Raganorck

[Daniëlle]

Mushin en Meester Moordenaar --> de binnenplaats en de grote hal -> de paleispoort.

De Dief en de Moordenaar waren blij eindelijk het Gannon bereikt te hebben. In de verte zag Mushin een een markt. Meteen begon ze breed te grijnzen. Nergens zo makkelijk jatten als op een markt dacht Mushin. Ze raakte de Moordenaar haar schouder aan en knikte in de richting van de markt. Mushin deed haar kap die haar ogen voor de anderen verborgen hield, maar voor haar genoeg zicht gaf. Ook bond ze een doek om haar keel dat ook een deel van haar gezicht bedekte. Niemand kon haar gezicht zien, maar toch viel dat niet op. Ze leek een vrouw die zich beschermde voor de kou. Ze kon nu rustig haar gang gaan. Ze keek naar haar metgezel die ook haar kap had opgedaan zodat haar bleke gelaat niet te zien was.

"Blijven we bij elkaar of splitsen we ons op?" vroeg Mushin aan Meester Moordenaar.
_________________
Mushin aka Dief van Yuzes.
Heil de Meester!!!!

[moos]

Dat was een hele goede vraag van Mushin, die het overdenken zeker waard was. Als ze samen bleven vielen ze meer op, uit elkaar gaan kon beteken dat ze elkaar nooit meer konden vinden in deze altijd veranderende stad. Als twee opties allebei half goed en half fout zijn, combineer ze dan en neem de gulden middenweg.
"Het lijkt me het beste op gepaste afstand van elkaar vandaan te blijven, maar altijd in het zicht van de ander. Als één van ons gaapt met de hand voor de mond, betekent dat dat we weer bij elkaar moeten komen. We moeten gewoon de componenten zoeken en ondertussen kun je je wat 'vermaken' hier en daar. Iets dat je niet kan vinden, kunnen we in het wild gaan zoeken. Ik heb een redelijke plantenkennis op kunnen doen.". Ze grijnsde, bemerkte haar fout en vervolgde vlug: "Omdat ik een tijd vlak bij een bieb heb gezeten. Ik kon daar de hele tijd zitten.". Ze zag aan Mushin dat die maar voor lief nam wat ze zei, maar het niet echt scheen te geloven. Nu kon zij het zichzelf ook niet voorstellen dat zij als Moordenaar in een bibliotheek zat te studeren, maar ze kon haar geheim niet verraden.
Ze keek naar Mushin. Waarom zou ze het haar niet vertellen? Half en half wist ze het toch al, waarschijnlijk, al had ze misschien nooit gehoord van datgene wát ze precies was. Ze gromde om haar korte moment van sentimentaliteit.
"Oké,", mompelde ze, "Laten we gaan.".
_________________
Het kwaad van Yuzes

[Daniëlle]

Mushin deed net alsof ze de Moordenaar geloofde. Ze was het ondertussen wel gewend om die leugens aan te horen. Als ik het mocht weten, zou ik het toch wel te horen krijgen, bedacht Mushin zich. Iedereen heeft zijn geheimen, als groep zijnde en idividueel.

"Okee meester Moordenaar, ik ga voorop. Indien ik dan gepakt wordt kun je me op tijd waarschuwen en desnoods helpen," zei Mushin tegen haar metgezel. Meteen daarop liep ze richting de markt. Het was een drukte van belang. Mushin pakte de drukste rij van de markt. Daar vielen ze het minst op. Ze voelde nog even aan haar rug om te controleren of het boek nog goed zat in de kledingbundel. Nadat ze de controle naar tevredenheid had uitgevoerd, nam ze een diepe ademteug en liep vastberaden de mensenmassa in.
1 voor 1 nam ze de marktkramen in zich op. Af en toe bleef ze bij een kraam staan en keek onopvallend naar haar metgezel. Dan liep ze weer verder. Na een tijdje gelopen te hebben kwam er eindelijk een kraam in zicht die had wat zij nodig hebben. Ze bleef staan en keek om zich heen. Vrouwen verdrongen zich om de tafel. Mushin drong zich ertussen. Toen ze naar de marktman keek zag ze dat ze in de gaten werd gehouden. Inwendig vloekte ze. Dan maar anders, dacht Mushin. Ze zag een vrouw meekrap kopen. De vrouw liep weg en Mushin achtervolgde haar. De meekrab lag gewoon voor het pakken. Mushin lachte inwendig. Ze versnelde haar pas en haalde de vrouw in. Net toen ze erachter liep, pakte Mushin het bovenste gedeelte van haar mand en stopte het onder mantel. Daarna liep ze door naar de andere kant van de markt en wachtte daar op haar metgezel bij een kraampje met kleden.
_________________
Mushin aka Dief van Yuzes.
Heil de Meester!!!!

[moos]

Had Mushin nu iets gejat of niet? Soms was ze gewoon sneller dan het licht, té snel voor de Moordenaar zelfs die haar continu in de gaten hield.
Ze gaapte niet, maar de Dief bleef wel bij een stoffenkraampje stil staan. Typisch een kraampje waar je niets kon jatten. Was het de bedoeling dat ze nu bij elkaar kwamen?
"Vervloekt, Mushin!", dacht Samala, "Waarom houd je je niet aan de code? Of heb je er een reden voor?". Ze nam iets minder afstand zodat ze oogcontact kon maken met de Dief. Uit alle macht probeerde ze met haar gedachten Mushin een seintje te laten geven, iets wat mensen altijd tevergeefs leken te proberen. Hoewel, tevergeefs... degene over wie je net staat te roddelen komt ook altijd aanlopen, of als je iemand stiekem aan staat te staren kijkt diegene je ook net aan als je het niet wilt. Soms leek het wel of mensen daadwerkelijk telepathie bezaten.
Maar nu duidelijk even niet.
"Mushin...!!!", gromde de Moordenaar inwendig.
_________________
Het kwaad van Yuzes

[Daniëlle]

Al wachtende voelde ze opeens een paar ogen in haar rug prikken. Voorzichtig draaide ze zich om. Ze zag Meester Moordenaar boos naar haar kijken. Opeens besefte Mushin zich dat ze hier niet moest stoppen. Ze keek Samala aan en liep daarna door naar een plek waar niemand hen kon zien.

Mushin deed haar kap en doek af. Met een zucht van opluchting ademde ze weer frisse lucht naar binnen. Alhoewel fris.... Niet te diep inademen dacht Mushin. Ze hoorde iemand aankomen. Samala. Ze draaide zich glimlachend om zodra Samala in de buurt was, met de meekrab in haar linkerhand.

"Ik wist niet wat je nog meer nodig had en dacht daarom even op je te wachten. Maar ja, zoals je zelf al eerder zei, de rest kunnen we uit de natuur halen. En anders gap ik het wel ergens anders."
_________________
Mushin aka Dief van Yuzes.
Heil de Meester!!!!

[moos]

"Boomvochtsap...", mompelde de Moordenaar en keek om zich heen. De bomen die er stonden waren niet de goede; ze zouden vrijwel geen sappen geven.
Ze deed haar kap goed en draaide zich weer terug naar Mushin. "We moeten een zompige plek opzoeken, waar de bomen groeien die ik nodig heb. Veenachtige of waterige plekken daar houden ze van. Weet jij of hier ergens een stroompje of een meertje in de buurt is? Niet zo'n parkje, maar een plek waar we ongestoord onze spullen kunnen mengen.". Ze zag Mushin wat wazig kijken en begreep dat ze wat doms had gezegd. Natuurlijk wist Mushin dat ook niet, ze waren immer de hele tijd samen geweest en de Dief wist net zoveel als zij. Voordat Mushin hier een opmerking over kon maken, kneep Samala haar ogen tot spleetjes om haar zo te vertellen dat ze haar woorden beter in kon slikken.
"We... laten Yuzes ons leiden.", zei ze maar keek er hoogst ongelukkig bij. "Doe jij het gebed maar een keer, voor de verandering. Het zal goed komen te staan op je Dodenlijst.". Een Dodenlijst is een brief waarin staat wat je -tot je dood toe- gedaan hebt in je leven. Het kan van pas komen als je indruk probeert te maken in bepaalde situaties, hoewel de zaken die in je brief staan natuurlijk aan referenties gekoppeld dienen te worden, anders kon iedereen wel de meest fantastische dingen verzinnen en dat was natuurlijk niet te bedoeling. Tijdens een begrafenis werd de lijst van de overledene altijd voorgelezen, in hun thuisland.
Samala bedoelde het hier dan ook sarcastisch. Eigenlijk wilde ze niet weer de leegte voelen die haar ten deel viel zodra ze ook maar dacht aan de Grote Meester, laat staan als ze hem om hulp ging vragen. Mushin was (nog) niet op de oude manier ingewijd in de wereld van de Meester en zou er niet zoveel last van hebben, waarschijnlijk, hoewel de wegen van de Meester nooit te voorspellen zijn.
_________________
Het kwaad van Yuzes

[Daniëlle]

Alleen de wetenschap wat er zou gebeuren als ze Mushin mond niet dicht hield, weerhield haar ervan te spreken. Pas toen ze over het gebed hoorde, durfde ze haar mond weer open te doen.

"Wat ik het gebed?" vroeg Mushin met verbazing. Dit was niet haar sterkste punt en verafschuwde het elke keer.
"Okee, laat me even denken," zei Mushin met lichte tegenzin. Mushin zonk in een diepe rust. Opeens wist ze wat ze moest zeggen. Ze deed haar kap op en sloot haar ogen. Nadat het leek of ze in een trans was, begon Mushin opeens te fluisteren:

"Heil, Meester Yuzes, Heil de Grote Meester en zijn volgelingen. Breng ons naar de plek die wij wensen te vinden. Zoek de vochtige weiden voor ons en laat ons in ons plan slagen. Zorg ook goed voor onze broeders die hier niet zijn. Heil Meester Yuzes"

Mushin opende haar ogen en keek naar Meester Moordenaar. En glimlachte. "Het antwoord is zo simpel. Wat dacht je van de haven? Volg de stroom naar boven tot aan de plek waar niemand ons zal storen. Daar zullen we datgene vinden wat we zoeken."
_________________
Mushin aka Dief van Yuzes.
Heil de Meester!!!!

[Guest]

Mushin leek uiterst onaangedaan door het gebed, wat de Moordenaar elke keer weer verbaasde. Haar bloedmes trilde op haar rug als teken dat de Meester het er niet mee eens was geweest dat zij het gebed niet had gedaan. Natuurlijk had Hij liever nog wat van haar energie afgenomen, Hij voedde zich op hen, degenen van het duister, maar ze kon het op het moment niet verdragen. Ze liet Mushin liever dat soort dingen regelen. Mushin mocht wat haar betreft alle dingen regelen, maar dan zou ze zeker te enthousiast worden en zich misschien ook in laten wijden op de oude manier. Hoewel er over werd gedaan alsof het een eer was, was het meer een stap richting hel, iets wat zelf een moordenaar haar ergste vijanden niet gunde en zeker Mushin niet. Maar erover spreken betekende Samala's eigen dood. Of erger -want dood was ze al- het betekende de Leegte. Een rilling liep over haar rug.
Ze knikte naar Mushin met toegeknepen lippen. Ze verborg zich in haar cape en volgde de snelle dief, die de weg leek te weten in deze steeds veranderende stad. Deze vervloekte, veranderende stad.

[Daniëlle]

Mushin maakte zich klaar om weer te vertrekken. Ze deed haar kap op en haar sjaal om. Ze keek naar Meester Moordenaar om te kijken of ze klaar was om te gaan. Mushin liep naar voren en keek om de hoek. Er was niemand te zien en Mushin liep gelijk door. Zodra ze de hoek om was waaide haar kap alweer af. Haar lange haren zweefden irritant langs haar gezicht. Ze stopte om haar sjaal om haar haren heen te binden en trok haar mantel dieper over haar hoofd heen. Vastberaden liep ze daarna een richting uit, geen idee hebbende waar die heen zou leiden.

(Samala en Mushin naar de 10 torens--> zeven-pilgrims-plein)
_________________
Mushin aka Dief van Yuzes.
Heil de Meester!!!!

[CryssieWillow]

((Mara: vanuit het Duistere District, Johanssen tatoeages))

De jonge vrouw glimlachte tevreden toen ze de drukte van de markt in zicht kreeg. Ze had hem verbazingwekkend snel kunnen vinden deze keer.
"Ik zei het toch!" Thomas klonk ook alsof hij erg in sas was met zichzelf.
"Je zei het, ja.." antwoordde ze vrolijk en goed oppassend dat ze niemand in de weg liep, wandelde ze de markt op, op zoek naar een goede plek.
De wandeling had haar goed gedaan en ze had de hele weg goed gehumeurd binnenmonds met Thomas gepraat over tatoeages en tekeningen en hij had gelukkig zijn mond gehouden over het gesprek met haar vader.
Mara vond dat erg tactisch van hem. De vraag van haar vader had haar erg verrast.
Maar nu was ze op weg naar een van haar favoriete stekjes.
Sommige kunstenaars werkten het beste in een lege kamer, of op een een of ander dak. Als haar vader een stuk houtskool pakte deed hij dat het liefste voor de haard in de huiskamer.
Mara gaf als ze wilde tekenen de voorkeur aan de rust van het hof der doden of een drukke plek als de markt, waar het altijd wemelde van allerlei mensen, van edelman tot bedelaar, en dieren. Ze merkte alles op en vond het enorm inspirerend.
Veel van het papier ging ook op aan schetsen die nooit enig doel zouden kunnen dienen in haar beroep, maar ze had geen reden om papier te sparen.

Neurieend klom ze op een brede muur aan de rand van de markt die het hofje van een huis scheidde van het plein. Ze zat hier regelmatig en had de eerste keer tevreden vastgesteld dat ze een perfect uitzicht had op het standbeeld en op een aantal marktkramen.
"Kijk!" Thomas klonk enthousiast.
De straten hadden een positie ingenomen die Mara bijzonder aanstond, want nu had ze een perfect uitzicht op het meest spectaculaire gedeelte van het kasteel.
De verwarring van daarnet was naar de achtergrond geschoven en zachtjes zingend pakte ze maar tekenspullen en rolde de mouwen van haar jurk omhoog waarmee een aantal indrukwekkende tatoeages tevoorschijn kwamen.
Tevreden begon ze te tekenen.
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[CryssieWillow]

"Ik denk dat je hier beter kan weggaan..." het klonk aarzelend.
Mara zat druk te schetsen. "Hoezo?" mompelde ze zonder op te kijken.
Op dat moment werd ze hardhandig door steen van de muur afgeduwd en met een kreet viel ze naar beneden.
"Daarom.." grinnikte de stem van Thomas.
"Wel, vervloekt!" Mara keek chagerijnig omhoog en ontdekte dat er een enorm gebouw met uitstekende ramen en torentjes achter haar was verschenen. Met een grom stond ze op. Haar knie deed pijn en haar linker hand was geschaaft. Verder had ze niets overgehouden aan de val.
"Niets zeggen... ik weet het al."
"Het is weg" zei hij ten overvloede.
Treurig keek Mara naar haar half-afgeronde schets.
"Ik zal de rest dan maar invullen met mijn fantasie... He bah! Dat is verdomde jammer!"

Haar tas kreeg ze met een paar keer wrikken tussen de muur en 1 van de uitstekende ramen vandaan.
"Als je hem ooit afmaakt.."
"Wat heeft dat nu weer te betekenen, Thomas?" brieste Mara verontwaardigd.
"Precies wat ik zeg, je komt om in de onafgemaakte tekeningen."
Mara controleerde met een grimmig gezicht haar spullen en zei niets. Hij had wel gelijk.
"Wel alle duivels... VERVLOEKT!"
De houten doos met inkt, naalden en pennen in haar tas was opengegaan en een van de flesjes inkt was gebroken. Ze nam die doos altijd mee nadat ze een keer 2 dagen haar huis niet had kunnen vinden. Ze vond het wel een fijn idee dat ze buiten de deur nog wat kon verdienen in geval van nood.
Maar nu was door de plotseling verschenen muur een deuk verschenen in de doos en lag haar tas vol met scherven en inkt.
Snel redde ze het papier en met vingers zwart van de inkt keek ze om zich heen. Voorzichtig met haar tas voor zich uit in een hand en het papier in de ander laveerde ze tussen de mensen door naar de straat.
Ze schoot de eerste taverne in die ze zag.

((Mara naar Gannon>Taverne de Lekke ketel))
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen