Raganorck

[Anoniem]

Het bleken lange dagen geweest te zijn,lange muffe dagen..als er niemand is tel je de minuten,tel je de uren en tel je de dagen..maar de tel was hij uiteindelijk kwijtgeraakt.Marvin keek naar buiten en kon niet meer achterhalen welk seizoen het nu was..Was het zomer?want als de zon scheen was het snikkend heet.Was het herfst?nauwelijks bladeren,enkel daar onder je voeten leek er nog iets te liggen dat daar op trok.Winter?het kon immers ook koud zijn..En terwijl Marvin op zo'n manier zat te denken bemerkte hij dat 'ie gewoon genoeg van z'n eigen kreeg,en dat 'ie wel zou willen doodvallen als hij zo zou voortdoen.(wat zou je zelf?)

Hij liep naar het bestofte venster en veegde met zijn mouw een propere plek op het dikke glas.Zo te zien leek het op het moment goed weer te zijn,dus besloot hij maar om naar buiten te gaan.Zijn vrouw en kinderen waren immers ook weg voor een paar dagen.Zij waren kruiden gaan halen in het woud aan de andere kant van de stad,daar waar zij meer naar beneden toe liep en de huizen meer verspreidden.Hij had met hen meegelopen tot aan de poort aan de andere kant van Gannon,maar niet verder dan dat.Ze zouden binnenkort terug zijn..god,wat waren dat lange dagen geweest.

Marvin liep de straat op en sloot de deur,hij veronderstelde immers dat er toch geen volk zou komen,het waren al kalme tijden geweest.
Hij liep door de onvermijdbare plassen van gisterenavond en ging richting de stadswallen.Het was hem steeds aangenaam geweest zittend op de wallen naar de horizon van de wouden te kijken terwijl de dag voorbij ging..liggend op de stenen te liggen en te luisteren naar de geluiden van kramers op de straten,rollende karren,loslopende beesten, te luisteren naar ganzenhoedsters met voor hen hun kwakelende ganzen,en aan de andere kant van de muur te luisteren naar de wiegende bomen,de vogels en alle andere wezens van het woud.En dat was nu ook precies wat hij vandaag voor de rest van de dag ging doen.

marvin inoran

(Marvin,Stadswallen,Waarachtig dagen...)

[Eduward Eyckenbladt]

Na een lange tocht door de straten had hij eindelijk het Kruideke gevonden, maar tot zijn ontsteltenis hing het bordje gesloten voor de deur. Uitgeput ging hij tegen de deur zitten, uit gewoonte betaste hij het zakje dat aan zijn riem hing. Leeg!? Nee! Er is nog een klein plukje van de kruiden over! Hij haalde het zakje van zijn riem en keerde het binnenste buiten. Er viel een miniem stukje geelgroene kruiden uit, het was tot een balletje gerold in het zakje en waarschijnlijk blijven steken in een van de hoeken. Hij pakte het balletje en drukte het plat, daarna stopte hij het in zijn mond. Vrijwel onmiddelijk voelde hij zijn energie aansterken, maar wist hij ook dat dit beetje niet eens genoeg zou zijn om thuis te komen.
Wat moet ik nu toch doen, ik kan hier niet blijven zitten, ik zou dood zijn voordat de avond om is, zij het niet door het gebrek aan mijn kruiden dan wel door een of andere dief. Ergens in zijn hoofd begon een idee te ontstaan; wat als hij nu eens een ruitje stuk sloeg en dan zelf de kruiden pakte? Er was toch niemand in de buurt, en niemand zou er schade van hebben. Marvin had zelf gezegd dat niemand anders het kruid gebruikte, dus alleen hij zou er later problemen me kunnen krijgen. Maar de gedachte dat hij er problemen me zou kunnen krijgen werd al snel verdrongen door de lust naar het kruid.
Als ik het snel doe dan heb ik het kruid voordat het beetje in m'n mond is uitgewerkt. Even kijken, ah een steen die kan ik wel gebruiken. Hij pakte de steen op en stond op, hij bekeek zijn opties; het grote raam zal te veel lawaai op leveren, ik kan beter het zijraampje proberen. Hij liep de hoek om en tikte het ruitje in zonder al te veel lawaai te veroorzaken. Toen kroop hij door het kleine raampje naar binnen. Hij keek om zich heen en liep regelrecht op de kast af waar hij Marvin het kruid uit had zien halen.
Het was een klein vierkant flesje dat hij zocht, maar daar waren er zoveel van! Hij pakte een flesje en las 'Paardenbloemen extract'. Nee dat was het niet en hij zette het flesje weer weg. Een volgend flesje, 'Gemalen helmgras', ook niet.
Zo ging het een tijdje door totdat hij voelde hoe zijn energie weer begon te verminderen, op dat moment begon hij in paniek te raken en smeet hij het ene flesje na de andere op de grond. Na de halve kast leeg te hebben gehaald herinnerde hij zich dat Marvin het flesje altijd van de bovenste plank haalde. Hij pakte een krukje om op te staan en keek weer de kast in. Dit was makkelijker hier stonden minder flesjes; en zo begon hij weer aan zijn vernielzuchtige zoektocht. Er stonden nog maar tien flesjes op de plank en maar een ervan was vierkant; hij pakte het flesje en las tot zijn opluchting 'Bingelkruid, Pas op Giftig!'.
Hij opende het flesje en pakte het zakje dat weer aan zijn riem hing. Hij keerde het flesje om boven het zakje en zorgde dat er geen enkel stukje achterbleef in het flesje. Daarna gooide hij het flesje achteloos over zijn schouder, pakte een grote pluk van het kruid en stopte het in zijn mond. Genietend van de bittere smaak en de energie die het kruid hem leverde liep hij weer naar het raam en klom weer naar buiten. Hij liep een paar keer een steegje in en ging toen op een ton zitten die buiten stond. De zon bescheen nog net zijn gezicht en hij bleef zo soesend in de zon zitten.

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 3/4/03 11:42:54 am

[Eduward Eyckenbladt]

Na een tijdje te hebben gezeten besloot hij dat het zo wel genoeg was. Hij had zijn hele leven verprutst met het kopiëren van teksten, niet dat hij het schrijven niet plezierig vond. Nee, dat was het niet, maar wat had hij nu eigenlijk berijkt. Het enige dat hij kon bedenken was dat hij een verslaving aan het Bingelkruid had opgelopen in zijn strijd om maar wakker te blijven. Sinds hij in de stad was komen wonen had hij nog geen fatsoenlijke nachtrust gehad. De eerste paar jaren had hij afschuwlijke nachtmerries gehad. Onderandere over een smidse die in lichterlaaie had gestaan. Ook had hij keer op keer koelbloedige moorden moeten zien en elke keer kon hij niets doen want het was maar een droom.
De laatste keer dat hij geslapen had, had hij een droom gehad over een edelman die door een jongen werd neergeschoten met een giftige pijl. Hij had gezien hoe de bedienden hadden toegekeken hoe de man gestorven was. Ook had hij de pijn gevoeld die de man voelde en dat was haast onverdragelijk geweest.
En de dromen waren niet zo erg als het alleen maar dromen waren, maar hij kon elk detail tot in de nauwkeurigheid herrinneren.
Het enige wat hij kon doen tegen deze vreselijke dromen was wakkerblijven. Hij had een heel arsenaal aan kruiden geprobeerd maar het had hem geen steek vooruit geholpen, want na een paar nachten werd het effect van die kruiden minder en viel hij uiteindelijk in een slaap die meestal driedagen achterelkaar duurde.
Toen hij de waanzin nabij was geweest had hij een perkament onder zijn ogen gekregen waarin de geheimzinnige werking van het Bingelkruid werd behandelt. Hieruit had hij geleerd dat het kruid, hoewel zeer giftig, gebruikt kon worden om de slaap voor altijd te verdrijven.
De eerste keer dat hij een beetje had geprobeert was hij dagenlang ziek geweest, maar hij had doorgezet en zijn lichaam had zich aangepast aan het gif. Zelfs zo ver dat het nu niet meer zonder kon. Hij moest om de twee uur een klein plukje nemen anders kreeg hij zware ontwennings verschijnselen. Dit had hem ook tot de actie van vanavond gedwongen.
Hij stond op en liep terug, hij haalde zijn geldbuidel onder zijn kleren vandaan en een stukje houtkool en perkament. Eenmaal aangekomen bij het winkeltje leunde hij tegen de muur en begon hij te schrijven:
Marvin het spijt me voor de rotzooi die ik achter heb gelaten maar ik moest gewoon het kruid hebben. Ik hoop dat deze som geld de schade vergoed.
Daarna pakte hij vijf goudstukken en twee zilverstukken uit zijn geldbuiden en vouwde hij ze in het briefje. Hij had nog net genoeg over om zichzelf te onderhouden tot hij zijn volgende loon kreeg. Hij schoof het briefje onder de deur door en liep haastig weg om zijn daden weg te drinken.

Eduward>>de Taverne>>Terugkomst v/d Strijd.

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 3/6/03 2:15:46 pm

[Leana Terived]

Leana uit de Taveerne, gastenverblijven een klein kamertje...

Leana probeerde de deur van 't Kruideke open te maken. Het lukte niet. Verslagen bleef ze staan en probeerde het nog een keer. De deur gaf geen centimeter mee.
"Arg! Dat moet mij weer overkomen! En net nu ik het zo hard nodig heb."
Leana leunde tegen de deur. Ze wachtte eventjes en begon toen op de deur te bonken.
"Hallo?! Hallo?! Iemand hier? Ik moet naar binnen!"
Toen ze merkte dat iedereen naar haar keek, hield ze snel op. Ze probeerde het winkeltje binnen te kijken.
"O help! Wat een verlaten boel. Ik zoek wel een andere winkel waar je parfum kan kopen..."
Leana slenterde weg en besloot om naar haar kamer te gaan om te kijken wat ze eigenlijk voor een spullen had.

Leana naar de kamer van Melante.

Edited by: Leana Terived at: 3/24/03 4:41:57 pm

[Anoniem]

(marvin van de taveerne_terugkomst van de strijd)

Hij kwam aan vanuit Gannon,liep de straat over,en haalde ondertussen de sleutel van de voordeur uit zijn zak.Hij opende de deur...*nog niets aan de hand*,de entrée was voor hem zo gewoon geworden dat hij nauwelijks nog ergens op lette.Marvin gooide de zak in een hoek van de winkel neer en richtte toen zijn hoofd.Waarna het natuurlijk tot hem doordring dat dit niet meer op de winkel leek die hij had ontworpen....enfin,als hij het toch goed herinnerde.Nee,dit was het niet...

Hij liep verward het huis door en vond uiteindelijk in de woonkamer achter de winkel een ingeslagen ruit.De vent,of vrouw,die hier dus was geweest was blijkbaar geen slotenmaker of stratenveger...Alhoewel hij de laatste misschien wel kon gebruiken,of ten minste zijn borstel.Nog even daarna vond hij een briefje..alsof het onder de deur was geschoven..en nog ergens anders een buidel met een goede inhoud.Hij bukte zich om het op te rapen en leesde de inhoud ervan..."Oh god..Eduward toch,daarmee waart ge zo vreemd in de taverne!'k Had kunnen weten dat dit ooit me u moest gebeuren...volgende keer neem je gewoon iets meer mee,ofwel zorg je dat je het gewoon zelf weet te vinden!Allé,tenminste heb ik toch nog iets hier."Waarbij hij de buidel omhoog wierp en op de toonbank gooide.

"Ongelofelijk toch..."kwam er uiteindelijk nog uit terwijl hij met een diepe zucht rondkeek in de kamer en de bezem pakte,alles bijeen veegde en de dingen die nog bruikbaar waren terugzette zodat het er toch nog ietwat normaal uitzag hier.Hij had wel vaker zoiets meegemaakt dat hij er eenmaal wel aan wende en er op die momenten een gewoonte van maakte om het terug in orde te brengen..zo'n ramp was het nu ook weer niet....

Hij ging in de zetel liggen in de woonkamer en viel uiteindelijk in slaap door de inspanningen in de taveerne...

marvin inoran

Edited by: Faranyell at: 3/27/03 6:12:00 pm

[Anoniem]

....Waarschijnlijk had hij lang genoeg geslapen toen hij geklop op de deur hoorde..Er hing nog wel een waas van wallen rond zijn ogen,maar tenminste waren die niet meer zo zwaar als de uren voor hij in slaap viel.Vermoeid wreef hij de slaap weg uit zijn ogen en ging om de deur te open..

Hij had wel verwacht dat dit zijn vrouw en kinderen waren..hij had ze wel verwacht.Waarschijnlijk had Nara nu ook al meteen gezien dat de winkel er niet meer zo uitzag zoals de dag dat ze vertrokken was,ze was wel degelijk iets opmerkelijker dan hem.heel veel meer.Maar ja..wat deed het ertoe.Hij was blij zijn gezin terug te zien na die enkele dagen..Het deed hem goed na deze dagen vol vermoeidheid..vol uitputtingen.

marvin inoran.

[Lunea]

Lunea strompelde achter Mirko aan, soms strompelde Mirko achter haar aan.. ze dwaalden door de straten. Lunea had niets beters te doen.. het knagende gevoel dat ze wat kwijt was bleef, maar ze voelde niet de drang om te gaan zoekne naar wat ze kwijt was. Ze schoof het op Arnmack. Die was ze kwijt.... en ze miste hem niet.

De laag modder en bloed die zich vast had gekoekt op haar huid en haar begon te jeuken en stelde Lunea`s geduld op de proef. De schilfers uit haar haar dwarrelden om haar hoofd heen. Een bal van agressie had zich gevormd en werd steeds groter naarmate de dag vorderde. Waar was iedereen? waarom werden ze zomaar in de steek gelaten. Al dat werk, al dat vechten tegen de spinelfen en niet eens een dankjewel.

Vaag herinnerde ze zich Arn en de veldslag en de tijd na de veldslag, maar het was alsof ze naar een slecht verteld verhaal luisterde, gestript van alle emotie was het niet meer dan een factuele opsomming van gebeurtenissen. Zelfs van haar gesprek met de goden was ze niet onder de indruk en zodra ze zichzelf afvroeg wat de reden daarvan zou kunnen zijn, boeide die vraag haar niet genoeg om er werk van te maken. dus slenterde ze achter Mirko aan, op zoek naar zijn geheugen met de geheime hoop iets tegen te komen wat ze kennis kon laten maken met haar bijl.

[Uriel]

Mirko dwaalde door het Duistere district. Soms leek het alsof hij iets herkende, dan dribbelde hij er voorzichtig op af, maar dichter bij gekomen kon hij het niet plaatsen en bleef dat bord boven die winkel niet meer dan dat en was die ingang van dat steegje slechts een zoveelste waanvoorstelling van iets wat bekend leek. Als er een andere mogelijkheid was geweest dan zou hij de hoop al lang hebben opgegeven, maar die mogelijkheid was er niet. Het leek wel alsof de stad zelf een gemeen spel speelde met de beide zwervers. De straten leken op elkaar uit te komen zonder logisch patroon en zonder ergens heen te gaan. Hij wist dat hij hier ergens een huis had, een deur die naar een schatkamer aan herinneringen zou leiden, maar hij wist niet welke deur. Waarschijnlijk zou hij hem niet eens herkennen als hij er met zijn neus boven op stond. Moedeloos sjokte hij voort, wanhopig op zoek naar iets wat hem bekend voorkwam, totdat hij boven de geur van rottend vlees en drek een kruidenlucht rook die hem herinnerde aan ... iemand... een gezicht... nee, Mirko schudde zijn hoofd. Hij kon er geen beeld mee vormen. Het bleef alweer bij die vage zweem van iets bekends zonder werkelijk tastbaar te worden en moedeloos haalde hij zijn schouders op en dwaalde verder...

[Lunea]

Het uithangbord bungelde piepend boven de deur. De kleuren leken te schreeuwen naar de grijze wereld van het duistere district. Lunea kon de letters niet lezen, de taal van Raganorck had bijna twee keer zoveel letter als de runen van het orks, maar gelukkig stond er een afbeelding op het bord waaruit bleek welk beroep er beoefend werd. Bovendien kende ze Marvin Inoran. Een gezicht uit de herberg die eerder Mirko had behandeld... misschien kon ze daar hulp vinden of in elk geval een maal en een kom warm water.

Ze bleef staan, leek even te twijfelen, maar klopte toen op de houten deur. Het bordje met het woord `gesloten` erop betekende niets voor haar.

[Anoniem]

Doorheen de vuile kleine ramen bovenin de deur kon Marvin niet zien wie er op de deur klopte,...maar wat kon hem dat schelen?!Misschien was het een klant,misschien ook niet,maarre..wat voor iets kon hij (of zij,maar daar dacht die niet direct bij na) in de zin hebben?

Hij stond op vanuit de geimproviseerde zetel,gemaakt uit enkele,welke volgepropt waren met veren en lappen,kussens en dekens.Kisten waren te hard,zo dacht hij...

Hij liep doorheen de winkel en opende de deur.De sleutel had hij niet nodig,want de deur was toch nog open.

Het gezicht dat Marvin enkele luttele seconden later zag leek hij te herkennen.Maar toch moeilijk..Onder het vreemde,niet menselijke gezicht,bedekt met kleverig bloed en modder,leek hij toch iets te herkennen.De wapenuitrusting die ze (nog) droeg,de enigszings rood-lijkende haren...Het litteken.
Ja...dit leek hem...bekend.Heel bekend..de taverne.Inderdaad,de laatste keer dat Marvin daar was had hij dit gezicht gezien..weliswaar properder,en kende daarbij nog niet eens de naam..

"Euhhh,kom maar binnen..en als dat je vriend is kan die er ook bij."

marvin inoran

[Lunea]

De blik die Marvin over Lunea liet gaan deed haar de moed in de schoenen zinken. Ze las in zijn blik dat ze er nog beroerder uitzagen dan ze gedacht had. Maar hij deed de deur wat verder open en nodigde ze uit in zijn winkeltje. Lunea wierp een blik over haar schouder naar Mirko.

[Uriel]

Mirko keek opgelucht. Lunea leek iets herkend te hebben. Althans ze klopte ergens aan en er werd opengedaan. De man die de deur had geopend kwam hem bekend voor... maar geen naam, gaan naam die bij het gezicht paste. Hij keek naar het uithangbord... `t Kruideke... een passende naam voor een winkel zo volgestouwd met kruiden. De geuren deden hem terugdenken aan de eindeloze lessen kruidenleer van een magister met warrig grijs haar en groene grasvlekken op zijn witte gewaad. Mirko liep achter Lunea aan naar binnen. Hij hield zich op de achtergrond. Het zou beter zijn als Lunea het woord voerde. Hij zou enkel meer vraagtekens oproepen...

[Anoniem]

De man in de vuile kleding kwam hem al evenmin direct bekend,maar toch ook weer wel bekend voor..Het zou hem zodadelijk wel binnenvallen.

"Welleuh.." Marvin draaide eens rond met zijn ogen en zuchtte "...Aangezien ik jullie op één of andere manier toch ken neem ik aan dat een..*uhumh*..bad wel goed zou doen." Hij bekeek de man die het laatst was binnengekomen nog eens van teen tot top en zuchtte weermaals.
Marvin richtte zich naar de trap en riep zijn vrouw."Maak het bad eens klaar,als je wil,ze kunnen het wel gebruiken." Zei hij met een meesprekende blik tegen haar.
"'t Zijn..vrienden."

Marvin Inoran

Edited by: Faranyell at: 5/27/03 5:52:40 pm

[Lunea]

`Mirko is zijn geheugen kwijt.` Ze plofte de zin eruit en zelf op een stoelachtig iets gemaakt van kussens dat er erg comfortabel uitzag. Het huisje van de kruidenier was knus en rook naar het woud op een zonnige droge dag. Aan de balken bungelden diverse bossen kruiden, sommigen herkende ze als bloedstelpers of wondendichters. en ook zag ze het kauwkruid dat haar moeder soms gebruikte tegen hoofdpijn. Maar het gros was haar totaal onbekend, zeker in gedroogde vorm. Zou er iets tussen hangen dat Mirko kon helpen?

[Anoniem]

"Mirko?! Is dat...?"Hij keek eens naar hem. "Ah zo,'t is daar dat ik hem ergens van ken.Mirko,jaja.."
Marvin zag de zoekende blik van de vrouw die met hem was.Neergeploft op de kussens,kijkend naar het plafond waar de drogende kruiden hingen."Als je iets nodig hebt waarvan je weet dat het je kan helpen,pak je het maar.Er is genoeg,we zijn overlaatst nog nieuwe gaan halen dus..."

Marvin stond voor de vrouw en keek naar buiten waar het weer was begonnen met regenen.De regen sloeg af en toe samen met de wind die door de smalle straten dwaalde tegen het raam waardoor het een ketsend geluid afliet.
Hij wist dat zij,samen met Mirko naar de strijd was gegaan,de strijd tegen Valiant's broer..hij wou haar nu niet lastig vallen met de vraag wat er was gebeurd.Nieuwsgierig was hij wel,en aangezien deze twee terug waren,gehavend als..ja,als hij wist niet wat,moest er toch wel het een en 't ander gebeurd zijn.
"Ik ken je naam nog niet strijdster."

Marvin Inoran