Raganorck

[Dorum Iasha]

Dorum zag hoe Lucer en het meisje het koperstuk en elkaar geven... Waarom doen mensen toch altijd zo moeilijk... Als ze dat koperstuk allebei niet hoeven laten ze het dan aan mij geven. Het wapen dat Lucer op zijn pak wou hebben kwam Dorum enigsinds bekend voor.

Hij zag Lucer de deur van de winkel uit lopen en zonder gedag zeggen en terwijl hij zich afvroeg wat Lucer nu weer van plan was, liep Dorum snel achter Lucer aan.

((Dorum>>De Binnenplaats en de Grote Hal>>De Galmende Hal.))

[Elia Sarani]

Ontevreden mompelend keek Elia de tweede man na. Ze konden beide nog wel wat over aardigheid leren. In plaats van een muntstuk had ze van de ene liever een 'alvast bedankt' of 'tot ziens' gehad en de laatste was gewoon zonder een woord weggelopen! Als iedereen zo was zou ze nog wel eens uit haar slof kunnen schieten. Haar voor hoofd had zich tot een frons gevormd en met een geïrriteerde beweging van haar hand veegde ze een pluk haar achter haar oren.

Gelukkig kende ze Terra al, misschien dat zei wel even een praatje wilde maken. Elia glimlachte naar haar. "Waar kan ik je mee helpen?" Vroeg ze. In het geheim hoopte ze dat Terra iets simpels wilde. Ze wist niet wanneer Gunther weer aan het werk kon, maar als dat niet snel was kon de man naar zijn pakken fluiten! Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak alleen in de winkel, maar voor Gunther zou ze hier de hele dag blijven staan.

[Terra Lunivell]

Terra had zich even teruggetrokken en had de twee mannen nagekeken terwijl ze de winkel uitliepen. Vreemde figuren, dacht ze bij zichzelf. De tweede had bij haar weten nauwelijks een woord gezegd maar er leek een hoge irritatie-factor in hem te schuilen. Ze schudde haar hoofd, nauwelijks zichtbaar. Het waren haar zaken niet.

Ze zag dat Elia haar aandacht naar haar had verplaatst en kwam met een schuine glimlach op haar gezicht uit de schaduwen van haar rustige hoekje. Ze keek Ralvin even aan, die nog steeds in zijn eigen gedachten verzonken leek. Over vreemd gesproken...

"Dag Elia, leuk je hier te zien... Ik wist wel dat je in een kledingwinkel werkte maar ik had geen idee welke." Ze plukte aan haar vlecht. "Ik heb een tuniek nodig... Maar ik kan hem zelf in elkaar zetten, dat is geen probleem. Ik heb alleen een paar metertjes stof nodig". Ze gebaarde naar de rol stof die ze voor ogen had; een beetje ruw en lekker stevig. En natuurlijk donkergroen. "Ik wou graag... 3 meter van die stof, dan heb ik over voor andere dingen of eventuele reparatie..".

Terra dacht even na. Het geld dat ze uitspaarde door de tuniek zelf te maken kon ze dan wel eens gebruiken voor iets extra's, vond ze. "En ik wil graag een stuk van dat band dat je daar hebt, goudkleurig op groen met een soort vlechtpatroon".

[Uriel]

Gunther hoorde blijvend geroezemoes vanuit de winkel. Hij hoorde Elia`s stem een paar vreemde stemmen. Het was blijkbaar druk. Hij kon simpelweg niet in bed blijven liggen als het zo druk was. Voorzichtig ging hij overeind zitten. Zijn hoofd duizelde even, maar het ging. Na een paar seconden sloeg hij voorzichtig zijn benen over de rand van de bedstee en ging hij staan. Hij moest tegen de zijwand leunen en hij wankelde even. Snel ging hij weer zitten en haalde even diep adem. Het ging moeizaam en hij rochelde even en kuchtte twee keer vlug achter elkaar. Daarna ging het ademen weer iets makkelijker. Hij stond weer op en wankelde naar het gordijn dat de enige afscheiding met de winkel vormde en hield het met een hand opzij terwijl hij met de ander tegen de muur steunde. Tevreden stelde hij vast dat het Elia prima afging in haar eentje. Hij zag nog net hoe de deur achter iemand dichtsloeg. Vast een tevreden klant dacht hij nog en deze tweede vrouw en Elia leken elkaar te kennen, dus dat zou ook vanzelf wel goed komen. Hij keek toe hoe Elia de zaken regelde...

[Elia Sarani]

Niet wetend dat Gunther alweer overeind was gekomen kletste Elia tegen Terra aan terwijl ze de stof voor haar afsneed en de band erbij deed. "Zag je die twee net? Wat onbeschoft zeg om zo weg te lopen. Ik hoop niet dat iedereen zo is. Ik hoop maar dat ik het goed heb opgelost, ik werk hiet pas net weet je. Trouwens, hoe is het met Argen? Ik kan je zeggen dat het een onverwachte ontmoeting was vannochtend! Heb je zin om vanavond bij mij langs te komen? Nou ja, bij mij, ik woon bij iemand. Tijdelijk denk ik hoor, ik wil hem niet voor eeuwig tot last zijn. Ken je de witte toren in het woud?" Ze had ondertussen de lap opgevouwen en zocht naar iets waar ze de prijs op kon vinden.

[Terra Lunivell]

Terra luisterde met een glimlach naar Elia's spraakwaterval en wachtte geduldig met antwoorden tot ze klaar was.

"Ja... vreemde figuren hier in de stad... Ik denk dat je het wel goed hebt opgelost hoor". Ze produceerde een scheve grijns. "Al heb ik natuurlijk niet veel ervaring in winkelzaken".

"Met Argen is het vast en zeker ook goed, ik heb hem maar achtergelaten... ik denk dat je vanmorgen wel iets van zijn temperament hebt meegekregen en begrijpt dat hij zich niet erg geliefd zou maken in een drukke stad met een overdaad aan mensen om leuk mee te 'spelen'".
Ze grijnsde en schudde haar hoofd. "Momenteel heeft hij vast de grootste lol... Hij kan het huis in en uit wanneer hij wil, maar hij vindt het geweldig om als een soort heer des huizes rond het hutje te paraderen... Al lijkt hij toch altijd blij te zijn als ik terug ben".

En ik zal ook blij zijn als ik terug ben in mijn hut, dacht Terra bij zichzelf. Ze was niet dol op de stad, al vond ze de contacten die ze in de korte periodes dat ze er was had toch ook wel eens prettig.

"De witte toren? Ik heb het wel eens gezien, ja.." Ze dacht even na. Het was niet heel ver van haar hut verwijdert, ze kwam er alleen nooit vaak in de buurt. " Misschien kom ik vanavond wel even langs, als dat geen probleem is natuurlijk.." Ze glimlachtte. "En dan zal ik Argen thuislaten".

[Elia Sarani]

Elia glimlachte. "Nee, neem Argen maar mee. Ik vond hem er wel interessant uitzien. Bovendien vind Eduward hem misschien wel lief. Eduward is de man bij wie ik momenteel in woon." Had ze nu alles voor Terra? Ze dacht het wel. Prijzenlijst, prijzenlijst... Er moet toch te vinden zijn hoeveel een bepaald aantal stof zou kosten.

Uiteindelijk lukte het Elia de prijs te vinden en ze vrog Terra vriendelijk om het bedrag. Wat was het toch een aardig kind. Vanavond zie ik haar weer, gezellig. Ik zou er sowieso niets op tegen hebben om weer lekker terug ik de toren te zijn. Een zucht ontsnapte haar lippen. Dit was niet hoe ze haar grote avontuur had voorgesteld. Ze kon zich ook niet voorstellen dat mensen erg onder de indruk zouden zijn van een bard in een kledingwinkel.

[Guest]

Terra glimlachte toen Elia zei dat ze Argen kon meenemen. "Dat zal hij waarderen, hij gaat zich altijd aanstellen als hij alleen thuis moet blijven... Maar ondetussen geniet hij van zijn vrijheid". Het was een raar beest. "Maar hij kan heel lief zijn hoor.."

Bij het horen van de prijs trok ze even haar wenkbrauwen op. "Dat was minder dan waar ik op gerekend had", merkte ze op, en gaf Elia een paar munten, waarna ze de stof van haar overnam en over haar schouder legde, en het band in een zakje aan haar riem deed.

Nou, dan kan ik weereens mijn naaikunsten uitproberen, dacht ze terwijl ze met een hand even over de stof streek. Ze hield niet zo van dit soort klusjes, maar het bespaarde haar geld en het was nooit weg er handiger in te worden.
Ze keek even om naar Ralvin die nog steeds met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht een beetje stond te staren naar niets in het bijzonder. Terra keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Moest jij niet ook iets hebben?"

Ze draaide zich weer om naar Elia. "Dank je wel Elia, ik denk dat ik weer eens moet gaan; volgens mij wil hij ook iets kopen... En ik hoopte op tijd terug te zijn bij Argen."

"En ik wens je veel succes met dit figuur", voegde ze er op een zogenaamd samenzweerderig toontje aan toe, met een knipoog. Ralvin hoorde er niks van.
"Misschien tot vanavond dan!", zei Terra met een glimlach.

[Uriel]

"Gut gemacht, gut, gut."

Gunther deed een stapje verder de winkel in. Hij glimlachtte. Elia had het moeilijk gehad met de klanten, maar ze had het er prima van afgebracht en alles zelf weten te vinden.

"Und Sie mein herr?" Zonder dat hij het wist was hij volledig overgegaan op de taal van zijn thuisland. Hij wankelde even, maar kon het gelukkig verhullen door tegen de toonbank aan te gaan staan met de handen steunend op het blad. Hij voelde weer een lichte kriebel in z`n keel, maar onderdrukte deze. Zijn kleding was enigszins verfomfaaid, maar toch had de kleine kleermaker nog een zekere waardigheid. Zaken eerst, daarna kon hij even rustig bijkomen, de doktors smerige thee drinken en het verslag bijwerken. Interessante figuren waren er zojuist in z`n winkel geweest. Elia moest hem er alles over vertellen. Ze zouden dit vast willen weten en dankbaar zijn en voor zijn zieleheil zorgen de dag dat....

"Bitte, mein herr?" Gunther richtte zich op de zaken en zette het doemdenken weer even van zich af.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin kwam weer terug in het land der levenden toen hij een stem hoorde.

Bitte mein Herr?

Ralvin schudde zijn hoofd en toverde weer zijn irritant vrolijke grijns op zijn gezicht. "Mijn heer kleermaker! Mijn excuses als ik u heb laten wachten, ik ben er even niet bij vandaag". Hij lachtte, keek even scheel en haalde verontschuldigend zijn schouders op. Hij bestudeerde de man even en bedacht zich dat hij zich niet kon herinneren hem te hebben zien binnenkomen. Hij knipperde even met zijn ogen. Vreemd.

"Ik eh... ik zou graag een broek willen kopen.." Hij gebaarde even naar zijn eigen broek en maakte een vreemd huppelpasje om zodoende een gat in het stuk dat zijn knieholte hoorde te bedekken te laten zien. "Dit gaat echt niet meer natuurlijk!" Hij knipoogde even naar Elia, die zich nog steeds achter de toonbank bevond.

Toen viel zijn oog op iets in de buurt van de heup van het meisje. Iets glimmends. Een zilveren fluit! En zo te zien nog een goede ook. Zonder erbij na te denken glipte Ralvin naar plaatsje naast de toonbank - hij was wel zo slim om niet meteen brutaal erachter te gaan staan - zodat hij het instrument beter kon bekijken. "Nee maar...", zei hij, gelijk weer van zijn apropos. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Dat ziet eruit als een zeer mooie fluit..." Hij keek Elia even aan. "Zou ik hem even van dichtbij mogen bekijken?" Hij lachtte. "Ik had nooit verwacht een muzikante tegen te komen als verkoopster in een kledingwinkel".

[Elia Sarani]

Elia deed een stapje achteruit maar glimlachte. "Vergeef me als ik hem je niet geef, ik ben nog al beschermend als het op mijn fluit aankomt. Bovendien ben je niet echt een bekende van mij," Elia stopte, ze wilde de man niet voor dief uitmaken maar als hij straatmuzikant was wist hij wat ze bedoelde. "Bovendien is er niets interestants aan te zien. Het is een zilveren fluit. Met emotionele waarde." Ze lachte om haar eigen woorden.

"Ik had ook nooit verwacht een muzikant in een kleding winkel als verkoopster te zien, geld tekort weet je. Bovendien ben ik niet alleen muzikant maar een bard. Ik vertel ook verhalen enzo." Elia leunde op haar ellebogen op de toonbank. Gunther en de winkel waren even vergeten nu deze man over muziek begonnen was. "Maar wat speel jij - sorry - wat speelt u dan?" Op het laatste moment bedacht Elia dat ze hier natuurlijk wel met een klant te doen had.

"Ik speel ook nog harp. En af en toe zing ik. Dansen vind ik ook fijn. Het is allemaal een kunstvorm volgens mij weet je, en ik vind het leuk om mensen er mee te vermaken. Maar helaas, mensen zijn niet zo vrijgevig als ik gehoopt had. Ik was op reis, als bard, maar nu moet ik hier een tijd blijven om weer wat op te bouwen."

[Uriel]

Gunther bekeek de man eens en schudde zijn hoofd bij diens huppelpasje. Hij volgde het gesprek niet maar liet een zacht sissend geluid ontsnappen toen hij de jonge bard en de straatmuzikant in gesprek zag. Das kan noch mal schwierig werden... dacht hij bij zichzelf.

Hij greep het meetlint van zijn hals en liep op de muzikant af. Een paar passen van de man vandaan bleef hij staan, wachtend tot hij uitgepraat zou zijn. Hij wou ze nu ook weer niet storen en vond het eigenlijk wel vermakelijk om de jongelui in gesprek te zien.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin's ogen glommen tijdens het praten van het meisje. Allemaal een kunstvorm... Niets was meer waar! "Ik snap het als je hem niet af wilt geven", zei hij met een glimlach. "Ik geef mijn tamboerijn ook niet snel uit de hand..." Hij gebaarde naar de tamboerijn die aan zijn riem hing en bij zijn aanraking een zacht klingelend geluidje maakte. "Ik speel dus tamboerijn", grijnste hij. "Mijn tamboerijn is ook zeer speciaal voor mij... Het was een geschenk van een lid van een ook erg speciaal volk." Hij glimlachte weemoedig voor zich uit. Dat waren nog eens tijden, het was jammer dat hij er niet snel terug kon keren. Het was al zo lang geleden...

"Ik speel ook fluit, trouwens, net als jij!", zei hij terwijl hij zijn eigen houten fluit even van zijn riem gespte. "Mijn tamboerijn is mijn favoriet, maar ik ben ook erg blij met mn lieve fluitje". Het was een simpele, maar mooi afgewerkte fluit. Op het eerste gezicht was er niks speciaals aan te zien, maar als je beter keek kon je zien dat er hele dunne lijnen over heen liepen die een bladerenpatroon vormden. "Voor sommige muziekstukken leent de fluit zich meer, naar mijn idee.."

Toen Elia over haar geldtekort begon knikte Ralvin met een meelevend en begrijpend gezicht. "Ja, ja.. Een bekend probleem, schone dame". Hij wreef over zijn kin. "De mensen zijn niet meer zo genereus als ze zouden moeten zijn. Al zijn er natuurlijk manieren om de genereusiteit een beetje een zetje in de goede richting te geven". Hij grijnsde en knipoogde. "Als muzikant of zoals jij, bard, is het ontzettend leuk om mensen te entertainen, maar het is dubbel zo leuk als je er ook nog iets voor terugkrijgt natuurlijk! We leven ook niet van de lucht!". Om zijn laatste woorden te benadrukken zwaaide hij met een arm in de lucht, en sloeg hierbij bijna Gunther voor het hoofd die met meetlint in de hand stond te wachten tot de muzikant uitgerateld was. "Oh jee, mijn excuses heer kleermaker, gaat uw gang als u wilt". Hij bloosde zowaar. Ralvin schaamde zich bijna nooit ergens voor, behalve als hij een van zijn niet al te zeldzame klunzigheden ten uitvoer bracht. Hij stak ietwat onhandig zijn been uit zodat de kleermaker hem kon opmeten. "Eh... zo?"

"Je danst ook? Geweldig!". Ralvin keek enthousiast lachend en schudde even met zijn achterste waarbij zijn tamboerijn weer een klingelend geluidje maakte, haast vergetend dat hij gemeten zou worden en hij dus niet erg handig bezig was. "Oei, wederom mijn excuses". "Ik kan er zelf ook wel iets van, als ik zo vrij mag zijn om een beetje arrogantie te hebben", voegde hij aan zijn eerdere opmerking toe terwijl hij zich terug naar Elia draaide en knipoogde.

[Uriel]

Gunther boog verschrikt achterover en kon ternauwernood de arm ontwijken. Toen de man een been uitstak knikte hij bemoedigend. Het was niet nodig maar als de man dacht dat het zo hoorde bespaarde het Gunther de moeite om de man te onderbreken en te verzoeken stll en rechtop te staan. Hij nam de maat, maar moest deze even onderbreken bij de heupbewegingen van de man die moesten aantonen dat de man dansen kon. Hij zag er inderdaad uit als een danser, maar hij had vast niet de discipline, hoffelijkheid en vormvastheid die de dansen aan het hof in zijn geliefde vaderland kenmerkte. Dansen was daar een sociale hindernisloop waarbij de aandacht voor details, traditie en onderlinge verhoudingen van groot belang waren.

De muzikant zou ruim moeten kunnen bewegen in z`n nieuwe broek en de stof moest toch stug genoeg zijn om een reizend bestaan te kunnen overleven. Na de maten op een blaadje gezet te hebben liep Gunther langs de rekken met stoffen. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht. Een stevige, licht rekbare katoen. Van de kleur had hij nog geen idee, maar de stof zou wellicht juist datgene zijn wat de man zocht.

"Dieser mein Herr?" Gunther trok aan de rol en een stuk stof kwam ver genoeg uit het rek om gekeurd te kunnen worden.
"Wir haben dieser im verschiedene farben..."

[Ralvin DelTramos]

Ralvin draaide zich om naar de kleermaker toen die aan kwam zetten met een stuk stof. Het was niet de stof die hij eerder op zich had uitgekozen, maar hij moest bekennen dat deze man er hoogst waarschijnlijk meer verstand van had.

Hij voelde even aan de stof en voelde diens degelijkheid en rekbaarheid. Hij keek met een grote grijns weer op naar de kleermaker die de stof in zijn handen had, en knikte enthousiast. "Ja! Dit is precies wat ik zoek." Hij gebaarde met een arm even richting een ander rek met stoffen. "Ik had daar een of ander stofje uitgezocht maar ik moet zeggen dat wat u heeft uitgezocht zijn doel een stuk beter zal dienen!"

Hij liet zijn blik nogmaals over de stof glijden. Het was hoogst waarschijnlijk niet de duur, maar met het juiste model zou zijn broek er met deze stof toch degelijk en misschien zelfs duur uit kunnen zien.

Hij wenste ooit nog hogerop te komen met zijn muziek, maar als hij er uit zou zien als een landloper was de kans klein dat hij zelfs maar mocht laten zien waartoe hij in staat was. Mensen ging vaak af op uiterlijk; als je er als muziekant uit zag als een gemiddelde zwerver dan dachten mensen dat je ook geen hoogstaande muziek kon maken - anders zou je wel geld verdient hebben voor degelijke kleren. Ralvin vond deze redenering maar idioot. Als je niet kon laten zien wat je kon, kon je je nooit goede kleren veroorloven en zodanig aan de mensen kunnen laten zien dat je wat waard was. Het sloeg als een tang op een varken, vond hij.

Hij wreef in zijn handen. "Geweldig beste man", riep hij vrolijk. "Plaatst u mij s'il vous plaît op de wachtlijst! Wanneer kunt u het klaar hebben?"