Raganorck

[Uriel]

De vormeloze massa nacht leek plotseling te bevriezen in zijn bewegingen. Rode puntjes flakkerden. Even leek het wezen op een jachthond die een prooi ruikt. Vervolgens viel de illusie van een wezen aan gruzelementen en waren er enkel nog donkergrijze slierten mist die zich met de witte mist vermengden en die zich met een zekere doelbewustheid in de richting van de Tien Torens leken te bewegen.

[Lunea]

Ze was een paar honderd meter in blinde paniek weggerend, niet weten waarheen, gestuurd door angst, blind voor de wereld.

Ineens, alsof het er nooit was geweest viel de duisternis van haar af, haar hart nog steeds kloppend als een bezetene, haar handen nog steeds nat van zweet. Het was alsof ze ontwaakt uit een nachtmerrie. rilelnd kwam ze tot stilstand niet ver van het Hof der Doden, ze zag Mirko niet meer. Gelukkig, want ze schaamde zich. Ze keek vluchtig om zich heen en viste de hamervormige hanger uit haar decolléte om die stevig in een vuist te grijpen. Met al haar wil duwde ze haar emoties weg.. ze had ze niet meer, ze had ze aan haar god gegeven....

[Theresia Koffie]

Een stevige vrouw half verstopt onder een cape komt aan bij het hof der doden. In de mot regen is te zien hoe zij haar cape wat dichter omzich heen slaat. De vrouw lijkt de weg goed te kennen die ze neemt en loopt dan ook recht naar daar waar ze heen wil.

Ze komt aan bij twee graven. Een groot en een klein. Ze gaat tussen de graven zitten en streelt de herkeningstekens die er bij staan. Bij het kleine graf komen de woorden: "jantje Koffie, zo klein, zo fijn, zo jong, zo vroeg..." tevoorschijn wanneer zij er een doekje overheen haalt wat zij uit haar schortzak getrokken had. "Dag mijn kleintje..." mompelt de vrouw als zij het herkeningsteken schoonmaakt. "Is het nog fijn zo dicht bij papa?" De vrouw lijkt even te slikken en tranen wellen op uit haar ogen. Ze lijkt haar moed nodig te hebben als zij zich naar het andere graf keert. Ook hier maakt zij het herkenningsteken schoon. De woorden: "Herman Koffie, trouw geliefd vader en echtgenoot, stierf voor het leven van zijn kind" komen te voorschijn. De vrouw twijfelt even en omhelst het teken. Het verlies is elke keer weer zo hevig als ze de woorden op de graven leest. Wanneer zij haar hoofd tegen het teken laat rusten lopen er tranen over haar gezicht die opgaan in de mot regen. De vrouw laat haar emoties en woorden los: "ow herman! Wat moet ik toch onder jou? Ik mis je zo verschrikkelijk. De kinderen worden zo groot! En je mist dit alles! Thomas staat voor het eerst achter de bar. Ja , nee natuurlijk lief... Josje helpt hem. Ja lief ik weet dat hij te onbezonnen is. Maar met zijn wilskracht en Josjes goedheid kunnen ze het samen. Onze Violette wordt al een knap jong ding. Kees is de schavuit van het stel en sanne tja die lijkt maar niet ouder te worden in haar hoofd. Maar och lieve telkens vertel ik je dit weer... Het gaat goed, we redden ons wel. Maar ik wordt gek van dit verlies! Hoe is het met Jantje? Zorgt de ene goed voor hem. Dat moest haast wel daar de ene hem zo graag en zo snel weer terug wilde hebben." Tranen stromen over haar gezicht terwijl zij het gesprek zonder antwoorden voert. De pijn snijdt in haar hart en brand zo hevig dat haar wangen gloeien als die van een blozende maagd op haar huwelijks nacht. Haar gezicht verraad de pijn die zij lijdt. Dit alles weer zo duidelijk. Het verlies, dit koude oord en het koude steen waar ze tegen leunt. Zoekend naar de warmte en aanwezigheid van haar man. Ze denkt terug aan zijn verme borstkas en sterke armen waar ze in kon schuilen. Ze ruikt nog zijn geur, voelt nog zijn ademhaling, hoort nog zijn hart. En roept dit op op uit haar geheugen. Om zo het gedenk teken een vorm te geven. De vorm van Herman. Haar geliefde....

Theresia blijft lang zo zitten... soms tijd nemend om het andere graf aan te raken...
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Lunea]

In de stilte was daar ineens de stem van een vrouw, Lunea voelde de koude muur van een mausoleum tegen haar rug. Ze zag een grote marmeren engel, vleugels wijd gespreid over een graf leunen, het steen glimmend glad door de lichte motregen die hard zijn best deed de halfork te doordrenken en daar in slaagde.

Hoelang ze hier had gezeten leunend tegen de muur, wist ze niet. Mirko was verdwenen en zij had innerlijke gestreden tegen de vloedgolf van emoties.
Ze had gedacht dat de zachte stem haar eigen stem was geweest, maar de woorden die ze opving op deze afstand waren nietszeggend voor haar.

Ze hoefde de vrouw niet te kunnen zien om te weten dat ze huilde, het huilen van iemand die al zovaak om dit verdriet had gehuild. Geluidloos, slechts de rollende tranen van geaccepteerd verdriet. Toch schoof ze geruisloos overeind en keek om de hoek van het mausoleum.
Veel zag ze niet door het gordijn van mistige druppels en ook haar reuk werkte niet optimaal. Er was de geur van begraven dood en de geur van motregen, gemengd met de ondertoon van stad en steen.

Ze liep van graf naar graf langs de verschillende tekens die de doden aanduidden. Voor iemand zouden de herkenningstekens wat betekenen. Ze wilde de vrouw niet afleiden en het Hof geruisloos verlaten. Maar de halfork was nooit een stille strijdster geweest met rinkelend malien en rauwe strijdskreten. Ze was nu stiller met ruizende rokken en raganorckse schoenen. Maar hier was er geen boom of steen waar ze zich achter kon verstoppen. Ze wandelde zo stil en onopvallend moeglijk de vrouw voorbij, inmiddels druipend van de regen en nat als een verzopen kat. ( Waarschijnlijk rook ze ook zo) En bemerkte ze ineens alsof het voorheen niet belangrijk was, hongerig...

[Theresia Koffie]

Met haar wang tegen het koude steen voelt Theresia de kou door haar lichaam trekken. Ergens is ze zich bewust van de regen...
Langzaam wordt ze zich bewust hoe nat ze wordt. Theresia snuft een keer. Ze weet dat het momnent van Herman's nabijheid weg aan het trekken is. Het is alsof een mist in haar hoofd optrekt als ze langzaam weer naart het heden glijdt.
Ineens voelt ze dat ze niet alleen is en ze voelt zich betrapt. Zo wil ze niet bekent staan... Als de rouwige weduwe. Kracht wil ze uitstralen. Theresia slikt een paar keer en verzammeld moed om haar ogen open te doen. Wanneer ze dit doet moet ze een aantal keer knipperen om beeld te krijgen. Het beeld is gevult met de blik van dat gene wat zich bij haar op het kerkhof bevind.
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Lunea]

Zoals de rouwende vrouw de aanwezigheid van de halfork had gevoeld volede die op haar beurt de ogen van de vrouw op haar gericht. Lunea wilde wat zeggen en stond met haar mond halfopen gesperd te happen naar woorden. Ze had altijd veel moeite gehad met hoe mensen verdriet uitten en wist daar niet goed mee om te gaan. William had ooit tegen haar geroepen dat zij degene was die niet met verdriet kon omgaan. Die opmerking had haar destijds geraakt, maar nu op een kerkhof, waarschijnlijk de enige stille plek in de stad. leek het een loze nutteloze opmerking.

Ze schoof haar hoed terug op zijn plaats en probeerde een glimlach te vormen, maar haar vermoeidheid en honger deden haar gedachten afdwalen.

De twee vrouwen staarden elkaar aan in de grijsheid van het hof.

[Theresia Koffie]

Van verbazing zakt de mond van Theresia even open... Wie nee wat was dit. Ze snuft een paar keer en vindt het doekje terug in haar hand. Ze haalt het doekje over haar gezicht. Om daarna haar ogen weer te openen. Het vrouwelijke figuur was er nog steeds. Dus dit was geen inbeelding. Steunzoekend bij Herman... bij het gedenkteken hijst theresia zich overeind en trekt haar rokken recht. Samen met haar houding trekt ook haar zijn wat verder recht. Theresia kijkt het wezen nog wat langer aan. Dan voelt haar moeder hart de zorgen. Deze, was het vrouw? Ja, vrouw,was moe en verslagen. Net als zij. Theresia knikt haar vriendelijk toe en steekt een hand uit.

Dit alles gebeurd zonder woorden. Langzaam loopt zij naar de vrouw toe. Ondanks de onbekende trekken in haar gezicht is het nog steeds een vrouw. In theresia's ogen een jonge vrouw. Met haar hand uitgestrekt naar voren komt ze steeds dichterbij. Ze ziet de onzekerheid in de vrouw. Ze houdt haar hoofd wat schuin als ze ook verdriet voelt in de vrouw. Vlak voor de vrouw staat ze stil. Ze kan maar 1 ding doen....
En spreidt haar armen.... "kom maar" fluistert ze. "kom maar bij Theresia"
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Lunea]

Wie deze vrouw ook was, Lunea wilde haar geen angst aanjagen, binnen de Scharlaken Vijf was dat geen probleem geweest, maar voor onbekenden en zeker hie rin de stad was een halfork toch vreemd, ook al droeg ze hun kleding.

Misschein juist omdat ik hun kleding draag dacht Lunea terwijl ze de vrouw op haar af zag komen met uitgestoken hand. Ze deed een stapje naar voren en wilde zich zelf voorstellen toen plotseling de ene had twee open armen werden en ze troostende woorden hoorde. Haastig stapte ze achteruit, ze hoefde geen omhelsing van deze vreemdeling, zij had haar emotie weggegeven.
De vrouw kijkt meelijdenden en zegt zachtjes:
"kom maar"
"kom maar bij Theresia"

De halfork had eens die omhelsing gekend, geklemd in de armen van haar menselijke vader toen hij nog leefde maar haar orkse moeder dood was. Zij had hem verteld wat er gebeurd was en nog voro ze een woord meer kon zeggen had hij haad tegen zich aangedrukt. Ze had het laten gebeuren, maar wist op de dag van vandaag niet wat die omhelzing betekende waarbij mensen de hoofden in elkaars nek legden en kloppend op de rug onzinnige woorden fluisterden.

[Theresia Koffie]

Theresia ziet de blik van het vrouwelijke wezen. In haar hoofd beginnen radertjes te werken.
"Volgens mij weet ze niet wat ik wilde doen. Heeft dit wezen nog nooit de warmte van een knuffel gekent? Nooit de liefde van een moeder? elk weze heeft iemand nodig die de pijntjes van het leven afvlakt... toch?"

Thersia zucht en laat haar armen maar weer zakken. Even is ze uit het veld geslagen en twijfelt ze wat nu te doen. Ze voelt het als haar plicht om dit wezen niet zo in de kou te laten staan. Maar beseft zich dan dat ze ook niet zo zwijgend tegenover haar kan blijven staan...
"Mijn naam is Theresia Koffie, ik heb een taverne en naar men zegt maak ik lekkere soep. U ziet er uit als of U wel wat warmte kunt gebruiken. Mag ik U uitnodigen voor een maal? "
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Lunea]

Er was iets dat Lunea aantrok in deze vrouw, ze kon niet zeggen wat, ze kon niet eens zeggen of het echt zo was, maar ze voelde zich aan de grond genageld. Uiteindelijk vond ze haar tong terug,

"Lunea is mijn naam en een maal is zeker welkom."

Ze stak daarbij haar hand uit en bekeek de vrouw van top tot teen. Wie was ze dat ze zomaar een vreemde uitnodigde, dit had de halfork nog niet eerder meegemaakt op de straten van Raganorck, zeker niet nu ze niet meer in gezelschap van haar Vijf was.
Ze begreep wel heel goed waarom Arn niet mee naar de stad was gekomen. het was voor haar al een plaats waar ze niet hoorde, maar evenmin kon zij haar heil zoeken in de wouden.

Puntje bij paaltje kon ze nergens heen. ze kon alleen maar blijven zoeken naar stukjes verleden.

[Theresia Koffie]

Theresia neemt de hand en schudt deze.
"u ziet er koud uit. En doorweekt. Zo wordt U nog ziek. Kom laten we gaan. Weg van deze nare donkere plek."

Theresia gaat Lunea voor naar de uitgang van het hof der doden. Wanneer zij langs de graven van Jantje en Herman lopen stopt Theresia even om haar hand over de gedenk tekens te laten glijden als in een stil afscheid.
Ze weerstaat de neiging om haar hoofd er weer tegen aan te leggen en fluistert: "dag mijn kleine jongen, dag mijn grote schat...."

Hierna scheurt ze zich weer los uit het verleden naar het heden en kijkt even vertwijfelt. Wat ging ze ook alweer doen oja naar huis.....
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Lunea]

Lunea had geleerd van haar halfmenselijke leven dat vrouwen bijzonder krachtige wezens waren, zeker als het om emoties ging. Ze had dan ook respect voor deze vrouw en niet alleen omdat ze een maal kreeg aangeboden. Ze was nat en koud en blut, maar ze had nog wel manieren.

`Ik kan u niet in munt betalen vrouwe Koffie, maar ben bereid te werken voor een maal.`

Ze bewonderde hoe de vrouw van intens verdrietig naar zorgzaam en vriendelijk was gegaan. Ze glimlachte zelfs tegen haar. De frons die op lunea`s voorhoofd was gekomen toen ze haar voor het eerst zag was er nog steeds. Een frons die eigenlijk deel uitmaakte van haar dagelijkse gezichtsuitdrukking.

Ze verlieten het Hof, Lunea keek nog even achterom of ze Mirko nog zag, maar de grijsheid slokte alles op en Magnificius was verdwenen. En met hem de angsten, gelukkig. Lunea vergat het voorval waarin ze zichzelf was verloren, rechtte haar rokken en hoed nog maar weer eens en liep achter Theresia aan.

(( Lunea volgt Theresia Koffie naar de Gannon, op de straat))

[Melante]

((Josephine van Asgaard vanuit Gannon; de hoofdstraat onder De Winkels van Gannon))

Het grote hek ging piepend open toen Josephine er tegenaan duwde. Ze glipt haastig tussen de opening door naar binnen.
Het oude kerkhof... Josephine had een hekel aan deze plek. De altijd drukkende duisternis. Het voelde er alsof de doden elk moment konden opstaan.
Haastig liep ze het district over, terwijl ze probeerde om niet links of rechts naar de graven te kijken. Uiteindelijk kwam ze aan de andere kant bij een laag hekje. Ze opende het en stapte er doorheen, de Hoek der Verdoemden op.
Al snel had ze gevonden wat ze zocht: het grafje van Louis. De verwelkte restanten van de vorige roos lagen er nog, onaangeroerd. Josephine pakte ze op en wierp ze van zich af, waarna ze de nieuwe roos met een teder gebaar op de grond neerlegde.
Josephine herinnerde nog de ruzie die ze met de kerk hadden gehad, vlak na Louis' dood.
"Sorry, de jongen is ongedoopt. Regels zijn regels," had de priester ijskoud gezegd.
"Maar het is eveneens nog een kind. Louis hoort niet thuis in de Hoek der Verdoemden. Ik eis dat zijn graf in het kinderhofje wordt geplaatst," had Wilhelm teruggeroepen, helemaal overstuur.
Josephine had alleen maar stilletjes kunnen huilen. Hoe konden ze dit maken?
Uiteindelijk had de kerk gewonnen. Het ongedoopte lichaampje werd in de Hoek der Verdoemden begraven.
Maar, hoewel het verboden was, kwam Josephine er toch iedere keer als ze bij de grafjes ging kijken en ze legde er altijd een zwarte roos neer.
Met een zucht draaide ze zich weg van het grafje en liep verder naar het Kinderhofje.
Madeleine en Hector waren samen in een familiegraf geplaatst. Later, als Wilhelm en zij ook kwamen te overlijden, zouden hun restanten bij hen en een tombe worden geplaatst.
Josephine hurkte neer een verving de verwelkte bloemen voor de kleurige bos die ze juist had gekocht.
"Dag lieverds," zei ze zachtjes, "mamma is weer thuis. Ik heb jullie gemist, maar dat is niets nieuws.
Het gaat niet zo goed met jullie pappa. Hij stort zich steeds meer op zijn werk. Het verdriet van jullie verlies verteerd hem door meer dan het met mij doet. Ik vraag me ook af of hij nog wel eens bij jullie graf komt kijken." Josephine zweeg even, terwijl ze nadacht wat ze nog meer moest zeggen. "Ik maak me zorgen om hem... en ik mis hem... Maar ik weet niet wat ik kan doen om hem te helpen."
Ze zuchtte en stond weer op. Ze vond het altijd fijn om haar hart te luchtten op deze plek. Het was er zo lief en vredig.
Zonder nog een woord te zeggen liep ze weer weg. Het voelde verkeerd om afscheid te nemen bij het graf van haar kinderen. Alsof het iets bevestigde wat ze allang al wist, maar het liefste van alles op de wereld zou ontkennen, zodat de grote pijn zou verwijnen.
Josephine keek nog even over haar schouder en zag de cerubijntjes, die standvastig over het grafje bleven waken.

((Naar de Straten van Raganorck))
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.