Raganorck

[Galliminus]

Manon bekijkt het lichaam en knielt er naast. Ze streelt met haar vingers teder over de twee licht roze wondjes in de nek, alsof zij een geliefde betast. Schichtig kijkt ze om haar heen of er geen andere mensen de steeg in kwamen. Haar vingers bracht ze naar haar mond en met haar tong betastte zij haar vingers. Ze rook aan het lichaam als een minnares die haar geliefde bekoorde.

Ze keek op naar Klanir en glimlachte sensueel. Manon stond op en snoof de lucht op. "Ik kan het spoor ruiken, volg mij"

Door een wirwar van steegjes en straten liep zij de geur van de dood achterna. Ze was net een jachthond op zoek naar prooi. Uiteindelijk kwamen zij bij een oud huis aan. Plotseling stond zij stil, en een verwarde blik kwam in haar ogen.
"Dit is vreemd, het spoor loopt hier dood,...alsof de ondode in rook is opgegaan....alsof hij of zij nooit geweest is......."
Zij stonden voor de plaats waar Ut Wyfke haar winkeltje had gehad, maar de winkel was weg, alsof het er nooit geweest was.
"De stad is weer hervormt,....eerst stond hier een ander gebouw,...laten we wat navraag gaan doen bij de mensen,..misschien hebben zij iets gezien"

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/26/02 4:22:54 pm

[ckeetel]

Een paar stenen dakmonsters hebben zich verzameld en staren als hongerige aaseters naar het wezen voor hen. Het lijkt er slecht aan toe te zijn, want het trilt en de naakte huid is bezweet. Niet ver van zijn onstaansplaats, heeft het een plaats bovenop de huizen van het Duistere District gevonden, buiten het bereik van nieuwsgierige blikken op straat.

Wat de aanleiding van de geboorte is geweest, kan het zich nauwelijks herinneren, noch of het nu dag of nacht is. Het heeft alleen het besef van pijn, alsof het voor de eerste keer adem moet halen, en een vreemde allesoverheersende honger naar een lichaam...

De stenen monsters beginnen op het dak ruzie te maken.

[Galliminus]

Manon krijgt bijna een misselijkmakend gevoel. In een ruk draait ze zich om naar de Half-Broed, denkend dat hij een of andere kracht op haar gebruikte die enkel de Half-Broeden bezaten, maar aan zijn gezicht was af te lezen dat hij er niets mee van doen had.

Manon keek om haar heen,...ze voelde dezelfde aanwezigheid die zij eerst voelde toen zij het lijk vond,...maar het was anders deze keer, het was kouder en angstaanjagender. Zij had maar een keer in heel haar onleven zoiets gevoeld, dat was tijdens de Tweede Demonenslag enkele eeuwen geleden in Vjoldir, een land ver hier vandaan. Manon wist niet waar het gevoel vandaan kwam,...er was hier iets gebeurt.

Manon van Drübeck

[ckeetel]

De pikorde is vastgesteld, een van de stenen beesten haalt nog een keer uit naar zijn metgezellen, die morrend terugwijken. Op zijn stenen klauwen komt hij nu naar voren, hij neemt de figuur op, berekenend. Dan hapt hij naar een van de witte vleugels. Insonum draait zich naar het beeld.

Hij ziet het dier een stuk van zijn vleugel beetpakken en eraan trekken.
Instinctief strekt Insonum zich uit en legt een hand in de stenen nek. De gargoyle merkt het, wil ook de hand grijpen, maar de hand trekt samen met een kracht die het steen bijna doet kraken.
Insonum merkt dat het geen echt lichaam is, dat er andere krachten zijn die het drijven. Hij laat het los, zonder het verder te krenken.

Als hij zich weer terugdraait slaat de witte vleugel onbedoeld de gargoyle van het dak. De zware klap op straat dreunt door tot in het huis.

Edited by: ckeetel at: 2/26/02 8:00:49 pm

[Galliminus]

Manon hoort het steen breken, en ziet een Gargoyle ter pletter vallen op de straat.
"Ah,..het spel begint", mompelt ze. Mensen kijken verschrikt op om te zien wat er aan de hand is maar op het dak is niets te zien. Manon kijkt de Half-Broed aan en knikt. Ze maakt een beweging met haar armen en plotseling lijken de schaduwen haar te verhullen en ze verdwijnt uit ieders zicht. Met een ferme kracht stoot lanceert ze haarzelf van de straat en ze land op een dak wat uitkijkt op het dak waar de stenen slaaf vanaf was gevallen.
Ze is verbaasd wat ze daar ziet,..een melk wit slank wezen met vleermuizen vleugels, iets wat zij nimmer heeft gezien. De infernale stank die het wezen om zich heen heeft hangen spreekt boekdelen. Het is een Demoon. Manon gaar er van uit dat het wezen haar niet kan zien en observeert het.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/26/02 9:09:27 pm

[Coldrin]

Klanir had niet door dat Manon opeens verdwenen was, ze leek in rook opgegaan, maar dan zonder de rook.
Achter zich hoort hij rumoer. Langzaam verplaatst hij zich geruisloos naar de plek van het geluid. Hij ziet een groep mensen. Plots hoort hij boven zich een geluid en hij kijkt op, hij ziet een stenen gevaarte naar beneden vallen.

Als in een vertraagde tijdscyclus, ziet hij het beeld op zich af komen. Hij probeert weg te duiken, maar is te laat.
De waterspuwer verplettert hem. Steen deukt zijn schedel. Klanir Bledon is niet meer. Zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn ouders is ten einde. De moordenaar loopt nog rond, de wraak is onbeantwoord. Er zal niemand zijn die hem mist en hij is eindelijk bij zijn langverloren familie.

Klanir Bledon - Laatste bericht

((OOC1: Klanir is dus duidelijk dood, sorry Manon, op het ogenblik had ik vier karakters (met Tuur erbij ookal mag iedereen die gebruiken) en ik was van plan om er nog eens een aan te maken, dan had ik er gewoon veel te veel gehad.))

((OOC2: Is dit de eerste echte 'karakterdode'?))

[Galliminus]

Ze ziet hoe de Half-Broed omarmt word door de volgende Gargoyle die het wezen van het het dak af werpt. Manon ziet hoe zijn schedel word gekraakt door het massief stenen beeld. Mensen raken in paniek en rennen alle kanten op.
"Tsss,...idioot, zo onsterfelijk was je dus ook weer niet,...wees blij dat je me niet hebt aangevallen, dan was je dood een pijnlijke escapade geworden.", fluistert ze met een sadistische ondertoon.

Even snel als dat ze de Half-Broed ontmoet had was ze hem alweer vergeten, hij was als zovelen een smet geworden op de koude grond van Raganorck. Het vermogen om verdriet of mededogen te hebben was ze al meer dan zeven honderd jaar kwijt,..ze had geen ziel, en dus ook geen medeleven.
Manon richt haarzelf weer op het bleke wezen wat in gevecht is met de gargoyles,...een demoon in Raganorck,..dat was iets nieuws voor haar.

Manon van Drübeck

((OOC maakt niet uit hoor Coldrin,..Manon zal er geen traan om laten ))

Edited by: Galliminus at: 2/26/02 9:07:45 pm

[ckeetel]

De honger verscheurt hem en even sluit hij zijn ogen, dan wordt hij ineens iets gewaar. Een ziel naast hem, in zijn nabijheid. De ziel pulseert, straalt een grote kracht uit. Hij kan het voelen.
Een waanzinnig verlangen maakt zich in hem los. Het beukt in zijn lichaam. De honger lijkt ineens te zijn verdwenen en plaats gemaakt te hebben voor de wil het andere wezen aan te raken, in zijn armen te nemen. De incubus staat op, richt zich naar de plaats waar de energie vandaan komt.

Edited by: ckeetel at: 2/26/02 9:45:28 pm

[Galliminus]

Manon ziet dat het wezen gewaar word van haar aanwezigheid. Ze laat de sluier van bedrog vallen en ze word zichtbaar. Haar lichaam gaat een gedaante verandering door. Haar gezicht veranderd in die van een carnivoor, haar handen vormen klauwen. Ze is klaar om de infernale tweekamp aan te gaan. Ze kijkt het wezen aan, en vraagt haarzelf af waarom het wezen haar aanwezigheid voelde. Ze doet enkele passen naar achteren zodat de geschrokken meute beneden hen niet hoeven te zien. Ze ziet de waanzin en de honger in de ogen van de demoon. Enigzins boezemde het wezen een zekere angst in bij haar,....angst, een emotie die ze in geen eeuwen meer had gevoelt. Ze voelde haarzelf bijna levend...bijna.

Manon van Drübeck

((OOC vampieren hebben toch geen ziel,..en leven toch ook niet?))

[ckeetel]

Ineens verschijnt er een vrouwenlichaam, een lichaam dat plotseling in een monster verandert. Heftige kleurtonen razen door het pulserende veld. Hij proeft ze...voelt hij daar angst? Is het wezen ongemakkelijk in zijn nabijheid? Het verlangen in hem is nu net zo erg als zijn honger daarstraks. Vrees niet, fluistert hij, ik doe je geen kwaad. Zo'n krachtig wezen in wiens geest het lijkt te stormen, zo onrustig. Diep in hem wil hij het liefhebben, zich met dat wezen vermengen. Maar niet nu...

Hij slaat zijn reusachtige vleugels uit, achter haar langs laat hij nog een opening. Rust zegt hij zacht Ik wil niet met je strijden, ik zou graag willen dat je in mijn armen rust. Jouw hoofd tegen mijn borst. Ik mis de warmte van een geest. Je hebt van mij niets te vrezen. Als je wilt, kom! Als jouw geest je elders heen leidt, ga!

Langzaam sluiten zijn vleugels zich...

((ooc, inderdaad geen ziel en eigenlijk ook geen levenskracht, zij worden door iets anders gedreven en hebben wel min of meer verlangens en gevoelens dat samen zorgt wel voor een soort aura. Insonum staat echter nog aan de poort van zijn 'leven', jij bent de eerste 'ziel' die hij tegenkomt, hij zal dat dus nog moeten ondervinden))

Edited by: ckeetel at: 2/26/02 10:42:46 pm

[Galliminus]

Liefkozende woorden van een monster. Ongeacht of het een monster is of niet,...liefde kent zij niet. De woorden van het wezen treffen haar vreemd. Ze had verwacht dat de demoon haar aan zou vallen,..maar een gevecht bleef uit. Even werd ze verleid door de woorden van het wezen, maar op het punt dat ze zou toegeven viel alles weg, hij probeerde een ziel te raken die zij niet had.Ze zag hoe zijn vleugels zich langzaam aan het sluiten waren om haar heen.
Het was een List!
Ze sloeg haar klauwen zijwaards en deed een stap naar achteren. Haar angst was verdwenen en de bloedlust kwam boven,..het beest in haar kwam naarboven. Haar klauwen delfde in de vleugels van het wezen. Ze wilde hem niet erg verwonden, het was een waarschuwing.
"Blijf uit mijn buurt met je liefkozende woorden,..ik ben geen poppetje waar je mee kan spelen,....ik ben Bloederige Manon, de gesel van Drübeck!"
Ze maakte een immense kat-achtige sprong achterwaards op een ander dak, zo'n tien meter verder. Ze knielde in een offensieve houding.

Bloederige Manon

Edited by: Galliminus at: 2/26/02 11:02:38 pm

[ckeetel]

Als ze haar woorden naar hem spuwt en haar vurig krachtveld haar volgt naar het tegenoverliggende dak, trekt Insonum zijn vleugels met de paar klauw-krassen samen. Ze heeft zich buiten zijn bereik gebracht.
Normaal had hij haar laten gaan, was het het onderdeel van het spel geweest, maar dit is zijn eerste nacht en de eerste honger is sterk, rauw en verschrikkelijk. Hij kan er niet tegenin.

Hij moet eten, koste wat kost, de honger brult door zijn lichaam. De ogen beginnen felblauw op te lichten. Hij buigt het hoofd tegen zijn borst, zijn lippen ontbloten zijn tanden. Niet alleen de honger brult, ook de twee magische tegenpolen strijden, Insonum begint de controle erover te verliezen. Witte vlammen likken zijn vleugels, glijden langs de armen naar het hoofd en laten het haar woest leven.
Zwarte vlammen wikkelen zich om de witte, slaan om zijn middel via zijn benen naar beneden. De dakrand die hij vastgrijpt verpulvert totaal onder zijn greep.

Dan is er niks meer dan een helwit oplichtend lichaam, dat als een bliksemschicht op het hurkende wezen af komt schieten.

Edited by: ckeetel at: 2/27/02 2:40:23 am

[Galliminus]

Manon was niet berekend op de kracht die vrij kwam toen het wezen haar raakte. Ze werd met een dreun achterover geslagen toen de energie bron haar trof. Ze werd gelanceerd, over een dak, en de steeg in. Met een versplinterende kracht werd Manon door de houten wand van een gebouw geworpen. Ze viel neer op een tafel die bezweek onder de kracht van de valpartij.

Ze voelde een versplinterende pijn in haar arm. Haar arm was op meerdere plaatsen gebroken en hing er als een nutteloos aanhangsel bij. Een man en een vrouw keken verbaasd en verschrikt op en zij schoten in paniek. Manon had geen oog voor hen en ze sprong overeind. Een pijnlijke kreun joeg door de kamer toen Manon richting de deur ging. Haar arm zag er slecht uit. Haar instinct schreeuwde om te vluchten en van vorm te veranderen. Maar ze kon niet, wat was een vleermuis met een gebroken vleugel, of een wolf met een gebroken poot? Ze rende de trap af naar beneden en gleed uit, ze tuimelde van de trap af en kwam met een smak in de hal van het huis neer.

Ze opende de deur en ze rende de nacht in. De mensen op straat keken verschrikt op en de stadswachten die verderop stonden bij de gesneuvelde gargoyles en het lichaam van de Half-Broed keken op naar de tummult die was ontstaan.

Manon durfde niet om te kijken en ze rende de wirwar van stegen in van het Duistere District.

Bloederige Manon

((OOC: Misschien ff via meel of msn contact houden met elkaar ivm de vordering van deze verhaallijn))

Edited by: Galliminus at: 2/27/02 12:04:54 pm

[ckeetel]

((ooc: Is goed, ik heb inmiddels een een berichtje gestuurd))

[Galliminus]

((meel ontvangen en beantwoord )

Manon rent door de stegen totdat ze op een duistere plaats aankomt waar ze haarzelf kan verschuilen in de schaduw. Ze komt tot haarzelf, en vervloekt haar aktie. Het lag niet in haar aard om te vluchten. Nee, ze zou de demoon te lijf gaan, ze zou overwinnen of haar Laatste Dood sterven,.....eindelijk een kans voor verlossing.

Ze verborg zich en concentreerde op de verbrijzelde arm. Ze voedde de wond met haar onsterfelijke bloed. Er was een luid gekraak te horen wanneer de breuken zich herstelde. Ze was totaal verzonken in het helen van de wonden dat ze geen oog had voor haar omgeving.

Langzaam herstelde de breuken zich en haar arm kreeg weer zijn natuurlijke vorm terug. Ze was klaar om de confrontatie aan te gaan en ze stond op.
Het was eigenlijk te laat toen ze het opmerkte, maar ze keek naar de grond en zag haar schaduw groter worden, NEE, het was haar schaduw niet! Ze hief haar hoofd naar boven en zag de demoon,...hij besprong haar totaal onverwachts. Ze wist dat het afgelopen was,...en ze verwelkomde haar Laatste Dood, verlossing was nabij.

Manon van Drübeck