Raganorck

[Mirko Magnificiusus]

Aan de rand van het Duistere District ligt een klein doodlopend steegje. De huizen in dit steegje zijn van allerlei grote en het lijkt wel alsof ze elkaar verdringen om de weinige ruimte die er is. De meeste huizen hellen over, scheef of hangen tegen hun buurman aan. Het weinige licht dat al de grond bereikt, laat een slecht geplaveid weggetje zien met een afvalgoot in het midden. Tussen al dit gedrang ligt een klein huisje dat de strijd om ruimte al lang lijkt te hebben opgegeven en dat enkel nog krampachtig haar voordeur aan de straatkant weet te houden. Van buiten is het onmogelijk om in te schatten hoe groot het huisje is, maar vermoedelijk is het niet groter dan een paar kamertjes. Boven de deur prijkt een houten uithangbord waar met sierlijke letters op geschilderd staat: "Mirko Magnificiusus Magisch Kunstenaar" en daaronder met kleinere letters: "Voor al uw feesten en partijen". Het ene raampje aan de straatkant is echter al een tijdje onverlicht en op de deur hang een briefje, nat van de regen, met de hoeken omgekruld. Wie hard genoeg probeerd kan ontcijferen dat er staat: "Ben zo terug! Mirko" Hoe lang het briefje er al hangt valt echter met geen mogelijkheid te zeggen. Maar "zo" is hoe dan ook alweer een hele tijd geleden.

*Mirko Magnificiusus; Magisch Kunstenaar

[Pepyn]

(( Ik geloof dat ik verantwoordelijk ben van een nieuwe trent in Raganorck ))

[Pepyn]

(( Dat bedenk ik me net dankzij u Mirko, uiteraard is de bovenkamer van Pepyn ook niet zonder de nodige verassing, Pepyn is eenmaal een meesterdief))

[Danae Rheanna]

<= 't Kruideke

Danya was moe en trilde op haar benen toen ze uiteindelijk de juiste straat en het juiste huis had gevonden. Ook al was er niemand thuis, ze hoopte dat ze hier tegen Medarion beschermd zou worden.

Danya klopte zacht op de deur van Mirko's huis en wachtte.

..... Danaë
___________________________________

~ Rose, rose, wild red rose
Sweetest little ding that grows
You want me to be yours tomorrow
Show me that you care today
Bring roses to adorn my lokken
~ "Roses, roses, wild red roses
Roses wear a thousand Doorns
My Vrouwe fair, this vicious beauty's
Doorns will not adorn your lokken"
~ My liefde zei: "Vrouwe, wild red roses
Fiery scarlet flowers red
Beware of what seems pure but 's thorny
I'll get you daffodils instead"

(old children's song from Eddhenai)

[Danae Rheanna]

Er kwam geen antwoord op haar kloppen, niet de eerste maal, niet de tweede, maar toen ze voor de derde maal met haar hand naar het hout reikte, gleed de deur voor haar voeten open. Danya keek om zich heen, maar de straat met de overhangende huisjes was verlaten, enkel de wind jammerde eenzaam langs de gevels. Ze wierp een blik naar binnen, waagde een stap het kleine halletje in en sloot de deur achter zich. Het halletjes was nauw en duister, Danya's blikken gleden van de linkerwand, waar een klein olielampje hing, naar de rechter, waar een oude, stoffige mantel over een kapstok was geworpen. Er waren nergens deuren of kamers, maar voor haar kwam het halletje uit op een trap, waarvan de rood gestoffeerde treden steil de duisternis in rezen naar de volgende verdieping.

"Hallo?" Het oude hout kreunde onder haar voeten, terwijl Danya de trap opging. Het was het enige antwoord dat het huis haar gaf. Hoger en hoger klommen de treden om tenslotte in een klein houten vertrek uit te komen, waarvan de muren, vloeren en het bureau onder het raam verborgen gingen onder stapels boeken en papieren. De werkkamer van een magiër, dacht Danya glimlachend, terwijl ze een boek van de grond opraapte en de kaft van zijn stof ontdeed. De bladzijden van het boek waren al zoveel malen omgeslagen dat er scheuren zaten in het gekreukte papier; de letters van de geschriften waren bleek vervaagd en onleesbaar in het weinige maanlicht dat door het venstertje naar binnen sijpelde. Danya legde het boek terug op het bureau en keek om zich heen. Was dit de plaats waar Mirko woonde? Het oude hout en het vergeelde papier van de studieboeken ademde de geur van magie uit en Danya sloot haar ogen om dat gevoel vast te houden.

Toen ze haar ogen weer opende viel haar oog op een wapenschild dat naast de trap hing. Het was haar nog niet eerder opgevallen tussen de boeken en papieren, maar nu zag ze het, een schild van boven naar beneden over het midden doorsneden met een witte band, met aan de rechterkant een kraaiende haan op een gouden veld en aan de linkerkant een opkomende maan op een zwarte achtergrond. Danya staarde er naar en knipperde met haar ogen. Mirko's huis voedde haar nieuwsgierigheid met zijn mysterie en tegelijkertijd voelde het hier veilig als thuis. Hier zou Medarion haar toch niet kunnen vinden? Mirko zou haar beschermen, dat wist ze zeker.

Danya keek om zich heen en ontdekte één deur in de werkkamer. Haar eerste aarzelingen hadden intussen plaats gemaakt voor onbeschaamde nieuwsgierigheid en ze stapte over boeken en paperassen heen en opende de deur naar een tweede, kleiner vertrek. Het scheen een slaapkamer te zijn, want tegen de muur stond een bed dat bijna de gehele vloer besloeg en slechts een kleine ruimte liet voor de voorbijganger en een klerenkast. De aanblik van het bed had een vreemde uitwerking op Danya, want nu pas leek ze zich haar moeheid te herinneren en voelde ze het trillen van haar benen onder haar lichaam. Ze liet zich op de rand van het bed zakken, gaapte, en kon toen haar ogen niet meer openhouden. Ze rolde zich op als een kat en viel weldra in slaap in het huis van de magiër.

..... Danaë
___________________________________

~ Rose, rose, wild red rose
Sweetest little ding that grows
You want me to be yours tomorrow
Show me that you care today
Bring roses to adorn my lokken
~ "Roses, roses, wild red roses
Roses wear a thousand Doorns
My Vrouwe fair, this vicious beauty's
Doorns will not adorn your lokken"
~ My liefde zei: "Vrouwe, wild red roses
Fiery scarlet flowers red
Beware of what seems pure but 's thorny
I'll get you daffodils instead"

(old children's song from Eddhenai)

[Lunea]

Lunea stond in het midden van de kamer, groot was het niet, maar het had een aangename uitstraling en even was ze jaloers op de eigen ruimte die de magier bezat, een plaats waar je eigendommen veilig waren, altijd een dak boven je hoofd. Maar toen bedacht ze dat haar eigendommen alleen haar bijl en wat andere wapens waren. Ze dacht aan de nacht met Arn in de wouden en hoe de lucht gevuld met sterren haar dak was, het mos haar bed, de bomen haar muren, de rotsen haar meubulair en Arn haar verwarming en nog veel meer. Bij Rot'H! Wat miste ze hem!

'Leuk huis.' zei ze onhandig om haar gedachten af te leiden.

[Danae Rheanna]

Ze wist niet hoe lang ze geslapen had en waar ze was toen ze op dat moment uit haar slaap wakker schrok. Het was duister in het vertrek, maar Danya wist dat er iemand naar haar stond te kijken; ze zag het duistere silhouet van een persoon in de deuropening en geschrokken kroop ze dichter ineen tegen het hoofd van het bed. De dekens trok ze angstig om zich heen, terwijl ze knipperde tegen het felle licht dat haar slaperige ogen verblindde. Haar bruine krullen hingen in een wanordelijke wirwar rond haar gezicht en ze rilde, maar kon desondanks geen woord uitbrengen. Ze was gevonden. Iemand had haar gevonden.

[Lunea]

Een verdieping lager wacht Lunea geduldig tot Mirko wat anders heeft aangetrokken. Ze staat met een schuin hoofd voor de boekenkast, haar hand rust gemakshalve op haar bijl die in haar riem is gestoken. Ze probeert de titels te lezen, maar de meeste kaften zijn in een andere taal en lezen was niet bepaald haar sterkste kant. Ze pakt een boek van een stapel die tot haar knieën reikt. Het is een groot boek met een blauwe kaft zonder woorden. Ze opent het boek en daar staan wel woorden, maar weer in een vreemde taal.

Ze bladerd verder en vind wat plaatjes, tekeningen en schema's die haar nog het meest doen denken aan landkaarten, maar dan zonder land met alleen de wegen en steden die zijn aangeduidt met strepen en rondjes.

De halfork legt het boek neer en denkt dan Mirko's stem te horen.

' Praat je in jezelf of heb je het tegen mij? We moeten opschiten, de avond laat niet lang meer op zich wachten.' roept ze naar boven.

[ckeetel]

Het duurt niet lang meer voordat de botenbouwer ieder gevoel van richting verloren heeft als hij de onbekende vrouw volgt die hem naar Danya kan leiden. Soms reiken zijn blikken over de huizen heen, op zoek naar de silhouetten van de Tien Torens die zo nu en dan zichtbaar zijn in de kleine steegjes waar ze hem doorheen leidt. Hij heeft geen enkel idee waarop de vrouw zich richt als ze hun weg zoeken in het Duistere District, Torgal heeft het gevoel soms in cirkels te lopen of vrijwel op dezelfde weg terug te gaan, maar iedere keer is er weer een nieuwe wijk van huisjes die bijeengeraapt lijken, een rij vormen als een oud vergroeid gebit. Als ze een doodlopende weg inslaan, blijft de vrouw voor een smal huis staan, zo smal dat het bijna de breedte is van de voordeur die laag en donkerbruin nog net zichtbaar is tussen de aangrenzende gebouwtjes.

Torgal kijkt de vrouw vragend aan en ze beantwoord zijn enigzins ongelovige blik. "Hier is ze heer...ik zag haar de deur binnengaan toen ik langskwam...De oudste zoon van mijn zuster is gestorven op het slagveld...ze had troost nodig...en toen zag ik dat meisje hier de deur open doen..." Ze kijkt de botenbouwer afwachtend aan. Die staart naar het smalle bouwwerk en dan valt zijn oog op het uithangbord Mirko Magnificiusus Magisch Kunstenaar en de tekst daaronder Voor al uw feesten en partijen, de laatste tekst doet een bittere maar licht geamuseerde glimlach op zijn gezicht verschijnen, hij herinnert zich de confrontatie die hij met Mirko had, voor Danya's kamer. Nog steeds begrijpt hij niet wat het meisje bezielde, maar kennelijk had de jonge tovenaar meer bij haar losgemaakt dan hij besefte...

Hij neemt het geld uit zijn buidel en drukt het haar in haar handen. Ongelovig staart ze naar de munten. "Ik ben geen rekenwonder..." zegt hij schertsend..."neem het...je hebt het verdiend meisje." "Dank heer...moge de Ene u zegenen..." Ze draait zich om en rent weg om tussen de huisjes te verdwijnen. Torgal klopt aan, "Danya??!! Mirko??!! Lunea?! Waar in Enesnaam zijn jullie?!"

Torgal Kraakwater

[red]

Lunea had één voet op de tree van de trap naar boven gezet toen er geklop op de deur klonk. Een gedempte stem riep haar naam. Ze keek even naar boven en besloot toen de deur te openen. Als de tovenaar hulp nodig had zou hij wel roepen...hoopte ze.... Ze snoof even de lucht op voor ze de deur opende op zoek naar een vleugje zwavel of ondode ogur. Niets.

' Scheefneus!? ' sprak ze verbaasd toen Torgal voor haar stond in de deuropening.

[ckeetel]

"Lunea...Danya zou hier moeten zijn...ze heeft het Kruideke verlaten en Mathilde kwam bij de Taverne vertellen dat ze het meisje niet kon vinden...ik ben hier om haar mee te nemen naar de Taverne...waar is ze? Is alles goed met haar? Waar is Mirko?" de botenbouwer blijft niet wachten voor de open deur, maar stapt langs Lunea naar binnen, met lichte verbazing het interieur van de kamer opnemend als zijn ogen iets wennen aan de duisternis. Dan richt hij zich weer op Lunea.

Torgal Kraakwater

[Lunea]

' Danya?'
De naam kwam haar vaag bekend voor maar ze kon hem niet meteen plaatsen. Terwijl Torgal om haar heen lipe stond ze met de knop van de deur nog in haar hand te wachten tot haar hersenen hun werk deden.

~Danya, Mirko, taveerne...natuurlijk, zij is degene waar hij zo gek van is en zij is boven, dat verklaart de stemmen, wat romantisch~

Erg snel was ze niet, maar haar conclusies waren dan ook bijna altijd goed.

'Boven.' sprak ze tegen de botenbouwer alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze sloot de deur en nam de tijd om al glimlachend naar de trap te wijzen.

[ckeetel]

Lunea's glimlach doet hem even fronsen, maar hij volgt Lunea's aanwijzing en klimt de smalle houten trap op. De treden kraken onder zijn passen, zich afvragend wat er zich werkelijk afspeelt roept hij naar boven waar hij stemmen meent te horen..."Danya?...Mirko?" Het meisje zit hier...is veilig, maar wat had haar wel niet allemaal kunnen overkomen, toen ze het dak afging en alleen haar weg zocht in het Duistere District...

Vreemde elementen zwerven hier over de straten en ook het nieuws van de moorden die er hebben plaatsgevonden zijn niet aan hem voorbij gegaan. De steegjes zijn geen plaats voor een onschuldig lind als Danya, wat heeft haar toch bezeten dat ze wegliep uit het Kruideke...een bezorgde vader en moeder achterlatend...

Bovenaan de trap zoekt hij een weg in het halfduister, ruimte waarin een schijnsel te zien is. De botenbouwer drukt de halfgeopende deur open, ziet Danya overeind in het bed zitten en Mirko op de rand ervan. "Mirko...Danya...ben je in orde?" De ontlading van zijn zorg om haar komt naar boven en de blik van de botenbouwer begint te verduisteren. In zijn stem klinkt ongerustheid door en onderdrukte woede. "Danya...je had je nek wel kunnen breken...wat haalde je je in Enesnaam in je hoofd, meisje, toen je dat dak afging??"

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 9/30/02 12:29:14 pm

[ckeetel]

"Wel, wel..." een lichte glimlach verschijnt op Torgal's gezicht, als hij eerst even verrast maar daarna geamuseerd de armen over elkaar doet en de jonge Magiër opneemt die beschermend voor de jonge vrouw is gaan staan. "nee, Mirko, tenzij je Danya persoonlijk op het dak van het Kruideke hebt gezet...ben ik wel degelijk boos op haar...wat ik jou hoogstens kwalijk kan nemen, is dat je Mathilde of Valiant niet op de hoogte hebt gebracht van jouw aanbod aan Danya...want nu zitten er twee razend ongeruste ouders in de Taverne die geen notie hebben van haar verblijf, noch wetenschap hebben van hoe het met haar gaat...en dat alles in een tijd waarin Medarion zijn kwade plannen ontvouwt...Wat Danya betreft..." en hier buigt de botenbouwer zich dichter naar de roodharige man toe en daalt zijn stem tot alleen Mirko die duidelijk kan horen,"Ik vraag me af of er ook niet iets anders was dan angst wat haar tot die wanhopige vlucht heeft gebracht...zie je...ze had ook haar moeder in vertrouwen kunnen nemen, die er voor haar was...dichtbij, maar in plaats daarvan gaat ze het dak op en rent het Duistere District in om in al die steegjes haar weg naar jouw huis te vinden...van een jongeman die ze nog niet zo lang kent. Op het dak en tijdens haar tocht door die straatjes had Medarion haar kunnen grijpen en al zijn wraakzuchtige gevoelens op haar bot kunnen vieren, of al die talloze andere elementen die hier rondwaren...en waarmee jij ook te maken heb gehad..."
Torgal's blik rust even op de bovenarm van Mirko.

"...Er waren genoeg mensen in het Kruideke om haar op te vangen...en toch had ze er blijkbaar één die ze maar niet uit haar gedachten kon zetten, die ze vertrouwde, waar ze die halsbrekende toeren voor uithaalde en bereid was haar lot in zijn handen te leggen. Als er iets goeds en verrassends uit is voortgekomen, dan is het misschien dat ze in deze tijden een beslissing voor haarzelf heeft genomen en niet zich ervoor heeft afgesloten. Wat mijn hart doet omkeren is de vervloekte onnadenkendheid van haar hachelijke onderneming hiernaartoe, de gevaren waar ze aan is blootgesteld geweest en er blijkbaar totaal geen kennis van heeft gehad. Wat heb je met haar gedaan Mirko... heb je haar betoverd?" dreigend zacht zijn die laatste woorden, dan richt de botenbouwer zich weer overeind, terwijl zijn ogen van de een naar de ander glijden. "Het zou niet meer dan goed zijn, als ze bij jou op haar gemak voelt, dat je haar naar de Taverne brengt, waar Valiant en Mathilde op haar zitten te wachten...ook jij bent daar nodig en Lunea, ik zal vast vooruitgaan. Wacht niet te lang, de tijd van de afspraak is niet meer veraf...
En angst...we hebben allemaal onze eigen zorgen te dragen..." Torgals blik lijkt plotseling vermoeid te zijn, dan draait de man zich om en verlaat de kamer.

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 10/1/02 4:15:58 pm

[ckeetel]

De botenbouwer daalt voorzichtig de steile houten trap af omdat de treden in het donker nauwelijks te zien zijn, als hij de laatste voorbij is ziet hij Lunea staan. "Je had gelijk...ze is er inderdaad...en de Ene zijn geloofd dat haar nog niets mankeert na haar vlucht van vannacht, hij moet haar hebben voorzien van een raadselachtig soort geluk...eentje die ik niet kan begrijpen. Je wilt niet weten hoe dat meisje hier is beland. Als het goed is komen ze er zo aan, ik ga alvast naar de Taverne, iets vertelt me dat ik een goede slok van één van mijn broers fijnere distillaten nodig heb...ik zie jullie daar zo..." hij glimlacht kort naar haar, dan verlaat hij Mirko's huisje en gaat op weg naar de Taverne.

Torgal Kraakwater

((Torgal ->Taverne->Terugkomst van de strijd))