Raganorck

[Elia Sarani]

Toen Ralvin's maten opgenomen werden hield Elia zich even stil zodat Gunther verder kon werken. Ze keek rustig toe hoe de stof uitgekozen werd. Toen Ralvin vroeg wanneer het klaar zou kunnen zijn schoof Elia Gunther het briefje toe van de afspraak die ze net met de heer had gemaakt die de winkel al uit was. Twee pakken over drie dagen klaar en de rest daarna. Over drie dagen zou de man ze op komen halen en betalen. Ze hoopte even dat Gunther het overal mee eens zou zijn.

[Uriel]

Gunther keek even naar het briefje; drie pakken in drie dagen en dat terwijl de grijze mantel morgen ook nog af moest. Liever vandaag nog dan was dat vast gedaan. Hij zoog lucht tussen getuite lippen en tanden door wat een soort gefluit veroorzaakte. Tenslotte zei hij met een knipoog naar Elia: "Seht mal aus ob ich werde Ihre Hilfe brauchen Fraulein."

Daarna keek hij weer op naar Ralvin. "Vier Tagen mein Herr."

[Ralvin DelTramos]

Ralvin dacht even na en liet weer zijn tandenblikkerende grijns zien. "Vier dagen! Dat is zeer netjes meneer, als ik zie hoe druk u het heeft!" Hij knikte, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. "Zeer goed. Ik betaal nu wel, ik heb namelijk een zekere zelfkennis en die zegt mij dat als ik dit geld in mijn zak houdt, ik het over vier dagen niet meer heb". Hij knipoogde en lachtte vrolijk. "En dan hangt het af van de vriendelijkheid van de mensen of ik dan weer geld heb!"

Hij drukte Gunther wat geld in de hand. "Dit zal wel genoeg zijn, houdt u de rest maar".

"Over vriendelijkheid van mensen en geld gesproken! Volgens mij moet ik weereens aan het werk..." Hij gaf een klapje tegen zijn tamboerijn die een rinkelend geluid maakte. "Een goede dag heer kleermaker!" Hij maakte een buiging.

"En u, collega, zal ik ook nog wel eens tegenkomen! Ik zou u graag eens horen zingen of een verhaal horen vertellen..." zei hij met een glimlach naar Elia. "Goed! De plicht roept"... Hij zwaaide breeduit. "Een goededag, beiden!"

En Ralvin verliet de winkel.

[Elia Sarani]

Elia glimlachte om de jolige manier waarop Ralvin afscheid naam. Toen hij de winkel binnenkwam had ze hem een drukte maker gevonden, maar dat was waarschijnlijk omdat ze toen gespannen en alleen in de winkel stond.
"Ik hou je eraan dat je nog eens een verhaal wilt horen. Elia is de naam, Elia Sarani, onthoudt dat." Ze lachte.

Toen Ralvin de winkel had verlaten keerde Elia zich naar Gunther. "Wat doe jij ineens uit bed trouwens? Gaat alles weer goed? Heb ik het goed afgehandeld. Ik was bang dat ik veel te weinig tijd had geregeld." Elia wees naar de stoel waar ze zelf de vorige dag op had gezeten. "Ga weer even zitten, kan ik misschien thee voor je zetten?"

Elia glimlachte toen ze zich bedacht dat ze zich gedraagte als een overbezorgde moeder. Haar moeder. Maar het kon geen kwaad. Voor zover Elia wist had Gunther niemand anders. Waarschijnlijk vond hij het niet erg.

[Uriel]

"Es geht schon wieder."
Gunther liet zich een beetje moeizaam op de stoel zakken. "Thee, grossartig..." Hij dacht even na. Wellicht was het eerlijker Elia op de hoogte te stellen van zijn... toestand, maar dan zou ze zich alleen maar zorgen maken... dat was ook niet de bedoeling....

"Elia... ich... ach... ik ben ernstig ziek..." Gunther pauzeerde even.
Ernstig ziek was wellicht zelfs een te lichte aanduiding. Punt was dat hij iedere hoestbui niet zou hoeven overleven. Dat hij nog voortging was alleen maar te danken aan zijn aangeboren plichtsbesef en koppigheid. Zolang hij werk had, had hij een reden. Het was z`n enige geweest al die lange eenzame jaren lang. Nu had hij Elia om op te leiden, maar daarna? Daarna wist hij het niet meer... Hij zakte weg in mijmeringen en keek een beetje glazig het raam uit. Hoe dan ook, hij deed wat hij vond dat gedaan moest worden. De kerk van de Ene zou hem dankbaar zijn en uiteindelijk zou ook hij zijn plaats tussen de geredden innemen, althans dat was hem beloofd. De Grauwen beleefden de leer in haar meest pure vorm, wat kon een simpele kleermaker meer dan hun aanwijzigingen te volgen in de hoop ooit zelf tot de geredden te kunnen behoren?

[Ralvin DelTramos]

~Ralvin vanuit "Terug naar de orde van de dag! Muziek."~

Ralvin had de deur opengezwaait en er waaide een briesje door de winkel. "Tadaa!", riep hij en hij keek naar binnen, zijn ogen zoekende naar het meisje achter de toonbank, Elia de bard. Hij liep met verende pas naar binnen en maakte wederom een buiging, voor de ik weet niet hoeveelste keer deze dag, maar met nog hetzelfde enthousiasme. 'Ik had toneelspeler moeten worden', dacht hij geamuseerd bij zichzelf.

"Voor de tweede maal deze dag gegroet, mijn charmante collega!" Hij lachte breeduit en leek tevreden met het feit dit meisje haar broer te kunnen brengen. "Ditmaal kom ik hier niet als herrieschoppende muzikant, maar als boodschapper..."

Hij keek even achterom om te zien of de anderen al waren binnengestapt. "Volgens mij kennen jullie elkaar", zei hij met een grote grijns.

[Elia Sarani]

Ernstig ziek? Elia had al zoiets verwacht. Ze had het bloed gezien dat hij ophoestte. Bovendien had ze nog nooit iemand gezien die zo uitgeput leek te raken van een hoestbui als Gunther. Maar toch. Nu ze de man het zelf hoorde zeggen verkrampte ze. Ze wilde niet vragen of hij er dood aan zou gaan of hoe lang hij nog had.. Het deed er niet toe. Op eens was Elia blij dat ze vanuit het volle Gannon juist deze kleding winkel binnen was gelopen. Nu kon ze Gunther tenminste nog een beetje steunen. Zo ziek, en toch helemaal alleen.

Wat was de wereld toch wreed af en toe. Elia dit vaker bedacht in de periode dat ze op reis was geweest. Ergens op haar we was ze een herberg tegen gekomen waar een weduwe de baas was. Maar naast de herberg, van welk geld ze moest leven, had ze ook nog zes kinderen om voor te zorgen, en dat allemaal alleen. Ze was een man tegen gekomen wiens hand af was gehakt omdat zijn heer hem beschuldigde van stelen terwijl hij het niet had gedaan. Ze was weeskindjes tegengekomen die niets anders konden doen om te overleven dan bedelen. Zelf had ze een comfortabel plekje gehad bij haar ouders, twee fantastische en gezonde mensen. Ze had drie lieve broers gehad, naja ze waren lief als ze zich er toe zetten, soms waren ze vervelend maar dat was broers volgens Elia eigen.

Tranen welden op in Elia’s ogen. Het waren geen tranen van zelf medelijden maar tranen voor Gunther. Een traan stroomde over haar rechter wang. Ze pakte Gunther’s hand en keek hem even alleen maar aan. “Je staat er niet alleen voor, hoor.” Was het enige wat ze uiteindelijk wist te zeggen. Thee, ze had trek in thee. En Gunther zou het ook goed doen. Elia veegde haar wang en ogen af met haar mouw en stond op. Ze wist nooit hoe ze met dit soort situaties om moest gaan. Ze voelde zich het prettigst als ze zichzelf nuttig maakte.

Terwijl Elia water opzette hoorde ze het geluid van de opengaande deur. Oh nee, niet een klant. Niet nu. Ze zuchtte onhoorbaar en wierp een blik op de deur. Ineens hoorde ze een bekende stem ‘tadaa’ roepen. Ze glimlachte naar Ralvin. Wat kwam hij doen? Hij kwam als boodschapper? Het kwam waarschijnlijk door de schok van Gunther’s nieuws dat Elia niet meteen herkende wat ze zag.

Ineens sloeg Elia een kreet. Het drong tot haar door wat ze had gezien. Ze had het nooit verwacht. “Erbond! Erbond!” Riep ze terwijl ze op haar broer afrende en haar armen om zijn schouders gooide. Ze zoende hem opzijn wang Toen ze hem los liet maakte ze een sprongetje, riep nogmaals zijn naam en omhelsde hem opnieuw. Haar eigen oudere broer! Wat deed hij hier? Hoewel Elia het zich wel af vroeg deed het er op het moment niet toe. Erbond was hier!

[Uriel]

Gunther voelde zich wat ongemakkelijk. Medelijden had hij liever niet, maar van Elia liet hij het zich wel gevallen. Het hoge woord was eruit. Het was nu aan haar om te blijven of om weg te gaan. Nu wist ze tenminste waar ze aan toe was. Gunther wildde nog andere dingen zeggen, maar juist toen hij de woorden gevonden dacht te hebben ging de winkelbel. Instinctief stond Gunther op. Ralvin riep een vrolijk 'Tadaa!' De winkel in en nam de koude wind mee.

Gunther rilde even, maar herstelde zich vlug door met zijn handen over zijn eigen bovenarmen te wrijven. Daarna kwam een tweede man de Winkel binnen. Elia`s broer blijkbaar. Gunther liet zich op zijn stoel zakken. Familie; hij had zijn eigen familie al jaren niet meer gezien. Hij voelde zich alleen met zijn verdriet. Het vrolijk weerzien en Ralvin`s luchtigheid maakte dat hij zich alleen maar somberder voelde, maar hij zou niets laten merken. Hij wou Elia`s plezier niet verstoren...

[Robert]

(uit Gannon; de Hoofdstraat; Terug naar de orde van de dag! Muziek.)

En daar was ze dan zijn eigen kleine zusje, totaal verrast en aan haar reactie te merken blij om hem te zien. “Ik ben ook blij om je weer te zien” zei Erbond lachend terwijl hij zich los probeerde te maken van zijn zusje wiens omhelzing misschien toch wel iets te enthousiast was voor de luchtwegen.

Erbond keek eens rond in de winkel, een kleine kledingwinkel, nogal stoffig. Ondanks de kinderlijke blijdschap van Elia bij het weerzien van Erbond hing er toch een sombere sfeer in de winkel. Naast Elia zat een oudere man op en een stoel, Erbond knikte naar de man als teken van groet en keerde zich toen weer naar Elia.

“Ik kwam eens kijken hoe het met mijn lieve zusje ging. En hoe bevalt je het leven als bard?”

[Elia Sarani]

Toen Elia merkte dat ze Erbond misschien iets te strak omhelsde liet ze hem los. "Nou je kleine zusje vind het heel leuk dat je komt kijken hoe het met haar gaat. Het leven als bard bevalt, alleen heb ik vanwege geld tekort een andere baan genomen."
Ok, het was niet helemaal waar. Elia had nog wel iets van trots, te veel trots nog om aan haar oudere broer toe te geven dat de wereld anders in elkaar zat dan ze had gedacht. Te veel trots om toe te geven dat ze een paar dagen geleden maar al te graag naar huis had gewild. Bovendien was het helemaal niet goed voor haar broer om dat te horen, daar zou hij alleen maar van gaan denken dat hij altijd gelijk had. Als Elia als klein zusje een ding wist dan was het dat je een oudere broer nooit zomaar gelijk moest geven.

"Dit is Gunther." Zei Elia. Ze pakte Erbond's hand en leidde hem naar de oudere man. "Hij was zo goed om je kleine zus een baan te geven toen ze het nodig had." En dat was precies drie dagen geleden. Was het echt pas zo kort? Het leek al een eeuwigheid. Ze had ondertussen Terra en Ralvin ontmoet, het gilde gezien, Raganorck een beetje verkend, het pad in de wouden naar de toren uit haar hoofd geleerd en Eduward beter leren kennen.

Oh jee! Eduward! Hoe ging Elia nu voorzichtig aan haar oudere broer vertellen dat ze vier dagen woonde in een toren bij een man die ze ongeveer vijf minuten langer kende dan ze bij hem woonde? Niet nu, niet nu. Eerst vrolijke begroetingen en bijkletsen, dan de ruzie die er ongetwijveld over zou ontstaan. Elia giegelde.
"Oh niets hoor." Zei ze, zonder dat ze zich realiseerde niemand haar iets had gevraagd. "Moment, ik heb thee water op staan." Zei ze terwijl ze van haar broer wegliep om de thee af te maken.

[Pax Thervos]

Pax volgde Ralvin en Erbond naar binnen, schichtig om zich heen kijkend zoals hij altijd deed als hij onbekend terrein betrad. Hij verborg zichzelf grotendeels in zijn zwarte mantel en keek in het rond, zoekend naar iemand die de zuster van Erbond zou kunnen zijn.

En toen zag hij haar.

De adem stokte in zijn keel, zijn ogen leken uit zijn kassen te puilen. De emoties die door hem heen stroomden werden hem bijna teveel terwijl hij met moeite verder ging met ademen. Dit kon niet waar zijn! Ze was dood, dit kon niet!

Hij keek even naar de grond, tegen zichzelf ontkennend dat het meisje dat haar broer omhelste zou zijn wie hij dacht dat ze was. Maar toen hij weer op keek was ze er nog steeds, hetzelfde als toen hij haar net had gezien - donkerblauwe ogen in een lieflijk gezicht, een gezicht dat hem nog altijd achtervolgde in zijn dromen en nachtmerries, zowel als hij wakker was als wanneer hij sliep.

Nadya! Van binnen riep hij haar naam, het gezicht van het meisje haast wanhopig afzoekend naar een reactie. Was ze het maar... Maar het kon niet. Dit meisje leek zoveel op haar... Alleen haar haar was anders. Waar Nadya's haar een waterval van goud was geweest was het haar van dit meisje donker als de nacht.

De pijn van het weerzien van dit gezicht, helemaal in leven, lachend zoals in zijn herinnering, werd hem bijna teveel. Hij greep naar zijn hevig kloppende hart, legde zijn andere hand over zijn ogen om het beeld uit te bannen dat nu op zijn netvlies gebrand leek.

Nu sprak hij haar naam, zachtjes fluisterend. "Nadya..."
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Elia Sarani]

Elia was druk bezig met de thee toen ze zich bedacht dat ze nog niets had gezegd tegen de andere mensen die binnen waren gekomen. Ze zwaaide glimlachend naar Ralvin. Haar glimlach verdween toen haar blik viel op de andere jonge man. Zijn gezicht was lijk bleek. Het leek wel alsof hij....een geest had gezien. Aangedaan door de aanbleek van de wanhopige man zette ze alles weer weg en liep ze richting de deur.

Wat zou er aan de hand zijn? Elia had geen idee, en doordat ze de man niet kende was het ook onmogelijk om te gokken. Ze wierp even een blik op Erbond. Deze man was toch met haar broer binnen gekomen?
Elia kende haar broer. Als hij had geweten dat er iets aan de hand was dan had hij wat gezegd of gedaan. Nee het was duidelijk dat deze vreemdeling spontaan ergens last van had.

Toen Elia de man bereikt had reageerde ze impulsief. Ze legde haar hand even op de zijne en glimlachte bemoedigend. "Hallo. Ik ben Elia." Stelde ze zichzelf voor. "Wie ben jij?"

(Alsjeblieft Jenny koekje ^_^ Ik weet dat we er nog niets over hadden afgesproken maar dit leek me wel lief)

[Robert]

Voordat Pax kon antwoorden zei Erbond:
"dit...., dit is Pax, ik heb hem in het bos buiten de stad ontmoet en hij is zo vriendelijk geweest mij te helpen naar jou te zoeken."

Erbond was verrast over de reactie die Pax had op het zien van Elia. Kende hij haar? Nee, waarschijnlijk niet, anders zou Elia wel anders gereageerd hebben. Maar wat dan? Het vragen zou de makkelijkste weg zijn naar het antwoord maar dat was niet echt een teken van tact dus gokte Erbond erop dat Pax uit zichzelf wel zou verklaren waarom zijn reactie was zoals deze was.

[Pax Thervos]

Pax stond te trillen in zijn donkere hoekje in de winkel, en opeens kwam ze zijn kant op. Hij perste zijn ogen dicht, alsof hij wilde ontkennen dat zij, die hij nog steeds voor een droombeeld hield, er was.

Hij voelde een aanraking op zijn hand. Een geruststellende, maar tegelijk verontrustende aanraking die hem nog erger deed rillen dan hij al deed.

Het deed pijn. Met moeite opende Pax zijn ogen, voelde een warme traan over zijn wang rollen toen hij haar gezicht voor hem zag, in leven, bemoedigend glimlachend naar hem. Zijn bijna zwarte ogen glommen van verdriet en vreugde tegelijk en ondanks het feit dat het hem in de war maakte nam hij ieder detail van haar gezicht in zich op.

Hij hoorde haar zich voorstellen, een lief stemmetje dat hem aansprak, haast alsof ze bezorgd was; Elia. Elia... Een mooie naam maar niet de hare. Bij de Ene, was dit meisje er slechts om hem te herinneren aan gelukkiger tijden die nooit meer terug zouden komen? Vaag ver weg hoorde hij Erbond zijn naam zeggen. Hij knikte. Met een snik in een stem die hem rauw in de oren klonk zei hij: "Ja... Pax". Wederom keek hij haar met een wanhopige blik aan, hopend op een reactie, op het zien van herkenning van zijn naam op haar gezicht. Nogmaals biggelde er een traan over zijn wang.
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Elia Sarani]

Was er dan werkelijk zoveel verdriet in de wereld? Elia verstijfde toen ze een enkele traan over de wang van deze man zag glijden. Ze hoorde Erbond hem voor stellen. Hij herhaalde zelf zijn naam, maar het was bijna als of zijn stemgeluid van heel ver moest komen. Bij de aanraking had Elia gevoeld hoe hij rilde. Hij rilde van verdriet. Hij huilde van verdriet. Maar waarom? In zijn ogen kon ze zien dat ze iets bij hem teweeg had gebracht, maar wat? Haar eigen ogen begonnen opnieuw te glinsteren toen ze zich vulde met tranen. Ze huilde echter niet. Vol ontroering bleef Elia hem aankijken.

"Ik ben je dankbaar," Begon ze, toen ze haar stem weer gevonden had. "Dat je mijn broer hierheen hebt geleid." Elia wierp een vlugge blik op Erbond. Ze dacht aan zijn uitdrukking te zien dat dit alles voor hem ook een raadsel was. Ze richtte zich opnieuw tot Pax.
"Ik...ik wild je nergens toe dwingen, maar..." Elia slikte. De woorden kwamen met moeite. Ze kon de juiste vraag niet vinden.
"Wat is er aan de hand?"

Ze wilde het antwoord niet weten omdat ze zo nieuwsgierig was, maar omdat ze dit beeld van verdriet wat ze voor zich zag niet kon verdragen. Ze wilde hem helpen. Daar kon ze pas mee beginnen als ze wist wat er aan de hand was.
Elia’s ogen vonden die van Pax en hielden zijn blik vast.

(Aw.... ;_; )