Raganorck

[William]

William voelde haar aanwezigheid en probeerde de ogen te openen.
Nog half slaapdronken zag hij haar staan,wat een mooie verschijning was het toch..
Hij probeerde zijn hand op te lichten in een uitnodigend gebaar maar hoog kwam hij niet.
"Kom bij me" fluisterde hij zachtjes.
"Kom.."

[William]

Amadea had niet verwacht dat William al wakker zou zijn, schuchter kwam ze naar voren en nam teder zijn uitgestoken hand terwijl ze naast zijn bed neerstreek om op gelijke ooghoogte te komen. "Het spijt me zo..." zei ze.

Voorzichtig kwam ze dichterbij, toen ze nog slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd waren van elkaar durfde ze op te kijken in William's ogen, ze schaamde zich zo, voelde zich schuldig. Wiliam had wel kunnen sterven door haar toedoen, terwijl de herinneringen van de avond daarvoor weer naar boven kwamen sloeg ze haar ogen neer.

Hij probeerde nogmaals haar aan te raken en kon nu haar hand vast krijgen.
"Wat is er met je?Kom bij me liggen dan kunnen we er wat over praten.."
Hij zuchtte even, "Ik neem je niks kwalijk hoor..Ik heb je alles met liefde gegeven.."

Zachtjes kroop ze bij William in bed, zijn warmte over haar neerslaand terwijl zij zelf zo koud voelde. Ze schaarde zich in zijn armen en legde haar hoofd tegen zijn borstkas, wat voelde dit toch goed dacht Amadea. Vervolgens keek ze weer in William's ogen, "Ik ben een gevaar voor je," zei ze zachtjes, "en voor de rest ook als ik mijn controle over mijn honger verlies." Op dat moment knaagde er echter een andere honger aan haar.

"Nee dat ben je niet, je kan je perfect bedwingen,er is nu toch ook niets misgegaan?"
Hij voelde even weer een vlaag van zwakte alsof die hem wat duidelijk wou maken.

"Okee, ik voel me wat duizelig maar ik voel geen honger of andere tekens van vampirisme.."
Hij trok haar dicht tegen zich aan,blij dat haar lichaam weer warm aanvoelde.

"Liefje,we doen al wat nodig is om jou in leven te houden,liever mezelf dan een onschuldig slachtoffer,dan staan we lijnrecht tegen ons doel.."

"ik kan me niet bedwingen William, ik kon gisteravond nog maar nauwelijks de kamer uitkomen om niet één van de anderen aan te vallen en jou dreigde ik te nemen beneden in de gelagkamer, hoe je mij naar boven hebt gekregen is een wonder." Amadea zuchte, "En vervolgens heb ik je bijna doen laten sterven door zoveel te nemen..." teder reikte ze met haar hand naar William's gezicht en streek zijn wang liefkosend, "ik zou er niet mee kunnen leven als ik jou compleet had genomen." voegde ze zachtjes er aan toe.

Hij dacht even na over de betekenis van haar woorden.
"Ik weet het, het is ook mijn schuld, ik had je niet zo mogen uitputten door conastant je magie te laten gebruiken tegen zo'n overmacht,het heeft je compleet uitgeput"
Hij draaide zijn hoofd zodat hij diep in haar ogen kon kijken,"Maar als het ooit nog eens draait om jou leed of het mijne,neem dan het mijne maar.Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik jou de dood ingejaagd had met mijn commando's,dan sterf ik liever zelf."

"Het is niet de dood voor mijzelf die ik vrees, het is dat wat ik zaai dat ik vrees." Amadea kroop nog wat dichter tegen William aan om van zijn warmte te genieten terwijl tegelijkertijd een vreemde bron van warmte zich in haar ontstak. De geur die ze van hem inademde deed haar lichtjes duizelen en ze voelde een haar onbekende tinteling waar zij zijn huid raakte.

"Je bent niet alleen,Wij zullen je altijd helpen,dat weet je toch."Hij speelde wat met zijn hand door haar haren.
"Weet jij eigenlijk wel hoe mooi je bent?" vroeg hij teder.
Een wrang glimlachje verscheen rond Amadea's lippen, "Met mijn bleke huid en zwarte ogen zeker?" "Neen, ik ben onnatuurlijk."

"Neen ! Dat ben je niet " verzekerde hij haar,"Je bent één van de mooiste vrouwen die ik ken.Je speciale uiterlijk maakt je alleen nog maar...specialer..."
Hij wist hoe zeer ze aan zichzelf twijfelde,iets wat helemaal niet nodig was,ze was een prachtig mens en hij vervloekte Von eckelenburg voor de zoveelste keer...

[Crimson Amadea]

Kijkend naar William zag Amadea hoe moeilijk hij het ook met de situatie had, ze kon zijn gedachten wel raden. Wederom reikte ze met haar hand naar zijn gezicht en deze maal hield zij teder vast en liet haar lippen de zijne strelen. Haar gevoelens die ze nimmer had durven zeggen tegen hem tonend.

[William]

William beantwoorde de kus en hield haar dicht tegen zich aan.
Hij wou ze nooit meer los laten,Von Eckelenburg ging boeten...

[Crimson Amadea]

Voor slechts een kort moment verbrak ze de kus, "Ik houd van je..." fluisterde Amadea waarna hun lippen elkander weer vonden en hun nieuwontwaarde passie werd voortgezet.

[William]

Een uurtje later stonden ze op,William voelde zich al wat beter,alhoewel hij nog niet volledig op krachten was.
Hij kleedde zich aan en wachtte even op Amadea,om dan samen naar de gelagzaal te trekken.

(vervolgd in de herberg.)

[Jackal]

Davira merkte aan alles om haar heen dat er wat gebeurd moest zijn, voor de zoveelste keer vervloekte ze haarzelf omdat ze zo'n vaste slaper was. Ze wachtte echter niet en volgde Lunea.

[Lunea]

De kamer was veranderd, de schotten waren weggehaald, een teken dat de vijf echt weg waren, zonder haar. Lunea kon het moeilijk geloven maar gaf toe aan zichzelf dat zij ook weinig van zich had laten horen. Het Lot had hen bijeen gedreven en nu ook uiteengedreven. Als het zo moest zijn zouden ze elkaar wel weer eens vinden, ergens.

Eenzaamheid vulde haar maag en hoewel ze heel erg probeerde niet aan hem te denken, deed ze het toch. Arnmack, waar was hij? Dacht hij ook aan haar? Medarion was hier dus hij zou veilig moeten zijn. Ze besloot in de buurt te blijven van de scheefneus, Torgal. Hij was als een magneet voor Medarion en zolang ze Medarion in het oog had wist ze dat Arn veilig was. Het was en kronkelig en scheef plan, maar het was alles wat ze had...dat en haar bijl.

Ze verkende de kamer. De ruimte voelde leeg aan, er stonden zes bedden, opgemaakt, onpersoonlijk. Toch had de waardin er veel aandacht besteed en was ze een precies en georganiseerd persoon. Alles had zijn plek en er was niets in de kamer wat geen functie had. Dat beviel haar.

Aan het einde van de zaal stond een schot met daarachter dat wat Lunea zocht. Echter geen stomend water en geurige kruiden. De haard ernaast was echter brandklaar en er lagen badstenen onder het hout. Lunea stak het aan met de zwavelstokjes die op de mantel lagen, greep de twee emmers naast het bad en ging op zoek naar een pomp.

[Lunea]

De pomp was makkelijk gevonden aangezien een spoor van water ernaar toe leidde. Het was het centrum geweest van de brandblusacties en een chaos van emmers en waterplassen was hij bewijs. Lunea greep de pomp en begon te pompen. De twee emmers waren snel vol en Lunea greep er nog twee zodat ze niet nog eens hoefde te lopen. Het leek een goed plan, maar halverwege begaf haar schouder het en in een enorme plensbui denderden de vier emmers de trap af, terug naar het binnenplaatsje waar de pomp stond.

Lunea had met haar hand haar schouder vast en zoog lucht tussen haar tanden door. Haar schouder was uit de kom. De val met de Ogur of de klap die hij haar had verkocht? Hoe dan ook de stunt met de emmers was teveel geweest.

'Arn.' kreunde ze, wetende dat hij genoeg kracht, kennis en snelheid bezat om de schouder met zo min mogelijk pijn en schade terug te zetten. Bovendien ontbrak het haar aan een passend vloekwoord. Pijnscheuten liepen door haar arm als legers mieren die op en neer marcheerden en dat zouden ze blijven doen zolang de schouder uit de kom was. Haar ademhaling was vlak en snel en ze begon met het dieper en kalmer ademen....liever had ze de snelle korte pijn van een mes dan dit gezeur.

[ckeetel]

Beneden liggen de emmers verspreidt op de vloer, de nacht weerspiegelt in de plassen water rond de pomp. geen buurbewoners...schelmen dan...blijkbaar hoorden ze hem komen en hebben de benen genomen. Maar dan merkt hij beweging op op de trap en hij houdt de olielamp hoger. Lunea ziet hij daar staan en in het vage schijnsel van de vlammen denkt hij pijn op haar gezicht te lezen. Dan glijden zijn ogen de trap af en aan de voet ervan ziet hij nog meer water en nog een paar emmers. Tot bij de trap loopt hij en hij richt zijn ogen op haar. "Alles in orde? Wat is er aan de hand?"

Torgal Kraakwater

[Lunea]

Vanuit de in duisternis gehulde binneplaats hoort ze een stem samen met het schijnsel van een olielamp. Het is Torgal, ze ziet het licht over zijn scheve neus dansen. Zijn ogen diep zwart van verdriet om zijn zoon en rimpels van zorgen trekken diepe groeven door zijn voorhoofd. Even vergeet Lunea haar arm die nu los naast haar lichaam bungelt en maakt zich zorgen over deze man wiens familie problemen de gehele stad beroeren. Wat moet hij wel niet op zijn schouders torsen? Dan als Lunea een tree afdaalt zijn haar gedachten weer geheel bij haar schouder.

'Houd mijn arm vast...stevig..' sist ze tussen haar tanden door.
'Hij is uit de kom.' voegt ze toe als de botenbouwer haar verbaast aankijkt. Ze hoopte dat hij genoeg kracht bezat om de tegendruk te geven die ze nodig had om de arm terug op zijn plek te schuiven.

[ckeetel]

Torgal plaatst het olielampje op de vlakke, horizontale kant van de trapleuning. Hij begrijpt wat voor pijn ze moet doorstaan terwijl hij zijn twee handen stevig om haar bovenarm vouwt. "Niemand schijnt deze nacht ongeschonden te zijn doorgekomen...Ik kan je wel helpen met die emmers als je water nodig hebt...ik moet straks ook nog de vloer van de gelagzaal doen...hoe eerder het roet van Medarions kunsten weg is, hoe beter...Er is nog zalf en verband van Marvin over als je dat nodig hebt, ik ga de kruidenier morgen halen, Mirko heeft genezing nodig en ik zou geruster zijn als jij hem ook naar jouw verwondingen liet kijken..." zijn blik valt op de blauwe plekken op haar huid.

Torgal Kraakwater

[Lunea]

Lunea zette haar tanden op elkaar en keek Torgal aan.

'Hou vast, hou goed vast!' de handen van de botenbouwer waren al als een bankschrof om haar arm, maar lunea herinnerde zich een keer eerder toen ze haar arm uit zijn kom had geslagen en toen was het niet makkelijk geweest om hem weer op zijn plek te krijgen. De tranen hadden over haar wangen gebiggeld, maar ze had geen kik gegeven. Uiteindelijk na drie keer proberen was het gelukt en de pijn verdween als sneeuw voor de zon. Ze was een stuk jonger geweest toen, maar toch koste het haar moeite de herinnnering te vergeten en de botenbouwer te vertrouwen. Ze keek naar zijn verbrandde handen die wit aanlipen van de krachtinspanning en nam toen de beslissing.

Ze gaf een flinke ruk achterwaarts aan haar schouder en liep toen met een draai recht op torgal af. plop Een misselijk makend geluid. De pijn ebde weg en het duurde even voordat Lunea door had dat ze met haar voorhoofd op de schouder van de botenbouwer rustte. Haastig deed ze een pas achteruit en zuchtte diep om op adem te komen.

' Ik help je wel even met het schoonmaken van de gelagkamer, die brandwonden van jouw moet je niet teveel belasten dan springt je huid steeds open en krijg je littekens. Ik heb alleen het gevoel dat ik die Ogur op mijn rug meedraag, de lucht achtervolgt me.'

Haar ondiepe orkse neus kreukelde zich op en ze schoof.

' Laat me eerst dit waterballet maar eens opdweilen' zei ze terwijl ze de emmers met haar goede arm oppakte.

[ckeetel]

De vaardigheid waarmee ze haar arm weer herstelt doet hem vermoeden dat ze het vaker gedaan heeft. Torgal schudt zijn hoofd, "de gelagzaal is mijn taak....ik wil niets van hulp weten nu, ik heb het nodig....iets, om bezig te zijn. Maak je niet ongerust over mijn handen...deze wonden vallen mee. Ik zal het water naar je kamer dragen, zodat je in ieder geval de herinneringen aan die ogur af kan gaan spoelen..." Bij de pomp begint de botenbouwer de emmers te vullen en naar boven te dragen. "Kom, laat dat waterballet, ik raad je aan te rusten..." een korte bezorgde blik werpt hij op haar arm. "als je wilt kan ik ook het bad voor je vullen en dan laat ik het verder aan jou."

Torgal Kraakwater

[Lunea]

Lunea kon het zich voorstellen dat hij bezig wilde blijven en liep als een mak schaap de man achterna naar haar bad.

' Je hebt genoeg gedaan voor mij...Voor een botenbouwer, ben je geen slechte waard.' zei ze met een knipoog en escorteerde hem richting de deur. Ze was echt toe aan een warm bad en nu de emmers boven stonden en haar arm weer op zijn plaats zat redde ze zich wel.

' Bedankt!' zei ze ferm terwijl ze de deur achter hem sloot en terug lipe naar het bad. Met een tang haalde ze de hete stenen uit het vuur en legde ze in de gietijzeren kuip. Toen goot ze het water erover en genoot van het sissende geluid dat het maakte. Een handvol kruiden zou zorgen dat zij weer enigszins neutraal zou ruiken.

Rinkelend viel haar malien op de houten vloer en met een doffe bonk de rest van haar kleding. Haar bijl plaatste ze rechtop tegen de kuip aan, die hield ze nauwlettend in de gaten. Ze kon het niet helpen kirrende geluidjes te maken toen haar tenen, voet, been en de rest van haar het hete water inzonk.

Lunea leunde achterover en sloot haar ogen, het water golfde zachtjes om haar heen en ze zonk weg in een alleshelende slaap.