Raganorck

[Lunea]

Lunea volet de spanningen die Torgal uitstraald als een brandend vuur. Zijn schouders zijn dicht naar zijn oren toegetrokken en zijn ogen kijken schichtig om zich heen. Neit zo vreemd na alles wat de man had meegemaakt bedacht Lunea.

'MIRKO! We moeten gaan, het is bijna tijd!' riep ze naar boven terwijl de schemering over de drempel naar binnen viel. Ze dacht aan Torgal en aan Valiant en zag toen in een flits de wrede lach van hun broertje voor zich. Een vreemd gevoel ontstond in haar. Een soort woede, een wraaklust die ze nooit eerder had gevoeld. Waar haalde de man het lef vandaan om zoveel levens in de war te schoppen.

'MIRKO! KOM. NU!'

Haar bloeld begon te borrelen en ze begon zich ernstige zorgen te maken over Arn. Ze wilde hem weer zien, vasthouden, veiligstellen voor die magiër, die Medarion!

((=> Taveerne, terugkomst vd strijd))

[Danae Rheanna]

Danya heeft gedurende het hele gesprek gezwegen, toen Torgal met zijn verwijten begon heeft ze zelfs haar blikken koppig afgewend en haar armen beschermend om haar knieën geslagen. Ze wil zich wel verweren, maar tegenover Torgal heeft ze daar de kracht niet toe. Als hij zich tenslotte rechtstreeks tot haar richt, opent ze haar mond om haar verdediging te voeren, maar hij is haar voor en ze hapt naar adem. Hoe kan ze ooit tegen hem op? Hoe kan ze hem uitleggen dat ze echt bang was, alleen, daar in haar kamer in het Kruideke. Dat ze werkelijk vreesde dat ze niet veilig zou zijn voor Medarion, omdat ze niets hadden om zich te verdedigen? Hoe kon ze hem duidelijk maken dat ze naar Mirko's huis was gegaan omdat ze bescherming zocht? Zijn bescherming? Wat maakte dat ze zijn magie boven de veilige muren die haar hadden omsloten in het Kruideke stelde? Waarom voelde het alsof hier haar niets zou kunnen gebeuren? Danya zweeg.

Tenslotte hield Torgal op met praten en boog Mirko zich naar voren. Danya voelde hoe het bloed haar naar de wangen steeg bij zijn woorden, hoe haar hartslag moeiteloos haar plotselinge verlegenheid in een razend kloppen vertaalde. "Ik..." fluisterde ze tenslotte stamelend. "Ik kan dit nooit uitleggen. Valiant zal woest zijn. En Mathilde..." Danya schudde haar hoofd, zodat haar donkere krullen dansten. "Ik was echt bang, Mirko," zei ze, nog steeds zacht fluisterend. "Ik vertrouwde alleen jou. Alleen jij had me kunnen beschermen als... als Medarion... Stel dat hij, daar, in het Kruideke..." Ze haalde diep adem, sloeg haar ogen neer, keek snel daarna weer op naar Mirko, maar zijn blik leek haar te verblinden en ze keek verlegen weer naar de sprei van het bed, die ze nerveus met haar handen omklemd hield. "Mirko..." zei ze zacht. "Mirko..." Maar de rest slikte ze in.

[Uriel]

Dagenlang had Mirko door de straten van het Duistere District gedwaald, maar niets was hem bekend voorgekomen. De zwarte schaduwen bleven hem lastig vallen vanuit zijn ooghoeken. Overdag zwierf hij rond en at in de gaarkeuken, `s nachts sliep hij in een ruwe mantel gemaakt van een gevonden jute zak. Zijn handen weefden patronen van magie zonder dat hij er controle over had, maar de illusies die hij opriep waren genoeg om eventuele zakkerollers zoveel angst aan te jagen dat ze gillend de steegjes verlieten.

Hij werd eenzaam en in zichzelf gekeerd. Al gauw had hij de hoop opgegeven dat iemand hem zou herkennen en hem verder kon helpen. Bij het noemen van zijn naam wezen de mensen slechts naar hun voorhoofd en maakten zich haastig uit de voeten. Was Mirko Magnificiusus wel zijn werkelijke naam? Het klonk als een slecht verzonnen artiestennaam. Wat was zijn leven geweest voordat hij ... Nee daar wilde hij niet aan denken. Nu! Hij leefde nu en daarom was het van belang om te weten wie hij was geweest voordat ... Telkens draaiden zijn gedachten in datzelfde cirkeltje rond en telkens waren er de zwarte schaduwen. Nooit opvallend, altijd afwachtend, alsof ze wachtten op iets groots, op iets dat gebeuren ging en waarvan deze zwerver het middelpunt was.

Niemand sprak hem aan, de mensen negeerden hem simpelweg en wie hem niet negeerde gaf hem een schop en joeg hem weg als een straathond. Hij werd schuw en sloop van muur naar muur in zijn vodden en te grote laarzen. Af en toe hoorde hij geschreeuw achter zich. Een schreeuw als in doodsangst en hij wist wat het betekende. Het waren de schaduwen die hem volgden. Een keer had hij achterom gekeken en gezien hoe ze zich voedden met de angst van een kind van een jaar of acht. Hij had geschreeuwd dat ze hem met rest moesten laten, gesmeekt om hem te zeggen waarom ze hem volgden en wat hij moest doen om ze kwijt te raken. Ze hadden hem slechts aangestaard met hun gloeiende rode ogen en even leken ze te proberen woorden te vinden. Heel vaag zag hij een vorm van iets duisterder zwart tegen de maanverlichte achtergrond. De vorm van een jonge man met een breedgerande hoed met een veer dat daarna weer verdween. Hij had het gevoel dat hij de jonge man kende, maar wist niet meer waarvan. Daarna had hij nooit meer omgekeken.

Hij wist dat hij de schaduwen of Angsten zoals hij ze was gaan noemen, nooit meer van zich af zou kunnen schudden en dat hij machteloos stond, ook al had hij langzaam weer een klein beetje controle weten te krijgen over zijn handen en sliep hij tegenwoordig met zijn handen ineen geklemd en zijn hoofd er bovenop.

Plotseling zag hij aan zijn rechterkant een steeg die hem bekend voorkwam. Hij liep erin. Het was een kleine doodlopende steeg en de huizen kropen tegen elkaar en over elkaar heen als een nest ratten in het riool. Het stonk er even erg, maar Mirko rook het niet meer. Hij rook zelf minstens even schraal en zuur.

Weifelend liep hij door het steegje totdat hij stilhield voor een deur die half verborgen ging achter twee prominentere buren. Met kloppend hart zag hij het vergeelde, bijna onleesbare blaadje dat op een roestige spijker geprikt zat en in de schaduw van de buurdeuren hing. Hij nam het eraf en hield het in het licht. Met moeite kon hij een aantal hanepoten ontcijferen:
"..rko Magni........, ............... zo .erug."

was het enige wat nog leesbaar was, maar voor hem was het voldoende. Zijn hart sloeg een slag over en hij trilde over zijn hele lijf. Hij keek omhoog naar een raampje dat van de binnenkant duimendik onder het stof zat en toen wist hij het zeker. Hij kende dit huisje. Het was zijn huis! Hij had het gevonden. Hij wilde schreeuwen van plezier, maar zijn stem stokte en een onwerkelijke angst maakte zich van hem meester. Wat als het huis was leeggeroofd, afgebrand, gekraakt? Wat als er niets meer was dat van hem was? Wat als hij niet wilde vinden wat er achter die deur verscholen lag? Ogenblikkelijk zaten de zwarte Angsten bovenop hem en tolden om hem heen van vreugde en vraatzucht. Mirko viel op z`n knie-en en hield het blaadje in zijn handen geklemd. Met een uiterste krachtinspanning zette hij zijn angsten van zich af en beet op zijn tanden. Langzaam kwam hij overeind. Vervolgens zette hij zijn schouder tegen de oude houten deur en beukte. Een vlammende pijn schoot omhoog tot aan zijn nek, maar het bracht hem weer bij zijn positieven. Hij beukte nogmaals en nogmaals tegen de deur totdat hij dacht te sterven van de pijn, maar eindelijk brak het hout rond de grendel en vloog de deur open en Mirko naar binnen. Vlug deed hij de deur dicht en hoopte maar dat niemand hem gezien had....

[Uriel]

Moe sleurde hij zichzelf de trap op. Boven aangekomen maakte hij licht door met een tondel een olielamp aan te steken. In het weinige licht dat deze verspreidde keek hij om zich heen. Hij zag een houten vertrek vol opengeslagen boeken en losse vellen papier. Hij wist dat ze hem bekend voor moesten komen, maar het gebrek aan herkenning stak als een dolkstoot in zijn hart. Het bureautje waarvan hij wist dat hij er uren aan had moeten zitten studeren leek op elk ander. De wanorde kwam hem bekend voor. Het was de wanorde van een magister die zich volledig op zijn kunst gestort had.

Hij pakte een van de boeken op en keek op de opengeslagen pagina. Arcane symbolen keken wezenloos terug. Hij kon ze lezen en begrijpen; illusies. Toen hij het boek dichtsloeg en de titel las stond er:
”Maelricks wijze rituelen en hooggeleerde bespiegelingen aangaande de edele kunst ter oproeping van hetgeen gezien wil worden oftewel de aard en werking der illusionaire vaardigheden.”
Was dat de soort magie die hij vroeger bedreven had? Het zou verklaren waarom men hem aansprak met de achternaam “Magnificiusus”. Een artiest en potsenmaker? Was dat wat hij geweest was? Hij voelde zich nu volledig niet in de stemming tot welke grillige bokkesprong dan ook. Een gewicht drukte op zijn hart dat zijn voeten stevig op de houten planken vloer verankerde en zijn gedachten kluisterde aan een diepe duisternis.

Hij legde het boek voorzichtig neer op het bureau, bovenop een stapel vergeeld en verkreukeld papier. Toen draaide hij zich om. Bij de trap zag hij een wapenschild. Zijn familiewapen schoot het door hem heen. Beelden van zijn jeugd verdrongen zich voor zijn geestesoog. Tijdelijk bevrijdt van de dichte mist die zijn verleden voor hem verhulde dansten ze uitbundig en verlustigden in dat moment dat ze bevrijdt werden uit de duistere kerkers van Mirko`s geheugenverlies. Hij zag een kraaiende haan op een gouden veld. Het familiewapen van zijn vader; Dearc adel tot op het bot wist hij zich te herinneren. De familie “Morgenwacht”. Daarnaast, gescheiden van en tegelijkertijd verbonden door een witte balk die het adelijke huwelijk vertegenwoordigde zag hij zijn moeders familiewapen. Het wapenschild van de “Maanrijzen”; een opkomende maan op een nachtzwarte achtergrond. Zijn moeder had haar familie verlaten en had het woud en het kleine koninkrijkje van de Onyx-adel in de Wilde Wouden verlaten om te huwen met een Dearc. Het verlies van contact met haar broers en zussen had haar een neerslachtige vrouw gemaakt. Mirko duizelde van de herinneringen en liet zich op een houten stoel zakken.

Het duurde even voordat hij genoeg kracht verzameld had om zich weer overeind te heisen en naar de deur te lopen die naar de slaapkamer leiden moest. Het rook er vreemd. In de lucht zweefde nog lichtjes een geur van lentebloemen, de geur van een vrouw. Ogenblikkelijk zag Mirko, Danya`s gezicht voor zich. Het meisje met de bruine ogen en bruine krullen. Was ze hier geweest? Bestond ze echt? Mirko duizelde weer van vermoeidheid en van alle nieuwe indrukken. Hij deed een paar stappen richting het bed en liet zich erop vallen. Hij viel ogenblikkelijk in slaap. Temidden van herinneringen dansten de schaduwen voor z`n ogen. Roodogige schaduwen die iedere kans op een rustgevende vreedzame slaap ogenblikkelijk en genadeloos de grond in ramden. Zwetend en mompelend in zijn slaap woelde hij onrustig terwijl hij droomde van zijn ouders, van zijn kindertijd en van Danya, de enige gedachte die enige troost in zich herbergde. Waar was Danya?

[Uriel]

Mirko schrok wakker. Zweet parelde op z`n voorhoofd en vanuit z`n ooghoeken zag hij de roodogige schaduwen wegvluchten. Hij was nog steesd moe, maar minder verdwaasd dan voordat hij in bed kroop. Hij keek om zich heen en zag dat de deur naar z`n werkkamertje openstond. De hele papierwinkel daar lag overhoop alsof er een overval gepleegd was. Toch waren alle ramen en deuren dicht geweest... of toch niet? De voordeur had hij nooit afgesloten.

Vlug stond hij op en liep naar z`n werkkamertje. Hij wreef met beide handen de slaap uit z`n ogen. Z`n handen! Dat zal het geweest zijn. Hij had ze moeten vastbinden voordat hij in slaap viel, anders had hij er geen idee van wat er kon gebeuren. Hij zuchtte en begon moedeloos z`n papieren op te ruimen.

Hij pakte een boek van de grond, maar in plaats van het op z`n plek in een kast te zetten begon hij er in te bladeren. Het ging over de geschiedenis van Raganorck en de rol die magie daarin speelde. Z`n handen stopten en z`n blik gleed over een prent in het boek. Het was een magier waaronder geschreven stond Connacht Isasiah, chaosmagister en schaduwheer.

Mirko sloeg het boek dicht. Schaduwheer. Het woord bleef door z`n gedachten spoken. Connacht Isaiah was volgend de legende de stichter van deze stad geweest. Veel kon Mirko er zich niet van herinneren, maar eindelijk had hij het gevoel een spoor gevonden te hebben. Hij zou de oorsprong van de schaduwen wellicht kunnen vinden in de geschiedenis van Raganorck en wellicht vond hij dan ook een manier om van ze af te komen.

Een verbeten trek kwam om z`n mond. Hij had een doel. Toen keek hij om zich heen. Eerst moest hij deze zooi maar eens opruimen. Wellicht lagen er nog meer belangrijke boeken hier zomaar voor het grijpen. Dan hoefde hij niet eens de Bibliotheek op te zoeken.

[Uriel]

Het had uren geduurd, maar met een tevreden gevoel gleden zijn ogen over de keurig geordende stapel papier en de boeken die netjes in stapeltjes geranschikt op de vloer lagen.

De papieren bleken toets uitslagen en brieven van de school der magisters te zijn, tezamen met achterstallige huur, aanmaningen en uitnodigingen voor optredens op feesten en partijen. Niets waar hij nu iets aan had.

De boeken waren onderverdeeld in algemene studieboeken, boeken over illusionaire magie en boeken die over een veelheid van andere onderwerpen gingen. Hij had behalve de prent van Connacht Isaiah weinig nuttigs meer gevonden. Dat ene boek lag opengeslagen op zijn bureau. Mirko keek weer naar de prent met de schaduwheer en chaosmagister. Hij voelde bijna hoe de getekende man terugkeek en zich in zijn gedachten probeerde te boren. Wie was die man geweest die eeuwen geleden de eerste grondvesten voor deze stad gelegd had en wat had dat met hem te maken? Wat had Connact Isaiah te maken met zijn eigen afkomst en met de schaduwen die hem omringenden?

Mirko schudde zijn hoofd. Als hij meer weten wilde, zou hij de bibliotheek moeten opzoeken; dat of de Toren der Geschiedenis raadplegen, maar om daar binnen te geraken zou alleen lukken met een goed gedefinieerde onderzoeksvraag. Daarvoor had hij nog te weinig concrete aanwijzingen.

Vertwijfeld streek hij zijn kleren glad en liep naar benden. Daar nam hij een oude verschoten mantel van de kapstok en sloeg hem om. Hij legde een hand op de deurkruk en staarde er even naar. Hij moest wel weer de straat op. Ondanks het gevaar dat hij vormde voor zichzelf en zijn omgeving. Zijn handen waren dodelijke wapens geworden die hij niet meer onder controle had. Hij slaakte een zucht, draaide de deurknop, en stapte naar buiten. Hij liet de deur achter zich dicht vallen en stopte vlug zijn handen in zijn zakken. Daar konden ze geen kwaad toch?

((Mirko naar `T Gannon; Een dode))