Raganorck

Kaylee · Verloren en Vergeten Joined: 19 Jan 2005 Posts: 31

Eigelijk wilde Damanja niet eens weten wat er aan de hand was en of er nu wel of niet iemand was. Ze wilde er alleen maar weg. Gaia leek een persoon te zijn dat wilde weten wat er aan de hand was, maar Damanja liet iedereen ze gang gaan en stelde nooit echt vragen. Als ze nu alleen was geweest was ze allang vertrokken en ze had haar vader gevraagd of hij de spullen wilde halen die ze nodig hadden. Misschien was het tijd dat ze een dapperder meisje werd, maar misschien zat dat ook helemaal niet in haar aard. Ze stond nog steeds redelijk dicht bij de deur en had nog niets gezegd. Eigelijk wilde ze Gaia vragen of ze konden gaan maar ze durfde niet echt haar mond open te doen.

"Zullen we gaan?" Vroeg ze tenslotte toch maar aan Gaia. Ze had het echt gehad met deze plaats. Ergens anders waren vast ook wel wapens te krijgen en ook als dat niet het geval was dan vond Damanja dat nog niet erg. Ze dacht nog steeds constant aan hoe vader zou reageren als hij hier achter kwam. Wat moest ze toch eigelijk met een mes? Dat behoorde ze toch helemaal niet te hebben? Misschien was dit wel een soort teken. Een teken aan haar dat ze helemaal geen mes nodig had. Dat ze geen mes moest kopen, dat het gewoon niet hoorde. Het zou kunnen. Ze bleef zo stil mogelijk staan en probeerde niet naar de stem te luisteren die ze soms hoorde want die maakte haar alleen maar nog zenuwachtiger.

Inwe Surion · Posted: Thu Feb 24, 2005 6:37 pm Post subject:

Met een diepe zucht draaide Gaia zich om. Ze keek even in Damanja's ogen, waarin ze een blik van angst zag, die haar verontrustte. Nog één keer luisterde ze naar het geluid, en sloot toen haar ogen. Zo benieuwd was ze, wie of wat die stem was. Maar ze wou Damanja niet in gevaar brengen of angst inboezemen. Ze besloot te gaan.

"Goed, we laten u met rust wezen. Let goed op uzelf. Goedenavond."

Langzaam liep Gaia naar de deur, en hoorde Damanja een zucht slaken. Heel even wachtte ze, met haar rug naar de werkplaats toe, of het wezen nog wat zou zeggen. Toen opende ze de houten voordeur en stapte de koele avondlucht in.

"Nu breng ik je naar huis, Damanja. Daarna zal ik zelf een herberg of iets opzoeken waar ik kan overnachten. Morgen zal ik de boekenwinkel weer komen bezoeken, en kunnen we kijken waar we een andere smid op zullen zoeken. Hier wil ik niet nog eens naar terug."

Toch was Gaia erg nieuwschierig naar de bron achter deze gebeurtenis. Wie was dat wezen, wat had hij of zij daar te zoeken? Stiekem hoopte ze dat ze het wezen of wat het dan ook was nog eens terug te zien, om hun gesprek te kunnen vervolgen.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

Calliope · Posted: Thu Feb 24, 2005 7:22 pm Post subject:

Vanuit de smidse klinkt een klein en beduusd...."dag..."

En dan wat luider:

"Wacht! Wacht wacht! Hebben jullie misschien een raam bij je? EEN RAAM? Ik wil zo graag een raam..."

De stem is nog steeds jong en niet onvriendelijk.

"En ik wil mijn moeder. En een raam."

Dan gaat het weer zingen, maar deze keer is het een gewone vrouwenstem die zingt.

Eerst wou ik een boerenhoed,
zat niet goed.
Veels te slap en bovendien
kon ik niks meer zien.
Dus de hoed maar afgedaan.
Weggegaan.*

Even is het stil, dan klinkt de holle, donkere stem weer door de ruimte. Hij is van ver al te horen. Dan is het weer de vrouwenstem die antwoord geeft.

"Een raam? Wil jij een raam zeg je?"
"Ja ik wil een raam"
"Wat voor een raam?"
"Één waar je doorheen kan kijken om de wolken te zien."

* Shell Siverstein
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Kaylee · Verloren en Vergeten Joined: 19 Jan 2005 Posts: 31

Met een ruk draaide Damanja zich om toen ze de stem weer hoorde. Die niet wilde dat ze weg gingen. Een rilling gleed over haar rug. Misschien werd de persoon wel heel erg boos als ze zo maar weg gingen. Dat kon best dat het wezen of wat het ook was ze achterna ging. Ze keek vlug naar Gaia en probeerde de angst in haar ogen te verbergen en te doen alsof ze dit allemaal toch niet zo eng vond. Gaia was heel nieuwsgierig, wat moest ze wel niet van haar denken?
"Je mag best op onderzoek gaan als je zo nieuwsgierig bent." Zei ze tegen Gaia en verrassend genoeg was er niet eens angst in haar stem te horen. Ze zag hoe intressant Gaia dit vond en wilde het haar niet onthouden.
"Dat vind ik niet erg hoor. Echt niet."

Inwe Surion · Posted: Fri Feb 25, 2005 4:01 pm Post subject:

"Nee, als jij dit eng vind, zullen we het niet doen. Wie weet of je in gevaar kan komen. Laten we snel gaan, ik voel me nu ook niet echt op m'n gemak."

Ze keek nog één keer op naar de smidse, waar stemmen uit kwamen. Opeens vond Gaia het ook nogal griezelig en had ze totaal geen behoefte meer te kijken wie of wat het was. Haar hart begon iets sneller te kloppen, en ze ademde kleine wolkjes uit.

"Kom mee."
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

Kaylee · Verloren en Vergeten Joined: 19 Jan 2005 Posts: 31

"Zeker weten?" Zei Damanja zachtjes. "Ik bedoel zo dadelijk word hij wel heel boos als we zo maar weg gaan." Ze fronste. Ze wilde niet laten zien dat ze daar echt bang voor was maar dat was misschien wel te zien. Ze keek nog even naar binnen.
"Ach z-zo eng is het toch niet. Ik heb geen idee of nu moeten gaan of niet. Weggaan lijkt gek ook niet het slimste wat we kunnen doen." Ze rilde even en wist niet meer wat ze er mee aan moest.

Calliope · Posted: Fri Feb 25, 2005 8:37 pm Post subject:

Binnen praat de stem inmiddels hardop, maar niet langer gericht tegen hen. Misschien is het ervan uitgegaan dat ze weg zijn. Het klinkt gewoon als een normale stem, die af en toe even neuriet en dan verder gaat met praten.
Nog steeds klinkt het geluid van voorwerpen die worden versleept, die af en toe delen van de monoloog onverstaanbaar maken.

"Ik wil mijn moeder en een raam. Nu ga ik een nieuw huis maken...huis zonder raam. Ik wil een raam. *snif*. Als mijn nieuwe huis geen raam heeft komt er geen nieuwe moeder naar het huis. En er moet een raam in...wolken moet je kunnen zien, en de zon...moet een raam in het huis...deur dat is gewoon een gat, dat is een deur. Een raam is ...raam is een ding waar de wolken in zitten..."

Af en toe klinkt er even een sterke ademteug, als van iemand die probeert om niet te gaan huilen. Dan zingt het weer een liedje. Deze keer klinkt het eerder verdrietig dan eng.

Op de zolder is nog licht aan,
verder is het huis heel donker.
Boven zie ik een geflonker
en ik weet wat het beduidt.
Op de zolder is nog licht aan
en dat kan ik zien van buiten
en ik weet jij kijkt daarbinnen...
naar me uit.*

Shell Silverstein.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Inwe Surion · Posted: Sat Feb 26, 2005 10:02 am Post subject:

Een zacht gevoel van medelijden onstaat in Gaia's maag. Het klinkt nogal sneu, die stem. Ze weet niet goed meer wat ze moet doen. Moeten ze terug gaan naar de smidse? Of moeten ze naar Damanja's huis gaan? Gaia probeerd zichzelf te kalmeren en te dwingen tot nadenken. Oké, wat zijn de concequenties? Als we naar Damanja's huis gaan, kan het wezen ons achterna komen, wie weet. Misschien ook niet. Als we in de smidse gaan staan, kunnen er dingen gebeuren waar Gaia liever niet overna wil denken. Dit wezen is duidelijk niet goed bij zijn hoofd.
Gaia zucht even diep en sluit haar ogen.

"Nee, we gaan niet terug naar de smidse." zei ze met een bijna trillende stem. Zo verward was ze nog nooit geweest.

"Kom nou mee, ik weet zeker dat we niet terug moeten."
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

Kaylee · Verloren en Vergeten Joined: 19 Jan 2005 Posts: 31

Damanja knikte. Twijfelend keek ze nog even naar het huis en toen draaide zich om.
"J-ja laten we maar gaan." Zei ze zacht en ze zuchte. "Papa zal zich wel afvragen waar ik blijf, ik hoop niet dat hij al te boos was."
Ze zweeg weer even. Kon ze echt geen zin zeggen zonder dat het woord vader er in voor komt? Het was soms wel erg duidelijk dat ze nogal een vaders kindje was. En toch bleef ze er maar aan denken hoe kwaad vader zijn zou zijn als ze laat terug kwam.
((Damanja en Gaia-naar boekenwinkel 'De eerste druk'))

Calliope · Posted: Thu Mar 03, 2005 4:40 pm Post subject:

Enkele minuten nadat Gaia en Damanja zijn verdwenen kijkt er een smal gezichtje met twee enorme bruine ogen voorzichtig om de hoek van de smidse.
Niemand te zien.
Vlinder kijkt rond om te zien of er iets is dat ze herkent. Iets dat veel ramen heeft. Haar blik valt op die torens in de verte. Hoog, donker en statig, en het zijn er zoveel. Die kunnen vast wel een raam missen. Vlinder giechelt.

"Ik ga nu een raam halen. Wacht hier."

Ze hoopt maar dat haar huisje in de tussentijd niet weggaat, het zal vast wel boos zijn dat het geen raam heeft.

De gestalte van een meisje, ergens tussen kind en vrouw in, rent de koele avondlucht in. De donkere haren wapperen in de wind. Het meisje draagt slechts een grijsblauwe jurk.

"Woei! Ik heb helemaal geen schoenen!"

Vlinder vindt het een pracht van een constatering. Ze kijkt eens naar haar voeten, wiebelt met haar tenen en lacht. Dan rent ze de avond in, richting de contouren van de torens.

(( Vlinder naar Tien Torens))
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

ckeetel · Posted: Fri Apr 15, 2005 5:19 pm Post subject: RATTENTUIG!

In een weidse zwalkende gang zigzagt de kleine smid over de in duisternis gehulde straat die op enkele plaatsen schaars belicht is door een straatlantaarn. Voor hem, waar het Gannon afbuigt naar de stadspoort, is het aanzwellend ratelen van een paardenkar hoorbaar, vloekend en tierend omzeild de haastige voerman een beschonken Harry, die op zijn beurt een vuist opheft na de zich verwijderende wielen.

Hij leunt aan de kant tegen een stenen muur, naast de deur waarvan hij denkt dat het die van zijn smidse is, terwijl hij omstandig in de zakken van zijn broek loopt te tasten, op zoek naar de zware, ijzeren sleutel om zijn smidse te openen. Al snel sluiten zijn vingers zich om de metalen baard. Te lang naar zijn zin moet Harry prutsen om de sleutel goed vast te pakken alvorens hij het in het slot steekt.

Enkele malen door zijn dronken, ongecoordineerde bewegingen, stoot het ding tegen de deur voordat hij het sleutelgat vind. Om er dan langzaam achter te komen dat het helemaal niet past, dat het zijn deur niet is, maar dat de vervloekte stad zijn zaak weer verhuisd heeft.

Het duurt lang, zijn hoofd is zwaar en zijn benen werken niet mee, maar dan eindelijk zien zijn vertroebelde ogen de vertrouwde contouren van het uithangbord.
Weer prutst de smid met zijn sleutel, tracht het in het slot te steken. Doch op het moment waar hij normaal het tegengewicht van een deur verwacht, is nu enkel een zwart, donker gat...en Harry valt met een gestrekte arm zijn eign smidse binnen die wijdopen staat...

Wat voor potsenstreken zijn dit...

Langzaam wennen zijn dronkemansogen aan de intense duisternis waar slechts het bijna gedoofde smeulende licht van enkele kolen zichtbaar is... een afzichtelijk schouwspel ontrolt zich voor zijn ogen en langzaam valt zijn mond wijdopen...
Hij sluit zijn oogleden en opent ze weer, als om vast te stellen dat dit geen waanbeeld of een droom is...maar voor hem torent zich het interieur van de smidse...letterlijk...

Staal en planken steken uit een monsterlijke stapel, dat uit rekken, werktuigen stoelen en wapens bestaat...eenzaam bungelt op enkele halve meters een koffiemok aan een tafelpoot in de tocht uit de richting van de deur. Hoog, bovenop de stapel, als een kroon op dit Duivelswerk, steekt als een schitterende ster, het kostbare familiezwaard van Adelbert Nachtstorm...

De smid werpt zich op de stapel, tracht naar boven te klimmen, zijn ogen gericht op het Damascine-wapen, maar hij grijpt mis en valt krachteloos terug op de harde aangestampte, lemen grond.

Kom tevoorschijn...ellendelingen, wacht maar tot ik jullie in mijn handen krijg!, Rotten gaan jullie, ik zweer dat jullie gaan rotten in de kerkers!

Hij wankelt tierend zijn smidse uit, op zoek naar de stadwacht, want de stadswacht is je beste vrind...toch? Die nietsnut die hij tegen een winkelpui aan zag leunen, wwar was' ie?

Die...dieven! Inbrekers! Rattentuig! Stadswacht!! Waar is de N..Nachtschout! Help dan t...toch verdomme!!! IS ER IEMAND?!?

Zijn stem draagt ver over het nachtelijk Gannon, ergens aan de overkant slaan luiken open en een man in een wit nachthemd, brult dat eerzame burgers van een welverdiende rust genieten en dat de kleine man dat even in zijn benevelde brein moet door laten dringen...

Harry, de smid aan de Hoofdstraat
Uw nachtrust, mij een rotzorg
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Stadswacht · Posted: Sat Apr 16, 2005 7:03 pm Post subject:

Alfrik had zich net bij de wacht aangeloten en hoewle hij in het begin baalde van de Nachtdienst begon hij zich te schikken in zijn lot. Hij had gefaald als student in de torens en had ook het bloed onder de nagels van de timmerman gehaald toen hij daar als leerling aan de slag was gegaan. Zijn vader had hem de huid vol gescholden toen de timmerman hem terug kwam brengen.

'Wat moet ik Nu met je dan? Geen zoon van mij wordt latrineschepper, waag het niet in mijn voetsporen te treden, nietsnut!'
Zijn moeders reactie was erger geweest. Nadat hij zonder eten naar bed was gestuurd en nog even zijn vader had horen schreeuwen en vervolgens de deur horen dichtslaan achter hem, hoorde hij het zachte snikken van zijn moeder.

Hij hoefde niet van de vide naar beneden te kijken om te weten dat zijn moeder met het hoofd in haar handen zat te snikken aan de keukentafel.
Hij was de volgende dag weggelopen, voor zover dat kan in Raganorck en had zich bij de stadswacht aangesloten met het voornemen dit goed af te ronden. Zijn ouders wisten van niets en hij had nog niet de moed gehad ze een brief te schrijven.

Dit alles maalde door zijn hoofd in de stille uurtjes waarin alleen de dronkenmannen zich een weg naar huis toe zwalkten. Hij had net bedacht dat zelfs een nietsnut als hij dit werk kon doen toen hij geroep en geschreeuw hoorde.

Waar is de N..Nachtschout! Help dan t...toch verdomme!!! IS ER IEMAND?!?

' ehh Ja, de schout is... ehh. Ik ben er. Alfrik eh de Nachtwacht.' stamelde hij niet goed wetend hoe hij moest handelen en klaar om naar het wachthuis te hollen om een wachtmeester te gaan halen.

Alfrik (Schepperszoon) Nietsnut
Stadswacht
_________________
-= Waakzaam in weer en wind =-

ckeetel · Posted: Sun Apr 17, 2005 1:11 am Post subject: De nachtwacht, uw beste vrind

Harry's troebele ogen lichten op bij het zien van de man in uniform en hij zwalkt onvast naar de kerel toe. Een harige hand strekt hij uit en slaat die om de man zijn schouder als hij hem bereikt heeft, geagiteerd drukt hij zijn wijsvinger op de borst van de nachtwacht en brengt zijn mismaakte gezicht, als om zijn woorden kracht bij te zetten, vlak bij die van Alrik. Verderop trekt de in zijn nachthemd gestoken burger zich terug van het raam en klapt zijn luiken toe.

Jou moet ik n..net hebben vrind...blijf staan wanneer ik t...tegen je praat

De smid is bepaald niet moeders mooiste (Harry heeft nimmer enige reden gehad om ook maar iets aan uiterlijke verzorging te doen), een regel die ook opgaat voor zijn slecht-onderhouden gebit.
Eén van de weinige zaken waar de haren op zijn rug van overeind gaan staan bij de doorgaans onverschillige smid, is de gedachte aan een chirurgijn of een tandentrekker alleen al...
Een monsterlijke lijkenlucht, gecombineerd met een zware alcohol-damp, slaat tegen het gezicht van de ambtenaar in functie wanneer de kleine man hem wankelend op de benen aanspreekt.

Een in...b..braak! Riloolratten! Z...zeker te druk..met sterrenk...kijken jullie, terwijl die l..luizen de huizen leeghalen v...van hardwerken...de lieden, r...radbraken allemaal!! M...mijn zaak, n..niemand komt aan mijn zaak! Maar jij bent 'r, v...vrind, k..kijk wat ze gedaan hebben, ik..die..me in het zweet w...werk! Al m...mijn spullen, z...ze verdienen de kerkers die uitvreters, de galg!

Hij sjort aan het uniform van de wachter en tracht 'm mee te tronen naar de smidse.

Harry, de smid aan de Hoofdstraat
mijn zaak, mij een kopzorg
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Inwe Surion · Posted: Sun Apr 17, 2005 7:47 am Post subject:

((Gaia West Gwinvère vanuit -> Boekwinkel de Eerste Druk))

Gaia had besloten nog een keer langs de smederij te lopen, om te kijken of alles nog wel in orde was. Ook al was ze bang dat er een of ander eng wezen in de smederij rond zou lopen, op dit moment hoorde ze andere dingen dan verschuivende dingen. Er kwam geschreeuw bij de herberg vandaan. Gaia werd nieuwsgierig en ging steeds sneller lopen.
"...ze verdienen de kerkers die uitvreters, de galg!"
Geschrokken bleef Gaia staan, bij de smederij ziet ze twee gedaantes. Dan loopt ze langzaam weer verder, en kijkt naar wie de gedaantes zijn. Een van de twee heeft een lantaarn in zijn hand, blijkbaar een stadswacht dus. De ander zal dan als het goed is de smid zijn.
Als ze twee meter bij de mannen vandaan staat, blijft ze staan. Ze probeert niet te laten merken dat ze zenuwachtig is, misschien maakt dat het er alleen maar erger op. Zo blijft ze staan, met geen enkele emotie op haar gezicht te zien, behalve dan kalmte.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

Stadswacht · Posted: Mon Apr 18, 2005 3:13 pm Post subject:

Alfrik bezweek zowat onder het gewicht die de smid op zijn schouders legde en juist toen hij zich daarvan hersteld had knikten zijn knieën toen de adem van de smid zijn neus bereikte. Half bedwelmd knikte hij beleefd en probeerde zijn hoofd zover mogelijk van de smid weg te houden. Onbewust hield hij zijn adem in.

De beschonken man stond al gauw weer op eigen benen en nam met onbegrijpelijk vel kracht de revers van zijn uniform beet. Alfrik kon niet veel anders dan de man volgen. Hij probeerde dat eingszins waardig te doen maar werd steeds uit zijn evenwicht gehaald door de wankelende man.

Hij had geen gevechts technieken gehad en vroeg zich af wie of wat er precies aan de hand was. Alfrik voelde zich erg ongemakkelijk en had op dat moment het liefst het hazepad gekozen. Hij was vergeten wat hij zichzelf nog net geen minuut geleden had voorgenomen.

Hij liep nu dicht achter de smid en hield diens arm vast dara waar die aan zijn uniform vastzat. Zo hield hij zichzelf op de been en trachtte de man wat te ondersteunen. Als die in zijn staat onderuit ging ging de tengere Alrik mee om de straatstenen te kussen!

Toen hij de dame zag staan vodn hij ene beetje moed en sei:

'Vrouwe, gaat u alstublieft naar binnen, er is niets aan de hand ik begeleid deze meneer naar zijn huis.'

Zijn stem bibberde licht maar zijn woorden droegen luid door de stille straten.

Alfrik (Schepperszoon) Nietsnut
Stadswacht
_________________
-= Waakzaam in weer en wind =-