Raganorck

[Juffer Looi]

Juffer Looi had Borgas' uitbarsting met grote verbazing gadegeslagen. Het was allemaal zo snel gegaan dat ze niet precies had geweten wat te doen. De verandering die in de grote man was geslopen was dieper geweest dan alleen een vlaag van woede, dat voelde ze diep in haar oude hart. De vreemde gloed achter zijn ogen had haar doen denken aan oude verhalen....

... Haar gedachten gingen terug.
Een kampvuur in de wouden, een kring van kleine tenten van takken en dierenhuizen. Huilende wolven ver over de heuvels en om haar heen zacht pratende en lachende stemmen. Een houten kom met warme kruidenwijn stevig in haar handen.
Sibald had het woord genomen, zijn dansende zware stem bracht verhalen tot leven. Hij had gesproken van mensen, meer een met het woud dan gewone stervelingen. In hun bloed sliep de oer-kracht van de wouden. Sibald liet zijn stem dalen en zijn ogen waren de kring rond gegaan. Zes jagers, waarvan twee nog heel jong. Jannos had naar haar gelachen, waarbij het scheve litteken over zijn rechteroog hem van jager in kwajongen deed veranderen. Haar luid slaande hart had haar oren bijna overstemd, maar niet helemaal.
"...in ieder van ons kan het slapen. Wie weet... In mij... In jou, Bron?... In jou, Martim? Maar als die kracht ontwaakt, dan is zelfs de diepst wortelende eik er niet tegen bestand..."

Juffer Looi schudde de jonge Sientje uit haar hoofd... Pff wat een dwaasheid! Ogen waar ze te lang in had gestaard, denkend dat ze daarin haar toekomst zag. Woorden van oude jagers waar ze niet goed genoeg naar had geluisterd. Er was meer verteld in Sibald's verhaal, dat wist ze... Maar ze kon er niet meer bij... Misschien later, als ze eens goed geslapen had? Slapen, ja, dat leek haar opeens een heel welkom vooruitzicht, maar zo kon ze de arme Elia toch niet achterlaten.

Ze stapte door de winkel naar waar balen met stoffen uit uit de kast waren gevallen of half afgerold over de grond lagen. Ze rolde enkele weer op en zette ze overeind. Toen ze een grote lap groen satijn opzij schoof vond ze wat ze zocht: Het stuk toonbank, de versplinterde randen in sterk contrast met de glanzend gepoetste warmbruine bovenzijde. Ze greep de plank goed vast, haalde diep adem en met grote krachtinspanning tilde ze hem op. Het voelde of al haar botten in koor kraakten...

Moeizaam onder het gewicht droeg ze de plank terug naar de toonbank en keek of-ie erin paste. Mja... Er waren een paar grote stukken afgesprongen, maar dat was wellicht nog te repareren. Wellicht dat de houtbewerker verderop in de straat wel voor een vriendenprijsje iets kon regelen. Als ze stevig duwde bleef de plank zelfs uit zichzelf wel zitten. Ze liet 'm los en keek aandachtig naar de gehavende toonbank. Onwikkeleurig schudde ze haar oude hoofd. De plank was zeker zes centimeter dik en goed onderhouden met houtlak en was. Wat voor man was in staat om zo-iets als een stukje geroosterd brood te breken?

Maar Borgas was een goede jongen. Altijd vriendelijk en beleefd. Geen kwaad woord kwam over zijn lippen. Wellicht beter als hier geen ruchtbaarheid aan werd gegeven.

Juffer Looi drukte het stuk toonbank nog wat vaster op z'n plaats en richtte zich voorzichtig tot Elia. "Een kleedje d'r over, misschien?"

[Dyma]

Dit verzoek bracht Dyma toch even van zijn stuk... Verbaasd en enigzins geschrokken deed hij een stap naar achteren.

Naar de koningin? Naar het kasteel? Het kasteel waar hij zoveel nare herinneringen aan had? Terug naar de plek die hij juist uit alle macht probeerde te vermijden vanwege al die dingen die zo gruwelijk mis waren gelopen? Oog in oog met de mensen die hem daar juist vandaan hadden...

En Syvinna dan? Hoe moest zij zich wel niet voelen? Denk eens niet alleen aan jezelf, man! Dat jij het zo goed kon vinden in de anonimiteit van de stad, wilde nog niet zeggen dat zij dat ook kon! Een meisje nog maar... En trouwens, misschien is dit juist een goed moment om na al die jaren eens het verleden onder ogen te zien. Om eindelijk met jezelf in het reine te komen... En met hun.

'Als ik met Syvinna naar de koningin ga, waar ga jij heen dan? Jij bent toch haar gids?' vroeg hij behoedzaam. 'Waarom kan jij niet mee? Waarom moet ze uberhaupt naar de koningin?'

Hoe meer hij eraan dacht, des te onaangenamer leek hem het idee alleen met Syvinna naar het kasteel toe te gaan...
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

Borgas krimpt een beetje ineen. Hij weet dat hij Dyma opzadelt met een probleem dat eigenlijk het zijne is, maar hij kan niet meer. De stad heeft hem uitgeput en beurs gebeukt. De indrukken, chaos en pure zenuwachtige spanning van de stad hebben een te grote uitwerking op zijn zelfbeheersing.

"Ik moet terug naar het woud. Eindelijk afrekenen met m`n verleden, m`n erfdeel opeisen. Hier in de stad ben ik eerder een gevaar dan een hulp voor haar. Je zag m`n woede, de stad doet dat met mij en..." en het beest in mij, maar dat laatste liet hij wijselijk weg. Ze zouden het niet begrijpen. Niet snappen wat het is om een monster in je ziel te dragen. Hij schudde zijn hoofd.

"Nee, ik kan niet mee en de rest kan zij je beter dan ik uitleggen. Het is een lang verhaal."

"In het woud staat de hoeve Barnsteen. Als je ooit een wijkplaats zoekt, dan vind je me daar... daar of in het dodenrijk, zowaar mijn naam Borgas Barnsteen is, zoon van Bras, heer van Barnsteen." Een verbeten trek komt om zijn mond, zijn ogen blikkeren met een nieuw vuur, dit keer niet van de woede van het beest, maar het vuur van een man die zijn zinnen gezet heeft op een doel. Het vuur van de jager en de soldaat die strijdt voor gerechtigheid. Hij kijkt Dyma aan en vraagt:

"Alsjeblieft, op mijn eer als edelman, ik zal het je lonen zodra ik kan."

[Dyma]

De verbeten trek om de mond van Borgas staat Dyma wel aan. Hier staat een man voor hem die een beslissing heeft genomen, die eindelijk weet wat er gedaan moet worden en eindelijk zijn angst om te handelen heeft overwonnen en zijn verleden onder ogen ziet. Bereid te vechten om datgene te heroveren dat het meest dierbare voor hem is.

'Wat jij ook zou moeten doen,' denkt hij bij zichzelf.

Zijn ogen krijgen eenzelfde beslistheid in zich terwijl hij ze opslaat naar het vragende gezicht van Borgas. 'Goed,' zegt hij. 'Ik zal Syvinna naar het kasteel brengen. Ik zal haar beschermen met mijn leven en er voor zorgen dat ze veilig aankomt.' Dan breekt een brede lach door op zijn knappe gezicht en in zijn verontrustend blauwe ogen. 'En ik houd je aan je belofte van die beloning... Een goede pul bier gaat er altijd wel in!'

Dan, onverwacht serieus, omhelst Dyma zijn metgezel: 'Dat het je goed moge gaan bij het terugnemen van datgene dat van jou is, mijn vriend.'
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Kon het nog langer duren? Vroeg Syvinna zich af, tikkend met de hak van haar voet op de grond. Ze had haar armen over elkaar gevouwen en hield ze tegen haar buik geklemd. Stond meneer even een praatje te maken met Dyma. Een klein stemmetje in Syvinna's hoofd vertelde haar dat ze zich gedroeg als een kleuter, maar ze negeerde het stemmetje omdat ze zich niet wilde horen. Ze had gehoopt de stad in te lopen en direct door te waltsen naar het kasteel. Natuurlijk had ze eigenlijk al geweten dat het niet zo zou gaan, maar hoop was een waardevol bezit was haar altijd verteld. Toevallig was het op het moment ook ongeveer haar enige bezit.

Syvinna besloot niet langer te wachten en stapte op Dyma en Borgas af, de andere mensen op straat negerend. Toen ze de mannen bijna bereikt had zag ze dat Dyma Borgas even omhelsde. Het zag er uit als een afscheid. Daarom had Borgas natuurlijk met Dyma staan praten.

"Gaat u weg, heer Dyma?" Vroeg Syvinna heel beleefd toen ze hen bereikt had.

[Dyma]

'Integendeel vrouwe Syvinna,' zei Dyma, zich naar haar omdraaiend. 'Ik zal vanaf nu uw gids door Raganorck zijn. Borgas kan ons helaas niet meer vergezellen.'

Hij bekeek haar aandachtig, observeerde haar in haar reacties. Ze was op Borgas gesteld, en ze vertrouwde hemzelf voor geen cent, zoveel was hem in ieder geval duidelijk geworden op hun vlucht door de stad. Hoe zou ze erop reageren dat Borgas dan opeens niet meer mee zou gaan?
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

Onwennig slaat Borgas heel even lichtjes met een arm op Dyma`s rug. Zoveel aanhankelijkheid is hij niet gewend. Hij schuifelt een beetje heen en weer als Syvinna vraagt of Dyma vertrekt en is blij als de huurmoordenaar voor hem antwoord.

Hij bromt instemmend. "Ik moet iets afmaken... iets dat ik al veel te lang heb laten liggen."

Hij hoopt dat ze het kan begrijpen...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna keek Borgas lief glimlachend aan. Ze kookte. Dus dat was het. Die hele aanval daarbinnen was een act geweest om zich van Syvinna te verlossen. Nou, als hij van haar verlost wilde zijn kon dan, maar ze zou echt niet een of andere hulpvaardige vreemde in vertrouwen nemen om Borgas' geweten te sussen.

"Natuurlijk, Borgas. Ik snap best dat mensen soms wat af moeten maken. Ik wilde alleen nog even een dingetje zeggen."

Syvinna's glimlach smolt van haar gezicht als sneeuw voor de zon. “Je hoeft echt geen belachelijke act op te voeren om je van mij te kunnen ontdoen hoor. Een iets subtielere hint kan ik ook wel begrijpen. Heeft die zieke winkeleigenaar je soms op het idee gebracht. Ik moet wel zeggen dat ik nooit had gedacht dat jou zo iets dramatisch zou proberen te doen.”

“Waarom sta je hier eigenlijk nog te luisteren! Waarom maak je niet af waar je aan begonnen bent! Je hoeft onze tocht naar het kasteel niet af te maken! Je kunt er mee stoppen om iets af te maken wat je eerder al niet heb afgemaakt wanneer je maar wil! Ik hoop dat je nu eigenlijk wel eens iets gaat afmake!. Maar denk nu niet dat je om je eigen geweten gerust te stellen zo makkelijk eimand kan aanwijzen achter wie ik aan moet rennen! Jullie zoeken het beide maar uit!”

Ondertussen stond Syvinna allang niet meer te schreeuwen tegen Borgas. Ze schreeuwde tegen zichzelf, maar het was zo veel makkelijker om boos te zijn op iemand anders. Zo heel veel makkelijker. Zij was degene die niet afmaakte waar ze aan was begonnen. Wanneer had ze dat ooit wel gedaan? Was ze hier niet gekomen om haar land te redden? Waarom dan al deze afleiding. Verdomme, schreeuwde ze van binnen tegen zichzelf, er staat hier maar een mislukkeling en dat ben je zelf. De waarheid kwam hard aan en Syvinna voelde opnieuw, voor de zoveelste keer vandaag de tranen opkomen. Ze was niet sterk. Ze was geen held en geen soldaat die grote groepen mensen bevrijdde met zijn zwaard. Ze wilde Borgas het liefst vragen, smeken niet te gaan. Maar ze kon het niet. Boos zijn was makkelijk. Zo heel veel makkelijker.

Syvinna wilde iets gooien. Ze wilde iets naar Borgas gooien om duidelijk te maken dat ze het er niet….helemaal mee eens was. Ze zou zijn eigen woudkat in zijn gezicht smijten. Maar de woudkat was weg. Voor het eerst merkte Syvinna dat ze de woudkat niet vast had. Ze moest het houten ding verloren zijn terwijl ze uit de taverne weg vluchtte. Met een ruk draaide Syvinna zich om en ze stormde weg terwijl de tranen geluidloos over haar wangen gleden.

( Awe ;_; )

[Uriel]

Hij wilde zeggen dat het hem speet. Dat het geen truck was om van haar af te komen. Juist het tegenovergestelde. Hij had het allemaal verdrongen om haar te kunnen helpen, maar hij had het niet kunnen beheersen. Hij wilde haar achterna rennen en ... Uiteindelijk schudde hij alleen maar zijn hoofd en een dolkstoot doorboorde zijn hart toen hij haar weg zag lopen.

Hij had het verprutst. Hij had het potverdorie weer verprutst. De enige mens waarmee hij langer dan een paar dagen mee had kunnen optrekken was zij oude pleegvader geweest en die sprak nooit een woord. Was het dan een wonder dat Borgas soms verloren liep als het om woorden ging?

Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek schuin naar Dyma.

"Laat je niet afbluffen. Ze heeft je nodig, of ze dat nu zelf toegeeft of niet."

Hij keek toe terwijl Syvinna begon te verdwijnen in de mensenmassa. Voordat Dyma haar achterna lopen kon, greep hij de man bij de arm.

"In tijd van nood, de Hoeve Barnsteen." Daarna liet hij los, draaide zich om en droop af als een geslagen hond. Syvinna`s woorden waren hard aangekomen voor iemand die niet gewend was om te gaan met woorden, of met dit soort emoties.

((Borgas naar de Stadswal; de stadspoort))

[Ralvin DelTramos]

Ralvin kwam nog steeds ietwat knorrig de winkel van Gunther weer binnen. Voor zijn gevoel was het al de zoveelste keer vandaag en hij had het wel een beetje gehad nou. "Hoeveel ongeluk kan een man verdragen", mompelde hij met een geïrriteerde frons. Hij sloeg de deur iets te hard open en gaf de personen in de winkel een soort halve grijns ter verontschuldiging. "Oeps.."

Op het eerste gezicht leek niemand hem op te merken. Hij liep naar de toonbank en zocht het kleine winkeltje met zijn ogen af voor de bard Elia. Hij kwam tot de conclusie dat hij vrijwel langs haar was gelopen - ze stond gewoon midden in de winkel.

Hij liep op haar toe en tikte haar zachtjes op haar schouder. "Wederom goededag, medebard, of moet ik Bardin of Bardesse zeggen?", zei hij met iets van zijn gebruikelijke flauwe humor. Je moest toch wat. Als andere mensen niet meewerkten aan je dag moest je er zelf maar wat van maken, niet waar?

"Ik heb een klein financiëel probleempje sinds ongeveer... vijf minuten geleden", zei hij met een tikje knorrigheid in zijn stem. "Heb je even tijd?"

[Dyma]

Terwijl hij de rug van Borgas zag verdwijnen, fluisterde Dyma: "Veel geluk, mijn vriend..."

Hij draaide zich om en zocht de rug van Syvinna in de mensenmassa. Zich een weg door de mensen banend ging hij vlak achter het meisje lopen. Voor nu zou het misschien een verstandiger idee zijn haar even in haar emoties te laten, haar even uit te laten razen zodat ze zich zou kunnen realizeren dat ze hem op dit moment nodig had.

Toen hij dacht dat ze genoeg had lopen mokken en hij het tijd vond haar te confronteren, pakte hij haar bij haar arm en draaide haar om.

"Luister, ook al begrijp je nu nog niet waarom Borgas weg is gegaan, betekent niet dat hij er geen goede reden voor heeft gehad. Op dit moment is het het belangrijkste dat jij je niet zal redden als je alleen door Raganorck gaat zwerven. Je hebt iemand nodig die je de weg kan wijzen, iemand die je gids is. Je hebt mij nodig, aangezien ik de enige ben die je op dit moment kan vertrouwen. Ik weet dat je me absoluut niet vertrouwt, maar dat kan me even weinig schelen. Ik vertrouw jou ook niet, maar op mijn manier heb ik jou ook nodig. Jij moet naar het kasteel en ik kan je daar heen brengen. Laten we alsjeblieft elkaars aanwezigheid in ieder geval accepteren, ookal vertrouwen we elkaar niet. OK?"
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Elia Sarani]

Elia keek stilletjes toe hoe Syvinna en Borgas de winkel verlaatte. Ze deed haar mond niet open terwijl juffer Looi het stuk toonbank weer in het geheel paste. Ze keek alleen. De vraag van de oude vrouw deed haar uit haar gedachten opschrikken.
"Och, ja, een kleedje. Prima. Ik kijk straks achter wel of ik er een kan vinden."
Afwezig haalde Elia haar hand over de toonbank geen en lied haar vingers even liggen op de groef tussen het geheel en het stuk dat Borgas er vanaf getrokken had.

"Bedankt voor uw hulp, juffer Looi." Zei Elia, de vrouw voor het eerst recht aankijkend. "Ik zal vanavond niet naar huis gaan, maar hier blijven om voor Gunther te zorgen. Dat is...het minste wat ik kan doen. Hij is zo aardig tegen mij geweest."
Elia's blik dwaalde af richting Gunther. De arme man lag nu op bed. Elia vroeg zich af of het ooit weer echt beter met hem zou gaan.

Opnieuw schrok Elia op uit haar gedachten, dit maal door de deur die open ging. Ralvin DelTramos. De man naar wie ze nog maar een paar momenten geleden gevraagd had. Misschien zou er vandaag dan nog iets goed gaan.

Het was wel duidelijk dat Ralvin zelf ook niet zo'n beste dag achter de rug had. "Ik heb denk ik wel even tijd." Antwoorde ze. "Vertel?"

[Syvinna Amaranth]

Syvinna liep naar de grond te staren toen ze ineens abrupt bij haar arm werd gepakt en werd omgedraaid. Dyma. Gelukkig had ze net haar tranen afgeveegd aan haar mouw. Ze liet hem zijn kleine zegje helemaal afmaken en richtte zich toen op. Ze trok haar arm los en keek hem recht aan.

"Dyma, was het niet? Wel Dyma je hebt gelijk. Tot op zeker hoogte. Ik vertrouw je niet. Sterker nog, ik vertrouw je voor geen meter. Wat er speelt tussen mij en Borgas, ALS er al wat speelt, is geheel en al niet jou zaak dus teneerste stel ik voor dat je je daar buiten houdt. Ten tweede, ik beslis zelf wel of ik een gids nodig heb. Als ik al een gids nodig heb laat ik me er zeker geen opleggen. Dus ik stel voor dat je, omdat je mij toch ook niet vertrouwd, je lekker omdraait en de andere kant oploopt zodat we dit niet bestaande samenwerken van ons direct kunnen beeindigen."

De prinses snoof verontwaardigd, draaide zich met een ruk om en liep verder. Wie dacht hij dat hij was? Wie dacht hij dat ZIJ was. Ze kon het zelf wel vinden.

(Syvinna Amaranth >> Duistere District (Erm, ik gok dat ik daar morgen een postje plaats))

[Ralvin DelTramos]

Ralvin zuchtte bijna hard van opluchting. Nou, er zou in ieder geval even iets worden geregeld vandaag. Hij maakte een kleine snelle buiging en er trok een snelle glimlach over zijn gezicht die zowaar weer verdween toen hij ter zake kwam.

"Ja... ik zei net al iets over mijn financiële tekorten... Die ik bij onze eerdere ontmoeting van een uurtje of wat geleden nog niet had maar nu dus wel dankzij een jongedame met een pruillip en een zielig verhaal."

Hij snoof luid en lachtte toen alsof hij zich ergens schuldig over voelde. "Af en toe ben ik nogal een stomkop".

Toen Ralvin zelf al tot de conclusie was gekomen dat dit verhaal waarschijnlijk niet al te veel duidelijkheid zou verschaffen omtrend zijn opnieuw verschijnen in de winkel schraapte hij zijn keel en trok een serieus gezicht.

"Nou goed. Ik had eerder dus een broek besteld bij je... Maar ik ben bang dat ik nu dus niet de geldelijke middelen heb om hem zeg maar te laten maken..." Hij keek schaapachtig. "Wat ik bedoel te zeggen... Zou ik het nog kunnen annuleren? Zodra ik weer geld heb zal ik die broek alsnog hier komen bestellen en er zelfs een fooi bij doen, maar op het moment kan het dus even niet, zeg maar...."

Dankzij dat snotterende kreng met haar waterige - oh zo mooie - blauwe oogjes, voegde hij er in gedachten ietwat knorrig aan toe.

[Dyma]

(( Dyma naar 't Duistere District, achter Syvinna aan, gnagna... ))
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...