Raganorck

[Danae Rheanna]

(( okee, ik ben dus helemaal uit deze Draad geraakt. Ik neem voor het gemak maar even aan dat Mathilde de hele scene bewust heeft meegemaakt en dat Danya boven in een vertrek was, anders kan ik het niet helemaal meer volgen jaja, ieder heeft zo zijn mentale beperkingen ))

Het was voor het rumoer begon, dat Danya uit het raam van haar onderduikplaats staarde en haar vingers voelde tintelen. Er hing een spanning in de lucht, een wankel evenwicht dat door de lichtste schok uit balans zou raken. De nacht was duister en ademde ijskoud in haar gezicht, het bezat duizend ogen die haar van alle kanten beloerden en volgden en toch had ze niet de kracht zich van het raam los te rukken en de wereld buiten te sluiten achter glas. Danya hoorde het gefluister beneden en ze hoorde overal voetstappen, heimelijk lispelende stemmen. Ze hoorde het zware houten dak boven haar hoofd kraken en het leek of de dakspanten doorbogen bij iedere vlaag wind die de wanden van haar kamer een jammerend gekreun ontlokte. Medarion... fluisterde de stemmen... Medarion...

Danya sloeg haar handen in paniek voor haar ogen, maar kon de drang om in een hoekje weg te kruipen onderdrukken. Ze wist plotseling zeker dat hij hen gevonden had, hij, Medarion. Danya was nauwelijks ingelicht over het hoe of wat omtrent zijn persoonlijkheid, het enige dat aan haar was overgegeven was angst en dat voelde ze, het huilde in iedere uithoek van haar lichaam. Vluchtig keek ze om zich heen. Hij heeft ons gevonden, dacht ze angstig, hij heeft ons gevonden. En voor ze werkelijk besefte wat ze deed had ze het raam verder geopend en was ze er door naar buiten geklommen. De daken van Raganorck waren als traptreden voor een geoefende klimmer: voor een onhandig meisje als Danya was het een vlechtwerk van glijbanen en bij haar eerste stap op de pannen van een aanliggend huis, verloor ze al haar evenwicht en tuimelde naar beneden, sleepte meer dakpannen mee in haar val en mocht van geluk spreken dat haar val gebroken werd in een baal hooi die de buurman aan de achterzijde van zijn huis verzameld had.

Danya slaakte een zucht van verlichting, wist zich met trillende armen overeind te werken en klopte het stro uit haar kleren en haar. Ze moest hier weg, hulp halen, een schuilplaats vinden, weg, weg van Medarion. Maar waar kon ze heen? Ze kende niemand, toch? Of...

=> Mirko`s uhmmm.... woning

..... Danaë
___________________________________

~ Rose, rose, wild red rose
Sweetest little ding that grows
You want me to be yours tomorrow
Show me that you care today
Bring roses to adorn my lokken
~ "Roses, roses, wild red roses
Roses wear a thousand Doorns
My Vrouwe fair, this vicious beauty's
Doorns will not adorn your lokken"
~ My liefde zei: "Vrouwe, wild red roses
Fiery scarlet flowers red
Beware of what seems pure but 's thorny
I'll get you daffodils instead"

(old children's song from Eddhenai)

[Anoniem]

Even waren ze alle,behalve Danya blijkbaar,naar beneden gegaan,slapen zou nu toch niet meer lukken,en de ochtend was al dichtbij.Even meende Marvin iets van boven te horen,hij liet dat horen liggen,maar toen hij het een tweede keer hoorde stormde hij de trappen op.Elk geluid was hem nu gevoelig,waarom had hij Medarion niet gehoord,of geroken?Hij kwam in de slaapkamer van de vrouwen...leeg.Als een bezetene kwam hij in de kamer gelopen waarin Valiant nog steeds lag te slapen.

...Regen drupte neer door het open raam op de houten vloer.Marvin leunde uit de raamopening waardoor zijn gehele gezicht nat werd van de onweersregen,maar dat deerde hem niet.Waar was Danya?
Dit keer rook Marvin niets,had hij niets van een kwade aanwezigheid gevoeld.Maar waar was ze!

Woedend sloeg hij tegen de stenen muur totdat zijn knokkels begonnen te bloeden.Hij pakte Valiant bij zijn kraag en probeerde hem wakker te schudden.Uiteindelijk zeeg hij neer op de natte grond en staarde voor zich uit,beet op z'n tanden.Zijn gezicht vertrok in een pijnlijke grimas.Waarom moest zij nu ook verdwenen zijn?

marvin inoran...

[ckeetel]

Nog steeds stroomt water in de goten langs de straten, hier en daar hebben de ratten hun heil buiten de overspoelde riolen gezocht. Tussen de voeten van voorbijgangers door zoeken ze ergens een tijdelijke schuilplaats tot al het water in de krochten weer zal zakken. Boven de stad is de lucht grijs en dik, op sommige plaatsen is nog net een het bleke licht van de zon te zien. De botenbouwer neemt het straatje waar 't Kruideke aan ligt, hij loopt snel ondanks de pijn van de brandwonden, extra verbandmiddelen zal hij ook moeten vragen aan Marvin, mirko heeft de hulp nodig van de Kruidenier en misschien kan hij ook even kijken naar de arm van Lunea. Arethe...hoe heeft zij de nacht doorgebracht me zorgen over Ravon. En bij de Ene...als Valiant wakker is zal hij eindelijk de antwoorden krijgen waar hij naar verlangt? Torgal bonst op de deur van het huisje.

Torgal Kraakwater

[Anoniem]

Heel de nacht was onrustig en verdrietig geweest.Sommigen hadden slechts enkele uren geslapen terwijl Nara Arethe probeerde te troosten.Marvin was naar beneden gegaan terwijl de ochtend aanbrak,had eten naar boven gebracht,maar het bleef voor een groot deel onaangeroerd.

Ook Marvin was die nog niet meer in slaap gevallen.Hij had nog naast Valiants bed gezeten,maar dan besefte hij dat die nog zou blijven slapen,waarschijnlijk tot de ochtend nu,en ging iets doen waardoor hij zichzelf misschien nog nuttig zou voelen.

Sommige mensen liepen druk heen en weer over de straten en het geroezemoes was tot binnen te horen door de open ramen.Marvin was van plan omjuist naar boven gaan om nog eens naar Valiant te kijken toen er iemand op de deur klopte.Hij ging terug naar qaar hij vandaan kwam en zag dat,toen de deur open was,weermaals Torgal staan.

marvin inoran

[ckeetel]

De deur draait open en daarachter verschijnt de gestalte van de Kruidenier. Torgal wil hem begroeten, vragen naar Arethe en naar Valiant, vragen om hulp voor Mirko en Lunea, maar de uitdrukking op het gezicht van de man doet hem even zonder woorden zitten. Iets moet er mis zijn, is Medarion weer langsgeweest en heeft hij nog meer leed gebracht? Dan verspringen zijn gedachten naar Valiant...zijn broer zal toch niet...

Hij grijpt de Kruidenier bij de schouders, "Marvin, wat is er...is er iets met de gezinnen...is Valiant in orde?"

Torgal Kraakwater

[Anoniem]

Hij had niet gedacht dat Toorgal hem zo plotseling zou vastpakken bij de schouders."M..Met Valiant is er niets."terwijl hij zich losmaakte van Torgals grip en naar boven ging."Ik denk dat hij zelfs de enige is geweest die vast heeft doorgeslapen."

Marvin Inoran.

[ckeetel]

De botenbouwer volgt de Kruidenier de trap op, zich afvragend of de last die op de schouders van de man ligt hem misschien te zwaar geworden is, of de zorgen om de gezinnen en dat van zijn eigen hem gebroken hebben. Was het juist om hulp van buitenaf in te schakelen? Alles wat hij nog om zich heen heeft gezien is ellende... en het lijkt zich uit te strekken, te groeien als een duister gezwel. Hij kan er niet meer mensen in meesleuren, Marvin in wiens handen de welzijn van de mensen in 't Kruideke liggen, Mirko die teveel van zichzelf heeft gevraagd en Lunea die waarschijnlijk harder getroffen is dan dat ze toe wil geven. En bovenal....Ravon...

Als hij nu niets uit Valiant zal krijgen, zal hij vanavond gaan om Medarion te ontmoeten en zijn zoon terug te krijgen. Geen risico's meer, geen zorgen voor deze mensen die al zoveel voor hun gezinnen gedaan hebben. Vannacht is hij onredelijk geweest tegen deze man die ook al zoveel voor ze over had. Hoe had hij zo naief kunnen zijn, de macht van die Zwartrok is te groot...Maar na vannacht wil hij ook niet dat de krachten van Medarion hen zullen treffen, wat Medarion ook van plan is met hem, als er een mogelijkheid is om het tij te keren wil hij het weten.

Voor hij Arethe ziet wil hij Valiant spreken...hij wil weten waar hij aan toe is voordat hij beslissingen moet gaan nemen over het lot van zijn zoon.

Torgal Kraakwater

[ckeetel]

Boven aan de trap gekomen gaat Torgal naar de kamer waar Valiant ligt te rusten. Het enige raam in de ruimte staat ver open, en onder de vensterbank heeft zich op de vloer een vochtige donkere vlek uitgespreid. De botenbouwer sluit het raam, terwijl hij een blik werpt op de beregende daken buiten wiens grauwe kleuren de kamer inglijden en ook het gezicht van de waard asgrijs maken. Torgal buigt zich over zijn slapende broer, sluit zijn handen om diens schouders. "Wordt wakker Valiant, het is tijd voor antwoorden, voor ik Medarion zijn zin geef en mezelf inruil voor Ravon..."

Torgal Kraakwater

[Galliminus]

Valiant heeft bijna al die tijd geslapen,..zijn wondkoorts en interne bloedingen hadden hem bijna het leven gekost. Iedere dag voelde hij zichzelf sterker al kon hij de drang om te slapen niet onderdrukken..

De drukverbanden gevuld met geneeskrachtige kruiden hielpen in ieder geval...Hij opent zijn ogen en ziet zijn jongere broer in de ruimte...Arme Torgal....Medarion heeft zijn zoon in zijn vervloekte klauwen....De woorden die Medarion fluisterde toen hij Ravon op kwam halen galmden door zijn hoofd...hij moest machteloos toezien hoe de vervloekte zijn kleine neefje met zich meenam...Valiant was zo kwaad op zichzelf geworden.........

"Torgal......broer....Het sp..het spijt..me"

Valiant Kraakwater; De Waard.

[ckeetel]

"Ik ben blij je stem weer te horen...ik vreesde even dat je niet meer uit die slaap zou ontwaken Valiant." Maar dan wordt zijn stem bitter, "voor spijt krijg ik Ravon niet terug, ik ken je broer, je zult niet zonder reden dingen voor je houden...maar waarom heb je me in 's Enesnaam niet voorbereidt op wat er nu aan de gang is? Medarion vertoonde zich bij de Taveerne...met Ravon, de jongen was zo verschrikkelijk bang..." Trogal sluit zijn ogen even als om iets van zich af te zetten, dan vervolgt hij weer: "Medarion vraagt mij in ruil voor Ravon... ik weet niet wat zijn plannen zijn, maar ik ga hem zijn zin geven, ik zou kapot gaan als mijn zoon iets overkwam."

De botenbouwer zet zich op de rand van het bed neer, zijn blik op de grijze luchten buiten het raam gericht. "Die slang had het over een vloek die de Kraakwaters getroffen zou hebben, over dat jij al in zijn macht zou zijn...Is het vergif wat hij me schonk Valiant? Of stak er iets van waarheid in? Vertel me broer...wat bespraken jij en Vader in die late avonden...wat was er zo belangrijk dat ik erbuiten werd gehouden?"

Torgal Kraakwater

[Anoniem]

Marvin was even verbaast toen de waard wakker werd in Torgals nabijheid maar hij lette daarna meer over wat ze vertelden en waaruit hij begreep dat hij er zich beter buiten kon houden.Hij kon moeilijk hier blijven staan en te stan luisteren."Eeuuuh Torgal.k kwam je mischien nog voor iets anders ook?Anders kan ik euuehh...misschien."

Marvin Inoran

[ckeetel]

"Ja...ik kwam ook om hulp vragen voor Mirko en Lunea, de confrontatie vannacht heeft hun niet bepaald heel achtergelaten...ik weet niet hoelang ik hier blijf, maar als je wilt zou je alvast naar de Taveerne kunnen gaan en kijken wat er aan de hand is, toen ik Mirko achterliet zag hij er niet zo goed uit...ik kwam ook voor extra verbandmiddelen en die wonderzalf van je... Ik wilde me ook nog verontschuldigen voor vannacht, je kon er niets aan doen, niemand kon er iets aan doen dat Medarion Ravon heeft meegenomen, zijn krachten reiken kennelijk ver... Alle bewondering voor jouw goede zorgen, de mensen hier zijn de gebeurtenissen bij de Taveerne bespaard gebleven." Torgal zwijgt weer, zijn blik nog steeds uit het raam gericht.

Torgal Kraakwater

[Anoniem]

"Misschien heb je gelijk,ik zal je verontschuldigingen onthouden als een vriend.Goed,ik zal dan maar naar de taverne gaan zeker.Misschien,als je me verder nog nodig hebt om andere redenen dan gewonden te verplegen,je weet me zijn Torgal."
Hij draaide zich om en begaf zich naar beneden en ging naar de kamer waar Nara zich met Arethe en de kinderen bevond.Marvin legde een hand op zijn vrouws schouder en zij begreep wat hij wou zeggen."Zorg goed voor ze,ik moet terug naar de taverne voor de gewonden van vannacht."en hij wendde zich naar de ruimte van de winkel,nam het verband en zijn "wonderzalf" mee,en enige andere dingen die misschien kon gebruiken en ging naar de taverne.

(gaat naar de taverne "terugkomst van de strijd)
Marvin Inoran

[Galliminus]

((OOC: Ik heb (opzettelijk) tè lang gewacht hiermee,...dus eet je hart uit iedereen!!!!!!!!!!! ))

Valiant worstelt met zijn eigen lichaam,..de verwonding toegebracht door de krachtige axe van de half-ork genaamd Lunea had hem zwaar beschadigd....maar hij nam haar niets kwalijk...Het was Medarion die hem verwond had.......
Diep kreunend gaat hij overeind zitten en plaatst de twee kussens in zijn rug om nog enigzins waardig rechtop te zitten....zijn gezicht verkrampt van de pijn als hij zijn bovenlichaam draait....

"Torgal,...broer...luister...probeer te zwijgen als ik mijn verhaal doe..Je weet dat de Kraakwater familie sinds mensenheugenis verbonden is aan de vesting die Raganorck heet...Onze stamboom gaat misschien even ver of zelfs verder dan die van de Nachtstorms......een familie die eveneens vervloekt is door de tand des tijds,...of de tand van het hellegat waarop deze stad gebouwd is...Lang geleden was ik in de boeken van vader aan het spitten, de Ene hebbe zijn ziel,...jij en Medarion waren destijds beste maatjes,..jong en onbezonnen..Ik was al wat ouder en hield me met dingen bezig waarmee ik mezelf misschien niet bezig had moeten houden...Het was op een koude winternacht dat ik het kantoortje van vader bezocht,..de ruimte die nu de drankopslag is van de taveerne..Daar vond ik een boek,..wat zwaargebonden was en van het mooiste leder wat je ooit gezien zou hebben...Het was het boek waarin onze stamboom stond....Het viel mij direct op dat er na iedere derde generatie Kraakwaters een pagina ontbrak...honderd jaren die werden overgeslagen...eigenwijs als ik was telde ik door tot aan het heden...een koud gevoel nam meester van mijn hart...de pagina's van Vader en wij zou ook moeten ontbreken....Ik kon dit niet laten rusten en door de jonge Hoofdman Tiro,..toen nog sergeant...kon ik mij de toegang verschaffen tot de Raganorckse Bibliotheek van de Nachtstorms onder het excuus dat ik wilde weten wat de geschiedenis was van de Taveerne...Wat ik daar vond bleek nog zwartgalliger dan de pagina's die ontbraken uit het boek van onze stamboom...Ik vond rapporten van de Stadswachten die honderden jaren teruggingen, deze wezen erop dat er al enkele malen in de geschiedenis van Raganorck Kraakwaters spoorloos waren verdwenen...iedere keer waren het drie broers die van de ene op de andere dag weg waren zonder een enkel spoor. Mysterieuze verdwijningen,..alsof zij nooit waren geweest.."

Valiant nam even de tijd om een ferme teug te nemen van de waterkruik die naast zijn bed stond,...hij moest even op adem komen om vervolgens weer zijn verhaal te doen...Hij keek Torgal indringend aan,...een blik die schreeuwde dat zijn jongere broer stil moest zijn en zijn vragen moest bewaren totdat Valiant uitgesproken was.....Een blik die Valiant precies op zijn vader deed lijken...

"Het was pas jaren later dat ik vader hiermee confronteerde, het was na die vreemde dag op Het Hof der Doden dat ik de kleine Medarion zag praten met de lucht...Ik benaderde hem eigenlijk om een klein pesterijtje te doen totdat ik hoorde wat hij zei.....Ik hoorde hem het woord Vrouwe in de mond nemen en Chitines,..woorden die eigenlijk niet thuis horen in het vocabulaire van een 12 jarige....Er hing een vreemde zwavellucht tussen de graven van Het Hof...Een angst overmande mijzelf en ik ben weggerend...Ik had hem toen de hersens in moeten slaan met een van de vele stenen die daar lagen,...dat weet ik nu...maar toen...Het was immers mijn kleine broertje...Ik ben direct naar vader gegaan en ik smeet het boek van onze stamboom op de toog van de taveerne...Vader wist direct waar ik op doelde...het was een wijs man. Hij nam mij naar de achterkamer en ik begom mijn relaas,...en vader bleef rustig...In de avonden daarna heb ik nog veel met vader besproken...Hij wist van de vloek..."

Valiant nam nog een slok van het water en keek verslagen in de ogen van zijn broer,...een blik van schaamte leek over zijn gezicht te vallen...

"Lang geleden moest een van onze voorouders kiezen,...Hij was verleid door een onheilige manifistatie des Kwaads,..een feeks..Iedere drie-eenheid van de Kraakwaters zou tot in de eeuwigheid aan haar toebehoren en zij zou zijn leven en die van zijn geliefden sparen...Deze man,..Zanosh Kraakwater werd gedwongen om deze keuze te maken,...Sindsdien rust er een vloek op onze familie....Niet lang na deze gesprekken met vader stierf hij aan de grote ademnood die Raganorck teisterde destijds....Zoals je weet stierf moeder niet lang hierna.....ze stierf aan een gebroken hart volgens mij...Vanaf die tijd heb ik voor jou en Medje gezorgd....Ik was zo koppig om te geloven dat ik Medje kon behoeden voor het Kwaad wat zich over hem heen had geworpen....Ik had het zo fout....Jaren later verdween hij in de Wilde Wouden en hebben wij hem niet meer teruggezien sinds de Orken-Trek van 10 jaar geleden...toen kon ik met de vereende krachten van de Nachtstorms hem bedwingen...maar nu?...Ik ben een gewonde oude man..Hoe moet ik het geslacht Kraakwater nu redden...ik heb miserabel gefaald....Torgal....Vergeef me..."

Valiant kijkt weg en staart naar de kaars die op het dressoir staat aan zijn voeteneind......hij word stil en een enkele traan rolt over zijn wang...

Valiant Kraakwater; De Waard..

((OOC: "Dedicated to Addy" ))

Edited by: Galliminus at: 8/26/02 3:10:49 pm

[ckeetel]

Torgal laat zijn ellebogen op zijn knieën rusten, zijn gezicht ligt nu in beide handen, alsof hij de wereld even buiten wil sluiten van de gedachten die hem nu in zijn greep hebben, gevoelens van woede en machteloosheid. Hij is maar een eenvoudig man, zijn grootste geluk is zijn gezin en de mensen die hij liefheeft, zijn passie zijn zijn boten, niets meer, niets minder.
Wat Valiant hem net vertelt reikt verder dan hij wil of kan bevatten. Als hij dacht dat hij het ergste al beleefd had, lijkt het verder te gaan, een val naar beneden waar geen einde aan lijkt te willen komen. De afgelopen dagen is hij al verder gegaan dan hij dacht dat hij ooit zou kunnen...het vertrouwen op magiërs...

En nu...dit...
Heel langzaam ordenen zich de elementen uit het verhaal die hij kan begrijpen, vragen waar hij woorden voor probeert te zoeken en eindelijk haalt hij zijn handen voor zijn gezicht vandaan om te spreken. "Ik heb ergens flarden van goede herinneringen aan vroeger, herinneringen aan Medarion, maar ik kan er niet meer met datzelfde gevoel aan terugdenken als tijden geleden, vergiftigd als ze zijn door alles wat die slang gedaan heeft... maar je had gelijk toen...daar op dat kerkhof, hij is nog steeds ons kleine broertje, wanneer er werkelijk geen mogelijkheid is hem terug te halen van het kwaad waarin hij zit...dan heb ik behalve jou geen broer meer..." de laatste woorden kosten hem moeite, want nog steeds zwerven ergens diep in hem beelden van hun jeugd.
"Hij zal Ravon niets aandoen...Ravon is de aanzet naar de volgende generaties...wanneer de vloek in stand moet blijven. Maar voor mij verandert er niets... Hij zal ook weten dat ik Ravon niet aan hem overgeleverd zal laten... Ik kàn Ravon niet in de steek laten...maar ik wil ook niet dat de kinderen van zijn kinds-kinderen hetzelfde lot zal treffen, is er een mogelijkheid om dat verdorven noodlot op te heffen Valiant, wat weet jij van het kwaad, of die feeks van onze voorouder waarvoor je Medarion lang geleden dacht te behoeden?"