Raganorck

[Caege.]

Caege bleef even voor de winkel staan en probeerde naar binnen te gluren,maar veel wijzer werd hij er niet van.
in ieder geval was de dame goed aangekomen dus hij had hier eigenlijk verder niets te zoeken.
Hij luisterde nog even goed of er gen hulpkreten of gerommel hoorbaar was ,maar toen hij niets hoorde besloot hij maar weg te gaan.
Dit was een kort en nutteloos avontuur heweest,maar goed, wie weetwat om de hoek lag in Raganorck..

Hij verwijderde zich van het pand....

[Dyma]

((Borgas en Dyma uit het Duistere District))

Zodra Borgas en Dyma de hoek om kwamen werden ze overspoeld door de gezellige drukte. Dyma, die zich in dit soort menigten thuis voelde omdat hij zo kon opgaan in de massa, zette zijn capuchon af, schudde zijn hoofd om zijn blonde haren uit zijn gezicht te halen en keek met een open, bijna vrolijke blik de straat in. Zijn humeur verbeterde met de seconde...

Achter zich kijkend zag hij dat Borgas zijn stemming niet deelde. De man had een donkere blik in zijn ogen, alsof hij zich juist niet op zijn gemak voelde in dit soort drukte. Dyma moest er wel om lachen. Dit 'uitje' zorgde voor een hoop plezier bij de jonge man.

Zijn schouders ophalend sloeg hij af de drukke winkelstraat in, erop vertrouwend dat Borgas hem zou volgen. Gunther, daar had Dyma wel eens van gehoord. Dat was die kleermaker, als hij het goed had onthouden. Dat winkeltje kon hij wel vinden. Vol vertouwen baande Dyma zich een weg door de massa.

Bij de winkel van de oude kleermaker aangekomen deed Dyma de deur open. Een belletje klingelde zachtjes bij hun binnenkomst. Druk hier, bedacht hij zich. Zich omdraaiend naar Borgas liet hij met een blik en een glimlach weten dat het zijn beurt was om in actie te komen. "We zijn er, waarde vriend," kon hij niet laten er achteraan te zeggen.
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

Borgas keek even goedkeurend naar het uithangbord boven de winkel. Niet omdat hij dacht verkeerd te zijn, maar meer om de geruststellende gedachte dat alles hier nog steeds zo was als het hoorde te zijn. Gunthers winkel aan het Gannon met uithangbord, dat hoorde zo en zo was het goed.

Hij knikte naar Dyma toen die de deur voor hem openhield. Daarna stapte hij langs hem heen naar binnen. Hij keek even rustig om zich heen. Temidden van de wanden vol met balen stof op rol stond een klein salontafeltje met daarop Gunthers eeuwige stinkende theepot, wat kopjes en aan de muur hing dat symbool van dood en verderf waar de zieke man zo aan verknocht was, zijn Jedermannthaler koekoeksklok. Het was vreemd hier in Raganorck een klok aan te treffen en Borgas schrok er iedere keer weer even van. Het lugubere symbool van voortschrijdende tijd was bijna een belediging van de tijdloosheid van de stad. Gelukkig liep het kreng al jaren niet meer goed.

Daarna liet hij zijn ogen rusten op de toonbank met daarop een telraam en een geldkistje. Op een stalen pin waren een hoop bestellingen geprikt. Hij had het druk, dacht Borgas ogenblikkelijk. Had iedereen in Raga opeens nieuwe kleren nodig? Hij haalde zijn schouders op. Toen pas zag hij de anderen in de winkel. Ze stonden naar de stoffen te kijken. Gunther, een meisje, waarschijnlijk z`n leerlinge, en Syvinna.

Gunther keek op toen de winkelbel klingelde. "Ah, herr Borgas. Brengt u mij nieuwe pels? Mein Gott, sinds de aankondiging van das Ball gibt es kein moment ruhe mehr." de zieke man glimlachte, maar Borgas zag gelijk dat de toestand verslechterd was. De huis van de kleermaker was nu bijna perkamentachtig en er zaten grote vlekken op, de ogen stonden waterig en hij zag hoe de man moeite had met ademhalen.

Gunther barste in een luid kuchen uit en greep naar zijn keel. Hij wankelde naar het salontafeltje en nam met trillende handen een kopje van zijn stinkende thee. Met tegenzin zette hij het kopje aan z`n lippen en nam een grote slok van het lauwwarme vocht. Hij gruwelde, maar de hoestbui bedaarde. "Entschuldigung..." mompelde hij.

[Elia Sarani]

Elia slaakte een zucht van opluchting toen Gunther naar haar knipoogde. Hij was niet boos, gelukkig. Er kwam nog iemand de winkel binnen lopen, iemand die ze niet kende, maar Gunther blijkbaar wel. Elia wilde zich voorstellen, maar Gunther begon ineens weer te hoesten. Elia stormde langs de onbekende vrouw heen om Gunther te helpen. Ze probeerde hem een beetje te ondersteunen terwijl hij een slok van de thee dronk.

“Niets ‘Entschuldigung’.” Mopperde ze terwijl ze achteruit stapte. Ze tilde een stoel op en zette deze naast de toonbank neer. Ze wees naar de stoel en keek Gunther aan. “Ga zitten.” Zei ze. “Ik sta erop.” Om haar woorden kracht bij te zetten tikte ze ongeduldig met de voorkant van haar schoen op de stoel. “Het enige wat jij vandaag gaat doen is zitten, thee drinken en mij vertellen of ik alles goed of fout doe.” Ze glimlachte zwakjes. Het was echt beter voor Gunther als hij het rustig aan deed. Het liefst had ze hem in bed gepropt en hem er de rest van de dag niet meer uit laten komen, maar ze had geen idee wat er hier moest gebeuren.

Elia draaide zich om en keek de blonde vrouw aan. Zij was immers als eerst binnen gekomen. Bovendien leek het alsof zij en de man die later binnen was komen lopen bij elkaar hoorde.
“Waar kan ik u mee helpen?” Vroeg ze beleefd. Als ze wat wilde leren kon ze het best meteen beginnen, Gunther kon haar tussendoor wel vertellen hoe ze alles moest doen.

[Syvinna Amaranth]

Syvinna wilde Gunther net gaan vertellen waarom ze hier was gekomen toen de deur achter haar nogmaals openging. Ze sloeg een klein kreetje van opluchting.
“Borgas!” Gelukkig was alles goed met de grote man. Syvinna had het verschrikkelijk gevonden als er iets was gebeurt. Achter haar barste onverwachts de winkelbaas in kuchen uit. Syvinna had niet doorgehad dat de man ziek was. Ze had gedacht dat hij gewoon heel oud was of zoiets.

Langs de prinses stormde het meisje met het zwarte haar. Ze praatte tegen de zieke man. Syvinna draaide zich naar Borgas toe. Ze had geen idee of ze nu weg moest gaan of niet. Misschien had de man wel liever helemaal niemand in zijn winkel als hij zo ziek was. Syvinna was altijd naar bed gestuurd als ze ziek was. Dan had ze thee gekregen en een kruik. En af en toe was een bediende komen vragen of ze nog wat nodig had. Maar het stadsvolk had die luxe natuurlijk niet, bedacht ze zich. Even dacht ze erover om te opperen dat de man in bed moest blijven, maar ze wilde niet dom gevonden worden. Daar had hij zelf waarschijnlijk allang aan gedacht.

Syvinna deed een stap achteruit, zodat ze wat dichter bij Borgas in de buurt stond. Ze zou even wachten tot dat iemand tijd had om haar te helpen. Nu Borgas weer in de buurt was had ze toch niet zo’n haast meer. Raar eigenlijk, maar ze was in de laatste paar dagen (en misschien nog wel meer in de laatste paar uren) heel erg op Borgas gaan vertrouwen. Toch leek het nog luttele momenten geleden dat ze had gedacht dat hij haar aan wilde vallen. Wat een figuur moest ze met haar dolkje geslagen hebben. Syvinna zuchtte diep en staarde naar de grond.

Ze keek pas weer op toen ze werd aangesproken. “Ik ben opzoek naar een jurk.” Ze wees naar het vod wat ze momenteel aan had. “Zoals je ziet is dit niet veel meer. Ik moet op bezoek bij hooggewaardeerde personen en ik heb iets nodig waar ik in een net huis mee aan kan komen. Iets met een rok.” Zei ze, terwijl ze keek naar de broek en de tuniek die de jonge vrouw droeg.
Ze wachtte op antwoord, maar in plaats daarvan zag ze het meisje vragend naar haar baas kijken.

[Uriel]

Gunther probeerde tegen te stribbelen toen hij zonder pardon door Elia op een stoel geparkeerd werd, maar in zijn verzwakte toestand was hij geen partij voor haar. Hij voelde zich oud, zo vreselijk oud. De laatste paar dagen waren zwaar geweest. Hij zuchtte diep en sloot even de ogen. Hij wist zelf ook wel dat hij het rustig aan moest doen, maar er was zoveel werk en het werk was het enige dat hem gaande hield. Wat moest hij doen als hij dat niet meer kon? Hij had altijd hard gewerkt zonder zich af te vragen waarvoor. Het werk op zich was voldoende geweest.

Toen hij weer opkeek zag hij dat Elia hem vragend aankeek. Ze wist niet precies wat te doen.Gunther wilde opstaan, maar bedacht zich op tijd en bleef zitten.

"Mijn lint, hier, neem haar de maat, ich glaube ich habe genau was Sie brauche." Hij reikte Elia het meetlint aan. Voordat hij het meisje blij kon maken moest hij eerst zeker weten of de jurk passen zou. Hij had hem al een hele tijd geleden gemaakt. Niet voor dit doel. De jurk was bedoeld geweest voor z`n nichtje, als hij ooit weer de weg terug naar huis gevonden zou hebben. Ze lag veilig opgeborgen in een kist op zolder. Hij zag de jurk zo voor zich, maar dan moest deze wel passen. Het meisje was ongeveer even groot als hij z`n nichtje herinnerde...

[Uriel]

Borgas grijnsde even toen hij Syvinna terug zag. Hij was blij dat ze veilig aangekomen was. Raganorck was een vreemde stad, wie weet wat had kunnen gebeuren. Hij deed een stap naar haar toen en legde even een hand op haar schouder en kneep er lichtjes in.

Zonder op te kijken zei hij: "Dyma, hij hielp je daarnet." Hij maakte een lichte hoofdbeweging naar de man in het zwart achter hem.

Daarna parkeerde hij zichzelf in een hoek van waaruit hij zowel de winkel als de straat kon overzien als hij dat wilde. Hij sloeg de armen over elkaar en keek toe.

[Ralvin DelTramos]

Het werd Ralvin allemaal veel te druk, veel te raar. Hij had het hele gebeuren een tijd in stilte gade geslagen - wat heel wat voor hem was - en besloot nu om gracieus een einde te maken aan deze verwarrende, oh zo gezellige bijeenkomst. Althans, voor hem dan. Hij had het wel gehad met lekkende meisjes en hoestende winkeleigenaren, om het nog maar niet te hebben over plots in elkaar zakkende jongemannen die opeens een hoop stennis schopten en dan zonder uitleg vertrokken.

Ralvin hield van zijn vrijwel zorgeloze bestaan, en was niet van plan om te lang stil te gaan staan bij andermans problemen als die hem er toch geen deelgenoot van wilden maken.

Hij schuifelde langzaam naar het midden van het kleine donkere winkeltje, en lachtte een beetje schaapachtig naar de nieuwkomers en diegenen die erbij waren gekomen.

"Beste mensen," zei hij tegen diegenen die hem enigszins verbaasd aankijken met een - 'wat doe jij hier eigenlijk'-blik. "Ik vind het mooi geweest, ik ga er weereens vandoor, werk te doen, liedjes te zingen, u kent het wel..." Hij grijnste, voor een van de weinige keren in zijn leven zonder het echt te menen.

Hij knikte even met zijn hoofd naar het meisje Elia. "Tot ziens, mede-bard! Dat onze paden elkaar nogmaals mogen kruisen... En dat ik het lieflijke geluid van uw fluit een keer mag horen." Hij grijnste, nu wel echt, zijn vrolijke grijns. "Adieu", voegde hij er op zijn gebruikelijk spottende toon aan toe. Genoeg serieus gebrabbel. Terug naar de orde van de dag.

Oh, wat had hij zin in bier.....

[Syvinna Amaranth]

Syvinna luisterde naar Borgas en keek toen naar de figuur achter hem. Dyma, he? Hij zag er niet echt vertrouwelijk uit. Syvinna snoof. Waarom was hij eigenlijk met Borgas mee gekomen? Syvinna vertrouwde hem niet. Ze kon nooit weten waar kapitein Conigund zijn mannen had verstopt.
“Mijn dank, heer Dyma.” Zei de prinses met een koude en emotieloze stem. Ze knikte in zijn richting, alsof ze daarmee wilde laten zien dat ze zijn aanwezigheid accepteerde. Hoewel ze eigenlijk zijn afwezigheid nog meer zou accepteren.

“Blijf nou even recht staan!”
Syvinna had helemaal niet doorgehad dat het winkelmeisje haar maat op probeerde te nemen. Ze rechte haar rug en stond kaarsrecht stil tot ze klaar was. Ze keek toe hoe het meisje een papiertje aan de zieke man gaf. Ze vermoedde dat haar maten daarop geschreven stonden.
Syvinna tikte ongeduldig met haar wijsvinger tegen haar kin. Had de man nou gezegd dat hij misschien iets voor haar had? Ze hoopte het.

Syvinna wierp een blik op Borgas. Zacht gezegd was zijn kleding ook niet echt koninklijk. Ineens kwam er een idee in haar op. Borgas, die zich min of meer had ontwikkeld tot haar persoonlijke lijfwacht, zou zo het kasteel waarschijnlijk niet inkomen. Syvinna vermoedde in elk geval dat hij zo gekleed niemand te spreken zou krijgen. Ze voelde er echter niets voor om helemaal alleen het kasteel te betreden, afwachtend of ze daar hulp zou krijgen.
“Borgas,” Begon ze terwijl ze de man aankeek. “Je kunt zo niet het kasteel in.”

(Bij gebrek aan inspiratie een samengevoegd......gedrocht. Excuses.)

[Uriel]

Borgas krabde eens op z`n hoofd. Hij had er nog niet over nagedacht. Z`n baard mocht dan wel bijgesnoeid zijn en z`n haren getemd deze morgen maar hij zag er inderdaad niet bepaald uit als een edelman. Hij dacht aan het zwaard van z`n vader in de kist in z`n woudlopers hut. Daarmee zou hij het kasteel wel ingekomen zijn.

Z`n vaders zwaard was het bewijs van zijn afstamming, het was het zwaard van de Barnsteens wat van generatie op generatie was doorgegeven. Het had nog aan z`n voorvaders heup gehangen toen deze vocht met Onyx en verder terug. Het zwaard was echter ook het symbool van z`n verantwoordelijkheid over een hoeve en de verantwoordelijkheden en ketenen van het adeldom. Hij kon het zwaard beter laten waar het was, veilig opgeborgen in een kist in het bos.

Niemand zat te wachten op een Onyx edelman en z`n hoeve, hijzelf nog het allerminst. Al vroeg hij zich wel af wat er van de Hoeve Barnsteen geworden was nu de oude Adelbert gestorven was. Had de man eigenlijk zonen gehad en zoja waar waren die dan?

Hij schudde de gedachtes van zich af. Zo kon hij inderdaad het paleis niet in. Niet zonder z`n vaders zwaard, al vroeg hij zich wel af hoe Syvinna dat wist. Nuja er gebeurden wel meer vreemde dingen.

"Met pa`s zwaard ook niet." Bromde hij tenslotte.

[Uriel]

Gunther keek eens op het blaadje. De maten klopten min of meer. Een paar kleine verstellinkjes waren wel nodig, maar meer ook niet.

Hij twijfelde nog steeds een beetje, maar het zou zonde zijn als de jurk nooit gedragen zou worden. Hij haalde raspend adem en klopte zichzelf even op de borst. Ademen ging steeds lastiger de laatste paar dagen.

Hij keek op naar Elia: "Oben auf dem Speicher... urm zolder. Daar ist ein... wie sagt mann das... kist." Hij begon weer te hoesten en hield z`n zakdoek tegen z`n mond en neus gedrukt.

De koekoeksklok vond dat er weer een kwartier voorbij was en liet zich horen. De zware denneappelvormige gewichten hadden bijna het einde van hun ketting bereikt en waren er hard aan toe om weer eens opgehesen te worden om te voorkomen dat de klok zou stoppen met tikken.

[Syvinna Amaranth]

Elia moest Gunther's woorden even tot zich door laten dringen. Ze kwamen ook met een hoop moeite, dus ze waren ietwat moeilijk te verstaan. Op zolder? Elia was er nog nooit geweest, maar voor geen goud zou ze Gunther vragen om zelf even iets te gaan halen. Ze knikte slechts om hem gerust te stellen en keerde zich naar de klante.
"Als u even geduld heeft, ga ik even kijken wat ik voor u kan doen."

De jonge bard zocht haar weg naar zolder. Daar aangekomen keek ze verdwaalt rond. Een kist had Gunther gezegd? Waar dan? Na een minuut of drie zag Elia eindelijk een grote houten kist. Hij had zo te zien geen slot. Met een klein beetje kracht opende ze de kist en keek erin.

In de kist lag een jurk. Het was een.....degelijk kledingstuk. Degelijk omdat, hoewel hij heel sierlijk was hij niet te laag uitgesneden was of te uitdagend gevormd was. Elia hield de jurk voor haar en bekeek hem. Hij was groen. Een mooie donkere tint blauw, zoals soms de lucht ope een mooie dag in volle zomer eruit zag. De stof was zacht en maakte geen geluid als hij bewoog. De mouwen waren wijdde iets uit na de onderarm, maar waren wel praktisch. Aan de randen was een mooi, voor Elia onbekend, patroon geborduurd.

Voorzichtig vouwde Elia de jurk op en nam hem mee naar beneden waar ze hem aan Gunther voorhield en hem vragend aankeek. Was dit wat hij zocht?

(ik hoop dat ik geen beledigende beschrijvingen heb gemaakt....

[Uriel]

Gunther kon alleen nog maar knikken. De kriebel in zijn keel had zich tot een prop gewrongen terwijl hij op zijn stoel zat. Hij voelde zich duizelig en zwarte vlekjes dansten voor zijn ogen.

Hij moest echt even liggen gaan. Hij probeerde op te staan en struikelde daarbij over de tafelpootjes van het salontafeltje. Alles wat daarop stond kletterde op de grond en Gunther struikelde achterover tegen de toonbank van zijn winkeltje aan waarlangs hij vervolgens languit op de grond gleed. Hij voelde niet meer hoe hij hard met zijn hoofd op de tegeltjesvloer terecht kwam.

[Uriel]

Borgas had zwijgend in een hoek gestaan en af en toe een blik naar buiten geworpen. HIj was er nog steeds niet helemaal zeker van of ze alle lui van Gerondor inderdaad af geschud hadden. Zo nu en dan wisselde hij een blik met Dyma. Om de een of andere reden mocht hij de man wel. Hij had zich tenslotte zonder verder ook maar iets van de hele toestand af te weten zwijgend aan hun kant geschaard. Misschien werd het tijd dat Syvinna eens wat meer vertelde over wat ze nu precies van plan was, maar aan de andere kant... Borgas vond het eigenlijk allemaal wel prima zo.

Elia kwam terug van de zolder met een jurk. Blijkbaar had Gunther die daar bewaard. Waarom was de brede houtvester een raadsel. Soms kon hij de kleine man ook niet helemaal verstaan. Hij was zeker afkomstig van ver buiten de stad, deze kleine kleermaker. Eigenlijk wist hij helemaal niet zo veel af van de man waar hij al jaren zijn grotere bontvellen aan sleet.

Plotseling stond de kleermaker op en wankelde op zijn voeten. Hij stootte het salontafeltje om en de oude theepot viel in scherven stuk op de grond. Borgas stond als aan de grond genageld. De kleermaker zag er ontzettend bleek uit en zweetdruppels parelden op diens voorhoofd. Voordat hij had kunnen reageren lag de kleine man languit op de grond waarbij het oude hoofd hard tegen de tegeltjesvloer sloeg. Dit was niet goed, schoot het door de houtvester heen, helemaal niet goed, maar hij was te verbouwereerd om te reageren.

[Juffer Looi]

Juffer Looi stapte de winkel binnen en sloeg verschikt haar oude handen ineen. Het vrolijk na-klingelende winkelbelletje stond in schril contrast met wat ze erachter aantrof.

Gunther lag op de grond. Tussen de theepotscherven in een langzaam groter wordende plas drabbige thee. Twee jonge vrouwen stonden verschikt toe te kijken en die kerels in de hoek deden ook niet veel. Het moest net gebeurd zijn, want iedereen leek aan de grond genageld.

Niet Sientje Looi. In twee stappen was ze bij hem en knielde naast hem op de grond. Haar rokken ruisten wijd uit en ergens daaronder klonk vaag het gerkaak van hoogbejaarde knieen. Juffer Looi merkte het niet. Ze legde een kundig oor tegen Gunthers borst en trok een zeer bezorgde blik.

Hij leefde nog. Hoewel zijn ademhaling klonk als een roestige zaag in een oeroude boomstam, was zijn hartslag nog redelijk normaal. Juffer Looi richtte zich op en keek naar zijn bleke gezicht. Gunther's ogen stonden dof achter zijn half gesloten oogleden en zijn voorhoofd glansde van het zweet. Met een klein wit zakdoekje veegde de oude e oude dame voorzichtig het zweet van zijn voorhoofd, zocht toen wat verder tussen de plooien van haar mantel en toverde een klein rond flesje tevoorschijn. Ze tilde zijn hoofd op en liet een paar druppels van de inhoud in zijn mond lopen, er zorgvuldig op lettend dat hij ook slikte.

De kleermaker begon diep te hoesten. Klodders bebloed schuim verschenen op zijn lippen. Juffer Looi veegde ze voorzichtig weg met haar zakdoekje. Het hoesten werd minder en zijn ademhaling klonk al iets normaler. Het vrouwtje zuchte opgelucht. En nu moest-ie zijn bed in, en vlug!

Ze keek om zich heen en leek nu pas te beseffen dat er nog meer mensen in de winkel stonden. Haar blik bleef rusten op een fors gebouwde kerel in de hoek. "Jongeman!" sprak ze, Borgas vriendelijk doch dwingend aankijken "Help eens even hem naar zijn bed te dragen!"