Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Elia had zich te snel omgedraaid. Ze had alleen Gunther’s knik nog in zich opgenomen. Ze was met de jurk al onderweg naar de vrouw om haar te vragen of ze hem misschien even wilde passen. Achter haar klonk een luid gekletter van kopjes en een theepot toen Gunther samen met de salontafel tegen de vlakte ging. Elia draaide zich om en staarde verbijsterd naar de vorm van de kleermaker die op de grond lag. Was hij?

Hij was niet dood! De oude vrouw die de winkel binnen was gekomen had geweten wat ze moest doen en ze hoorde Gunther hoesten. Volgens Elia konden doden niet hoesten, dus moest hij wel leven. Elia duwde de jurk in de handen van de jonge vrouw en vroeg haar hem vast te houden. Ze knikte, blijkbaar nog steeds ontdaan van wat er gebeurt was. Ze trok Borgas aan zijn mouw om hem tot bewegen te manen nu de oude vrouw hem geroepen had. Daarna rende ze naar het bed waar ze de lakens naar achter trok zodat ze Gunther makkelijk in het bed konden leggen.

Moest ze zichzelf verwijten dat ze Gunther niet eerder naar bed had gestuurd? De kleermaker was zelf ook koppig geweest. Elia hoopte alleen dat hij niet dood zou gaan. Hij zag er erg slecht uit nu.

-----------------------------

Midden in de winkel stond Syvinna, met de jurk tegen zich aangeklemd. Had deze man een besmettelijke ziekte? Hij was zo spontaan op de grond gevallen. Had haar moeder haar niet ooit verteld over arme mensen die ziektes door de stad verspreidden? Maar als dat zo was had ze de ziekte nu toch al over genomen. Syvinna bleef midden in de winkel staan omdat ze op het moment niet echt nuttig was. Even nam ze zich heel koppig voor dat als ze hier in deze winkel een ziekte had opgenomen ze hem zeker zou doorgeven aan kapitein Conigund.

[Juffer Looi]

Juffer Looi zag tevreden dat het meisje met het zwarte haar de boel overnam. Ze zag aan de vastberaden blik in haar ogen dat deze vrouw van aanpakken wist. Mooi zo.

Gunther ademde nog en het leek erop dat hij niet nu ter plekke zou sterven. Maar dat raspende ademen... nee... dat klonk helemaal niet goed. Misschien had ze daar nog wel iets voor, in de medijcijnkist op de zolder van haar winkeltje. En dan kon ze net zo goed ook...

Resoluut rechtte ze haar rug. Juffer Looi was niet het soort vrouw om te blijven rondhangen als ze besloten had iets te doen.

Ze draaide zich om naar de blonde vrouw, die met grote bezorgde ogen om zich heen keek. "Hier, kindje..." sprak ze en duwde haar het kleine flesje in handen "Geef 'm nog een paar druppels als het lijkt dat het slechter gaat... Maar.." ze stak een waarschuwend vingertje op "...alleen dan! Met dit spul moet je voorzichtig zijn!" Ze gaf Syvinna een half bemoedigend, half dwingend 'goed-zo' klopje op de arm "Hou 'm warm. Ik ben zo weer terug."

Met haar wandelstok stevig in de hand geklemd stapte Juffer Looi Gunthers winkel weer uit. De oplettende toeschouwer zou zien dat ze er helemaal niet op leunde en dat de onderkant ornamenteel versierd was met akelige uitstekende ijzeren puntjes.

De deur kling-klingelde achter haar dicht en het viel haar op hoe donker het al was. Toch boezemde dat haar nauwelijks vrees in, zeker niet nu ze iets te doen had. Ook de winterkou voelde ze niet.

"Ach.."mompelde ze bij zichzelf "Helemaal mijn bestelling vergeten..." Maar dat was niet zo erg. Ze zou immers zo weer terug zijn.

((Juffer Looi naar: "Gannon: de Hoofdstraat --> Juffer Looi - Fyn Lederwerk"))

[Uriel]

Langzaam drong het tot Borgas door wat er aan de hand was. Zwijgend liep hij naar de oude kleermaker toe, knielde neer en nam de man op. Gunther was licht, te licht dacht Borgas nog. Het was niet meer dan een zak botten met een velletje erover. Laatst had hij een jong zwijn gedood die zwaarder woog dan deze kleine kleermaker.

Hij deed een paar stappen en stond al naast het bed waar Elia de lakens van had teruggetrokken. Zo zacht mogelijk legde hij de man er op neer en trok diens schoenen uit voordat hij de benen recht legde.

Juf Looy was alweer door de winkeldeur verdwenen. Borgas was blij dat het oude mens toevallig was binnnen gestapt. Als er iemand op het Gannon was die wist wat ze doen moest dan was zij het wel.

Hij kwam niet vaak in de stad, maar als hij er al eens binnenliep dan was Juf Looy`s winkeltje een van zijn vaste stops. Hij sleet er nog wel eens wat bont waar zij dan weer riempjes van maakte.

Hij deed een paar stappen achteruit en keek achter zich naar de chaos van scherven en de plas drabbige thee. Met een hand zette hij het salontafeltje weer terug op zijn plek. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij een voor een de scherven begon op te rapen. Langzaam viste hij ze op uit de thee en maakte er een hoopje van midden op het tafeltje.

[Syvinna Amaranth]

De hele gebeurtenis was voor Syvinna meer dan ‘wat vreemd’. Ze had altijd alleen maar slechte verhalen gehoord over zieke oude mensen, dat ze ziektes verspreiden enzo. Haar eerste instinct zou daarom ook geweest zijn om weg te rennen, ware het niet dat Borgas, het meisje en die oude vrouw heel anders reageerde. Was het dan niet besmettelijk, dat ze zich dichtbij durfde te wagen? Langzaam en heel voorzichtig begon er opnieuw bij Syvinna iets te dagen. Misschien dat alle opvattingen die ze aan haar beschermde leventje had over gehouden niet geheel juist waren?

Om haar voornemen om Borgas ‘terug te betalen’ kracht bij te zetten, besloot ze hem te helpem met opruimen. De grond zat onder de thee. Syvinna liep door de kamer heen opzoek naar een doek. Het lag vol met stoffen, maar Syvinna had het gevoel dat het niet de bedoeling was dat die stoffen gebruikt werden voor de grote schoonmaak. Er kwam een idee in haar op en, omdat het tenslotte niet de eerste keer vandaag zou zijn, besloot ze het eerste wat in haar op kwam te doen. Snel sloop Syvinna de achterkamer vol met stoffen in. Ze had zich nog nooit zo snel omgekleed.

Syvinna slaakte een zucht van opluchting omdat niemand haar had gezien, hoopte ze. Ze was misschien iet wat preuts… Tot haar tevredenheid kon ze stellen dat de jurk vrijwel precies paste, maar ze had geen tijd omdingen nu tevreden te bedenken, er was werk aan de winkel. Bijna onbewust was er een stuk extra zelfverzekerdheid Syvinna’s hart binnen geslopen nu ze weer verzekerd was van haar koninklijke uitstralen.

Syvinna knielde naast Borgas neer. Ze had het vod van haar oude jurk nog in haar handen en legde dat op de grond om met vlugge, wat onhandige vegen (ze had tenslotte alleen nog maar gezien hoe mensen schoonmaakte) het grootste deel van de thee op te vegen. Ze keek op en glimlachten voorzichtig naar Borgas.

[Juffer Looi]

((Juffer Looi vanuit: "Gannon: de hoofdstraat >> Juffer Looi - Fyn Lederwerk"))

Alweer klingelde de winkelbel vrolijk en de oude Juf Looi stapte naar binnen. Er lag een levendige, licht bezorgde blik in haar ogen en haar oude wangen hadden zowaar een kleurtje. “Heheh..” zuchtte ze en keek de winkel eens rond.

Er was een nieuwe vrouw bij gekomen, dacht ze even, maar toen herkende ze het blonde meisje van daarnet, ijverig boenend op de grond. Ondanks haar geknielde houding viel het Juffer Looi op hoe mooi de nieuwe jurk om haar heen viel en haar natuurlijke schoonheid accentueerde. Nee maar, wat een verandering opeens. Ze sloeg haar oude handen ineen, maar zei verder niets. Er waren belangrijker zaken.

Gunther, waar was hij? Van ergens achterin de winkel klonk opeens het bekende benauwde kuchje van de kleermaker. Met vlugge pasjes stapte Juffer Looi Gunther’s slaapvertrek binnen.

De kleermaker lag in zijn bed, bleker dan ooit, maar hij ademde nog. De vrouw met het donkere haar stond naast hem en in haar ogen lag een diep bezorgde blik. Juffer Looi klopte haar bemoedigend op de arm. “Moed houden, kindje, hij is er nog. En met de juiste zorgen...” ze zette haar tas voorzichtig op een hoekje van het bed “..houden we hem nog even hier.” Ze rommelde wat rond in de tas en nam er een aardenwerken pot uit. Er kwam een zware dennengeur vanaf, ondanks het strak gesloten kurken deksel.

“Dit is hertenbalsem.” Sprak ze, haar toon zacht en ernstig. “Moet hij elke avond op zijn borst smeren. Verwarmt het bloed, versterkt het hart en opent de longen..” ze zweeg even en voegde er aan toe “..of wat daar nog van over is.”

Kordaat sloeg de oude vrouw de dekens opzij en peuterde de bovenste knoopjes van Gunthers hemd los. Ze trok met enige moeite het deksel van de pot en smeerde een dun laagje van de dikke groenige zalf op Gunthers magere borst. De dennengeur werd overweldigend en ook haar eigen longen verwijdden zich. Juffer Looi weerstond de verleiding diep adem te halen, ze wist immers niets van Gunthers ziekte of hoe die overgebracht werd.

Ze sloeg de dekens weer terug en rechtte haar oude rug. De pot sloot ze zorgvuldig af en zette hem op een houten tafeltje naast het bed. Naast een stofschaar, twee meetlinten, een rood-groen geblokte sok en een vergeeld boek met een grote knopspeld tussen de bladzijden. De titel was in een onbegrijpelijke taal maar de illustratie op de kaft toonde een krullerig versierde klok. Bijna net zo een als Gunther ook in zijn winkel had hangen. Juffer Looi wendde haar ogen af en rilde. In een opwelling grabbelde ze de eenzame sok van het tafeltje en drapeerde hem over de tekening. “Zo!”

Vol waardigheid keerde ze het onzalige boek de rug toe en keek het donkere meisje ernstig aan. “Ik zal eerlijk zijn, kindje. Ik vrees dat het er niet goed uit ziet.” Ze zuchtte droef “Heel niet goed. Het enige dat we kunnen doen is het wat makkelijker voor hem maken. Hem warm houden, de juiste kruiden te drinken geven.” De penetrante geur van drabbige kruidenthee wolkte vanuit de winkel Gunther’s slaapkamertje binnen en ging dapper de strijd aan met de hertenbalsem. “Zo te ruiken heeft hij die al.” Ze glimlachte en haar stem klonk opeens weer wat opgewekter. “Maar Gunther is in goede handen, zie ik, en met wat geluk haalt hij de volgende tanesca nog wel.”

Ze rommelde nog eens door haar tas en viste een slappe leren zak op met een stevige stop aan het eind. Een soort wijnzak, maar dan zonder draagbanden. Ze drukte hem in Elia's handen en knikte bemoedigend. "Als de nachten echt koud wordt, moet hij deze vullen met heet water…Niet te heet natuurlijk…En ’s nachts in zijn bed leggen.” Ze stak een waarschuwend vingertje omhoog “En laat hem niet tegensputteren, hoor. Ook niet met de hertenbalsem.” Ze gaf de jonge vrouw een vriendschappelijk kneepje in de arm en haar ogen twinkelden vrolijk “Zeg maar dat ik hem anders elke avond kom instoppen!”

Gedane zaken gedaan herinnerde Juf Looi zich weer waarom ze eigenlijk naar de winkel was gekomen. Uit de zak van haar mantel diepte ze een wit pakketje op. Die stopte ze in Elia’s andere hand. “Alsjeblieft, kind. Gunther’s bestelling. Tien leren siersluitingen, volgens afspraak. Alles samen zes koperstukken.” Ze knikte eens en vond dat de zaken zo wel duidelijk waren. “Maar jou heb ik toen niet gezien.”

Ze richtte zich op en keek Elia trots aan “Ik ben Sientje Looi. Juffer Looi, zeggen ze meestal...Fijn lederwerk, op bestelling, beste winkel aan het Gannon..” ze lachte nu breeduit en haar gezicht veranderde in een netwerk van lachrimpeltjes. “..Enige ook, trouwens. Kom, laten we terug naar de winkel gaan en elkaar wat beter leren kennen. Jouw naam heb ik ook nog niet gehoord...?” Ze trok Elia zachtjes maar dwingen aan haar mouw.

[Uriel]

Borgas grijnsde een beetje schaapachtig terug. Zijn hand was midden in de lucht gestopt toen hij naast zich Syvinna`s rokken hoorden ruisen. Ze deed zo haar best, de prinses van Gerondor dat hij maar niet zei dat ze de theevlek alleen maar uitspreidde met de manier waarop ze boende. Het zou vast vanzelf wel goed komen ook al was het niet de meest handige manier van schoonmaken.

Hij bloosde toen hij merkte dat hij naar haar staarde en zeker al een halve minuut niet meer bewogen had. Snel wendde hij zijn blik af en richtte zich volledig op het oprapen van de scherven. Wat was hij toch een dwaas. Hij had jarenlang in het woud gewoond om aan alle verleidingen en emoties van de grote stad vandaan te blijven en dan kwam er een hulpeloos prinsesje langs, een wezen uit een sprookje en nam zijn grote hart mee en sleurde zijn lompe lijf er achteraan naar de grote stad waar hij een gevaar was voor alles en iedereen om zich heen.

Een ijzeren vuist sloot zich om zijn hart en kneep tot het pijn deed. Onwillekeurig ontsnapte er een zucht aan zijn longen. Misschien kon hij beter weggaan en de boel de boel laten, maar had hij dat niet altijd gedaan? Zijn hele leven al was hij op de vlucht geweest. Op de vlucht voor de mannen van Dearc, de Oude Adelbert die zijn vaders hoeve gekregen had; de hoeve Barnsteen, op de vlucht voor zijn eigen ziedende binnenste, op de vlucht voor verleidingen, op de vlucht, altijd maar op de vlucht en weg van alles. Was dat wat hij de rest van zijn leven wilde blijven doen? Waarom kon hij niet ook gewoon ergens een huisje krijgen en daar wonen en gelukkig zijn met Sy... met een vrouw en kinderen, verbeterde hij ogenblikkelijk zijn eigen gedachten.

Hij kwam overeind en rechtte zijn rug. Hij was niet meer de jongste en Syvinna was wel nogal wat jonger, maar wat zou dat. Hij wilde iets zeggen toen de winkelbel klingelde en Juffer Looi het winkeltje binnen stapte. Kordaat nam ze het bevel over het groepje dat binnen stond. Borgas draaide zich om en besloot maar niets te zeggen; wat had het ook voor zin. Hij was Onyx, dat had zijn pleegvader hem verteld, nooit zouden ze zijn rechten boven die van een Dearc laten gelden en voor zover hij wist had de oude Adelbert een zoon gehad. Heette die niet Walefrid? Die zat nu vast lekker op de hoeve zijn erfdeel te verteren. Mijn erfdeel dacht Borgas bitter en een steek van jaloezie voegde zich bij de verwarrende hoeveelheid verwarrende gedachten en gevoelens die de hutvester uiterlijk onbewogen van binnen heen en weer smeet als een schip op de woeste golven.

[Syvinna Amaranth]

Elia liet zich het wijnzakachtige voorwerp in haar hand duwen en probeerde alles wat mevrouw Looi haar vertelde niet langs haar heen te laten gaan. Ze liet zich door het vrouwtje mee trekken. Ze voelde zich verward.
“Eh, nee. Het kan kloppen dat u mij toen nog niet gezien heeft want ik ben pas een paar dagen in Raganorck. Gunther was zo vriendelijk mij een baan aan te bieden. Mijn naam is Elia Sarani.”
Bij koude nachten vullen met heet water, hertenbalsem op zijn borst smeren, thee te drinken geven… Goede hemel! Elia kon nu toch met geen mogelijkheid haar boeltje pakken en terug keren naar de toren? Gunther had niemand, dus het begon er langzaam op te lijken dat Elia zich als zuster moest gedragen. Maar hoe zou ze Eduward dan laten weten dat ze niet terug kon komen? Een zorg voor ietsje later. Eerst de situatie hier weer even op orde krijgen.

“Eh, mevrouw Looi? Heeft u misschien verstand van kleding? Gunther was mij namelijk alles nog aan het leren maar…..maar nu heb ik echt geen idee wat ik moet doen als er iemand binnenkomt!” De tranen sprongen Elia opnieuw in de ogen. “Of denkt u dat ik de winkel moet sluiten?”
Elia’s ogen vielen op de blonde vrouw die zich blijkbaar had omgekleed. Ze had een onhandige manier van schoonmaken. Ze knielde naast haar neer en pakte de andere kant van de doek.

Syvinna liet zich gelaten helpen. Waarom kon die verdomde thee ook niet gewoon in die jurk trekken. Met hulp was de thee echter zo weg en zowel Syvinna als Elia stonden op. Syvinna had geen idee wat ze nu moest doen. Elia keek niet blij. Helemaal niet blij zelfs.

De ogen van de twee vrouwen ontmoetten elkaar en de vragende blik van Syvinna leek Elia weer wakker te schudden. De jonge bard richtte zich naar de man die even na Syvinna binnen was gekomen. "Ik geloof dat Gunther u Borgas noemde, meneer? Ik heb een verzoek, zou u voor mij in het Gannon even opzoek kunnen gaan naar een man die zich Ralvin noemt. Hij is een luidruchtige straatmuzikant, dus als hij zich in het Gannon bevind zal het niet moeilijk zijn hem te vinden."
Elia had het gevoel dat ze Ralvin kon vertrouwen, bovendien was hij momenteel de enige persoon die ze kende die, hopelijk, in de buurt was.

[Juffer Looi]

Juffer Looi zag de verwarring in de ogen van het meisje. Ze zag nu pas hoe jong ze eigenlijk nog was. Vol vragen, gedwongen beslissingen te nemen over zaken waar ze nauwelijks nog aan toe was. Het deed haar sterk aan zichzelf denken, vele jaren, een heel leven geleden. Heel alleen in een reusachtige stad, op zoek naar een plaats waar ze haar kennis kon gebruiken. Een plekje veroveren waar ze voor zichzelf kon zorgen. En haar kleine jongen... Haar ogen werden zacht en haar gedachten dwaalden af. Niet lang. Onverbiddelijk dwong ze zichzelf terug te keren naar het heden.

"Een genoegen u te leren kennen, juffrouw Sarani." Sprak ze waardig en boog kort haar hoofd. Een streng grijs haar bleek ontsnapt aan haar strakke witte hoofdkapje en viel langs haar ogen. Met een vlugge beweging stak ze het weer terug. Alles op zijn plaats. Alles waar het hoort.

[Uriel]

Borgas trok even een wenkbrauw op. Hij was niet gewend dat mensen hem op die manier aanspraken, maar van Juf Looi kon hij het begrijpen. Hij aarzelde even en knikte toen.

"Dank je. Syvinna en ik zijn op weg naar het paleis." De woorden kwamen traag, alsof hij bang was voor de onvermijdelijke gevolgen van iedere lettergreep afzonderlijk.

"Een thuis, is een groot goed." Hij keen Syvinna aan, ook zij was verdreven van haar erfdeel, net als hij. Ze hadden waarschijnlijk meer gemeen dan de jonge prinses uit Gerondor vermoeden kon.

"Misschien is het tijd, dat ik mijn eigen erfdeel claimen ga." Hij dacht aan de Hoeve Barnsteen zoals hij het de laatste keer gezien had. Hij was er naar toe gelopen ook al wist hij dat het beter niet kon doen. Zijn handen tot vuisten gebald had hij het gebulder van Walefrid en zijn vrienden over de binnenplaats horen schallen. Zijn knokkels waren wit geworden en hij had zich nauwelijks kunnen beheersen. Woest was hij weer weggestompt en de dichtsbijzijnde oude eik had het moeten ontgelden. Die avond had hij de stukken van de boom naar huis gesleept en daar netjes in blokken gekliefd. Hij had elk blok zien verbranden in zijn haard; traag smeulend als het vuur dat binnen in hem brande en dat hij met moeite onder controle houden kon. Vurige tongen hadden langs de eikenblokken gelekt en ze een voor een vertreerd. Hij was bang dat hijzelf op eenzelfde manier verteerd zou worden door zijn eigen innerlijke woede als hij de misstanden die hem als kind waren aangedaan niet zou rechtzetten. Naast de veiligheid van Syvinna had hij geweten dat ook dat had meegespeelt in zijn beslissing de stad te trotseren. Hij wou zijn hoeve terug!

Zijn ademhaling versnelde en hij voelde weer hoe hij langzaam aan steeds kwader werd. Zijn hand had de toonbank vastgegrepen en zijn knokkels waren wit. Zijn nagels hadden zich in het blad gegraven en een gevaarlijk rood vuur brande achter de gewoonlijk zo kalme grijze ogen van de houtvester. Hij zag niets, niets dan de Hoeve Barnsteen en hoe de arm van een bediende hem als kleine jongen omklemde terwijl hij moest toekijken hoe zijn vader door de oude Adelbert over de kling gejaagd werd.

Met een ruk trok hij een plank van de toonbank en smeet die dwars door de kleine kleermakers winkel. Vuur danste achter zijn ogen, hij voelde hoe zijn nekharen overeind gingen staan, hoe zijn spieren zich spanden en leken uit te zetten totdat ze nauwelijks in zijn huid leken te passen. Het gebeurde! NIET NU!! Schreeuwde een klein stemmetje, NIET IN de stad... maar het werd allengs zwakker. Hij hoorde hoe het bloed in zijn oren ruiste en hij zag vanaf heel in de verte hoe hij langzaam de stijd om zijn wil verloor aan het beest.

[Syvinna Amaranth]

Borgas’ rare soort van toeval kwam voor Syvinna geheel onverwachts. Niet voor het eerst die dag stond ze als aan de grond vastgenageld. Voor het eerst in die dag wist ze in elk geval wel zeker dat ze iets wist te doen. Ze kende Borgas misschien nog maar kort, maar hij was erg aardig en hulpvol geweest. De wens om hem te helpen voelde als een soort instinct, Syvinna had.
De prinses kon het gevoel van angst niet geheel bedwingen. Het vuur in de ogen van de anders zo kalme Borgas, zijn versnelde ademhaling en toen smeet hij een plank door de winkel heen.

“Borgas!” Syvinna’s stem was een mix van verbazing, afkeuring en angst. Wat was er in ’s hemelsnaam met hem aan de hand. Ze deed snel een paar stappen naar voren tot ze tegenover Borgas stond. Van dichtbij zag ze hoe zijn spieren rare stuiptrekking leken te maken. O god, niet nog een ernstig zieke! Met trillende handen pakte ze zijn gezicht vast.

“Borgas? Wat is er? Doe normaal. Zeg wat! Borgas?” Ze snikte zijn naam. Ze snapte er helemaal niet van. Hij kon toch niet ineens een aanval krijgen als het net nog goed met hem was gegaan?

[Uriel]

Een waas van rood voor zijn ogen. Hij zag niet meer wat hij deed, hij hoorde nauwelijks hoe de plank aan de andere kant van de winkel de balen met stoffen raakte en toen...

[Dyma]

Dyma, die de hele tijd bij de deur had gestaan en de hele situatie had gezien, zag Borgas de winkel uitlopen. Toen hij langs hem de deur uitliep, ging Dyma achter hem aan. Buiten pakte hij zijn arm beet en draaide hem naar zich toe.

'Gaat het allemaal nog een beetje?' vroeg hij.

(( Dyma op straat 't Gannon ))
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Oké. Misschien, heel misschien, was Syvinna licht overspannen. Misschien reageerde ze daardoor af en toe wat emotioneel. Maar de situatie waarin de enige persoon die je vertrouwde eerst een soort rare aanval had, dan mompelde dat het hem speet en dan de winkel uit liep waar je in stond zou zo’n beetje iedereen….raken. Met trillende onderlip stond Syvinna eerst een paar seconden aan de grond genageld? Waar bleef de uitleg? Kon de zin niet een paar woorden langer geweest zijn? Bijvoorbeeld ‘Het spijt me, mijn allergie speelde op’ ofzo.

Deur dicht. Deur ging dicht. Borgas officieel op straat, Syvinna in vreemd gebouw. Langzaam werd Syvinna zich ervan bewust dat Elia haar aanstaarde. Het meisje wachtte natuurlijk ook op een verklaring. Jammer, want Syvinna had er geen. Haar handen trilde na dat Borgas ze had los gelaten. Ze was bang en verbaasd te gelijkertijd. Kon alle vaagheid misschien één momentje ophouden zodat de dakloze prinses ook nog even adem kon halen tussendoor. Maar dat was natuurlijk weer teveel gevraagd. Onbewust zocht Syvinna in haar hoofd een tel naar manieren om Kapitein Conigund hier de schuld van te geven. Als je dan toch een zondebok had.

Een moment later schrok Syvinna op uit haar tijdelijke shock. Zo ging je niet met mensen op. Of, in elk geval, zo gingen mensen niet met Syvinna om. Helemaal niet als het aan haarzelf lag. Ze wilde een verklaring. Of zo. Of excuses. Over het algemeen wilde ze eigenlijk vooral even heel hard schreeuwen.

“Sorry hoor.” Zei Syvinna tegen de aanwezigen terwijl ze met grote passen naar de uitgang liep. Ze trok de deur open, stapte naar buiten en sloeg hem met een harde klap achter haar dicht. Van prinses naar viswijf. Misschien ook wel eens interessant. Syvinna zette haar handen in haar zei en schreeuwde door de straat heen.
“BORGAS, KOM VERDOMME NU TERUG HIER!!”
Zelfs Syvinna had wel eens soldaten onder elkaar horen praten en hoewel ze liever gepast taalgebruik gebruikte, was de situatie nu even iets anders.

((MHUHAHAHAHAHAHA))

[Dyma]

Op het geluid van het meisje die de longen uit haar -niet al te grote- lijf schreeuwde als een viswijf op de markt draaide Dyma zich met een glimlach om de lippen naar haar toe.

'Zo te horen roept de plicht weer, vriend Borgas...'
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

Borgas draait zich langzaam om. Hij was al een eindje de straat op gelopen voordat hij de stem van Dyma naast zich hoorde en vervolgens Syvinna hoorde roepen. Verbaasd trekt hij een wenkbrauw op.

De plicht roept? Ja zijn plicht roept, maar hij had ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van de jonge prinses. Hoe had hij zich ooit zo in de nesten kunnen werken? Hij zucht diep terwijl hij om zich heen weer het gedruis van de stad voelt. Dit is niet zijn wereld... Wat had hem bezield om te denken normaal te kunnen functioneren in een grote stad als Raganorck? Hij was van het woud en moest daar naar terug, maar hoe legde hij dat uit aan Syvinna. Hij durfde haar niet onder ogen te komen nu.

Toen viel zijn blik op Dyma en hij knikte, ja dit was een mogelijkheid. Hij nam de man van top tot teen op. Hij kende hem nog maar kort, maar de man leek hem betrouwbaar. Als hij voor Syvinna zorgen zou, kon Borgas met een gerust hart terug naar het woud waar hij niemand kwaad zou doen, behalve dan die verdraaide omhooggevallen boeren die zijn hoeve gestolen hadden.

"Plicht, ja... mijn plicht, mijn afstamming en mijn hoeve in de wouden." ... en jullie veiligheid dacht hij er achteraan. Hij dacht diep na en zag weer Syvinna voor zich zoals hij haar die eerste nacht in het woud gezien had. Hij durfde niet meer bij haar te blijven, een volgende keer zou het beest wellicht niet meer te beteugelen zijn. Hij rilde even. "Vriend Dyma, ik ben van het woud, niet van de stad zoals jij. Wil jij zorgen dat Syvinna veilig bij de koningin belandt?"