Raganorck

[ckeetel]

Geen slechte waard voor een botenbouwer? Hij glimlacht terwijl hij de trap afloopt, het olielampje ophaalt en richting de gelagzaal gaat. Valiant is niet voor niets waard geworden... zijn eigen kwaliteiten liggen bij het hout van van zijn boten. Hij zou niets anders willen, Valiant heeft een zesde zintuig, zijn mensenkennis en wellicht nog veel meer, een noodzaak als je een gastvrije gelegenheid als deze levendig moet houden...

((Torgal -> Terugkomst van de strijd ->Taveerne ))

[Lunea]

Gedempte stemmen en het ratelen van karren deed haar haar ogen openen. Haar huid was verschrompeld als dat van een gedroogde pruim. Hoe lang had ze geslapen en hoe diep? Haar hand lag nog losjes op de steel van haar bijl naast het bad, haar kleding nog in hoopjes op de vloer. Langzaam kwam ze in beweging...het water was afgekoeld en een lichte rilling ging door haar heen. Ze stapte uit het bad en rukte een laken van een van de bedden en sloeg het om. Ze porde het dovende vuur op en legde de badstenen er weer in. Vervolgens pakte ze het hoopje kleding van de vloer en legde het in het bad.

Door de luiken scheen de schemering zich naar binnen te willen wringen en Lunea hielp het een handje door de luiken te openen. Ze keek uit over de straat. De kar met de mannen zag ze aan het einde van de straat de bocht omgaan, het lantaarntje schommelde op de deining van de ossehoeven. Het was nog behoorlijk donker buiten. de ochtend duurde lang in Raganorck, de zon had tijd nodig om boven de Wouden en de daken van de stad uit te komen. De wereld was in stilte gehuld.

Lunea haalde diep adem en genoot van de prille morgenstond. Haar favoriete tijd van de dag waren de ochten en avond schemering, dan leek alles zijn harde ruige kantjes te verliezen. Alles scheen mooier te zijn dan het in werkelijkheid was. Littekens vervaagde en niets was meer zeker, metaal ving het laatste licht. Lunea liep naar het bad en pakte haar bijl, ze tilde een stoel uit de weg en ging in hte midden van de ruimte staan.

~Het is lang geleden, vergeef me vader.~ sprak ze in gedachten en begon aan ' de derde Kân '. Het was de Kân van de bijl, een langzame dans die geconcentreerde ademhaling verreiste. Haar vader had haar geleerd hoe ze door de Kân haar ergste agressie kwijt kon raken. Het was de enige die ze kende, maar hij had haar door haar tienerjaren geholpen.

[Lunea]

Haar kleding was goed schoon geworden door het warme water en de kruiden. Lunea had de natte stuuken bijna in het vuur gelegd en het was nu bijna droog. Maar ze kon niet langer wachten, het was volgens haar maag hoog tijd voor ontbijt. Ze hees zich in de vochtige tuniek, klopte het vuil zo goed als het kon uit de leren kledingstukken en haar malien en stak tot slot haar bijl in haar riem. De trap naar beneden was inmiddels droog. En de taveerne leek ongeschonden van binnen door wat er die vorige avond gebeurt was.

((=> Taveerne))