Raganorck

[Lunea]

De huizen om het plein waren goed onderhouden, de zwarte balken staken af tegen het witte leem, De zon keek even om een wolk heen en verlichtte de kalklaag nog meer. Lunea kreeg er bijna een goed humeur van. Ze had hier een aantal weken terug drie kistjes bemachtigd voor een redelijke prijs.

Ze liep naar de fontein en wastte haar handen en gezicht snel. Ze nam de hoed fa en stak de hoedenpen tussen haar tanden. Ze droogde hhar handen door ze door haar haar te halen en bracht daarmee haar krullen weer iets op orde. Met haar hoed weer stevig op zijn plaats gestoken liep ze verder het plein over in de richting van het kasteel dat duidelijk te zien was boven de daken van de huizen uit.

[Uriel]

((Mirko vanuit het Gannon; Een dode))

Hij zag niet waar hij heen rende. Overal waren er mensen. Het leek wel alsof er ergens een dam doorgebroken was en een rivier aan naamloze gezichten over het Gannon had uitgestort.

Plotseling kwam hij hard tot stilstand tegen iets, of iemand. Hij kon het niet zeggen. Hij viel hard op z`n kont op de straatstenen en was even te versuft om te reageren. In het tegenlicht van de zon zag hij wel iets bewegen. Hij stamelde een zacht pardon.

[Lunea]

Bijna viel de voorover de fontein in doordat er iets massiefs tegen haar rug aanliep. ze herstelde haar balans en draaide zich met een ruk om om de dader eens flink uit te schelden. Die dader bevoidn zich op de grond en ze greep zijn schouder flink vast en hees hem overeind. Even dacht ze een vrouw uit te gaan schelden, maar het was een tengere man met rossig haar. Ze bracht haar ontblote slagtanden dicht bij zijn neus zoog haar longen vol met lucht en opende haar mond....

Plotseling veranderde het gelaat van de halfork, ontspande zich, de tanden verdwenen weer net niet helemaal onder haar lippen en met een neutrale blik die nog een zweem van verbazing had sprak ze de naam van de zonderlinge man voor haar...

'Mirko.'

[Princes_of_Death]

Icy liep naar de fontein en ging op het randje zitten, met har benen over elkaar staart ze in gedachte naar de halfork.
Met een klein, duivels glimlachje neemt ze een beetje water in het kommetje van haar handen en doet het over haar blauwe haar.
Haar haar word op de een of andere manier mooi glad en glimmend door het water, maar daar lijkt Icy noch steeds geen aandacht voor te hebben.
Enkel en alleen had ze aandacht voor de halforck en die man.
Mirko... kende ze die naam..?? Ach, ook al zóu ze hem kennen, hij kende haar niet, dus ze gaf geen aandacht meer aan 'm maar enkel aan de orck.

Met een halforck tot mijn beschikking is Opheliaatje vast wel bang genoeg!! ach, wat maakt t ook uit, laat maar, ik ga wel gewoon naar het kasteel om 'r eens even gedag te zeggen!

Icy staat op en loopt langs de halforck naar het kasteel.


((ICY VAN Gannon; de Hoofdstraat, Op het plein NAAR De Binnenplaats en de Grote Hal, De Paleispoort))
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Lunea]

Lunea had alleen oog voor de magier voor haar en had niet door dat twee ogen haar het vel van haar rug keken. Als ze Mirko kon vinden zou ze toch ook echt de scharlaken Vijf tegen moeten kunnen komen. Zou hij zijn geheugen al wat terug hebben?

[Uriel]

"Lu?" Stamelt hij verbaasd en doet een paar passen achteruit om haar beter te bekijken. "Lunea, er... er ligt ... nee, hangt.. aan.. spietsen... een dinges! De stad... en bloed overal, nouja op de grond eronder... "

Mirko komt niet uit zijn woorden. De brij van indrukken die het beeld van de oermagister en dan later diens naam op een blaadje onder een lijk in hem hebben losgemaakt hebben alles in de war geschopt. Waarom kwam die eeuwenoude magister`s naam hem nu achtervolgen? Had het wel met hem te maken of was het toeval. Hij schudden zijn hoofd en zijn rood met witte haardos danste in het zonlicht. Hij slikte even en keek toen Lunea weer aan.

"Er hangt een lijk aan staken uit naam van Isaiah!" Eindelijk een volzin denkt hij als hij haar bij haar arm grijpen wil om haar mee te sleuren naar de plek des onheils.

[Lunea]

mmm duidelijk niet veel beter bedacht Lunea toen ze Mirko hoorde graaien naar woorden die volledig onzinnig waren, zelfs nadat hij ze er in een goede volgorde uit kreeg.

'Mirko er zijn hier geen lijken mijn beste, je bent weer in Raganorck, de stad.'

[Uriel]

Mirko schudt heftig met zijn rood witte haardos. Was het dan een droombeeld geweest? Het leek zo echt, maar hij kon niet zeker zijn. Hij keek om naar de plek waar het lijk hangen moest, maar zag enkel de brede ruggen van winkelende Raganorckers met daarboven uit...

"Daar! De kraaien, zie je de kraaien niet Lu, daar moet het zijn."

De kraaien, doodsboden en lijkenpikkers. Hij vroeg zich af wat ze had doen opvliegen, maar het was een hele geruststelling dat hij het zich niet in zijn hoofd gehaald had. Hij liep een paar passen in de richting en zag de kraaien neerstrijken in de dakgoten van de huizen van het Gannon.

Hij draaide zich om naar Lunea.

"Jij ziet ze toch ook? Die zwarte vogels, dat zijn toch kraaien of niet?"

Twijfel was terug in zijn stem geslopen. Als hij zich zo levendig een lijk kon inbeelden, misschien waren de kraaien dan wel onderdeel van dezelfde waanbeelden. Waarom bleef iedereen zo rustig? Langzaam begonnen er zweetdruppels op zijn voorhoofd te parelen en voelde hij zich heel erg dom. Had hij zich dan zo gruwelijk vergist?

[Lunea]

Lunea begreep niet wat Mirko zag.. De kraaien zag ze, de bodes van de Goden. meestal kondigden ze een strijd aan, lieten ze hun zwarte kleden schitteren in de zon als wapens en harnas. Krasten ze als onpartijdige toeschouwers en wachtten ze tot het moment waarop ze de zielen van de doden begeleiden naar de eeuwige jachtvelden.

Haar hart zong even, strijd! Haar hand ging alweer ongemerkt naar daar wara ooit haar bijl hing. En eindigde in een beweging die haar rokken gladstreek.

`De kraaien zie ik Mirko, maar geen lijk.`

de blik van Mirko deed haar ergens aan denken, aan iemand..

Ze herinnerde zich vaag de sjamaan in het ork dorp. behangen met d ekleine botjes van padden. Dat was zijn diergenoot geweest, de pad. Ze had het vreemd gevonden voor de tengere ork die danste bij de paddepoel en een stem had als een mes dat over steen gleed.

Was Mirko ook een sjamaan of was hij gewoon gek geworden? Ze behandelde hem liever als de eerste dan de laatste. Zo wist ze zeker dat ze de goden niet beledigde.

`Waar zie je dat lijk, herken je hem?`

Net terwijl ze de woorden uitspreekt bereikt de onmiskenbare geur van rottend lijk haar gevoelige neusvleugels. Ze ziet achter mirko`s gestalte een kar ratelen over de keien, een witte hand slingert over de rand in het ritme van de wagen.

`Je bedoelt dat lijk!` Ze greep Mirko`s hand en liep achter de wagen aan, vrezend dat het iemand was die ze zou kennen, waarom zou Mirko anders zo van geschrokken zijn, ze dacht even aan zijn geliefde Danya en toen ging ze het lijstje van wie ze kende binnen raganorck af.

(Lunea en Mirko achter Zabbe aan.. => hof der doden:: DD