Raganorck

[Uriel]

Mirko vanaf de stadswal, de poort.

De man had al een aantal keren aan de kant moeten springen voor langs ratelende karren met ondefinieerbare waar. De modderspetters maakten donkerbruine vlekjes op zijn met ranzig bloed en opgedroogde modder besmeurde kleren. Niet dat het uitmaakte. Alles stonk en hij verlangde naar niets meer dan een fatsoenlijk bed. Hij herinnerde zich de zachtheid en stralende witheid van pasgewassen lakens. De geur van waspoeder en zachte handen die hem toestopten. Hij zag vaag een gedaante met lang bruin haar die voor hem zorgde, maar hij kon zich niet herinneren hoe lang dat al niet geleden was.
Plots zag hij vanuit een ooghoek twee felrode kooltjes. Vanuit een portiek keken ze naar hem, maar toen hij zich omdraaide waren ze weer verdwenen. Een koude rilling liep over zijn rug. Vlug stapte hij verder en weer zag hij felrode oogjes. Links van hem, nee rechts. Zijn ogen schoten verwoedt heen en weer. Was er iets dat zo snel kon bewegen? Misschien waren het wel meerdere... Maar wat dan? Hij deed een paar passen en draaide zich abrupt om. Hij zag enkel zwarte schaduwen in de modderige steeg achter hem waarin de zon nooit zou kunnen doordringen. Hij voelde dat hij bekeken werd en weer draaide hij zich om.
"Kom tevoorschijn!" Zei hij hard. Harder dan de bedoeling was en hij schrok van zijn eigen woorden. Ze klonk leeg en hol. Het enige antwoord was een spottende stilte. Vanuit zijn ooghoeken leek zich iets te bewegen in de schaduwen. Weer draaide hij zich abrupt om en weer was er niets te zien. Hij was alleen in deze steeg. Vlug deed hij een paar passen, en nog een paar, maar sneller nu. Weer was daar dat onaangename gevoel begluurd te worden. Hij ging nog sneller lopen. Hij wou hier niet alleen zijn als het, iets, als zij toesloegen. Hij had geen idee wat er zou gebeuren, maar het zou verschrikkelijk zijn. De laatste paar meters de steeg uit rende hij, maar hij kwam alleen maar uit in nog een lege steeg. De schaduwen om hem heen leken te leven. Voor hem rees niets dan zwartheid op. Hij draaide zich om, maar ook daar was er een muur van schaduwen en felrode oogjes. Hij deinsde achteruit, maar wist dat hij daardoor precies in de armen liep van die andere duisternis. Hij kon geen kant op. Hij zat als een rat in de val. Een gedaante maakte zich los uit de zwartheid en stortte zich naar voren. Een ijskoude wind sneed door zijn ziel en de angst werd ondraaglijk. Hij struikelde achteruit, maar van de andere kant viel een tweede gedaante over hem heen. "Geef ons waar we recht op hebben..." fluisterden de gedaanten op de wind. "waar we recht op hebben... hebben hebben hebben..." Van alle kanten sloegen de gedaantes toe en de man viel op zijn knieën in de modder zijn handen tegen zijn oren geduwd om de wind niet te hoeven horen. Schreeuwend probeerde hij de geluiden te overstemmen die zich enkel in zijn hoofd leken te bevinden. Hij voelde hoe alle kracht die hem hierheen gedreven had hem ontnomen werd en hij zag mensen sterven. Onbekenden die bekenden leken. Hij had ze gekend, maar hij wist de namen niet meer. Een man met een hamer en een met schort. Een man in een zwarte mantel die dansens streed en dansend stierf en half-ork met rood haar, een meisje met bruin haar en mooie bruine ogen... allemaal vielen ze ten prooi aan duistere klauwen die aan hen rukten en hen als een speelbal heen en weer wierpen totdat ze zich uiteindelijk gillend zelf uit elkaar reten. Krijsend viel de man neer in de drek van de straten van het Duistere District en krijsend bleef hij liggen totdat hij niet meer krijsen kon en de schaduwen verdwenen. Toen bleef hij enkel nog liggen, want het ontbrak hem aan de moed om op te staan....

[Lunea]

((<= stadwal de poort))

Ze had geprobeerd zichzelf enigszins te fatsoeneren, maar ze zag er nog steeds uit als een wilde. Ze zocht de smalste straatjes op en begon te wandelen, op zoek naar een herberg die er duister genoeg uitzag. Een plek waar ze niet zou opvallen als ze een maaltijd bestelde. Een plek waar je een maaltijd kon krijgen voor de twee groezelige koper die ze in haar buidel had gevonden. Ze probeerde haar neus te volgen, maar de geuren van de stad waren te veel. Zweet, urine, de zoete geur van rokendkruid, heel vaag de geur van geschroeid vlees en de bitterzure lucht van oud bier.

Een gekrijs dat hees wegstierf trok haar aandacht, ehet was stil op straat en de mensen die de schreeuw hadden kunnen horen maakten zich schaars. Behoedzaam keek ze de steeg in waar het vandaan was gekomen. Er lag een gedaante op de ruige straatstenen, verscholen in zichzelf. Ze trok haar bijl uit haar riem en sloop langs ze muur van het gebouw richting gedaante. Waarom had het gekrijsd? Ze keek om zich heen, er was niets. Geen rovers of monsters, spinnen, magiers of zelf gewone stervelingen. Misschien was het een zwerver die eng gedroomd had.

Ze stond nu vrijwel naast het hoopje mantel.....ongetwijfeld een zwerver. Hij rook naar stad, naar woud, naar zweet, een beetje naar slagveld, maar dat kon oko haar eigen geur zijn. Haar honger deed haar blijven staan, de kans dat een zwever iets te eten had was klein en als er iets eetbaars was...zou ze het dan stelen van het schepsel?

`Na`Khal` een orkgroet, ze hoorde haar eigen stem en besefte dat ze al enige dagen orks gesproken had, met Arn, met de goden, het was haar eigen taal geworden.

`Hallo?` verbeterde ze zichzelf.

Edited by: Lunea at: 4/18/03 11:32:10 am

[Uriel]

er klinkt een stem boven hem. Hij doet verwoedt een poging om op te staan. Om zijn lome armen onder zijn borst te vouwen, maar iedere beweging is hem teveel. Hij kan enkel wat kreunen. De stem klinkt bekend al spreekt de persoon in een onbekende taal. Voorzichtig opent hij zijn ogen. Wie is het die met een zwerver wil praten? Waarom? Zijn rood met witte haar is bruin van de drek en de klitten verhullen de glans die het ooit had. Zijn ooit bontgekleurde kleren zijn niets meer dan bruine rafels en vodden. In het tegenlicht van de straat ziet hij een gestalte die hem vaag bekend voorkomt...

[Lunea]

Toen de gedaante zich bewoog reageerde haar lichaam onmiddelijk door elke spier te spannen, maar de gedaante kon nauwelijks zijn vuile hoofd van de stenen af halen. Ze vertelde zichzelf te ontspannen en hurkte neer. Voorzichtig hief ze het gezicht wat verder op. Het was vuil en een verwilderde blik scheen uit zijn ogen. Een blik die Lunea aan iemand deed denken. Ze wist even niet wie..iemand lang geleden, misschien alleen maar omdat ze de zwerver eerder had gezien in de stad.

~Nee...het is iets anders.~ Er sprak iets vanachter die ogen. Ze draaide de man om en sleepte hem naar de muur zodat hij rechtop kon zitten, hij was slap als een lappenpop.... Dit had ze eerder gedaan, het had geregend, de lappenpop met rood haar en felle ogen en die handen, onmiskenbaar de handen van een magier...

'M...mirko?' Ze kon het zelf haast niet geloven.

[Uriel]

De man slaat zijn ogen op. Een angstige blik komt op zijn gezicht. “De Half-Ork….” fluisterd hij verbaasd. Ongelovig strekt hij een hand uit, ogen groot van verbazing. “Dit kan niet, i-i-ik heb je zien sterven! GA WEG FANTOOM! Hebben jullie me nog niet genoeg gekweld!” Hij wend met kracht zijn hoofd af. Wat hij niet ziet, bestaat niet. Wellicht dat het drogbeeld weg is als hij weer kijkt, maar hij merkt dat het niet helpt. Dit is echt, maar wat waren de schaduwen dan? Wat waren de droombeelden dan? De slag, de Spinelfen? Allemaal drogbeelden? Wie was zij en wie was hij?!
Bevangen van een onmachtige woede slaan zijn vuisten op de drekkige straatstenen. De pijn doet hem beseffen dat het werkelijk is. Dit was de realiteit, even zeker als het bloed dat hij op zijn knokkels voelde. Hoe hard hij ook wenste dat dit allemaal een boze droom was, dit was waar. Tenminste iets dat hij zeker wist.
Vragend kijkt hij weer op naar de Half-Ork. Smekend is zijn blik, want wie de Half-Ork ook is, ze heeft er alles mee te maken. “W-wie ben je?” vraagt hij uiteindelijk zachtjes.

[Lunea]

“De Half-Ork….”

Zijn stem was klein en ongeloofwaardig...maar onmiskenbaar Mirko.

“Dit kan niet, i-i-ik heb je zien sterven!

' Niemand heeft mij zien sterven, roodharige vriend.' wilde ze hem geruststellen haar haar fluistering verdween in zijn schreeuw..

GA WEG FANTOOM!

In en flits stond ze weer rechtop, bijl in haar hand en keek om zich heen... de waanzin waarmee hij zijn woorden sprak maakten ze werkelijk. Lunea's handelingen waren doelmatig, zonder vrees, zonder passie. Haar ogen liepen langs de schaduwen van de steeg, maar er was niets... niemand.

Ze hurkte weer neer naast Mirko die zijn vuitsen tot bloedens toe kapot sloeg op de stenen. Ze moest haar bijl neerleggen om ze te vangen en vast te houden. De lappenpop bezat een onvermoedde kracht.

' Mirko?!... Ik ben het... Lunea.' Ze hield haar gezicht dicht bij de zijne. Ze was bang dat hij haar niet zou herkennen. Haar rode haar hing in dikke plukken samengeklonterd vuil en bloed over haar besmeurde gezicht... Zijn uiterlijk was een spiegel van de hare.

Ze probeerde te glimlachen, maar vond nergens een reden daartoe.

[Uriel]

"Lu-ne-a?" Hij herhaalde de naam langzaam, proefde de klanken, zocht koortsachtig in wat zijn geheugen had moeten zijn, maar hij kwam niet verder dan het beeld van de stervenden half-Ork van zijn droom.
Was ze een vriend of een vijand? Hij kon het zich niet herinneren. Vaag kwam ze hem bekend voor. Hij wist dat ze een onderdeel gevormd had van zijn verleden. Ze was een van de missende puzzelstukken die hij weer bij elkaar moest voegen. Hij kon het zich niet veroorloven om deze kans op informatie te laten lopen. Als ze een vijand was, dan zou hij daar later mee moeten afrekenen. Ze zag er uit als het vuilnis van de straat zelf, maar dat was geen indicatie. Hij zelf zag er waarschijnlijk eender uit.
Hij zuchtte even diep. Hij kon enkel meespelen totdat hij wist wat er gaande was. Totdat bleek wat echt en wat een drogbeeld was. Hoe had ze hem genoemd? Hij had het niet goed verstaan. Voorzichtig probeerde hij zijn handen los te wrikken uit de hare. Die van haar waren onmiskenbaar die van een krijger. Daarbij vergeleken waren die van hem klein, kinderlijk haast. Hij duwde zijn pijnlijke rug tegen de muur en probeerde op te staan...

[Lunea]

' Kun je...' .. staan? Had ze hem willen vragen, maar hij deed al pogingen. Ze liet zijn handen los en ondersteunde hem. Samen met de muur wist ze hem overeind te krijgen. ze pakte haar bijl weer en stak hem in haar riem. Ze moest hem ergens heen brengen.

' Wat is er gebeurt met je Mirko? Hoe kom je hier terecht?' Ze had geen idee wat er met de magier was gebeurt sinds de slag van de Kraakwaters. Stoicijns bedacht ze dat ze zich schuldig zou moeten voelen over het feit dat ze hem niet had gemist en niet naar hem had gezocht, maar ze voelde niets en dat kwam haar wel zo gemakkelijk uit.

Ze zwaaide één van zijn armen over haar schouder en tilde hem iets op.

' Kom... ik breng je naar de taveerne. Volgens mij wacht daar iemand op je.'

[Uriel]

Hij liet zich optillen en knikte. "N-naar de taveerne, nu?" Koortsachtig dacht hij na. Iemand wachtte op hem in de Taveerne. Hij sloot zijn ogen en hij herinnerde zich inderdaad een afspraak, ergens in de stad. Dat zou dan de taveerne wel zijn, maar met wie? Er was maar een manier om daar achter te komen; meegaan. Niet dat hij anders veel keus had.

Mirko en Lunea naar de Taveerne, terugkomst van de strijd (neem ik aan?)

[Lunea]

Lunea had geen idee hoe ze bij de taveerne moest geraken. De straten van de stad leken allemaal hetzelfde. Ze begon dus maar gewoon te lopen in het hoop dat ze ergens iets zou herkennen.

(( Mirko en Lunea idd=> terugkomst van de strijd...))

[Lialian Ravenne]

Warm houdend aan haar cloak loopt ze door de duistere steegen van de stad. Het is overal duister en zelfs de zon schijnt niet. De maan verlicht de straattegels, dat het enige licht is waar je op kan vertrouwen.
Niet veel mensen zijn er rond deze tijd te vinden in deze buurt, toch kent ze geen enkel gevoel van angst of onzekerheid.

De koude handen van de wind strelen haar wangen

[*silver*]

Cassandra


Gehuld in een cloak verplaatst ze zich in de schaduwen van de stegen. Onhoorbaar voor mensen oren en sneller dan een oog van een mens kan bijhouden.

[Lialian Ravenne]

Haar weg zoekend uit dit enorm lijkende doolhof glijden haar ogen voor een moment over de kruizende steegen.. Er bewoog iets.. als ze blijft kijken gebeurt er niks.. Er bewoog iets, ik zweer het.. opnieuw flitst er iets voorbij, dit keer aan de hele andere kant.
Ze loopt in normaal tempo verder, maar houd de omgeving goed in de gaten..

*kling..*
1 van haar flessen valt uit haar tas en kleterd op de grond de schaduw in.
Zuchtend kijkt ze even om, de schaduw is zo dik dat er alleen zwart te zien is.

[*silver*]

Cassandra




De fles rolt voor der voeten en ze bukt om hem op te rapen. Ze trekt de kurk eruit en ruikt eraan.

'Wijn, dat zal drake erg op prijs stellen'

Ze drukt de kurk er weer op en haar ogen lichten even op in de donkere schaduw. Langzaam komt ze te voorschijn uit de schaduw en bestudeerd de vrouw die voor haar staat met een grote tas in haar handen gevuld met flessen.


'Zegt U eens vrouwe, is het verstandig om zo diep in de nacht alleen door deze stad te lopen?'

Ze ontbloot haar puntige hoektanden die glinsteren in het maanlicht. Haar blik valt op de ketting die de vrouw om haar hals heeft. Met 1 snelle beweging trekt ze de ketting van haar nek af waarbij ze de vrouw met haar nagels verwond. Langzaam likt ze het bloed van de vrouw van haar vingers af.

[Uriel]

((De Gepokte uit De Dwalende Kamers; In duister gehuld 2))

Het district deed zijn naam werkelijk eer aan. Zeker nu het langzaam nacht begon te worden. De schaduwen kleefden tussen de krakkemikkege huisjes en plakten aan de straatstenen. Ze werden alleen zo nu en dan verbroken door een lantaarn die zich hier en daar in een plas regenwater verwrongen weerspiegeld zag.

Hij voelde zich thuis tussen de schaduwen, maar toch had hij het gevoel dat er iets wezenlijks anders was dan gisteren. Het gevoel dat hij in het kasteel gehad had, werd hier op straat alleen maar bevestigd.

Hij dwaalde door de straten en kwam zo nu en dan wat mensen tegen. De een een zwerver scharrelend tussen het vuil op zoek naar een karig maal, de ander een keurige heer op weg naar de hoeren. Het deed hem deugd om te zien dat de mensen niet meer dan een snelle blik op hem wierpen en zich daarna haastig uit de voeten maakten. Zijn door de pokken geteisterde maanlandschap van een gezicht bewees hem goede diensten; mensen stelden geen vragen.

Plotseling dacht hij iets te zien bewegen. Een schim, een schaduw, het had in ieder geval niets menselijks. Enigszins geirriteerd dat een levend wezen op een dergelijke manier aan zijn opmerkzame blik kon ontkomen draaide hij zich om en spitste zijn oren. Hij hoorde voetstappen uit een zijsteeg en in de verte het geroep van de dames van lichte zeden die onder de rood gekleurde lantarens hun brood verdienden onder de invloed van zwarte lotus, maar hij hoorde niet wat de schim geweest was. Geergerd schudde hij de gedachte van zich af dat het werkelijk iets geweest was. Er was namelijk niets dat aan zijn aandacht zou kunnen ontsnappen.