Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Elia had al een hoop meegemaakt in haar paar dagen in Raganorck, en niet alles daarvan was fijn geweest. Gunthers' situatie was bijvoorbeeld helemaal niet fijn. Op het moment had Elia even haar vertrouwen verloren in de vrolijkheid in de wereld, omdat vandaag alles een grote verdrietige waas bleek te zijn. Maar ook (ze durfde niet na te denken over of Gunther wel of niet zou sterven) verwachtte ze min of meer dat ze vandaag nergens meer door verrast zou worden, omdat de dag al zo absurd was.

Helaas had Elia het fout want bij het binnenkomen zag ze een vreemdeling in de winkel. Op een andere dag had Elia misschien al eerst gedacht dat het een klant was. Iemand die op een ongelukkig moment besloten had een nieuwe broek te kopen, of misschien zijn oude te laten maken.
Maar om een of andere reden dacht Elia niet dat dit een klant was. Welke klant zou alle laatjes open zetten? Bovendien dacht ze dat ze hem, toen ze binnenkwam, een stapeltje papieren in zijn zak had zien proppen. Een dief? Maar waarom was hij dan op papier af gegaan.

Het maakte ook niet zoveel uit wat hij hier deed, hij moet het maar ergens anders gaan doen. Elia voelde zich op het moment ook niet erg tolerant. Ze stapte naar voren en wees naar de deur. "Eruit." Siste ze. "Nu! Voordat ik er iemand bij roep."

[Uriel]

Thomas schrok toen hij opeens een stem achter zich hoorde. Hij draaide zich om en zag Elia staan, kokend van woede.

"Ik ga al, ik ga al. Ik kwam slechts de papieren halen. Gunther zou niet anders willen dan dat de dienaren van het ware geloof in de Ene deze documenten zouden krijgen."

Met die woorden stapte Thomas over de drempel en liep hij het Gannon op. Na een paar passen buiten versnelde hij zijn pas en dook een steegje in. Hij veegde met een groezelige zakdoek zijn voorhoofd af. Daar had hij zich nog goed van afgemaakt. Het had hem moeite gekost zich te beheersen. Nu maar hopen dat hij niets gezegd had dat hun zaak in een verkeerd daglicht zou stellen...

((Thomas de Kwezelaer naar:? om elders weer op te duiken))

[Syvinna Amaranth]

Papieren halen? Ach het was heel goed mogelijk dat ze daar niets van wist, ten slotte kende ze Gunther nog maar een paar dagen. Toch was ze blij dat de man uit de winkel verdween. Ze vond het geen prettig figuur. Elia draaide zich om, richting Gunther's bed. Ze hoopte dat er snel een priester zou komen.

Zachtjes liep ze richting de oude man. "Gunther?" Zei ze zachtjes. "Er komt een priester aan hoor. Kan ik iets voor je doen?" De oude man zag er erg zielig uit en Elia kon niet anders dan medelijden met heb hebben. Ja, zorgen maken, dat kon ze ook.

[Melante]

((Josephine van Asgaard vanuit Op de Straat))

Het was niet lastig om de bloemenwinkel weer terug te vinden. Het fleurige uithangbord en de vrolijk uitgestalde bloemen lonkten naar iedere passant.
Josephine bleef staan en bekeek goedkeurend de bloemen. Uiteindelijk zocht ze een mooie fleurige bos uit en een zwarte roos.
"Goede dag, mevrouw Asgaard. Weer terug in Raganorck?" vroeg Fleur, de mollige verkoopster toen ze Josephine naar binnen zag stappen.
"Een uurtje geleden pas, hoor," gaf Josephine toe.
Fleur grijnsde. "Eerst even de kinderen opzoeken?"
Josephine glimlachtte en knikte. Als iemand anders dat zou zeggen zou ze het als een macabere grap zien, maar bij Fleur kocht ze haar bloemen al sinds Louis en om de een of andere reden klonk het uit haar mond als begrip.
Josephine betaalde de bloemen en verliet de winkel weer, waarna ze langs de winkels heen naar het Hof der doden liep.

((Naar Het duistere district onder Het hof der Doden en het Galgenhuisje))
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.

[Uriel]

Guntherr schudde zachtjes zijn hoofd. Hij was te moe om te praten nu. Hij liet zich in zijn kussens zakken. Nu was er gelukkig wel iemand bij hem. Hoe vaak eerder had hij de dood al in de ogen gekeken, alleen en eenzaam. Hij reikte naar Elia`s hand en toen hij deze vond, kneep hij er zachtjes in. Meer dan dat als dankbetuiging kostte hem teveel moeite. Hij hoopte dat ze het zou begrijpen...

Vanaf zijn bed zag hij de Jedermannstaler Koekoeksklok die langzaam de seconden wegtikten op een ritme onbekend voor deze stad. De gewichten hingen gevaarlijk dicht bij de grond, maar de klok was nog nooit stil blijven staan. Iemand zou de denneappel vormige gewichten toch zeker wel weer optakelen, niet dan?

Ach het zou ook weinig verschil uitmaken. Jedermannstal lag ver weg en het was lang geleden dat Gunther de uitgestrekte naaldwouden en lieftallige dalen met zwart witte vakwerkhuisjes gezien had. Hij vroeg zich af of iemand daar hem zich nog kon herinneren of dat al zijn vrienden uit zijn jeugd hem reeds voorgegaan waren naar de Ene...

[Wynter]

((Van: De Tien Torens --> Huis der Zieken; De Wilde Roos))

Koud en bibberent komt Ann met Olivier de Kledingwinkel van Gunther binnen.

"Is hier iemand?" roept Ann de winkel in.

Geen antwoord.
Ze loopt de winkel door.

Ze zoekt kleding.
Ze heeft geld.

"Kan iemand mij helpen??"

Afwachten is misschien het beste.
Gelukkig is het hier warm en droog.
Olivier begint weer te huilen.

"Je hebt honger, hè kleintje?" ze ontbloot haar borst en geeft Olivier te eten terwijl ze wacht op iemand die haar kan helpen.