Raganorck

[Eduward Eyckenbladt]

((Shakti<<Het Duistere District<<De Gaarkeuken))

Het duurde niet lang of Shakti had het pand gevonden dat hij zocht. Hij had was er al een paar keer langs gekomen en het had al die tijd leeg gestaan, verder had hij er geen notie van genomen want, hij zocht eigenlijk pas sinds gisteren naar een nieuwe plek.

Het was geen opzichtig pand, de ramen waren dicht getimmerd en het had twee verdiepingen van buiten gezien.
Het had dezelfde grauwe kleuren als de rest van de stad. Het donker bruine eikenhout, de zwarte stenen en de grauw grijze leistenen dakpannen.

Shakti probeerde de deur maar die leek van binnen dicht te zijn gespijkerd, weinig beweging in te krijgen. Er liep wel een steegje naast het pand, misschien was er nog een deur... Met een stevige pas liep hij het steegje in. De zijkant van het pand had geen ramen of deuren, maar aan de achterkant bevond zich een klein hofje dat werd ingesloten door de omliggende gebouwen en een muur langs de zijde van het steegje.
Shakti's geluk liet hem ook deze keer niet in de steek, het poortje dat toegang gaf tot het hofje was afgesloten met een gietijzeren hek, maar de hengsels hiervan waren verroest.

Met een flinke ruk trok Shakti het hek uit z'n hengsels en liep het hofje in. Het hek zette hij voorzichtig tegen de muur, die zou nog wel weer te repareren zijn. De achterkant verschilde weinig van de voorkant van het pand, ook hier waren de ramen dicht getimmerd en waren de kleuren even donker als aan de voorkant.
Hij probeerde de deur, deze zat ook dicht maar gaf wel mee toen hij ertegen aan leunde. Shakti zette z'n schouder er tegen aan en duwde. Het hout aan de andere kant kraakte en een stofwolk kwam onder de deur vandaan.

Alleen zou Shakti de deur niet kunnen openen, maar misschien wel als iemand hem hielp. Hij wenkte de slaaf. "Ik denk dat we met z'n tweeën de deur wel open kunnen krijgen." Zo kon hij meteen kijken hoe sterk de slaaf was en of hij ook handig was.

Shakti Gumu

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 9/11/03 10:16 am

[Martys Brendarion]

((Dasu uit het Duistere District; de gaarkeuken))

Ze bleven staan bij een weinig opzichtig pand. Het zat dichtgespijkerd. De donkere man probeerde de voordeur. Dasu haalde enigszins verbaasd een wenkbrauw op. Dit was duidelijk niet de rechtmatige eigenaar van dit huis. Het pand zelf zag er verder verlaten uit. Wellicht was het wel gewoonte hier om een leegstaand huis te claimen, maar, dan vroeg Dasu zich af, deden dan de zwervers op straat?

Hij volgde de man echter naar achteren, benieuwd naar wat hij van plan was. Een hekje werd ruw uit de verroeste hengels gehaald. Geen subtiele inbreker, deze man. Dasu volgde verder en keek even steels naar de andere huizen die uitkwamen op het kleine hofje. Veel tijd had hij echter niet, want hij hoorde een doffe klap tegen de achterdeur en moest even niezen van het stof dat zich vervolgens in zijn neusgaten wrong.

Toen Shakti hem min of meer opdroeg met hem de deur te openen haalde hij weer bedenkelijk een wenkbrauw op onder zijn kap, maar schokschouderde daarna zijn instemming. Zijn mantel deed hij af. Die zou hem alleen maar in de weg zitten. Hij gebaarde Shakti even opzij te gaan. Deuren openen. Het was een kwestie van de zwakke plekken zoeken. De ramen waren van binnen dichtgespijkerd, evenals de voordeur herinnerde Dasu zich. De vorige bewoners zouden zichzelf niet binnen opgesloten hebben, tenzij... Nee daar wou hij niet aan denken. Er zaten geen planken tegen de buitenkant van de achterdeur en als hij gelijk had dus ook geen planken aan de binnenkant. Hij duwde een paar keer tegen het hout, het gaf lichtjes mee, maar hij voelde dat er een stevige grendel op zat aan de andere kant. Het hout van het kozijn was echter in niet al te beste staat. Even keek hij bedenkelijk langs het pand omhoog.

Daarna deed hij een paar stappen achteruit en keek even om zich heen. Het hekje, herinnerde hij zich. Hij liep er heen en trok een halfverroeste spijk eruit, woog het in zijn hand en tikte er even keurend mee tegen de zijkant van het huis. Roestig maar nog stevig zat.

Daarna liep hij terug naar de voordeur. Hij duwde hard tegen het hout een stuk boven waar hij grendel vermoedde. De deur gaf een stukje mee. Genoeg om het stuk ijzer er tussen te wrikken. De ijzeren spijk zat nu bijna tegen het hout van de deur aangeklemd en met het andere eind tussen deur en kozijn. Met enige moeite wrong Dasu zijn vingers achter het stuk dat tegen de deur aan geklemd zat, zette een voet tegen de zijkant naast de deur. Hij trok het ijzer hard en snel naar achteren en dwong de deur naar binnen te draaien. Met een enorm gekraak brak de grendel uit het kozijn aan de binnekant. Een droge stofwolk kwam naar buiten toen de deur knarsend open draaide. Dasu maakte zwaar niezend een halve draai. Drie keer niezen. Daarna haalde hij grijnzend zijn neus op en veegde de rest weg met de rug van zijn hand. Tenslotte raapte hij zijn mantel weer op en klopte er het vuil vanaf. Zijn nieuwe baas kon tevreden zijn...

[gwendelin]

((Lelah uit het Duistere District; de gaarkeuken))

lelah wandelde mee naar achter en keek toe hoe de mannen de deur open probeerden te wrikken. Toen het lukte klapte ze lichtjes en grijnzde ze. "zo, dus hier gaan we werken?" vroeg ze terwijl ze met een scheve grijns naar boven keek naar het gebouw

[Elia Sarani]

"Blijkbaar." Maya's zachte stem beantwoorde Lelah's vraag. Ze had net toe staan kijken hoe de nieuwe man de deur open maakte. Ze wist niet veel van wat Shakti van plan was maar het maakte eigenlijk ook niet uit. Ze hadden het best goed gehad toen Shakti de 'winkel' had dus Maya vertrouwde erop dat het deze keer ook goed zou gaan.

"Het is een grauw pand." Zei Maya eerlijk. Ze glimlachte naar Shakti. "Maar volgens mij wel een stevige."
Maya wist niet veel van gebouwen. Ze wist dat ze haar in de regen droog hielden en in de winter warmte binnen konden houden.

[Eduward Eyckenbladt]

Shakti zag de verbaasde blik van de slaaf en haalde zijn schouders op. Mocht de rechtmatige eigenaar van het pand terugkeren dan zou hij dat dan wel regelen. Voor nu zou het genoeg zijn om dit pand in bezit te nemen.

"Niet slecht," zei Shakti toen de slaaf de deur open had gemaakt. "Heb je dit vaker gedaan ofzo?" Zo zo, wie had dat verwacht, de slaaf blijkt aanleg te hebben voor inbreken. Hij mist hier en daar nog wat subtiliteit, maar dat is ook wel bij te schaven.

Shakti stapte door de deur en vond zichzelf in een kleine hal. Het weinige licht dat door de open deur naar binnen stroomde bevestigde zijn vermoeden. De bewoners van dit huis waren al jaren vertrokken.
Er lag een dikke laag stof op de vloer, en er stond nog maar weinig in het halletje, een krukje was eigenlijk het enige.
Er kwamen drie deuren uit op het halletje, of eigenlijk vier als je de buitendeur mee rekende.

Shakti opende de dichtstbijzijnde deur welke zich links van hem bevond. Hij keek om de hoek en zag in het vage licht verspreid door de kieren van de planken voor de ramen een grote tafel, zwaar eikenhout. Ook bevond er zich een openhaard en een schoorsteen waar vroeger een kolenfornuis had gestaan. Dit moest dus de keuken zijn... de tafel was een meevaller, dan hoefde hij die niet meer aan te schaffen.Een deur bevond zich in de muur rechts van hem, die zou hij later wel openen eerst de hal.

Daarna liep Shakti naar de volgende deur in de hal, deze bevond zich tegenover de buitendeur. De deur zwaaide met een luid gekraak open en erachter kon Shakti een grote lege ruimte zien. Aan de andere kant zag hij de voordeur en de dichtgetimmerde ramen. Het vertrek liep in een L-vorm, Shakti vermoede nu dat de deur in de keuken ook naar deze kamer liep, dat kwam niet verkeerd uit.

De laatste deur bleek toegang te bieden naar een paar trappen, de een liep naar de bovenliggende verdieping en de andere naar een kelder. Zonder na te denken liep Shakti de trap naar de kelder af, deze was beneden ook weer afgesloten door een deur. Dubbele veiligheid.... nooit weg....

Het was donker beneden aan de trap maar Shakti's ogen waren wel gewend aan deze omstandigheden, de vele uren in zijn eigen kelder hadden dat tot gevolg gehad. Hij duwde de deur open en zag nog een deur die zich naast deze bevond en enkele wijnrekken. Achter de laatste deur bevond zich enkel een lege ruimte, maar eentje die Shakti wel van pas zou komen.

Hij liep weer naar boven, sloot de deur naar het trappenhuis en liep door naar de grote kamer. "Ik denk dat het me hier wel zal bevallen, we hebben een ruime kelder en een grote keuken. We zullen nog wel veel werk moeten verrichten, maar daarna zullen we ook een goede plek hebben voor de eetgelegenheid."

Hij liep weer terug naar het halletje. "Lelah, als jij en de slaaf nu hier blijven vannacht dan hebben jullie tenminste een dak boven jullie hoofd, Maya zal jullie dekens komen brengen en ook wat eten. Zelf moet ik nog enkele dingen regelen, maar morgen kunnen we met zekerheid al aan de slag."

"Hmmm, ik denk dat we je toch een naam moeten geven zei hij tegen de slaaf. Zijn oog viel weer op de hanger in de vorm van de maan. Is het goed als we je vanaf nu Maan noemen? Want ik neem aan dat je niet graag met slaaf wordt aangesproken of wel?"

[Martys Brendarion]

Dasu negeerde de eerste vraag van Shakti. Hij had nog niet eerder ingebroken, maar hij had wel regelmatig sloten moeten vervangen in huis. Allerlei huishoudelijk werk had hij gedaan als slaaf van die verdoemde heer van hem. Nu was hij vrij. Hij grijnsde breed, vrij, had werk en een dak boven zijn hoofd.

Hij volgde Shakti naar het halletje maar bleef boven bij de eerste deur staan wachten. De man had nog niet gezegd wat hij met het huis van plan was of wat hij van hem verwachtte. Prima, tot die tijd kon hij dus eigenlijk doen wat hij wilde. De eerste weken zou hij zich echter nog steeds enigszins verborgen moeten houden. Zijn geschoren hoofd zou hem binnen de korste keren verraden.

Hij strekte zijn vingers, ze waren een beetje beschadigd door het openwrikken van de deur, maar niets ernstigs. Hij schrok op toen Shakti langs hem liep en de deur naast hem achter zich dicht trok.

"Ik denk dat het me hier wel zal bevallen, we hebben een ruime kelder en een grote keuken. We zullen nog wel veel werk moeten verrichten, maar daarna zullen we ook een goede plek hebben voor de eetgelegenheid."

Eetgelegenheid? Dasu haalde zijn schouders op. Dat zou inderdaad nog een hoop werk worden. Voorlopig de planken maar voor de ramen laten. Het had geen zin om die te verwijderen voordat het binnen klaar was. De achterdeur was prima. Verbouwen, schoonmaken, opbouwen, goed daarvoor was hij dus hier? Een van de belangrijkste dingen zou de keuken zijn. Dan konden ze in ieder geval ergens zitten en hun eigen eten klaar maken. Een slaapplaats zou ook niet mis zijn, maar die zou boven wel te vinden zijn.

"Lelah, als jij en de slaaf ..." Meer hoorde Dasu niet meer. Vlammen schoten uit zijn ogen. Hij was geen slaaf meer. Hij had zijn vrijheid duur bevochten en hij liet zich geen slaaf meer noemen. Hij keek Shakti woest aan, maar toen de rest van zijn woorden tot hem doordrongen, haalde hij enkel zijn schouders op. Het was niet zijn naam, maar als ze hem zo noemen wilden. Hij deed de deur naar het trappenhuis open en stommelde naar boven.

Eerst de rest zien, zeker weten dat er niet nog iets in het huis leefde. Boven vond hij een korte overloop. Er kwamen drie deuren op uit en er zat een luik met een afgesleten touwtje naar de zolder. De eerste kamer was duidelijk de grote slaapkamer. Er stond nog een oud hemelbed pompeus midden in de kamer. Stof danste in het weinige licht dat zich tussen de planken voor de grote ramen door naar binnen wrong. Leeg, Dasu haalde opgelucht adem. De volgende kamer was een kleiner slaapkamertje, ook leeg. Dasu sloot de deur weer. De laatste kamer was in gebruik geweest als een soort van hobbykamer. Tegen de achterwand, voor het raam stond een kleine werkbank. Gereedschap hing verlaten aan de linkermuur en onder de werkbank stond een kastje geschoven waardoor er nog maar amper ruimte was voor benen als je op de krakkemikkige stoel ging zitten. Op de werkbank lagen nog wat houtkrullen, een hamer en een guts om hout te bewerken. Er was nog net genoeg ruimte om een bed en een kast neer te zetten, maar dan was het kleine kamertje dan ook vol. Dasu glimlachte, dit kamertje zou hem wellicht wel bevallen. Hij sloot de deur weer.

De zolder... Hij keek omhoog naar het afgesloten touwtje; dat zou springen worden...

[gwendelin]

Lelah knikte "we vinden wel een proper plaatsje om te slapen. " ze glimlachtte even en ging toen de keuken in. even rondkijken.

[Uriel]

Dasu sprong naar het touwtje. Eerst gleed het weer door zijn vingers, maar bij een tweede poging lukte het hem om het touw vast te pakken, Het touwtje brak. Teleurgesteld keek Dasu naar boven. Toen herinnerde hij zich de krakkemikkige stoel in "zijn" kamertje. Hij sleurde de stoel de gang op en wiebelend op het verrotte ding lukte het hem om de ring van het luik vast te paken. Hij sprong van de stoel en trok daarmee het luik naar beneden. Een steile houten trap, meer een ladder, schoof naar beneden en een warme bundel zonlicht scheen recht door een gat in het dak en het trapgat de gang in. Dasu wurmde zich langs de weinige ruimte die er nog was tussen ladder, luik en zijmuur van de gang. De zon scheen in zijn gezicht toen hij naar boven keek en hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen om niet verblind te worden. Op de tast klom hij omhoog totdat hij boven aangekomen zijn ogen van het gat in het dak kon afwenden en om zich heen kon kijken.

De zolder stond vol met vergeten goed. Schimmelige schilderijen, verrotte planken, een dekenkist die stevig op slot zat, maar waar de muizen in de loop der tijd een hoek uitgeknaagd hadden. Het geheel ademde de troosteloze sfeer die de hele stad in haar greep hield. Een sfeer van verval en stoffige glorie. De tragische schoonheid van voorbij grootsheid. Een kille tocht streek langs oud meubilair en deed de takken van een naar binnen gewrongen Gouden Regen ritselen. Dasu schudde zijn hoofd. Dit huis opknappen zou veel werk worden...

Een paar stappen over de krakende vloerplanken van de zolder klonken als donderslagen in de stilte die op de zolder heerste. Slechts vaagjes drongen de geluiden van de hoofdstraat beneden tot hierboven door.

Plotseling hoorde Dasu een klap achter zich. Een beschimmeld schilderij van een vergezicht op een robuurst zwart kasteel Raganorck in de schemering was omgevallen en met een klap tegen een verroeste ijzeren emmer belandt. Verbaasd keek Dasu om en zag nog net de schaduw van iets zwarts wegglippen in een duistere hoek van de zolder. Toch iets levends, schoot het door hem heen. Vlug keek hij om zich heen, greep een stoel en sloeg deze stuk op de planken vloer.

Weer hoorde hij een geluid uit de duistere hoek. De schim had zich blijkbaar verplaatst, naar links. Met de stoelpoot als geïmproviseerde knuppel stevig in zijn rechterhand kwam Dasu langzaam dichterbij. Hij schoof een krakkemikkige stoel opzij. Weer geritsel en iets dat leek op een zacht gepiep kwam uit de verre hoek van de zolder. Dasu spitste zijn puntige oren. Het geritsel verplaatste zich naar rechts, naar het gat in het dak en de Gouden regen. Dasu sprong over een oud notenhouten nachtkastje, stak schuin de zolder over en sneed zo het geritsel de weg af. Daarbij stootte hij zijn knie tegen een bijzettafeltje dat met een doffe klap op de planken vloer neerkwam.

Met de stoelpoot in de hand stond Dasu tussen het gat in het dak en een kastje. Het bleef een tijdje stil en langzaam liet Dasu zich half door zijn knieën zakken. Van onder het kastje keken twee geel oplichtende ogen hem venijnig aan. Weer hoorde Dasu gepiep van het verre eind van de zolder, maar hij schonk er geen aandacht aan. Voorzichtig zette hij een paar stappen in de richting van het kastje. Gesis en een lage grauw, was het antwoord van de schim met de glimmend gele ogen. Dasu hield even halt totdat het gesis en gegrauw stopte. Hij kon het kastje nu bijna aanraken. De stilte was te snijden vlak voor het moment dat Dasu de laatste stap zette naar het kastje en het met een ruk omkieperde. Het ding kwam met een doffe bons tot stilstand op de krakende planken, Dasu heft zijn stoelpoot en een zwart wezen keek hem angstig aan. Het duurde maar een seconde. Dasu stond met zijn stoelpoot geheven en keek verbaasd omlaag. Een zwarte magere kat schoot langs hem heen, klauwde in de gouden regen en verdween uit het gezicht.

Schaapachtig glimlachend liet Dasu de stoelpoot zakken. Een kat, hij had zich bang laten maken door een scharminkel van een kat. Dan is er weer dat gepiep vanuit de verre hoek van de zolder. Dasu schudde even met zijn hoofd en liep er heen. Hij tilde een doek op die over een oude stoel gedrapeerd was en onder de stoel zag hij een nest jonge katjes. Even bleef hij vertederd staan kijken grijnzend en zwijgend totdat hij iemand op de ladder hoort...

[Elia Sarani]

Maya was het huis ingelopen om rond te kijken. Het zag er wel aardig uit. Natuurlijk zou het veel werk zijn om het op te knappen maar de eigenaar van het pand leek er niet te zijn en dat was een voordeel. Maya keek nog eens rond. De eigenaar van het pand leek er al heel lang niet mee geweest te zijn.
Maya keek rond inde verschillende kamers. Voord een eetgelegenheid was het een goed pand. Gezelligheid kon trouwens al snel gecreeerd worden met een aantal kaarsen op goede plaatsen...
Ineens hoorde Maya een bons van boven die leek op hout dat uit elkaar werd geslagen. Ze bleef even stil staan maar hoorde niets meer.

Maya liep naar boven. er was een korte overloop. Even stond ze stil om na te denken. Misschien zou het een goed idee zijn als ze boven slaapvertrekken zouden maken. Ze moest het er eens met Shakti over hebben. Tenslotte zou het handig zijn als Maan en Lelah hier zou blijven slapen. Er waren hier drie deuren. Drie kamers waarschijnlijk. Maya zou wel een kamer met Lelah kunnen delen. Plotseling hoorde Maya opnieuw een bons van boven. Alsof er iets omviel. Nu pas viel het haar op dat er een stijle houten ladder op de overloop stond die naar de zolder leidde.

Langzaam en voorzichtig liep Maya naar de ladder toe, maar voor ze er op kon klimmen hoorde ze opnieuw een bons. Wat gebeurde hier? Maya klom de ladder op. Maan zat op de zolder met een stoel poot in zijn hand. Hij leek ergens naar te kijken.
"Wat schattig." Maya knielde naast hem neer en keek naar de jonge katjes. "Wat doen die nou hier? Hebben ze geen moeder?" Maya keek Maan aan, misschien wist hij het antwoord. "Ze zien er wat mager uit."

[Eduward Eyckenbladt]

Shakti hoorde een aantal doffe klappen van boven komen maar haalde zijn schouders op, Maya was al boven als er iets was dan kon ze het zelf wel regelen.

"Lelah, ik ga nu weg vertel Maya dat ze de dekens niet moet vergeten en dat ze in ieder geval met het avond eten thuis is, ik moet nog enkele dingen met haar bespreken." Hij draaide zich om en liep het huis weer uit.

Ik weet precies de man die dit gebouw kan opknappen. Hij keek nog eens achterom toen hij het hofje uit was, het lag precies goed, alles was mooi overzichtelijk en makkelijk te bewaken.

((Shakti>>Duistere District>>Gumu en Ranu voor al uw louche zaken.))

Shakti Gumu

[dyradne]

"ik zal het haar zeggen zodra ze beneden is." zei ze met een glimlach. nadat hij weg was draaide ze zich om en inspecteerde de restvan het huis.

[Uriel]

Dasu haalde verontschuldigend zijn schouders op en wees naar het gat in het dak. Daarna liet hij twee vingers door de lucht lopen om aan te geven dat de moeder daardoor verdwenen was. Vervolgens legde hij zijn vinger op zijn lippen en wenkte Maya om mee te komen, weg van de zolder zodat de moeder terug kon komen om voor haar kittens te zorgen. Het zwijgen ging hem steeds beter af.

Dasu ging de ladder weer af en wachtte even om te zien of hij Maya helpen moest met naar beneden klimmen...

[Uriel]

Al snel zag Dasu dat Maya helemaal geen hulp nodig had. Ze stond in een mum van tijd naast hem en liep verder.

Meegaan spullen halen of binnen blijven. Even weifelde Dasu. Meegaan zou betekenen over straat gaan, maar hij had nu een mantel om in weg te duiken. Toen Maya omkeek zoog hij licht fluitend de lucht tussen zijn tanden door naar binnen. Daarna knikte hij glimlachend 'ja'. Naar buiten, de manten zou hem verhullen voor al te nieuwsgierige ogen. Maya zou dan minder vaak hoeven te lopen en het beviel hem op straat wel. Hij had al veel te lang binnen gezeten met alleen maar dezelfde gezichten om hem heen. Hij wou de stad zien waarin hij al die tijd gewoond had achter een hoge stenen muur met kluisters om zijn enkels. Met een paar grote passen haalde hij Maya bij en liep achter haar aan de trap af.

Beneden liep hij haar voorbij naar de achterdeur en trok de kap van de mantel over zijn hoofd. Klaar om te vertrekken en grijnzend onder Shakti`s oude mantel.

[gwendelin]

ze hoorde maya en liep naar haar toe. "maya, ik moest je zeggen dat je de dekens niet moest vergeten en dat je in ieder geval met het avondeten thuis moet zijn." zei ze in een adem.

[gwendelin]

ze knikte. "ik wil wel mee." ze lachtte en begon met haar mee te lopen. ze keek even naar achter en zag daar maan. ze vertraagde heel even en kwam naast hem lopen. ze glimachtte weer even.