Raganorck

[Coldrin]

Klanir Bledor snelde over de daken boven het hoofd van Manon terwijl ze door de donkere stegen van Raganorck liep. Hij vond het raar dat ze zich niet verborgen hield. Waarschijnlijk een overblijfsel van haar tijden als Bloederige Manon. Ze was een pretentieus kreng vond hij, ze verdiende een lesje. Zijn ijzeren klauwen zouden deze keer niet het hout verscheuren, maar het ondode grauwe vlees van Manon.

Klanir sprong naar beneden, geruisloos kwam hij op de straatstenen achter Manon terecht.
'Manon!' bulderde hij. 'Je hebt me mijn leven ontnomen, je zal hiervoor boeten.'

[Galliminus]

Manon draait om en kijkt wederom weer in de ogen van de trieste gestalte die ze daarnet tegenkwam. Ze gaat in haar herinneringen na wie dit slecht excuus voor een ondode was, maar ze kon hem niet plaatsen. Het leek haar ook heel sterk dat ze hem had gemaakt, naar haar weten had zij nooit andere ondoden gemaakt.

"Mijn beste, alvorens je een poging wil wagen om die mooie klauwtjes van jou in mijn lichaam te zetten kunnen we misschien beter naar een andere locatie gaan dan midden in dit centrum,..ik heb geen behoefte om een jager achter mijn mooie lijf aan te krijgen,..volg mij"

Met een onnatuurlijke snelheid schiet zij een steeg in, ze knielt en met een ferme onnatuurlijke sprong staat zij op een dak en rent ze verder alsof het haar geheel normaal is om zo door de stad te reizen. Ze springt over de gapende kloven die de gebouwen van elkaar scheiden. Steeds hoger, tot ze op het hoogste gebouw van het Duistere District staat, het gebouw wat behoort aan Elephenor de Hoeren Meester. Dit was een bordeel, herberg en gokhuis.
Manon gaat op een van de lage muurtjes zitten op het dak en zij wacht tot de andere ondode haar had bereikt. Ze wilde weten wie dit was want zijn naam zei haar niets.

Manon van Drübeck

((OOC: Ik krijg bijna van die Dragonball Z beelden voor de geest,..heel kuwl Coldrin!))

Edited by: Galliminus at: 2/22/02 12:31:42 pm

[Coldrin]

Klanir liet zijn klauwen in en uit springen. Hij zette de achtervolging roekeloos in. Hij rende achter haar aan. Toen zij naar boven sprong, moest hij met zijn klauwen in de stenen muur grijpen en zo naar boven klimmen. Hij rende over de daken, onder de ronde volle maan, die haar licht op de daken verspreidde. Hoger en hoger ging het. Het ene dak volgde het andere op.
Waarom vlucht ze? Is dat nu bloederige Manon? Een lafaard? Het besef nam vlug toe dat ze op weg was naar het hoogste gebouw van de stad. Klanir minderde vaart totdat hij wandelde en zo legde hij de resterende afstand af.

Klanir Bledon ~ ondode rover

Edited by: Coldrin at: 2/22/02 2:49:42 pm

[Galliminus]

Manon ziet de man naderbij komen en staat op. Haar monsterlijke uiterlijk is verdwenen en ze lijkt nu een gewone vrouw.

"Hier kunnen we ongestoord door de stervelingen onze confrontatie verder zetten. Nu,...vertel me, vanwaar komt die haat jegens mij? Ik begeef mij al enkele eeuwen niet meer in het gebied van de monsters. Ik heb geen behoefte meer aan bloedvergieten. Je kan wel zeggen dat ik moe ben geworden van het eeuwige jagen en zinloos doden......Wil je werkelijk je wraak op mij botvieren? Vertel me dan eerst waaraan ik het te danken heb voordat ik je naar je Laatste Dood breng. Vertrouw me, ik heb geen zin in nog meer zinloos bloedvergieten, ik wil niet met je vechten maar als jij daar anders over denkt zal ik je vooral niet tegenhouden."

Ze loopt in de ruime boog om de man heen terwijl ze spreekt, ze bekijkt hem van top tot teen in de hoop dat ze hem ergens van zou kennen, maar deze man betekende niets voor haar. Wie was hij?

Manon van Drübeck

[Coldrin]

Hij bekeek de vrouw, de ondode vrouw. Hij had niets te verliezen als hij zijn verhaal vertelde. Waarschijnlijk had ze door het vele moorden geen idee meer van wie ze vermoord had. Hij begon zijn verhaal.
'Het is enkele eeuwen geleden gebeurt. Ik was toen nog een kleine jongen, nog geen ondode, geen vampier. Ik kwam laat thuis, te laat zoals later bleek. Ik kwam thuis en zag het huis overhoop liggen. Mijn ouders, broers en zussen, vondt ik dood. In hun hals zaten twee kleine gaatjes. Ze bevatten geen bloed meer. Naast hun lijken lag een brief met enkel de woorden: Niemand weerstaat Manon de Bloederige, niemand.
Ik moest stelen om aan geld en eten te geraken. Ik werd een rover. Wraak speelde de hele tijd door mijn hoofd. En nu sta ik hier, met Manon tegenover mij. Wat heb je nog te zeggen voor ik je dood, voor goed nu.'

Klanir bekeek de vrouw waarvan hij dacht dat ze zijn familie vermoord had.

[Galliminus]

Manon barst in een bijna hysterisch lachen uit, en ze wijst naar de man.

"Je vond een brief van mij? Dat is belachelijk, ik heb nooit een brief nodig gehad om te laten blijken dat niemand mij weerstaat! Laat staan dat je je
hen ontnomen van het bloed vond! Dit is te vreemd voor woorden..Zoals een verstandige vampier, oh wat haat ik dat woord, beaamt ,likt hij altijd over de wonden die hij met zijn tanden heeft aangebracht,..dit heelt de wond. Of je liegt dat je zwart ziet, of iemand heeft gedood uit mijn naam.....en ik kan er maar een bedenken die dat als een grappig verzetje zou zien.....Zegt de naam Rashnoff je iets?"

Manon weet nu dat zij de vernietiging van zijn leven niet op haar geweten heeft, maar haar koude reactie omtrent de dood van zijn familie is misplaatst. Misplaatst voor iemand die nog een geweten heeft, maar zij ervaart het als een grote grap, zij hoort alleen het stuk over de brief die zij zogenaamd had achtergelaten.

"Vertel me meer, wie heeft jou naar het rijk van de eeuwige nacht gebracht?"

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/24/02 11:28:20 am

[Coldrin]

Klanir bekeek de vrouw nog eens aandachtig. Wat voor reden zou zij hebben om te liegen, vroeg hij zich af. Waarschijnlijk geen.
'Om op je vraag een antwoord te geven: ik weet het niet. Ik heb mijn aanvaller gezien, maar ik kan me hem niet meer herinneren. Wie is die Rashnoff waar je het over had?'

Klanir Bledon - Ondode

Edited by: Coldrin at: 2/24/02 11:09:49 am

[Galliminus]

"Rashnoff is een Graaf, een ondode waarmee ik een haat/liefde relatie had. Er waren momenten dat we goed gezelschap waren van elkaar en andere momenten konden wij elkaars bloed wel drinken,..letterlijk."

Manon bekijkt de man goed en verbaast zich erover dat iemand hem ooit ondood gemaakt heeft, zo'n onguur persoon.

"Kan je mij vertellen waar en wanneer je familie gedood is, en wanneer jijzelf ondood bent gemaakt? En hoelang jaag je al op mij?"

Manon van Drübeck

[Coldrin]

'Ikzelf ben ongeveer 483 jaar geleden ondode geworden en mijn familie is ongeveer 500 jaar geleden vermoord. Sindsdien maak ik jacht op jou.'
Langzaam laat hij zijn metalen klauwen inklappen.
'Maar als ik jou mag geloven, dan moet ik Rashnoff hebben. Waar kan ik hem vinden?'
Klanir keek de vrouw vragend aan. Hij zou ze nooit vertrouwen, nooit van zijn leven. Bij deze gedachte lacht hij even, nooit van zijn leven, ha.
'Waar kan ik hem vinden.' herhaalt hij zijn vraag.

Klanir Bledon

Edited by: Coldrin at: 2/24/02 2:24:16 pm

[Galliminus]

"Wacht even mijn beste,...Ik heb niet gezegd dat hij het ook is. Wie weet heeft iemand anders je dit aangedaan. Het is spijtig om te horen dat je vijfhonderd jaar van je onleven hebt verspeelt door op mij te jagen,..zo zonde van de tijd. Dus je haat is je drijfveer? Wat een ellendig bestaan moet je toch hebben. En wanneer het vuur der wrake is geblust, wat heb je dan nog voor reden om er te zijn, ga je dan de zon tegemoet in een laatste liefkozende omhelsing?"

Ze kijkt hem even zwijgend aan om bij de man door te laten dringen wat zij hem net vertelde, om vervolgens haar stekende pleidooi verder te zetten. Manon genoot hiervan, om zo'n arme ziel als hem te bespelen met wijsheden die zij in een bijna millenium had geleerd.

".........Maar ik weet niet waar je Rashnoff zou kunnen vinden, ik ben hem zo'n driehonderd jaar geleden uit het oog verloren toen ik hier in Raganorck kwam wonen.........Zou je niet denken dat nu ook de familie van dat arme meisje wraak op jou willen nemen, of haar geliefde? Je wil rechtvaardigheid behalen maar ondertussen ben je zelf net zo'n beest als het wezen waarop je jaagt"

Manon van Drübeck

[Coldrin]

'Wie ben jij om mij te beoordelen,' beet hij van zich af. 'Het meisje was al dood voordat ik eraan kwam. Ik ben dan misschien een ondode, maar ik ben nog niet zo laag gevallen dat ik andere mensen moet doden om hun bloed te drinken. Ik weet wat het is om gedronken te worden.'
Hij keek haar aan, probeerde haar te intimideren, wist dat hij dat nooit kon winnen.

'Vrouw, ik heb al meer zonsopgangen en ondergangen gezien dan jij je kan voorstellen. Ik heb het je toch al gezegd. Degene die mij gebeten heeft, heeft zijn werk niet goed gedaan. Ten eerste ben ik niet dood en ten tweede ben ik maar een halve ondode. Ik kan nog steeds in het zonlicht lopen ookal kleurt het mijn huid rood en vermindert het mijn zicht. Kan jij dat? Jij, de vrouw met de grote mond? De vrouw die zichzelf Bloederige Manon noemt. Laat me niet lachen.'

Klanir liep rondjes rondom haar.
'Weet je dat dit gesprek me begint te vervelen. Wat let me je nu en hier te doden. Dat zal één ondode minder zijn die zich met mensen zal voeden.'
Zijn metalen klauwen sprongen terug uit zijn brede mouwen te voorschijn. De metalige klank stierf weg in de stille avond op het hoge dak.

Klanir Bledon

[Galliminus]

Manon begint te lachen, en schud met haar hoofd. Ze draait niet met hem mee wanneer hij om haar heen loopt. Ze ruikt precies waar hij staat, en voelt de luchtverplaatsing.

"Wat ben je toch voorspelbaar, je kan dan misschien in het zonlicht lopen maar wat voor boodschap heb ik daaraan? Zie ik er uit als iemand die dat interesseert? Je bent lang niet zo ervaren als je denkt. Als je dat wel was had je mij niet onder je huid laten kruipen.
Heb je niet door dat ik slechts met je speel? En dan daarbij, je bent nog een halve sterveling wat betekent dat jij uiteindelijk ook ouder word en sterft zoals ieder mens, wist je dat al? Ik zou je eigenlijk ter plekke moeten doden, volgens de ongeschreven regel, een code van vampiers: Nimmer zal er een Half Bloed rond dwalen, Gij bent gerechtigt om het te doden. Maar hé, ik ken je net en vind het wel amusant hoe je leven een lijdingsweg is. Die van mij ook........we hebben meer gemeen dan dat je zou denken......
Wil je me nog doden? Anders ga ik verder, ik heb nog wel betere dingen te doen.

Manon loopt van de man weg en bij de rand van het dak draait ze zich nog eenmaal naar hem om.

"Als ik Rashnoff vind laat ik wel iets weten,....je hebt me nieuwsgierig gemaakt,......akkoord?...........Of,....een voorstel....Heb je er problemen mee om samen met mij diegene te zoeken die de schone deerne in de steeg van haar miserabele leven heeft beroofd? Naar mijn weten was ik de enige ondode in de stad, maar na jouw komst en het lichaam is de waarheid een mistig veld geworden,..wat zeg je er van?.....misschien vind je in Raganorck je wraak, en diegene die uit mijn naam jouw familie heeft gedood....nou?"

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/24/02 10:28:39 pm

[Coldrin]

Klanir gromde. Die vrouw, die vrouw was een beest, een wilde. Wat let hem om haar te doden? Zijn eer dat hij geen onschuldigen dood?
Hij hoort haar aanbod aan. 'Wie garandeert mij dat jij als ik me omdraai, me niet dood, door een laffe steek in de rug?'
Hij overdacht haar aanbod.
'Ja, ik wil wel mee zoeken naar de dader. Het blijkt dus dat je toch niet alleen in Raganorck was.' Hij lachte even, dat op een blaf leek.
'Weet wel dat ik op mijn hoede zal zijn.'

Klanir Bledon

[Galliminus]

"De waakzaamheid is wederzijds mijn beste!"
Manon loopt naar de dakrand en springt er in een sierlijke beweging vanaf om vervolgens vijftien meter lager te landen alsof ze van een toog afspringt. Ze kijkt om naar boven, in afwachting waar Klanir blijft.
Ze spreekt hem toe wanneer ze hem aan de rand van het dak ziet verschijnen."Laten eerst terug gaan naar de plaats des onheils, misschien is er nog een geurspoor te vinden,...want bloed laat een duidelijke aroma achter."
Ze loopt vanuit de steeg de bredere straat op, ze kijkt in het rond en glimlacht naar de mannen die haar passeren. Ze wacht op de halve ondode.

Manon van Drübeck

[Coldrin]

Klanir volgt Manon, hij laat zich niet van het dak glijden en springt er ook niet af. Hij blijft op het dak en hij volgt haar zo door de donkere straatjes tot ze terug op de plaats van het mis(t)drijf gekomen zijn.
Dan springt hij van het dak af. Niet zo sierlijk als Manon deed, maar bruut, met kracht.

Klanir Bledon