Raganorck

[Maris]

((Maris vanuit het Huis van Allibert Nachtstorm, Gannon))

Het was druk op straat, maar dat had ze wel verwacht. Prettig vond Maris dit echter niet. Mensen gingen niet opzij voor haar ook al was het duidelijk te zien dat ze van adellijke afkomst was. Geen bedienden die snel een kleine buiging voor haar maakten wanneer ze haar in het oog kregen en geen wachters die continu alert waren en alles en iedereen in de gaten hielden. Niets aan te doen natuurlijk, ook hier zou ze voortaan aan moeten wennen. Ze rechtte haar rug, zette een strakke ietwat hooghartige blik op en begon in de richting van de kasteelpoort te lopen.

((Maris naar het kasteel, de kasteelpoort))

[Bjorn Vinglod]

(komt van De stadspoort)

Bjorn komt de poort uit lopen, zijn kleding, de bontjes en huiden vallen heel erg op tussen het netjes gekleede straatvolk. Zijn bontje het meest primitieve van het primitieve. Zijn berenkap dicht over zn ogen. Zijn bijl glinsterd in het licht.

Bjorn kijkt zijn ogen uit naar de gigantische gebouwen van steen ijzer en hout. Hij was alleen gewent aan de lemenhutten. Hier en daar klinkt geluid in herbergen, gezang en vrolijke muziek. Bjorn word bijna weemoedig als hij door de verlaten straten loopt. Diep in de avond.

[Uriel]

Thomas ziet de mensen aan zich voorbij trekken. Hij kijkt naar het springerige spel van het meisje en haar zusje met het rode krullende haar. Over een paar jaar zouden de mannen van Raganorck de beide zusjes verslinden en dingen naar hun hand; de ratten. Ze hadden geen eergevoel, het gespuis dat iedere avond uit de krotten van het Duistere District gekropen kwam. Hij schudde zijn hoofd. Even bleef zijn blik hangen op een man gehuld in pelzen en met een berenkap op zijn hoofd. Thomas trok een wenkbrauw op, maar ontweek de blik van de man. Hij had geen zin om nu in een gesprek te belanden.

Hij had Ilme de Lekke Ketel nog niet zien verlaten. Wellicht was dat een goed teken. Een teken dat niemand iets oneerbaars over de Ene gezegd had, of een teken dat ze ketters gevonden had; allebei was goed nieuws. Als er al ketters waren dan zouden ze nu weten wie en kon er tegen worden opgetreden. Waren er geen, dan hoefde er geen actie ondernomen te worden. Dat laatste was hem liever. Het gaf altijd zoveel ellende, het omzeilen van de stadswacht, het plannen, het wachten en dan uiteindelijk... Alles in de naam van de Ene, dat was hem geleerd en daar leefde hij naar. Zij die nog nooit zijn genade ervaren hadden, wisten niet wat de Ene betekende in het leven van een mens.

Hij rukte zich los uit zijn gedachten. Hij kon het zich niet veroorloven af te dwalen. Zijn blik dwaalde van de deur van de Lekke Ketel naar de de kleermakers winkel. Het was er iets rustiger geworden, maar nog steeds bewogen zich onbekende schaduwen binnen. Vanuit de Lekke Ketel zag hij een tweetal vreemdelingen naar buiten komen. Hij wreef de vermoeidheid uit zijn ogen, twijfelde even en haalde toen zijn schouders op. De kleermakers winkel had geen haast.

Hij maakte zich op om de vreemdelingen te volgen. De informatie die hij daarmee verkreeg kon samen met de informatie die Ilme had losgepeuterd een doorbraak betekenen. Alles voor de Ene, dacht hij terwijl hij zijn mantel om zich heen trok en zijn rechterhand op het heft van de lange dolk aan zijn riem liet rusten.

[Juffer Looi]

((Juffer Looi vanuit: "De Winkels van het Gannon"))

Diep in gedachten wandelt de oude Juffer Looi van de kleermakerswinkel terug naar haar eigen kleine winkeltje. Zelfs hier op het Gannon is het nooit helemaal zeker dat ze het terug zal vinden waar ze het achtergelaten heeft. Ze schudt haar hoofd bij de gedachte en trekt haar warme wollen omslagdoek wat steviger om zich heen. Haar ruisende rokken, vele lagen dik, geven de koude weinig kans.

Het is al donker. De lantaarns branden en verdelen de straat in ronde vlakken van licht en de duistere stukken er omheen. Ze branden om en om, ziet ze. Zo tegen het einde van de winter is olie een schaars goed geworden. Gelukkig heeft Sientje Looi maar weinig nodig en haar gewoonte om overal een voorraadje van te hebben behoedt haar voor gedwongen duister.

Haar winkeltje wil nog maar niet verschijnen. De gevels van gesloten winkels, hun luiken strak op slot, staren haar aan met onverschillige lege blikken. De stenen voelen hard onder haar zachte leren zolen en ze merkt opeens hoe moe ze is.

Net als ze besluit zich om te draaien en de andere kant van de lange straat te proberen, valt haar oog op een gestalte die haar met kalme verende tred tegemoet komt. De pelzen die zijn kleding vormen verhullen de vorm van zijn lichaam, maar het is duidelijk een fors gebouwde kerel. De manier waarop hij loopt, zo sluipend en zeker, vertelt haar genoeg. Hier gaat een man van het woud.

Sientje's adem stokt in haar keel en haar hart slaat over met een pijnlijke slag. Nu wordt ze wel koud van binnen. Koud van de hoop en de vrees dat die hoop straks weer de grond in zal worden geslagen. Of erger, vervormd, zoals de Ene altijd net zoveel geeft als ze neemt.

Ze kan verder lopen. Hem negeren. Kom, hij zal haar wellicht niet herkennen, zo in het donker op straat.

Nee. Wat een onzin, Sientje Looi. Ze recht haar rug, haalt diep adem en stapt op de gestalte af. Net tussen twee lampen in staat ze tegenover hem. Het licht van een lamp weerkaatst op zijn bijl. Dat wapen herkent ze niet, maar dat zegt niets. Niet na al die jaren.

Zacht strekt ze haar oude hand uit en houdt de man staande. Met een trilling in haar hart, maar niet in haar stem vraagt ze:

"Berend? Ben jij 't jongen? Ben je teruggekomen uit de Wouden?"

[Bjorn Vinglod]

Als Bjorn net probeert een te worden met de muziek, en zijn nare gedachten wil weg spoelen. Word hij onderbroken door een stem, een oude stem. Hij rilt even van de stem die hem uit zijn muziek haalt. Hij draait zich om naar het geluid en ziet een oud vrouwtje hem aanstaren. haar hand is rimpelig. Bjorn schrikt even van de vrouw. Hij wankelt even onhandig bij het aanzicht van de vrouwe, maar herwint al snel zijn balans. Beetje primitief en onbeleefd schiet het hem niet te binnen dat zij mogelijk beledigt zou zijn door zijn woorden.

"Berend? dacht hij? ik ken geen berend? Die vrouw is oud en vast erg wijs, zoals de meeste ouderen. Zou zij van Stam Hert of adelaar zijn. Haar blik verried iets van, herkenning"

Uh vrouwe, zei hij. Vrouwe ik kom weliswaar uit de wouden, naja, net uit de wouden. Weet niet hoe ik er ben gekomen, ik kom van het de velden van sneeuw. Maar ik heb hier, en daar, geen Berend gezien? Wie is dat?

[Theresia Koffie]

Voilette vind dat het al wel weer meer dan lang genoeg geduurt heeft en stuurt haar zusje terug naar binnen....

(violette en sanne taverne de lekke ketel in)
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Juffer Looi]

Nog voor de man gesproken heeft bemerkt Juffer Looi haar vergissing. Hoewel de woudloper fors gebouwd is, is hij toch kleiner dan haar Berend. Ook zijn bewegingen zijn anders en zijn geur. Nu ze recht voor hem staat beseft ze pas hoe diep en helder haar herinneringen zijn. Als het echt Berend was, die ze hier op straat tegen kwam, dan zou ze het weten. Zoals een moeder haar kind herkent als de stem van haar eigen bloed.

Hij vraagt haar wie Berend is en de paar woorden waarmee hij zijn thuisland omschrijft roepen welliswaar herinneringen op, maar sneeuwvelden heb je overal.

Ze glimlacht. Trekt haar hand terug en doet een stap achteruit.
"Het spijt me, jongeman. Even dacht ik dat je mijn zoon was, mijn Berend, maar ik zie dat ik me vergis.

Hij was... is pelsjager, een man van het woud net als jij. Breed als een deur en zo sterk als twee stieren... maar altijd vrolijk, mijn jongen, altijd. Zijn baard en haren hebben de kleur van geel herfstgras en hij had twee honden bij zich, toen hij vertrok. Zwart met grijs waren ze, met een dichte ruige vacht."

De oude vrouw zucht en haar gerimpelde handen klemmen zich ineen, alsof ze zo toch steun vindt.

"Het is nu al zeven jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag. In die jaren kan een man ver reizen, zelfs al is hij te voet. Misschien dat je hem ergens gezien hebt bij een kamp of dorp?"

De vraag hangt als een laatste uitdovende rookpluim van hoop in de lucht. Een teken van leven zou al zoveel waard zijn. Zoveel meer dan de stilte van de nacht buiten haar raam en de uittzichtloze berusting die de priesters van de Ene haar aanraden.

[Bjorn Vinglod]

Bjorn kijkt bezorgt naar de vrouw, een frons hangt op zijn gezicht, bjorn voelt zich toch wel schuldig en steekt als vredelievend teken zijn hand uit, en pakt de vrouw bij haar handen zachtjes vast,

Sorry vrouwe. Als ik hem zie, zal ik zeggen dat je hem zoekt. En zal ik hem persoonlijk naar u toebrengen

Een glimlach vormt zich op het doorwinterde gezicht van bjorn, wat hem een beetje rare indruk geeft, even lijkt hij weer jong.

[Juffer Looi]

Juffer Looi glimlacht bij zijn vriendelijke gebaar. Haar gezicht een spinnenweb van kleine rimpeltjes.

"Dank je, jongeman."

Ze knikt hem toe. Haar oude ogen zijn helder en nu ze aan het duister gewend raken bekijkt ze Bjorn wat beter. Een goede jongen, zo op het oog. De lijnen in zijn gezicht spreken van harde tijden, maar zijn ogen staan krachtig en open.

"Ik zou hem zelf gaan zoeken, als ik niet zo oud was."
Een avontuurlijk licht vlamt op in haar ogen en klinkt door in haar stem.

"De wouden waren ooit mijn thuis, hoewel dit oude lijf dat niet meer doet vermoeden." Ze zucht "Maar dat is lang geleden, en de jagers die mijn vrienden waren bewandelen nu de Oudste Paden. Alleen ik ben nog over, en de wouden hebben mijn voetstappen reeds lang overgroeid."

De oude vrouw lijkt even af te dwalen in herinnering, maar sleept zich daar meteen weer uit.

"Jij, jongeman, kent de paden nu beter dan ik.." ze aarzelt "...Het is zo lang geleden dat ik een man van mijn volk zag... Zou je mij wellicht naar mijn huis willen begeleiden..?" ze lacht even "Het is namelijk niet meer waar ik het achterliet."

"Ik weet hoe vreemd dat moet klinken, maar aan je kleding te zien ben je nieuw in de stad. Ik kan het mos en jonge blad nog in je kleren ruiken. Deze stad is... vreemder dan het Woud en toch op een rare manier hetzelfde. Ook hier ontstaan steeds nieuwe paden, of vindt je heel oude terug met een enkele gelukkige stap."

Ze slaat haar omslagdoek om zich heen tegen de kilte van de nacht. Haar voeten beginnen koud de worden, maar ze vertrekt geen spier. De oude Sientje Looi draagt nog altijd schoenen met zachte leren zolen, waardoorheen je de grond onder je voeten kan lezen. Helaas zijn die veel minder geschikt voor het lopen over koude harde straatstenen.

Ze legt haar hand op zijn arm en kijkt ernstig naar hem op.
"Onderweg naar mijn huis kan je me vertellen over de wouden. De geur van het blad en de stemmen in de wind. De schoonheid en de pijn. Het bloed en de bloemen..."
Een nieuwe glimlach rimpelt haar gelaat "Het is te lang geleden, veel te lang..."

Dan, met een plotselinge praktische klank in haar stem vervolgt ze.
"Ik heb nog kleren liggen van mijn Berend. Die zouden jou zeker passen. Een mens wordt hier helaas het eerst beoordeeld op zijn uiterlijk, en een tweede oordeel krijg je meestal niet."

Juffer Looi knikt. "Kom, mijn huis is warm en ik heb nog wel een flesje Raganorcker staan om de koude te verdrijven. Je bent wel niet mijn zoon, maar een broeder is altijd welkom aan mijn vuurplaats."

Ze lacht "Ook al is de mijne ingesloten door muren en wordt het beste plekje bezet door een oude hond."

[Bjorn Vinglod]

Bjorn kijkt verrast naar de vrouw, er brand in vuur in haar ogen. Een vuur van kennis wijsheid en avontuur.

Broeder? wat een vriendelijke vrouw, ze noemde hem broeder denkt bjorn, in zijn ogen vlamt een beetje licht op, licht van hoop, licht van een plek waar hij geaccepteert word, in deze vreemde stad.

Natuurlijk vrouwe, ik wil u best begeleiden naar uw huis, alleen weet ik niet waar u woont, dus als u de weg leid, zal ik volgen

Hij steekt zijn arm uit om de vrouw bij aan de arm te nemen, zoals hij weleens deed bij de wijze vrouwe uit zijn stam, wetende dat zij de steun nodig heeft die ze krijgt.

Raganorcker, het klinkt als een drankje denkt bjorn. Zou het lekker zijn?

Leid mij de weg vouwe, zegt hij tegen haar

[Theresia Koffie]

((Theresia en Lunea vanaf het hof der doden, Duister District))

Theresia komt door de straat gewandelt met Lunea in haar kielsoog.

Ze loopt niet gehaast met wel recht naar haar taverne. Zo nu en dan kijkt ze of het vrouwelijke wezen haar nog volgt. Wanneer hun ogen elkaar kruisen glimlacht ze.
Ze weet niet goed hoe een gesprek te beginnen met dit wezen maar vind het niet erg om te laten meren dat ze samen lopen.

Ze wijst Lunea de taverne en stapt naar binnen

(( naar de Lekke Keetel, Gannon))
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Syvinna Amaranth]

((Elia vanaf 'de winkels van Gannon'))

Het was een hele slechte dag vandaag. Terwijl Elia over de straat stromde had ze echter niet eens tijd om na te denken over wat er vandaag allemaal gebeurd was. Ze wist maar een ding, Gunther wilde een priester en die zou hij krijgen. Die moest hij krijgen. Dus moest ze er een vinden, maar waar?

Elia zag er zelf tamelijk slecht uit, natuurlijk nog lang niet zo slecht als Gunther, maar erg vrolijk en verzorgd zag ze er niet uit. Haar gezicht was lijkbleek en haar handen trilde. Terwijl ze ovder de straat rende leek het er af en toe op dat ze zou struikelen en vallen, maar ze wist zichzelf overeind te houden.

"Iemand help me!" Schreeuwde de jonge vrouw terwijl ze verder rende. "Ik heb een priester nodig!"

[Juffer Looi]

((ooc: denk niet dat Juffer Looi Elia kan horen. Ze is een heel eind verderop de straat op gelopen))

Bjorns hoffelijke gebaar verrast haar. Niet elke vent uit de wouden is zich er van bewust dat beschaving van binnen zit, en niets te maken heeft met waar je vandaan komt. Vrouwe... Dat klinkt toch een stuk beter dan oud wijf. Ze lacht van binnen maar laat niets merken.

Met een waardige hoofdknik neemt ze zijn arm aan.
"Dank je, jongeman."

Ze denkt even na en besluit dan terug te lopen naar waar ze vandaan gekomen is.

"In Raganorck is het vinden van de weg vaak hetzelfde als de weg jou laten vinden. De straten hebben een richting, maar alleen zij weten welke. Ze brengen je waar je heen wil, of denkt dat je heen wil, en heel soms waar ook precies waar je moet zijn."

Deze woorden doen haar zelf ook nadenken. Was dit waar ze zijn moest? Het gebeurt haar vrijwel nooit dat ze haar winkeltje niet kan vinden. Meestal houdt ze het in haar hoofd en dan verschijnt het onvermijdelijk voor haar voeten. Maar dat had ze vanavond toch ook gedaan... Of niet?
Waar had ze aan gedacht toen ze de straat op liep?

Gunther. Zijn onvermijdelijke dood en de deur die er tussen hen sluit. Het einde van een weg geeft je drie keuzes. Om te keren en en ontdekken dat je niet meer terug kan. Blijven waar je bent en berusten. Of met kalme zekerheid zoeken naar dat nieuwe pad, dat vlakbij begint en dat je alleen maar hoeft te vinden.

Ja, dat was haar gedachte geweest. Het nieuwe pad te vinden waarvan ze wist dat het er lag. Zij, de oude woudloper, had nog een weg te vinden. Maar was het voor haarzelf, of voor een ander?

Lopend aan Bjorn's arm merkt ze dat in haar stadse voetstappen een verende woudloperspas is geslopen. Het is nauwelijks merkbaar, haar ouderdom dwingt haar tot stevige korte pasjes, maar het is er wel. De lucht ruikt anders en het lijkt wel of de nacht een paar van haar zware verhullende sluiers heeft opgelicht.
Het blijft gewoon Raganorck. De zware straatstenen, glanzend geslepen door ontebare voeten, maar het is net of ze er voor het eerst naar kijkt.

En verdraaid, Sientje Looi! Waar is je eigen beleefdheid gebleven?

Met een glimlach kijkt ze naar hem op.
"Mijn naam is Sientje Looi, Juffer Looi, zo je wilt."

Verderop in de straat duikt een bekende gevel op tussen de zwijgende huizen. Een klein helder lantaarntje brandt nog waar ze het opgehangen had boven de deur
"Het is een naam die ik koos toen ik hier mijn werkplaats begon. Kijk, bij dat uithangbord is het. Je zal straks wel zien waarom."

((Juffer Looi en Bjorn naar >> "Juffer Looi - Fyn Lederwerk))

[Lunea.]

(( Pup en aanhang vanaf Aankele Haaie de handelspost pagina 4))

De kar ratelde wederop over de stene van de hoofdstraat. Pup zat hoog en doog op de zakken haver die hij zojuist uit de handelspost had opgehaald. Gewoonlijkzou hij nu via de hoofdstraat naar het kasteel terug gaan, maar vandaag had hij een extra vrachtje opgepikt en lag zijn route anders.

Ergens aan de hoofdstraat was een zijweggetje die hem naar het Duistere Distrcit zou brengen. Een plaats waar hij al heel lang niet was geweest. Met gemengde gevoelens zocht hij naar het weggetje, maar raganorck was verradelijk als altijd.

Ineens was het daar, een onopvallend steegje, zoals steegjes vaker neigen te zijn. Hij zette Dondervoet ahlt en sprong behendig van de bok om hem een stukje achterwaarts te laten gaan en vervolgens de bocht te maken. De kar pastte precies in de steeg en viel in de groeven die door meedere karren waren gemaakt en waar maar al te vaak een stroompje water ( hopelijk was het water) doorheen liep.

Pup de Stalmeester

(( naar het Duistere District ' het straatleven' ))

[Paladijn van Peria]

Terwijl Leopold en Caran buiten voor de Taverne stonden en probeerden uit te maken waar ze heen zouden gaan, kreeg Leopold in een keer een bekend gevoel in zijn hoofd.....Fea....ze probeerde hem via de speciale band die er tussen hen was te bereiken......ze wilde hem spreken.....

"Caran",zei Leopold, "ik kreeg net een gevoel dat Fea ons wil spreken, ik denk dat wat er ook in die brief stond, het niet goed was. Kom, laten we maar gauw kijken wat ze van ons verlangt".

<2 aanhangers van Peria naar de Kamers boven Taverne de Lekke Ketel>
_________________
...Moge Peria je pad altijd verlichten...