Raganorck

[CryssieWillow]

Ergens halverwege de Lange Haverstraat in het Duistere District staat het huis van de Harold Johanssen en zijn dochter Mara. Aan de gevel hangt een klein bordje:
“Johanssen tatoeages”
De ramen van de bovenste verdiepingen zijn geblindeerd, maar de dikwijls openstaande voordeur en het grote raam ernaast maken een, voor het duistere district, uitnodigende indruk. Maar bega niet de vergissing om dit huis binnen te treden zonder toestemming te vragen door het raam. De zware sloten op de deur en luiken en de enorme gestalte van Harold Johanssen laten geen onduidelijkheid bestaan. Je bent hier welkom zolang dat toegestaan word.
Door het raam komt de lucht van inkt je tegemoet drijven, evenals de geur van de brandewijn waarmee de naalden worden schoongemaakt en de paniekerige klanten mee worden verdoofd.
Als je naar binnen kijkt zie je de werkkamer die volledig vol geplaatst is met stoelen en tafels. Er zijn stellages en kasten met soms vreemd uitziende gereedschappen en flessen met inkt, in meer kleuren dan je op je 2 handen kunt tellen.
Elk plekje op de vrije muur is volgehangen met tekeningen en schetsen.

Johanssen tatoeages, de plek waar soms de meest onverwachte personen kwamen om hun ervaringen, liefdes of angsten te laten vereeuwigen op hun huid. En de plek waar de kinderen uit hun buurt zich komen vergapen aan de tekeningen van Mara aan de muur of met bewondering toekijken hoe dagelijks ingewikkelde ontwerpen in telkens een andere huid worden geëtst. De houten bank onder het raam is zelden leeg.
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[CryssieWillow]

Mara zette het dienblad op het nachtkastje neer en keek naar het schimmige figuurtje wat in de stoel zat bij de koude haard waar al jaren geen vuur meer had gebrand.
"Ik heb eten voor u, moeder."
Er kwam geen antwoord. Niet dat ze dat verwacht had.
"Gerookte makreel. Vader is speciaal naar de haven gegaan..."
Stilte.
"U houdt toch van makreel?"
Greta Johanssen keek haar dochter aan. Ze leek haar niet te herkennen.
"Er was een dag dat bloemen nog bloemen waren en alle huizen op elkaar leken. En vis was gewoon vis." Het vrouwtje stond op, liep naar het dienblad en begon zittend op het bed te eten.
"Gelukkig lijken niet alle huizen op elkaar, moeder."
Greta leek daar even over na te denken en knikte toen beamend. "Ja ja.. dat zou nogal onhandig zijn...." mompelde ze.
Tevreden at ze verder.
Mara ging in de stoel naast de deur zitten en vouwde haar handen in haar schoot.
'Ik begrijp niet waarom je het nog probeert.' zei Thomas. 'Waarom wil je je met haar bezig houden, ze is een moooordenaar!' Hij keek haar beschuldigend aan. "Wees stil.." fluisterde Mara.

"Er was hier eerst een jongetje. Een alleraardigst kind. Waar is hij?"
Mara staarde haar moeder, opende haar mond en klapte hem toen weer dicht. Thomas keek donker.
"Thomas moest weggaan..... weet u nog? Hij heeft nu een engeltje in het Hof der Doden..." ze kreeg het laatste woord bijna niet uitgesproken.
Greta knikte ernstig. "Dat engeltje zal vast goed voor hem zorgen.... Toch is het jammer. Het is zo'n alleraardigst kind."
Ze had genoeg ervan.
"Ik ga weer, moeder."
Ze pakte het dienblad met het lege bord.
"Dag, Mara!"
"Dag, moeder" mompelde ze.
Ze draaide de deur achter zich op slot en nam een keer diep adem.
'Ze is vals! Vals en gemeen.'
Mara liep naar beneden en negeerde de stem van haar broertje.
'Mara, ga alsjeblieft niet meer terug naar dat mens!'
"Houd je mond!" siste ze.

Nog altijd wat bleek liep ze de werkkamer in. Zoals altijd staarden ongeveer 8 paar ogen naar binnen. Haar vader was bezig met een wolf op de rug van een man die ze niet direct herkende.
"Hallo, schoonheid" bromde hij.
Mara drukte haar vader een kus op zijn hoofd en stak haar hand op naar de jonge toeschouwers.
"Govert zit op je te wachten." Harold knikte naar buiten.
"MARAAA"
De leerlooier hinkte naar binnen en grijnste zijn gehavende grijns.
"Waar was je, knappe Mara?! Ik maar wachten en wachten en knappe Mara kwam maar niet!"
Ze grijnste hem toe terwijl ze de benodigde materialen bij elkaar begon te pakken. "Ga toch liggen Govert, je bezeert je nog."
Kreunend trok de oude man zijn shirt uit.
Govert was een leerlooier van 61 jaar. Hoe die man zo oud had kunnen worden met zijn werk was Mara een raadsel. Hij had zichzelf in ieder geval tot doel gesteld om zijn volledige lichaam te laten tatoeeren voor hij stierf en hij was hard op weg. Harold zei weleens gekscherend dat Govert te veel van de walmen in zijn werkruimte had opgesnoven. Dat was waarschijnlijk ook het geval. Hoe dan ook, hij was bijzonder sympathiek.
Met enige moeite hees hij zich op de tafel. "Mij bezeren?! Ik zal me altijd willen bezeren voor knappe Mara! Knappe Mara is de enige wie mij mag bezeren. Als ik knappa Mara kon HELPEN door me te bezeren...." hij keek de toekijkende kinderen belerend aan. "dan zou ik het doen!"
"Dat is je geraden ook.." mompelde Harold net hard genoeg waarop Mara een prop papier naar hem toe gooide.
"Vader, moedig hem nu niet aan!"

Govert lag eindelijk op de tafel en babbelde tegen de kinderen die zich goed vermaakten.
"Zo is het wel genoeg Govert!" Mara zette de spullen klaar.
"Zal ik verder gaan met die vissen van de vorige keer?"
"Nou, een glaasje brandewijn gaat er ook wel in!"
Harold schudde heftig zijn hoofd buiten het gezichtsveld van Govert.
"Nou Govert, de brandewijn is helaas op.. Ik heb wel lekkere inkt voor je. sepia!" Govert trok zo'n vies gezicht dat het haar in lachen deed uitbarsten.
Terwijl de man ondertussen verder kletste toog ze aan het werk.
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[CryssieWillow]

Een uur later stond Mara haar naalden schoon te maken.
Govert was uitermate tevreden vertrokken en ze was even verzonken in haar eigen gedachten. Thomas was nog steeds stil.
"Wat is dit?"
"Hmn?"
Haar vader stond met een verrukte uitdrukking een stuk papier te bestuderen.
"Raven?"
Mara verschoot van kleur en begon te poetsen op een al brandsschone naald.
"Gewoon wat schetsen..."
"Gewoon wat schetsen, me reet... kind, dit is schitterend!"
De man grijnste nu breed.
"Wil jij een raaf op mijn rug zetten?"
De vraag overviel haar. Ze opende haar mond om iets te zeggen en klapte hem toen weer dicht.
"Een raaf?"
Harold grinnikte. "Geloof me, ik zou het niemand anders toevertrouwen."
Mara worstelde eventjes met haar emoties.
Ze doorzag meteen dat dit meer was dan een eenvoudige vraag om een nieuwe tatoeage en hoewel ze het niet met zekerheid kon zeggen vermoedde ze dat haar vader soms doodsangsten uitstond om zijn enige overlevende en gezonde familielid.
Vader en dochter keken elkaar een moment aan en Mara had geen woorden meer nodig om vast te stellen dat ze gelijk had.
"Als ik een goede schets heb" zei ze zwakjes.
De grote man grijnste breed.
"Ik vind dit anders al prachtig!"
"Vader, je wil niet met een paar houtskoolvlekken op je rug lopen"
Ze propte de schetsen in een map.
"Moest je ze van Thomas tekenen?"
Mara bevroor en wierp een jachtige blik op het open raam. "Ze zijn weer terug naar hun balspel" zei Harold zacht.
"Ik wilde eigenlijk een raaf voor mezelf..." stamelde ze.
"ow?"
"Thomas zegt dat ze...." ze kon haar zin niet afmaken.
"ow..."
Het was even begripvol als nietszeggend. Haar vader streek met zijn hand over zijn enorme kaak en liet zijn ogen over de muur glijden.
"Wie zal het zeggen...."

"Vader, ik ga naar Gannon... tekenen..."
Ze graaide haar spullen bij elkaar en sloeg haar mantel om.
"Is goed, kind..."
Hij stak haar een paar munten toe die ze meteen veilig wegstopte.
na een zwaai stapte ze de straat in, schatte ze in waar ze heen moest en begon te lopen.


((Mara naar Gannon, de markt))
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen