Raganorck

[Eduward Eyckenbladt]

Toen Maya de deur uit liep was haar gezicht beroofd van emoties en Shakti twijfelde even of hij hier goed aan had gedaan. Toen hierna ook Maan en Lelah vertrokken begreep hij dat hij een fout had gemaakt. Hij had dit kunnen zien aankomen, Maan en Lelah hadden haar aardiger gevonden dan hem... nu was hij al zijn personeel kwijt...
Dan haalt hij zijn schouders op. 'Niks aan te doen, dan maar andere mensen zien te vinden, alhoewel Maya erg handig was.... en die andere twee hadden potentieel.'
Hij raapt bij elkaar wat hij die nacht nodig denkt te hebben en gaat weer naar buiten. Uit gewoonte zoekt hij in zijn zakken naar een sleutel en bedenkt zich dan dat hij geen sleutel van de eetgelegenheid heeft. 'Nog iets om te veranderen...'

Shakti Gumu

((OOC:Shakti>>Duistere District>>Gumu & Ranu; voor al uw louche zaken.))

[Uriel]

Dasu vanuit de binnenplaats en grote hal; de Poort

Hij liep door de straten van Raganorck. Even dacht hij verdwaald te zijn, maar al snel hoorde hij het lawaai dat de hoofdstraat kenmerkte. Een zanger zong zijn lied, karren ratelden voorbij en mensen riepen elkaar luidkeels verwensingen en groeten toe. Hij bleef even bij de uitgang van het nauwe steegje staan van waaruit hij de brede baan licht in kon kijken die `t Gannon vormde zonder zelf gezien te worden. Het waren momenten als deze die hem deden beseffen wat hij al die jaren gemist had; opgesloten in de kelder en de tuin van Baron von Grieswolda. Hij vervloekte zijn meester in stilte en wenste hem eeuwige slavernij toe in de diepe krochten van de onderwereld waar zijn ziel nu moest verblijven.

Vanonder zijn kap keek hij naar links en rechts, maar niemand scheen enige aandacht aan hem te schenken. In de verte zag hij het vervallen huis dat een eetgelegenheid had moeten worden. De ramen waren nog steeds dichtgespijkerd en het gat in het dak gaapte naar de staalgrijze lucht erboven. Af en toe prikte er een zonnestraal door de wolken heen en zette een rode jurk of bruine voordeur in een schitterende gloed.

Hie raapte zijn moed bij elkaar en hoopte maar dat Shakti niet thuis zou zijn. De man zou hem waarschijnlijk geen tweede keer laten gaan en Dasu had er geen behoefte aan om hem pijn te doen. Snel rende hij tussen twee ratelende karren door naar de overkant en liep in de schaduw van de huizen naar de toekomstige eetgelegenheid. Hij dook de hoek om naar het achterpleintje... Niemand. Opgelucht haalde hij adem en duwde de deur naar de keuken open. Deze kraakte en Dasu hield zijn adem in. Nog steeds hoorde zijn elfachtige oren niets. Hij sloop naar binnen en trok de deur snel achter zich dicht. Als Shakti thuis zou komen zou het gekraak hem waarschuwen.

Al snel had hij het kleine kamertje gevonden waar het gereedschap lag. Hij stoppte alles in een zak en maakte zich klaar om weer te vertrekken toen hij plotseling stokstijf bleef staan. Boven hem hoorde hij een zacht gekraak en een klagelijk "miaaaauw!". Het jonge kattennest, schoot het door hem heen. Hij kon ze niet achterlaten bij Shakti. De man had geen hart en zou ze hoogstwaarschijnlijk verdrinken. Hij dacht even na, zette toen de zak met gereedschap op de grond, trok zijn mantel uit en propte die bovenop het gereedschap. Dat zou zacht genoeg moeten zijn. Daarna trok hij de trap naar beneden en opende het luik. De katjes lagen op hun plek achter op de zolder, maar eentje mistte er. De meest avontuurlijke van het stel was uit het nest gekropen en naar het luik gekomen. Vlakbij zat het Dasu aan te kijken en sloeg een traag ritme met zijn staartje op de houten planken. Toen Dasu naar hem keek liet het een "miaaauw" horen en keek met grote intelligente ogen terug.

[Uriel]

Een voor een stopte hij de katjes in de zak bovenop de mantel. Als laatste pakte hij de meest avontuurlijke van het stel op. Hij keek goed om zich heen, maar de moederkat was nergens te vinden. Niets aan te doen. Ze zou zichzelf moeten redden. Hij troostte zich met de gedachte dat ze binnen de korste keren een nieuw nest jonkies zou hebben. Zo ging dat met straatkatten, toch? Beneden aan de ladder stopte hij het laatste katje in de zak bij de anderen. Heel voorzichtig tilde hij nu de zak op zijn rug. Hij zou voorzichtig moeten lopen wilde hij ervoor zorgen dat alle beestjes veilig het kasteel bereikten. De trap duwde hij terug omhoog waar deze met een redelijk harde bons bleef hangen. Het touwtje bengelde nog hard heen en weer toen Dasu alweer beneden stond en de achterdeur uitsloop.

Vlak voor hij `t Gannon opliep ging zijn hand automatisch naar de kap van zijn mantel. Die zat in zijn zak. Even twijfelde hij, maar toen besloot hij het er maar op te wagen. Tussen twee karren door stak hij over en hij verdween zo snel mogelijk in de nauwe steegjes. Hij liep zo veel mogelijk parallel aan de hoofdstraat om zo onzichtbaar mogelijk de poort van het kasteel te bereiken. Daar zou hij weer veilig zijn voor eventuele achtervolgers.

Dasu naar de Binnenplaats en Grote Hal; de Poort.

[Shakti Gumu]

((OOC:Shakti<<Duistere District<<Gumu & Ranu; voor al uw louche zaken.))

Shakti kwam half hinkend van het Gannon af het kleine steegje naast de eetgelegenheid in. Het was ondertussen al donker geworden en het weinige licht dat de dag nog restte bereikte de grauwe tegels tussen de donkere muren niet meer. Eindelijk was hij bij de eetgelegenheid, het had hem veel meer tijd gekost dan dat hij had verwacht toen hij bij zijn brandende huis was weg gevlucht. Zijn voet bloedde ondertussen weer, hij had het even weten te stoppen tijdens zijn tocht hierheen, maar schijnbaar was zijn verband niet goed genoeg geweest.

Met veel moeite wist hij de achterdeur weer open te krijgen. Na deze weer dicht getrokken te hebben begon hij moeizaam de trap naar boven te beklimmen, hij hoopte dat er nog een bed of iets in van die trant stond. Elke traptrede leek veel te hoog te zijn, en elke keer dat hij zich moest afzetten op zijn gewonde voet kreunde hij van de pijn. Nog even, nog even vol houden, dan kun je rusten, de wond verzorgen... Zelfs zijn gedachten schenen moeizaam te gaan, misschien was het de pijn die dit veroorzaakte, misschien de vermoeidheid Shakti kon de een niet meer van de ander onderscheiden.

Boven gekomen strompelde hij zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde deur deze ging makkelijker open dan hij had verwacht waardoor hij voorover viel en met een harde klap de grond raakte. Een warm vochtig gevoel in zijn lip vertelde hem dat deze nu ook een wond had opgelopen. Shakti haalde mentaal zijn schouders op, Niets aan te doen... Voorzichtig werkte hij zichzelf weer overeind en keek hij de kamer in. Deze was leeg op een hemelbed na, zelfs de lakens lagen er nog op, wat een geluk bij een ongeluk was aangezien hij niet in staat was om een bed op te maken.

Met een paar onzekere grote stappen had hij het bed gehaald. Eenmaal daar haalde hij het provisorische en doorbloedde verband van zijn voet. Hij haalde een paar kleine potjes uit zijn kleren en begon de wond in te smeren met de inhoud ervan. Shakti verliet nooit zijn huis zonder deze middelen, het was iets dat hij had overgehouden van zijn jeugd bij zijn stam. Elke keer dat hij over de wond ging met zijn vingers grimaste hij van de pijn, als hij niet opschoot dan zou hij nog wel eens flauw kunnen vallen. Toen hij de wond grondig had ingesmeerd met de middelen verbond hij het met een reep stof die hij van zijn kleding had gescheurd. Daarna liet hij zich achterover vallen en sloot hij zijn ogen, het duurde niet lang voordat hij was weg gezonken in een diepe droomloze slaap.

[Shakti Gumu]

Shakti werd met een schok wakker; hij vroeg zich af waar hij was en hoe laat het was. Toen herinnerde hij zich weer wat er de vorige dag allemaal had plaats gevonden. Maya was bij hem weg gegaan en had meteen zijn nieuwe werknemers meegenomen... Daarna had hij zijn oude zaak in brand moeten zetten door een onbekende vrouw die het nodig vond om zijn eerlijk gekochte goederen op te eisen als de hare. Hij wist niet zeker wat hij moeilijker vond, het feit dat Maya bij hem weg was of dat hij nu van voor af aan moest beginnen met zijn handel.

Op dat moment voelde hij in zijn voet een zeurende pijn, het was niet zo erg meer als de avond ervoor maar het was nog steeds tamelijk oncomfortabel. Gelukkig was zijn jeugd bij de sjamaan van de stam niet volledig nutteloos geweest. De kruiden hadden hun werk gedaan en nu kon hij hopelijk weer met zijn werk verder. Hij zocht de kamer rond naar iets wat dienst kon doen als kruk en vond een eindje naast de deur een houten lat. Voorzichtig hinkte hij er naar toe en pakte daarna de lat en stopte het uiteinde onder zijn oksel. Niet het beste wat hij had kunnen wensen maar het was beter dan niets. Nu kwam het moeilijke gedeelte, de trap af. De overloop was zo gebeurd maar nu twijfelde hij of hij eerst de kruk of zijn goede been neer zou zetten op de bovenste tree van de trap. Uiteindelijk koos hij toch maar voor zijn gezonde voet aangezien hij nog niet wist hoe stevig zijn provisorische kruk was.

Met veel moeite en in een tergend langzaam tempo wist Shakti beneden te komen en hij maakte zijn weg door naar de keuken. Toen hij de roet vlek op de vloer voor de haard zag moest hij even slikken, dat was alles waarvoor hij Maya had geslagen, hiervoor was ze weggegaan. Maar meteen draaide hij zich resoluut om en liep naar de achterdeur, en ging naar buiten. Hij had geen tijd voor sentimenteel gedoe, als hij iets wou eten zou hij moeten zorgen dat hij de eetgelegenheid draaiende kreeg. Aan de zon te zien was het al tegen het middag uur, als hij Brennar nou maar niet had gemist bij zijn afgebrandde huis.

((OOC:Shakti>>Duistere District>>Gumu & Ranu; voor al uw louche zaken.))

[Shakti Gumu]

((OOC:Shakti & Stigge<<Duistere District<<Gummu & Ranu voor al uw louche zaken.))

"Hier is het," zei Shakti toen ze bij het grijszwarte gebouw aankwamen. Stigge bekeek het pand met een kritische blik. Z'n ogen dwaalden over de dichtgetimmerde ramen, deze zagen er nog redelijk goed uit. Alhoewel het glas er aan de uit was waren de eikenhouten kozijnen nog niet aangetast door houtrot of houtwormen. Misschien moesten ze opnieuw in de lak gezet worden en nieuwe ruiten erin maar dat zou voldoende zijn. Ook de rest van het houtwerk aan de buitenkant zag er goed uit. Stigge knikte kort ten teken dat ze wat hem betreft naar binnen konden gaan.

Shakti liep het smalle steegje in dat naast het pand liep, daar sloeg hij af een klein binnenhofje op dat zo te zien eens gesloten was door een hek. Gelukkig zag ook hier het hout er goed uit en Shakti hield de deur voor hem open. Eenmaal in het halletje zuchtte Stigge. "Het zag er aan de buitenkant zo goed uit, maar ik zie nu waarom je om Brennars hulp hebt gevraagd. De vloerplanken zijn zo verrot als het maar kan ze zullen allemaal moeten worden vervangen om verdere rotting tegen te gaan. Ook de lambrisering ziet er slecht uit, wil je die hier houden Shakti?" Shakti schudde van nee, het was niet nodig om onnodige onkosten te verschaffen tenslotte zouden de gasten alleen de eetkamer maar zien.

Stigge vervolgde zijn inspectie met de keuken. Daar lagen gelukkig plavuizen en was het dus niet nodig om de vloer te vervangen, de lambrisering was hier ook niet aangetast. Stigge wees naar de grote tafel. "Wat wil je daar mee Shakti? Moet die blijven?"

"Die moet inderdaad blijven Stigge, misschien moet hij opnieuw geschuurd en gelakt worden maar hij is volgens mij nog stevig genoeg," sprak de getinte man. Stigge knikte alleen maar. "Het lijkt me ook niet onhandig om hier een aanrecht te maken," vervolgde Shakti, "het wordt tenslotte een eetgelegenheid."

Stigge had ondertussen de deur naar het L-vormige vertrek open gedaan. "Hier moeten je gasten eten neem ik aan?" "Inderdaad Stigge, ik zal eerst kijken of ik ergens een aantal tafels en stoelen kan opkopen, maar anders zal ik weer beroep moeten doen op Brennar," antwoorde Shakti. Ze vervolgden hun onderzoek van het huis maar kwamen weinig bijzonderheden tegen tot Stigge op de zolder het gat in het dak zag. Shakti had de ladder niet beklommen om zijn voet te sparen, maar kon de onderdrukte vloek van Stigge horen. Shakti, die zelf nog niet boven was geweest, keek door het trapgat naar boven. Tot zijn ontsteltenis zag hij een groot gat in het dak. Een brutale Gouden Regen had zich een weg naar binnen weten te werken, maar klaarblijkelijk was dit niet de oorzaak van het gat. Stigge klom maar weer naar beneden. "Je hebt daar de wereld aan spullen staan Shakti. Het halve huishouden hoef je niet meer aan te schaffen, alleen ben ik bang dat ik dat gat niet kan repareren en Brennar ook niet. De vloer eronder is nog in verbazingwekkende goede staat, de Gouden Regen heeft de meeste regen buiten gehouden zo te zien."

Shaki kreunde bij het horen van deze woorden. Dit zou hem veel geld gaan kosten, en ook zou het veel tijd kosten voordat het gat dicht zou zijn. "Goed Stigge, wat denk je dat ik zou moeten doen met dat gat dan?" Deze haalde zijn schouders op. "Het ziet er naar uit dat we de hulp van iemand anders moeten inroepen. Ik ken wel een paar mensen die zouden kunnen helpen, ik zal eens kijken wat ik voor je kan regelen. Als schatting voor de rest van het huis denk ik dat de kosten voor het werk op twee goudstukken komen, het materiaal zal nog eens drie goudstukken kosten. Ik kan niet precies inschatten hoelang we aan het werk zullen zijn, maar de keuken moet denk ik binnen een paar dagen toch wel gereed kunnen zijn en de eetkamer behoeft weinig werk. Wou je trouwens nog versiering voor de eetkamer?"

"Wat dom," dacht Shakti, "helemaal vergeten." Shakti knikte. "Inderdaad, dat had ik nog willen zeggen. In de gelagkamer moet nog een bar komen, ik denk dat ik wel zoiets kan kopen ergens maar ik zou graag willen dat Brennar er een voor mij maakt met gazelles erop." Stigge keek hem raar aan. "Gazelles, wat zijn dat Shakti? Ik denk niet dat Brennar ze kent." Shakti glimlachte. "Dat maakt niet uit Stigge, ik bespreek dat wel door met Brennar wanneer hij weer terug is. De prijs de je stelt is trouwens aanvaardbaar, denk je dat je morgen zou kunnen beginnen?" Stigge dacht even na, maar knikte toen. "We zouden morgen wel kunnen beginnen ja. We moeten tenslotte ook nog wat sloop werk verrichten. Overmorgen zal het materiaal wel gearriveerd zijn en dan kunnen we ook constructief aan het werk. Ik ga nu weer terug naar de werkplaats, Shakti, er wacht daar ook nog werk op me, en ik zal een van de jongens erop uit sturen voor iemand die het gat kan dichten." Hij schudde Shakti de hand en hielp de man weer de trap af.

Shakti zuchtte toen de man het huis uit was. Het zou hem een flinke duit kosten, maar uiteindelijk zou hij een goede eetgelegenheid hebben. HIj pakte wat eten van de tafel en een kaars en liep weer naar boven. Daar ging hij op het hemelbed zitten en dacht hij na terwijl hij at. De laatste paar dagen waren op zijn zachtst gezegd turbulent geweest. De inval van de stadswacht, zijn idee om de eetgelegenheid te beginnen, Maan en Lelah, de gepokte man en zijn ruzie met Maya, het was allemaal in een korte tijdspanne gebeurd en Shakti kon het nog steeds niet geheel bevatten. Stuk voor stuk liep hij zijn besluiten na en hij kwam tot de conclusie dat het enige dat hij anders had moeten afhandelen de ruzie met Maya was.