Raganorck

Aisthèsis · Posted: Thu Feb 08, 2007 4:51 am Post subject:

Aisthèsis streek haar haren naar achteren en keek Maan onderzoekend aan, 'de koninklijke tuinen van Raganorck zijn erg mooi, het moet vast veel voldoening scheppen om er te mogen werken.'
Ze lachte twinkelend en ze tilde Maans arm omhoog, zodat ze in haar as kon draaien, 'ik werk graag in de tuin, misschien kan ik soms meehelpen.'

Aisthèsis had sinds ze in het kasteel was aangekomen zoveel vrije tijd dat het haar beangstigde. Het meisje zuchtte en liet Maans hand weer gaan, ze kreeg hem toch niet in beweging. Teleurgesteld liet ze zich op het bankje zakken, keek omhoog naar Maan en vervolgens naar zijn handen. Ze waren ruw en groot, in tegenstelling tot de aristocratische bouw van Witvloed. Het was fijn wanneer Maan haar hand vast hield - maar hij leek, ondanks zijn grootte, soms nog zo klein dat ze hem wilde beschermen tegen de nare opmerkingen van Daniël, of tegen de angsten waar hij zo ogenschijnlijk mee worstelde.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

Uriel · Posted: Mon Mar 05, 2007 9:57 pm Post subject:

De tuinen waren een ramp. Ze waren duidelijk al jaren niet meer onderhouden. Al moest Dasu toegeven dat die wildheid van de tuinen een zekere charme bezat. Toch verbaasde het hem dat iemand een verwaarloosde tuin zo oprecht mooi kon vinden. Grote overheersende slingerplanten overwoekerden de meer fragiele en kleurrijke bloemen, het gras stond hoog en was op veel plaatsen vermost en de beelden in de tuinen waren groen aangeslagen van het alg.

Hij glimlacht echter in plaats van zijn verbazing te laten merken. Haar aanbod klonk oprecht, maar wellicht dat ze niet helemaal besefte wat het werken in de tuinen precies inhield. Hij zag haar al voor zich met een getande vork het tuinafval op de composthoop gooiend, blaadjes en takken in haar haar en blaren op haar handen. Voorzichtig doet hij een paar passen naar haar toe en pakt haar beiden handen beet. Hij draait ze met de zachte binnenkant naar boven en gaat met zijn eeltige duimen over haar dames-handen. Hij knikt haar verbaasd en geamuseerd toe als om te zeggen. 'Weet je het zeker?'

Toch het idee om haar vaker te zien bevalt hem wel. Hij houdt haar handen vast ook al had hij ze al lang los moeten laten. Als hij beseft waar hij mee bezig is, stopt hij geschrokken zijn handen achter zijn rug en kijkt hij naar beneden. Wat voor vrijheden haalde hij zich nu weer in zijn hoofd? Als de vrouwe in de tuinen werken wilde, wie was hij dan om haar dat te weigeren.

Aisthèsis · Posted: Tue Mar 06, 2007 11:17 pm Post subject:

Aisthèsis moest lachen, 'mijn handen zijn nooit aan zware arbeid onderhevig geweest, nee, maar ik help graag en in de tuin bezig zijn maakt me rustig. Bovendien heb ik zoveel vrije tijd en de heer Witvloed is altijd maar weg, continu bezig met politiek geloof ik.' Ze voelde zich steeds meer op haar gemak bij Maan en ze merkte dat het praten soms bijna vanzelf ging, ze hoopte dat ze dat ook ooit bij Witvloed zou bereiken - maar deze man was zoveel meer gesloten dan Maan. De halfelf zei misschien niets en deed zijn best om bepaalde dingen voor haar te verbergen, maar Witvloed was een muur waar Aisthèsis niet door heen kon dringen. Ze had nog nooit zo'n persoon ontmoet en het maakte haar bang dat ze de stemming van de jonge heer niet goed zou kunnen peilen.

Een zucht ontsnapte vanaf haar lippen, Maan zweeg, maar zijn emoties waren oorverdovend. Het duizelde haar en niets kon ze juist thuis brengen. 'Je zult me vast naïef vinden' flapte ze er opeens uit, dat was wat Witvloed gedacht moest hebben toen hij haar voor het eerst zag. Witvloeds ogen hadden een vreemde twinkeling gehad, alsof hij net iets te weten was gekomen. Hij zat midden op straat, keek naar haar op - kocht een appel voor haar. Het voelde alsof ze zich had laten lokken met een snoepje; hij was die avond bij haar in bed gekropen en toen ze nee had gezegd, had hij haar 's ochtends stoïcijns gedag gezegd. Misschien wel voor altijd. Eigenlijk had ze zin om te huilen, onnozele verliefdheid voor een man die misschien geen liefde kende.

Maan had zijn handen vlug achter zijn rug verstopt, net op het moment dat Aisthèsis bewust werd van zijn warme vriendelijkheid. Ze dacht aan de littekens die ze op de rug van de jonge halfelf had gezien en kon daardoor haar tranen niet meer binnen houden. Ze liet haar gezicht zakken in haar handen en probeerde de tranen met de mouwen van haar jurk weer van haar wangen weg te vegen. Ze wilde iets tegen Maan zeggen, maar er kwam niets in haar hoofd op.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

Uriel · Posted: Wed Mar 07, 2007 4:08 pm Post subject:

Dasu schudt zijn hoofd. Naïef niet, zij wist gewoon andere dingen dan hij. Had andere dingen meegemaakt, dames en heren dingen die hij alleen van een afstandje had gezien. Het soort dingen dat zijn meester gedaan had in zijn salon en waar hij zijn adem had ingehouden, bang om opgemerkt te worden terwijl hij de hapjes ronddeelde. Hij snapte niets van politiek al hoorde hij wel dat er altijd wel iets rommelde... Iets dat terugvoerde op Dearc en Onyx, maar hoe en wat had hij nooit op kunnen maken uit de dronken-praat van de meester en zijn vrienden.

Dan ziet hij hoe Aisthèsis het te kwaad krijgt. Waarom huilde ze? Had hij iets verkeerds gedaan? Beschaamde zijn aanwezigheid haar? Hij had haar nooit mogen aanraken. Misschien dat die heer Witvloed hem en haar nu allebei zou straffen, omdat hij haar aangeraakt had. Hij kon beter gaan. Hij had haar al genoeg ellende bezorgt. Voorzichtig doet hij een paar passen achteruit en maakt een formele buiging, dan nog drie passen achteruit, precies zoals de ettiquette voorschrijven voor een slaaf, gewoon voor het geval er iemand toekeek.

Aisthèsis · Posted: Wed Mar 07, 2007 8:34 pm Post subject:

Aisthésis was zich bewust van de afstand die Maan wilde creëren, ze keek geschrokken op en wilde naar zijn arm grijpen. 'Blijf alsjeblieft. Ik ben bang om alleen te zijn.'

Hij was vast geschrokken door haar tranen en het deed hem misschien verafschuwen - ze bemerkte een vreemde blik in Maans ogen, wat ze niet helemaal correct kon thuis brengen. Angst, verbijstering, misschien minachting? Het laatste wat ze wilde was ook Maan kwijt raken, nadat ze Witvloed van zich had gedistantieerd. Ze besloot iets meer over haarzelf te vertellen in de hoop de misverstanden uit de weg te ruimen.
'Ik heb domme keuzes gemaakt in mijn leven, waar ik achteraf spijt van heb.' Ze zuchtte, ze wist niet zo zeker of ze dit wel aan Maan wilde vertellen. Hij zou haar dom en jong vinden, ze wilde niet meer dom en ontwetend zijn - mensen moesten naar haar kijken en haar een verstandige vrouw vinden.

Ze balde haar vuisten, zuchtte nog eens diep en haalde vervolgens haar schouders op: 'maar dat was vroeger. Ik ben blij jou en Witvloed ontmoet te hebben. Als ik deze keuze nooit gemaakt had, had ik jullie beiden niet gekend.'
Ze glimlachte somber zodat ze de spanning een klein beetje kon breken. 'Je zult nog veel te doen hebben, misschien dat ik mag helpen in de tuin.' Ze wendde haar blik af om niet te opdringerig te lijken, maar het idee om weer helemaal alleen te zijn in het Raganorck kasteel leek haar afschuwelijk.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

Uriel · Posted: Sat Mar 10, 2007 7:42 pm Post subject:

Dasu is verbijsterd. Hij had werkelijk gedacht dat hij beter kon gaan en nu moest hij blijven. Hij kijkt om zich heen om te zien of hij ergens iemand ziet, iemand achter de hoge ramen, iemand in de gang die wegliep van de Valkentoren, maar hij ziet niemand. Hij hoort alleen het fluiten van de wind langs de dakrand en de waterspuwers.

Uiteindelijk knikt hij alleen maar ten antwoord. Zelfs als hij had willen praten, had hij nu niet geweten wat te zeggen. Aisthèsis verwarde hem. Haar bekentenis kan hij al helemaal niet plaatsen. Waarom zei ze nou zoiets? Dat kon toch alleen maar als ze twijfelde aan de keuzes die ze gemaakt had?

De glimlach die volgt is niet een overtuigende glimlach. Het is het soort glimlach die een slaaf geeft als hij zegt dat de zweep alleen maar de eerste keer pijn doet. Voorzichtig doet Dasu een paar stappen dichterbij weer, maar voordat hij echt dichtbij kan komen, gaat het gesprek al weer heel ergens anders over.

Ja hij had nog veel te doen in de tuin en dus knikt hij. Als zij dat wil opvatten als een uitnodiging om mee te helpen dan vond hij dat prima. Hij wijst voorzichtig naar de gang van waaruit ze gekomen zijn om toestemming te vragen die kant op te gaan, maar ook om te zien of ze van plan is mee te lopen, terug naar de tuinen.

Aisthèsis · Posted: Sun Mar 11, 2007 8:01 pm Post subject:

Aisthèsis knikte opgelucht naar Maan en dacht met schaamte terug aan die paar tellen dat ze had gehuild. Ze wilde weten hoe Maan over haar dacht en hoeveel deze veranderd was van zijn eerste indruk.

Het meisje liep de gang in en keek achterom om te zien of Dasu haar volgde, vervolgens richtte ze haar blik weer op de deur voor zich. Het koude metaal van de deurklink rustte in haar hand en ze zwaaide de zware deur met enige moeite open. Ze draaide zich nogmaals om, terwijl ze de deur open hield en op Maan wachtte.

((Dasu en Aisthèsis naar "De Tuinen - het huis van de tuinman"))
_________________
* Aisthèsis' beschrijving