Raganorck

[Crimson Amadea]

Met een uiterst bleek gezicht daalt Amadea de trap af richting de gelagkamer. Ze heeft geen hoed op om haar gelaat te bedekken nog de glinstering van haar zwarte ogen voor de buitenwereld af te sluiten. Het enige wat ze momenteel voelt is de honger die aan haar knaagt, de honger die dreigt haar compleet over te nemen en een rode waas voor haar ogen op te trekken, de honger die haar kan doen veranderen in een genadeloze slachter. Haar manier van lopen word langzaam steeds meer die van een dier die haar prooi besluipt en alhoewel ze nog steeds statig rechtop loopt straalt de dreiging van haar af.
Het einde van de trap opent zich in de gelagkamer en de zware geur van mensen komt haar tegemoet, alhoewel de gelagkamer al grotendeels leeg is hangt de geur van bloed en zweet er nog steeds, doordrongen in het hout en de lucht van de vele drukke avonden.

[William]

William wou net ingrijpen bij Lunea toen hij Amadea de trap af zag komen.
Lunea had haar duidelijk wakker gemaakt met haar gezang.
Hij vloekte even.
Toen zag hij echter de lust in haar ogen..
Hij moest ingrijpen of dit zou verkeerd aflopen.
In een mum van tijd was hij bij de trap en omhelsde haar zijn lijf dicht tegen het hare aanduwend zodat ze van hem bewust zou zijn,en niet van de anderen in de gelagzaal.
"Kom mee meisje,boven,hier niet,kom mee" fluisterde hij terwijl hij haar met zachte dwang probeerde om te keren en de trap terug te doen oplopen.

[Crimson Amadea]

Ze voelde een paar sterke armen om haar sluiten en het lichamelijk contact met William maakte haar honger alleen maar erger en moeilijker in bedwang te houden. Terwijl de geur van William haar neus vulde en zij praktisch al het bloed in haar mond kon voelen en langs haar keel naar beneden stromen greep ze hem ook vast met een geweldige bovennatuurlijke kracht. De wereld om haar heen was verdwenen en de uitputtingen van de dag en de lange tijd dat ze zich niet gevoed had eisden hun tol terwijl ze zijn bloed rook en zich klaar maakte om te voeden.

[William]

"Nee"siste hij,"Nu niet !!Wacht tot we boven zijn.."
Hij greep haar beet met al zijn macht en probeerde haar te dragen,alle contact met haar hoofd werend.
"Weer gedronken?" riep hij luid op boze toon,alsof hij daarmee de aanwezigen op een verkeerd spoor wou zetten..
Hij sleurde haar mee de trap op,het risico lopend dat ze door hun gestuimel de trap af zouden vallen.

Boven gekomen keek hij de gang in,ze moesten een kamer in,gelijk welke.
Hij keek welke deuren er zichtbaar open waren of op een kier stonden en probeerde haar er binnen te krijgen..

(Gaat verder boven)

[Chrystal]

Evelyn daalde vroeg in de ochtend de trappen af naar de gelagzaal en zocht een tafeltje uit in de hoek. Van de levendigheid die ze anders had, was niets meer te zien. Ze liep er bedrukt bij en scheen met haar gedachten mijlen ver te zijn.
Ze liet zich op een stoel vallen.

[Ignatius]

Hij zag haar zitten. Zo helemaal alleen in een hoekje. Maar ze zag er niet gelukkig uit. Misschien kon hij haar wat opvrolijken. Hj stapte op haar tafel af en maakte een lichte buiging toen hij voor haar stond.
Het zonlicht dat door de vensters scheen speelde door haar haar en het had een natuurlijke glans als zijde.
Hij moest zich bedwingen om het niet aan te raken.
"Goede morgen ! Bezwaar als ik me bij jou aan tafel voeg ?"

[Chrystal]

Ze had min of meer genoten van het zonlicht. Evelyn keek op toen een schaduw over haar viel.
Onder normale omstandigheden zou ze vriendelijk geweest zijn. Ze zou gelachen hebben, niet alleen ter begroeting, maar ook omwille van wat ze de vorige nacht had gedaan.
Nu bracht de herinnering aan de vorige avond alleen maar pijn.
Ze was liever alleen geweest met haar gedachten, maar misschien zou een babbel haar wel goed doen.
Ze moest de dingen relativeren. Wat Amadea had gedaan met William moest vroeg of laat gebeuren. Hij heeft zich opgeofferd, zich aan haar geschonken zodat de rest veilig zou zijn. Dat was tenminste haar conclusie. Maar de woorden van Amadea bleven in haar hoofd hangen. 'Ik heb nog nooit zoveel genomen.' Het betekende dat dit niet de eerste keer was. Hoelang was dit al bezig ? Evelyn weigerde eraan te denken. De situatie met Amadea werd onhoudbaar, ze moesten rap de zaak oplossen, anders dreigde de groep uiteen te vallen. Evelyn was er zelf bijna uitgestapt. Maar wat zou dat opgelost hebben ? Niks, in tegendeel, ze zou opnieuw alleen zijn. Echt alleen. Nu had ze de anderen nog, en op Davira en Lunea kon ze rekenen, dat wist ze. Van Amadea en William was ze dat niet meer zo zeker. Vooral als Amadea honger had, zou ze onbetrouwbaar zijn en William zou haar volgen. Dat wist ze nu ook wel zeker.
Ja, een babbel zou haar goed doen.
"Je doet maar. Ik ben geen goed gezelschap vrees ik." Weer staarde ze zomaar voor zich uit en trok zich verder van de man niets aan.

[Ignatius]

~Geen goed gezelschap ? ~ daar zou hij wel over oordelen. Op dit moment was ze dat wel, hoe kon het anders. Ze was mooi, een halfelf.
"Heb je al ontbeten ?" Hij wenkte de waardin.

[Chrystal]

"Nee, ik heb geen trek."
Het was waar, ze zou geen hap door haar keel krijgen. Telkens als ze aan eten dacht zag ze William's bleke, verzwakte lichaam voor zich.
Hij moest wel veel van Amadea houden om dit zo lang vol te houden. Ze zuchtte.
Verdorie William, dacht ze, waarom ? Ze had al een tijdje gevoelens voor hem gehad en dit alles viel haar zwaar.

[Ignatius]

"Ik wil niet al te opdringerig zijn, maar je ziet er zo triest uit. Kan ik iets voor je doen ?" Hij zou van alles proberen om haar lach van de vorige avond terug op haar lippen te toveren.
Hij hoopte dat haar verdriet niet door een man veroorzaakt was, want dan zou hij hem wel een lesje leren.

[Chrystal]

"Ach, neen, laat maar, het waait wel over." Ze probeerde een flauw glimlachje om dat te bewijzen, maar het viel haar zwaar en het trok meer op een zenuwtrek dan op een lach.
"Ik moest trouwens maar eens mijn vrienden opzoeken, anders zullen ze me missen."
Hier had ze gelijk in, er moesten wat reparaties gebeuren, voorraden gekocht worden en Evelyn had het geld bij.
"Ik zie je later nog wel. Bedankt voor het gezelschap."
De babbel had haar inderdaad wat geholpen.
Ze stond recht en zag toen Lunea van de trappen afkomen.
(vervolg bij : roddels)

[Ignatius]

Ignatius stond op en maakte een buiging toen ze de tafel verliet.
"Ja, we zien elkaar nog." Hij hoopte het van harte.
Hij keek haar lang na toen ze wegliep en draaide zich toen nog eens naar de waardin.
"Graag een stevig ontbijt, alles erop en eraan."

[Danae Rheanna]

"Oh dat treft," zegt Mathilde opgewekt. "Er is net vers brood!" En inderdaad, de geur van warme broodjes en broden vult de herberg. Mathilde glimlacht naar haar klant en rent naar de keuken om wat spek voor hem te bakken. Even later komt ze terug met een dampend bord en een grote homp warm brood. "Eet smakelijk!" zegt ze.

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Ignatius]

De geur van het vers brood en gebakken spek kwam hem al van ver tegemoet.
"Dank u, het ruikt heerlijk." Ignatius nam een hap en genoot met volle teugen.
~ Echt heerlijk ~ Met veel smaak at hij zijn bord leeg en liet zichzelf dan nog wat onderuit zakken in zijn stoel, nagenietend van de maaltijd in de ochtendzon die nu vol door de ramen scheen.
Klagen over de service van deze taverne kon hij zeker niet. Voor een aanvaardbare prijs had hij had hier heerlijk geslapen en lekker gegeten.
Hij hoorde hier en daar nog wat roddels, onder andere over een lijk dat zou gevonden zijn.
Na enkele minuten stond hij op, het zou zonde zijn om deze mooie ochtend te verspillen, vond hij. Er was nog zoveel te doen.
Hij betaalde en verliet de zaak.