Raganorck

[Lunea]

Mensen passeerden haar als wolken voortgedreven door de wind. Sommigen keken niet eens haar kant op en anderen wierpen een snelle blik op haar deken met bijl en malien. Er was zelfs een heer die haar een muntstuk toeworp. Lunea raapte het op en stak het in haar buidel. Die was leeg, behoorlijk leeg, wat pluis en een lederen koortje en nu dus een klein rond muntje.

Ze begon het koud te krijgen, ze was alleen gekleed in haar tuniek waar inmiddels de paardenharen voering aan het ontsnappen was door een ontelbaar aantal sneetjes en gaatjes. Ze trok de kraag wat dichter om haar hals en raakte daarbij het hamervormig amulet aan dat om haar hals hing. Ze bekeek het nader...zwart, bewerkt metaal, ter grootte van haar duim ongeveer... Ze nam het van haar hals en legde het naast de bijl op haar ' kraampje'.

Een paar tellen later pakte ze het weer op en deed het eenvoudige sierraad weer om haar hals. Dit was niet voor de verkoop. Hoe ze eraan kwam wist ze niet, maar ze had wel een vermoeden. Het metalen object viel koud op haar huid en een rilling ging door haar heen. Ze strekte haar benen en probeerde de ergste modder van haar leren laarzen te vegen. Plots voelde ze zich bekeken en zag aan de rand van haar gezichtsveld hoe iemand de schaduw van een zijstraat in dook. Afgestemd door jarenlange alertheid ging haar hand naar haar bijlsteel. Een reflex deed haar spieren spannen en haar bloed stromen.

Ze zakte weer terug op haar plekje tegen de inmiddels koude muur. Stak haar voeten onder de deken en sloeg haar armen om zich heen.. Nog even zou ze hier blijven zitten, nog even tot de rest van de marktlui huin boeltje pakten en naar huis gingen.

[Gashyr]

((de Grijze uit het Gannon; Een zwarte ziel verspreid zich))

Een vormloze mantel, met kap, gleed bijna door de hoofdstraat. De kap was zover over het hoofd getrokken dat het gelaat bijna geheel onzichtbaar was, alleen een kin met een dunne baard van een paar dagen. Hij bleef staan voor de deken van de half-ork en nam de bijl in ogenschouw. MEt schorre stem vroeg hij: "Hoeveel voor de bijl?"



de Grijze Wreker

((OOC: wat een vreselijke naam eigenlijk, heeft iemand een beter idee?))

[Lunea]

Lunea's strijders instinct had de man al opgemerkt toen hij haar straat insloeg. Hij stak voor haar af bij de normale mensenmassa. De mantel groot genoeg om menig wapen onder te verbergen en hij bewoog zo geruisloos en soepel. Onbewust had ze al een verdedigingstaktiek opgemaakt.

' Zoveel mogelijk', antwoordde ze zonder de man recht aan te kijken. Als hij haar niet recht aankeek, zou ze de gunst retourneren. Sommige volken heilden er niet van om oogcontact te maken en met haar eerste en enige 'klant' zou ze geen risico nemen. Ze had zich niet bewogen, de muur bedekte haar rug, haar voeten onder haar deken en haar armen overelkaar geslagen.

[Gashyr]

Bijna onzichtbaar maakte hij zijn buidel los van zijn riem, en stak zijn handen letterlijk uit de mouwen. Hij woog de buidel zorgvuldig af met zijn linkerhand, en maakte toen het leren koord waarmee het dichtgebonden zat los. Hij zocht met zijn wijsvinger tussen de rinkelende munten, en viste er één muntje uit, het muntje dat de zwarte magister had laten vallen. Hij stak het in zijn mantel. Toen keerde hij de buidel om boven het laken van de half-ork. Gouden en zilveren muntjes regenden neer en bleven liggen zodra ze met doffe tikjes op het laken terecht kwamen. Er lagen een stuk of elf gouden munten, een handjevol zilveren en twee bronzen. Ook lag er een kleine rode edelsteen. Het was veel geld, maar hij was geen man die graag afdong.

"Ik neem aan dat dit genoeg is?"

[Lunea]

Een regen van blinkend metaal daalde neer op de deken. Lunea knikte op de vraag van de man, ze had geen idee of het genoeg was, ze had nooit met geld om hoeven gaan, dat was William`s zorg geweest. Ze maakte zich er ook niet druk om. Ze irriteerde zich er zelfs niet aan dat ze nu voor de voeten van de man de muntjes zou moeten oprapen. Ze boog voorover en pakte de muntjes op, de edelsteen hield ze even tegen het licht. In de bergen bij haar orkdorp op de grens met Gerondor wemelde het van dit soort steentjes, ze werden verwerkt in sierraden die de kinderen droegen, maar misschien zou het hier in Raganorck wat waarde hebben.

Ze overhandigde de bijl aan de klant, een traan leek te bikkelen op de wang van de gestileerde metalen vogelkop. Lunea sloot en opende haar ogen... verbeelding...wellicht door de knagende honger?
`Zijn naam, mocht het u intresseren, is Bevrijder. Gesmeed door R`oTH, god der Orken.`

Ze wierp een blik op het kistje bij de muur. Frappant dat ze er zomaar tegenaan was gelopen en opgelucht dat daarin opgesloten haar pijn zat die haar zou beletten de bijl te verkopen. Haar gezicht plooide in haar karakteristieke grijns. Ze keek even de man aan, zijn ogen onzichtbaar in de schaduw van de kap, stak het geld in haar buidel en wikkelde haar gehavende malien weer in de deken samen met het kistje.

Ze stond op en sloeg de dekentas over haar schouder. de markt was aan het verdwijnen, maar er waren nog kooplui die wellicht hun laatste eetwaar voor een leuke prijs wilden verkopen.

[Gashyr]

Voorzichtig streelde hij over de vleugel die op het metalen blad was afgebeeld. Bevrijder.. of het werkelijk door een god gesmeed was betwijfelde hij, maar het was een mooi wapen, en niet te zwaar voor zijn krachtige armen. Met zijn wijsvinger drukte hij op de punt waar de onderkant overliep in de geslepen rand, en constateerde tevreden dat een rode druppel op zijn vingertop groeide. Hij knikte langzaam naar de gewezen eigenares van het wapen, die vertrok. Hij keek haar na. Het was niet ongewoon dat mensen de spullen waar ze van af wilden zonder veel gedoe hier op deze manier verkochten, maar slechts zelden verkocht een krijger zijn wapen op deze wijze, meestal was zo iemand daar te trots voor.

Hij sloot zijn handen om de steel, en zocht naar de juiste balans. Vier keer zwaaide hij heen en weer, na elke keer zijn grip veranderend en ook zijn houding. Toen scheen hij tevreden en schoof de steel van het wapen door een lus aan zijn riem, achter zijn mes, en begon te lopen.

((De Grijze Wreker -> De Taverne; de Gelagkamer))

[Lunea]

Lunea hoorde achter zich haar bijl zingen toen de man hem uitprobeerde. waarschijnlijk voor de laatste keer. Een fruitkoopman trok haar aandacht. Hij selecteerde zijn waar op wat rotte plekken had en er niet al te fris meer uitzag. lunea liep op hem af en na wat onderhandelen was ze een kistje met onfris fruit rijker. De man wees haar op een bakker die al zijn niet zo verse onverkochte waar uitdeelde aan kinderen en zwervers. Lunea verkreeg geheel gratis een hard maar voedzaam brood. De slagerij was al dicht, de geur van worst deed haar watertanden, maar ze liep verder langs de sluitende kramen en winkels en kon nog net de kaasmaker overtuigen een stuk stinkende kaas aan haar te verkopen.
Ze stopte even om haar flinke hoeveelheid etenswaar op te bergen in de bijeengevouwen deken. haar malien rinkelde zachtjes toen ze de zak weer over haar schouder legde.

Midden op de steeds leger wordende marktstraat stond ze even stil, probeerde zich te orienteren, maar besloot dat dat in Raganorck weinig zin had. Een dak boven haar hoofd zou fijn zijn, haar reukvermogen ontcijferde tussen de stadgeuren de onmiskenbare geur van regen. Het kleine reepje lucht dat ze tussen de daken door kon zien was helder, maar het zou gaan regenen. Ze besloot haar heil te zoeken in het Duistere District, als ze daar geen schuilplaats vond was het de kortste route naar de stadswallen en het Wilde Woud.

((Lunea=> DD, La Belle Dame))

[Crimson Amadea]

Zwijgzaam bereikte de blonde dame de wat minder ongure districten van Ragnarock. Mogelijk dat zij hier meer kans van slagen had. Ietwat schichtig en in de schaduwen blijvende dwaalden haar ogen over de hoofdstraat terwijl ze zich voort bewoog. Ondertussen had ze de sjaal om haar middel losgemaakt en deze om haar hoofd geslagen om haar bleke gelaat wat e verbergen, de blonde lokken speelden echter ver voorbij de schouders en dus ook onder de bescherming van haar sjaal vandaan.
De mist kwam opzetten vanuit het duistere district en samen met de schemering werd het zicht beperkter. Een paar zwarte ogen spiedde de steeg in de beurt van de taveerne in, het was nog vroeg om daar iets te verwachten maar je wist maar nooit. Ze snoof de geur op van het eten, wederom verkrampte haar maag wat. Geduld, ze moest geduld hebben. Wanneer de nacht zich dieper zou kleuren in zwart met een flonkerende deken sterren over zich zou haar kans verbeteren.

[William]

William kwam de taveerne buiten, zijn geldstukken in zijn vuist geklemd.

Zijn honger gaf hem een vreemd gevoel, de wetenschap dat een hap nabij was ,zo dichtbij, het liet hem even duizelen.
Hij zette een snelle pas in naar de dichtsbijzijnde kruidenier.
Hij kende allewinkeltjes, hier en daar kreeg hij es wat resten of bijna afval te eten, maar soms veranderde hun ligging en was het weer een heel avontuur om op zoek te gaan naar de juiste handelaren.

[Crimson Amadea]

Crimson stond plotsklaps stil wanneer ze een bekend figuur zag lopen, de bedelaar, de zwerver. Even stokte haar adem in haar keel, ze kende hem, waarvan wist ze niet maar zijn voorkomen en zijn geur waren haar bekend. Ongemerkt likte ze haar lippen terwijl hij daar liep, gehuld in mist en schaduwen bespiedde ze hem, volgde ze hem. Haar voetstappen pogend niet te laten klinken in de straten.
Iets aan deze bedelaar fascineerde haar en ze voelde zich aangetrokken tot hem, er was een band, een band gehuld in de mist van een verleden dat ze zich niet herinnerde. Zoals ze vaker had gedaan volgde ze hem, hij leek in een vrolijkere stemming dan normaal. De dame trok haar sjaal verder over haar bleke gelaat, alleen de directe huid rond haar ogen met gitzwarte irissen waren nog zichtbaar. Waar zou hij vanavond heengaan? Waar kende ze hem van, even duizelde het haar. Herinneringen die naar boven wilden komen drijven maar niet de kans kregen door stevig opgeworpen blokkades. Misschien, misschien als ze dicht genoeg bij hem zou kunnen komen, misschien dat zijn geur een punt van herkenning af zou geven. Ze besloot hem te volgen, zo stilletjes als ze kon, volgen tot op een onbehoed moment wanneer hij zijn ogen zou sluiten van slaap.

[William.]

William stapte voort.
Een koude rilling ging plots door hem heen, maar hij schonk geen aandacht en wees het toe aan de honger.

Zo snel hij maar kon kriskraste hij de straten door op zoek naar bevriende handelszaken..

Een kwartier later had hij er 1 gevonden.
Een kruidenier waar hij soms wat kreeg..

Hij wachtte een seconde en keek of ie open was, toen stapte hij regelrecht naar het pand toe.

[Ignatius]

Zijn paard was tijdelijk ondergebracht in de stallen en zou van een paar dagen rust kunnen genieten.
Ignatius liep te voet alleen verder door de straten. Ontspannen met de handen op de rug slenterde hij langs de vele huizen en bleef nu en dan bij de winkeltjes staan.
Hij kon zich de stad niet echt meer herinneren zoals het er nu uitzag, maar hij was er de vorige keer dan ook niet echt lang geweest. Een paar van de gezichten kwamen hem wel bekend voor.
Toen hij verder stapte betrapte hij zichzelf er op dat hij een deuntje aan het fluiten was. 'Vreemd' dacht hij, en kwam plots tot het besef dat hij zich in geen tijden nog zo gelukkig heeft gevoeld. 'Vrijheid, wat is dat toch een kostbaar ding.'

[Razzemedallion]

Razzemedallion stapte de straat over, een gezwinde pas aanhoudend en in zichzelf mompelend.

Hij passerde een zwerver die regelrecht op een winkel afstevende en hem daardoor niet zag,maar gelukkig sprong razzemedallion snel een stap opzij zodat het niet tot een aanvaring kwam.

Hij wou een scheldwoord opperen maar plots kreeg hij een vree;d gevoel.
Een kil gevoel,alsof er iets was in de schaduwen dat hem gadesloeg...

Hij keek even rond maar zag uiteraard niets, het was weer 1 van die wezens waar Raganorck zo vol van was..
Hij besloot dan maar om snel verder te stappen en trok richting winkelwijk waar hij hoopte een kledingszaak te zien...

[Reynaardt La Coste]

Een man in een zwarte mantel schiet door de menigte, vlak voor een van de weinige karren langs die op dit moment over het Gannon rateld.

Een kwade bakker met het meel nog vers op z`n handen en een deegrollen in zijn handen geklemd komt woest naar buiten stormen. "DIEF! HOUDT DE DIEF!"

De dief schiet tussen de mensen door als een konijn op de vlucht voor een havik. De voerman van de kar waar hij voor langsschoot schrikt zich een ongeluk als zijn boerenknol het op z`n heupen krijgt, bokt en begint te galloperen. Ternauwernood kan hij zich vastgrijpen aan de bok, maar de teugels moet hij loslaten. In een wilde vaart raast de kar over het Gannon, recht op een groepje mensen af waarvan de meesten in een blinde paniek uiteen stuiven.

[Crimson Amadea]

Ze was hem blijven volgen, ogen zwart als oost-indische inkt tuurden hem na terwijl hij door de straten doolde. Hij stopte, blijkbaar gevonden wat hij zocht, een kruidenier. Niet 1 van de grootste, maar vriendelijk genoeg als ze zich goed herinnerde, af en toe stond hij wat af aan hen die de straten als hun huis gemaakt hadden.
Bijna botste de zwerver tegen een andere man. Zijn pose deed haar vermoeden dat hij meer was dan zijn uiterlijk liet blijken. Even vernouwden haar ogen zich, haar adem stokkend, ergens kwam het gevoel op dat ze de zwerver zou beschermen als er iets zou gebeuren. Ze voelde zich verbonden met hem en niemand zou hem een haar op zijn hoofd krenken wanneer zij in de buurt was. De honger knaagde. Moest ze wachten tot hij weer naar buiten kwam en hem dan verder volgen? De honger knaagde, ze wilde wachten maar deze eenzame man zou misschien een goed slachtoffer zijn, hij leek sterk genoeg wat te kunnen missen. Misschien echter te sterk. De honger knaagde.....