Raganorck

[Samara Jalaya]

"... Lavendel," zegt Lavendel, beseffend dat ze haar naam nog niet eerder genoemd heeft en Rat haar met "meisje" blijft aanspreken. Ze kijkt naar het bed dat hij zo kunstig aan het opmaken is in een hoek van de tombe en glimlacht. Nog steeds dreunen er voetstappen in haar hoofd en de stemmen klinken dreigender dan ooit, maar ze probeert er niet naar te luisteren.

Vermoeid staat Lavendel op en loopt naar Rat die naast het bed van dekens en stro staat. "Bedankt," zegt ze. Het stof en vuil op de lakens valt haar nauwelijks op, meer luxe is ze nauwelijks gewend. Lavendel rolt zich op, trekt een deken over zich heen en valt vrijwel direct in slaap na een "slaap lekker" gefluisterd te hebben.

~ Samara

[Galliminus]

Rat gaat zijn kapotte soldaatjes repareren. Hij neemt de soldaatjes samen en kijkt welke ledematen missen. Van sommige breekt hij de armpjes en beentjes af om die weer bij andere aan te zetten en te plakken. Van de twintig kapotte soldaatjes kan hij er toch veertien complete van maken.

Een paar keer loopt hij op en neer door de tombe, en de angst komt over hem dat Jozef te weten komt dat hij iemand mee heeft genomen naar het Hof,..of nog erger; Dat Jozef zijn geheime plaats vind.

Rat vraagt zich af hoe hij het meisje, wat zich voorstelde als Lavendel, kon helpen. Hij wist dat er nog twintig open graven waren voor de eventuele slachtoffers van de pest. Als hij Elephenor nu eens naar het Hof kon lokken, maar dat leek hem moeilijk want de man komt misschien niet alleen....... Maar dan had Rat nog altijd zijn vrienden die hem oneindig trouw waren, de Kraaien.
Er gaan veel gedachtes door Rat's hoofd, maar één ding wist hij zeker: Het lieve meisje mocht nooit meer in de klauwen van Elephenor vallen,...het meisje mag geen slaaf meer zijn.

RAT: De Grafdelver

[Danae Rheanna]

Zodra Lavendel in een diepe slaap was verzonken, vulden warrige, angstige dromen haar gedachten. Het waren beelden van dingen die ze werkelijk had meegemaakt en die ze nu in een chaotische combinatie herbeleefde. Ze droomde over kaarsen, reusachtige kaarsen, omkranst met doornige rozenstruiken. Ze droomde dat ze danste, danste tussen honderden warme, zwetende lichamen, verlicht door het kaarslicht, zo dicht opeengepakt dat ze bijna stikte. Ze droomde dat ze eindeloos rende door straten, achterna gezeten door onthoofde hobbelpaardjes en tinnen soldaatjes. Ze droomde over een tombe die bedekt was met dode kraaien. Ze stapte naar binnen, vergrendelde de deur en zag toen dat de enige andere persoon in het vertrek Elephenor was. Hij greep haar polsen, zoals hij altijd deed, en ze kon geen kant op.

Met een schreeuw werd Lavendel wakker. Ze had geen idee hoe laat het was en even had ze ook geen idee waar ze was. Haar hart bonsde in haar keel en ze voelde dat ze klam van het zweet was.

(( "het bureau van een bordeelhouder" al gelezen? Daar wordt Elephenor geïntroduceerd ))

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Danae Rheanna]

(( oeps, verkeerde account... ))

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Galliminus]

((yup, gelezen..en ik mag hem nu nóg minder dan voorheen))

Rat schrikt zo hard door de ijzige kreet van Lavendel dat hij achterover van de stenen tombe tuimelt, en zijn hoofd bezeert tegen de granieten muur van de tombe. Hij ligt in elkaar gedoken op de grond,...bang dat hij slaag krijgt...

"Njiete Booz zijn oppe RAT!!!!,... RAT hebbe njiets Gedwaan,...echt njie!!.........Mjooie Meisjeh Ljavendul boos oppe RAT?"

Langzaam komt hij overeind en verschuilt zich achter de stenen tombe, alleen zijn hoofd steekt er bovenuit, en hij masseert de pijnlijke buil die op zijn achterhoofd staat.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

Als Lavendel Rats kreet hoort, beseft ze weer waar ze is. De tombe. Vaag hoort ze de echo van haar kreet nog in de lucht hangen, alsof ze de wereld in vertraagde beelden waarneemt, dringen na enkele seconden ook Rats woorden tot haar door. Ze draait haar hoofd, zodat ze hem recht aanblikt, haar grote, donkere ogen zijn gevuld met een angst die haar niet heeft losgelaten nu ze ontwaakt is, het is een angst die nog even halsstarrig door haar aderen klopt, een angst die maakt dat al haar spieren snaarscherp gespannen zijn om haar te laten wegvluchten bij het minste of geringste gevaar.

Haar ademhaling is hoorbaar, kort en bijna snakkend. Zweet parelt op haar voorhoofd en vloeit in kleine straaltjes in haar snel rijzende en dalende boezem. Koude en hitte vechten om voorrang in haar huid, zodat ze bij vlagen huivert en benauwd adem haalt. Dan plotseling, gelijk ze uit een hypnose ontwaakt, duikt Lavendel in elkaar. Ze kruipt achteruit, duwt zichzelf verder en verder in een donkere hoek terwijl ze wilt met haar armen zwaait. "Niet doen!" fluistert ze. Een fluistering die aanzwelt tot een bijna onmenselijke krijs. "Niet doen! Je doet me pijn!" Dan barst ze in huilen uit. "Niet doen!"

~ Samara

[Galliminus]

Rat begint nu zelf ook te huilen en hij pakt meneer Bah, zijn aan elkaar gestikte knuffelbeer, stevig vast. Hij kruipt verschrikt weg in de hoek waar de stenen kist en de muur van de tombe samenkomen.
Hij fluistert huilend tegen zichzelf,
"Maare RAT holemaal ginne pijn doen bije Meisjeh,... RAT isse stjout gewjeest,.....Meisjeh isse boos oppe RAT,.... Menjeer Bah niete boos zijn oppe RAT hè?"

Rat huilt stilletjes aan verder en durft niet richting Lavendel te kijken. Hij heeft zijn knuffelbeer strak vast, en wiegt op en neer, zijn knieën opgetrokken en zijn gezicht verscholen achter zijn knuffelbeer.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

Lavendel kruipt steeds verder in elkaar. Ze kan niet om zich heen kijken zonder de dreigende grillige silhouetten in het steen van de muur te zien. Ze verbeeldt zich dat die schaduwen haar besluipen, zich in alle stilte voortbewegen om haar in een onbewaakt moment te bespringen. Ze ziet klauwen in haar richting grijpen; magere, gekromde vingers die zich in haar kleding haken en het met een ferme ruk van haar huid scheuren. In een poging haar naaktheid tegen de brandende blikken en begerige handen te beschermen, krimpt Lavendel ineen. Van alle mannen die haar hadden gebruikt als aanvulling op wat ze bij andere vrouwen te kort waren gekomen, haatte Lavendel Elephenor het meest. Zijn woorden en strelingen waren vervuld met verachting en spot. Het leed geen twijfel hoe de verhoudingen lagen zodra Elephenor haar kamer betrad; hij duldde geen tegenspraak, de straf op ongehoorzaamheid of een niet stricte navolging van zijn bevelen was afranseling, honger, of wat voor gruwelijks zijn sadistische gedachtengang hem dan ook toe aanzette. Elephenor was niet alleen handelaar, hij was man die genoot van zijn waar. Lavendel, de schoonste bloem uit het Woud. Hij trok haar in zijn schoot. Ze huiverde.

Lavendel kijkt op. Het zachte gejammer van Rat heeft haar langzaam teruggebracht in de beschermde werkelijkheid van de tombe. Ze schudt haar hoofd, strijkt een paar haren uit haar gezicht en staat dan langzaam op. Rat zit een aantal meter van haar vandaan met een oud knuffelbeest in zijn omhelzing geklemd zachtjes te huilen. Aanvankelijk begrijpt ze niet waarom hij daar zit, maar dan weet Lavendel wat er gebeurd is: ze heeft een nieuwe aanval van angstpsychose gehad en Rat schrik aangejaagd. Voorzichtig knielt ze naast hem en legt een hand op zijn schouder. "Het spijt me," fluistert ze. "Ik wilde je niet bang maken. Ik heb dit soms... Het komt door Elephenor. Hij heeft me pijn gedaan, zo veel en zo vaak dat ik nu zelfs angst voor hem voel als hij er niet is." De schoonste bloem uit het Woud. Elephenor was haar psychose niet ontgaan. Hij had haar kalmerende middelen gevoerd, zodat ze nog gewilliger in zijn handen was en haar gewoonlijke tegenstribbelingen, reflexen op de aanvallen op haar lichaam die ze niet kon onderdrukken en moest bekopen, lam waren gelegd. Lavendel...

"Rat," zegt Lavendel. "Rat, het spijt me."

~ Samara

[Galliminus]

In de eerste instantie durft Rat niet op te kijken, hij schrikt van de aanraking......Bang dat Jozef hem een pak slaag geeft omdat hij hem niet heeft gehoorzaamt, maar dan dringen de woorden van Lavendel tot hem door. Een stem die mooier is dan hij ooit heeft gehoord in Raganorck, een stem die hem herinnerde aan zijn zijn lieve moeder die eens ging slapen met zijn vader en nooit meer wakker werd.
Beelden uit het verleden schieten door zijn gedachte,..hoe de dorpsgenoten hem opjaagde, en hoe hij jaren lang de landen rondom Raganorck afstroopte in complete eenzaamheid.

"Mjooie Meisjeh Lavendel niete boos oppe RAT? Mjooie Meisjeh isse bjoos oppe Elefjenor? Elefjenor isse stoute mjan,...Hij isse al djood van binneh,..zijn ziel isse al weg inne de Slaap van Altjijd. RAT heefte ook welles Bjoze Dromen,... RAT dromen vanne lelijkje mensjen van binneh die arme RAT wegjaguh."

Rat staat op en valt Lavendel in de armen en hij begint nog harder te huilen. Hij pakt haar stevig vast, maar het is geen greep naar lust, het is een pure aanraking. Een aanraking die Rat zelf ook nog nooit heeft gevoeld.

" RAT moete Mjooie Meisjeh Lavendel hellupe mette verjagen vanne Demjonen van Binnen,...De Demjoon Elefjenor."

Als een klein kind laat Rat zich in de schoot van Lavendel vallen, en hij krult zijn lichaam op.

RAT: De Grafdelver

[Galliminus]

((Hoe gaat dit in hemelsnaam verlopen?,...twee van die psychoten bij elkaar,....ach geluk is met de domme,..euh..psychoten toch? ))

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 2/20/02 8:07:54 pm

[Samara Jalaya]

(( volgens mij gaat dat heel goed, twee psychoten ))

Lavendel slaat haar armen beschermend om Rat heen als hij in haar schoot kruipt. Het is een absurd moederlijk gevoel dat haar plots overvalt als ze Rats trillende lichaam omarmt, een gevoel dat maakt dat ze hem dicht tegen zich aandrukt, hem verwarmend met de zachtheid van haar eigen lichaam. Zijn misvormingde rug en gezicht ontsnappen aan haar aandacht. Ze is als een moeder die, ondanks de gebreken en tekortkomingen van haar kinderen, onvoorwaarlijk van hen houdt. Ze wiegt hem en troost hem, drukt haar neus in zijn haar en neuriet zacht om hem gerust te stellen. "We zullen alle boze dromen en demonen verjagen, jij en ik. Jij en ik..."

~ Samara

[Galliminus]

Rat voelt de armen van Lavendel om hem heen en het doet hem denken aan lang vervlogen tijden, toen zijn vader en moeder hem trooste wanneer hij voor de zoveelste keer getreitert werd door de kinderen in het dorp. Hij krabbelt tegen Lavendel op en droogt zijn tranen met zijn mouw.

"Djankjwel,.....jij hebbe RAT aan het schrjikken gemjaakt met je Bosse Drjomen,...mjaar RAT niet meer Bjang zijn,.. RAT weete nu Djat Mjooie Meisjeh Lavendel eerst haar Djemonen mjoet verjagen Vjoordat RAT zijn Bosse Drjomen wegge doet,...Bosse Drjomen van RAT zijne al Bjijna weg djoor.......djoor....Lavendel. Lavendel isse lief vjoor RAT,..niemand isse lief vjoor RAT. Elefjenor moette Lavendel nie meer kwellen... RAT zal Lavendel beschjermen tegen Djemoon Elefjenor... RAT weet in wjelke Kamur Elefjenor slaapt.....Elefjenor moette vjoor altijd Slapuh!!"

Hoopvol kijkt Rat Lavendel aan en hij staat op. Hij loopt naar de stenen deur van de Graftombe en staart door een kier naar buiten.

"Lavendel heefte lang geslapuh,..nogge even ennet word wjeer Djonker,..danne RAT en Lavendel op jacht naar Elefjenor,..enne hjem eeuwigje Slaap brenguh."

Rat gaat trots op de stenen grafkist zitten en neemt zijn spade liefkozend in zijn armen. Hij wacht tot de zon weer onder is, dan is het grote moment daar...de tijd dat Elephenor zal leren dat Lavendel zijn eigendom niet meer is.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

Lavendel knikt alleen maar bij Rats woorden. Ze vraagt zich af of het werkelijk zo makkelijk zal zijn om Elephenor voor eeuwig het zwijgen op te leggen. Ze kent hem, beter en langer dan ze zou willen, en de man bezit een zekere kracht die haar angst aanjaagt...

... Maar misschien, misschien is het juist die angst die hij altijd tegen haar heeft gebruikt en schuilt zijn kracht niet in hemzelf, maar in het haarfijn bespelen van andermans gevoelens en zwakke plekken. Hij heeft daar gestoken waar haar huid het dunst is, geen wonder dat ze nu zo'n benauwd ontzag voor hem koestert. Want wie is hij eigenlijk? Uiteindelijk is Elephenor gewoon een man, een sterveling, net als zij allemaal. Geen god, geen demoon, maar een sterfelijk mens.

Lavendel kijkt naar Rat die op zijn spade leunt en wacht tot de vallende zon het teken voor hun vertrek inluidt.

~ Samara

[Galliminus]

Rat blijft als een standbeeld naar buiten staren totdat hij abrupt omdraait en zegt,"Het isse Tijd",..Hij loopt op Lavendel af en duwt haar een lange slanke dolk in haar handen die hij even een stukje uit de schede haalt,."Voore Vjeilugheid." Rat duwt de stenen deur van de tombe open en stapt naar buiten. De frisse nachtlucht doet hem goed, en hij haalt diep adem. "Lavendel Effetjes wjachten oppe RAT hier." Behendig als een kat rent hij over het kerkhof, springend over graven en hekken. In de verte is te zien hoe hij een klein houten huisje ingaat, het Galgenhuis, en hij komt naar buiten met een grote zwarte mantel. Als hij weer bij de tombe is overhandigt hij Lavendel de grote zwarte mantel en een zwarte hoed.
"Zo zjulle niemand Lavendel herkennuh,..Elefjenor woonte niete zo vjer hiere Vjandaan,...Elefjenor slapuh inne Hjerberg altijd. RAT gaat hjet Dak op asse bij de Hjerberg zijn...Lavendel naare bjinnen enne RAT vanaffe dak njaarbinne,..danne Lavendel enne RAT de bosse man Elefjenor verassink gjeven ja?"

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

Lavendel volgt Rat aarzelend naar buiten en pakt, nadat ze zich in de donkere mantel heeft gehuld en de hoed heeft opgezet die bijna haar hele gezicht overschaduwd, het mes. Het ding is verbazend licht en toch houdt ze hem onwennig in haar handen geklemd, er niet van overtuigd dat ze ooit de moed en kracht zal bezitten om het werkelijk te gebruiken. Ze heeft vaker besluiteloos met een dolk in haar handen gestaan, ontzag en angst voelend voor wat dat ene ding zou kunnen aanrichten. Verlossing. Het was een teken van verlossing. Maar die ene fatale stoot had ze nooit durven geven. Niet in haar eigen hart en niet die van een ander.

Ze kijkt op naar Rat. "We zullen hem verrassen," zegt ze dan. Ze kan de lichte trilling in haar stem niet verhullen. Als ze ook maar een moment de kracht zou bezitten, zou ze aan al haar ellende een einde kunnen maken. Maar één moment...

~ Samara