Raganorck

[Guest]

Ze kijkt naar me.

Pax wist niet wat hij moest doen, of hij iets moest zeggen, of hij moest wegrennen en nooit meer terug komen of dat hij iets moest uitleggen... Het was zo verwarrend. Ze was er nog steeds. Elia, niet Nadya, niet zijn lieve kleine Nadya.

Ze bedankte hem. Waarom... Hij had Erbond enigszins geholpen hier te komen, dat was geen enkele moeite geweest. Hij keerde langzaam zijn blik naar Erbond en knikte, even met zijn hand langs zijn ogen wrijvend. "Geen... geen dank". De woorden kwamen met moeite uit zijn keel en klonken hem wederom vreemd in de oren. Hij probeerde een glimlach maar die kwam er maar half uit. Hij wilde zeggen dat alles goed met hem was, geen zorgen, maar kon de woorden niet over zijn lippen krijgen. Vagelijk was hij zich bewust van zijn vreemde gedrag, tegenover vreemden nog wel, maar deze gedachte werd snel gewist door het enorme gevoel van zijn verdriet.

Hij keek weer naar Elia, die hem vroeg wat er aan de hand was. Hoe kon hij dit in vredesnaam uitleggen! Het zou haar niks zeggen, ze zou hem waarschijnlijk voor gek verklaren...

Nadya!

Zijn binnenste schreeuwde het weer uit bij het zien van haar gezicht. Zijn benen konden hem niet meer dragen en hij zakte op de grond waar hij zijn gezicht in zijn handen begroef. Zijn donkere golvende haar bedekte een deel van zijn gezicht en de zwarte lompen van zijn kleding hingen treurig om hem heen.

"Ze is dood, ze komt nooit meer terug", fluisterde hij tussen zijn snikken door, alsof dit zijn volledige gedrag verklaarde. Deze stille verklaring voelde als een messteek zijn hart; het uitspreken van de woorden bracht de realiteit zoveel dichterbij. Wat kon hij nog meer zeggen... Alle herinneringen kwamen en verdwenen voor zijn netvlies. "Nadya...", fluisterde hij nogmaals, waarna hij weer opkeek naar Elia. Hij was in de war. Zijn hoofd zwom in een poel van beelden en indrukken en het enige wat hij nog zag door de waas van tranen was haar gezicht. "Je herkent me niet..." De pijn van deze constatering klonk duidelijk door in zijn stem. Hij schudde zijn hoofd, natte wangen en tranende bijna zwarte ogen in zijn bleke gezicht. "Je bent het niet..."

[Pax Thervos]

poep >_< dat was ik dus sjowwi
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Elia Sarani]

Pax zakte door zijn knieen en een nog grotere radeloosheid kwam over Elia heen.

"Ze is dood, ze komt nooit meer terug"
Wat kon iemand in godsnaam doen bij de aanblik van zoveel pijn en verdriet? De tranen sprongen opnieuw in haar eigen ogen. Ze wilde naast Pax neerknielen, maar direct kwam in haar het idee op dat hij dit misschien wel helemaal niet fijn zou vinden. Erbond was op het moment ook geen hulp.

"Nadya"
Wie was Nadya? Was zij degene die dood was? Wie was het geweest? Zijn zus, zijn vriendin, zijn vrouw?

"Je herkend me niet..."
De hoorbare pijn in Pax stem maakte dat Elia zich schuldig voelde dat ze hem niet herkende. Blijkbaar had hij dat verwacht, of gehoopt. Maar hoe kon ze hem in godsnaam herkennen als ze zeker wist dat ze hem nog nooit van haar leven had gezien? Hoe?! Ze wilde iets doen, maar radeloosheid en besluitloosheid hadden haar op de plek waar ze stond vast genageld. Haar ogen waren gericht Pax' betraande wangen.

"Je bent het niet..."
Het werd te veel! Elia had nooit gekund tegen het zien van andere mensen die verdriet leden, en dit was zoveel pijn en verdriet in een mens! Een akelig schuldgevoel had zich van Elia meester gemaakt. Het had zijn klauw om haar hart geslagen en elke keer dat ze een traan over Pax wang zag glijden kneep het zodat haar hart pijn deed bij de aanblik van deze vreemdeling die nog geen tien minuten geleden haar leven binnen was komen wandelen. De vreemdeling die zij, door er te zijn, zoveel pijn bezorgde. Oh! Waar had ze het aan verdient dat ze voor zichzelf zo'n monster moest lijken, omdat ze iemand zoveel pijn kon bezorgen!

Snikkend zakte Elia op haar knieen naast Pax neer. Ze sloeg haar armen om hem heen en wiegde hem, terwijl hij snikte, zachtjes heen en weer.
"Pax....Pax..." Fluisterde ze.
"Vergeef me. Ik wou dat ik je herkende. Ik wou dat ik was wie jij hoopte dat ik was zodat ik de pijn en het verdriet kon weg nemen. Ik wou dat ik je je last kon doen vergeten, maar ik kan het niet. Ik kan het niet Pax, omdat ik het niet snap."
De laatste woorden klonken verdrietig doordat ze ze uitsprak terwijl ze zelf snikte. Oh! Waarom was er zoveel verdriet!?

[Ralvin DelTramos]

Ralvin keek rond. Dit ging helemaal niet zoals zijn bedoeling was geweest! Hij had gedacht, een fijne ontmoeting tussen broer en zus, hij die de Blijde Boodschapper kon zijn om de twee naar elkaar toe te brengen en gracieus 'Geen dank' kon zeggen en met een tevreden gevoel weg kon gaan. Mooi niet dus.

Hij stond een beetje ongemakkelijk naast Erbond, die er zo te zien ook niets van begreep wat er hier allemaal aan de hand was. De vreemde man, die Pax bleek te heten, was een partij aan het lekken dat het niet leuk meer was en dat had Elia blijkbaar aangestoken omdat die nu ook aan het snotteren was. Hoe dan ook, Ralvin vond het niet leuk meer.

Hij stootte Erbond zachtjes aan met zijn elleboog en murmelde vanuit zijn mondhoek naar de lange jongeman: "Nou, gezellige boel hiero, hoor".

Hij deed zijn best een excuus te verzinnen om te vertrekken - helpen kon hij waarschijnlijk toch niet. Ralvin was slecht in dit soort dingen; hij zei altijd de verkeerde dingen en was er van nature te opgewekt voor.

"Mensen! Een glimlach voor een koperstuk?", zei hij dus maar met een mislukte grijns. Geen reactie. Hij rolde met zijn ogen. "Of niet", mompelde hij.

[Uriel]

Gunther bekeek de kliek jonge mensen. Ooit was hij ook zo vol geweest van reizen en vol van levenslust. Ooit, dat was voor de tijd dat de ziekte hem in zijn greep kreeg en hij belandde in Raganorck. In die tijd had hij leren kleding maken van een oude man die net als hij nu een leerling zocht. Hij dreef voort in zijn mijmeringen totdat zijn oog bleef rusten op de laatste man die zijn winkel binnen gelopen was. Een man in zijn mantel gehuld. Hij was anders. Gunther werd nieuwsgierig, maar zag dat de man pijn leed.

Ralvin probeerde de sfeer te redden, maar er viel niets te redden. De sfeer was al bedompt voordat Ralvin ten tonele verscheen. De sfeer was al jaren bedompt in de kleermakerswinkel aan het Gannon. "Er ist ja gein freude in dieser Haus, herr Ralvin." Zei hij tenslotte. "Maar hier is een koperstuk fur ihrer mutt." Gunther perste er zowaar een glimlach uit.

"Er ist viel Leid in dieser welt. Bitte." Gunther wees naar de lege stoelen en gebaarde iedereen te gaan zitten. Hij scharrelde naar het keukentje en haalde er kopjes voor de thee. "Elia, wo ist deine Flute? Ich glaube nicht das da geweint soll werden in einer Haus vol mit muzikanten, nicht?"

Gunther voelde zich wat beter nu hij weer wat practisch had om te doen. Hij stopte halverwege zijn terugtoch van de keuken naar het winkeltje toen de koekoeksklok volledig overbodig liet weten de verkeerde tijd aan te geven en glimlachtte.

[Pax Thervos]

Pax voelde een paar armen om hem heen en hoorde haar stem. Het was vreemd maar zelfs Elia's stem was zo goed als hetzelfde als die van Nadya was geweest. Hij veegde met moeite zijn tranen weg en probeerde het vloeien van nieuwe te voorkomen. Hij moest zichzelf in de hand krijgen. Hij merkte dat hij haar verdriet deed - dat mocht niet!

Wat er allemaal was gebeurt sloeg in als een bliksemschicht. Hij had de aandacht getrokken. Hij, die altijd gewend was in de schaduwen te leven met zijn schuldgevoel. Nog nooit was hij met zijn verdriet naar buiten getreden, nog nooit. Nu hij zoveel gehuild had leek het alsof hij geen tranen meer over had. Zijn ogen brandden en met een trillerige hand veegde hij de nat geworden plukken donker haar uit zijn gezicht.

Wat moesten ze wel niet van hem denken! Pax raakte in paniek. Hij had teveel van zichzelf prijsgegeven, teveel laten zien, hij stond in het middelpunt van de belangstelling en dat kon hij niet hebben! Het was teveel.

Ik kan het niet Pax, omdat ik het niet snap.

Natuurlijk snapte ze er niks van. Dat was niet gek. Zij kon er ook niks aan doen dat ze als twee druppels water leek op... Hij liet zijn gedachtenstroom halt houden. Ze was het niet. Toch was ze een van de weinige mensen die vriendelijk tegen hem deden sinds hij in zijn door zichzelf opgelegde ballingschap was gegaan. Zij, en haar broer. Ze trok zich echt iets aan van hoe hij zich voelde... En het leek alsof zijn eigen pijn gereflecteerd was op haar mooie gezichtje. "Ik ben een monster...", dacht hij bij zichzelf. "Ik doe haar pijn..."

Voorzichtig trok hij zich los uit haar armen. Hij mocht zich niet overgeven aan het gevoel om zo dichtbij haar te zijn - hij voelde dat dat gevaarlijk was. Hij keek even op naar de rest van de mannen en schaamde zich. Wat zouden ze wel niet van hem denken... Een of andere dorpsgek in tranen. Hij moest hier weg.

Hij zag de eigenaar van de kledingwinkel, Gunther, theekopjes halen en zag zijn lippen bewegen. Hij zei iets, maar het drong niet tot de verwarde Pax door. Hij moest weg. Zijn ogen schoten heen en weer als een in het nauw gedreven roofdier, en hij drukte zichzelf tegen de muur aan. De deur. Hij kon rennen. Het was het beste als hij wegging bij Elia, dit vriendelijke meisje dat zoveel op Nadya leek. Hij zou haar alleen maar ongemakkelijk maken. En zij hem.

In een vloeiende beweging stond hij op en hij keek even verwilderd in het rond. Hij keek naar de verbaasde gezichten om hem heen en schudde zijn hoofd zachtjes, nog steeds die verwarde uitdrukking op zijn gezicht en nog steeds wangen die nat waren van tranen.

"Het spijt me...", wist hij uit te brengen. Het speet hem inderdaad. Hij wilde mensen niet tot last zijn, al helemaal niet op een manier als deze. Zijn hoofd deed pijn en hij veegde met zijn nog steeds trillende hand langs zijn voorhoofd.

Hij draaide zich om naar Elia. "Het... Het spijt me", zei hij nogmaals. Hij zag de tranen op haar gezicht en het deed hem pijn. Hij haalde een oud lapje uit zijn zak en gaf het haar met een gebaar met zijn andere hand dat het was om haar tranen te drogen. Het was het minste wat hij kon doen - hij wist het niet meer. Toen draaide hij zich om en wankelde naar de deur. Hij moest weg, het was het beste als hij hier nooit meer terug zou komen. Elia's gezicht verscheen weer voor zijn gezicht, verward en verdrietig. Hij schudde zijn hoofd. het was de vraag of hij hier KON wegblijven.
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Elia Sarani]

De verandering die Pax binnen een paar minuten doormaakte was op zijn minst alarmerend. Eerst was hij niets dan een verdrietig hoopje geweest. Iets waarvoor veel mensen niets dan medelijden zouden kunnen voelen. Maar zijn houding veranderde. Hij leek zichzelf bewust te worden van zijn omgeving, of in elk geval bewuster. Hij leek paniekerig te worden. Waarom? Elia wierp een blik door de kamer. Er was niets of niemand die iets deed waar Pax bang voor zou hoeven zijn.

Elia keek op toen ze voelde dat Pax bewoog. Langzaam en voorzichtig werkte hij zich los uit haar omarming. Met wijd open, betraande ogen keek ze hem aan. Vaag was Elia zich ervan bewust dat Gunther zich bewoog, dat hij iets zei, maar zijn woorden drongen niet echt tot haar door. Opnieuw observeerde Elia Pax’ houding. Ineens was hij zo schichtig als een roofdier geworden. Elia volgde zijn blik naar de deur. Wilde hij weg? Schaamde hij zich voor wat er hier was gebeurt?

Door de schrik viel Elia naar achter toen Pax zonder waarschuwing opstond. Haar armen, die net daarvoor nog om zijn schouders hadden gelegen konden haar nog net opvangen. Hij zag er zo verward uit! Als hij nu weg zou gaan, zo hij dan weten waar hij heenliep? Zou hij zich bewust genoeg zijn van zijn omgeving om geen ongelukken te veroorzaken?

“Het spijt me.”
Elia wilde Pax vertellen dat het niet uitmaakte, dat ze het niet begreep, maar dat ze begreep dat hij verdriet had. Dat het niet uitmaakte, dat ze hem wilde helpen als ze kon. Ze wilde het zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar mond behalve een laatste snik. Ze snikte omdat ze zag dat de hand waarmee Pax zijn hoofd afveegde trilde. Ze pakte het lapje aan en veegde haar tranen weg. Ze wist hoe ze er uit moest zien. Door het huilen waren haar ogen rood en van de schrik was haar gezicht ontzettend bleek geworden. Ze zat nog steeds geknield op de grond. Iets gaf Elia het gevoel dat ze het verkeerd had gedaan, dat ze onbewust de aandacht van Pax naar zichzelf had getrokken, alsof zij net zoveel verdriet had.

Ze zag hoe Pax naar de deur wankelde. Moest ze opstaan en hem achterna lopen? Moest ze hem laten gaan? Ze keek naar Erbond en Ralvin. Beide mannen stonden erbij alsof ze iets verschrikkelijks hadden aanschouwd, hoewel Ralvin nog een poging leek te doen om in een betere stemming te komen. Gunther had kopjes gehaald voor de thee. Langzaam werd Elia ervan bewust dat hij had gevraagd naar haar fluit, nu pas drongen zijn woorden tot haar door.

Verstomd keek Elia naar haar fluit. Nu spelen? Ze luisterde naar haar eigen adem. Ze ademde snel, en haar keel voelde nog dik aan. Ze zou er nu geen melodie uitkrijgen. Ja, misschien een verdrietige maar dan riskeerde ze dat ze weer in tranen uit zou barsten. Oh! Wat moest Erbond wel niet denken? Net op bezoek bij zijn kleine zusje en nu dit! Zou hij haar mee terug willen nemen? Terug naar huis? Zou ze terug willen naar huis als hij het haar zou vragen?

Elia bedacht zich ineens dat ze nog steeds midden in de kamer op de grond naar haar fluit zat te staren.
“Eh, i-ik ga even een l-luchtje scheppen,” Wist ze uit te stamelen. “ Ik ben z-zo terug….”
Langzaam stond Elia op en liep de deur uit. Zou ze Pax nog kunnen inhalen? Ze liep naar buiten en snoof wat frisse lucht of. Ze keek de drukke straat rond, nog steeds niet wetend wat ze moest doen.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin glimlachte toen Gunther er ondanks alles nog een lachje vanaf kon brengen. Aardige man. Hij dacht aan zijn eerdere uitspraak en drukte Gunther een koperstuk in de hand. "Dank u mijnheer! Dat is al een stuk beter!" Hij keek even rond en bedacht zich dat de stemming nog steeds op zijn minst verdrietig was. Hij beet op zijn onderlip en wreef met zijn duim over zijn kin, en draaide zich weer naar Gunther. Daar viel momenteel tenminste mee te praten - Ralvin kon niks met die verdrietige wanhopigen. Het maakte hem ongemakkelijk en hij haatte dat.

"Hummm... Heeft u enig idee wat er aan de hand is? Want ik snap er eerlijk gezegd de konijnen niet meer van"... Hij haalde half grijnzend zijn schouders op in een verward gebaar.

Hij keek even naar Erbond. Misschien snapte hij er iets van? Het was ten slotte zijn zusje. "Zeg eh, en jij? Weet jij iets? Ik weet het nou ook niet meer hoor". Ralvin dacht na over een excuus om weg te gaan. Hij wist zich hier geen raad mee, maar om zomaar weg te gaan als er duidelijk iets aan de hand was was ook niet erg beleefd. Hij zuchtte diep. Geweldig.

[Uriel]

Gunther keek even verbaasd naar het muntstuk en legde het toen op het tafeltje voor hem.

"Naja es ist nicht veel dat de mensen snappen. Es ist, glaube ich, een van die dingen... die na nuun, ich glaube man nennt es 'puur toeval'? Een ontmoeting, twee mensen met verschiedene geschichte... und dan sind da weinige overeenkomsten..." Gunther dacht even na... hij wist zelf ook niet precies wat er nu aan de hand was.

Uiteindelijk zei hij: "De Ene zijn wegen zijn ondoorgrondelijk voor ons mensen." Hij kuchtte, hard en venijning en nam een slok van zijn thee om de nare weeeige smaak van bloed weg te spoelen.

[Uriel]

"Nun, meine herren.... ik heb viel arbeir voor das fest..." Gunther sloeg even met zijn handen op z`n knie-en voordat hij opstond. Daarna liep hij naar de toonbank waar een blaadje lag met bestellingen. Hij nam het papiertje en verdween naar achteren om te zien wat er nog in voorraad was en hoe hij de voorraad zo kon verstellen dat ze zouden passen. Hij had gewoon doorgewerkt in de maanden dat het rustig was geweest en daar profiteerde hij nu van. De meest gangbare maten waren gewoon voor handen en konden met wat kleine aanpassingen prima volstaan. De kleding voor de heer Vincero zou wat meer voeten in aarde hebben, de heer had specifieke wensen, maar goed hij had nog even de tijd.

[Uriel]

Hij hing de uitgesorteerde kledingstukken naast elkaar op een rek vlak achter het gordijn. De namen van de klanten had hij op blaadjes geschreven en er op gespeld. Zo zouden er geen vergissingen gemaakt worden. De prijs was er onder gekrabbeld. Als Elia terug kwam zou ze zonder problemen de klanten kunnen helpen die hun kleding kwamen halen.

Daarna liep hij naar zijn wand met stoffen. Lucer Vincero`s pak was een veeleisende klus. Hij keek de rekken langs en trok hier en daar een paar lappen wat van de rol om ze bij elkaar te kunnen houden. Hoofdschuddend rolde hij er een paar op, trok andere naar voren, rolde ze weer op en begon overnieuw totdat hij eindelijk tevreden was met de kleurschakeringen. De dure stof die Lucer voor ogen had, had hij niet in bezit. Zeker niet in die mate als om er een volledig gala-kostuum van te kunnen maken, maar hij had een paar mooie stoffen die zeker ook niet zouden misstaan voor een heer van stand.

Gunther herinnerde zich de knecht van Lucer. Een zwijgzame elf, maar toch een elf. Wat bezielde de heer Vincero om zich in te laten met deze duistere wezens? Wist hij dan niet dat de kinderen van het woud beter in het woud konden blijven? Het zou alleen maar problemen opleveren om ze toe te laten tot de stad.

[Syvinna Amaranth]

Syvinna had onafgebroken gerend van de taveerne naar de winkel van Gunther. Daardoor was ze er al een aantal keer langs gerend, maar ze had niet stil durven blijven staan. Ze stond stil voor de deur en probeerde op adem te komen. Ze moest een beetje toonbaar naar binnen stappen. Bovendien mocht ze er niet te bang uitzien, want als Borgas straks hier kwam moest het lijken alsof ze de hele situatie statig ondergaan had. Want Borgas zou terug komen, en omdat hij iets had gedaan wat zoveel dapperder was mocht Syvinna niet laten zien dat haar kleine avontuurtje haar helemaal van slag had gemaakt en dat ze (voor de zoveelste keer in de laatste paar dagen) liever even ergens een potje zou gaan zitten janken.

Syvinna haalde een paar keer diep adem. Ze trok haar jurk recht en klopte de vuiltjes eraf die in de kast hadden gelegen toen ze er in was gekropen. Ze duwde de goudblonde plukjes haar die uit haar vlecht waren ontsnapt achter haar oren. Haar wangen gloeide en Syvinna vermoedde dat ze rood waren. Ze kon alleen hopen dat het niemand zou opvatten.

Syvinna stapte op de deur af. Ze passeerde een snikkend meisje met zwart haar. Het meisje leek, net als de prinses nog maar enkele momenten daar voor, bezig om zichzelf weer op orde te krijgen. Syvinna negeerde haar. Niet omdat ze stadsvolk vies vond ofzo, maar omdat ze het meisje niet wilde storen. Ze deed de deur naar de winkel open en stapte naar binnen.

In haar hoofd had zich bijna spontaan een gewichtige monoloog gevormd over hoe een jonge maar eervolle prinses hier in deze winkel was beland en waarom ze nu hulp nodig had. Ze wist echter niets te zeggen zodra ze binnenstapte. Er stonden nog meer mensen in de winkel, maar Syvinna kon geen aandacht voor hen opbrengen. Ze zag niets van de hele winkel behalve de ene, moe uitziende man van wie ze vermoedde dat hij de eigenaar was..

“Eh, pardon?” Begon ze voorzichtig. Ze rechtte haar rug. “Mijn naam is Syvinna. Mathilda heeft mij aangeraden u op te zoeken omdat ik uw hulp nodig heb.” Een goed begin, vond Syvinna. Ze had zich waardig gehouden.

[Elia Sarani]

Elia had even rond gelopen buiten en ze was een beetje gekalmeerd. Ze voelde zich nog steeds verward en ze schaamde zich ook een beetje voor het vertoon in de winkel. Het was tijd om weer terug te gaan, besloot ze terwijl ze zich omdraaide en terug liep richting de winkel van Gunther. Eigenlijk had ze zin om naar bed te gaan, maar de dag was nog niet om.

Terwijl Elia vlakbij de deur van de winkel probeerde haar uiterlijk weer een beetje op orde te brengen viel haar oog op een jonge vrouw die richting de deur liep. Even ontmoette hun ogen elkaar en Elia zag dat de ogen van deze vrouw angst en verdrietigheid uitstraalde. Gezellig. De vrouw keek weer weg. Elia nam de tijd die de vrouw nodig had om door de deur naar binnen te lopen om haar uiterlijk te bekijken. Ze was redelijk knap en had mooi haar. Ze had echter een van de vuilste en kapotte jurken aan die Elia ooit had gezien.

De deur van de winkel sloeg dicht en Elia schrok op uit haar gedachten. Ze haalde snel haar vlecht uit en vlocht haar haar zo goed en zo kwaad als het ging opnieuw, midden op straat. Ze rechtte haar kleding en droogde haar wangen. Met veel moeite wrikte ze een glimlach op haar gezicht. Ze haalde diep adem en opende de winkel van de deur.

Elia stapte net op tijd binnen om de jonge vrouw zich te horen voorstellen. Het ontging haar niet dat Gunther alweer aan het werk was gegaan en even voelde ze zich schuldig. Ze staarde naar de grond en wachtte op Gunther’s reactie op de introductie van de blonde vrouw.

(Dude, het is echt vaag om met twee karakters achter elkaar te posten)

[Caege.]

Caege volgde haar tot aan de winkel, gelukkig gebeurde er niets onderweg...

[Uriel]

Even knipperde Gunther met zijn ogen. Eerst dacht hij dat ze een klant was, maar Mathilda had haar gestuurd. Hij nam even de tijd om een kleding stuk uit handen te leggen.

"Ach so, fraulein. Die Mathilde hat sie hier geschickt. Nu wat kan der Gunther fur sie machen? Een nieuwe jurk? Een kop thee?"

Gunther glimlachte, als Mathilde haar hier had gestuurd dan zou het wel goed zitten. Ze stuurde vaker klanten door die vroegen om een nieuwe mantel of om zaken te laten repareren.

Hij hoestte, maar deze keer was het niet zo ernstig.

Achter de jonge vrouw met het blonde haar in een piekerige vlecht zag hij Elia terug komen. Hij wierp haar een knipoog toe om haar te laten weten dat alles in orde was. Of althans hij wilde doen voorkomen of dat zo was. Hij voelde zich een beetje rillerig en koortsig. Lang zou hij niet kunnen blijven staan, maar hij was te koppig om dat toe te geven.

Aan de muur van zijn kleine winkeltje liet de houten koekoeksklok weten dat hij vond dat het wel eens half vier zou kunnen zijn. De klok liep al lang niet meer goed, maar het was de tijd die de klok zou aangeven waar Gunther vandaan kwam. De oneindige zwarte wouden en diepe dalen van Jedermannsthal.