Raganorck

[Galliminus]

Terwijl Rat zijn schedelkrakende slag toe wil brengen aan de man die Lavendel in een vaste greep probeert te houden ziet hij hoe het meisje zich los probeert te trekken van Maxim. Zijn spade suist letterlijk op een haar na langs het hoofd van Maxim. In de ongelofelijke kracht die er achter zat zwaaid hij door tot de spade de koude stenen vloer raakt en de vonken spatten er af.

Hij had gefaald. Hij zag hoe Lavendel in elkaar zakte en haar gewaad wat ze onder de mantel van Jozef aan had kleurde dieprood, en zijn oog viel ook op het venijnig lange dunne mes wat Maxim in zijn handen had. De geur van haar bloed werd de kamer in geduwd en vulde Rat's neusgaten. Rat werd furieus ,maar er was niets wat hij kon doen. Achter hem gingen er deuren open van andere vertrekken en mensen kwamen kijken wat de oorzaak was van de herrie die hen uit hun 'vermaak' haalde.

Maxim was waarschijnlijk zwaar beschonken en was verward over hetgeen wat er nu allemaal plaats vond. Waarschijnlijk was het niet eens zijn bedoeling geweest om Lavendel neer te steken. Rat duwde de zwaar beschonken man opzij en snelde zich naar Lavendel. Met een krachtige beweging gooide hij haar over zijn schouder en hij rende op het grote raam af.

Een oorverdovend gerinkel,....Rondvliegend glas,....Regen die op de twee lichamen kletterde. De lucht leek de twee te dragen als herfstbladeren die mee werden gevoerd door de wind. Even leek het alsof zij vlogen maar niets was minder waar. Zij vielen en zij vielen hard.

De dodemans sprong van Rat was ferm geweest. Twee lichamen rolde over het dak wat gelegen was naast het grote hoeren huis van Elephenor. Als Rat niet zo hard had afgezet waren zij zeker te pletter gevallen op de koude straat van de steeg tussen de twee gebouwen. Rat was even van de wereld door de klap die hij had gemaakt toen hij trachtte om Lavendels val te breken.
Rat kreeg tranen in zijn ogen toen hij Lavendel levenloos zag liggen op het dak, maar nu was niet de tijd om te treuren. Achter hem hoorde hij geschreeuw en hij nam Lavendel weer over zijn schouder. Hij begon te rennen over de daken de regenachtige nacht in. Hij sprong over stegen en klom over daken.

De Gargoyles op de daken keken hem na, maar deden hem niks...Dit hadden zij nog nooit gedaan, zij lieten Rat met rust op de een of andere raadselachtige manier.
Het was zijn schuld geweest dat Lavendel er nu zo aan toe was, had zij maar nooit naar hem geluisterd. Rat was stout geweest,..heel stout.

RAT: De Grafdelver

(OOC: Hier verderschrijven of teruggaan naar het Hof der Doden? En misschien ff wachten tot Santetjan gepost heeft)

Edited by: Galliminus at: 3/12/02 1:49:44 pm

[santetjan]

(ooc: eh ja, ik weet even niet hoe we verder moeten... ik wilde eigenlijk de draden nu aaneen schrijven, gezien maxim die om een 'onverklaarbare' reden nu leegbloed, lavendel die in haar eigen wereld voor pampus ligt, en elephenor die ligt te slapen - alleen rat was nog even moeilijk in te lassen. nu echter is dat idee uit zn voegen gerukt... wat wilde je globaal dat er ging gebeuren?)

[Galliminus]

Zoals ook het echte leven niet altijd verloopt zoals je van plan bent zo verloopt ook Raganorck. MAIL Samara & mijzelf maar ff om wat dingen te bespreken als je echt bent vastgelopen.

Het zou zelfmoord zijn als RAT was gebleven,..hij in z'n eentje tegen een heel Hoerenkot,.incl Maxim & Elephenor...gezien de huidige situatie is het heel logisch dat ie gevlucht is denk ik.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

(( lijkt mij ook het beste. Voel je vrij om me overal heen te slepen, aangezien mijn karakter voorlopig toch knock-out is ))

[Samara Jalaya]

(( Santetjan? ))

[santetjan]

Zijn slapen bonkt, en zijn ogen wennen maar langzaam aan de vertrouwde omgeving. Nog immer voelt hij het bloed door zijn aderen stromen, zij het langzamer en kouder, zo ontzettend veel kouder dan hij in zijn slaap had gekend. Duizelig plaatst hij zijn voeten de een na de ander op de koude grond. De kamer draait rond: de dure houten kasten waarin kledij, boeken, documenten, en drank ligt zijn allemaal eender. Door het matte glas van het raam heen brand de zon zijn gezicht. Met een lamme hand wrijft hij door zijn bezwete haren en groezelige baard van enkele dagen, en rekt zich dan langzaam en luidruchtig uit. Aan deze perioden van vreemde dromen moest een einde komen; niet langer mocht zijn verloren Lalaith zo een invloed op hem uitoefenen!

Knipperend met zijn ogen doet hij een paar stappen, zijn lichaam vermoeid van de slaap, tot hij de man ziet die tegen de deurpost staat geleund, een hand tegen zijn hoofd geperst..
Hoe durft de man zomaar binnen te treden! Woedend richt hij zich in zijn hele omvang op, en stapt op de man af, die een hand sussend voor zich uitsteekt.

Met een schorre stem begint Maxim te spreken, zijn woorden rasperig en onwennig. Hij spreekt van Lavendel, van haar gevangenname, en van de plotselinge klap op zijn hoofd, waarna hij alleen maar de gekromde gestalte van de doodgraver kon zien, die met Lavendel in zijn armen wegvluchtte.
Maxim weet zeker dat het die halve zot moest zijn die Jozef hielp. Maxim weet het absoluut zeker! En hij weet ook waar die zwakzinnige heen zal zijn gevlucht.
De bekende maniakale grijns komt op Maxims lippen, maar iets eraan zint Elephenor niet: zijn ogen zijn niet dromerig, maar kijken hém aan.

Hij bromt een 'Wacht beneden op me', en hijst zich in een nieuwe broek, trekt de bretels op, pakt een praktische lange rode jas zonder al te veel revers, en stapt in zijn kniehoge laarzen die hij met een riempje vastzet.
Met zijn zware tred loopt hij de gelagkamer in, waar enkele vroege danwel late bezoekers drinken en slapen, altijd met hun buidels nog in hun bezit, zij het altijd met een paar munten minder erin. Voor de deur staat Maxim, zijn driekantssteek het grootste deel van zijn voorhoofd bedekkend, en enkele barrevoetse knechten met knuppels.
Elephenor neemt zijn steek aan van Maxim en zegt de man te leiden.

Onder het lopen kijkt hij met enige verbazing naar de kleine man: het lijkt alsof Maxim zijn eigen ledematen niet onder controle heeft, alsof hij moet wennen aan zijn eigen lichaam. Zijn huid is vreemd rood - in tegenstelling tot zijn eigen witte gezicht - en hij zou zweren dat er rode druppels op zijn handpalmen liggen, alsof hij bloed zweet. Ook hoort hij, hoe dichter hij bij de man komt, steeds harder het bonzen, bonzen, van heet bloed, het bonzen uit zijn dromen. En hij weet niet wat de klap op Maxims hoofd gedaan heeft, en in hoeverre zijn eigen slapeloze nachten hem dingen doen verbeelden.
De kleine groep bereikt al snel de stadsmuren, en Maxim leid hen voort, zijn benen immer sneller stappend, zijn handen en gezicht nu voortdurend rood zweet zwetend, rode druppels glijdend in zijn ooghoeken.

(ooc: 'scuzi als ik er niet al te vaak ben: DRUK!)

[Samara Jalaya]

(( excuses, ik vroeg me slechts af waar je gebleven was ))

Lavendel verkeert in een gemoedstoestand die het houdt tussen slaap en levenloosheid. Haar ogen kan ze niet openen, haar ledematen voelen alsof ze van grote hoogte een vrije val naar beneden heeft gemaakt. Het bloeden van de wond in haar zij is inmiddels deels gestopt, maar nog altijd sijpelt er wat van het rode vocht tussen haar vingers en hoe meer tijd er verstrijkt, hoe minder kracht ze nog voelt om haar ogen te openen, haar lichaam te bewegen, te ademen. Het laatste beeld dat haar nog helder voor ogen staat is Rat. Rat in Elephenors kamer. Ze droomt dat ze in zijn armen ligt en dat hij rent, ver weg rent van het huis van de lichamen, de kamer met de huilende kaarsen met hun tranen van vet, de eindeloze trappen, het rinkelen van bellen - Lavendel! Lavendel! - de bedden van satijn. Hij rent en rent tot hun achtervolgers het spoor bijster zijn en het zoeken opgeven. Voor altijd veilig. Lavendel glimlacht in haar slaap, een slaap die langzaam begint te groeien tot iets duisterders, iets definitievers, eeuwigers. Lavendel drukt haar vrije hand en wang dicht tegen Rat. Zo warm. Zo veilig. Rat, zegt ze. Het is nauwelijks een fluistering.

[Galliminus]

Rat rent door de regen over de daken en kijkt regelmatig angstig achterom, maar de belagers zijn nergens te zien. Hij grijpt een richel vast aan laat zich zakken langs een dak, Lavendel nog steeds over zijn schouder dragend. Hij staat nu op een lager gelegen dak ver weg van het hoeren huis van Elephenor. Hij weet dat ze hem zullen zoeken,..en de eerste plaats waar ze zullen zoeken zal het Hof der Doden zijn. Ze kunnen daar niet meer schuilen.

Gargoyles op de daken kijken de gebochelde figuur na die zij al zoveel vaker hadden gezien op de daken en hadden medelijden. Op het grote dak waren de bewoners ooit begonnen met de aanbouw van een tweede verdieping, maar die was nimmer afgemaakt sindsdat de man des huizes was ontnomen door de Zwarte Dood. Rat legde Lavendel neer in een klein kamertje wat half open was maar toch redelijk wat beschutting gaf voor de regen. Hij hoorde haar gefluister niet,..het verdween samen met de regen die langs de kleine aanbouw doorstroomde naar beneden. Rat scheurde een lap stof af van de mantel die eigenlijk van Jozef was en bond de wond in haar zij af om het bloeden te stoppen.

"Lavendel,..wjakker wordje.... RAT isse stout geweest,...allesh isse RAT schuld....Niete vjoor altjijd Slapuh...Niete Djood gjaan..Niete RAT Alleenig Ljatuh!! Assebliefd."

Hij kroop tegen haar aan met zijn rug, en in een foetus houding staarde hij de regenachtige nacht in,....hij was verdrietig en bang...hij was alleen.

RAT: De Grafdelver

[santetjan]

Tussen de oude stenen schuifelen kleine pootjes van muizen en ratten, op zoek naar voedsel. Niet meer dan een tijdelijke afdruk laten zij achter in het stof van eeuwen. Kleine zwarte kraaloogjes verbleken heel af en toe in de dunne straaltjes licht die de kleine spleet toelaat.

Plots klinkt een klap, en alle kleine pootjes zoeken in hoge vaart een veilig onderkomen: want de klap brengt wit, verblindend licht mee, een enkele brede straal die het duister tussen de oude stenen wanden opvult. Grillige schaduwen maken zich uit de voeten als het licht hen brand.

In de deuropening verschijnen enkele gestalten, die hun ogen laten wennen aan het dieper wordende duister van de gangen voor hen.
'Hier houd de rat zich schuil,' zegt de iele stem van Maxim, die voller lijkt dan ooit tevoren, levender en verlangender.
Elephenor werpt nogmaals een schuin oog op de kleine man die niet meer is die hij was, die hij nog zou moeten zijn, en met een grom stapt hij naar voren, zijn zware laarzen brede voren achterlatend in de aangestapte aarde en de dikke laag stof die de grond van het Hof der Doden vormt.
De mannen werken zich naar binnen, lopen met vaste tred tussen de tomben, alcoven, en openliggende oude graven waarin knekels liggen die al lang zijn schoongegeten door ratten, insecten, en microben. Hun laarzen verpletteren de aaseters en hun voer, hun stemmen weergalmen tegen de oude tomben die slechts zelden geluid opvangen, en hun stenen oren sluiten.
Een armzalige gargouille, ooit geplaatst als bewaker van een graf, sist naar de mannen als zij langszij komen, maar meer dan een teken van verzet is het niet, want als het licht van de lantaarn hem raakt schuifelt hij weg zover zijn ban hem toelaat.

Een vermolmde deur word in puin geslagen door een ijzeren staaf, en de knecht die de staaf vasthoud laat een licht schijnen in de kamer die de deur sloot.
Tussen de alom aanwezige oude tomben liggen oude dekens en lappen, vuil van het stof, maar niet aangetast door het ongedierte, in slordige maar door mensenhanden aangelegde hopen. Een oude strozak onder één van de hopen word opengereten maar onthult niets.
In een nis achterin het kamertje liggen wat opgelapte speelgoedjes van kunstig bewerkt en beschilderd hout en soms zelfs tin. Een paar rake klappen vernielen de kleine kunststukjes, en zware laarzen schoppen het hout door de kamer heen.

Elephenor staat in het midden van de kamer, er behoedzaam voor wakend dat zijn dure kledij niet onder het stof komt te zitten, af en toe met de handen voor zijn gezicht wapperend in de hoop de muffe geur die zijn neus binnendringt te verdrijven.
'Er is niemand hier. Terwijl je me bezwoor dat ik hier mijn Lavendel zou kunnen vinden.'
Maxim kijkt hem recht in de ogen. Niet angstig, niet beschaamd, zoals hij zou moeten zijn, maar gretig.
'Mmm... Maar de kleine rat zal komen, hmmm? Hij kan niet lang zonder zijn puin, ziet u. We hoeven alleen maar af te wachten, mmm?'
Hij likt met een dieprode tong lippen die eveneens kleurrijker zijn dan ze zouden moeten zijn. Rode droppen speeksel vallen op de grond, en Elephenor kijkt hem met weerzin aan.
'Wacht dan hier tot hij komt. En houd haar ditmaal beter vast.'
De andere knechten gebarend met hem mee te gaan wend de bordeelhouder zich om, en loopt met zware stappen naar het daglicht. Hij zal zijn andere zware jongens de hele stad laten doorzoeken, en zelf zal hij in de buurt zijn van deze tombe, want, oh nee, deze houding van Maxim bevalt hem niets.

Als de mannen weerkeren naar de straten van de stad hangt het avondrood boven hen, en komen de eerste mistslierten uit de lange schaduwen van het woud.
Leunend tegen een oude zerk kijkt Elephenor gefascineerd naar het schouwspel, dat zoveel lijkt op dat van zijn dromen. Maar dit is koel, niet heet; dit is scherp en ijl van geur, niet dik en zoet. Toch bekruipt hem het gevoel dat de doden, nee, die ene dode: Lalaith, nabij is, en terugkijkend naar de Hof kan hij een huivering niet onderdrukken.

[Samara Jalaya]

Pijn, pijn... een stekende pijn. Lavendel heeft nauwelijks gemerkt dat ze van Rats schouder op de vloer van de kamer is getild. Ze lijkt bijna gewichtloos, zo slap hangt ze in Rats armen; een verlepte bloem, bleek en koud als het flauwe schijnsel van de maan. Het licht van de nacht speelt in de vuurrode lokken van Lavendels haar en de glans is zo levendig en contrasterend met haar verzwakte lichaam dat het bijna onwerkelijk is.

Uren vlechten zich aaneen terwijl Lavendel daar ligt, dicht tegen Rat aangedrukt. Inmiddels heeft het warme, dromerige gevoel haar lichaam verlaten en ligt ze rillend op haar ongehavende zij, Jozefs mantel dicht om zich heen geslagen. Ondanks deze bescherming verkoelt haar vochtige kleding haar langzaam tot op het bot en vlagen bijtend koude wind die door het onafgemaakte venster het vertrek binnenkruipen, doen haar huiveren.

Enkele uren nadat de dood heeft besloten dit meisje op te geven en haar te laten voor wat ze was in de wereld van de levenden, vindt Lavendel de kracht om haar ogen te openen en te spreken. "Rat," zegt ze. "Rat, waar zijn we? En waar zijn Maxim en Elephenor? Zijn we veilig? Zijn ze dood?"

[Galliminus]

Rat kijkt verschrikt op wanneer Lavendel wakker word. "Lavendel isse nie Djood!! Lavendel doet leefe!!" Rat drukt zich nog dichter tegen Lavendel aan en begint te huilen.
" RAT isse stout geweest,... RAT's quweeshte isse mislukt...Lavendel gewond enne RAT Lavendel gepjakt enne djoor het Raam gespronguh...Bjoze mannen leven nogge steeds....zijne vast op zjoek naar onsh..watte nu djoen?...We kunnuh niete terug gaan naare Hof....Bjoze mjannen RAT gezien,..Bjoze mjannen wachtuh oppuh RAT bij de Hof,... RAT zjeker wetes. Jozef heele veele bjoos zijn oppe RAT"

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 4/8/02 2:58:31 pm

[santetjan]

Met grote stappen en een grimmig gezicht beent Jozef Kindermans langs de grafstenen met hun ingekerfde namen en jaartallen. De lantaarn in zijn hand schommelt vervaarlijk als hij immer sneller vooruit gaat, op weg naar de Hof der Doden, van waaruit nu, in de donker wordende avond waar de mistslierten doorheen schieten, heldere lichten schijnen en het gevloek en gerammel van mannen te horen is.

Met een klap gaat de deur open, en de lataarn van Jozef verlicht het gezelschap, dat prompt omkijkt en in zijn gezicht ziet, dat op storm staat.
De paar bruten die verveeld de oude graven slopen of wat dobbelen en drinken kruipen achteruit: hoewel zij met velen zijn, en gewend zijn klappen te geven en te ontvangen is Jozef Kindermans een heel ander verhaal: niet alleen lijkt hij ongevoelig voor elke dreiging en verlokking, maar ook schijnt hij in contact te staan met geesten en demonen.
Verdwijn, rapalje!, roept hij, en zijn ogen sperren zich wijd open: zwarte ogen met een hels vuur dat in hen brand. En zij hijsen zich snel omhoog, en zetten het op een lopen. De lantaarn van Jozef flakkert spookachtig in de mistslierten, en straaltjes licht schijnen ongefilterd door de mist op de zich weghaastende mannen.

En dan is het stil in de Hof. De mist grijpt met haar vingers om de gebroken stenen, de omgeworpen lijken, en het duister van de nacht bedekt de ratten die voorzichtig terug komen scharrelen, zich ervoor hoedend niet in de licht van de lantaarn te komen.
En dan is het stil, op het geluid van een paar laarzen na, en hoog gegiechel. Een kleine gedaante in een te grote mantel en met een driekantssteek op het hoofd die het grootste deel van het gezicht bedekt komt te voorschijn, zich expres opstellend in het straaltje licht van de lantaarn, en langzaam op hem af stappend.
'Maxim... Dat jij je hier nog durft te vertonen...' Met een meer dan felle blik, een blik waar zelfs enige woede in schijnt, stapt Jozef op Maxim toe, weet hebbend van zijn eigen kunnen en dat van de iele man.
Maar Maxim kruipt niet ineen, zoals Jozef verwachtte dat hij zou doen. Maxim verzint geen uitvluchten. Maxim giechelt. En Maxim doet een arm vooruit schieten, grijpt Jozef bij de strot, trekt Jozef naar hem toe met veel meer kracht dan Maxim zou moeten hebben. De lantaarn valt uit Jozefs handen en stuitert op de grond; het licht schijnt recht omhoog, naar het beschaduwde gezicht van de iele man.
Worstelend in de greep van de giechelende Maxim kijkt Jozef hem in de ogen - en ziet véél meer dan de laffe man die hij zou moeten zien. Plots sperren Jozefs ogen zich wijd open, en het zweet breekt hem uit. Is het mogelijk?
'Ik zie dat je het begrijpt, Jozef Kindermans de demonenbezweerder... Ik zie dat je begrijpt met wie je van doen hebt... En ik wil weten waar je ratje zich verstopt heeft... Ik wil weten hoe ik je ratje vinden kan...
Je wil me tegenhouden, Jozef Kindermans, maar nu je in mijn klauwen hangt zal dat je niet lukken - en ik zal je pas loslaten als ik je ratje op het spoor ben... Dus, Jozef Kindermans... Wat zal het zijn?'

Worstelend en wankelend in de stalen grip van Maxim, in wiens rode ogen bloed traant, op wiens huid rood zweet staat, wiens lippen vertrokken zijn in een maniakale grijns, komt een enorme woede op in Jozef - maar hij weet zich niet te bevrijden.
Uiteindelijk hangt hij verslapt in de greep van de kleine man, en geven zijn ogen zich over. Maxim werpt hem voor zich uit, en gebaard hem te leiden. Jozef pakt behoedzaam zijn lantaarn, en loopt de Hof uit, richting stad, met Maxim in zijn zog.

[Samara Jalaya]

Lavendel slaat haar armen dichter om Rat heen; haar lichaam is vele malen kouder dan het zijne, tot diep in de botten doordrongen van de bijtende kou van de verslagen dood. Ze warmt zich in de nabijheid van Rat. Hij is warm. Hij leeft. Langzaam voelt ze hoe het gevoel in haar vingertoppen terugkomt, een licht tintelend gevoel dat door haar armen over haar borst spreidt. Ze voelt de wond in haar zij nog zachtjes kloppen, maar er vloeit niet langer bloed.

Lavendel maakt een zacht sussend geluid tussen haar droge lippen om Rat te troosten. "Het is goed, het is goed. Hier zullen ze ons niet vinden. Ze zullen het zoeken spoedig opgeven en dan gaan we terug naar het Hof. We kunnen Jozes alles uitleggen." Het is een nietszeggende troost, beseft Lavendel. Ze kunnen niet terug. Ze kent Elephenor en Maxim. Het zoeken spoedig opgeven ligt zeker niet in hun aard. Zeker niet nu zij het is die gezocht wordt.

Lavendel maakt zich los van Rats lichaam en weet zich, door eerst op haar rug en daarna op haar buik te draaien, op beide voeten te tillen. Met onvaste tred schuifelt ze naar het onafgemaakte raam en staart de nacht in. Hoe dwaas is ze geweest! Door geboorte is haar lot bepaald, hoe kan ze dat lot en één van de machtigste mannen van Raganorck ooit ontvluchten? Ze zullen het zoeken niet opgeven, ze zullen iedere straattegel van Raganorck omkeren, woorden van verraad uit de kelen van onschuldige sloebers wringen en haar op het spoor komen. Een jonge vrouw met vlammend rood haar in het gezelschap van een gebochelde man kan zich nou eenmaal niet onzichtbaar door menigten verplaatsen als ieder ander.

Ze staart uit het raam en wenst dat ze dapperder is, vastberadener. Dat ze haar schouder kan rechten en de confrontatie aangaan. Dat ze niet prooi is, maar jager. Maar Lavendel is niet moedig, niet zo moedig als ze zou willen zijn in ieder geval. Opstandigheid, eigenwaarde en verzet zijn door de jaren heen met geweld uit haar geest en hart verbannen. Gehoorzaamheid is het gebed geweest, gehoorzaamheid, gehoorzaamheid, gehoorzaamheid, handelen naar de orders. Je bent niemand en niemand zal je altijd zijn.

Lavendel is meer dan een toevallige werknemer van Elephenor, ze was, is, zijn bezit. Haar lichaam en leven heeft hij zich eigen gemaakt en behoren haar evenveel toe als de kleding die ze draagt: nauwelijks. Niet. Dit is wat Elephenor zo kwaad moet hebben gemaakt; er zijn meisjes uit zijn handen geglipt door wanhopige, brute zelfmoorden, maar er is er nooit eentje geweest die hem zo openlijk heeft durven beledigen door te ontsnappen uit haar kooi.

Moed? Lavendel balt haar vuisten en schudt haar hoofd. Dwaasheid. Het verzet van een muisje tegen een nachtuil. Eén stap buiten het hol en zijn klauwen sluiten om haar lichaam. Lavendel huivert. Ze is een klein figuurtje in de grote lijst van het open raam, nietig bijna en dat is hoe ze zich voelt. De resten van Jozefs mantel heeft ze dicht om haar schouders getrokken.

[Galliminus]

Rat had in de afgelopen dagen enkel voor eten en drinken gezorgd op het dak waar zij waren. Lavendel was merendeel bewusteloos geweest en RAT voelde zich zeer schuldig voor hetgeen wat gebeurt was. Het was ook zijn schuld geweest.
Hij had enkele malen het Hof der Doden bezocht maar Jozef Kindermans,zijn meester, was iedere keer afwezig. Uiteindelijk had hij Lavendel naar een leegstaande woning gebracht enkele deuren verder van 't Kruideke,..de Kruideniers winkel van Marvin. De ramen van deze woning waren dicht gespijkert en er waren tekenen dat hier een brand had plaats gevonden. Op het grote stoffige hemelbed had hij Lavendel neergelegd. Hij had haar natte kleren uitgedaan ,zonder te kijken, en haar goed ingestopt onder de dekens. Hij had haar wond zo goed als hij kon afgebonden met een schoon laken wat nog in het huis lag.

Op een nacht was hij de daken opgegaan en had hij enkele schone jurken ontvreemd die uithingen tussen twee gebouwen. Deze had hij netjes opgevouwen en aan het eind van het bed neergelegd op de dekenkist. Wanneer lavendel sliep had hij gesproken tot haar,..hoe onverstaanbaar het ook leek met zijn hazenlip. Hij had haar gerust proberen te stellen........maar duizendmaal had hij zijn excuses aangeboden.

Vanaf het dak van de woning had hij talloze malen uitgeroepen tot Zwikker,...zijn huisdier....maar het leek tevergeefs. In de tussentijd was hij wel bevriend geraakt met een grote rode kater die regelmatig door het huis zwierf. Enkele malen had hij de kater wat pekelvlees toegeworpen en een bordje met melk voor hem neergezet wat hij verdunt had met water, want Jozef had hem ooit eens verteld dat melk eigenlijk helemaal niet zo goed was voor katten,..ondanks het feit dat zij het zo lekker vonden. De rode kater kwam steeds vaker terug en zijn vaste stek werd het grote hemelbed. Vaak kroop de kater tegen Lavendel aan. RAT kon de twee zo wel uren bekijken.

De grote zwarte vogel was uiteindelijk naar binnen gevlogen toen RAT sliep. Hij werd gewekt door het het pikken op zijn borst en toen hij opkeek was het inderdaad Zwikker. RAT was door het dolle heen.
Vrolijk huppelde hij door de slaapkamer op het weerzien met zijn oudste vriend. De rode kater werd er wakker van en schoot op Zwikker af....de twee maakte een hels kabaal in de woning....

"Njiet zone Hjerrie mjaken!!!! Dadjelijk jullie nog Lavendel wjakker maken!!", schreeuwde RAT door het huis. Het kon niet anders dat Lavendel hier wakker van was geworden.

Uren werden dagen en het leek wel of de twee wezens elkaar met rust begonnen te laten. Ook Lavendel's koorts leek te verdwijnen. Enkele malen had de kater Zwikker besprongen, maar die had hem dan zo fel gepikt dat de kater terug rende naar het bed en tegen Lavendel aankroop,..veilig en wel..

RAT, de Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 2/9/03 4:08:07 pm

[Samara Jalaya]

Lavendel vond zichzelf die morgen in het grote, stoffige hemelbed, naakt en opgerold als een klein kind. Een moment had ze moeite haar gedachten te ordenen en schrok ze, omdat ze vreesde dat ze onbeschermd en ongevraagd in het bed van een betalend heerschap had doorgebracht, terwijl Elephenor haar thuiskomst eiste voor zonsopgang. Maar het bed was leeg en op de kleine tekening van haar lichaam in de lakens na, glad en gestreken. Geen bloed, geen scheuren, geen blauwe plekken op haar lichaam. En toen ontwaarde ze Rat in de duisternis van het vertrek en herinnerde ze zich alles wat was voorgevallen. Haar vlucht en angst, de achtervolging van Maxim en Elephenor... "Rat," zei ze zacht. "Waar zijn we?"

Hij had haar verzorgd, haar wond schoon gemaakt en een stapeltje kleren op het voeteneinde van haar bed neergelegd. Hij had aan haar zijde gezeten en tegen haar gesproken. Hij had hen verborgen, weer, voor de klauwen van de bordeelhouder. Ze moest blij zijn dat ze nog leefde en vrij was, maar toch fluisterde diep in haar hart nog altijd de angstige stem. "Waar moeten we heen? Waar zijn we veilig? Is er ergens een plaats in Raganorck waar de macht van Elephenor niet reikt?" Lavendel fluisterde zacht, bijna in zichzelf.

Ze sloeg de dekens van zich af, liet zich uit bed glijden en liep geluidloos over de planken vloer naar een raam dat met gekruiste balken dichtgespijkerd was. Er vielen ragfijne zonnestraaltjes door de kieren in de planken en Lavendel kneep één oog dicht om naar buiten te kijken. Het raam lag aan een straat waar mensen en dieren kwamen en gingen; mensen met manden, ratelende karren, hoge hoeden, wapens en kleurige gewaden. Er kroop een bedelaar op één been door de goot, op de hoek kuste een meisje vluchtig haar minnaar en schoot een portiek in. Een koopman ruziede met zijn vrouw, een meisje droeg een kind in haar armen. Het was een groot contrast met de serene stilte in de stoffige kamer. Leven en dood. Lavendel wierp nog een blik naar buiten. "We kunnen hier niet blijven, Rat," zei ze. "Niet voor altijd."

~ Samara