Raganorck

[Seth]

Twee ferme handen grijpen zijn boord terwijl zijn borstkas tegen de balie wordt getrokken.
Plots kijkt Arie van een wel erg nabije afstand in de ogen van de Gepokte.
In diezelfde ogen is opvallend weinig te lezen voor iemand met de mensenkennis van Arie, meer dan kilte en berekendheid kan hij er niet uit lezen.
Hoewel zijn hartslag versnelt, zijn borstkas pijn doet en er een besef groeit van de dreiging die van dit heerschap uitgaat, buigt Aries wil geenszins voor de pressie van deze getekende vreemdeling.
Met een overslaande, breekbare stem zegt Arie zonder stemverheffing: "Het lijkt mij verstandig wanneer u uw slavenvervolging elders voortzet, deze oude man heeft al decennia terug zijn angst voor schaduwen afgeschud".
Twee grote handen, behorend tot twee evenzo grote mannen worden hierna ferm op de schouders van de Gepokte geplaatst.
Ruben en Johannes, twee trouwe medewerkers van de gaarkeuken hebben de Gepokte al in het oog gehouden vanaf het moment dat hij zijn voet in het etablissement zette.
"Wilt u nu vertrekken?", zegt Arie dan nog wanneer hij zich losmaakt uit de verstikkende greep en een stap terug neemt.
Versneld ademend kijkt hij de nu ongewenste gast indringend aan, terwijl hij met een doek het zweet van zijn voorhoofd veegt.

[Uriel]

Langzaam laat de Gepokte Aries boord los en werpt hem een kille blik toe. Zijn angst voor schaduwen overwonnen, he? De Gepokte glimlacht vuil, vast. Met een stille gratie gaat hij weer recht overeind staan en met een trage beweging heft hij zijn beide handen naast zijn schouders. Een beweging die zo dringend is en waar zo veel autoriteit van uitstraald dat de beide handen op zijn schouders verdwijnen als stof dat van zijn mantel waait. Zonder verder nog een woord te zeggen draait de Gepokte zich om een loopt de lange weg tussen de tafels door naar de deur toe. De hele gaarkeuken houdt zijn adem in en het enige geluid is dat van zijn gelaarsde voeten op de houten vloer. Bij de deur draait de Gepokte zich nog eenmaal om.

"Ik zoek een slaaf met een maanvormige hanger, het muntstuk op de toog is voor degene die me de informatie kan geven die ik zoek. Ik heb er nog zo een." Zijn woorden lijken van de wanden te weerkaatsen.

Dan draait hij zich weer om en loopt de straten van het Duistere District in. Achter zich hoort hij langzaam het rumoer weer op gang komen...

[Seth]

Terwijl het rumoer weer op gang komt in de drukke gaarkeuken ziet Arie dat er al snel begerige blikken naar het muntstuk op de toog staren.
Wanneer de eigenaren van de blikken door beginnen te krijgen dat ze niet de enigen zijn die hun zinnen op het geldstuk hebben gezet, beginnen de eerste bezoekers aan een sprint richting de blinkende verlokking.
Arie grijpt het stuk van de toog en laat zijn stem door de gaarkeuken bulderen: "Dit muntstuk hou ik in bewaring totdat degene die dit heeft achtergelaten terug komt met degene die hem de gewenste informatie heeft gegeven. Wanneer u hem verder kunt helpen, ren dan alstublieft die door de Ene verlaten rat achterna de donkere straten in, maar val mij er niet mee lastig!"
Met zichtbare en hoorbare tegenzin druipen de begerige bezoekers af, sommigen keren terug naar hun bord met eten terwijl anderen de steeg inschieten om te zien of ze nog een glimp van de duistere vreemdeling kunnen opvangen.

[Uriel]

De Gepokte hield halt een half blok van de gaarkeuken verwijderd. Hij verborg zich enigszins in de schaduw, maar net niet ver genoeg om helemaal onzichtbaar te worden. Niet lang na zijn vertrek zag hij een kleine gestalte in een groezelige cape de gaarkeuken verlaten om zoekend om zich heen kijken. Hij floot zachtjes tussen zijn tanden. De jonge dief met vlasblond haar en een gerafeld oor had hem gehoord, maar nog niet gezien. Aarzelend zette hij een paar stappen in de richting van het hart van het Duister District. De Gepokte verliet zijn positie in de schaduw en de jonge grijnsde opgelucht. Snel kwam hij dichterbij.

"Ik weet wat u wil weten, maar eerst het geld." Gretig keek de jongen hem aan en stak een vuile hand uit.

De Gepokte stak zijn hand uit de mouw van zijn mantel en hield daar een glimmende zilveren Norck. Hij hield de munt stevig tussen duim en wijsvinger geklemd. "Je weet nu dat je beloning er is, spreek op." "Ze gingen weg met z`n vieren; de slaaf, een meisje in een donkere mantel, een getinte man en een vrouw met de dezelfde huidskleur als de man." De jongen graaide naar het muntstuk en de Gepokte hief zijn arm op, zodat het glimmende muntstuk weer net buiten het bereik van de jonge dief was. "Waarheen?" Vroeg hij dreigend. De jongen wees naar het Gannon. "Nu moet u meekomen... anders krijgt ik `t andere stuk niet..." De Gepokte haalde zijn schouders op en gooide de zilverling een eindje verder richting het Gannon op de grond. Snel liet de jongen zich op zijn knieën vallen om het muntstuk op te rapen. Toen hij weer opkeek was de Gepokte verdwenen in de schaduwen. De jongen vloekte, maar ging toen weer snel naar de gaarkeuken voordat er iemand anders het andere muntstuk zou claimen...

De Gepokte Naar het Gannon; eetgelegenheid de Gazelle...