Raganorck

[ckeetel]

De klap is hevig, tè hevig, zijn prooi wordt weggeslingerd, de witte klauwen breken dwars door de rode dakpannen heen om de vaart af te remmen. Insonums razernij jaagt hem de lucht in, de essentie van haar geest achterna. Hij scheert boven de straatjes van het Duistere District, de krakende vlammen met zich meevoerend. Dan doven ze uit.

Zijn prooi is daar, in de schaduwen van de kleine huisjes, een vurige, wervelende ziel. Insonum trekt zijn vleugels in en stort zich bovenop Manon, hun lichamen tegen de muur werpend. Als hij haar tegen zich aandrukt, ontmoeten haar klauwen zijn witte huid, graven zich in zijn buikstreek, de pijn zweept hem op, doen de honger in hem hoog oplaaien en van binnen verteren. Terwijl zijn ene klauw zich diep in haar rug zet, omvat de andere haar hoofd en dwingt het ruw achterover. Langzaam buigt zijn bovenlichaam over haar heen en zakt hij met haar naar de grond. Hij wil haar...nu... Ze probeert zich niet uit zijn greep te bevrijden, maar drukt haar klauwen nog dieper zijn buik in. Met een sadistische grijns om haar mond scheuren haar nagels in zijn vlees. Als hij zijn gezicht dichter bij dat van haar brengt, haalt ze uit, Insonum vangt haar scherpe tanden met zijn lippen. Ze bijt hard. Hij gromt genietend...drukt haar hoofd tegen het zijne. Het is tijd...de razende honger onderdrukt het andere verlangen, het oerverlangen dat zijn dijen zich strak om haar heupen doet klemmen.
De honger trekt in iedere vezel van zijn lichaam. De duimen van zijn vleugels slaan in de muur waar hij tegenaan leunt.

Dan lijkt hij in haar te ademen, haar lichaam trekt samen, protesteert wild. Hij drukt haar mond vaster tegen de zijne. Hij scheurt haar ziel los, rijt het uiteen, begint het met grote ademteugen in zijn lichaam te trekken.
Honger...
Alles overheersende honger...
Hij kreunt verlangend naar meer, terwijl haar lichaam zich langzaam ontspant. Ze laat zijn lippen los, haar klauwen malen zachter en zachter. Het licht van de furie dooft in haar ogen. Ze is leeg...bijna.

En dan...pijn...

Hij heft zijn gezicht op, staart naar het slappe lichaam in zijn armen.
...Wat is dit?...

Zijn lichaam buigt zich achterover, Insonum brult, duizend klauwen scheuren hem van binnen uiteen. Het is zij. Ze heeft haar strijd voortgezet in hem. Verschrikkelijk is de pijn, stuiptrekkingen teisteren zijn lichaam. Zijn ogen werpen een blauw vuur. Ze vernietigt hem!
Hij zoekt om zich heen, blind, zijn vingers tasten haar lichaam af, dan voelt hij haar lippen. Trillend legt hij zijn mond over de hare.
Hij spuwt de on-geest uit.

De pijn maait in hem, fel, geselend, diepe voren trekkend door zijn ziel. Honger is hij nu. Puur, razend, kapot. Het vuur in hem werpt zich in wilde krakende vlammen om hem heen. De incubus schiet brullend de nachtelijke hemel in.

Het lichaam van de vampier ligt op de grond, de klauwen trekken zich nog steeds samen, alsof ze malen, malen, malen...

[Galliminus]

Manon heeft een koortsdroom,..Ze kan herinneren dat het wezen zich op haar storte, hoe zij in een laatste wanhopige poging haar klauwen diep in de onderbuik van het wezen liet stoten. Ze genoot van ieder moment dat het wezen pijn leed.
Totdat het moment daar was dat ze haar kracht begon te verliezen. Het wezen had haar in zijn macht. Haar lichaam luisterde niet meer naar haar bevelen. Ze verdronk in de ogen van het wezen, en ze werd opgeslokt.

Plotseling was zij in een gigantische ruimte waar talloze beelden op haar afkwamen, ze zag twaalf kaarsen die onmenselijk snel opbrande, ze zag een oud vrouwtje vluchten in pijn, ze zag een winkeltje. Toen zag zij het monsterlijke hoofd van het wezen, het was zo groot als kasteel Raganorck zelf. Het opende zijn mond en slokte Manon op.

Dit kon zij niet toelaten, als een beest haalde ze uit naar het binnenste van het beest, bloedvaten knapte en spieren werden door haar verscheurd, zeeën van bloed kwamen over haar heen.
Van het ene moment op het andere leek het wel of de tijd terugwaards ging. Ze werd uitgespuugt, ze zag de winkel van haar weg gaan, het oude vrouwtje, en de kaarsen.
Het voelde of haar lichaam explodeerde toen haar ziel werd terug geworpen in haar ondode lichaam. Ze voelde de koude straatstenen en hoorde het monster schreeuwen, maar ze kon haarzelf niet bewegen. Ze voelde de windverplaatsing die de vleugels teweeg brachten toen de demoon opsteeg,..maar haar lichaam luisterde niet. Ze was verlamt.

Ze wist niet waar ze geweest was de laatste paar seconden maar ze had iets mee genomen uit het vervloekte oord. iets van het wezen zat in haar, en iets binnen haar was ze kwijt. Iets wat het wezen nu had.
Het zou nog een tijd duren eer ze weer kon bewegen, nu nog niet, haar lichaam kon niet.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Haar handen liggen boven de dekens. Een arm heeft ze op de man naast haar gelegd, alsof ze hem aan de mouw heeft willen trekken
Zijn lichaam is van haar afgewend. Het kussen is onder zijn schedel scheefgetrokken, zijn arm bungelt buiten het bed. Bij het bed ligt een gebroken kaars en een vlek met fijne paraffinespetters. De houder hangt nog aan zijn vingers.

Het stel ziet er oud uit, verschrikkelijk oud, alsof iemand bruin perkament over hun skeletten heen heeft getrokken. In de kamer is het vreemd stil, zelfs het ademen van het slapende paar is niet te horen.

Op het bed, met zijn knieën opgetrokken en zijn voeten tussen hun benen zit Insonum. Zijn hoofd rust tussen zijn benen, de armen heeft hij om zijn benen geslagen. Zijn borst gaat pompend op en neer, alsof hij het benauwd heeft. Zijn reusachtige vleugels passen nauwelijks in dit kleine kamertje, ze hebben zich over de weinige meubels heen gespreid.

Weer voelt hij haar klauwen in zich, zijn handen ballen zich tot vuisten. Hij voelt iets in zich rondwaren wat niet van hem is, een dood die in hem graaft, beelden van herinneringen die hij niet kent.
Zijn geest is rauw, beschadigd.
Het nieuwe voedsel heeft zijn zware wonden tijdig verlicht. Maar nog steeds laat ze hem niet met rust...

Naast hem hangt een fijngeschilderd tweeluik van een jong paar, hun ogen kijken vrolijk en helder de kamer in, hun huid is jong en heel anders dan het perkamenten vel dat nu hun lichamen siert...

((-> De Tien Torens -> Het illustere Handelsgilde -> de Tonnensjouwer))

Edited by: ckeetel at: 3/2/02 12:24:06 am

[Galliminus]

Ze weet niet hoe lang ze in de steeg heeft gelegen maar uiteindelijk weet ze op te staan. Een verscheurende honger naar het Levens Elixer brand in haar ziel. Haar keel voelt droog en pijnlijk aan, alsof er duizend spijkers in haar strottehoofd zijn geslagen. Het helen van haar wonden had haar veel bloed gekost. Ze voelt naast de honger ook een obeschrijvelijke woede in haar nestellen, een woede die niet van haar is. Een woede jegens de zusterorde,......tegen de zusters? Wie zijn dat?

Ze slentert uit de steeg, een bloedlust in haar ogen. Ze is op zoek naar een zondaar, een zondaar die het verdient om haar eeuwigheid te voeden. Ze kan nog net de kracht opbrengen om haarzelf te verhullen in stervelijke onwetendheid en zij verdween uit het zicht. De stervelingen wilde haar niet zien. Hun onderbewustzijn deed er alles aan om niet gewaar te worden van haar aanwezigheid. Onzichtbaarheid was iets voor Magisters,..dit was veel subtieler, een vorm van universele hypnose.

Ze liep door de straten van het Duistere District toen ze overvallen werd door beelden die haar hoofd bijna deden barsten. ze zag een echtpaar in bed. Een gelukkig echtpaar in angst. Hun leven stroomde uit hen als de laatste korrels in een zandloper. Manon wist de beelden te verbannen maar ze was ze niet vergeten.

Toen hoorde ze de doffe knal van een vuist die op vlees werd geslagen. In haar ooghoek zag zij een man die een jonge Deerne sloeg. Hij sloeg haar hard,..in haar gezicht en haar maagstreek en riep haatdragende woorden. " Vieze Teef! Hoe durf je me te vertellen dat je zwanger bent? Heb ik je niet altijd gewaarschuwd hiervoor?", hij slaat haar nogmaals in haar gezicht, en het meisje huilt," Ik heb niets meer aan je,..Wat heb ik aan een barende snol als jij? Nee, niets! Vergeet niet dat ik nog vijftig Dublonen van je krijg! Zie maar hoe je er aan komt! Je zal altijd mijn eigendom blijven, en ik zeg je dat het kind nimmer geboren zal worden!" De man stompt haar medogenloos in haar maagstreek,..de koelbloedige bastaard.

De man loopt weg van de vrouw die in een foetus houding op de grond ligt en Manon volgt hem terwijl een enorme haat komt boven borrelen binnen haar. Dit was de zondaar die zij zocht, deze bastaard verdiende het niet om te leven. In een duistere steeg besprong zij de man. Ze trok zijn hoofd zo hard naar achteren dat zij zijn nek hoorde breken. De man storte in elkaar en zij dook boven op hem. Haar tanden zakte diep in zijn nek.
Ze voelde de levens essentie van de man in haar stromen, en haar onstervelijke kracht kwam weer terug. Haar mond was besmeurt met bloed en zij voelde zich in een staat van euforie.

Het was toch zeker weken geleden dat zij voor de laatste keer gevoed had. Ze veegde haar mond af aan de gewaden van de man en zij likte over de twee lichtroze wonden in de nek van de man. De wondjes gingen dicht nadat zij haar tong er overheen had laten gaan. Ze hulde zich weer in de sluiers van onwetendheid en liep de steeg uit. Waar zij naartoe zou gaan wist ze nog niet,...maar het zou niet lang meer duren eer de zon opkwam..Misschien werd het tijd om naar huis te gaan. Ze voelde haarzelf voldaan.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

((hm...anonymousse, jouw lijk is inmiddels geclaimd ))

[Galliminus]

((Manon gaat naar haar huis, de dag doorbrengen. De volgende avond is ze vanzelf weer van de partij))

Manon van Drübeck

[Galliminus]

De zon trekt weg boven Raganorck en ergens in een duistere kamer ontwaakt Manon van Drübeck. De ramen in haar kamer zijn dichtgespijkert van binnen om de vernietigende stralen van de zon buiten te houden. Afgelopen nacht heeft ze gedroomt. Gedroomt?....Sinds dat zij ondood is heeft ze nooit meer gedroomt. Dromen waren dingen die stervelingen hadden.
Ze kon haarzelf niet veel herinneren van de dromen, er waren haar maar enkele wazige beelden bijgebleven. Ze had beelden gezien vanuit haar eigen ogen hoe zij grote vaten had getilt die zij bij een van de tien torens naar binnen had gebracht. Als ze naar haar armen keek waren die een vreemde kleur grijs, bijna wit. Ze was haarzelf niet geweest in de droom.

Ze ging haarzelf wassen en trok een mooie gele jurk aan. Even had zij beneden gezeten om de gebeurtenissen van de afgelopen nacht te overdenken, en de dromen van overdag.
Ze deed haar vest aan en ze liep het duistere district in, ze moest de demoon vinden, het had iets van haar en zij iets van hem. Haar enige aanwijzing was haar droom. Ze ging naar de Tien Torens.

Manon van Drübeck

((Manon gaat naar de Tien Torens))

Edited by: Galliminus at: 3/3/02 5:24:43 am

[ckeetel]

Stilte en damp stijgt op tussen de eerste huizen van het District. Een hoog dak is het, dat uitzicht heeft over talloze anderen, zover het oog reikt. Hier staat Witte, de armen over elkaar geslagen. Hij houdt van dit landschap, waar de stad ademt in haar slaap en zijn haar langs zijn hoofd doet strijken.

Geel....

Hij weet niet waarom dat woord hem te binnen schiet, het lijkt een reflectie, een kleur die langs zijn geestesoog glijdt. En zo is de gedachte weer verdwenen.
Hij kijkt over de stad, de grote stad, een gigantisch levend wezen dat langzaam doorzichtig lijkt te worden. Hij ziet haar longen, de zielen van mensen die in haar ademen. Als vlammen zijn ze, met hun eigen verlangens en kracht. Vlammen die uitlopen in een dunne draad en de hemel in reiken.

Kaarsen...

Witte ademt in, een lange teug van de koele nachtlucht, de essentie van duizenden zielen...
Dan voelt hij die ene. Zinderend. Dichtbij. Onwillekeurig drukt hij een hand in zijn buikstreek...pijn?

Vermoeid voelt hij zich, als hij weer denkt aan haar strijd in hem. Hij heeft geen rust nodig, maar gaat toch even op zijn hurken zitten. Zijn vingers plaatst hij tegen zijn voorhoofd, met zijn duim draait hij zacht rondjes op de slapen...die pijn...iedere keer weer.
Hij proeft op zijn lippen het zoete bloed van die avond, haar malende klauwen in zijn buik. En de verzengende hitte die het teweegbracht, de waanzin van lust en de honger in hem vormend en daarna...de pijn...
Zijn ogen glijden terug, langs de huizen van het District naar de Tien Torens. Hoog en zwart steken ze af tegen het diepe blauw van de nacht, de horens van Raganorck. Ze doen de onrust in hem oplaaien, het broeit in hem...verlangen...dood...pijn... geel...
Even krijgt hij een vreemd visioen alsof hij de torens twee keer ziet, dichtbij en ver weg...

Edited by: ckeetel at: 3/3/02 2:51:08 pm

[ckeetel]

Al sinds de strijd is het zo, flarden van vreemde herinneringen en verlangens die als scherpe nagels in zijn geest steken. Hij kan ze niet vasthouden en niet mengen met zijn eigen ziel, zoals die van zijn eerste slachtoffers. Hij voelt ze opkomen en verdwijnen, zonder dat hij ze kan wegdrukken of oproepen. Ze zijn als glasscherven in een kolkende zee. Onzichtbaar. Snijdend.

Hij is Insonum, de Honger,
Witte, de Kennis,
en nog iets anders...

Wat is hij meer? Wat heeft zich in die nimmer helende wonden gestort? Het zwart van de torens lijkt het antwoord te dragen. Nog duisterder vormen uitspuugend die voor zijn ogen spelen.

Hij zet zijn tanden op elkaar, even flikkert een blauwe gloed van het witte gezicht, dan scheurt zijn blik zich los van de torens.

Het dak van het hoge huis is weer verlaten.

(( -> De Tien Torens ))

[ckeetel]

In het licht van de vroege avond dat gefilterd tussen gebroken spanten en dakpannen valt, is vaag een indeling te zien die doet denken aan die van een slaapkamer, regens zijn hier overheen getrokken, hebben hebben zwarte stof en algen van de aardewerken pannen op de plankenvloer achtergelaten, donker is het hout geworden, het heeft zich uitgezet onder de werking van het water en de eerste sporen van rot zijn al in de vochtige kieren te zien. Met zijn rug naar het gat in het dak toe staat een man wiens haren dezelfde lichtintensiteit hebben als dat wat door de opening naar binnen reikt. Ongewoon witte vingers houden een paneeltje vast, ondanks het feit dat door het vocht ook dit hout is gaan werken en de verf heeft laten breken, zijn twee gezichten te onderscheiden van een jong stel wiens geluk werd vastgelegd door een portretschilder.

Zorgvuldig hangt de man het paneeltje weer op dezelfde plaats aan de muur, een schijnbaar misplaatst gebaar in een ruimte achter dichtgetimmerde luiken en deuren die geen mens meer lijkt te willen betreden. Vaker heeft hij het huis getroffen, of de straten het uitzoeken, of hijzelf werd aangetrokken tot dit stuk van zijn jonge verleden lijkt voor hem verborgen te liggen. Maar het is geen wroeging dat hem naar de kamer leidde, maar het verzadigen van een rauwe honger naar kennis. Het laatste wat hij wil is haar ongerust maken, want de Insonum waart nog steeds rond. De man strekt zich uit, met een gemak dat haast bovenmenselijk lijkt, trekt hij zich op aan de dakspanten, niet lang daarna daalt een gedaante langs de gevel naar de tuin af.

Ooit heeft hij spijt gevoeld over deze doden, binnen de geest van Insonum toen een deel van Manons vernietigende ziel de zijne uiteen begon te rijten, toen ervoer hij ook haar strijd...de wetenschap dat het verlangen naar een einde diep in haar aanwezig is verontrust hem. De menselijke instinctieve angst voor wat ze is, lijkt hij volledig te missen. Hij schenkt haar zijn levenskracht met liefde, niets liever wil hij dan haar op zien bloeien in zijn krachteloos wordende armen. Toch brengt ze hem nooit voorbij de nevelen van de dood, om hem vervolgens haar bloed te schenken, hem grotendeels bevrijdend van de beperkingen van zijn menselijke lichaam. Witte was na de splijting beschadigd geraakt, de heling ging moeizaam tot de eerste nacht waarop hij haar bloed op zijn lippen proefde en ook de wonden in zijn ziel begonnen te helen, maar zijn honger nam toe, iedere keer dat ze haar onsterfelijke kracht aan hem schonk en hij begon in haar ogen, wanneer ze hem verwondde, ook een afspiegeling van zijn eigen honger te zien... Hij heeft Insonum niet meer gevoeld, sinds hij bij Manon ontwaakte in 't Kruideke, maar in hem schuilt iets wat verlangt naar het krachtige bloed, sterker wordt en de vorm van een Instinct lijkt aan te nemen... Hij heeft haar lief, meer nog dan hij onder woorden kan brengen, maar hij vreest die onbekende Honger.

En in de grijze schemering van de ochtenden brengt de slaap hem beelden over twaalf vrouwen, allen dragen witte kleding en een sikkel in hun handen en hun fluisterende woorden eisen van hem dingen waar hij niet aan toe wil geven...

Witte