen plensde neer en liep in straaltjes langs zijn nu al natte haren en gezicht. Zweet en regenwater prikten in zijn ogen. Hij zag zijn vrienden niet eens, maar hij wist dat ook zij niet stilzaten.

Twee van hen waren hem te hulp geschoten en hielden hun degens gericht op het elfenkind. "Een verkeerde beweging en je bent dood, meisje." Siste er eentje. Kalm en beheersd hief Walefrid zijn degen op en duwde de punt van zijn eigen zwaard in de kleine opening tussen staal en keel. Langzaam duwde hij de punt omlaag en hield zijn ogen voortdurend gericht op het elfenkind. Hij hield haar blik gevangen, wachtend op die glinstering die een uithaal vooraf ging zodat hij op tijd opzij kon springen.

Ondertussen hadden de twee anderen voorzichtig een paar passen in de richting van de halfork gezet. "Je hebt hen gehoord, een verkeerde beweging en je vriendinnetje hier heeft haar laatste gebed aan heidense goden gebracht...."