Raganorck

[Jozef Kindermans]

Hij keek de vrouw wat telleurgesteld aan,.. niet zozeer om haar handelen maar de makkelijkheid waarmee de moeder van dit ontkende stukje vreugde afstand deed van een van de grootste giften des levens.. Ook een doodgeboren kind moest een wijze les zijn en schepte karakter. Om het zo uit handen te doen betekende niet dat het nimmer gebeurt was. Jozef had dit al vaker gezien en wist dat de klap van hun daad vroeger of later zou komen.. Zelfs vrouwen uit Elephenor's Huis die een miskraam kregen voelden een verwantschap met hun doodgeboren kind.. Het was niets om licht op te nemen.. De overtuiging om het kind zo snel uit hun leven te bewegen was een actie uit woede en intens verdriet.. Ze zouden tot bezinning komen. Daarom bewaarde Jozef de urnen en gaf hij de kinderen een nederig graf voor het geval de moeder tot inkeer kwam.

"Akkoord,.. ik zal het kind van u overnemen en morgen zal de crematie plaatsvinden,.. er zal niemand aanwezig zijn dus? Wel wil ik u vragen om dit formulier in te vullen... mits u kan schrijven natuurlijk. Zoniet nemen we het wel even samen door. Ik heb thans uw volledige naam nodig en de naam van de moeder,.. deze informatie is vertrouwelijk en ik moet het registreren om de kosten van de crematie te declareren van het Kasteel. Het kan zijn dat de declaratie afgewezen word, maar dan hoort u het vanzelf.. De kosten zullen nooit meer zijn dan enkele zilverstukken. Naar ik begrijp hoeft de urn ook geen plaats te krijgen in de Stenen Tuin?"
_________________
Jozef Kindermans
Grafmeester

[Faye]

De man was erg aardig, iets wat ze niet verwacht had van iemand die dit werk deed. Ze dacht na, ze kon niet schrijven, al zou ze het willen, ze moest het formulier dus samen met hem door nemen, het kon niet anders. Ze zuchtte en keek de man nauwelijks aan. Ze wist niet eens hoe ze haar eigen naam schreef, laatstaan die van Lucy.

"Het spijt mij, mijn heer, ik heb geen idee van schrijven. Ik weet niet eens hoe ik mijn eigen naam schrijf. U zult mij moeten helpen. De urn hoeft uiteraard geen plaats te krijgen in de Stenen Tuin. Het spijt mij ook dat ik u stoor op dit uur, ik snap dat het ongelegen komt, maar ik kon niet anders.."



((ooc: sorry voor dit korte bericht))

[Zabbe_Uiterwaard]

((Zabbe Uiterwaard van: 't Gannon >> Een Dode))

Een kar met een mollige merrie ervoor rijdt krakend door het openstaande hek van de begraafplaats op. Het paard draagt een groen dek over haar rug met daarop een wapenschild bestaande uit een wit en een zwart vlak, gescheiden door een bezem. Het wapen van het Gilde der Stadsreinigers.
Op de platte wagen ligt een bundel gewikkeld in wat zanderige juten zakken. Aan de vorm is niet te zien wat erin zit maar de afgrijselijke zoete lijklucht zegt genoeg.

"Hooo, Bonneke, hooo!" De man op de bok, een magere oude kerel met een pijp in zijn mond, trekt de teugels aan en de wagen komt tot stilstand. De merrie is duidelijk nerveus. De oren van het anders zo gemoedelijke dier draaien naar voren en naar achteren en af en toe gaat er een rilling door haar flanken.

"Jozef Kindermans!"

De grafdelver staat een stukje verderop te praten met een vrouw. Het zal wel geen licht gesprek zijn. Jozef voert naar Zabbe's weten nooit lichte gesprekken. Maar hoewel hij hen liever niet stoort moet hij toch echt zo snel mogelijk van zijn lading verlost worden. Zijn kar is bedoeld voor straatvuil. Lijken horen op het kerkhof.
Zabbe Uiterwaard klimt van de bok en loopt op de twee mensen toe.

"Jozef, oude vriend, het spijt me dat ik je moet storen op dit uur. Ik heb een vracht op mijn wagen die niet kan wachten..."
Zabbe knikt de jonge vrouw toe en neemt zijn pet af, ook daarop prijkt het wapenschild. "Dame..."

Hij gebaart naar zijn wagen."Het lichaam van wat wij denken een man, hedenmorgen door mij en mijn mannen verwijderd van 't Gannon."
Zabbe werpt een kort blik op de vrouw "... Het spijt me deze details te moeten noemen in uw bijzijn, dame." Hij knikt haar beleefd toe en schraapt zijn keel.
"Wij troffen het lichaam aan, hangende aan een paal, middenin de hoofdstraat. Afgaand op de staat van ontbinding heeft het daar al vele dagen gehangen."

Bijna verontschuldigend vervolgt hij "Je weet, Jozef, dat wij er alles aan doen om geheel Raganorck zo efficient mogelijk over onze roosters te verdelen, maar je weet ook hoe moeilijk de straten ons dat maken. De toestand van het lichaam is daarom ook zeer... Onaangenaam. Kraaien en andere vogels hebben zich tegoed gedaan aan alles wat hem nog herkenbaar had kunnen maken..."

Hij zucht en neemt zijn pet af. Met een donkere blik krijk hij Jozef aan.

"Geen mens heeft hem naar beneden durven halen voordat wij kwamen. Niemand heeft ons aangesproken, en ik vrees dat er geen familie zal zijn om hem op te eisen of die hem te grave wil dragen."

Zichtbaar aangedaan neemt Zabbe een paar zuigende trekken van zijn pijp maar er komt geen rook meer uit. Zorgvuldig klopt hij de laatste beetjes tabak op de grond en steekt de pijp in zijn borstzakje. Van onder zijn ruwe leren vest haalt hij dan een kleine beurs tevoorschijn en schudt er een drietal koperstukken uit.

"Daar niemand zich over deze drommel bekommerd heeft, zal ik het maar doen. Alsjeblieft, Jozef. Geef hem een waardig graf. Waardig aan een mens, een kind van de Ene."
_________________
~~ mijn bezem en ik ~~

[Lunea]

(( Mirko en Luneavanaf hier ))

Lichtjes hijgend en met Mirko op sleeptouw kwam Lunea bij het Hof der doden aan. De kar was in een rustig tempo door de stad getrokken, zonder blijk te geven dat ze gevolgd werd door twee roodharige figuren.
Een mist begon op te trekken vanaf de koude grond en slierten witte kou dwarrelden rond de aanwezige figuren. Lunea`s neus trok op door de lijklucht die rond het Hof hing. De lucht ontketende ontelbaar herinneringen in de halfork, iets wat de lucht altijd deed.

Van een afstandje zag ze het lijk nog op de wagen liggen. Ze hurkte lichtjes in de schaduw van een gebouw. Ze wist niet echt waarom, was et haar tweede natuur die bovenkwam?

Ze keek in de wilde ogen van de potsenmaker. `Mirko?`

[Uriel]

Mirko wreef zijn pijnlijke pols waar Lunea hem aan had meegesleurd. Hij keek verbaasd toe hoe de half ork zich verborg in de schaduw van een gebouwtje.

Hij keek van Lunea naar de kar en weer terug vlak voor de ingang van de begraafplaats. Koude mistflarden dwaalden om zijn benen en af en toe kon hij zijn eigen voeten niet zien door de laag kruipende mist. Er ging een rilling door zijn magere lijf. Vlug keek hij om zich heen, rode ogen in de duisternis achter hem. Vlug draaide hij zich om en keek wild om zich heen.

"Mirko?"

De stem van Lunea bracht hem weer bij zijn positieven.

"Er lag een briefje bij Lu, een briefje met de naam van de oermagister..."

Mirko durfde de naam niet uitspreken bang dat de schaduw die hij vanuit zijn ooghoeken in de gaten hield dichterbij zou komen, een verwantschap zou voelen met de klanken van zijn stem en aangetrokken zou worden door de minieme verstoringen die het weven van patronen had in de bovenstroom, of was hier de onderstroom aan het werk?

Plotseling was hij terug in een zonverlichte kamer ergens in de Toren der magisters terwijl een oude man met een grijze baard vertelde over de gevaren en de verantwoordelijkheden van iemand die zich bezig houdt met de stromingen van magie. Hij kon de herinnering bijna aanraken, had hij toen maar beter opgelet...

Mirko schudde de gedachte uit zijn hoofd. Met moeite dwong hij zichzelf om zich te concentreren op het hier en nu. Waar was de schaduw? Hij zag er drie, maar dat waren niet meer dan de slagschaduw van de drie personen in het tegenlicht bij het huisje van de doodgraver. Plotseling zag hij het `ding` weer. Hij zag hoe het zich langs de graven in de richting van het paard bewoog. Hij zag de koude zwarte tentakelige armen over de rug van het dier glijden. Het arme dier rilde, bewoog heftig met zijn oren, stapmpvoette en schudde met zijn hoofd. Een zacht gehinnik was het enige dat het dier uitbrengen kon, haar ogen waren groot van schrik.

De schaduw gleed weg van het paard naar de muur van het doodsgravershuis. Hij wilde schreeuwen maar zijn stem kreeg geen vat op de klanken. Met ogen zo groot als schoteltjes keek hij terug naar Lunea en wees naar het zwart doorschijnende ding dat langzaam langs de muren van het huis van Jozef Kindermans kroop.

[daeri]

((Van: Gannon de hoofdstraat; Niënna's lichthuisje))

Niënna had door straten gelopen, ze voelde zich minder veilig nu ze geen engel meer was, maar ze wist dat Eralias over haar zou waken. Haar ongeboren zoon speelde nog steeds in haar buik en het leek niet op te houden. Ze liep het hof der doden op waar ze eerder die avond was geweest om een ziel op te halen, haar laatste ziel.

Ze liep verder en zag in de verte twee mannen staan, eentje met een kar, en de vrouw met de baby waarvan ze de ziel had opgehaald. Ze stapte verder over het pad waar ze op liep en kwam bij het huisje aan.
"Goedenavond.." zei ze wat onzeker. "Ik heb het slechte nieuws gehad dat mijn broer, Iondor, hier wellicht gebracht is, hij is dood ziet u.." ze vond zich zelf wat verstrooit over komen, maar ze wist niet goed wat ze moest voelen, blij vanwege haar baby, of verdrietig vanwege Iondor, ze voelde het allebei, en ze vond dit heel raar.

[Lunea]

Lunea raakte in de war van Mirko's gedrag. Er was iets blijkbaar wat de man deed rillen van angst. Dat ontketende bij haar een instinct en steeds weer zocht haar hand onbewust naar het handvat van haar bijl. Wat was er toch dat hem zoveel angst aanjoeg. Ze keek om zich heen en zag niets wat gevaar zou kunnen zijn.

Mirko wees ergens naar, ze zag niet wat.. de kar? het huisje?

' Wat?!' vroeg ze hem lichtelijk geirriteerd, of was het spanning in haar stem?

Zonder op antwoord te wachten rechtte ze haar rug en stevende op de mensen af. Ze hield even in toen een jong vrouwmens de figuren in de nevel aansprak, ze ving de naam Iondor op. Zou dat het lijkop dekar zijn? Of de karbestuurde zelf? In elk geval leek het niet iemand te zijn die ze kende. Dat stelde haar iets op hara gemak.
Even keek ze over haar schouder in de witte grote ogen van Mirko en wandelde toen verder naar het groepje mensen.

Omdat ze niet goed wist waar ze haar handen moets laten streek ze nog maar eens haar rokken glad en rechtte haar hoed.

[Jozef Kindermans]

Terwijl Jozef de paperassen doornam met de vroedvrouwe genaamd Faye zag hij Zabbe met zijn kar het Hof opkomen.. Het was waarempel druk op het Hof.. Een eigenaardige gedachte gezien het feit dat het licht van de Ene reeds lang achter de Wilde Wouden was verdwenen. Ze zouden de doden nog wekken op deze wijze..
Hij knikte naar Zabbe en hoorde diens verhaal aan.. "Het is in orde Zabbe,.. ik kom zo bij je, nog even wat afhandelen en dan lopen we door naar het mortuarium... een klein moment beste vrind.."

Jozef richtte zich weer tot de jonge vroedvrouwe.."Als u hier en hier uw krabbel zou willen zetten komt het allemaal wel in orde.... een kruisje of iets dergelijks voldoet ook. Geef de moeder van dit hopeloos bundeltje mijn gemeend medeleven en wens haar veel sterkte toe. Mocht ze van gedachte veranderen de komende twee dagen is ze hier nog van harte welkom.. Deze kopij van het grafcertificaat is voor u, en deze gaat in mijn eigen boekhouding. Dan zal ik u nu moeten laten en wens ik u een behouden reis terug naar huis. Het is goed dat u hier bent gekomen.. Veel sterkte vrouwe Faye. Als u me nu wil excuseren?"

Jozef nam het bundeltje over waarin de levenloze zuigeling zat verpakt. Hij zou het naar het mortuarium brengen en een kleine autopsie zou wel op zijn plaats zijn.. Gezien de moeder afstand had gedaan had hij geen toestemming nodig van de nabestaanden.

Op het moment dat het tweetal wilde aanlopen kwam er een vrouw op hen afgelopen die naar haar broer vroeg die hier gebracht zou moeten zijn.. De enige die Jozef kon bedenken was het, volgens Zabbe, gehavende lichaam van de kerel die enkele dagen op 't Gannon heeft gehangen..
De vrouw zou niet content zijn met de aanblik als deze kerel haar broer zou zijn,.. al vond Jozef het wel vreemd dat ze hem nu komt halen terwijl de kerel al enkele dagen dood aan straat had gehangen.. Jozef vond het maar verdacht, en daarnaast klonk zij er nog redelijk verstrooid bij. Als dit haar broer zou zijn zou Jozef hem wat properder moeten maken,.. en bewijs hebben dat het haar broer was.
"Mevrouw,..al u hier even plaats wil nemen dan.. Ik moet even met Zabbe mee om wat af te handelen en dan zal ik u weldra vergezellen. Neemt u gerust wat kamille-munt thee uit de pot op tafel.."


Jozef schudde zijn hoofdnaar Zabbe en wenkte hem mee.. Hij liep voor hem uit richting een uithoek van het kerkhof. Ze liepen langs lanen van verweerde graven en met mos beslagen beeldhouwwerken. Om de zoveel passen hing een kleine olielantaarn. Deze bakens voor de levenden wierpen hun spookachtig licht over het Hof. Achter een heuvel in een uithoek van het grote hof lag een oude grafheuvel die dienst deed als mortuarium. De gangen van deze heuvel gingen diep de grond in waar het koud genoeg was om een lichaam enkele dagen op te baren. Naast de heuvel stond een grote houten schuur die dienst deed als werkruimte. Jozef huurde timmerlui in uit de stad om de kisten te vervaardigen en daarbinnen lagen er ook talloze opgesteld in allerhande prijsklasses..

Jozef sloeg de doeken van het lichaam en Zabbe's woorden werden bevestigd. Het lichaam vertoonde hier en daar al wat paars tot zwarte plekken en zijn bovenlip was al gedeeltelijk opgekruld waardoor het gelaat van de dode een akelige grimas kreeg. De lucht die er vanaf kwam was niet al te aangenaam. Het lichaam had overdag in de zon gehangen en 's nachts in de regen.. Jozef kon nog niet vaststellen of het bloed afkomstig was uit wonden die hij voor zijn dood had opgedaan of daarna.. De kraaien hadden ook vrij spel gehad om hun werk te doen..
Jozef graaide in zijn heupbuidel en haalde er een klein bruin glazen potje uit..
Zabbe,.. smeer een veeg van dit spul onder je neus.. de lucht van het kadaver zal dan niet zo doordringend zijn...
Hij opende de deur van de grafheuvel en haalde een brancard van beneden..
Zeg Zabbe,.. zou je je verhaal nogmaals kunnen herhalen,.. ditmaal met alle details die je daarnet misschien ontschoten zijn om te vertellen? Het is natuurlijk wel wat vreemd dat nu zogenaamd de zus van het slachtoffer komt opdagen nietwaar? Maar dat zijn mijn zaken..
_________________
Jozef Kindermans
Grafmeester

[Lunea]

De twee mannen waren inmiddels de kar genadert, één ervan sloeg een dekzeil omhoog en Lunea werd onaangenaam verrast door de intense geur die haar gevoellige neus vulde. Ze had veel vaker lijk geroken, te vaak, maar ze zou er nooit aan wennen.

Met een vinger onder haar neus sprak ze de heren aan.

' Heren, kunt u mij misschien vertellen wie het lijk is,...eh was?

[Uriel]

Mirko was afgedwaald van Lunea en straal langs de anderen gelopen richting het huisje, zelfs het stinkende lijk leek hem niet uit zijn ban te kunnen verlossen. Langzaam maar met rechte afgemeten passen liep hij op de muur af waartegen de zwarte schaduw zich genadeloos aftekende.

Niemand ziet het? Alleen ik... het is geen schaduw... het is meer dan een schaduw... een product van magie. Mirko`s ogen vernauwden toen hij probeerde te doorgronden welke magie hier aan het werk was. Hij herkende een patroon... Illusies... maar dan duisterder. De rode oogjes branden hem tegemoet en leken hem volledig op te slurpen. Het was alsof Mirko`s geest uit zijn lijf gezogen werd door twee nauwelijks zichtbaren rode draaikolken. Hij zag het bijna, bijna.... Nog een paar passen en dat was hij dichtbij genoeg om te zien wie... nee wat er achter deze duistere verschijning zat. Zweet parelde op zijn voorhoofd, zijn handen trilden van de inspanning en zijn ogen leken bijna uit hun kassen te vallen.

[Zabbe_Uiterwaard]

Geheel opgaand in zijn eigen emoties had Zabbe de komst van de drie nieuwe bezoekers helemaal niet opgemerkt. Nu kijkt hij verstoord en verbaasd naar het kleurrijke gezelschap dat zich achter zijn wagen verzameld heeft. Een fors gebouwde vrouw met een apart uitziende hoed, een zenuwachtige vent met warrig rood haar en een jonge vrouw. Hun duidelijke belangstelling voor zijn lading verontrust hem, naast nog het feit dat ze hier zo kort na hem gearriveerd waren. Dat kan alleen maar betekenen dat ze hem gevolgd zijn.

Wat is er toch aan de hand met die dode man? Wie is hij? Het opgefrommelde stuk papier brandt hem in zijn binnenzak… Hij kan niet wachten voordat hij die bij de stadswacht heeft afgeleverd.

Het gezicht van de Straatveger Eerste Klasse verraadt echter geen emoties. Zijn borstelige wenkbrauwen fronsen alleen iets dieper en gewoontegetrouw beginnen zijn handen alweer blindelings een nieuwe pijp te stoppen. Met enige opluchting ziet hij hoe Jozef Kindermans snel de drie ongenode gasten afwimpelt. Kamillethee… Hij merkt opeens hoe droog zijn eigen mond is…

Als Jozef hem wenkt mee te komen hoeft Zabbe niet na te denken. Plicht is plicht. Zolang het plicht is, is niets echt moeilijk. Stevig maar zacht neemt hij Bonneke bij haar halster en trekt haar aanmoedigend met zich mee. “Kom maar, meiske, nog een klein stukje..” Bonneke reageert niet meteen. Verbaasd ziet Zabbe dat ze over haar hele lijf bezweet is en dat haar oren onrustig in haar nek liggen. Zijn strelende hand brengt haar echter weer tot enige kalmte en opeens zet ze zich in beweging. Haar passen sneller dan hij van de gemoedelijke merrie gewend is… Net of ze heel snel hier vandaan wil…

Met Bonneke aan de teugel en zijn stinkende wagen hobbelend over de onverharde wegen volgt hij Jozef over het kerkhof. De olielampjes langs de paden schommelen zachtjes heen en weer en de lichtkringen om hen heen dansen mee. Het effect is dat de schaduwen achter en naast de grafzerken tot leven lijken te komen. Alsof daar gehurkte figuren zitten die bezig zijn overeind te komen. Zabbe bijt wat harder op het mondstuk van zijn pijp en zet zulke kindelrijke gedachten met kracht zijn hoofd uit. De lampjes branden maar om en om, ziet hij nu. Tussen twee brandende lampen in is er steeds een die niet is aangestoken. Dat zal ook wel door de olieschaarste komen, denkt Zabbe. Net als hij zijn gedachten wil buigen over geruststellende onderwerpen als olieprijzen doemt voor hen een grafheuvel op. De heuvel is oud maar de lage deur in de wand is van stevig nieuw hout. Zabbe knikt goedkeurend. De zorgzaamheid waarmee Jozef zijn kerkhof onderhoudt bevalt hem zeer.

Jozef slaat de doeken van het lichaam en werpt zijn eerste vakmansblik op het kadaver. Zabbe neemt nog wat trekjes van zijn pijp en bestudeert de reactie van de Grafdelver. Van Jozef’s gezicht kan Zabbe nog weinig emotie aflezen, maar de stilte spreekt boekdelen. De verkleurde wasachtige huid, de verwrongen gelaatstrekken met daarin de bloederige gaten waar eens ogen hebben gezeten. Zabbe onderdrukt zijn impuls om een stap terug te doen en zijn hoofd af te wenden. Plicht is plicht.

Jozef lijkt tot een besluit te zijn gekomen en overhandigt hem een potje. Wantrouwig staat Zabbe ermee in z’n handen.

[Lunea]

Antwoord op haar vraag had ze niet gekregen in de vorm van een woord of een zin uit de mond van de vuilisveger. Maar ze had eengoede blik op het lijk kunnen werpen en wist dat het geen bekende van haar was. Het verwrongen gezicht deed haar alleen maar denken aan de vele lijken die ze in haar leven had gezien.

Even sloot ze haar ogen en mompelde een vlug woordje orks voor het lijk. Ze keek om zich heen en zag Mirko bij een gebouwtje staan. Ze liep naar hem toe, terwijl de kraaien boevn haar hoofd verontwaardigd riepen naar de twee mannen die het lijk op een brancard afvoerden

`Mirko.` de potsenmaker leek te schrikken.
`Ik herkende geen bekende, het is gewoon een lijk.`

[Uriel]

Mirko wist niet of hij eerst de naam hoorde en daarna het patroon herkende of eerst het patroon herkende en daarna zijn naam hoorde. Hij zei bijna tegelijkertijd met Lunea. "Mirko." De rest van haar woorden gingen verloren. Alleen zijn eigen naam galmde na als een doodsvonnis.

Met een schok drong de waarheid tot hem door. Deze wezens, zijn patroon, zijn creatie! Gillend viel hij op zijn knie-en de handen tegen zijn oren gedrukt. "NEEEEE! DAT KAN NIET!"

Hij zag zichzelf op de grond liggen in het Hof der Doden, op de woudgrond van de Wilde Wouden, omringd door graven en door de stampende poten van de Chitines. Hij zag weer de wervelstorm en alles wat hij verdrongen had in flitsen op hem afkomen, op zijn hersenen inbeuken en hem lam slaan terwijl hij stuiptrekkend op de stenen lag.

"Poten, al die spinnenpoten... acht maal acht maal acht is oneindig... Medarion... nee... dat kan niet.... wat heb ik gedaan....? Wat heb ik gedaan...?"

Het schokken werd minder, hij voelde de aanwezigheid van de schaduw niet meer. Snikkend weervond hij zichzelf op de koude stenen en in de poeltjes drabbig regenwater dat zich op het ongelijke paadje gevormd hadden. Het kon niet waar zijn. Het kon gewoon niet.

[Lunea]

Mirko's woorden deden herinneringen afspelen voor haar ogen, zij en Arn rug aan rug ploeterend, vechtend, stervend.
Even vulde haar hart zich met angst, het angst gevoel dat reactie bij haar prikkelden die al een tijd niet meer gebruitk waren en niet meer bij haar hoorden. Een schaduw strekte zich uit over haar en maakte de wereld een moment donkerder dan hij was geweest.

Datzelfde moment zag ze hoe Mirko ineengedoken van verdriet, maar ontdaan van een duisternis die haar niet eerder was opgevallen, op straat knielde.

Ze wist dat wat aan haar hart vrat, aan haar angst knabbelde, iets was wat ook in de Wilde Wouden was geweest. Vluchtig keek ze om zich heen en verwachtte de paarse magister te zien. De halfork was niet snel verlamd van angst, maar deze man kon haar voeten bevriezen haar bijl uit haar grip doen laten vallen, haar malien doen smelten.

Lunea strompelde achterwaarts, schaduwen wapperden als een mantel om haar heen nu ze met de potsenmaker klaar waren. Waar voorheen haar bijl in haar hand en het kloppen van haar hart haar uit de angst konden halen, was er nu niets dan de goedkope zijde van de rokken die haar klamme handen niet van zweet konden ontdoen, hoe hard ze ze ook in de stof wrong. Paniek kroop als een koude rilling over haar ruggegraat en verdreef elke rationele gedachten.

De schaduwen verzwolgen haar alsof ze de nacht zelf waren, zonder maan, een nieuwe maan...

[Uriel]

Mirko keek niet meer op of om toen hij op stond. Zijn lijf voelde als en modderig aanhangsel van zijn gedachten dat hij bewust besturen moest om het in beweging te zetten en te houden. Door een waterig waas zag hij diverse gestalten bewegen, maar ze zeiden hem niets. Hij moest weg van hier. Hij had gedacht dat het toeval was, maar in plaats daarvan was hij degene die anderen in gevaar bracht. Dit was zijn vloek en binnen onafzienbare tijd zouden andere magisters ook de bron weten te traceren.

Die gedachte leek het startschot te zijn waarop hij gewacht had. Andere magisters zouden hem zien als een zwarte magister. Deze wezens waren ontsprongen aan meer dan de bovenstroom. Hij, Mirko, had zich laten vangen in een van de draaikolken van de onderstroom. Met een schok gaf hij zijn lijf het bevel te bewegen, te rennen, waarheen maakte niet uit, maar weg van hier, weg van de stad, maar vooral weg van alles en iedereen die hij in zijn leven ooit gekend en lief gehad had, want hij zou ze alleen maar in gevaar brengen.

((Mirko Magnificiusus; naar de Stadswal; de Schaduwtoren))