Raganorck

[Elia Sarani]

"Oh prima zo, ja het bevalt zeker." Antwoord Elia. Ze kijkt verschrikt naar de man als hij een hoestaanval krijgt. "Erm, alles, er, verder in orde?" Voorzichtig klopt ze de man op zijn rug. Even richt ze haar blik naar de man die nog steeds op een stoel zit, om vervolgens weer terug te kijken naar de winkelier. "Hoe, eh, duur gaat het worden?"

[Uriel]

De man kijkt dankbaar als Elia hem helpt. Hij haalt het zakdoekje van zijn gezicht weg en stopt het vlug in zijn broekzak zodat de anderen niet zullen zien dat hij bloed heeft opgehoest. Een besmettelijke ziekte zou zijn zaakje sluiten net nu die goed begint te lopen. Hij schraapt even zijn keel, maar zijn stem klinkt nog een beetje schor als hij antwoord.

"Nur ein wenig uh een zilverling, fraulein, nur ein zilverling en ein verhaal. Ja, bitte? Een verhaal terwijl ik werk." Zijn ogen staan dromerig. Hij woont hier al lange tijd alleen. Sinds hij zijn oude stad Doornburg had moeten verlaten was er niemand meer zomaar op bezoek geweest en hij was niet het type dat in kroegen herbergen rondhing.

[Elia Sarani]

Elia opent haar beurs. Ze haalt haar laatste zilverstukuit haar beurs en geeft het aan de winkelier. Die zelfde middag nog zou ze echt op zoek moeten naar een baan.
"Alstublieft." Zei ze terwijl ze het zilverstuk naar de man toe schoof. "En een verhaal, hmm, laat me even na denken."

Elia gaat zitten in een stoel die in de winkel stat en sluit haar ogen even om beter na te kunnen denken. Als ze ze weer open doet begint ze te vertellen.

"Lang geleden leefde er in een land hier een heel eind vandaan een jongen. Telechus was zijn naam. Hij was nog maar acht jaar en woonde alleen met zijn vader, die houthakker was, in een klein hutje vlak bij het bos. Zijn vader waarschuwde hem vaak dat hij niet alleen het bos in moest gaan. Maar Telechus ging 's avonds met zijn vader wel eens mee naar de taverne in het dorp dat dicht bij hun hutje lag. Daar hoorde hij veel spannende verhalen over het bos. Over avonturen die mensen er beleefd hadden en monsters die ze er verslagen hadden."

"Op een dag besloot Telechus terwijl hij buiten de hut aan het spelen was, dat het tijd was om eens te kijken of het bos echt zo gevaarlijk was. Hij pakte het houten zwaard dat zijn vader voor hem had gemaakt en liep het bos in. Natuurlijk was Telechus wel nerveus, want een jongen van acht ging niet vaak op avontuur uit."

"In het begin was het heel stil in het bos. Telechus wandelde vrolijk verder tussen de bomen en beelde zich in dat hij jaagde op alle gevaarlijke monsters die er in het bos leefden. Om hem heen zongen verschillende vogels en Telechus vermaakte zich prima. Toen hij nog verder wandelde hoorde hij gegrom. Eerst heel verweg maar het kwam langzaam dichterbij. Telechus verstopte zich achter een boom. Het was veel minder leuk om op monsterjacht te zijn als er een echt monster naar je toe kwam."

"Voorzichtig gluurde Telechus langs de boom. Er kwam een groot dier aanrennen dat hij herkende als een beer. Het beest was wel vier keer zo groot als Telechus en zag er gevaarlijk uit. Telechus beet op zijn lip en pakte met bijde handen het houten zwaard vast terwijl hij achter de boom bleef schuilen. Zijn hart bonkte in zijn keel."

"Helaas voor Telechus had de beer hem geroken. Het dier kwam langzaam dichter bij. Toen hij vlak bij Telechus was gromde hij zo hard dat de jongen verschrikkelijk schrok. Telechus probeerde van de beer weg te rennen maar hij stuikelde over een boomwortel en viel pijnlijk voorover. Hij draaide zich snel om maar de beer stond al grommend boven hem. Telechus sloot zijn ogen en wenste dat iemand hem kwam rennen."

"Ineens hoorde Telechus de beer een kreet van pijn uitslaan. Hij hoorde veel gegrom en het leek als of iets, of iemand, tegen de grond werd geslagen. Pas toen het weer stil was durfde Telechus zijn ogen open te doen. Hij zat op zijn knieeen en voor hem zag hij de beer liggen. Maar om hem heen stonden nu wel tien wolven. Zouden die hem nu op gaan eten?"

"Een van de wolven, een grote grijze wolf met gele ogen, stapte naar voren en keek Telechus aan.
'Je hoeft niet bang te zijn.'
Even dacht Telechus dat hij gek werd.
'Je wordt ook niet gek.'
Telechus keek de wolf verbijsterd aan. Het dier sprak tegen hem. Hij hoorde de stem van de wolf in zijn hoofd.
'Ik, eh, dank u.' Zei Telechus voorzichtig.
'Je hoeft me nu niet te bedanken.' Zei de wolf. 'Onthoud goed wat hier vandaag is gebeurd. Later zullen wij jouw hulp nodig hebben. Vaarwel Telechus.'
De wolven draaide zich om en verdwenen het bos in."

"Terwijl hij naar huis liep nam Telechus zich voor om nooit te vergeten wat er in het bos was gebeurd. Bij de hut stond zijn vader al op hem te wachten. Telechus vertelde hem wat er was gebeurd. Zijn vader was heel boos dat hij het bos in was geweest, maar ook heel blij dat hij er levend uit was gekomen."

"Telechus werd ouder. Hij trouwde, kreg twee zoons een werd een succesvol koopman. Op een dag besloot Telechus terug te gaan naar het dorp waar hij opgegroeid was. Hij woonde nu in een grote stad, dat kon hij zich veroorloven omdat hij rijk was. Zijn vrouw zou met hem mee gaan."

"Toen Telechus en zijn vrouw in het dorp aankwamen was het al avond. Telechus huurde een kamer in de herberg bij het dorp. De volgende dag vroeg Telechus in de herberg rond of mensen zich hem nog konden herinneren. Veel van de oudere mensen wisten nog wie Telechus was. Ook hoorde hij van hen dat het oude bos, waarin zijn vader vroeger hout had gehakt, helemaal afgekapt zou worden. De heer van het land wilde daar perse zijn nieuwe kasteel bouwen."

"Diezelfde middag nog liep Telechus door het bos. Zijn vrouw was in het dorp achter gebleven. Toen hij een eind het bos in was gelopen kwam er op eens een groep wolven in zicht. Een oude, grote grijze wolf stapte naar voren.
‘Nu is het tijd om je dank te tonen.’
Telechus schrok. Hij was de wolven helemaal vergeten en had dus ook niet verwacht dat hij ze hier tegen zou komen.
‘Ons bos wordt vernietigd.’ De oude wolf keek hem recht aan. ‘Nu vragen wij je om te doen wat je beloofd hebt. Om ons te helpen, omdat wij jou ooit gered hebben. Red het bos.’
Telechus knikte. Hij draaide zich om en verliet het bos.”

“’s Avonds vertelde hij aan zijn vrouw wat er vroeger was gebeurd. Ook vertelde hij haar wat de wolven van hem vroegen.
‘Als je een eerlijk man wilt zijn, dan doe je wat de wolven van je vragen. Ik heb gister gehoord dat de heer van dit land morgen naar het bos komt. Je moet met hem spreken.’Vertelde zij. Telechus knikte. Ze had gelijk. Hij kon het in elk geval proberen.”

“De volgende ochtend vroeg al vertrok Telechus naar het bos. Hij wilde de heer niet mislopen. Hij zat al een lange tijd bij de bosrand de wachten toen er een groep indrukwekkend uitziende ruiters aankwamen. Telechus stond op en sprak:
‘Goeden dag beste heren. Is een onder jullie toevallig de heer van dit land.’
‘Dat ben ik.’ Een van de ruiters reed naar voren. De heer was een arrogant uitziende man. Hij keek van uit de hoogte op Telechus neer alsof hij een bedelaar zag.
Dan moet ik u vragen het bos te laten staan.’ Telechus sprak met een vaste besloten stem.
De heer lachte.
‘Ik laat dit bos niet staan. Het moet plaats maken voor een kasteel dat mij aanzien en status zal geven.’
Telechus zuchtte. Deze heer vind aanzien en status duidelijk belangrijker dan het bos en de wolven.”
“ ‘Is er dan geen enkele manier waarop ik u over kan halen uw kasteel op een andere plek te bouwen?’ Vroeg Telechus voorzichtig.
De heer schudde zijn hoofd.
‘Ik wil de grond van u kopen, de grond waar het bos op staat.’
De ogen van de heer begon te glimmen. Gelukkig voor Telechus vond hij geld nog belangrijker dan aanzien en status.”

“De heer vroeg natuurlijk verschrikkelijk veel geld voor de grond. Telechus had niet anders verwacht. Gelukkig was hij een rijk koopman en kon hij de grond makkelijk betalen. Nadat hij het bericht aan de wolven had gebracht stuurde hij een brief naar huis dat een van zijn zoons het geld moest komen brengen. Telechus hoefde maar twee dagen te wachtten voor zijn zoon met het geld arriveerde. Hij betaalde de heer. Telechus had zich aan zijn belofte gehouden en de wolven geholpen nu zij hem nodig hadden.”

Elia zuchtte na het vertellen van het verhaal. Het was misschien niet het beste verhaal dat ze ooit had gehoord maar het verhaal had een grote waarde voor haar omdat ze het ooit samen met haar oudste broer bedacht had. Ze keek naar het gezicht van de winkelier en probeerde te ontdekken of hij het verhaal goed genoeg had gevonden.

[Uriel]

De kleermaker had eerst driftig zitten werken terwijl hij het verhaal van Telechus hoorde. Het herinnerde hem aan vroeger bij zijn eigen leermeester. Daar kwam ook allerlei volk, waaronder zo nu en dan een bard. Hij was al lang klaar met de mantel halverwege het verhaal. Het opnaaien was niet zo heel veel werk, de kosten zaten hem in de voorbereiding. Hij legde naald en draad neer en vouwde z`n handen in z`n schoot. Muisstil zat hij te luisteren en hij verdrong de hoestaanval die zich opdrong in z`n keel. Toen Elia klaar was met vertellen opende hij zijn ogen. Hij zuchtte. "Das war ja schön... Hoe heet u, dan kan ik die leuten vertellen naar uw verhalen te gaan luisteren. Wanneer verteld u weer?"

[Elia Sarani]

Elia glimlachte blij. Ze vond het leuk als mensen van haar verhalen genoten. "Mijn naam is Elia Sarani." Daarna staarde ze ongemakkelijk naar de grond. "Ik ben bang dat ik niet gouw tijd zal hebben om weer te vertellen. Ik moet op zoek naar een baan als ik nog te eten wil hebben. Maar bedankt voor het compliment."

[Uriel]

"... een baan. Hmmmm" De kleermaker dacht even goed na. De winkel werd steeds drukker en hij had nog een kamer vrij. Als zijn ziekte zich voortzette zou hij niet genoeg tijd meer hebben om alles zelt te doen. Hij zou een leerling moeten aannemen. "Ich .. uh ik moet het met das Gilde overleggen, maar... ik ben op zoek... naar een leerlinge..."

[Elia Sarani]

Elia knipperde met haar ogen. Het duurde even voor ze door had wat de man haar aanbood. "Meent u dat? Echt? weet u het zeker?" Ze wist dat hij het nog met het gilde moest overleggen maar zelfs het aanbod was al genoeg om haar dag goed te maken. Blij keek ze de man aan. "Het is misschien heel brutaal, maar eh, wanneer kunt u het weten? Of ik kan komen werken bedoel ik."

[Uriel]

"Het is hard werk, veel leren. Heb je ervaring? Ich wurde.. uh ik zal zoo zum Gilde gehen. Komt u mee, nadat ik deze man geholpen heb." Hij wees naar de Elf op het bankje en glimlachte naar Elia.

"Gutentag mein herr.... bitte?"

[Elia Sarani]

Met een tevreden glimlach nestelde Elia zich in een stoel in de hoek van de winkel. Ze had geen ervaring, mara ze wist dat ze het aan zou kunnen. Ze was bereid om er hard voor te werken. Misschien dat ze tussendoor soms nog wel tijd zou hebben om een verhaal te vertellen of muziek te spelen.

[Uriel]

Het Kleermakertje hielp nog een paar klanten en toen leek het erop alsof het een tijdlang weer rustig zou zijn.

"Kom, ich wurde uh ik zal deze zaak even dicht doen om met het gilde te overleggen." Van een haak pakte hij een zwarte jas van een zware stof en knoopte deze goed dicht. Vervolgens zette hij een hoed op en trok deze ver over zijn oren. Uit zijn jaszakken haalde hij een paar handschoenen en zo volledig ingepakt draaide hij het "open" bordje naar "gesloten en stapte naar buiten.

[Elia Sarani]

Opgetogen stapte Elia achter de man ana de winkel uit. Ze was spontaan begonnen zachtjes te zingen. Ze had gekeken terwijl de man zijn klanten hielp en ze dacht dat ze dit werk wel leuk zou kunnen vinden.

"Waar moeten we heen?" Vroeg ze terwijl ze om zich heen keek. "Er, ik bedenk me ineens dat ik uw naam helemaal niet weet."

[Uriel]

"Gunther." Zei het kleermakertje kortaf terwijl hij vocht om een lange wollen sjaal in zijn jas te proppen. Het was niet koud, maar ook weer niet al te warm en een verkoudheid zou hem met zijn gestel nu een paar dagen uit de running houden. Dat terwijl zijn zaakje net begon te lopen zou desastreuze gevolgen hebben. Hij zag de geldeisers al komen en dat was nog maar het minste waarvoor hij vreesde.

[Elia Sarani]

Elia keek toe terwijl de man zijn sjaal in zijn zak probeerde te proppen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Aan de ene kant was ze natuurlijk heel dankbaar dat de man haar een baan aan had geboden, maar aan de andere kant, zijn gezicht stond zo....zo....alsof hij zich zorgen maakte. Uiteindelijk keek Elia hem weer aan en vroeg nogmaals. "Waar moeten we heen?"

[Uriel]

Gunther hoorde de vraag van Elia wel, maar kon geen antwoord geven. Een nieuwe hoestbui overviel hem. Verwoedt zocht hij naar zijn zakdoek, maar kon deze niet vinden onder de dikke winterjas. Daarom draaide hij zich maar vlug om en met zijn rug naar de straat hoestte hij bloed op. Niet veel, maar toen hij enigszins bekomen was en omlaag staarde kleurde een paar druppels de straatstenen angstvallig een diep donkerrood. Vlug draaide hij zich weer om en wees met een trillende vinger de straat af.

"Die kant op, richting die Tien Torens."

Zijn stem klonk nog schor dus hij schraapte vlug zijn keel en begon te lopen. Hopend dat Elia het bloed niet zou opmerken. Een eerdere potentieele leerling was er al vandoor gegaan toen hij door kreeg dat Gunther ziek was. Wie weet hoe deze zou reageren. Eerst maar eens zorgen dat dat contract rond kwam. Dan was er nog genoeg tijd om over de uhmmm details te praten.


Gunther naar de Tien Torens; Het kantoor van de Gildenmeester; het kleermakersgilde

[Elia Sarani]

Toen Gunther door liep staarde Elia naar de straad. Er lag bloed. Dat had er net nog niet gelegen. Het ware dus niet zomaar hoest buien. Meteen kwam er een vlaag van medelijden over Elia heen, voor de zieke man. Ze wilde hem wel vragen hoe lang hij al ziek was maar ze was bang dat hij haar te brutaal zou vinden. Ze vond hem aardig en ze had deze baan echt nodig.

Elia liep stil achter Gunther aan. Zou hij het vervelend vinden als ze wist dat hij ziek was? Zou hij het vervelend vinden als ze er wat over vroeg. Elia zuchte. Eerst maar mee naar het gilde. later was er nog genoeg tijd om het pver ziektes te hebben.