Raganorck

[CryssieWillow]

Het was niet dood hier. Ze wist het zeker.
Iedereen hier was dood, zo hoorde het. Iedereen lag onder de grond. De enige levenden kwamen hier om op gezette tijden liefdevol de bloemen te verversen en om het marmer te strelen wat moest herinneren aan iets wat nooit zo levenloos, koud en hard is geweest.
Of om de engelen te bedanken die waken over een lichaam waar de ziel al uit vertrokken was.
Maar er was iets… iets aan de plek die haar deed geloven dat de zielen niet vertrokken waren, maar in werkelijkheid hun intrek hadden genomen in het alom aanwezige marmer.
De engelen hielden in de gaten waar ze was, maar als ze zich omdraaide was er niets aan hen verandert. Toch, ze kon ze horen bewegen!
Een kat strekte zich loom uit op een steen van een oud familiegraf waarvan de naam niet meer te lezen was, hij koesterde zich in de ochtendzon. Tussen de stenen hing hier en daar de laatste resten van een nachtelijke mist.
Het was zo stil….
Ze genoot van deze stilte. Hij was oprecht. Het was geen stilte van mensen die tijdelijk niet hun aanwezigheid kunnen of mogen bekend maken aan de wereld. De stilte van een gebed of bespiegeling van hen die niet kunnen wachten tot het weer voorbij was. Ze betwijfelde of er mensen waren die dit soort stilte konden waarderen.
Ze ging in het nog natte gras onder een kleine boom zitten en waste haar gezicht met het dauw. Het zonnetje streelde haar wangen met de aarzelende warmte van de vroege morgen, verwarmde haar en het alom aanwezige marmer.



Ik zit heel erg te twijfelen of ik verder moet gaan hiermee. Wat vinden jullie?
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[ckeetel]

Je bedient je van mooie, sfeervolle beschrijvingen, bijvoorbeeld van de resten van de nachtelijke mist, het karakter dat in de gaten wordt gehouden door de beelden.
Wel missen voor mijn gevoel de beschrijvingen een binding met elkaar, waardoor een opbouw ontbreekt die je in het verhaal zouden moeten trekken. Ook delen ze allemaal dezelfde belangrijkheid, waardoor de aandacht versnipperd wordt. Het is een beetje zonde dat de delen die je zo mooi beschrijft in elkaar verdrinken.

Op dit moment lijken er vier rode draden door het verhaal te gaan,
-het karakter dat zich thuis lijkt te voelen op het kerkhof (ze ziet een kat die zich loom uitstrekt, ze houdt van de stilte, ze gaat zitten, wast haar gezicht met de dauw, de zon schijnt),
-er is iets met het kerkhof (Het is niet dood, ze weet het zeker, de engelen houden haar in de gaten, de bespiegelingen over de doden en de levenden),
-het kerkhof dat wakker wordt (opkomende zon, dauw, kat die zich uitstrekt, resten mistflarden),
-het eenzame kerkhof, (de stilte, het marmer alom, de wegtrekkende mist).

Welke van die draden zou je tot het hoofdonderwerp willen maken? De overige draden zouden dan kunnen dienen om die ene draad te versterken en/of als stof kunnen dienen voor een volgende alinea of hoofdstuk.

De eenzaamheid van het kerkhof zou naar mijn idee bijv. benadrukt kunnen worden door de geleidelijk wegtrekkende mist, een verlepte bloem op een graf, of een verse bloem...(er is iemand geweest die de bloem heeft gebracht, maar die is er niet meer, misschien zelfs onbedauwde voetstappen in het bedauwde gras). Een echo van een kreet van een onbekend dier (een uil...een kat?), het koude marmer, onleesbare graven...(identiteitloos) het geluid van een enkele dauwdruppel uiteenspattend op steen ofzo...

Ik ben zeker geen schrijver...maar het lijkt me dat zoiets het verhaal sterker maakt...

Waarom twijfel je er trouwens mee verder te gaan?
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Calliope]

Ik vind het mooi Sanne, en ik denk dat je zeker verder moet gaan, gewoon omdat je goed kan schrijven.
Ik vind de aanzet tot en het varhaal mooi en het mysterie dat al van de eerste zinnen afspring zou bij mij wel zorgen dat ik verder lees.
Een klein puntje: ik heb een goed geheugen voor wat ik lees, en lees dingen ook vaak twee keer terug. Pas op dat je een opvallend zinsdeel als 'alomtegenwoordig marmer' geen twee keet vlak achter elkaar in een stukje zet.
Maar ja ik kan me sowieso altijd ergeren aan mensen die 12 werkwoorden in een zin proppen of 3 zinnen achter elkaar met 'als' of 'en' beginnen (niet dat je dat doet, maar gewoon voorbeelden). Ook omdat herhaling een stijlfiguur op zich is, ik gebruik het zelf om de haverklap, maar dan bewust.
Maar verder mooi Sanne! Ik wil meer lezen! Meer meer. (Zie je? Bewuste herhaling )
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...