Raganorck

[Galliminus]

Valiant kijkt Torgal aan en buigt voorover om zijn hand op de schouder van zijn broer te leggen...Hij knijpt zachtjes in de schouder en een vage glimlach verschijnt op zijn gelaat..

"Inderdaad Tor," Valiant had hem geen Tor meer genoemd sinds zijn broer nog een opgeschoten knaapje was, " Medarion zal Ravon geen haar krenken,....Hij heeft hem nodig om de wil van het onheilige creatuur voort te zetten wat ons kleine broertje in haar macht heeft....Ik weet maar weinig van die entiteit...maar uit Vaders woorden kon ik enkel opmaken dat zij een soort van Godin moest zijn,..een Half-Godin op zijn minst,..ze is verbonden met de Spinnen-Wezens die de Wilde Wouden al zo lang teisteren.... Ik denk dat het onze redding kan zijn dat we van de vloek weten,..wat onze voorouders ontgaan is waarschijnlijk....Wij zullen de eerste zijn die de kans zullen hebben om deze spiegel te breken...Ik weet niet hoe we dit teweeg moeten gaan brengen....Het liefst zou ik het doen zonder het leven van Medje te nemen,...hij blijft immers familie...Maar vertel me,..wat weet jij...wat vertelde Medje,..en belangrijker..Wat is er in naam van de Ene allemaal gebeurt deze dag...Ik heb slechts flarden van gebeurtenissen,...de grote lijnen....ieder detail kan nu van levensbelang zijn om het geslacht Kraakwater te ontdoen van deze vloek...............En Tor,....zoals ik je de afgelopen dagen gezien heb...Je weet niet hoe trots ik ben op je,....Vader zou eveneens trots zijn op je...om van Moeder maar te zwijgen...die had ons waarschijnlijk 3 draaien om onze oren gegeven en Medje aan zijn haren naar huis gesleurd en hem voorgoed ontdaan van die feeks......."

Valiant Kraakwater; De Waard

Edited by: Galliminus at: 8/27/02 2:39:40 pm

[ckeetel]

Een glimlach breekt door op het gezicht van Torgal bij de herinnering aan Moeder met haar inzichtelijke opvoedkundige terechtwijzingen. "Dat zou ze inderdaad..." de botenbouwer kijkt zijn broer aan. "Ze had een zesde zintuig voor die dingen."

Dan verschuiven zijn gedachten naar de Taveerne en alles wat er is gebeurd erin en daarbuiten. "Het is geen schoon verhaal broer, maar gelukkig heeft de confrontatie met Medarion geen dodelijke slachtoffers geëist, niet zoals voor bij de stadswallen...al die soldaten...ik kan je 't alleen maar vanuit mijn gezichtspunt vertellen."

We zaten binnen in de Taveerne een voorstelling te maken hoe we Medarion tegemoet zouden treden als hij zich eenmaal zou vertonen, toen er een harde klap tegen de gevel klonk. Mirko...de jonge magiër bereidde zich onmiddelijk voor op de spreuken die hij tegen Medje zou gebruiken, Lunea stond met haar bijl in diezelfde ruimte evenals een andere...magiër...Darvan genaamd. Toen Mirko klaar was met de voorbereiding -hij zou een illusie creëren om Medarion te verleiden tot het gebruiken van een spreuk zodat Mirko kon zien hoe Medje omging met zijn magische krachten- stapte hij naar buiten... wat daar precies gebeurd is weet ik niet.
Maar weer klonk een harde klap tegen de Taveerne en de geur van verschroeid hout en geblakerd steen drong de Taveerne binnen. Kort daarna hoorde ik Ravon's angstige kreten en ik rende naar buiten, vond de gevel van de Taveerne in vlammen en Ravon in de handen van Medarion, op het dak van het huis tegenover..."

"Hij sprak over jou en Vader, dat hij mij wilde hebben in ruil voor Ravon en dat hij jou reeds in zijn macht had, zonder dat je het wist en ik vraag me nog steeds af wat hij daarmee bedoelde. Hij had ons beiden nodig voor iets...weer een van zijn verdorven plannen neem ik aan. Hij zwaaide met iets dat leek op een vergulde veer, verdween in een flits van paars waarna in de geur van zwavel kon ruiken. Op zijn plaats stonden drie verschrikkelijke creaturen, reuzen waarvan het vlees halfvergaan was, doden die niet dood waren... wat het ook waren...ze zijn verslagen, kapitein Tiro en Kobutsch kwamen later heb ik gehoord, de buurtgenoten kwamen uit hun huizen en iedereen heeft meegeholpen de brand te blussen. Mirko werd later binnengedragen, niet meer bij bewustzijn en Lunea heeft ook een paar goede tikken gehad...hopelijk weet Marvin er raad mee. De gevel van de Taveerne is zwartgeblakerd en beschadigd...het interieur heeft wat waterschade opgelopen, maar het vuur is niet naar binnen gekomen.
Vanavond hebben we een ontmoeting met Medarion, in de Wilde Wouden...en zal de ruil geschieden, tenzij er tijdig een oplossing komt...een manier om de vloek op te heffen misschien...zolang Ravon maar uit die zwarte klauwen komt..."

Torgal Kraakwater

[Galliminus]

Hij overdenkt hetgeen wat zijn broer hem zojuist verteld had..
"Hij had mij al reeds in zijn macht,....kan wel kloppen gezien mijn huidige toestand...Ik kan maar weinig tegenstand bieden en hij weet waarschijnlijk dat ik wel de laatste zou zijn die hem zal proberen te doden...Dat hij op zou duiken aan de rand van de stad had ik ook niet voorzien,...Medarion samen met Ogurs,...tien jaar geleden met Orks..Maar wat deed hij daar in naam van de Ene?...Hoe zit het met de Smid,..is hij al terugevonden?.....Neem me mee naar de Taveerne Tor,..Ik kan hier niet langer meer op mijn krent blijven liggen...Ik word gek hier..Waar zijn Mathilde en Danya?...Vertel ze maar niet dat ik mee ga met je..."

Valiant staat moeizaam op en loopt naar de grote linnenkast waar zijn kleren inhangen, die inmiddels waren gewassen door de vrouw van Marvin...Hij kleed zich aan en maakt aanstalte om naar de deur van de slaapkamer te lopen..zijn tred is moeizaam maar hij loopt weer..

Valiant Kraakwater; De Waard..

Edited by: Galliminus at: 8/28/02 5:34:20 pm

[ckeetel]

Even voelt het als vanouds wanneer hij zijn naam uit zijn jeugd hoort, even lijkt de dreiging van Medarion bij Valiant naar de achtergrond gedrongen te worden, maar de botenbouwer drukt zijn handen tot vuisten wanneer hij zijn broer op ziet staan en zich aankleden. "Ze hadden jou inderdaad aan het bed moeten vastbinden met ijzeren kettingen..." Torgal weet dat het geen zin heeft de waard weer tot rusten te dwingen. Koppigheid is de Kraakwaters eigen, evenals het feit dat ze niet kunnen stilzitten en toekijken. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde doen in Valiant's plaats. De botenbouwer gromt een paar onduidelijke verwensingen aan het adres van zijn oudere broer. Maar diep in zijn hart is hij opgelucht om de waard weer overeind te zien.

"Over het lot van de smid weet ik bitter weinig, maar de hoeve is volledig verwoest, Mathilde en Danya zouden ergens in de aangrenzende kamers moeten zijn...evenals Arethe...je hebt gelijk...Danya heeft Mathilde nodig en ze moet niet ongeruster worden dan ze al is, wanneer ze hoort haar pleegvader in deze staat polshoogte wil nemen. Marvin is nu in de Taveerne...kom broer, aarzel niet om me als steun te gebruiken, want als je ineenstort, breng ik je onmiddelijk weer terug en dan nagel ik je met plezier aan het matras vast..." Torgal slaat een arm om de middel van Valiant. Ondersteund hem terwijl ze de trap aflopen en de deur uitgaan, het steegje uit op weg naar de Taveerne.

((Valiant en Torgal -> Terugkomst van de strijd -> Taveerne))

Edited by: ckeetel at: 8/29/02 2:41:57 am

[ckeetel]

Weer klopt Torgal op de deur van het Kruideke, nog steeds geen idee hebbend waar hij werkelijk moet gaan kijken naar Danya...tot zijn verassing doet Arethe de deur open en kijkt hij in de ongeruste, vermoeide ogen van zijn vrouw. Maar op haar bleke gezicht breekt een glimlach door wanneer ze hem ziet en dan staat hij met zijn geliefde in de armen, vertellend over hetgeen er bij de Taveerne gebeurd is, dat Medarion kwam en hun jongen heeft meegenomen. Hij spreekt niet over de drie ondode verschrikkingen die daarna kwamen, noch wat Valiant hem vertelde over het noodlot dat de Kraakwaters getroffen heeft. Als hij haar naar Danya vraagt en naar de gebeurtenissen voor haar verdwijning, neemt ze hem mee de trap op naar de kamer waar het meisje in verbleef. Niets bijzonders lijkt er op het eerste gezicht in de kamer te zijn, een bed dat nog is opgedekt en ongebruikt is, geen teken dat hier iemand onder dwang is meegenomen, maar dan valt Torgal de vochtige plek op onder het gesloten raam. Als hij het opent kijkt hij uit over de hoge en lage daken van de huizen, volledig willekeurig geordend.

En hij ziet de dakpannen die missen op het dak, gebroken en weggegleden. Een spoor is daar ontstaan, niet door de regenstorm van afgelopen nacht, maar omdat er een gewicht van het dak moet zijn gegaan... smal genoeg voor het lichaam van een jonge vrouw...
Hij heeft geen andere optie dan de weg te volgen die Danya waarschijnlijk heeft afgelegd. Wat had ze in 's Enesnaam te zoeken hier op de daken, waarom is ze niet bij Mathilde gebleven en Nara? Daar was ze veilig...maar hij beseft dat de afgelopen nacht veiligheid relatief gebleken is. Hij houdt de vensterbank vast terwijl zijn voeten zich stevig op het dak zetten. Glimlachend draait hij zich om naar Arethe die nog in het raam staat, hoofdschuddend toeziend op de capriolen van haar man. "Wel, ik ben het nog niet verleerd, dit brengt weer herinneringen naar boven, alleen zou ik willen dat ik dit keer langer kon blijven...tot ziens meisje..." Torgal slaat zijn armen om haar heen, niet wetend wanneer hij haar weer zal zien en of hij haar nog ooit zal zien. Dan, steun zoekend vindt hij zijn weg naar beneden, naar een ander dak, waar meer pannen liggen en uiteindelijk het einde van Danya's tocht, de hooibaal waar ze in beland moet zijn. De botenbouwer laat zich voozichtig van het dak zakken. Een moment rusten zijn handen zich op zijn knieën, de tocht herinnert hem weer aan het vuur op het schip en de wonden op zijn benen, de pijn verbijtend staart hij naar het vochtige hooi, de deuk erin en een kort spoor van bemodderde sprieten, veel heeft de regen weggewassen maar onder een afdak vind hij indrukken van kleine voeten, één spoor...tot zijn opluchting. Maar wat heeft dat meisje bij de goden in haar hoofd gehaald dat ze zo'n risicovolle tocht ondernam...
Op de geplaveide straatjes achter deze woning vindt hij nog een paar strootjes, maar dan raakt hij haar spoor bijster. Voor de regens heeft ze haar kamer verlaten, midden in de nacht...een kind alleen... het zou toch op moeten vallen... Tussen de huizen lopen enkele dwalende gedaanten, zwervers, schooiers, voorbijgangers op zoek naar wat eten, geld of logica in deze veranderende straten... Torgal weet op zijn minst wat Danya tot nog toe gedaan heeft...dit kan echter een streep door de rekening zijn als dit gedeelte van het district weer raadselachtig veranderd is nadat ze verdween... Hij ondervraagt de mensen op straat, Danya beschrijvend, haar kleren die ze aanhad toen ze uit de Taveerne vertrok, enkele goudstukken belovend voor waardevolle informatie...

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 9/25/02 8:28:09 am

[ckeetel]

Er zijn er enkelen die luisterend naar het woord 'goudstukken' herinneren dat ze vanuit de portieken een jonge vrouw alleen door de straten van het Duistere district hebben zien gaan. Met nadruk vraagt de botenbouwer of het kind alleen was, hoe ze eraan toe was en waarheen ze ging. Maar nergens krijgt hij concrete antwoorden. Steeds meer zorgen voelt hij omtrent het lot van de jonge vrouw. Er zijn mensen die haar gezien hebben, maar geen lijkt zich meer voor de geest te kunnen halen welke richting ze is uitgegaan. Het is zoals hij vreesde...het Duistere District heeft met haar immer veranderende straten de vlucht van Danya uitgewist...

Maar Torgal wil niet van opgeven weten, ze heeft hier rondgedwaald en wellicht zijn er meerderen die haar gezien hebben, toen ze langs kwam. Straat na straat gaat hij in, op goed geluk, hopend weer een spoor te krijgen van de pleegdochter van Mathilde en Valiant. Andere voetstappen die hem volgen steeds wanneer hij een nieuw steegje in gaat, Torgal draait zich om. Een haveloze vrouw staat achter hem, draait op de bal van haar blote voeten rond, geschrokken van zijn plotselinge beweging, maar dan staat ze handenwringend en aarzelend stil. "Een goudstuk", zegt ze...ik weet waar ze is...een goudstuk alstublieft heer...dan zal ik u brengen". Hij herkent haar van de mensen die in de buurt van het Kruideke liepen, vraagt haar waarom ze niet eerder naar hem toe gekomen is. Ze zwijgt even, haar ogen richten zich kort op zijn beurs. "Ik heb kinderen heer...ik had het misschien weer af moeten staan..." De botenbouwer knikt, "...een goudstuk als je me naar haar kan brengen..." ogenblikkelijk draait ze zich om, en begint van hem vandaan te lopen, bijna te rennen en Torgal heeft moeite haar bij te houden, vertrouwd als ze lijkt te zijn met de groezelige straten en huizen...

((Torgal -> Mirko's uhmm...optrekje dus))

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 9/28/02 3:46:09 pm

[Anoniem]

Hij zocht terwijl lopend de bos sleutels waartussen die ene van de voordeur zat...liep door kleine straatplassen en op de kasseien naar het vertrouwde trapje van de kruidenierszaak...Zocht vertwijfelend naar de juiste sleutel,stak hem nadat hij hem gevonden had in het sleutelgat en begon vergeefs naar de verkeerde kant te draaien totdat het tot hem dordrong dat de deur al open was!Hij duwde ze met een snelle zware zucht open en leek zelfs nog maar te schrikken wanneer hij zijn gezin gewoon in de woonkamer zag zitten...door de gordijn die half geopend was...

marvin inoran,kruidenier

[Nara Bleombladt]

Nara schrok toen ze haar man zo opeens zag binnenstormen.Het was duidelijk aan zijn gezicht te lezen dat hij opgelucht was zijn gezin te zien.Waarschijnlijk zou hij het hemzelf niet vergeven wanneer er hetzelfde gebeurt als bij Torgal,dat wist ze.

Ze stond van de kunstig bestikte vloermat en ging naar hem toe waarop ze een kus gaf op zijn stoppelige kin en haar armen rond zijn nek sloeg.Haar hoofd legde ze in zijn nek en zacht wiegde ze heen en weer,heel zacht,nauwelijks te merken,maar toch ook weer wel.

nara bleombladt,kruidenelf

[Uriel]

De weg naar beneden het Duistere district in was een smal pad dat zich tegen de rotsmuur aan geklemd had. Zich wanhopig vastklemmend aan de smalle richel stonden hier en daar een paar eenzame struikjes. De Gepokte liep voorzichtig naar beneden. Het pas was een risico en waarschijnlijk was dat de reden dat het deurtje al lang niet meer gebruikt was. Een keer moest hij zich aan de richel een stuk naar beneden laten zakken. Terugklimmen zou lastig worden, maar het verhinderde wel de tussenkomst van de lastige wachters.

Eindelijk bereikte hij een smalle stenen trap die nog glibberig was van de regen. Wanneer die gevallen was kon de Gepokte niet achterhalen op deze plaats waar de zon niet doordrong. Vlug liep hij het steegje uit en draaide zich bij de uitgang even om. Hij prentte zich het steegje goed in zijn geheugen, wie weet wat voor magie hier heerste. Hij kon geen enkel risico nemen hier te verdwalen. Daarna liep hij de smalle steegjes en straten door. Hij kocht een touw en klimhaak in een louche tent van een eenogige vrek. Kaarsen haalde hij bij een oud wijf dat een kaarsenwinkel voerde. Toen hij haar vroeg naar kruiden ontkende ze daar weet van te hebben, maar nadat de Gepokte even met zijn buidel rammelde wees zij hem de weg naar een vermaard kruidenier. De Gepokte drukte een zilverstuk op de toonbank dat het wijf met gierige vingers binnenschraapte. Met een mond vol stompjes van rotte tanden glimlachte ze gemaakt vriendelijk toen de Gepokte de deur uitliep. Hij volgde haar aanwijzingen.

Vlak voor de winkel bleef hij even staan. Dit was een adres dat hij moest onthouden. 't Kuideke las hij, geen originele naam, maar de Gepokte haalde zijn schouders op. Zolang de verkoper maar de waar had die hij wilde was er niets aan de hand.

Hij duwde tegen de deur en deed zachtjes een stap naar binnen. "Ahum, vollek?" Zei hij toen hij de twee mensen in de winkel zag in een innige omhelzing. Een steek van jaloezie ging door hem heen. Dat had zijn leven kunnen zijn, eenvoudig en met een liefhebbende vrouw als niet Nachtstorm was verschenen en hem zijn gelaat had ontnomen, nee als de ruiters er niet geweest waren. Verdoemd, zijn leven was verdoemd en dat wat hij hier zag had van hem kunnen zijn. Zijn vuisten balden zich, maar de nagels die in het vlees van de handpalmen beten deden hem kalmeren. Hij haalde even diep adem en keek het winkeltje rond.

[Anoniem]

Even was Marvin weggezonken in de omhelzing van Nara,nauwelijks hoorde hij de deur openen en pas enkele seconden nadat de bezoeker iets had gezegd werd hij wakker.
Half wakker uit deze slaap hield hij Nara nog even vast totdat hij zich naar de toonbank begaf en met zijn ellebogen leunde op het droge hout..."Wat moet U hebben?"Zei hij tegen de vreemde man..het was wel zo dat hij hem inderdaad nog niet eerder in de stad had gezien,alhoewel hij toch wel degelijk tot raganorck behoorde.

marvin inoran

Edited by: Faranyell at: 1/19/03 10:35:12 pm

[Uriel]

De Gepokte haalde even rustig adem. Hij had ondertussen zijn ogen over de waren in het winkeltje laten gaan. Het kaarsenmakertje had niets teveel gezegd, dit winkeltje was een ware schatkamer. De Gepokte glimlachte zelfs even.

"Diverse kruiden om inkt te maken, mijn beste. Ik geloof dat deze wel voldoen." De Gepokte wees de nodige kruiden aan. Veel waren inderdaad ook noodzakelijk bij de bereiding van inkt, maar de meesten konden ook voor andere doeleinden aangewend worden. Een paar waren overbodig voor inkten.

"Als u het heeft ook nog graag een sterk parfum. De hond van de buren valt me regelmatig lastig weet u en nu dacht ik dat ik hem zo wel weg zou kunnen houden. Het is een lastig beest en de buurman vriendelijk verzoeken het dier aan de lijn te houden helpt niet. Het is werkelijk zonde zoals het beest iedere keer zijn neus in mijn zaken steekt." Hij glimlachte bij deze flauwe woordspeling. De ware toedracht zou de man zeker ontgaan.

[Anoniem]

Marvin knikte wanneer de man inderdaad de juiste ingrediënten aanwees."Die zijn inderdaad voor inkt vriend." en haalde de kruiden uit de kasten en van de plank.
Het was voor hem altijd al handiger geweest wanneer de klanten meteen wisten wat ze nodig hadden...in plaats van,zomaar iets te zeggen.(?)

"En dat parfum voor die hond...hmm eeeeegh,voor u,sorry."Hij hield de bril weer op zijn neus toen deze er half af viel en zocht ondertussen half blind naar dat parfum.Na even zoeken haalde hij er een ladder bij,zette die tegen één van de kasten en haalde van één van de hoogste planken,welke bedekt waren met een dikke laag stof..."Tjonge,die moeten nog eens verzorgd worden"...een klein oud bruin glazen flesje.Hij deed de dop open en hield er zijn neus even tegen.Half bedwelmd van de stank kon hij zich nog net vastgrijpen aan een spaak van de ladder.Zijn neus viel zelf haast flauw van de ongeloofelijke stank...Marvin begreep niet dat hij ooit zoiets had kunnen maken..."Misschien is dit wat je nodig hebt,maar ik raad je aan er zelf niet aan te ruiken"zei hij met een flauw lachje..

marvin inoran

[Uriel]

De Gepokte grijnsde vals toen hij zag dat de man haast zelf omviel van de stank uit het kleine bruine flesje.
"Bedankt, dat zal dat beest wel eens even mores leren denk ik." Hij legde het benodigde geld op de toonbank. Even flitste zijn slangdolk vanonder zijn mantel toen hij de buidel weer terughing aan zijn riem. Hij stopte alles in een bruine leren zak.
"Weet u wellicht nog een geschikte taveerne of herberg in de stad? Een goed bord eten zou een weldaad zijn." Hij keek heen en weer tussen de man en de vrouw. Een gemengd ras relatie, fascinerend. Hij vroeg zich direct af hoe lang zoiets stand zou houden. Het leek oprecht, maar met elfenvolk wist je het nooit.

[Anoniem]

Marvin pakte het geld aan en stopte het in zijn geldbuidel."Bedankt he!"Een taveerne is verdop,aan de overzijde van Gannon.Je zult het wel zien."

marvin inoran.

[Uriel]

De Gepokte groette en trok de cape dicht om zich heen toen hij weer verdween in de gewezen richting.<

De Gepokte naar de Taveerne