Raganorck

[Uriel]

Hij kreeg het benauwd onder de dekens en schopte ze van zich af. Daarna lag hij rillend van de kou op bed en dook weg onder het hoopje dekens dat hij zojuist van zich af geschopt had. Warm en koud wisselden zich in een onmogelijk snel tempo af.

Zijn keel zat dicht en zijn hoofd glom van het zweet. Zwaar ademend schoot hij overeind en hoeste en proeste. Langzaam kwam er iets van het nare slijm los, maar er was nog meer, nog zo veel meer slijm dat hij er bijna in stikte. Hij kon zich alleen maar over de rand van het bed laten hangen en met harde stoten die zijn oude lijf verkrampte en al zijn spieren pijn deden het slijm ophoesten. Dat het met bloed gepaard ging was niets aan te doen. Het slijm moest eruit anders zou hij stikken.

Even hield hij zijn hoofd omhoog om raspend adem te halen, daarna volgde een tweede hoestaanval. Uitgeput liet hij zich weer achterover vallen op het bed. Te moe om te zien wat er aan de hand was of om te beredeneren hoe hij in bed gekomen was. Aan de muur uit zijn winkel hoorde hij het geruststellende geluid van de koekoeksklok.

---
Gunther; kleermaker op `t Gannon

[Syvinna Amaranth]

Elia keek Ralvin meelevend aan. Hij was blijkbaar zijn geld kwijtgeraakt, of het was voor hem kwijtgeraakt. Wat naar voor hem. Ze wist echter even niet wat ze er aan moest doen? Ze keek even alleen naar de vriendelijk man terwijl ze nadacht. Langzaam kwam er een idee in haar op, maar dat durfde ze eigenlijk niet te uiten.
"Eh, ik vind het echt heel vervelend voor je." Begon Elia helemaal eerlijk. "Ik weet ook niet echt wat ik er aan kan doen. Geld groeit niet op je rug niet waar." Ze kon zelf niet lachen om haar mislukte grapje.
"Misschien, ach nee, laat maar, weet je-"

Elia's laatste woorden werden abrupt onderbroken door Gunther's gehoest.
"Oh, nee!" Riep ze bezorgd terwijl ze zich naar het bed haaste. Slijm en bloed trof ze aan op de grond. Gunther lag in bed. Het was een zielige verschijning. Elia verbood zichzelf bitter om tranen op te laten komen. Ze haalde een doen en begon met een beetje water het slijm en bloed bij elkaar te vegen. Daarna zette ze de bak met water en de doek in een hoek. Ze zou zometeen het water weggooien en de bak en de doek wassen.

Voorzichig ging Elia op de rand van het bed zitten. Met haar mouw veegde ze het zweet van Gunther's voor hoofd. Ze trok de dekens recht en stopte hem in. Voorzichtig klopt ze de kussens onder zijn hoofd een beetje op. Even bleef ze roerloos zitten, niet wetend wat ze moest doen. Toen nam ze in een opwelling een van zijn handen in de hare en besloot af te wachten. Ralvin was volledig vergeten.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin uitte een knorrend grinnikje. "Was het maar waar, ik zou meteen een complete plantage beginnen op mijn eigen ruggegraat".

Het leek alsof ze iets op haar lever had, bedacht Ralvin zich. Ze leek een beetje afwezig, alsof ze eigenlijk met haar gedachten bij heel ernstige zaken was.

"Misschien, ach nee, laat maar, weet je-"

Ralvin fronsde lichtjes. Wilde ze hem iets vragen? "Wat?", vroeg hij, en hij wilde net iets aan zijn lompe vraagje toevoegen toen hij een rochelend gehoest hoorde uit een zijkamertje en Elia zich naar de bron van het geluid toehaastte.

Ralvin liep haastig achter Elia aan om haar in het gezelschap te vinden van Gunther, de winkeleigenaar, die duidelijk wel eens betere tijden had gekend. Hij keek met grote ogen naar de toestand van de kledingmaker en voelde zijn gevoelige kant weer naar boven komen borrelen. Hij onderdrukte dit snel - althans, hij deed er een poging toe - aangezien deze gevoelige kant hem vandaag alleen nog maar problemen had opgeleverd.

Hij had een paar mensen naar deze zelfde kledingwinkel toegeleid om ze te helpen, waarna een van de twee mannen een soort zenuwinzinking kreeg en er een groot drama uitgevoerd leek te worden van het soort dat Ralvin wel eens voor de grap deed.
Daarna dat meisje met haar 'zieke moeder'. Ralvin maakte een knorrend geluid van ongenoegen. Deze man zou zijn - zuurverdiende! - centen veel beter kunnen gebruiken dan dat wicht met haar 'moeder'. Verdomd.

Hij hurkte voor het bed op de houten vloer en keek met een zachte, bezorgde blik in zijn ogen naar de zieke Gunther. "Dag, weledele kleermaker", zei hij met een vleugje van zijn gebruikelijke opgewektheid. "Als ik dit had geweten had ik wel wat fruit voor je meegenomen". Het was een zwak grapje, zelfs voor Ralvin's standaard.

Hij keek Elia aan. "Verzorg jij hem? Heb je ergens hulp bij nodig?"

Verdomd, nou deed hij het weer. Hij moest aan geld komen, geen zieke winkeleigenaren en bardsmeisjes in nood helpen. Hij zuchtte en liet die gedachte varen. "Het lijkt erop dat u wel eens betere tijden hebt gekend, meneer", zei hij met een ietwat trieste glimlach.[/i]

[Uriel]

Hij hoorde stemmen, maar ze leken van ver te komen. Nee, niet van ver. Eerder alsof alle geluid door een dikke donsdenken dringen moest voordat het zijn oren bereikte. Het was alsof de hele wereld in een oneindig snelle vertraging bewoog. Hij knipperde met zijn ogen en kuchtte.

"Water..." was het enige wat hij over zijn lippen krijgen kon.

Hij keek opzij en zag een man staan naast zijn bed. Vlak bij hem zat een meisje. Hij dacht haar te herkennen. De dochter van zijn broer, zijn nichtje, voor wie hij boven nog steeds de jurk bewaarde, toch? "Melanie?" Raspte hij zachtjes.

Hij knipperde weer met zijn ogen. Het licht scheen zo fel tegenwoordig. "Wasser, bitte..."

---

Gunther; kleermaker op `t Gannon

[Juffer Looi]

Sientje Looi aarzelde bij de deur. Het was al veel te laat en ze kon haar werkplaats echt niet veel langer onbeheerd laten. Toch bleef ze staan. Ze zuchtte en wrong haar gerimpelde handen ineen. De klank van Gunthers gehoest klonk haar akelig bekend in de oren. Het was als de laatste slepende stappen naar het einde.

Ze kende Gunther al zo lang. Ondanks de grillige bewegingen van de staten van Raganorck hadden hun winkels altijd op loopafstand gelegen. Ze waren zelfs een tijdje buren geweest. Over de jaren had ze zijn aftakeling gezien. Zo langzaam dat ze inmiddels had afgeleerd te schrikken als ze hem weer zag. Vandaag zou best wel eens de laatste kunnen keer zijn.

Wie waren er verder nog over die haar van heel vroeger nog kenden? Gunther had haar zoon nog gekend. Berend... Ze zuchtte. Langzaam draaide ze zich om van de deur en liep terug de slaapkamer in.

De twee jonge mensen zaten bij zijn bed geknield, Elia met Gunthers hand in de hare. Hij leek iets te zeggen maar het was te zacht om goed te verstaan. Als verre wind door hoge boomtoppen. Sientje Looi boog zich voorover en luisterde aandachtig... Water! Hij vroeg om water. In een kan naast het bed stond nog bodempje, net genoeg voor een half glas. Ernaast stond een oud theekopje. Met een punt van haar zwarte rok veegde Sientje de opgedroogde bruine theedrab eruit... Ja, dat was beter. Het water rook ook redelijk vers. Ze schonk het kopje vol en schoof een hand onder Gunther's rug. Zijn hoofd omhoog houdend zette ze het kopje aan zijn lippen en goot een paar druppels water in zijn mond...

Ze hoopde dat hij niet zou stikken in zelfs dit kleine beetje vocht... Tot haar eigen verbazing werd haar beeld wazig en merkte ze tranen in haar oude ogen... Even onderdrukte ze de neiging haar gezicht af te wenden. Een woudloper huilt niet... Toen bedacht ze zich hoe onzinnig dat was. Ach, wat kon haar dat ook schelen! Niemand had meer een mening over het gedrag van een vrouw zo oud als zij. Ze knipperde met kracht haar tranen weg en liet ze vrij over haar gezicht naar beneden rollen. Met een zachte tik vielen ze op de dekens en verdwenen.

[Uriel]

Het slikken ging moeizaam. Het vocht martelde zijn ruw gehoeste keel en hij moest zichzelf dwingen om het water niet uit te spugen. Tenslotte slaagde hij erin om een klein beetje water binnen te krijgen en om met zijn tong zijn lippen nat te maken. De smaak van bloed en slijm zat nog steeds in zijn mond, maar nu was deze tenminste dragelijk te noemen.

Met een zucht liet hij zich weer achterover op zijn kussen vallen en sloot zijn ogen. Hij had de kracht niet om om zich heen te kijken. Langzaam rees zijn magere oude borstkas op en neer met iedere raspende ademteug.

[Syvinna Amaranth]

Het duurde even voor dat Gunther’s woorden tot Elia doordrongen. Wat wilde hij? Nog bijna voor dat het woord ‘water’ door haar geest was opgenomen was juffer Looi er al. Terwijl de oude vrouw Gunther hielp stond Elia op en trok Ralvin aan zijn mouw een eindje van het bed weg. Ze had besloten hem toch de vraag te stellen. Tenslotte, nee had ze, ja kon ze krijgen.

“Luister,” Begon de jonge vrouw, terwijl ze haar blik weg trok van het bed. “Ik wil je iets vragen. Ik woon niet in Raganorck, maar momenteel verblijf ik bij iemand die een eind buiten de stad woon. Ik kreeg echter een baan aangeboden in deze winkel en…..” Elia moest haar waterval van woorden stopzetten om haar gedachten op een rijtje te krijgen. ‘Hij hoeft je levensverhaal niet te horen mens, alleen je vraag’ zei ze tegen zichzelf.

“Wat ik je wil vragen is, zou je met mijn paard de stad uit willen rijden. In de Wilde Wouden staat een toren, een witte, je kan het bijna niet missen. Zou je voor mij naar die toren willen gaan en de man die daar woont een bericht over willen brengen? Zijn naam is Eduward en ik moet op de een of andere manier bericht naar hem toe krijgen dat ik niet terug kom vanavond. Ik kan Gunther niet alleen achterlaten.”

Elia keek Ralvin verwachtingsvol aan, hopend dat hij met het idee akkoord zou gaan. “De toch naar de toren en het overbrengen van de boodschap zal ik op vatten als een dienst die jij voor mij doet en daartegenover mag jij je kleding zien als mijn manier om je ervoor te betalen.”

[Ralvin DelTramos]

Ralvin keek bezorgd naar de oudere man, die raspende geluiden uitte op het bed. Hij leek iets te willen zeggen, iets duidelijk te willen maken maar Ralvin had niet helemaal door wat. Wat? Water!

Ralvin keek ietwat verward in het rond, op zoek naar iets van een kan of beker. Hij deed net zijn mond open om aan Elia te vragen waar water was toen de oude vrouw die hij eerder gezien had aan kwam zetten met een theekopje gevuld met water. Probleem opgelost. Soort van tenminste.

Toen Elia hem aan de kant trok keek Ralvin nog even over zijn schouder naar de zieke Gunther voor hij zijn aandacht naar Elia verplaatste, die blijkbaar besloten had hem toch iets te willen vragen.

Hij luisterde geduldig - wat hem normaal heel wat zou vergen - naar het verhaal van de jonge bard, afwachtend van waar dit verhaal naartoe zou leiden.

“Wat ik je wil vragen is, zou je met mijn paard de stad uit willen rijden. In de Wilde Wouden staat een toren, een witte, je kan het bijna niet missen. Zou je voor mij naar die toren willen gaan en de man die daar woont een bericht over willen brengen? Zijn naam is Eduward en ik moet op de een of andere manier bericht naar hem toe krijgen dat ik niet terug kom vanavond. Ik kan Gunther niet alleen achterlaten.”

Ralvin knikte, vooralsnog zonder iets te zeggen. Het klonk logisch, en waarom zou hij voor een keer weer niet de helpende hand zijn vandaag? Het was nu tenminste voor een ECHT goed doel. Hij keek weer even om naar Gunther, en de oude vrouw bij wie nu ook de tranen geruisloos over haar wangen liepen. Het was zo oneerlijk.

Hij draaide zich weer om naar Elia en glimlachtte vaagjes - niet meer dan een schim van zijn gebruikelijke vrolijke tronie. "Ja.... Is goed", zei hij zacht, om het tafereel achter hem niet te erg te verstoren. "Eduward is zijn naam? Ik zal hem vinden en de situatie uitleggen... Over een eventuele beloning voor deze dienst zullen we het later misschien nog wel hebben".

Hij legde even een hand op Elia's schouder. "Je hebt momenteel wel genoeg aan je hoofd zou ik zo denken..."

Hij rechtte zijn rug en keek even rond. "Goed... waar is dat machtige ros van je? Als ik vandaag nog heen en weer wil zal maar eens moeten vertrekken denk ik zo", zei hij met nog steeds die vage glimlach op zijn lippen. "Als je trouwens nog iets anders nodig hebt voor zijn verzorging moet je het zeggen... Ik ben zo toch onderweg".

[Syvinna Amaranth]

Kort maar duidelijk legde Elia aan Ralvin uit waar hij Haver kon vinden. Daarna vertelde ze hem kort hoe hij ongeveer naar Solitude moest rijden.
“Een grote witte toren, de enige in het woud volgens mij dus zo makkelijk moet hij niet te missen zijn, toch?” Ze forceerde een glimlach. “En dank je wel alvast, dat je mij wil helpen?”

“Ik kan niets anders bedenken wat ik nodig heb eigenlijk.” Zei Elia tot slot. “Maar misschien kun je al je terug bent in Raganorck even komen vertellen of alles goed is gegaan?”
Elia draaide zich weer richting het bed. “Dan ga ik ondertussen proberen de boel hier op de een of andere manier op poten te houden, hoewel ik denk dat het werk wat achter gaat lopen.”

Elia zuchtte diep. Juffer Looi zag er ook diep verdrietig uit als ze zo stil zat en in tranen was. Zou ze de winkel sluiten? Ze besloot alles gewoon te laten zoals het was, ze kon in ieder geval bestellingen aannemen en mensen er bij vertellen dat het even kon gaan duren.
De jonge bard nam weer plaats op de rand van het bed. Met haar mouw veegde ze het zweet van Gunther’s voorhoofd. De enige vraag die ze nu had was meteen een van de moeilijkste, ‘Wat nu?’. Ze kon niets anders bedenken dan hier blijven en zorgen dat Gunther alles kreeg wat hij nodig had.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin knikte. Van die vreemde witte toren in het woud had hij wel eens gehoord. Zelf was hij zelden in de Wilde Wouden geweest - hij zag er het nut niet toe en het was nou niet bepaald de plek bij uitstek voor een gezellig picknickje of iets dergelijks.

Nou goed, nu had hij een goede reden. Het paard zou hij meteen kunnen ophalen en dan zou misschien vanavond al terug zijn.

"Nou dan ga ik maar", zei hij met een vaag lachje op zjn lippen. "Zodra ik weer in de stad ben zal ik je vertellen hoe het gegaan is..."

Hij knikte met zijn hoofd naar Juffer Looi, met een bemoedigende glimlach en keek nog even naar Gunther, die er met de seconde slechter leek uit te zien.

Hij gaf Elia een klopje op de schouder en liep de deur van de winkel uit.

((Ralvin van het Gannon; de winkels van `t Gannon naar: De Wilde Wouden; Solitude)) ((excuses Christian >_<))

[Uriel]

Voor de winkel staat een kleine, dikke man tegen de gevel geleunt. Met een oog houdt hij de straat in de gaten, met de ander loert hij af en toe door het winkelraam naar binnen.

Het was veel te druk voor zijn gemoedsrust, maar bevel was bevel. Hij twijfelde even. Er waren zoveel nieuwelingen in de stad en ze hadden de informatie nu eenmaal nodig. Ach, het kon nog wel even wachten. Als hij nu naar binnen ging, schoot hij er toch niets mee op. De kleermaker had weer eens een van zijn aanvallen gehad en al die figuren die stonden te moederkloeken rond zijn bed zouden niet weten waar hij het over had als hij om de papieren vroeg.

Hij zette zich af tegen de gevel en stak de straat over, op weg naar de Lekke Ketel om zich even te warmen aan een beker warme kruidenwijn. Als hij toch moest wachten kon hij zich beter nuttig maken door daar even te gaan zitten en zijn oren open te houden.

"De wegen van de Ene zijn ondoorgrondelijk..." mompelde hij. Het was hem vandaag gewoon niet gegeven om zijn opdracht snel af te ronden, maar daar zou vast een reden voor zijn die hij als mens, met zijn beperkte bevattingsvermogen nu nog niet kon doorgronden.

((Thomas Kwezelaer; naar het Gannon; de Lekke Keetel))

[Juffer Looi]

Juffer Looi luistert naar het gesprek van de jonge mensen. Elia is een dame die haar zaakjes weet te regelen, zoveel is duidelijk. En de jongeman... Weet hij eigenlijk wel waar hij aan begint, zomaar diep de Wilde Wouden in rijden. Normaal zou haar vlugge tong hier wel iets over gezegd hebben, maar de ernst van Gunthers situatie maakt haar stil en bedachtzaam.

Het doet haar goed dat Elia besluit te blijven en voor hem te zorgen. Het was niet eens bij haar opgekomen dat dat misschien niet zo vanzelfsprekend was. Dat Elia zelf hier ook maar toevallig was. De gedachte dat Gunther hier anders alleen zou hebben gelegen, of niet eens hier, in zijn bed, maar op de vloer van zijn werkplaats doet haar hart ineen krimpen.

Maar kom. Verman je, Sientje Looi. Gunther ligt in zijn bed. Elia weet wat er gebeuren moet, het is tijd dat jijzelf ook verder gaat. De stroom van het leven gaat altijd voort, of je nu meedrijft of er tegenin probeert te zwemmen. En Juffer Looi hield nooit zo van dobberen.

Langzaam staat ze op, haar oude knieen en gewrichten kraken. Ze recht haar rug, strijkt haar rokken glad en blikt eens keurend de kamer rond. Dekens, water, haar zelfgemaakte leren kruik en natuurlijk haar pot hertenbalsem. Ze pakt het potje op en houdt het even besluiteloos in haar handen. Echt genezen zal het Gunther niet, alleen zijn ademhaling makkelijker maken en zijn borst warm houden. Het is eigenlijk niet het juiste medicijn voor zijn kwaal, maar ja, welk medicijn zou nog wel opgewassen zijn tegen deze slopende ziekte. Voorzichtig zet ze het potje weer neer op het tafeltje naast Gunthers bed.

"Ik moet nu gaan, kind." zegt ze zacht tot Elia. "Smeer wat hertenbalsem op zijn borst als hij weer moeilijker gaat ademen... moeilijker dan hij normaal doet dan. Hou hem warm, en zorg dat hij zijn thee krijgt."
Juffer Looi glimlacht en haar gezicht wordt een spinnenweb van rimpeltjes. "Hij is me dierbaar, die ouwe taaie. Waarschuw me alsjeblieft als er iets... verandert."

De betekenis van die woorden blijft nog even in de lucht hangen. Dan knikt Juf Looi, geeft Elia het zoveelste klopje op haar schouder, en loopt Gunthers winkel uit. Haar stappen zijn zwaar en vol betekenis. Zo vaak is ze hier in en uit gelopen. Zonder nadenken, zwaaiend met bestellingen, of gewoon voor een praatje. Maar de tekens zijn duidelijk en ze weet waar ze op wijzen. Ze zal hier nooit meer terugkomen en Gunthers gezicht zien.

Als ze de deur achter zich dicht trekt schiet nog een laatste gedachte door haar heen. Zou Elia weten hoe waardevol de hertenbalsem eigenlijk is? Het is haar laatste pot, maar om nou na Gunthers dood hier terug te komen en het potje terug te vragen is natuurlijk ongehoord. Ze zal binnenkort nieuwe moeten maken en daarvoor zou ze het bos in moeten. Het is jaren geleden geweest dat ze de Wouden heeft betreden en de kille huivering over haar rug is er een van angst en spanning... En lichte vreugde. Een oud mens als zij heeft niet zoveel meer te verliezen. En ze is en blijft een woudloper, tot haar allerlaatste hartslag.

((Juffer Looi naar >> Gannon; de Hoofdstraat: Op de straat))

[Uriel]

Gunther was in slaap gevallen. Zijn adem raspt bij iedere ademteug, maar het lijkt alsof het ergste voorbij is. Ondertussen tikt de klok aan de muur de seconden weg. De meeste Raganorckes vinden het maar een naar ding, beweren dat het vervloekt is, maar voor Gunther was de klok altijd een stukje thuis. Het was een van de weinige dingen die hij meegenomen had toen hij naar Raganorck kwam en de klok heeft nooit gestopt met tikken en Gunther heeft hem nooit bijgesteld. De uren lijken soms langer en soms korter in Raganorck, waardoor het ding nooit de juiste tijd aangeeft. Tijd is in Raganorck even ongrijpbaar als het patroon van straten en steegjes. De grote denne-appel gewichten van de klok hangen bijna tot op de grond.

Plotseling slaat hij zijn ogen open en haalt hij diep en raspend adem, alsof iets in zijn droom hem angst heeft aangejaagd. Verward kijkt hij om zich heen, maar hij ziet nauwelijks iets zonder zijn bril. Zijn hand gaat graaiend over het nachtkastje waar hij zijn bril altijd oplegt voordat hij slapen gaat. Het duurt even voordat hij hem vind en zijn handen genoeg met trillen gestopt zijn om de bril op zijn neus te krijgen. Als hij zijn bril gevonden heeft wordt hij kalmer en leunt hij weer achterover in de kussens van zijn bed.

"Elia?" Het klinkt raspend en rauw, bijna onherkenbaar. Gunther schraapt zijn pijnlijke keel en hij is beter verstaanbaar nu. "Elia, haal een priester... alsjeblieft."

[Syvinna Amaranth]

Elia keek zorgelijk naar Gunther. Zijn ademhaling leek nog slechter te worden. Hij zag er slecht uit, heel slecht. Elia vreesde het ergste maar probeerde het niet te denken. Het was een wonder dat de oude man de kracht kon opbrengen om zijn bril te pakken en op zijn neus te zetten. Toen Gunther sprak herkende Elia zijn stem nauwelijks.

Oh nee toch! Een priester? Was het zo erg dan? Nu al? Elia raakte spontaan in paniek. "O..okee, Gunther, blijf hier liggen." Zei ze terwijl ze op sprong. Ja hoor, alsof de oude man werkelijk zou gaan rond lopen in haar afwezigheid. Elia rende naar de deur van de winkel. Er spookte een aantal vragen door haar hoofd waarvan de eerste het belangrijkste was. Waar ging ze in godesnaam een priester vinden? Ze kende Raganorck amper. In paniek stormde Elia de deur uit.
"Iemand help!" Schreeuwde ze. "Ik heb een priester nodig!"

((Elia naar 'Op de Straat'

[Uriel]

((Thomas de Kwezelear vanuit `t Gannon; Op de straat))

Hij passeerde het meisje dat de kleermakerswinkel uit kwam stormen op nog geen meter afstand. Even bleven zijn ogen haken in de hare, maar toen wendde hij snel zijn hoofd af en glipte de winkel in van de oude kleermaker. Hij wierp een vuile blik op de man`s koekoeksklok, dat onheilige ding dat de tijd zo genadeloos wegtikte in een stad die zich niet liet binden door plaats en tijd, enkel door de wil van de Ene. Hij had het ding al lang willen doen versplinteren.

Hij keek rond in de winkel en het duurde even voordat hij het moeizame gereutel van Gunther hoorde dat vanuit de bedstee kwam. Hij liep naar de kleermaker toe en keek in het bed. Hij schudde zijn hoofd en sloeg het teken van de Ene, het dubbelarmige kruis. De man zou snel genoeg in de aanwezigheid van de Ene zijn, helaas. Hij was altijd een goede bron van informatie geweest. Hij zou de notities deze keer zelf moeten zoeken.

Hij draaide zich om en liep naar de toonbank. Even bleef zijn hand hangen boven de vele laatjes aan de achterkant. Toen trok hij ze een voor een open, onderaan beginnende en niet de moeite nemende om ze weer te sluiten. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht. Een net stapeltje aantekeningen in Ghunter`s kriebelige handschrift. Hij stak de papiertjes in zijn binnenzak en maakte zich op om de winkel weer te verlaten.