Raganorck

[Mordicus]

Rustig stapt hij het lege huis binnen en staart in het duister rond.
Perfect! Dit wordt het, vanaf hier...
Dan dwalen zijn gedachten af naar elders en loopt hij in het huis rond en bekijkt hij gronding alle ruimtes.

Nu nog alleen meubels en andere zaken om deze leegte op te vullen...

[Mordicus]

Mordicus bemerkt dat hij niet de enige bewoner is van dit huis, elke ruimte heeft zijn eigen bewoners in de vorm van spinnen en insecten. Hij negeert ze verder, het zal niet lang duren eer ze deze vertrekken hebben verlaten en hem verder met rust laten. Het huis telt twee grote etages en een kleine zolder daarboven, alles ontdaan van enig meubilair of ander teken dat hier ooit iemand heeft gewoond.

De zeer donkere en sobere stijl waarin de woning zich verkeerd is er een die Mordicus meer dan bevalt. Hij glimlacht en verwonderd zich over de perfectheid van dit stulpje. In zijn hoofd is hij al druk bezig met de indeling van de vertrekken. Hij kan zal zien hoe bepaalde ruimtes gevuld zijn met de dingen die hij nodig heeft. Maar eerst zoals hij al eerder had bedacht, iets van meubilair. Om op te zitten en meer.

Er zal hier vast wel een meubelmaker in de buurt zijn, alleen maar even aan diegeen denken en...
Mordicus grijnst. Wat een geweldige stad is dit, geweldig...

[Mordicus]

(-> Eenen Meubel Saack)

Langzaam ziet Mordicus de omtrekken van de grote zitkamer van zijn huis tevoorschijn komen. Hij veegt het zweet achteloos van zijn gezicht af en sluit zijn ogen. In zijn gedachten stuurt hij met verschillende stromen alle verkleinde meubelstukken van zich af en plaatst ze over de gehele begane grond. Dan opent hij zijn ogen weer en recht zijn rug.
Op de grond is hetzelfde teken te zien als die van in de meubelzaak.

Mordicus stapt uit de cirkel en pakt een flesje waarin wat donker paars poeder zit. Hij opent deze en strooit wat in de cirkel die langzaam begint te verdwijnen. Zwaar vermoeid weet hij nog net een luie stoel tot ware grootte terug te brengen alvorens zich daarin te storten en in slaap te vallen.

[Mordicus]

Na een lange rust opent Mordicus zijn ogen en kijkt om zich heen. Alles is nog zoals hij had verwacht. Hij staat op en sluit zijn ogen. In gedachten verplaatst hij alle meubelstukken naar de plaats waar hij ze wil hebben.

Nu nog iets anders...
Mordicus voelt hij het staat gesteld met de energiestromen die zijn huis vullen en voelt een hele sterke negatieve stroming in zijn kelder. Zijn eerste idee om daar een nieuwe cirkel te vormen valt dus af, hij is wel verbaasd, niet eerder heeft hij zo'n stroming meegemaakt.

Dan maar de zolder...
Dat lijkt hem het veiligst op dit moment. Hij zweeft omhoog en via de schaduwen komt hij terecht op zolder. De ruimte is groot en goed genoeg. Uit een zakje aan zijn riem haalt Mordicus wat zwarte poeder en begint met ingewikkelde patronen een rituele cirkel te vormeren. Overal waar hij de poeder op de grond laat vallen en hij een incantatie doet lijkt het poeder zwarter als de donkerte die er al is, lijkt het wel het laatste beetje licht op te slokken. Mordicus gaat onverstoorbaar verder en berust zich in het feit dat dit wel een etmaal zal gaan duren.

[Mordicus]

Een schijnbaar eindeloos durend etmaal is voorbij gegaan als Mordicus stopt met zijn werkzaamheden. Zonder te stoppen is hij rustig verder gegaan met het plaatsen van deze cirkel. Voorzichtig gaat hij zitten en blaast langzaam zijn adem uit, hij kan voelen hoe zijn lichaam weer schreeuwt om rust, een lichaam wat hem steeds meer en al veel te lang in de weg zit.

Hij strekt en rekt al zijn spieren en kijkt geen enkel ogenblik naar zijn creatie, dat is ook niet nodig, in zijn hoofd kan hij hem zien en heeft hij hem al van binnen en buiten uitvoerig bekeken en geod gekeurd.

'Dit is de beste in vele vele jaren', bedankt hij zich tevreden.
Misschien dat de omgeving er ook aan mee heeft gedragen of het kan zijn vanwege zijn hernieuwde geestdrift, het feit dat er hier ergens een taak voor hem ligt. Ergens ja...

Hij hijst zichzelf omhoog en strompelt langzaam de trap af. Op het moment heeft hij niet de kracht om zichzelf door de schaduwen heen te bewegen. Met verhoogde irritatie merkt hij hoe zijn lichaam protesteert als hij naar beneden beweegt.
Gelukkig voor hem is zijn bed niet ver en laat hij zich daar op vallen, om daarna in een diepe slaap te vervallen.

[Tlomas Tlodas]

Tlomas waggelt langs het huis. Verschrikt kijkt hij op, het ziet er anders uit dan anders. Niet zo heel veel anders, maar toch, anders. In het donker kan Tlomas niet naar binnenkijken, al doet hij heel erg zijn best, maar toch valt hem blijkbaar iets op.

Voorzichtig schuifelt hij om het huis heen om aanwijzingen te vinden, ondertussen in zich zelf mompelend.
"Het hluis is veranderd. Hloe kan het hluis verandelen? Het is leeg, het hoolt leeg te zijn. Andlers is het niet meer het lege hluis! Zou het...? Ja, het hluis moet weer tot leven geklomen zijn. De oude dluistele kracht wlaat er weer rond! Nlou doet het hluis zich voor als een gewloon huis, om onschuldigen te vangen. Maal Tlomas laat zich niet vlan de wijs blengen. Tlomas wleet van het kwaad. Ha!"

Hij geeft een harde trap tegen de muur.

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Galliminus]

Manon had die nacht door het Duistere District gedwaald..De honger die in haar maag brandde maakte haar instincten scherp.. Overal kwamen de geuren van het levenselixer haar tegemoet. Er waren momenten dat ze het geklop van harten hoorde als zij langs iemand liep,..ze hoorde hoe het heerlijke bloed met kracht hun lichamen in werd gepompt. Een enkel keer beet ze op haar lip om de honger te bedwingen,..de smaak van haar eigen bloed haalde haar uit de roes en kwam ze tot het inzicht dat er teveel getuigen zouden zijn als ze toe zou slaan.
Op een zeker moment zag zij een man rondzwerven door het doolhof van straatjes en steegjes. Een enkele keer raakte zij hem bijna kwijt doordat de straten veranderde....De levenden zagen de straten en huizen niet veranderen,...ze zagen enkel dat er iets veranderd was wanneer het al gebeurt was. Ze leefde al lang in Raganorck maar nog steeds was ze er niet aan gewend om de straten te zien buigen, steen werd zand en huizen vervaagden.. Vaak moest zij haar zicht aanpassen en soms liep zij bijna tegen muren op die er voorheen niet waren..
De man was waarschijnlijk geen burger van de stad..Het was duidelijk dat hij verdwaald was...Het ideale slachtoffer. De man in dure handelaarskledij was een baken in dit District,...het was zeker geen verstandig man om zoveel goud te dragen in direct zicht van iedere kelensnijder in het District. Op een gegeven moment maakte de man de fatale fout om een compleet duistere steeg in te lopen..Dat was het moment dat Manon hem benaderde. Zij besprong hem van achteren en sloeg haar klauwen om zijn neus en mond om zijn schreeuwen te dempen. De kracht die haar honger naar boven bracht was teveel voor de man. Ze kneep hard, te hard...en een ziekelijk geluid was te horen toen de onderkaak van de man brak door de ijzig harde greep van Manon. Bloed sijpelde langs haar hand,...de geur bracht haar in extase..Ze wierp haar gezicht in zijn nek en liet haar tanden door het tedere vlees zakken,..ze begon te drinken en stopte niet voordat de man ophield met zijn triviale gespartel...Ze likte over de twee kleine wondjes in zijn nek en de gaatjes genazen. Ze liet de man vallen en knielde naast hem om haar met bloed besmeurde gezicht af te vegen met zijn dure gewaden. Ze kwam weer tot haarzelf en om de voeding op een roofoverval te laten lijken verwijderde zij zijn goud en geldbuidel...Niet dat ze het nodig had maar het zou kraakhelder zijn voor eventuele stadswachten die de man zouden vinden...enkel een van de vele slachtoffers uit het Duistere District...Ze stond op en maakte zich klaar om een schuilplaats te zoeken voor de dag...Ze liep de steeg uit en botste bijna tegen een man op die voor de deur van een huis stond,...ze keek nog een keer om toen ze voorbij liep....'Deze man had zij al eerder gezien op een nacht van de jacht',..vreemd..normaal gezien komt zij maar zelden iemand tegen tijdens of na de jacht....nu voor de tweede keer deze man...

Bloederige Manon, de Gesel van Drübeck

(Manon van Drübeck => ??????? )

Edited by: Galliminus at: 10/8/02 1:44:28 pm

[Tlomas Tlodas]

Tlomas schrok en keek om. Had het de macht in het huis hem beslopen? Was het gekomen om wraak te nemen? Nee, gelukkig niet. Het was maar een mens, of in ieder geval iets dat daarop leek. Had hij deze persoon al niet al eens eerder ontmoet? Was zij niet degenene die niet bang was van het maanlicht, en die zo snel kon lopen?

"Kijk uit voor het hluis", mompelt hij tegen Manon als hij van de schrik bekomen is. "Het is velandert, het leeft! Het zlijn de kleine tekens die er op wijzen. Kleine tekens! Maal Tlomas tlapt er niet op in. Hij zal het huis niet binnen gaan, Tlomas klan zijn nieuwslierigheid bewdwingen! Jaja. Want het huis is gevaallijk, altijd al. Daalom was het leeg. Het lege huis. Het was al leeg voordat het leefde. En ook gevaallijk. Echt waar!". Hij kijkt nog eens naar Manon. "Maal dat zal jij ook wel weten. Dat het huis leeg was. En gevallijk. Maar Tlomas glaat er niet naar binnen, Tlomas is niet gek!"

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Galliminus]

Manon hoorde zijn woorden maar half...even irriteerde zij haarzelf zo mateloos dat ze wilde omdraaien en met een simpele beweging van de pols zijn tere stervelijke nek wilde breken,...maar het was de moeite niet...misschien de volgende keer. Ze dacht na en realiseerde dat ze de dwaas gezien had toen ze in aanraking kwam met die ondode die zelfmoord pleegde....'Misschien had die ame ziel daadwerkelijk naar zijn verhalen geluistert', dacht ze en liep door met een sardonische glimlach op haar gelaat. De straathoek omgekomen verhulde zij haar in de schaduwen en duisternis van de steegjes,..ze verdween uit het zicht.

Bloederige Manon, de Gesel van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 10/10/02 11:03:16 am

[Mordicus]

Mordicus wordt wakker, iets heeft hem alarmeert. Hij grijnst, het is het geheime baken wat hij voor het huis heeft geschapen. Hij kan niet precies achterhalen wat er gebeurd is, maar iets of eerder iemand heeft het huis aangeraakt.

Hij hoort nu ook een stem, die van een man. Als Mordicus met een snelle pas naar het raam toe gaat en naar buiten kijkt ziet hij nog net iets verdwijnen in de duisternis. Hij is net te laat om te kunnen zien wie of wat het is.

Hij sluit zijn ogen en opent ze weer. Nu ziet hij de levensenergie stromen duidelijk voor zich. Die van degeen die net verdwenen is vreemd, zeer vreemd. Ook kan hij zien dat er nog iemand is, de man die net sprak waarschijnlijk en die dwaas staat nog bij het huis. Mordicus grijnst, een stel grijze tanden ontblotend. Genoeg uitgerust laat hij zich door de schaduwen naar beneden glijden en komt op de begane grond terecht, daar aangekomen loopt hij naar de deur en opent deze.

Onderwijl een masker makend, wat hem weer de nodige pijn en ongemak bezorgd, kijkt hij om de hoek om de 'indringer' te bekijken.
"Een goedendag waarde man!"
Hij glimlacht terwijl een duizend spelden zijn mondhoeken pijnigen.

[Tlomas Tlodas]

Tlomas shcrikt als hij plotseling de deur open ziet gaan. Wat wil het huis van hem? Hij zal niet naar binnen gaan, hem zal het niet krijgen. Dan ziet hij iemand in de deur opening verschijnen. Tlomas bestudeert de man, en komt tot de conclusie dat het een persoon is en geen waanbeeld wat het huis hem voorschotelt.

"Gl..Gloededag, meneel.", Tlomas glimlacht, maar al snel verschijnt er weer een bezorgde. "K..kijk uit voor het hluis. Dit hluis! Het is gevaarlijk, heel erg gevaarlijk. Zij hoe het glijnst en lacht, hoe het wacht to thet u kan veschleulen! Tlomas heeft het zien gebleuren, o ja, zo vaak. Het lege huis is gevlaalijk, daarom is het leeg."

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Mordicus]

Mordicus neemt de dwaas die voor hem staat te brabbelen kalmpjes op. Hij geeft hem een heel interessant idee voor het huis, maar op dit moment heeft hij andere prioriteiten. Hij weet niet precies waarom, maar toch weet deze stadsgek hem de aandacht te trekken. Misschien door de eenzaamheid of gewoon voor afleiding?

"Waar heeft U het over beste man? Wat is er met dit huis?"
Mordicus glimlacht vriendelijk, vervloekt gelijk de camouflage, en stapt rustig naar buiten.

[Tlomas Tlodas]

((OOC: sorry dat het zo lang duurde, ik had het druk. En nog iets: wil je dat er echt iets is met het huis, of dat Tlomas alleen uit zijn nek zit te kleppen? Mij maak thet niets uit en het is jouw huis, daarom vraag ik maar even...))

Tlomas is helemaal in zijn element als iemand hem naar raadselachtige dingen in de stad vraagt. Werkelijkheid en verbeelding lopen in zijn verhalen nog wel eens door elkaar, maar dat deert hem niet.

"Het hluis, hlet is gevaarlijk. Hlet leeft! Hoolt u niet het knassen van stleen op stleen, zijn gehuil? Het hleeft hlonger! Hlet eet mensen die naal binnen gaan, en dlie komen nooit meer telug. Noooit mleer", beklemtoont Tlomas. "Dlaarom is het hluis gevaarlijk. Maar Tlomas zal niet naar binne gaan, Tlomas weet dat het huis gevaarlijk is. Blent u ooit naar binnen gegaan en nooit meer telug gekomen?", vraagt hij tenslotte nieuwsgierig.

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

Edited by: Tlomas Tlodas at: 10/23/02 1:31:34 pm

[Mordicus]

(((OOC: geeft nix, kan gebeuren. Ik wil dit huis nog wat langer houden, maar iets van een poltergeistje ofzo sla ik nooit af )))

Mordicus kijkt met verhoogde interesse naar de dwaas die voor hem iets staat te ratelen of zijn huis. Het lijkt erop dat hij alleen maar onzin praat, maar toch zou het hem niet verbazen als er een kern van waarheid in zou zitten.

"Ik weet niet precies waar u het heeft beste man, maar uw verhaal klinkt erg interessant"
Mordicus glimlacht vriendelijk, de ijzige pijn eronder wederom negerend.

"Kunt u mij er niet meer over vertellen? Ik heb met mijn eigen huis geen problemen, kijk maar"
Hij stapt zijn huis uit en weer in, om er daarna weer uit te stappen. Eigenlijk een verspilling van tijd en moeite, maar het is heel erg lang geleden dat hij zich op deze manier heeft vermaakt, of zich zowiezo heeft vermaakt.

Zijn glimlach glijdt van de immense pijnen langzaam van zijn gezicht en hij kijkt de dwaas rustig aan.

[Tlomas Tlodas]

((OOC: Goed.))

Tlomas glimlacht en knikt

"Natluulijk is het intlessant. Mensen zijn nieuwslierig, daarom is het hluis zo gevaalijk. Ik heb het zelf gezien...jaaa, zelf gezien, met mijn eigen ogen. Jlaaren geleden, maar Tlomas heeft het wel zelf gezien. Er was een vlouw die langs het huis liep, en jonge vlouw. Zij hoolde geluiden. Ik hoorde ook geluiden, maar Tlomas weet dat het hluis gevaalijk is. Daarom zei ik tegen de vlouw: 'het hluis is gevaallijk'. Maar de vlouw luisterde niet. Stlomme vlouw. Ze ging toch naal binnen, ze was veel te nieuwslierig. Mensen zijn te nieuwslierig. Tlomas hoolde meer geluiden, en daalna was het stil. Maal de vlouw heeft Tlomas nooit meer gezien. Hoewel ik lang gewacht heb. Waalom niet? Tlomas kan lang wachten. Daalom is het hluis gevaallijk. Je glaat naal binnen, en het hluis eet je op."

Hij boog zich naar Mordicus toe met een ondeugende grijns: "En het was nog een mlooie vlouw ook."

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid